Thursday 30 June 2016

Η Κουρτίνα, η Αγχόνη, το Δένδρο


Πριν μερικές μέρες χρειάστηκε να κοιμηθώ στο διπλανό δωμάτιο όπου, όπως φάνηκε, δεν είχαμε αρκετές κουβέρτες για το κρεββάτι. Ήταν και η πρώτη νύκτα που έπιασαν τα δυνατά κρύα. Χωρίς καν να το πολυσκεφτώ κατέβασα μια παχιά κουρτίνα που είχαμε διαθέσιμη και ξάπλωσα τυλιγμένος μες την αγκαλιά της. Κοιμήθηκα υπέροχα... μα το πρωί ξύπνησα με μαύρες διαθέσεις. Μου ήλθαν όλα κατακέφαλα, άνεμοι και μαύρα σύννεφα από πολλά χρόνια πιο πριν. Από μια προηγούμενη περίοδο όταν ήμουν άστεγος.

Η οργάνωση είχε διευθετήσει ώστε μερικές φορές να μπορώ να κοιμούμαι "στα κλεφτά" σε ένα μικρό δωμάτιο στο οίκημα Ψυχολογίας του πανεπιστημίου. Ο χώρος ήταν μια μικρή αποθήκη εκπαιδευτικών υλικών και αρχείων με μερικά μεγάλα μεταλλικά έπιπλα-αρχειοφυλάκια. Μαζί τους ήταν και ένα γραφείο με μια καρέκλα: χωρούσε μόνο τέσσερα άτομα στέκοντας, ή ένα-δύο άτομα ξαπλωμένα. Ο καθηγητής που μας είχε δώσει κρυφά το κλειδί υποστήριζε το Κίνημα διακριτικά, μα θα έχανε τη δουλειά του αν μας ανακάλυπταν. Δεν ήμουν καν γραμμένος ως φοιτητής εκείνα τα χρόνια, και τα ρίσκα ήταν ακόμα πιο ψηλά. Για αυτό, μπορούσα κάποιες νύκτες να μείνω εκεί κρυφά αλλά έπρεπε να σηκωθώ και να φύγω πριν έλθει η καθαρίστρια του χώρου (γύρω στις πεντέμιση-έξι το πρωί) για να μην εκτεθεί κανένας. Τις νύκτες που έβρεχε, χιόνιζε ή έκαμνε κρύο αυτό το καταφύγιο ήταν σωσίβιο. Κυριολεκτικά. Είχα εκεί μια παχιά κουρτίνα την οποία τυλιγόμουν και ξάπλωνα στο πάτωμα με το μισό μου σώμα κάτω από το γραφείο και την καρέκλα. Η κουρτίνα μισή από κάτω και μισή από πάνω μου. Λαγοκοιμόμουν. Δεν μπορείς να εφησυχάζεις όταν είσαι παράνομος. Πολύ σύντομα  εκείνη η κουρτίνα μετατράπηκε σε δεύτερο δέρμα, το πλησιέστερο σε μένα προσωπικό αντικείμενο εκείνης της εποχής: είχε απορροφήσει όλους τους κραδασμούς της ύπαρξης μου. Εμποτίστηκε με τους φόβους, τους έρωτες, τις ασθένειες, τις αγωνίες, τις ελπίδες του αγώνα μας...

Το πρωί σηκωνόμουν, τύλιγα την κουρτίνα σε ρολό, καθάριζα όσα τεκμήρια μαρτυρούσαν πως κάποιος μπορεί να κοιμήθηκε εκεί παράνομα, και έφευγα για τις δουλειές του Κινήματος. Κάποια πρωινά το χιόνι ήταν τόσο πυκνό και τόσο ψηλά μαζεμένο στις εισόδους του κτιρίου που έπρεπε να παλέψω για να τις ανοίξω για να διαφύγω έγκαιρα. Έβγαινα έξω στο μαγικό τοπίο που δημιουργεί το χιόνι και βυθιζόμουν έστω και για λίγα λεπτά μες την μυθοποιητική του ομορφιά και κρυστάλλινη δύναμη. Τα δένδρα φορτωμένα χιόνι συγκρατούσαν το φως, ακόμα και εκείνο από τα πιο αμυδρά αστέρια ή μακρινές λάμπες, και το απελευθέρωναν σε χαμηλές δόσεις σαν υπόφως, σαν μεταφυσική ανταύγεια. Αλλά χρειαζόμουν ακόμα δυο-τρεις ώρες με καφέδες και άλλα ζεστά ροφήματα ώσπου να ξυπνήσω σε ικανοποιητικό βαθμό - λόγω φόβου και κρύου ο ύπνος ήταν τόσο ρηχός που σπάνια ξεκουραζόμουν αρκετά.

