Saturday, 26 March 2011

Kıbrıslı Türklere Açık Mektup

Yoannis Şekersavvas
Özgür Girne” Derneği Sekreteri



3 Mart 2011
Sevgili Kıbrıslı Türk hemşerilerim,

Kıbrıslı Türk kimliğini üzerinde boğucu bir etkisi olan, Kıbrıs Türk toplumunu baskı altına alan Türk hakimiyetçiliği karşısında göstermiş olduğunuz tepkiyi ilgiyle izliyoruz.

Kıbrıs Türk İlköğretim Sendikası Genel Sekreterinin tespitleri ve özellikle de Kıbrıs Türk kimliğinin boğulması ve Kıbrıs Türk toplumunun Türk hakimiyetçiliği altında ezilmesinin 60’lı yıllara dayandığı yönündeki ifadelerine katılıyoruz. Gerçekten de, o yıllarda, Türkiye, Kıbrıslı Türkleri Rumlarla ilişkilerini kesmeye zorlamış ve bölünme ve ırk ve dine dayalı ayrımcılığın tohumlarını atmıştı.

Maalesef, o zamanlar sessiz kalan Kıbrıslı Türk ve Rum çoğunluklar olarak, daha o zamanlardan yabancıların çıkarları için adamıza müdahale etmelerine izin vermiş ve sonuç olarak bugünlere gelmiş bulunuyoruz. Şu anda, Kıbrıs’ta düzenin yerine getirilmesi için tek engel, sizlerin de eylemlerinizde tespit edip haykırdığınız gibi, Kıbrıs’ın topraklarını işgal etmiş olan Türkiye’dir. İşte bu yüzden, sizleri işgal ve işgalin yol açtığı sonuçlara bir son demek için örgütlenmeye çağırıyoruz. Eylemlerinizin değer kazanması ve vizyon sahibi olabilmesi sadece Kıbrıslı Rum ve Kıbrıslı Türklerin işgale karşı vereceği ortak bir mücadele ile mümkün olabilir. Sözkonusu ortak mücadelenin hedefleri de şunlar olmalıdır:

Türk işgalci ordularının çekilmesiyle Türk işgalinden kurtulmak.

Türkiyeliler ve yerleşiklerin Türkiye’ye dönmesi ve onlardan kurtulmak.

Ortak vatanımızın özgürleşmesi. İki Bölgeli, İki Toplumlu Federasyona dayalı çözüm, vatanımızın özgürleşmesi anlamına gelmemekte, coğrafik olarak bölünmemizi hedefleyen işgalin, TMT ve onun faaliyetlerinin ödüllendirilmesini sembolize etmektedir.

Hem siz, hem de biz evlerimiz ve mülklerimize yeniden kavuşalım. Bu suretle, hiçbir şart ve kısıtlama olmaksızın, hepimizin İnsani Hakları eksiksiz yerine getirilsin.

Bu gerçekleştikten sonra, biz hepimiz kendi başımıza, geçmişten çıkardığımız derslerle Avrupalı devletimizin Anayasasını Demokratik prensip ve değerler temelinde, birbirimize saygı içinde, ırksal ve ulusal kökenlerimizi, dinlerimizi de gözönünde bulundurarak yeniden şekillendirelim.

Kimliğinizi garanti altına almanın tek yolu budur.

İki Bölgeli, İki Toplumlu Federasyona dayalı çözüm ile hem sizin, hem de bizim kimliklerimize son kullanma tarihi getirilecektir.

Değerli hemşerilerim,

Mülklerimiz üzerinde Türk Devleti kurulmasında ısrar edeceğinize ya da buna izin vereceğinize, bu yolla barış ve sorunsuz bir hayatın sağlanacağı beklentisi içine gireceğinize inanmak istemiyoruz

YOANNİS ŞEKERSAVVAS
Özgür Girne” Derneği Sekreteri

~~~~~~~~~


Yazı işlerinden

Özgür Girne, Girneli göçmenlerin kurmuş olduğu bir dernektir. Hatırlatmakta fayda var, Girne, 1974 öncesinde, iki toplumun 1963 ve ’67’deki çatışmalardan sonra dahi birarada kardeşçe yaşamaya ve çalışmaya devam ettikleri tek kentimizdir. TMT fanatizmi ve MİT ajanları ile Türkiye’den gelen, askerin yakın takipçisi olan birtakım kişiler, diğer tüm kentlerde, çoğu köyde, toplumlararası ilişkileri aşındırmayı başarmışlardı. Hatta bunu o derecede başarmışlardı ki, askeri cepheler oluşturulmuş ve TMT’nin silahlı ayaklanması sırasında çatışmalar başgöstermişti.

Girne’nin Türkiye’ye en yakın kent olmasına ve bu kentin savaştan önce yıllarca silahlı isyancılar tarafından askeri bakımdan çevreyle bağlantısının kesilmesime (Gönyeli, Ağırtaş, St. Hilarion cepheleri) rağmen, her iki tarafta da dostluk ve insanlık duyguları o kadar sıcaktı ki, Girne’de silahlı bir cephe oluşturulmamıştı. Oradaki insanlar, Yunan askeri darbesi günlerine kadar, hatta Türk işgalinin ilk günlerinde bile, birbirlerine karşı kardeşçe ve yoldaşça duygular beslemiş, aralarındaki dostluğu ve aşkları korumasını başarmıştır.

Bu dostluğu korumak ve canlı tutmak için çabalayan Kıbrıslı Rumlardan çoğu, 1930 ve ‘40’lı yıllarda Sendikacılık ve Sosyalizmin içinde olan insanlardı. Daha sonraki yıllarda, bu ilişkileri iyi komşuluk ilişkileri ve sosyokültürel prensip ve değerleri temel alarak canlı tutanlar Enosis’çi kesim ve Muhalefetteki insanlardı. Bu geleneğin bugünkü sürdürücüleri Annan Planı’na, Irkçı İki Bölgeliliğe karşı çıkmakta ve iyi komşuluk ilişkileri, doğru siyasi prensip ve değerlerin doğurduğu sıcaklık temelinde iki toplum arasında iyi ve ılık ilişkiler oluşturulmasını arzulamaktadır.

Özgür Girne oldukça aktif bir dernektir. Savunduğu tezlerden bazılarını aşağıdan takip edebilirsiniz:

Kıbrıs sorununa ilişkin
http://agrino.org/kyrenia/developments_gr.utf8.html

Özgür Girne
http://agrino.org/kyrenia/association_gr.utf8.html


İlgili Diğer Yazılar

Özgür Girne’ye EVET
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2010/02/blog-post_18.html

Yorğos Kaiser aramızdan ayrıldı
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2009/11/blog-post_13.html


Faşist “Antifaşistler” “Unutmadık”a karşı
http://www.efylakas.com/archives/1745

“Özgür Girne’nin Kıbrıs Konusuna Dair Değişmeyen Tezleri:
Ne kadar zaman gerekse de, ne kadar özveride bulunmak gerekse de, hedefimiz, EVLERİNDEN ÇIKARILAN TÜM KIBRISLI RUM VE KIBRISLI TÜRKLERİN, ULUSLARARASI HUKUK UYARINCA EVLERİNE, TOPRAKLARINA DÖNMESİDİR.”
http://agrino.org/kyrenia/manifesto_gr.utf8.html


Geleceğe Doğru Yol Alırken
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2010/12/blog-post_29.html

Wednesday, 23 March 2011

Odyssey Dawn

Poetry and the Slaughter of Libya
"Those hypocrite imperialist wolves participating in the so called Dawn Odyssey operation against the people of Libya should keep in mind that Homer's true Odyssey lasted for 12 years, if not more. And after the war, the participating heroes and their families faced tragic consequences for the atrocities they committed in Troy! Most of the Greek tragedies are related to that message - that whatever you do, your actions and their repercussions will catch up to you. You will find them in front of you sooner or later, one way or the other, either in life or after death which is certain for all."
- Comment from a Cyprus IndyMedia supporter who writes under the penname "L1".
It's bad enough that the Imperialists are using Homer's poetry to colourize the bombing of Libya with "poetic respectability". But much worse is the sad and sickening fact that they have no understanding of the Politics of Karma they have stirred up with their lethal attacks. That was Homer's message in the Odyssey, a moral and political lesson they refuse to accept even as their Empire is crumbling from the inescapable diminishing rates of profit at home and large popular revolts abroad. The consciousness of the oppressor is always the epitome of ignorance and arrogance.

As the Peace Movement in the West begins to react to the new war against Libya, protests are beginning to arise various forms. Street protests, art, even mainstream television are infected with a spirit of opposition to the illegal and immoral military intervention in Libya.

Please watch Jon Stewart on the Daily Show, ripping it all apart - the pretentions, pretexts and hypocrisy of the bombings:
Odyssey Dawn - Unconstitutional War
[click]

There are millions of Americans whose only contact with anti-government dissidents, with the Peace Movement, the radical and progressive community, is through Jon Stewart's Daily Show. Given this astounding reality, it's truly remarkable that such a clear political analysis and definite opposition to the war is able to surface and propagate through such a mainstream venue.

Protest at Downing Street, the UK Prime Minister's residence:

From:
http://london.indymedia.org/articles/7932

No Intervention - the Libyan People can Manage it Alone


From:
Party of the Laboring Masses - Philippines
http://www.indymedia.org.uk/en/2011/03/476398.html

And in addition to bad poetry, the imperialist camp is plagued by more severe problems: the "coalition of the willing", the alliance of those who are involved in the attacks on Libya, is beginning to fall apart.

Competing interests, differences in strategy and tactics, lack of a unified command, all have contributed to a rather quick disarray among the Crusaders. Even the imperialist Corporate media recognize this and have dedicated long hours of research and worry over it:
"Analysis: Don't expect a quick ending for Gadhafi"
http://news.yahoo.com/s/ap/20110322/ap_on_an/us_libya_stalemate_analysis
Even within NATO itself, things are not going very well:
“The problem about getting NATO involved is very simple. Possibly a majority of European member nations are very dubious about this operation,” said Jonathan Eyal, director of studies at the Royal United Services Institute in London.
Keeping NATO out of Libya airstrikes suits US and France
http://www.chinapost.com.tw/commentary/reuters/2011/03/23/295748/Keeping-NATO.htm
Plus, the global allies who had allowed and enabled the attacks by abstaining at the crucial UN Security Council meeting last week are now re-thinking their stance. Nuclear giants China and Russia are going through a re-evaluation of how much leeway they want to give to the US, UK and to other NATO countries and the Arab Corporate States to intervene in Libya.
"The Communist Party's flagship newspaper, The People's Daily, said in a commentary that the United States and its allies are violating international rules and that in places like Iraq “the unspeakable suffering of its people are a mirror and a warning.”
Putin joins fierce opposition to Libya ‘crusade’
Russian PM slams 'US foreign policy trend of interfering in other countries' affairs.'
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4045538,00.htm

and
Communist leader slams Moscow’s passive stance on Libya
http://rt.com/politics/communist-russia-passive-libya/

And More Protests are Underway

Greek Communists protest attacks on Libya
http://m.thehindu.com/news/international/article1559035.ece/?secid=3044

Some Americans already protesting U.S. military involvement in Libya
http://m.ibtimes.com/libya-us-125486.html

There's already a new kind of motion on the map. US President Obama is seeking to pass off the leadership of the attacks against Libya to "some other power", and to reduce US involvement, even as the military industrial complex seeks a deeper US involvement because, war, now is the only major source of profits for the dying Empire.

And the unexpected upsurge of the Arab revolt, turned upside down now by imperialist intervention in Libya, has opened up the "wild card" of consequences. Is it possible that this war in Libya, the continued occupation of Iraq, Afghanistan, Palestine and Cyprus, the revolts and fermentation in Syria, Yemen, Bahrain, Egypt, Tunisia, Jordan, Kurdistan, Pakistan, Algeria and Saudi Arabia, are going to have any effect other than to harden and deepen the peoples' desire for freedom and self-determination?

In the modern era of Imperialism, it always comes back to what Che Guevara taught: "Create two, three...many Vietnams".

In the now famous all over the globe "Message to the Tricontinental" that he wrote in 1966, he explained:
"...let us develop genuine proletarian internationalism, with international proletarian armies.

...Every drop of blood spilled in a land under whose flag one was not born is an experience gathered by the survivor to be applied later in the struggle of one's own country. And every people that liberates itself is a step in the battle for the liberation of one's own people....

We cannot evade the call of the hour. Vietnam teaches us this with its permanent lesson in heroism, its tragic daily lesson of struggle and death in order to gain the final victory.

Over there, the soldiers of imperialism encounter the discomforts of those who, accustomed to the standard of living that the United States boasts, have to confront a hostile land; the insecurity of those who cannot move without feeling that they are stepping on enemy territory; death for those who go outside of fortified compounds; the permanent hostility of the entire population. All this is provoking repercussions inside the United States. It is leading to the appearance of a factor that was attenuated by imperialism at full strength: the class struggle inside its own territory.

How close and bright would the future appear if two, three, many Vietnams flowered on the face of the globe, with their quota of death and their immense tragedies, with their daily heroism, with their repeated blows against imperialism, forcing it to disperse its forces under the lash of the growing hatred of the peoples of the world!"
Indeed!
Cyprus IndyMedia Collective
http://cyprus.indymedia.org
~~~~~~~~~~~~

Guevara: `Create Two, Three, Many Vietnams'
Excerpts of the Message published by the Militant
http://www.themilitant.com/1996/6036/6036_33.html

"Message to the Tricontinental" - the full text
http://www.marxsite.com/guevara.htm

Che Guevara on Cyprus
"The Soviet Union and the People's Republic of China have given serious warning to the United States. Not only the peace of the world is in danger in this situation, but also the lives of millions of human beings in this part of Asia are being constantly threatened and subjected to the whim of the United States invader.

Peaceful coexistence has also been put to the test in a brutal manner in Cyprus, due to pressures from the Turkish Government and NATO, compelling the people and the government of Cyprus to make a firm and heroic stand in defense of their sovereignty.

In all these parts of the world imperialism attempts to impose its version of what coexistence should be. It is the oppressed peoples in alliance with the socialist camp which must show them the meaning of true coexistence, and it is the obligation of the United Nations to support them.

We must also say that it is not only in relations between sovereign states that the concept of peaceful coexistence must be clearly defined. As Marxists we have maintained that peaceful coexistence among nations does not encompass coexistence between the exploiters and the exploited, the oppressor and the oppressed."
From:
Colonialism is Doomed
Speech delivered before the General Assembly of the United Nations on December 11, 1964
http://www.marxists.org/archive/guevara/1964/12/11-alt.htm

Libya: as the Civil War Expands
Research and Dialogue on the Reality of the Conflict's Background
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/03/libya-as-civil-war-expands.html

Libya! - Amid the Massacres and Machine-gun Fire: Questions and Answers
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/02/libya-amid-massacres-and-machine-gun.html

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Friday, 18 March 2011

Όχι στη Διεθνή Πειρατεία και στους Σφαγείς της Λιβύης

Λιβύη: Έγκλημα και εξαπάτηση
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
editors@inclusivedemocracy.org

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του διεθνούς Οργανισμού Ηνωμένων Εχθρών (ΟΗΕ) μόλις ενέκρινε γιά χάριν των Ιμπερια-ληστών στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της Λιβύης υπό το πρόσχημα του "αεροπορικού αποκλεισμού διά παντός μέσου" και την "διάσωση του λαού από τον Μουάμαρ Καντάφι", ενώ ο εμφύλιος πόλεμος μαίνεται στην Λιβύη και οι ενδείξεις είναι πως το καθεστώς της Τζαμαχιρίγια - της Πράσινης Επανάστασης του Καντάφι - έχει πολύ καλές πιθανότητες, αν δεν γίνει στρατιωτική παρέμβαση από ξένες δυνάμεις, να επιβληθεί στους εξεγερμένους που ελέγχουν τις ανατολικές περιοχές της χώρας και κυρίως την πόλη της Βεγγάζης.

Είμαστε εναντίον κάθε μορφής εξωτερικής επέμβασης στη Λιβύη και ιδίως σε όποιες κινήσεις από το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και από τις Ευρωπαϊκές χώρες του Ιμπεριαλισμού, καθώς και από τις Αραβικές χώρες-δορυφόρους των στοχεύουν στην καταστροφή του καθεστώτος στη Λιβύη. Αντιθέτως, υποστηρίζουμε όποια λαϊκή κινητοποίηση εμβαθύνει και διευρύνει τις δομές λαϊκής εξουσίας που εισήγαγε ο Καντάφι στην Λιβύη, επιφέρει αύξηση της οικονομικο-πολιτικής αυτάρκειας της χώρας, και παρεταίρω αποσύνδεση της από το διεθνές σύστημα Κεφαλαιοκρατίας. Έχουμε την ελπίδα πως η χώρα είτε με τη μιά είτε με την άλλη κινητοποίηση θα κινηθεί προς τον Σοσιαλισμό.

Μας ανησυχεί το ότι οι δυνάμεις της εξέγερσης μέχρι στιγμής:
ο- εορτάζουν μόνο με την σημαία της ξενόδουλης Μοναρχίας που ανέτρεψε ο Καντάφι πρίν σαράντα χρόνια,
ο- εορτάζουν την απόφαση των Ιμπεριαλιστών να βομβαρδίσουν τη χώρα τους!
ο- δεν έχουν ακόμα ανακοινώσει ουσιαστικές πολιτικές θέσεις ή προσανατολισμούς σε σχέση με την πολιτική οικονομία ή την κοινωνική τους πολιτική,
ο- παραμένουν αυστηρά ταυτισμένες με μόνο τις φυλετικές τους καταβολές.
Δεν δείχνουν σημεία ότι είναι μιά επανάσταση που κινείται προς τα εμπρός · μάλλον με οπισθοδρόμηση μοιάζει.

Μας ανησυχεί ιδιαίτερα το ότι οι πληροφορίες συγκλίνουν πρός το ότι η Κύπρος θα χρησιμοποιηθεί από το ΝΑΤΟ ως βάση εξόρμησης εναντίον της Λιβύης - η Κυβέρνηση πρέπει να κάμει το παν δυνατόν να αποφευχθεί τέτοιο ενδεχόμενο. Ας δείξει και λίγο αληθινό διεθνισμό κάπου κάπου.

Μας ανησυχεί ακόμα πιό πολύ το ότι οι δυνάμεις που ετοιμάζουν κτυπήματα εναντίον της Λιβύης σήμερα είναι εκείνες που προσκαλεί η δήθεν "σοσιαλιστική" μας Κυβέρνηση γιά να λύσουν το Κυπριακό και να μας διδάξουν τη δημοκρατία, το δρόμο της Ειρήνης και του Δικαίου. Ντροπή.
Ελπίζουμε πως ο ένοπλος λαός της Λιβύης θα επανεύρει σύντομα την ενότητα του και θα αποκρούσει με επιτυχία τους Ευρω-Αμερικανούς πειρατές που ετοιμάζονται γιά επιχειρήσεις και αρπαγές...
Δημοσιεύουμε με χαρά το κείμενο του Τάκη Φωτόπουλου με τίτλο "Λιβύη: Έγκλημα και εξαπάτηση" που σε μεγάλο βαθμό μας εκφράζει. Στο τέλος, μετά τις σημειώσεις του συγγραφέα, παραθέτουμε και μερικές σημειώσεις δικές μας.

Ομάδα Σύνταξης
* * *
Λιβύη: Έγκλημα και εξαπάτηση

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
editors@inclusivedemocracy.org

Τη στιγμή που θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές η υπερεθνική ελίτ μπορεί να έχει ήδη αρχίσει μια καινούρια εγκληματική εκστρατεία που θα καταστρέψει ένα ακόμη λαό, μετά από τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ (πάντα βέβαια με την αιτιολογία ότι τον «σώζει» από ένα τύραννο): τον λαό της Λιβύης. Η εκστρατεία ξεκίνησε αριστοτεχνικά από τα μίντια της υπερεθνικής ελίτ και τα παρακλάδια τους σε προτεκτοράτα όπως η Ελλάδα (όπου η ΝΕΤ δίνει την εικόνα καναλιού του... Τελ Αβίβ στην απόλυτη διαστρέβλωση των γεγονότων). Έτσι, εδώ και μερικές εβδομάδες, ο κόσμος παρακολουθεί υποτίθεται άλλη μια πράξη του επικού έργου «ο λαός εναντίον του τυράννου» που ξεκίνησε από την Τυνησία και γρήγορα συνεχίστηκε στην Αίγυπτο, και ακόμη συνεχίζεται στην Υεμένη, το Μπαχρέιν και αύριο ίσως και στη Σαουδική Αραβία, το πιο ισχυρό τυραννικό πελατειακό καθεστώς που έχει απομείνει στην περιοχή. Και εάν μεν οι πρώτες πράξεις είχαν κάποιο σχετικά αίσιο τέλος με την αποπομπή των τυράννων, αλλά όχι βέβαια και των καθεστώτων τους (γεγονός που εξασφάλισε το ότι ο καθοριστικός παράγοντας για την ανατροπή τους ήταν η ανοχή του στρατού ο οποίος ελέγχεται από τις ΗΠΑ!), σε περιπτώσεις όπως της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων που είναι κρίσιμες για την υπερεθνική ελίτ λόγω των ενεργειακών πηγών τους, είναι πολύ αμφίβολο αν θα γίνει δυνατή ακόμη και η αλλαγή των τυράννων...

Όμως, η περίπτωση της Λιβύης που προέκυψε ξαφνικά (εφόσον δεν έχει μια ιστορία συχνών εξεγέρσεων όπως η Τυνησία ή «τρομοκρατικών» πράξεων όπως η Άιγυπτος), δεν αποτελεί καν πράξη του ίδιου έργου, όπως συστηματικά εξαπατούν τις τελευταίες εβδομάδες τη διεθνή κοινή γνώμη τα ΜΜΕ της υπερεθνικής ελίτ, αλλά και η ρεφορμιστική «Αριστερά» και οικολογία (που είχε παίξει παρόμοιο ρόλο και με τη Νατοϊκή επίθεση στη Γιουγκοσλαβία), τώρα επικουρούμενη και από κάποιους «Μαρξιστές» που αντικειμενικά παίζουν τον ρόλο λακέ της υπερεθνικής ελίτ, χάριν δήθεν της προστασίας του Λιβυκού προλεταριάτου! Και αυτό, διότι η φύση του καθεστώτος στη Λιβύη είναι πολύ διαφορετική από αυτή των άλλων καθεστώτων (Τυνησία, Αίγυπτος) για τους εξης λόγους:

Πρώτον, διότι το καθεστώς της Λιβύης προέκυψε από στρατιωτικό πραξικόπημα του 1969 όταν ο Καντάφι, επί κεφαλής μικρής ομάδας άλλων αξιωματικών, που είχαν όμως τη μαζική υποστήριξη του λαού της Λιβύης, ανέτρεψε το ξενόδουλο μοναρχικό καθεστώς (του οποίου οι σημερινοί «επαναστάτες» επανέφεραν τη σημαία!) ακριβώς όπως νωρίτερα είχαν ανατρέψει οι Νασερικοί αξιωματικοί στην Αίγυπτο το αντίστοιχο εκεί ξενόδουλο μοναρχικό καθεστώς. Ο στόχος ήταν ο ίδιος: να επιβάλουν ένα εθνικοαπελευθερωτικό καθεστώς Νασερικού τύπου, το οποίο όμως στη συνέχεια μετεξελίχθηκε στη Λιβύη σε μια προσωποπαγή παρωδία άμεσης δημοκρατίας. Αντίθετα, τα καθεστώτα των διαδόχων του Νάσερ στην Αίγυπτο (Σαντάτ, Μουμπάρακ), ήταν πελατειακά καθεστώτα της Δύσης που καταπρόδωσαν τον Παλαιστινιακό αγώνα στους Σιωνιστές και λήστεψαν τον Αιγυπτιακό λαό ενσωματώνοντας τη χώρα στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Παρόμοιο ήταν το καθεστώς του Μπεν Αλί που διαδέχθηκε τον Μπουργκίμπα στην Τυνησία.

Δεύτερον, διότι όλα αυτά τα χρόνια το Κανταφικό καθεστώς συνέχιζε να παίζει εθνικοαπελευθερωτικό ρόλο υποστηρίζοντας παρόμοια κινήματα: από το παναφρικανικό κίνημα μέχρι τον IRA στην Ιρλανδία, και από αντιπυρηνικά κινήματα μέχρι Αυστραλέζικα συνδικάτα. Αυτά ήταν αρκετά για να οδηγήσουν το εγκληματικό καθεστώς Ρήγκαν να φθάσει μέχρι τον βομβαρδισμό της Λιβύης, με στόχο τη δολοφονία του Καντάφι το 1986, ενώ στη συνέχεια επιβλήθηκε αυστηρό εμπάργκο στη χώρα. Την τελευταία δεκαετία όμως το καθεστώς έκανε μια ―σαφώς οπορτουνιστική― στροφή προς τη Δύση, ανοίγοντας σε ένα βαθμό την οικονομία στις πολυεθνικές και συμμαχώντας με την εγκληματική υπερεθνική ελίτ στον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας», με προφανή στόχο να αποτρέψει το ενδεχόμενο η Λιβύη να έχει τη τύχη του Ιράκ, όπως απειλούσαν ανοικτά οι εκπρόσωποί της.