Τις νύκτες που δεν μπορούσαν να μείνω εκεί, αν ο καιρός ήταν καλός και αν δεν είχα πρόσκληση από κάποιο σύντροφο ή υποστηρικτή μας να μείνω σε κάποιο καναπέ ή πάτωμα του στο σπίτι τους, έμενα έξω στον κάμπο της πανεπιστημιούπολης. Στην άκρη ενός δάσους εκεί κοντά υπήρχαν κάποιες "γωνιές", δηλαδή μικροτοπία που σχηματίζονταν από δένδρα και θάμνους που ήταν κοντά σε ξέφωτα, όπου μπορούσα να κρυφτώ από τα περίπολα της ασφάλειας καθώς και από κακοποιούς ή μεθυσμένους που γύριζαν ψάχνοντας για θύματα μες τη νύκτα. Ένα πρωί ξύπνησα εκεί και είδα πως ο θάμνος δίπλα μου που με προστάτευε από την υγρασία της νύκτας είχε γεμίσει φράουλες! 

Πότε λοιπόν μες τη μαγεία της φύσης, πότε μες την αγκαλιά των συντρόφων μας, κατάφερνα να επιβιώνω και να διεκπεραιώνω όλα του αγώνος όσα έπρεπε να γίνουν που περνούσαν από το χέρι μου, ή που ήταν καθήκον μου να γίνουν.

Ήταν πολύ δραστήρια εποχή. Το αυτόνομο ανατρεπτικό και ριζοσπαστικό κίνημα - ως μια ευρεία πολιτική οντότητα, ως Κίνημα με Κ κεφαλαίο - είχε πολλές εκφάνσεις ή κλάδους, και είχαμε συμμετοχή σε όλους. 

Το αντιπυρηνικό είχε κάπως ξεφουσκώσει αλλά ήταν η εποχή που το μεταπλάθαμε σε ένα ευρύτερο και πιο δυνατό οικολογικό κίνημα. Μόλις πρόσφατα είχαμε βάλει και τα θεμέλια του πρώτου οργανωτικού συνεδρίου πρασίνων στην ακτή του Ατλαντικού. Προσήλθαν εκεί πρώην καταζητούμενοι και αντάρτες, γνωστοί και άγνωστοι συναγωνιστές και πολλά νέα πρόσωπα. 

Το φεμινιστικό κίνημα είχε θεμελιωθεί για καλά σε ολόκληρη τη χώρα: μόλις είχαμε τελειώσει με μια κατάληψη των διοικητικών γραφείων με κύριο αίτημα να εδραιωθεί ακαδημαϊκό τμήμα Γυναικείων Σπουδών αλλά και να διατίθενται σερβιέτες υγείας σε όλες τις τουαλέτες του πανεπιστημίου• πιέζαμε την διοίκηση να ομαλοποιήσει αυτή την πρακτική, να δει το θέμα όπως και το χαρτί τουαλέτας που όλοι το θεωρούν αυτονόητο να διατίθεται παντού. 

Το αυτόνομο συνδικαλιστικό κίνημα ήταν σε δύσκολη φάση εκείνη την περίοδο, και έτσι όπου υπήρχαν κινητοποιήσεις συμμετείχαμε: πότε σε απεργίες και στάσεις εργασίας, πότε σε οργανωτικές προσπάθειες για ίδρυση νέων ομάδων εργαζομένων σε χώρους ανοργάνωτους.

Το κίνημα ειρήνης και οι αντιπολεμικές κινητοποιήσεις περνούσαν από αυξομειώσεις. Πρόσφατα είχαμε περάσει από μια σύγκρουση με την τοπική ομάδα ποδοσφαίρου (κυρίως σπρωξίματα και κάποια κτυπήματα χωρίς σοβαρούς τραυματισμούς) όταν παίκτες και οπαδοί της ομάδας επιτέθηκαν οργανωμένα για να τρομοκρατήσουν μια ειρηνική διαδήλωση μας ενάντια στον βομβαρδισμό της Λιβύης. Μόλις εκδηλώθηκαν βίαια οι φιλοπόλεμοι παρακρατικοί μαζεύτηκε στη διαδήλωση πολύς κόσμος για να μας υποστηρίξει. Αντί να ξυλοκοπήσουμε τους φιλοπόλεμους, το γυρίσαμε σε μαζικό γιουχάϊσμα μέχρι που αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή.

 Η κοινότητα είχε μια ενστικτώδη αντίληψη για τα όρια των συγκρούσεων και όταν μπορούσαμε, διατηρούσαμε τις συγκρούσεις στο ελάχιστο• αλλά επίσης όλοι γνώριζαν πως η οργάνωση ήταν δραστήρια παντού, ικανή και πρόθυμη να προσφέρει προστασία ή καθοδήγηση όταν τα πράματα ξέφευγαν από το προβλέψιμο, ή όταν υπήρχε ανάγκη για προστασία του κόσμου από την ακροδεξιά παρακρατική ή αστυνομική βία με "δημιουργικές" εναλλακτικές λύσεις.

Το κύριο πεδίο σύγκρουσης - που συνεχίζει μέχρι σήμερα - ήταν ο ρατσισμός: θεμελιωμένος παντού, σε κάθε έκφανση της κατεστημένης κοινωνικής δομής και δυναμικής. Το αντιρατσιστικό κίνημα υφίστατο σε πολλές και διάφορες μορφές. Οι πιο μαζικές εκφράσεις του κινήματος έπαιρναν τη μορφή διαδηλώσεων, ειρηνικών καταλήψεων, πράξεων παθητικής αντίστασης• διοργανώνονταν παρουσιάσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης σε δίκες, μποϋκοτάζ εμπορευμάτων, κτίσιμο της εναλλακτικής κοινότητας, φιλανθρωπικές συναυλίες, πορείες, μοίρασμα φυλλαδίων και ανατρεπτικών εφημερίδων, μικρές και μεγάλες συνάξεις για συζητήσεις μες την κοινότητα για όλες τις πτυχές των θεμάτων του αγώνα.

Η δράση μας είχε διασυνδέσεις σε όλα τα επίπεδα: διεθνή, περιφερειακά, τοπικά. Εκείνο που έδενε όλους τους τοπικούς αγώνες μες την περίοδο εκείνη ήταν ο αγώνας ενάντια στο επίσημα ρατσιστικό διζωνικό σύστημα Απάρτχαϊντ της Νοτίου Αφρικής, καθώς και στο ανεπίσημο ρατσιστικό σύστημα που υπερισχύει ως σήμερα στις ΗΠΑ.

Ένας από τους συναγωνιστές μας ήταν ο Άμπντι. Επισήμως η χώρα καταγωγής του ήταν η Αιθιοπία. Ήταν ολιγομίλητος και πάντα πολύ ευγενικός με όλους. Σχεδόν τίποτα δεν μας απεκάλυψε για το παρελθόν του. Κάποιοι φίλοι του μας είπαν πως ήταν πολιτικός εξόριστος γιατί υπεστήριζε το κίνημα αυτονόμησης της Ερυθραίας. Σε ιδιαίτερες συναντήσεις μας εξηγούσε πως ήταν Ερυθραίος, αλλά ότι ολόκληρη η χώρα του είχε προσαρτηθεί βίαια από την Αιθιοπία, και για αυτό τον λόγο στα χαρτιά του προσδιοριζόταν ως "Αιθίοπας".