Τρίτον, διότι παρά τη στροφή αυτή, το καθεστώς όχι μόνο δεν ξεπούλησε στις πολυεθνικές τον εθνικό πλούτο της χώρας αλλά και βελτίωσε σημαντικά το επίπεδο ζωής του Λιβυκού λαού, σε βαθμό μάλιστα πολύ μεγαλύτερο από αντίστοιχα πετρελαιοπαραγωγικά πελατειακά κράτη (όπως η Σαουδική Αραβία και η Νιγηρία) ―μολονότι βέβαια και το Κανταφικό καθεστώς ποτέ δεν δημιούργησε τις βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης που θα έκοβε κάθε δεσμό οικονομικής εξάρτησης από την υπερεθνική ελίτ. Ενδεικτικά, η Λιβύη, μολονότι έχει χαμηλότερο κατά κεφαλή εισόδημα από τη πολύ πλουσιότερη Σαουδική Αραβία, ήδη από τη δεκαετία του 1990 είχε μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής και υψηλότερα ποσοστά εγγραμμάτων και φοίτησης (επομένως και δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης κατά τον ΟΗΕ) από τη Σαουδική Αραβία και φυσικά από τις γειτονικές (μη πετρελαιοπαραγωγικες) χώρες Τυνησία και Αίγυπτο.[1] Είναι μάλιστα θεαματική η πρόοδος του λαού της χώρας που σημειώνουν τα σχετικά στατιστικά στοιχεία. Το προσδόκιμο ζωής στη Λιβύη αυξήθηκε κατά 39% μεταξύ 1970-75 και 2000-05 (έναντι 8% στην Ελλάδα και μείωσης κατά 6% στη Ρωσία μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού»), ενώ το ποσοστό παιδικής θνησιμότητας έπεσε δραματικά στην ίδια περίοδο, έτσι ώστε το 2003 να είναι το 12% αυτού το 1970 (έναντι 11% στη Ελλάδα).[2] Ακόμη, το ποσοστό ενηλίκων εγγράμματων αυξήθηκε από 68% το 1990 σε 82% το 2003 και 88% το 2005-08.[3] Τέλος, η Λιβύη της «φτώχειας του προλεταριάτου» (κατά τους Μαρξιστές της συμφοράς που ανάφερα), κατατάσσεται 33η στον δείκτη ανθρώπινης φτώχειας του ΟΗΕ, ενώ η Τυνησία είναι στη 43η θέση, η Αλγερία στη 48η, η Αίγυπτος στη 55η, και η Ινδία («το οικονομικό θαύμα» της παγκοσμιοποίησης) στη 58η ![4]

Τέταρτον, διότι η Λιβύη είναι ακόμη μια κοινωνία η οποία θεμελιώνεται στις φυλές, οι οποίες, παρά τις προσπάθειες του καθεστώτος Καντάφι να τις αδρανοποιήσει μέσω των θεσμών της Jamahiriya (του κράτους των μαζών), εξακολουθούν να παίζουν σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό ρόλο. Έτσι, όταν με την ευκαιρία των λαϊκών εξεγέρσεων στις γειτονικές Τυνησία και Αίγυπτο ξεσπασαν στα μέσα Φεβρουαρίου οι πρώτες διαδηλώσεις στη Βεγγάζη, τις οποίες το καθεστώς προσπάθησε να καταστείλει, οι φυλές που ήταν εχθρικές προς την Jamahiriya και το καθεστώς Καντάφι ξεσηκώθηκαν. Όπως περιγράφει τη διαδικασία ο Ali Chibani,[5] πρώτα το συμβούλιο της φυλής Zouaya, που ζει κοντά στον πετρελαιαγωγό της Αν. Λιβυης απείλησε να κόψει τις εξαγωγές προς την Ευρώπη εαν δεν σταματούσε η καταστολή . Κατόπιν ήλθε η σειρά της φυλής Warfalla, μιας από τις μεγαλύτερες φυλές που παλιότερα υποστήριζε το καθεστώς και τώρα παροτρύνει τον Καντάφι να φύγει από τη χώρα και, τέλος, οι Τουαρέγκ προσχώρησαν στο στρατόπεδο των «επαναστατών». Συγχρόνως όλες αυτές οι φυλές καλούσαν το στρατό να τις υποστηρίξει, πράγμα που έκαναν πολλοί στρατιωτικοί από τις φυλές αυτές προσχωρώντας στους αντάρτες.

Στη Λιβύη, επομένως, δεν έχουμε, όπως στις προαναφερθείσες εξεγέρσεις, ένα λαό που σχεδόν σύσσωμος στρέφεται κατά των τυράννων, με αιτήματα που ένωναν από τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα μέχρι τη «νεολαία του ιντερνετ» (που σε αυτές τις χώρες αποτελείται κυρίως από νέους της μεσαίας τάξης που εμπνέονται από τον δυτικό καταναλωτισμό, ατομικισμό και κουλτούρα) ―όπως κατ’ εξοχήν συνέβη στη Τυνησία και την Αίγυπτο. Αντίθετα, στη Λιβύη, από τις πρώτες μέρες, έχουμε ένα εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος, όπως στη Γιουγκοσλαβία, υποστηρίχθηκε παντοιοτρόπως από την υπερεθνική ελίτ: με οικονομική βοήθεια, με την δυσώδη μιντιακή εκστρατεία και τέλος με έμμεση στρατιωτική βοήθεια. Ο στόχος είναι η ουσιαστική αποδιάρθρωση της χώρας, ώστε, μετά από «αλλαγή καθεστώτος» που θα αντικαταστήσει το αναξιόπιστο (για την υπερεθνική ελίτ) καθεστώς του Καντάφι με ένα σαφώς πελατειακό καθεστώς, θα οδηγήσει στη περιέλευση του εθνικού πλούτου της στα χέρια των πολυεθνικών της υπερεθνικής ελίτ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι μεγαλύτερες μάχες σήμερα γίνονται για την κατάκτηση από τους «επαναστάτες», με την εντεινόμενη αμέριστη βοήθεια της υπερεθνικής ελίτ, των πετρελαιοπαραγωγικών περιοχών της χωρας.

Έτσι, στον εμφύλιο αυτό πόλεμο, από τη μια μεριά συμπαρατάσσονται σημαντικές φυλές που εδράζονται κυρίως στην Ανατολική Λιβύη, οι Ισλαμιστές, οι οποίοι ανέκαθεν ήταν εναντίον του καθεστώτος λόγω του κοσμικού του χαρακτήρα (οι αντάρτες συχνά ακούγονται να φωνάζουν το...επαναστατικό σύνθημα «ο Αλλάχ είναι μεγάλος»), καθώς και η «νεολαία του ίντερνετ», ενώ από την άλλη μεριά συμπαρατάσσονται όχι μόνο οι προσκείμενες στον Καντάφι φυλές που εδράζονται κυρίως στην Δυτική Λιβύη, καθώς και τα αντίστοιχα στρατιωτικά στελέχη, αλλά και τα λαϊκά στρώματα που έχουν ωφεληθεί απο το καθεστώς, οι οπαδοί του Κανταφικού καθεστώτος της Jamahiriya που εμπνέονται ακόμη από εθνικοαπελευθερωτικά ιδεώδη, οι παναφρικανιστές κ.ά

Όμως, όλα αυτά τα «ξεχνούν» διάφορες ύποπτες «Μαρξιστικές» αναλύσεις οι οποίες, στηρίζοντας την συστημική προπαγάνδα για τη δήθεν «λαϊκή επανάσταση ενάντια ενός τυράννου», ουσιαστικά παίζουν τον ρόλο λακέδων της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ στην προετοιμαζόμενη κτηνώδη στρατιωτική επίθεση. Η αστειότητα όμως παρόμοιων «αναλύσεων» γίνεται προφανής όταν υποστηρίζουν ότι η υπερεθνική ελίτ συγκέντρωσε την αρμάδα της για να υποστηρίξει την «επανάσταση» και να εξοντώσει τον Καντάφι που, όμως, ήταν ―κατά τους ίδιους― πάντοτε... «άνθρωπος του ιμπεριαλισμού».[6] Kαι αυτό, τη στιγμή που η ίδια ελίτ δεν κούνησε το δαχτυλάκι της για να προστατεύσει τις πραγματικές λαϊκές εξεγέρσεις στη Τυνησία και την Αίγυπτο και να εξοντώσει αντίστοιχα τους Μουμπάρακ και Μπεν Αλί (ίσως γιατί αυτοί δεν ήταν αρκούντως «άνθρωποι του ιμπεριαλισμού»!). Με παρόμοια «επιχειρήματα» η γιαλαντζί αυτή «Αριστερά» αποπροσανατολίζει εντελώς τα λαϊκά κινήματα, συμπλέοντας απόλυτα με τη προπαγάνδα των διεθνών ΜΜΕ και παίζοντας σήμερα τον ίδιο κατάπτυστο αποπροσανατολιστικό ρόλο που έπαιξε η ρεφορμιστική Αριστερά και Οικολογία κατά τη Νατοϊκή επίθεση στη Γιουγκοσλαβία ―οι Οικολόγοι-Πράσινοι υπό τον Κον Μπεντίτ μάλιστα, πάλι ζητούν τη βοήθεια της εγκληματικής στρατιωτικής μηχανής της υπερεθνικής ελίτ για να σώσουν τους «επαναστάτες» από τους τυράννους (Μιλόσεβιτς τότε και Καντάφι τώρα).

Αλλά ας δούμε συνοπτικά πώς στήθηκε η μιντιακή αυτή απάτη στην οποία από ό,τι φαίνεται μετέχουν όλα τα διεθνή κανάλια[7] (με τιμητική εξαίρεση το Ρωσικό Russia Today, που προκάλεσε και τη μήνιν της άθλιας Χίλαρυ Κλίντον επειδή χάλαγε την ομοφωνία της εξαπάτησης) και διεθνείς εφημερίδες, με πρωτοστατούσα (όπως και στο Ιράκ!) τη ναυαρχίδα της εξαπάτησης, New York Times. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι στη μιντιακή αυτή εξαπάτηση μετέχουν και τα Ισλαμικά κανάλια, τόσο το Ιρανικό (που ξέχασε τώρα τον αντι-ιμπεριαλιστικό οίστρο του επειδή ο Καντάφι, ως γνωστόν, είναι αντι-Ισλαμιστής!) όσο και τo Al Jazeera που χρηματοδοτείται (με δωρεές, «δάνεια» κ.λπ.) από τον Εμίρη του Κατάρ (o οποίος ήδη προσφέρθηκε να στείλει όπλα στους «επαναστάτες»![8]). Σταχυολογώ δειγματοληπτικά μερικούς από τους μύθους με τους οποίους στήριξαν τα διεθνή ΜΜΕ την άθλια εκστρατεία της υπερεθνικής ελίτ για την «αλλαγή καθεστώτος» στη Λιβύη, με στόχο την «αξιοποίηση» από τις πολυεθνικές του κοινωνικού πλούτου της χώρας, κάτω από το πρόσχημα της υποστήριξης μιας λαϊκής επανάστασης:
Ο μύθος ότι το καθεστώς από τη πρώτη μέρα των μεγαλειωδών διαδηλώσεων (για τις οποίες δεν είδαμε ποτέ φιλμ!) θέριζε αμάχους πολίτες από αέρος. Όπως απέδειξαν όμως οι Ρώσικοι δορυφόροι, και αναγκάστηκε συνακόλουθα να παραδεχτεί και το Αμερικανικό Πεντάγωνο, παρόμοιοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί αμάχων δεν έγιναν ποτέ![9] Ακόμη και σήμερα, όπως παραδέχονται σοβαροί δυτικοί ανταποκριτές, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί δεν στοχεύουν τους αμάχους,[10] (παρόλα αυτά η ΝΕΤ, που έχει γίνει επί «Γιωργάκη» ένα απο τα χειρότερα διεθνώς κανάλια αναμετάδοσης της προπαγάνδας της υπερεθνικής και της ντόπιας ελίτ, δεν έχασε την ευκαιρία να κάνει μυθιστόρημα την δήθεν «επίθεση» κατά του ανταποκριτού της ―που απο όσο γνωρίζω ακόμη και τα διεθνή κανάλια της υπερεθνικής ελίτ δεν τη θεώρησαν σοβαρή να την αναμεταδόσουν!― επειδή κάποιο αεροπλάνο πέταξε μια βόμβα προς εκφοβισμό, εκατοντάδες μετρα μακρυά στην άμμο!)