"Ζούμε με την εισβολή και καθημερινά με την κατοχή" μας έλεγε, "και οι κατοχικές δυνάμεις μας έχουν επιβάλει ένα σύστημα Απάρτχαϊντ όπως αυτό στη Νότιο Αφρική. Μόνο που στα μάτια σας, επειδή μας βλέπετε όλους σαν «μαύρους», αυτό το ρατσιστικό σύστημα είναι αόρατο. Στη Δύση δεν αναφέρεται πουθενά στα Μέσα ή στον Τύπο η καταπίεση του λαού μας. Έχουμε πόλεμο τώρα, μεγάλο πόλεμο. Και πολλοί άμαχοι χάνονται σε σφαγές που γίνονται μόνο και μόνο για να μας τρομοκρατήσουν οι δυνάμεις κατοχής".

 Ο πόλεμος για την απελευθέρωση της Ερυθραίας από την Αιθιοπία φλεγόταν βιαιότατος εκείνη την εποχή, μα κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει ούτε την παραξενιά του πως "μαύροι" μπορούσαν να επιβάλουν ένα ρατσιστικό σύστημα Απάρτχαϊντ πάνω σε άλλους "μαύρους", ούτε και το χειρότερο, ακόμα πιο δύσπεπτο: το ότι μεγάλο μέρος των Ερυθραίων αντιστασιακών δυνάμεων ήταν Σοσιαλιστές που όμως το κατοχικό καθεστώς από την Αιθιοπία τους αποκαλούσε φασίστες διότι το κατοχικό καθεστώς ήταν σταλινικό.
Κανένας σχεδόν δεν μπορούσε να το καταλάβει αυτό. Σε μια στιγμή μάλιστα ένας συναγωνιστής που ενσάρκωνε μια αγνή αφοσίωση στον αγώνα ενάντια του ρατσισμού και με όλη την πολιτική αθωότητα της εποχής - ίσως και απειρία με λίγη αφέλεια - ρώτησε τον Άμπντι: "Μα αφού οι παράνομες δυνάμεις κατοχής είναι κομμουνιστικές γιατί δεν βοηθά την Ερυθραία η κυβέρνηση μας να ανεξαρτοποιηθεί; Δεν θα ήθελαν οι ΗΠΑ να ηττηθούν οι κομμουνιστές;"


Ο Άμπντι απάντησε λέγοντας "Ο λόγος που δεν μας βοηθούν οι ΗΠΑ είναι διότι είμαστε Σοσιαλιστές. Διενεργούμε ένα επαναστατικό λαϊκό απελευθερωτικό πόλεμο. Αυτό, ο Επαναστατικός Σοσιαλισμός που ενσαρκώνουν κάποιες πατριωτικές δυνάμεις στην Ερυθραία, είναι και η ουσία του Κομμουνισμού. Ο σταλινισμός είναι ο καλύτερος υπηρέτης και σύμμαχος του Ιμπεριαλισμού. Γιατί να θέλουν να βοηθήσουν εμάς εναντίον του;"

Οι πλείστοι εκεί έμειναν αποσβολωμένοι, σαν να είχαν ακούσει μια παρουσίαση για τις θεμελιώδεις αρχές της κβαντικής φυσικής που ισχύουν στην διαπήδηση των διαστάσεων σε εξωγήινη γλώσσα. Αργότερα, κάποια μέλη της οργάνωσης αναλάβαμε να διοργανώσουμε ένα δημόσιο διάλογο για το πως ο Επαναστατικός Σοσιαλισμός είναι μέσον για την εθνική απελευθέρωση των καταπιεσμένων λαών, μέσα από παρουσίαση των αρχών και μεθόδων του αλλά και ιστορικών παραδειγμάτων. Και για το ότι ο σταλινισμός είναι εδραιωμένος στην καταπρόδωση των Σοσιαλιστικών αρχών και των εθνικών πόθων των λαών.

Ο Άμπντι είχε συμμετοχή στις διαδηλώσεις μας και σε κάποιες συγκεντρώσεις, μα δεν επωμιζόταν οργανωτικές ευθύνες. Όταν κάποιοι τον πρότειναν ως συντονιστή δήλωσε "Δεν μπορώ, και παρακαλώ μην με ρωτήσετε το γιατί. Είναι για το καλό του Κινήματος".