Ο μύθος ότι χιλιάδες νεκροί άμαχοι πολίτες έπεσαν από τους «μισθοφόρους» του Καντάφι σε μια γενικευμένη σφαγή, αν όχι γενοκτονία. Όμως ακόμη και το κατηγορητήριο του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου-καγκουρό στο οποίο παραπέμφθηκε ο Καντάφι για πιθανά «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» (στο οποίο βέβαια δεν παραπέμφθηκαν ποτέ οι Σιωνιστές εγκληματίες για την αποδεδειγμένη σφαγή περίπου 1.500 αμάχων στη Γάζα πέρσι) μιλά για λιγότερους από 300 νεκρούς ―και αυτούς, ρητά δηλώνει, όχι από αεροπορικούς βομβαρδισμούς![11] Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι ακόμη και ένας φιλελεύθερος Βρετανός αναλυτής γράφει σχετικά ότι «εκτός αν ξαναβαφτίσουμε τις λέξεις, ο Καντάφι δεν διαπράττει γενοκτονία και η δική του κτηνωδία κάθε άλλο παρά είναι η εξαίρεση ».[12]

Ο μύθος ότι το Κανταφικό καθεστώς, εξαιτίας της έλλειψης λαϊκής υποστήριξης και των λιποταξιών των στρατιωτών, αναγκάζεται να χρησιμοποιεί μισθοφόρους για τη «σφαγή» των Λιβύων. Όμως, πέρα από το γεγονός που τονίζει και ένα στέλεχος της παναφρικανικής Αριστεράς ―για τον οποίο η σύγκρουση στη Λιβύη, στη πραγματικότητα, είναι μια αντεπανάσταση αντιδραστικών και ρατσιστικών στοιχείων του Λιβυκού πληθυσμού κατά των υποστηρικτών του παναφρικανισμού που υποστηρίζει το Κανταφικό καθεστώς, αλλά και το Νοτιοαφρικανικό κ.ά.― οι δήθεν «μισθοφόροι» είναι απλά μέλη Αφρικανικών διεθνών ταξιαρχιών[13], ενώ ακόμη και η γνωστή ΜΚΟ Human Rights Watch (που όπως όλες οι διεθνείς ΜΚΟ χρηματοδοτούνται και στηρίζονται από τις υπερεθνικές, πολιτικές και οικονομικές, ελίτ) ομολογεί ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο πως το καθεστώς χρησιμοποιεί μισθοφόρους.[14]

Ο μύθος ότι οι επαναστάτες δεν έχουν όπλα, πέρα από αυτά που κλέβουν ή παίρνουν από στρατιωτικές μονάδες που προσχωρούν σε αυτούς. Τα κανάλια (και κατά κόρο η ΝΕΤ) δείχνουν κάποιους νέους, συνήθως με κάποια... καραμπίνα στον ώμο, αλλά στη πραγματικότητα, όπως τώρα ομολογεί και η ιστοσελίδα του BBC (που έχει οργιάσει στην προετοιμασία της κοινής γνώμης για την επίθεση στη Λιβύη), οι αντάρτες διαθέτουν τανκς, εκτοξευτές πυραύλων, αντιαεροπορικά κλπ[15]. Ο μύθος άλλωστε αυτός ήδη διαψεύσθηκε από το γεγονός της σύλληψης ομάδας Βρετανών μελών των ειδικών δυνάμεων, οι οποίοι βρέθηκαν να κατέχουν ποσότητες όπλων και εκρηκτικών μαζί τους (όχι βέβαια για την ατομική τους προστασία!),[16] πράγμα που σημαίνει ότι η αρμάδα στα παράλια της Λιβύης έχει ήδη αρχίσει κρυφές παραδόσεις όπλων, ενώ όπως αποκάλυψε ο Ρόμπερτ Φισκ, οι Αμερικανοί ζήτησαν μυστικά από το Σαουδαραβικό καθεστώς να εξοπλίσει μαζικά τους αντάρτες.[17]

Ο μύθος ότι είναι θέμα χρόνου η επικράτηση της επανάστασης, εφόσον ο Καντάφι έχει μείνει μόνο με τα σώματα ασφαλείας και τους μισθοφόρους του. Όμως, τώρα, ακόμη και ηγετικά στελέχη των ανταρτών παραδέχονται ότι χωρίς δυτική στρατιωτική βοήθεια η «επανάσταση» είναι καταδικασμένη.[18] Γι’ αυτό και οι αντάρτες, μέσω τoυ Εθνικού τους Συμβουλίου, έφθασαν στη κατάπτυστη ενέργεια να ζητήσουν αεροπορικό αποκλεισμό (που ο ίδιος ο Αμερικανός Υπ. Άμυνας χαρακτήρισε ως «ευφημισμό για τον πόλεμο») από την υπερεθνική ελίτ που έχει συγκεντρώσει τεράστια στρατιωτική δύναμη στις ακτές της Λιβύης. Στη Ιστορία, όμως, ποτέ πραγματικοί επαναστάτες δεν απευθύνθηκαν στις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής για να νικήσουν τον αντίπαλό τους, όπως δεν το έκαναν και οι Ισπανοί επαναστάτες στον εμφύλιο που αντιμετώπιζαν μάλιστα θεριστικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς από τα Ναζιστικά στούκας που κατέστρεφαν πόλεις (Γκουέρνικα) και όχι βομβαρδισμούς στα χωράφια! Απλά ζήτησαν τον σχηματισμό διεθνών ταξιαρχιών από εθελοντές.
Παρόλα αυτά, τους άθλιους αυτούς ψευτο-«επαναστάτες» υποστηρίζουν ασύστολα οι Μαρξιστές της συμφοράς, αποπροσανατολίζοντας συγχρόνως το λαϊκό κίνημα να μην κατέβει σε μαζικές διαδηλώσεις κατά της νέας εγκληματικής επίθεσης της υπερεθνικής ελίτ, παρά τις υποκριτικές τους καταδίκες της επαπειλούμενης επίθεσης. Όμως, από τη στιγμή που βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τον θύτη (την υπερεθνική ελίτ) και το θύμα (τον Λιβυκό λαό) που θα πληρώσει τελικά όχι μόνο την τωρινή επίθεση αλλά και το διάδοχο καθεστώς που θα είναι πολύ χειρότερο για τα λαϊκά στρώματα και το προλεταριάτο από το Κανταφικό (όπως συνέβη και με το καθεστώς που διαδέχθηκε τον Σαντάμ), όχι μόνο ευνουχίζουν τη μαζική αντίσταση κατά του βασικού υπεύθυνου του νέου μεγάλου εγκλήματος, της υπερεθνικής ελίτ, αλλά και εξασθενούν τον αγώνα κατά του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος που θα βγει ανέλπιστα ενισχυμένο αν καταφέρει να αλλάξει τον χάρτη της Βόρειας Αφρικής[19], όπως ήδη έχει σχεδόν πετύχει στη Μέση Ανατολή με τη καταστροφή του Μπααθικού καθεστώτος στο Ιράκ.



Το κείμενο αυτό αποτελεί την πλήρη εκδοχή του άρθρου, περίληψη του οποίου δημοσιεύεται στην «Ελευθεροτυπία» της 12/3/2011.
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=258727

[1] UN, Human Development Report 1997, Table 1 & UN, Human Development Report 2005, Table 1
[2] UN, Human Development Report 2005, Table 10
[3] World Bank, World Development Indicators 2010, Table 2.14 & UN, Human Development Report 2005, Table 12
[4] UN, Human Development Report 2005, Table 3
[5] Ali Chibani, “How Gadafy used Libya’s tribes,” Le Monde Diplomatique (March 2011)
[6] Βλ. π.χ. Σ. Μιχαήλ, «Τυνησία, Κάϊρο, Βεγγάζη», Νέα Προοπτική (5/3/2011).
[7] Βλ. το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ: “Tripoli under fire in media information war,” RT (8/3/2011). http://rt.com/news/libya-tripoli-media-war/
[8] Ian Black κ.α, “UK pushes EU to demand that Gaddafi quit,” The Guardian (10/3/2011).
[9] “Airstrikes in Libya did not take place,” RT (01 March, 2011, 18:24), http://rt.com/news/ & BBC (3/3/2011, 18:21), www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-12307698
[10] Kim Sengupta “Terror in the air as casualties mount in Libya,” The Independent (9/3/2011).
[11] “Gaddafi in crimes against humanity probe,” BBC News (3 March 2011, 18:46).
[12] Simon Jenkins, “‘No-fly zone’ is a euphemism for war. We’d be mad to try it,” The Guardian (9/3/2011).
[13] Gerald A. Perreira, “Libya, Getting it Right: A Revolutionary Pan-African Perspective,” Black Agenda Report (3/2/2011), http://blackagendareport.com/content/libya-getting-it-right-revolutionary-pan-african-perspective
[14] “HRW: No mercenaries in eastern Libya,” Radio Netherlands Worldwide (RNW) (2/3/2011), http://www.rnw.nl/international-justice/article/hrw-no-mercenaries-eastern-libya
[15] “France recognises Libyan rebels”, (10 March 2011). http://www.bbc.co.uk/news/world-africa-12692068
[16] Shashank Joshi, “Arming rebel groups could backfire on the West,” The Independent (9/3/2011).
[17] Robert Fisk “America's secret plan to arm Libya's rebels,” The Independent (7/3/2011).
[18] Martin Chulov in Benghazi, Peter Beaumont in Tripoli and Jamie Doward ,“Thirty feared dead as Gaddafi forces threaten to retake key Libyan town,” The Observer (6/3/2011).
[19] Prof Michel Chossudovsky “Insurrection and Military Intervention: The US NATO Attempted Coup d'Etat in Libya?,” Global Research (9/3/2011).
http://globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=23548

Περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία
http://www.inclusivedemocracy.org/pd

~~~~~~~~~~~~

Από την Ομάδα Σύνταξης
Περισσότερα γιά τον συγγραφέα Τάκη Φωτόπουλο:
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos

Δικά μας άρθρα γιά την κρίση στη Λιβύη

Libya! - Amid the Massacres and Machine-gun Fire: Questions and Answers
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/02/libya-amid-massacres-and-machine-gun.html

Libya: as the Civil War Expands http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/03/libya-as-civil-war-expands.html

Επιπρόσθετες Σημειώσεις

α. "Ο μύθος ότι οι επαναστάτες δεν έχουν όπλα...", τον οποίο αποδομεί ο συγγραφέας, απεδείχθει και σήμερα πως είναι μιά φούσκα ψέμματα. Η αγγλική εφημερίς Daily Mail αναφέρει:
"Another witness reported that a rebel war-plane crashed north of Benghazi, apparently after running out of fuel.
At the same time, the rebels were sending their own war-planes in an attempt to break the regime's assault on Ajdabiya, a city about 100 miles south-west of Benghazi that has been under a punishing siege by Gaddafi's forces the past two days.
Three rebel warplanes and helicopters struck government troops massed at Ajdabiya's western gates, said Mustafa Gheriani, a spokesman in Benghazi, and Abdel-Bari Zwei, an opposition activist in Ajdabiya..."
http://www.dailymail.co.uk/news/article-1367357/Libya-protests-World-backs-air-strikes-Gadaffi-UN-votes-protect-rebels.html#ixzz1Gxlkdr9Z
Μαζί και όλες οι φωτογραφίες που αναδημοσιεύουμε εδώ από τα διεθνή πρακτορεία δείχνουν πως οι "άοπλοι διαδηλωτές" στην Λιβύη κατέχουν μπόλικα βαρέα όπλα.

β. Κάτι λέει το ότι οι τιμή του πετρελαίου έπεσε μόλις ο Καντάφι ανακοίνωσε κατάπαυση του πυρός:
http://news.yahoo.com/s/nm/20110318/bs_nm/us_markets_oil

γ. Είμαστε ανακουφισμένοι με την ανακοίνωση της Τουρκίας ενάντια στην στρατιωτική επέμβαση των Δυτικών και συμμάχων των - μπράβο! Το ότι η Τουρκία δεν είναι πλέον μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας φαίνεται να επιδρά θετικά στην εξωτερική της πολιτική:
Turkey wants Libya ceasefire, opposes intervention
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4044130,00.html