Ένα πρωί μάθαμε πως ο Άμπντι βρέθηκε να κρέμεται νεκρός από ένα δένδρο στο Κεντρικό Πάρκο της Νέας Υόρκης, δυόμιση ώρες απόσταση μακριά με το τραίνο. "Η Αστυνομία διέγνωσε αυτοκτονία", μας είπαν. Μέχρι το τέλος της μέρας μάθαμε από συναγωνιστές πως όταν η Αστυνομία τον βρήκε να κρέμεται από το δένδρο, τα χέρια του ήταν δεμένα πισθάγκωνα με σχοινί, και μάλιστα ο τρόπος που ήταν δεμένος ο κόμπος ήταν τέτοιος που ακόμα και οι αντίχειρες του Άμπντι ήταν δεμένοι μέσα. 

Ένας φίλος πήγε στην Νέα Υόρκη για να μιλήσει με την Αστυνομία για το τι ακριβώς ηύραν. Του σύστησαν να μιλήσει μ' ένα από τους αστυνομικούς που διεξήγαγαν την έρευνα. Εκείνος του εξήγησε το νόημα του κόμπου με τους αντίχειρες: κάποιοι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να δεθούν μόνοι τους με σχοινί  - που είναι πολύ σπάνια δεξιότητα - αλλά ακόμα και εκείνοι δεν μπορούν να το κάμουν χωρίς τους αντίχειρες. 

Χρειάζεται οι αντίχειρες να είναι ελεύθεροι για να αυτοδεθεί το άτομο με το σχοινί. "Με άλλα λόγια", είπε στον φίλο μας ο αστυνομικός, "αυτή η αυτοκτονία έχει όλα τα σημάδια ενός ρατσιστικού λυντσαρίσματος από την Κου Κλουξ Κλαν, ή από κάποιους που ήθελαν να μοιάζει με τέτοιο. Εγώ το ονομάζω αυτοκτονία απλώς και μόνο διότι αυτές είναι οι διαταγές που μας δόθηκαν."

Ποτέ δεν μάθαμε τι ήταν το αποτέλεσμα των εξετάσεων από τον ιατροδικαστή, ούτε και το πόρισμα της θανατικής ανάκρισης.

Διπλώθηκα μες την κουρτίνα μου τη νύκτα μες το 1987 και ξύπνησα τον Δεκέμβριο του 2015 στην Κύπρο: σηκώθηκα " 'ποτινάσσοντας" την κουρτίνα με νεύρα, πένθος, αίσθημα αφόρητης αδικίας και χίλια άλλα ακατανόμαστα συναισθήματα.

Η λεπτή φιγούρα του Άμπντι με το στιλπνό του δέρμα και τις παράξενες αλλά διακριτικές ουλές από τελετουργικές χαραγματιές στο πρόσωπο, δεξιά και αριστερά από τα μάτια του, υπερίπτατο κάπου στη άπω αριστερά γωνιά του φαντασιακού προσωπικού μου χώρου. Μια παρουσία μες το οπτικο-νοητικό πεδίο οραμάτων που κρεμόταν εκεί επιβλέποντας ήρεμα τις άλλες μου αναμνήσεις και σκέψεις. 

Μερικούς μήνες μετά που χάσαμε τον συναγωνιστή μας, το κίνημα ενάντια στο ρατσιστικό διζωνικό Απάρτχαϊντ της Νοτίου Αφρικής προσέλαβε διεθνείς διαστάσεις. Άρχισαν να γίνονται διαδηλώσεις και απανωτές καταλήψεις πανεπιστημίων, γραφείων μεγάλων εταιρειών, τοπικών κυβερνητικών γραφείων, κλπ. που τις συντονίζαμε με ένα παράξενο εργαλείο που είχε αναδυθεί τότε για πρώτη φορά και που ονομαζόταν "διαδίκτυο". 

Δακτυλογραφούσαμε επιστολές, ανακοινώσεις και σημειώματα σε ειδικά διαμορφωμένους  υπολογιστές και μετά από λίγο παίρναμε απάντηση από συναγωνιστές σε άλλα πανεπιστήμια - ήταν σαν από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Οι καταλήψεις, σε συνδυασμό με μποϋκοτάζ εμπορευμάτων, αλλά πάνω απ' όλα σε συνδυασμό με τις πράξεις αντίστασης του ίδιου του λαού στην Ν. Αφρική - όπου ο λαός διεκδικούσε πλέον την ελευθερία του ανοικτά και μαζικά σε μάχες με τις δυνάμεις του ρατσιστικού καθεστώτος - έγιναν τόσο αποτελεσματικές που το καθεστώς υπέστει την πιο μεγάλη του πανωλεθρία στο πεδίο εξωτερικής πολιτικής: πολλές χώρες αναγκάστηκαν από τους ίδιους τους λαούς τους να αποσύρουν την οικονομική υποστήριξη ή και όποια συνδιαλλαγή με το ρατσιστικό καθεστώς. Και μερικά χρόνια αργότερα μετά από πολλούς αγώνες, πολύ αίμα, πολλούς νεκρούς, το ρατσιστικό καθεστώς κατέρρευσε.

Οι νίκες του διεθνούς λαϊκού αντιρατσιστικού κινήματος έχουν αδιαμφισβήτητα τεράστια αξία. Και οι αφανείς ήρωες όπως τον Άμπντι και οι δεκάδες χιλιάδες άλλων συντρόφων που σκοτώθηκαν από τους ρατσιστές όχι μόνο δικαιώνονται, αλλά και φωτίζουν το δρόμο για ακόμα πιο ουσιαστικές μορφές απελευθέρωσης όλων των λαών στο μέλλον που εκτυλίσσεται.

Ακόμα και αν δεν μπορούσαμε να τα προβλέψουμε όλα αυτά επακριβώς και με λεπτομέρειες το 1987, η γενική αίσθηση του που πάει το Κίνημα ήταν ήδη επισφραγισμένη μες την ουσία των πραγμάτων: δεν χρειαζόταν μάντης να μας το πει πως όταν κινούνται εκατομμύρια ανθρώπων μαζί, ενωμένοι με ενθουσιασμό και υψηλές ηθικές-πολιτικές αρχές, τίποτα, καμμιά δύναμη στον πλανήτη δεν μπορεί να τους αντισταθεί.
 
Εκείνο όμως που δεν μπορούσα ποτέ - μα ΠΟΤΕ - μου να φανταστώ το 1987, είναι πως τόσα πολλά χρόνια αργότερα θα βρισκόμουν στην Κύπρο και θα έβλεπα ενώπιον μου το παρά φύσιν τέρας του ρατσιστικού διζωνικού Απάρτχαϊντ να ανασηκώνει το άθλιο του κεφάλι και να με κοιτάζει αφηρημένα με το εξυπνοπάλαβο, θολό, κίτρινο, ανθρωποφαγικό του μάτι: να προσπαθεί να μας το φορέσει καπέλο ο διεθνής Ιμπεριαλισμός και η κατοχική νεο-Οθωμανική Τουρκία, και να το προωθούν με φανατισμό πιασμένοι χέρι-χέρι μαζί οι εδώ σταλινικοί ψευδο-κομμουνιστές και οι τοπικοί κεφαλαιοκράτες χωρίς ντροπή, χωρίς αιδώ, χωρίς να ερυθριούν ποσώς. Κανείς τους, μα κανείς.

Ένα μέρος μου, το πιο μεγάλο, ενσωματώθηκε νωρίς, εύκολα και άμεσα στον αγώνα ενάντια στη ρατσιστική διζωνική "τελική λύση" που θέλουν να μας επιβάλουν ο Ιμπεριαλισμός, η Τουρκία, οι εδώ σταλινικοί και κεφαλαιοκράτες σύμμαχοι τους συν όλα τα κρατικά και παρακρατικά τσιράκια και παρελκόμενα ανδρείκελα. 