~~~~~~~~~~~~~

Friday, 11 March 2011

Όχι στο θάΝΑΤΟ

"Είμαι εναντίον της ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟϊκό Συνεταιρισμό γιά την Ειρήνη. Προτιμώ την ιδιαίτερη μας σχέση με το ΝΑΤΟ που κτίσαμε τόσο προσεκτικά τού'ν τα χρόνια. Εδώσαμε Γην και Ύδωρ στο ΝΑΤΟ γιά να εισβάλουν οι δυνάμεις του στο Ιράκ και Αφγανιστάν, μαζί με το ελεύθερο να χρησιμοποιούν τα λιμάνια μας, τους αυτοκινητόδρομους, τα αεροδρόμια, τον εναέριο χώρο, τα χωρικά μας ύδατα, τους δώσαμε σεξουαλικές υπηρεσίες γιά την αναψυχή των στρατιωτών, καύσιμα και ανεφοδιασμό τροφίμων, ακόμα και οικονομική υποστήριξη γιά την Κατοχική Κυβέρνηση που εγκατέστησαν παράνομα στο Ιράκ. Γιά χάρην του ΝΑΤΟ δώσαμε πράσινο φώς στες μυστικές πτήσεις βασανιστηρίων των ΑγγλοΑμερικανών ("Special Rendition Flights") γιά να μεταφέρουν παράνομα τους κρατούμενους σε μυστικούς χώρους βασανιστηρίων μέσα 'που τα αεροδρόμια και τους αεροδιάδρομους της Κύπρου. Επίσης υπογράψαμε Σύμφωνο Ασφαλείας με το Πεντάγωνο με βάση του οποίου παρέχεται νομικοφάνεια στις πειρατικές πράξεις του ΝΑΤΟ στα Διεθνή Ύδατα, και διαβεβαίωση γιά αμοιβαία κατανόηση όταν επιβάλλουν διά της βίας νηοψίες σε "ύποπτα" σκάφη (το Σύμφωνο ονομάζεται Proliferation Security Initiative). Εγώ προσωπικά έδωσα διαβεβαιώσεις γιά την ανενόχλητη παραμονή των Βάσεων του ΝΑΤΟ στην Κύπρο μέχρι τα παιδιά και τα εγγόνια μας (δείτε τες δηλώσεις μου στο Brookings Institute των ΗΠΑ). Ακόμα πιό σημαντικά, έδωσα προσωπικά την ψήφο μου ως Αρχηγός Κράτους αντιπροσωπεύοντας την Κύπρο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Αρχηγών Κρατών της ΕΕ γιά νέα πολιτική κατεύθυνση πρός διεύρυνση και εμβάθυνση της στρατιωτικής και πολιτικής συνεργασίας του ΝΑΤΟ με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και την διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω των μηχανισμών του ΝΑΤΟ. Όταν έδωσα προσωπικά εκείνη μου τη συναίνεση στο Συμβούλιο εκ μέρους της Κύπρου, ούτε καν τους δυσκόλεψα με δηλώσεις γιά θέματα αρχής ή με παράπονα γιά το ότι η χώρα μου κατέχεται στρατιωτικά από δύο χώρες του ΝΑΤΟ. Δεν υπάρχει λόγος να χαλάσει το καλό κλίμα στη συνεργασία μας. Γιατί λοιπόν να ενταχθεί η Κύπρος στον ΝΑΤΟϊκό Συνεταιρισμό γιά την Ειρήνη; Η στενή και θερμή σχέση που ήδη απολαμβάνουμε με το ΝΑΤΟ προσδίδει καλύτερο έδαφος γιά απευθείας συνεργασία χωρίς να παγιδευόμαστε σε γραφειοκρατικές διαδικασίες και ατέλειωτες διαβουλεύσεις μέσω του Συνεταιρισμού. Εκεί, η σχέση μας με το ΝΑΤΟ θα αναγκαστεί να λάβει μορφές πιό νομοτελείς, και θα χαθεί η αμεσότητα της συνεργασίας μας με τον ΑγγλοΑμερικανικό παράγοντα. Γιατί να χάσουμε τα τόσα που κτίσαμε με μιά ένταξη στο Συνεταιρισμό γιά την Ειρήνη; Όχι λοιπόν στην ένταξη. Ά ναι, και παρεμπιπτόντως, Κάτω το ΝΑΤΟ." Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας, Αποκλειστική Συνέντευξη στην Ενδο~Μήδεια / Cyprus IndyMedia Προεδρικό Μέγαρο, Μάρτιος, 2011
* * *
"Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα μού τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα. Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια εσύ φοράς τ' αρχαία σου στολίδια και δεν δακρύζεις ποτέ σου, μάνα μου Ελλάς, που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς." Στίχοι: Νίκος Γκάτσος, Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ενώ τα σύννεφα σύγχισης, συσκότισης και ψεμμάτων συνεχίζονται να αναδύονται από τον δημόσιο διάλογο σε σχέση με τον ΝΑΤΟϊκό Συνεταιρισμό γιά την Ειρήνη, μερικά πράματα παραμένουν ως σταθερές αξίες: Εμείς λέμε σίγουρα ΟΧΙ στο ΝΑΤΟ, αλλά επίσης και ΟΧΙ σε κάθε μορφή συνεργασίας με το ΝΑΤΟ. Η απίστευτη υποκρισία του Προέδρου μας αφήνει άναυδους. Μας πληγώνει πολύ περισσότερο από τις σοφιστείες και τα ευφυιολογήματα των "ειδικών" και καιροσκόπων που προσπαθούν να μας πείσουν πως η Κύπρος θα απελευθερωθεί με το να εμπλακεί επίσημα με τον ΝΑΤΟϊκό Συνεταιρισμό γιά την Ειρήνη (ΣγΕ). Το δίκτυο των πολιτικάντηδων που είτε ανοικτά είτε συγκεκαλυμμένα ονειρεύονται και προσπαθούν να μας πείσουν πως θα "είμαστε καλύτερα" αν η Κύπρος συνεργαστεί με το ΝΑΤΟ μέσω του ΣγΕ, είναι μεν οπισθοδρομική, και πρέπει να της αντισταθούμε, αλλά η επικίνδυνη υποκρισία και τα φανερά ψέμματα του Προέδρου που προφασίζεται μιά στάση "ενάντια" στο ΝΑΤΟ γιά να αποκρύψει την στενή σχέση της Κυβέρνησης του με το ΝΑΤΟ, είναι τελείως αισχρή. Ήταν αναμενόμενο πως η ηγεσία του ΔΗΣΥ θα άνοιγε κάποτε μέτωπο με στόχο να ενταχθεί η Κύπρος επίσημα κάπου "πιό κοντά" στο ΝΑΤΟ. Ακόμα και αν τούτη του η πράξη προδώνει τον κόσμο του κόμματος, τη λαϊκή του βάση που μετρά αγαπημένους νεκρούς, αγνοούμενους και τραυματίες που πολέμησαν έμπρακτα ενάντια στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και έδωσαν τα μέγιστα στον αγώνα. Ο Σωκράτης Χάσικος, πρώην Υπουργός Αμύνης επί Προεδρίας Κληρίδη, μας το λέει καθαρά πως ο Συνεταιρισμός γιά την Ειρήνη είναι γέννημα-θρέμμα του ΝΑΤΟ. Γράφει:
"Τι είναι, τελικά, ο ΣγE; Ο ΣγΕ ξεκίνησε σαν ένα πρόγραμμα συνεργασίας, με το ΝΑΤΟ από τη μια και μιας εκάστης χώρας - μέλους από την άλλη." http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/357814
Προχωρά γιά να εξηγήσει πως ο ΣγΕ, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και με την θεμελίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ηπειρωτικό επίπεδο, διέβρωσε τις χώρες της ΕΕ και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ώστε να διεισδύσουν καλύτερα η κεφαλαιοκρατία και ο ΝΑΤΟϊκός ιμπεριαλισμός στις επικράτειες τους και στις Κρατικές και στρατιωτικές τους δομές:
"Αυτή η συνεργασία ξεκίνησε ως γνωστόν το 1994, μεταξύ του ΝΑΤΟ και των χωρών αρχικά της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, οι οποίες, λόγω της μετάπτωσης από το κομμουνιστικό καθεστώς στη Δημοκρατία και την οικονομία της αγοράς, αντιμετώπιζαν σοβαρά οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και άλλα προβλήματα, τα οποία με τη σειρά τους απειλούσαν τις χώρες αυτές με κατάρρευση. Μέσω του προγράμματος του ΣγΕ, οι χώρες αυτές βοηθήθηκαν στο να ενισχύσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς, να εγκαταστήσουν κράτη δικαίου, να εκδημοκρατικοποιήσουν τις Ένοπλές τους Δυνάμεις και γενικά να σταθούν στα πόδια τους. Σήμερα μετέχουν στο ΣγΕ 45 συνολικά χώρες, μεταξύ των οποίων και παραδοσιακά αντινατοϊκές χώρες όπως η Ελβετία, η Αυστρία, η Φινλανδία και η Σουηδία. Η μόνη υποχρέωση που αναλαμβάνουν οι χώρες - μέλη, είναι η υπογραφή συνθήκης ασφάλειας με το ΝΑΤΟ, με την υποχρέωση διαφύλαξης των απόρρητων πληροφοριών του ΝΑΤΟ. Πώς λειτουργεί ο ΣγΕ; Κάθε χώρα - μέλος επιλέγει ένα από τα 50 περίπου προγράμματα που καθόρισε το ΝΑΤΟ προκειμένου να το υλοποιήσει τον επόμενο χρόνο. Τέτοια προγράμματα αναφέρονται στον εκδημοκρατισμό των Ενόπλων Δυνάμεων, τη διαχείριση κρίσεων, την εκμάθηση ξένων γλωσσών από στελέχη των ΕΔ, τη διαχείριση του εναέριου χώρου, το περιβάλλον, το δίκαιο του πολέμου, τις υγειονομικές υπηρεσίες κλπ. Οι χώρες - μέλη μπορούν να μην υλοποιήσουν ποτέ κανένα πρόγραμμα. Απλώς να είναι μέλη." http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/357814
"Απλώς να είναι μέλος" λοιπόν και η Κύπρος, λέει το ΔΗΣΥ, και όλα θα παν καλά. Όπως και γιά τις χώρες που αναφέρονται πιό πάνω, όπου όλα παν καλά. Και οι οικονομίες τους, και το εσωτερικό τους μέτωπο, και η εξωτερική τους πολιτική, όλα παν καλά. 'Έν ειν' έτσι; Αλλά και η ηγεσία της ΕΔΕΚ; Που πάει; Ναι μεν λέει μέσω του αρχηγού της, "Εμείς δεν λέμε να ενταχθεί η Κυπριακή Δημοκρατία στο ΝΑΤΟ." Αλλά επίσης επιτάσσει,
"Λέμε να ενταχθεί στο Συνεταιρισμό, για να έχει δικαίωμα πλήρους και απρόσκοπτης συμμετοχής στο βασικό πυλώνα πολιτικών της Ένωσης, με βάση τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που είναι η ευρωπαϊκή άμυνα και η ασφάλεια". http://www.sigmalive.com/simerini/news/local/356964
Τούτα που χωρούν; Με βάση ποιά λογική; Η Κύπρος χωρίς καν να είναι μες τον ΣγΕ είναι ήδη προκεχωρημένο φυλάκιο και αποτελεί εγκατάσταση του ΝΑΤΟ, γεωγραφική και στρατιωτική του προέκταση. Αν ενταχθεί η χώρα μας στον ΣγΕ θα καταστεί λιγότερο εμπλεκόμενη στους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ, ή περισσότερο; Αν ενταχθεί η χώρα μας στον ΣγΕ μήπως τότε θα έχουμε πιό πολλές δυνάμεις να αντισταθούμε στο ΝΑΤΟ που ήδη διαχειρίζεται τη χώρα μας σαν αβύθιστο αεροπλανοφόρο; Ή θα απορροφηθούμε τελείως; Οι περιβόητοι "διπλωματικοί αγώνες στο διεθνές επίπεδο" που παν; Συνέχεια ακούμε από τους πολιτικάντηδες της άρχουσας τάξης γιά τις δήθεν ανησυχίες των ότι το Κατοχικό Καθεστώς αναβιβάζεται στο διεθνές προσκήνιο ενώ η Κύπρος υποβιβάζεται, ή ότι υπάρχει διαρκώς κίνδυνος να συμβεί τούτο. Αν η Κύπρος υποβάλει αίτηση γιά ένταξη στον ΣγΕ και η Τουρκία, ως πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ που είναι και διαθέτουσα τον μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ, θέσει ΒΕΤΟ (αρνησικυρία) γιά την ένταξη της Κύπρου, τούτο δεν θα είναι μιά υποβίβαση της διεθνούς υπόστασης της Δημοκρατίας της Κύπρου; Μιά τέτοια απόρριψη δεν θα είναι υποβάθμιση του κύρους που κατέχει η έννομη οντότητα της χώρας μας και, συγκριτικά, μιά αναβάθμιση του παράνομου Κατοχικού καθεστώτος στην κατεχόμενη Κύπρο που είναι ήδη ενταγμένη και υποτελής εις το ΝΑΤΟ; Και δεδομένης μιάς τέτοιας πιθανής απόρριψης του νόμιμου Κράτους, δεν θα είναι ακόμα πιό αυξημένος ο κίνδυνος να αναγνωριστεί το παράνομο Κατοχικό καθεστώς από κάποια χώρα της ΕΕ ή του ΝΑΤΟ, ή από μιά τρίτη χώρα που φιλοδοξεί να μπεί στο ΝΑΤΟ ή στον Συνεταιρισμό; Το Κατοχικό καθεστώς είναι ήδη εξυφανθέν μέσα στους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ - τούτη η στρατιωτική πραγματικότης "επί του εδάφους" είναι μεγάλο θέλγητρο γιά τρίτες χώρες που θα θελήσουν να δώσουν αναγνώριση στο Κατοχικό καθεστώς και να πάρουν ως αντάλλαγμα την εισδοχή στον Συνεταιρισμό ή στο ΝΑΤΟ. Αδιαμφισβήτητα θα είναι διπλωματική πανωλεθρία το να ζητά η Κύπρος να ενταχθεί στο Συνεταιρισμό και να της το αρνείται η Τουρκία. Δεν τα έχουν σκεφτεί τούτα οι φωστήρες μας πολιτικοί; Βεβαίως και τα έχουν σκεφτεί. Ο Σωκράτης Χάσικος γράφει επ' αυτού:
"Σήμερα, εξαιτίας της διαμάχης Κύπρου - Τουρκίας και της άσκησης του δικαιώματος βέτο της μιας εναντίον της άλλης στη συμμετοχή σε ευρωπαϊκούς και ΝΑΤΟϊκούς θεσμούς, ο διάλογος και η συνεργασία βρίσκονται σε οριακό σημείο. ΝΑΤΟ και Ε.Ε. θεωρούν υπεύθυνους αυτής της κατάστασης τόσο την Τουρκία όσο και την Κύπρο. Η Κύπρος μπορεί να επιλύσει το πρόβλημα, αποκομίζοντας τεράστια πολιτικά και άλλα ωφέλη για την ίδια, με την υποβολή της αίτησης ένταξης. Ακόμα και στην περίπτωση που αυτή δεν προχωρήσει λόγω βέτο της Τουρκίας, η ευθύνη θα μεταφερθεί εξολοκλήρου στην Τουρκία." Η αίτηση ένταξης στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/357814
Με άλλα λόγια το διεθνές ρεζίλεμμα που θα υποστούμε απλώς προσπερνάται με το να πούμε πως στα μάτια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ "η ευθύνη θα μεταφερθεί εξολοκλήρου στην Τουρκία." Και καθαρίσαμε. Εκτός από το διεθνές ρεζίλεμμα που θα υποστούμε, δεν είναι έγκλημα να δώσουμε στην Κατοχική Τουρκία ακόμα ένα μοχλό να μας πιέζει; "Αν θέλετε να μπείτε στο Συνεταιρισμό", θα μας πεί, "νομιμοποιήστε την Κατοχή να τελειώνουμε. Κάμετε μιά Διζωνική με τις ρατσιστικές προδιαγραφές τις οποίες ήδη σας καθορίσαμε, επικυρώστε το, και κλείσαμε." Με την αίτηση γιά ένταξη δηλαδή ανοίγει ακόμα μιά πόρτα γιά να μπεί η ρατσιστική Διζωνική στις ζωές μας. Ήδη η Τουρκία, η ΕΕ, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ο ΣγΕ και η Κυβέρνηση Χριστόφια συν οι ηγεσίες ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ συμφωνούν γιά τη Διζωνική: είναι σοφό να δώσουμε στην Τουρκία κι άλλα εργαλεία να μας πιέζει προς τη Διζωνική; Τα πιό πολλά άτομα στην κομματική βάση και τους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ, όπως επίσης και στη βάση των μελών και υποστηρικτών του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ, καθώς και εξ' ολοκλήρου η βάση των Οικολόγων και του ΕΥΡΩΚΟ είναι εναντίον της ρατσιστικής Διζωνικής. Δεν ενοχλούνται τού'ν τα άτομα - η μεγάλη παράταξη του ΟΧΙ - με την πιθανότητα ότι η αίτηση της Κύπρου γιά ένταξη στον ΣγΕ θα δώσει ένα μεγάλο μοχλό πίεσης στην Τουρκία και στον Δυτικό Ιμπεριαλισμό να μας επιβάλουν τη Διζωνική; Μείγματα Αλήθειας με Αρλούμπες Γιά να υλοποιήσουν τις φιλοΝΑΤΟϊκές τους παραισθήσεις διάφοροι αρθρογράφοι και πολιτικάντηδες προωθούν ιδέες και εικόνες στο δημόσιο διάλογο που είναι ένα καταπληκτικό μείγμα φαντασιώσεων, ψεμμάτων, αληθοφάνειας και σκέτες μπούρδες. Πάρτε παράδειγμα το άρθρο του Γιάννου Χαραλαμπίδη με τίτλο "Τα ναι του Προέδρου στο ΝΑΤΟ!" Ορθώς γράφει εκεί πως...
"Το ΝΑΤΟ είναι συνδεδεμένο με τον αμυντικό βραχίονα της ΕΕ. Ο ίδιος ο Πρόεδρος Χριστόφιας, τόσο στο Συμβούλιο του Δεκεμβρίου του 2008 όσο και πρόσφατα, το φθινόπωρο του 2010 έδωσε τη δική του σύμφωνη γνώμη... στην εμβάθυνση των σχέσεων ΝΑΤΟ - ΕΕ." http://www.sigmalive.com/simerini/columns/thesi/359291
Αλλά λίγο πάρακατω στο ίδιο άρθρο αυτός ο άνθρωπος που παρουσιάζεται από κάποιους ως ο "διανοητής" της παράταξης του ΟΧΙ, γράφει:
"Το κυπριακό πρόβλημα είναι εισβολής - κατοχής. Συνεπώς, στόχος είναι η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων. Επειδή αυτό δεν μπορεί να συμβεί με νικηφόρο πόλεμο, η άλλη επιλογή είναι η εξής: Η δημιουργία κοινωνίας συμφερόντων και ασφάλειας μέσω του ΝΑΤΟ, που θα σημαίνει την αντικατάσταση του τουρκικού στρατού με ειρηνευτική δύναμη της Συμμαχίας και της ΕΕ υπό την αιγίδα του ΟΗΕ." Τα ναι του Προέδρου στο ΝΑΤΟ! http://www.sigmalive.com/simerini/columns/thesi/359291
Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με δοκτωράτο στις πολιτικές επιστήμες που αρθρογραφεί διαρκώς ενάντια στη Διζωνική, να τρέφει τόσο βαθειές παραισθήσεις; Ότι τάχα η Κύπρος θα απελευθερωθεί αν υποστούμε Κατοχή από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ υπό την αιγίδα του ΟΗΕ; Να "αντικατασταθεί"ο Τουρκικός στρατός κατοχής με δυνάμεις της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ; Πότε βάλαμε τέτοιο ενδιάμεσο στόχο στην πορεία γιά την απελευθέρωση; Όσον καλοπροαίρετος και αν είναι ο Γιάννος Χαραλαμπίδης, όσον διασκεδαστικός σαν ομιλητής και πειστικός ως συγγραφέας και αν είναι, άμα ξαπολά τέτοια βαρέλλα στο δημόσιο διάλογο, τα πράματα αρχίζουν να οδεύουν προς την ανοησία. Δεν υποτιμά τον εαυτό του και όσους υπεστήριξαν παλαιότερες του τοποθετήσεις που ήταν εύστοχες και ορθές, αρθρώνοντας τώρα τέτοιο σκεπτικό; Πως θα σβήσει ο απόηχος ΄που τα τάγκα τούγκου της βαρέλλας που ροβολά με ταχύτητα προς τον κατήφορο ασυναρτησίας και παραλογισμού; Ναι, έχει αδιαμφισβήτητα καλές προθέσεις ο συγγραφέας. Αλλά θέλουμε η παράταξη του ΟΧΙ, ή και η οποιαδήποτε παράταξη στην Κύπρο, να τελεί υπό την επίρρεια τέτοιων ψευδαισθήσεων; Θέλουμε να πιστέψουμε πως ο τερματισμός της Κατοχής από την Τουρκία θα έλθει μέσω της Κατοχής μας από το ΝΑΤΟ; Τούτο είναι το όραμα μας γιά την πορεία προς την απελευθέρωση; Αλί και τρισαλί! Οϊμέ και Αλίμονο αν είναι έτσι τα πράματα! Αλλά όσον ανόητη και να είναι η φαντασίωση, παρ' όλα αυτά φανερώνει το αληθές υπόστρωμα του διλήμματος της Κύπρου γιά τον Σγε: δηλώνει πως ναι, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα (ακόμα και επιθυμία κάποιων) να χρησιμοποιηθεί η ένταξη της Κύπρου στον Συνεταιρισμό γιά την Ειρήνη ως προγεφύρωμα γιά την "απελευθέρωση" της Κύπρου με δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Δηλαδή γιά μιά νέα Κατοχή "Ευρωπαϊκών" προδιαγραφών. Ο Γιαννάκης Ομήρου της ΕΔΕΚ, υποστηρίζοντας την ένταξη στον ΣγΕ λέει:
"...είναι μύθος ότι αν μπούμε στον ΣγΕ θα είμαστε υπόχρεοι να παραχωρούμε διευκολύνσεις στο ΝΑΤΟ ή ακόμα και στην ΕΕ για επεμβάσεις σε γειτονικές χώρες. Η συμμετοχή στις επιχειρησιακές δραστηριότητες της ΕΠΑΑ [Ευρωπαϊκή Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας] είναι εθελοντική." Η αριστερή μοναξιά της Κύπρου και ο Συνεταιρισμός για την Ειρήνη http://www.sigmalive.com/simerini/columns/antistaseis/314581
Αλλά ο Γιάννος Χαραλαμπίδης, ένθερμος υποστηρικτής της ένταξης και διδάκτωρ στις διεθνές σχέσεις λέει καθαρά πως η ένταξη της Κύπρου εκεί ανοίγει το δρόμο σε μιά Κατοχή της Κύπρου από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Τότε πόσο "εθελοντική" θα είναι η συμμετοχή μας στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και του ΣγΕ όταν η Κύπρος θα τελεί υπό την Κατοχή των δυνάμεων τους; Ο αντιΝΑΤΟϊκός Αρχηγός Αληθεύει ο ισχυρισμός ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας έδωσε προσωπικά την ψήφο του αντιπροσωπεύοντας την Κύπρο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Αρχηγών Κρατών της ΕΕ γιά να θεμελιωθεί η πολιτική κατεύθυνση της ΕΕ πρός διεύρυνση και εμβάθυνση της στρατιωτικής και πολιτικής συνεργασίας του ΝΑΤΟ με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και την διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω των μηχανισμών του ΝΑΤΟ; Ναι, βεβαίως και αληθεύει! Είναι η απλή και ξάστερη τραγική αλήθεια. Ο Πρόεδρος μας έδωσε την προσωπική του συναίνεση γιά την πολιτική απόφαση να τροχειοδρομηθεί η ΕΕ προς εκείνη την κατεύθυνση τον Δεκέμβριο του 2008, στην σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που απαρτίζεται από τους Αρχηγούς Κρατών της ΕΕ και που είναι το όργανο που σχηματίζει την επίσημη πολιτική κατεύθυνση της ΕΕ. Ορίστε τα έγγραφα της ίδιας της ΕΕ που το επαληθεύουν - διαβάστε τι είναι ακριβώς εκείνο στο οποίο ο "αντιΝΑΤΟϊκός" μας Πρόεδρος έδωσε συνειδητά και με ανοικτά τα μάτια την συναίνεση του:
BRUSSELS EUROPEAΝ COUΝCIL PRESIDEΝCY COΝCLUSIOΝS, 11 AΝD 12 DECEMBER 2008 Page 11: "30. The European Council states its determination to give, by means of the attached declaration1, a fresh impetus to the European Security and Defence Policy. Compliant with the principles of the United Nations Charter and the decisions of the United Nations Security Council, this policy will continue to develop in full complementarity with NATO in the agreed framework of the strategic partnership between the EU and NATO and in compliance with the decision-making autonomy and procedures of each." Page 16, Footnote 1: "Europe should actually be capable, in the years ahead, in the framework of the level of ambition established, inter alia of deploying 60 000 men in 60 days for a major operation, within the range of operations envisaged... For its operations and missions, the European Union uses, in an appropriate manner and in accordance with its procedures, the resources and capabilities of Member States, of the European Union and, if appropriate for its military operations, of NATO." Page 17: "7. The European Council... also reaffirms the goal of strengthening the strategic partnership between the EU and NATO in order to address current needs, in a spirit of mutual enhancement and respect for their decision-making autonomy. To this end, it backs the setting up of an informal EU-NATO high-level group to improve cooperation between the two organisations on the ground in a pragmatic manner." BRUSSELS EUROPEAΝ COUΝCIL 11 AΝD 12 DECEMBER 2008 PRESIDEΝCY COΝCLUSIOΝS http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/en/ec/104692.pdf
Επίσης, γιά να μην υπάρχει παρανόηση γιά το πραγματικό μέγεθος της πολιτικής ευθύνης του Προέδρου μας στην χάραξη της πιό πάνω πολιτικής πορείας πλεύσης γιά την ΕΕ, ας δούμε και τα χαρτιά της ΕΕ γιά το σώμα που ονομάζεται Ευρωπαϊκό Συμβούλιο:
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο "Ποια είναι τα μέλη του; Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο απαρτίζεται από τους αρχηγούς κρατών ή κυβερνήσεων των κρατών μελών, καθώς και από τον πρόεδρό του και τον πρόεδρο της Επιτροπής.... Πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις του; Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποφασίζει κανονικά με συναίνεση..." http://www.european-council.europa.eu/the-institution.aspx?lang=el
Με συναίνεση! Εμείς λέμε μακάρι να ήταν ο Πρόεδρος μας πραγματικά αντιΝΑΤΟϊκός! Μακάρι να ήταν αληθινά Κομμουνιστής! Μακάρι να ήταν όλα όσα λέει πως είναι. Αλλά "δεν". Τα έργα του Προέδρου πόρρω απέχουν από τα λόγια του. Η συνεργασία του ιδίου και της Κυβέρνησης του με το ΝΑΤΟ μέσω της "ιδιαίτερης" σχέσης που έχει η Κύπρος με τους ιμπεριαλιστές, και η συνεργασία του με το ΝΑΤΟ ακόμα και στο επίπεδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου μόνο σε ένα πόρισμα μας φέρνουν: Σωρηδόν Υποκρισίες και Ασύστολα Ψέμματα. Κρίμα.

Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Μακάρι να ήταν Κομμουνιστής

http://cyprusindymedia.blogspot.com/2008/12/blog-post.html


NATO: The Partnership for Peace programme

http://www.nato.int/pfp


Μυθολογίες και ψεύδη για το Συνεταιρισμό

ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΟΜΗΡΟΥ: ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
https://web.archive.org/web/20110223063918/http://www.sigmalive.com/simerini/news/local/356964

Η αριστερή μοναξιά της Κύπρου και ο Συνεταιρισμός για την Ειρήνη
https://web.archive.org/web/20101015015956/http://www.sigmalive.com/simerini/columns/antistaseis/314581

Η αίτηση ένταξης στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη

Σωκράτη Χάσικου
http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/357814


Τα διάφανα ψέμματα που έφτασαν ως την Κίνα
https://web.archive.org/web/20180813042048/http://cyprus.indymedia.org/node/5234

Αγγλικές Βάσεις, Γκρέκο, Ακρωτήρι

Χριστόφιας, ΑΚΕΛ και Συνεταιρισμός για την Ειρήνη

Με την Φανούλα Αργυρού | Περιέχεται στη σελίδα
Συνεταιρισμός για την Ειρήνη | ΕΜΠΡΟΣΘΟΦΥΛΑΚΑΣ - έπαλξη κοινωνικής πάλης
https://efylakas.wordpress.com/tag/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7/

Συνεταιρισμός για την Ειρήνη, ΝΑΤΟ, Μακάριος και υποκρισία
https://simerini.sigmalive.com/article/2022/5/16/sunetairismos-gia-ten-eirene-nato-makarios-kai-upokrisia/

ΝΑΤΟϊκές οι Βρετανικές Βάσεις που αποδέχεται ο Χριστόφιας
https://efylakas.wordpress.com/2009/12/01/%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8A%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%BF%CE%B9-%CE%B2%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%80%CE%BF/

Περί Βρετανικών Βάσεων…
https://simerini.sigmalive.com/article/2020/6/7/peri-bretanikon-baseon/

ΝΑΤΟϊκές οι βρετανικές βάσεις στην Κύπρο | Sigma Live
https://web.archive.org/web/20110726190407/http://www.sigmalive.com/simerini/politics/216498

"Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα..."
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος, Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
http://www.dalaras.com/songs/stavros_xarhakos/mana_mou_ellas.htm


"Μάνα μου Ελλάς" - Ρεμπέτικο

http://www.youtube.com/watch?v=4oLCjZEzKNU

* * *

Friday, 4 March 2011

Libya: as the Civil War Expands

Research and Dialogue on the Reality of the Conflict's Background

On 2/25/2011, Joe Wanzala published a short Comment in relation to this article:
"Libya! - Amid the Massacres and Machine-gun Fire: Questions and Answers
The Arab Revolution Spreads to Libya, Trigerring a Civil War and Myriad Question Marks"
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/02/libya-amid-massacres-and-machine-gun.html

Joe Wanzala is Vice Chair of the Pacifica Radio Board of Directors as a representative of KPFA, the Berkeley, California progressive radio station:
Did Gadafee's (my personal preference for spelling his name) 'progressive and revolutionary phase' include the period during which he supported 'fellow revolutionary' Field Marshal Idi Amin and sent troops to Uganda to try to fight off the actual coalition of Tanzanian troops and Ugandan Marxist rebels based in Tanzania with the full backing of African Socialist Mwalimu Julius Nyerere?

Quadaffi (my other favorite spelling) was a fraud a la Jim Jones. Yes he used his oil money to support the IRA and PLO etc and other 'revolutionary' groups in the heady 70s and 80s, but this was mostly just posturing. In the final analysis he was a brutal, venal dictator, and it has been speculated that certain intelligence agencies may have had a hand in his Sadaam Hussein-like rise to power.

Joe W.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
A response from Petros Evdokas


The most important thing, at this juncture, is support for the Libyan people's self-organization on the basis of self-determination, and for the building of peoples' power and its application in whatever direction the Libyan people see appropriate. All, else, including an evaluation of Gaddafi's path, and a critique of what he was or may have been, or pretended to be, is secondary.

There is no doubt now that he is the head of an authoritarian regime that has had the backing of the Imperialist countries for at least a decade, and that the forces rebelling against him reflect the true sentiments of the people. But the burning question is in which direction will the revolution go? So far, a terrible danger hangs above our heads that the revolution might contain too many reactionary elements that will throw Libya, all of its people and all its natural resources into the "loving embrace" of the global Empire.

Very relevant to all this, of course, is where did the revolution come from? What are its origins? Was there a real move forward toward progressive politics embodied by the 1969 events led by Gaddafi? Did those provide a stepping stone for popular consciousness to shape itself into a progressive force?

You seem to have a very definite NO embedded in your view. I'd say the truth is that there were some important progressive features of the Jamahirya and the Green Revolution, and then an aweful slipping backwards by Gaddafi as he and his sons became important "players" on the global scene of business and the cultivation of power and profits.


The progressive elements of the 1969 revolution are witnessed by the fact that Libya has the highest literacy rate in all of Africa.

The progressive elements of the Green Revolution he led are the reason why Gaddafi was demonnzed by the Western capitalist powers and Corporate media for decades, and also the reason why Libya's Gulf of Sidra was invaded by the US in the early nineteen eighties and then Libya itself was bombed in 1986. The bombings targeted Gaddafi and his family personally, killing one of his daughters.

The progressive elements of the Libyan Jamahiriya are also the reason why Gaddafi held good relations with progressive national liberation movements in the region and around the world, most prominently through his supportive stance stance toward the Palestine Liberation Organization.

Those progressive elements are acknowledged even by his mortal enemies. See what the US Army Handbook on Libya has to say:

"The essence of Qadhafi's philosophy is the Third Universal Theory, so-called because it is intended to be an alternative to capitalism and Marxism. The theory calls for the institution in Libya of what Qadhafi calls "direct democracy." In a direct democracy, as envisaged by Qadhafi, citizens govern themselves through grass-roots activism without the mediation or intervention of state institutions or other organizational hierarchies in the military, tribes, ulama, or intelligentsia. In an effort to implement direct democracy, Qadhafi altered or dismantled governmental and social structures. He launched a Cultural Revolution in 1973, instituted "people's power" in 1975, and proclaimed that Libya was a "state of the masses" in 1977. Finally, to emphasize his policy of decentralization, Qadhafi relinquished his own formal governmental position in 1979 and insisted he be referred to simply as 'Leader of the Revolution.' "
http://countrystudies.us/libya/66.htm

In another section, the US Army Handbook continues to describe the internal revolution generated by the Libyan people and led by Gaddafi, remaking society from the bottom to the top:

"The remaking of Libyan society that Qadhafi envisioned and to which he devoted his energies after the early 1970s formally began in 1973 with a so-called cultural or popular revolution. The revolution was designed to combat bureaucratic inefficiency, lack of public interest and participation in the subnational governmental system, and problems of national political coordination. In an attempt to instill revolutionary fervor into his compatriots and to involve large numbers of them in political affairs, Qadhafi urged them to challenge traditional authority and to take over and run government organs themselves. The instrument for doing this was the "people's committee." Within a few months, such committees were found all across Libya. They were functionally and geographically based and eventually became responsible for local and regional administration.

People's committees were established in such widely divergent organizations as universities, private business firms, government bureaucracies, and the broadcast media. Geographically based committees were formed at the governorate, municipal, and zone (lowest) levels. Seats on the people's committees at the zone level were filled by direct popular election; members so elected could then be selected for service at higher levels..."
http://countrystudies.us/libya/30.htm


But there is not doubt that while Gaddafi pursued his "Third Universal Theory" he opposed Communist and Socialist political forces, perceiving them (or presenting them) in bizzarre ways; if he had embraced Socialist or Communist principles there would be no reason to even have this discussion.

Politics provide us with mingled, mixed up situations; there's never a clear and absolute "black or white" differentiation between qualities and quantities. We need to develop objective criteria to evaluate things for what they are in addition to what we might want them to be, or to what they might have been.

In order to make this writing more intelligible, and to add transparency about my own prejudices and deficiencies, I'd like to clarify my own position on Socialist and Communist forces: I too, come from points of departure that many decades ago saw those forces as destructive. I survived a lot of pain, torture and suffering before I was able to differentiate between the Fake Left and the genuine Left. Here are some of my reflections on this path:
http://petros-evdokas.cyprus-org.net/Torture-MoreOnTheFakeLeft-LeftIsRight.pdf


So, yes, at some point Gaddafi began to make reversals from his path that was in favour of direct democracy, Jamahiriya, the Green Revolution and from the progressive elements and social gains he himself had helped the Libyan people achieve. His path became nebulous, and then in the most recent decade he emerged as an ally of the global Empire, and a "player" in the political economy of global Capitalism.

The article by Peter Boyle, below, titled "Libya: How Gaddafi became a Western-backed dictator" does just that: it documents and explains the actual path Gaddafi took in his transformation and motion backwards, finally reaching the point where British advisors were training his forces in the use of tear gas and crowd control, and training his police forces for urban battles.

It's best to read the article online because it has many links embedded in the text. A rather denuded version (without those links) follows below.

Thanks very much,
Petros Evdokas, petros@cyprus-org.net
http://petros-evdokas.cyprus-org.net/Another-sort-of-Introduction.html

* * *

Libya: How Gaddafi became a Western-backed dictator
http://links.org.au/node/2179
By Peter Boyle

Updated February 25, 2011 --
Links International, Journal of Socialist Renewal


On February 22, Muammar Gaddafi was boasting on state TV that the Libyan people were with him and that he was the Libyan revolution, even while his dwindling army of special guards and hired mercenaries attempted to drown a popular revolution in blood.

Civilians were strafed and bombed from helicopters and planes. Snipers with high-powered rifles fired into unarmed crowds. Two pilots flew their fighter jets to Malta rather than bomb their own people and another two are reported to have crashed their jets rather than attack civilians. Sections of the armed forces, several diplomats and a couple of ministers have abandoned the regime and, at the time of the writing, the east of Libya was in the hands of popular revolutionary committees.

And as more sections of his armed forces stared to go over to the people, Gaddafi ordered troops who refused to shoot their own people to be executed.

Gruesome footage of the carnage was revealed to the world despite the Gaddafi regime’s desperate attempts to seal the country by blocking the internet and locking out journalists.

First Gaddafi’s son Saif al Islam (a darling of greedy US and European corporations in recent years) and then Gaddafi himself tried to deny these massacres while simultaneously threatening the Libyan people with ruthless retribution against those who dared to rise up against the regime.

While the regime’s genocide against the Libyan people unfolded, it took days before the US and other Western governments were prepared to condemn the regime for this monstrosity. Even as late as February 23, US President Barak Obama had not condemned Gaddafi by name.

From ‘rogue state’ to neoliberal client

Yet in the 1980s and most of the 1990s the Gaddafi regime was attacked by the same Western governments as a “terrorist rogue state” because of its political and material support to numerous national liberation movements around the world. The administration of US President Ronald Reagan imposed economic sanctions on Libya and carried out bombing raids to try and assassinate Gaddafi.

In 1988, I visited Libya as a journalist for the left-wing newspaper Direct Action and visited Gaddafi’s bombed out home. I wrote several articles describing and defending the 1969 Libyan revolution.

However, in the late 1990s secret negotiations for a rapprochement with the US and other Western governments began. First, UN sanctions were lifted in 1999 and by 2006 the US lifted its own sanctions and normalised relations.

European leaders flocked to Libya with greedy businesspeople hanging on to their coat tails and before long several European oil companies were back in business, with banks, airlines and hotel chains following. Former British Labour PM Tony Blair and scandal-plagued, right-wing Italian President Silvio Berlusconi played leading roles in the process.

Gaddafi’s son Saif was the the neoliberal frontman for Libya. He offered greater access to capital, tax concessions and privatisation. According to an April 2010 report from the Libyan government, over the previous 10 years the the regime privatised 110 state-owned companies. The same report promised to privatise 100% of the Libyan economy over time. The prospect of the privatisation of the oil refineries and other downstream sectors of the oil industry promises lucrative profits.

US interests

Worried that they were missing out to European competition, a group of powerful US companies (including BP, Chevron, ConocoPhillips, Dow Chemical, ExxonMobil, Fluor, Halliburton, Hess Corporation, Marathon Oil, Midrex Technologies, Motorola, Northrop Grumman, Occidental Petroleum, Raytheon, Shell and United Gulf Construction Company) set up a US-Libya Business Association to catch up.

Among the Gaddafi regime’s new lobbyists in Washington was arch neocon Richard Perle, a former Reagan-era US Defense Department official and George W. Bush-era chair of the US Defense Policy Board.

According to US political reporter Lauren Rozen, Perle traveled to Libya as a paid adviser to the Monitor Group, a prestigious Boston-based consulting firm with close ties to leading professors at the Harvard Business School:

A 2007 Monitor memo named among the prominent figures it had recruited to travel to Libya and meet with Gaddafi "as part of the Project to Enhance the Profile of Libya and Muammar Gaddafi" Perle, historian Francis Fukuyama, Princeton Middle East scholar Bernard Lewis, famous Nixon interviewer David Frost, and MIT media lab founder Nicholas Negroponte, the brother of former deputy secretary of state and director of national intelligence John Negroponte.

Several major US oil companies, including ConocoPhillips, Marathon Oil and Hess Corp, now have significant stakes in Libya's oil industry, according to a fact sheet prepared by Reuters on February 23. However, 80-85% of Libya’s oil exports go to Europe and companies such as British Petroleum, Italy’s Eni, Spain’s Repsol and Royal Dutch Shell have some of the biggest stakes.

Italian interests

In the February 23 issue of the British Guardian, Tom Bawden and John Hooper described the role of Berlusconi in Europe’s courting of the Gaddafi regime:

Gaddafi and Berlusconi have a famously warm personal relationship. Less well-known, however, is the fact that Berlusconi is in business with one of the Libyan state’s investment vehicles.

In June 2009, a Dutch-registered firm controlled by the Libyan Arab Foreign Investment Company, took a 10% stake in Quinta Communications, a Paris-based film production and distribution company. Quinta Communications was founded back in 1990 by Berlusconi in partnership with Tarak Ben Ammar, the nephew of the late Tunisian leader, Habib Bourguiba.

The Italian prime minister has a 22% interest in the company through a Luxembourg-registered subsidiary of Fininvest, the firm at the heart of his sprawling business empire. Last September, the Libyans put a director on the board of Quinta Communications to sit alongside Berlusconiís representatives.

Libyan investors already hold significant interests in several strategic Italian enterprises. They reportedly own around one per cent of Italy’s biggest oil company, Eni; the LIA has an acknowledged 2% interest in the aerospace and defence group, Finmeccanica; Lafico is thought to retain more than 2% of Fiat and almost 15% of a quoted telecommunications company, Retelit.

The Libyans also own 22% of the capital of a textile firm, Olcese. Perhaps their best-known investment is a 7.5% stake in the Serie A side Juventus. But undoubtedly the most controversial is another 7.5 per cent interest in Italyís largest bank, Unicredit.

The European Union’s latest annual report on arms exports revealed Libya’s biggest military suppliers in Europe, reported Deutsche Presse-Agentur:

Italy granted export licences totalling 112 million euros, with a single 108-million-euro licence for military aircraft making up most of the amount, [was the largest supplier]…

Malta emerged as the second-largest exporter, having authorized the sale of an 80-million-euro consignment of small arms…

Germany was third in the list, with 53 million euros of licences, mostly for electronic jamming equipment used to disrupt mobile phone, internet and GPS communication…

France was next with 30.5 million euros, followed by Britain with 25.5 million euros, and Belgium with 22 million euros.

British interests

According to the Guardian’s Bawden and Hooper:

About 150 British companies have established a presence in Libya since the US and Europe lifted economic sanctions in 2004, after the country renounced terrorism, ceased its nuclear weapons programme and handed over two suspects in the Lockerbie bombing case.

The most high profile have been the oil companies, keen to tap Libya’s vast reserves of fossil fuels. In a deal brokered in 2007 by Tony Blair, BP signed a £560m exploration agreement allowing it to search for oil and gas, offshore and onshore, in a joint venture with the Libya Investment Corporation. Shell is also exploring for oil in Libya as western companies seek to capitalise on a country with the largest oil reserves in Africa and substantial supplies of gas.

High street retailers such as Marks & Spencer, Next, Monsoon and Accessorize have also set up in the country to serve the growing middle-class population, as oil revenues have 'trickled down' into the broader Libyan population.

Companies such as AMEC, an engineering firm, and Biwater, a waste treatment company, have supplied services to Libya, which is using its oil revenues to reshape the country through an infrastructure spending spree that will cost about £310bn over the next decade.

British exports to Libya have soared to about £930m in recent years, while the business momentum in post-sanctions Libya is so great that the economy managed to grow by about 5% last year, while much of the rest of the world struggled.

Gaddafi’s son Saif, speaking in his private suite in Mayfair’s five-star Connaught Hotel, told the British Daily Mirror in June 2010:

Tony Blair has an excellent relationship with my father.

For us, he is a personal family friend. I first met him around four years ago at Number 10. Since then I’ve met him several times in Libya where he stays with my father. He has come to Libya many, many times.

Libya considered Blair to be a trusted adviser to the Libyan Investment Authority, a role that Blair now denies.

But Blair’s done his dirty job well. As a February 19, 2011 ,report in the British Independent revealed:

‎Since the warming of relations between Libya and Britain, officers travelled frequently to Tripoli between 2008 and 2009 to train police, and Britain has authorised the export of tear gas, crowd-control ammunition, small-arms ammunition and door-breaching projectile launchers.

Three years ago, ministers agreed to send Libya vehicles armed with water cannons. There are also unconfirmed reports that riot vans made by British companies have been present during crackdowns in the Libyan city of Benghazi, where scores have been killed.

One of the murderous special battalions headed by another Gaddafi son, Khamis, is a British-trained unit, according to a February 21 Associated Press report.

People lose out

While Libya’s oil exports have enabled it to build up foreign reserves of US$150 billion, almost half of its youth are unemployed, according to African Online News, an independent African news agency:

Libya is the richest North African country… But that does not reflect the real economy of the average Libyan, with around half the population falling outside the oil-driven economy. The unemployment rate is at a surprising 30%, with youth unemployment estimated at between 40% and 50%t. This is the highest in North Africa.

Also other development indicators reveal that little of the petrodollars have been invested in the welfare of Libya’s 6.5 million inhabitants. Education levels are lower than in neighbouring Tunisia, which has little oil, and a surprising 20% of Libyans remain illiterate.

Decent housing is unavailable to most of the disadvantaged half of the population. A generally high price level in Libya puts even more strains on these households.

But the key of popular discontent is the lack of work opportunities, which strongly contrasts the Libyan image of a rich nation constantly propagated by the regime and its Soviet-style media.

The few options for ordinary Libyans include the police or armed forces, construction works and petty trade. But even here, contacts and corruption are needed to have a chance.

The oil sector employs only 4900 Libyans with a further 1000 training overseas, according to an October 2010 report by Libyan National Oil Company (NOC).

A revolution betrayed?

In the 1980s, the Gaddafi regime came under attack from the Reagan administration because it took a strong anti-imperialist line and gave financial and material aid to many national liberation movements at the time. There were also some weird right-wing sects seeking and sometimes obtaining Libyan largesse. The Gaddafi regime meddled disastrously and sometimes bloodily in factional disputes within the Palestinian liberation movement.

The Gaddafi regime also claims to have provided its citizens with free education and health, though quality and access was not even. Tellingly, Libyans, who could afford it, have preferred to go to neighbouring Tunisia (which is not an oil-rich state) or to Europe for serious medical treatment.

It provided its workers with some welfare but did not allow trade unions and it certainly it did not treat its significant number of “guest” workers equally or fairly. There were closed labour camps for some of these workers from other countries and trade unions were not allowed. A bizarre personality cult around Gaddafi was obvious and while there was a pretence at popular democracy of sorts through a system of “people’s congresses” these only had a nominal existence.

Left commentator Tariq Ali dismissed the Gaddafi-led 1969 revolution as “all for show, like his ghosted science-fiction short stories”. But there was a political revolution in 1969 that did result in the nationalisation of the Libyan oil industry and some broader redistribution of oil wealth, which contrasted sharply with that in countries like Saudi Arabia. This was a nationalist revolution, similar to that led by Gamal Abdel Nasser in Egypt in 1952, which also called itself “socialist”.

The US and other imperialist governments at the time saw the 1969 revolution as an attack on their presumed right to exploit Libya’s oil resources. David Mack, a former US diplomat and State Department official, explained how the US reacted in the January 2011 Foreign Service Journal:

By 1969, the US and British air bases in Libya were of declining strategic importance, but Tripoli had become a producer of energy vital to the economies of our West European allies and profitable for American companies. While the US still enjoyed a cozy relationship with an aging monarch and his sclerotic political system, Libyan popular attitudes were not isolated from the rest of the Arab world. The war of June 1967 had left Arabs everywhere with a feeling of humiliation and a conviction that Washington had aided Israel’s victory, achieved in large part by its devastating surprise attack on the Egyptian Air Force. This set the stage for the Libyan Revolution of September 1, 1969.

Eventually, U.S. policy adapted to these new realities. Henry Kissinger, who was President Richard Nixon’s national security adviser, claims in his memoirs that he favored a covert action program to overthrow the new Libyan leaders and keep the airbase, but yielded to the State Department view of the primacy of the oil interests and declining value of our military base. Much later, during the Reagan administration, the U.S. supported and provided some military training to Libyan émigré opponents of the Gaddafi regime. They proved unreliable.

According to Henry Kissinger’s memoirs, the government of US President Richard Nixon had prepared a covert program to assassinate Gaddafi and other Libyans who had led the1969 revolution against a corrupt monarchy, but this was abandoned because big oil companies like Exxon and Mobil prefered to cut a deal with the regime, albeit on tougher terms.

The Gaddafi regime has come a long way since then. It was increasingly betrayed promises and gains of 1969, earning an IMF tick of approval for progress in neoliberal reform:

An ambitious program to privatise banks and develop the nascent financial sector is underway. Banks have been partially privatized, interest rates decontrolled, and competition encouraged. Ongoing efforts to restructure and modernize the Central Bank of Libya are underway with assistance from the Fund…

Structural reforms in other areas have progressed. The passing in early 2010 of a number of far- reaching laws bodes well for fostering private sector development and attracting foreign direct investment… A comprehensive civil service reform is needed to facilitate more effective [read lower and stricter] wage and employment policies that would address the needs of a young and growing labor force.

Recent developments in neighboring Egypt and Tunisia have had limited economic impact on Libya so far. To counter the impact of higher global food prices, the government abolished, on January 16, taxes and custom duties on locally-produced and imported food products. Later in January, the government also announced the creation of a large multi-billion dollar fund for investment and local development that will focus on providing housing for the growing population.

The IMF will have to eat that prediction. The stifling political repression (which has been fiercest in the eastern part of the country, which is also the poorest), the corruption, nepotism and flamboyant lifestyles enjoyed overseas by Gaddafi’s children have proved too much. And the stirring example of the youth of Tunisia, Egypt, Bahrain, Algeria, Yemen, Syria, Jordan and Djibouti added the spark.

What has led to this new Libyan revolution is the degeneration of the regime born of the 1969 revolution into a crony capitalism. The popular character of the new revolution is undeniable, it is far from clear what sort of regime will emerge out of it. The same greedy and powerful Western interests that first attacked and then propped up the Gaddafi regime are preparing for a change of tack, including considering direct military intervention.

As the 19th century British Prime Minister Lord Palmerston famously observed:

We have no eternal allies, and we have no perpetual enemies. Our interests are eternal and perpetual ...

Hopefully the makers of the new Libyan revolution will heed the lessons of its own history.


Peter Boyle

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~