Αλλά ομολογώ πως παρ' όλο που πέρασαν σχεδόν δεκαπέντε χρόνια από αυτή την ένταξη και δραστηριοποίηση ενάντια στη ρατσιστική διζωνική, ένα άλλο μου μέρος παραμένει παγωμένο, παράλυτο, άναυδο, μουδιασμένο: ακόμα δεν ξεπέρασα την καταπληξία του πόσο απρόβλεπτο ήταν για μένα να ξαναβρεθεί μπροστά μου αυτό το τέρας.

Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net
Δεκέμβριος 2015

~~~~~~~~~~~~~~~ 

Friday 24 June 2016

Λαμπρόν να τους Κάψει



Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο είναι από τον φίλο και συναγωνιστή Αλβίνο Βασιλειάδη από την Κυπερούντα της Κύπρου



Παρακολουθώντας την επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης των ψευτών και των λωποδυτών που μας κυβερνούν εξοργίζομαι στα πρόθυρα εγκεφαλικού επισοδείου. Μόνον αβυσσαλέο μίσος γεμίζει  την ψυχή μου για τον τρόπο με τον οποίο οι συμμορία αυταρχικών φαλλοκρατών που μας κυβερνά διαχειρίζεται την πυρκαγιά που κατέκαψε τον τόπο. Πιο κάτω είναι η προσωπική μου ματρυρία για τα όσα έγιναν και δεν έγιναν στο μέτωπο της πυρκαγιάς στη Σολιά. Περιλαμβάνει τις μαρτυρίες εκατοντάδων μαρτύρων ανάμεσα στους εθελοντές και τα μέλη των δυνάμεων πυρόσβεσης με τους οποίους συναντήθηκα στο μέτωπο Σπηλιών 50 περίπου μέτρα από το μέρος του δάσους στο οποίο επιχειρούσαν όλα τα πτητικά μέσα στην προσπάθεια να κατασβέσουν την τελαυταία μεγάλη αναζωπύρωση της πυρκαγιάς. Είναι ακόμα το προσωπικό μου ανάθεμα στους ψεύτες και τους λωποδύτες που μας κυβερνούν.

Λαμπρόν να τους κάψει!

Ο οικονομικός δολοφόνος Χάρης Γεωργιάδης

Η μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης και του υπουργού Οικονομικών ιδιαίτερα οδήγησε στο μεγάλο κακό. Για να ευημερήσουν οι αριθμοί του Χάρη θρηνήσαμε το δάσος και δύο νεκρούς. Τα όσα γράφει ο φίλος και συναγωνιστής Πέτρος Ευδόκας εκφράζουν πλήρως τα αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας όπως τα έζησα μέσα στην πυρκαγιά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο οικονομικός δολοφόνος ηθικός αυτουργός αυτής της καταστροφής κρύβεται αυτές τις μέρες.


Φτύσε το χαμόγελο σκατόφατσα!
http://cyprus.indymedia.org/node/5058

Και λαμπρόν να σε κάψει!

Ποιός συντονισμός;

Από την πρώτη στιγμή της παρουσίας μου στο βουνό ήταν οφθαλμοφανές ότι απουσίαζε κάθε συντονισμός ανάμεσα στις δυνάμεις ασφαλείας. Την κατάσταση διέσωζαν οι ατομικές πρωτοβουλίες των υπέροχων ανθρώπων μας μέσα και έξω από τις δυνάμεις ασφαλείας. Σύμφωνα με μαρτυρίες εθελοντών οι χιλιάδες εθελοντές που παρουσιάστηκαν στο συντονιστικό κέντρο Γαλάτας αναγκάστηκαν να περπατήσουν για να συναντήσουν το μέτωπο της φωτιάς καθώς δεν έγινε καμία πρόνοια για τη μεταφορά τους. 

Πυροσβέστες και δασονόμοι επιχειρούσαν για 30 συνεχόμενες ώρες χωρίς αλλαγή ενώ οι συνάδελφοι τους στις πόλεις ματαίως περίμεναν να τους μετακινήσουν προς το μέτωπο. Πολλοί έφευγαν οικειοθελώς με δικά τους μέσα για να συνδράμουν στους συναδέλφους τους. Την ίδια στιγμή η ηγεσία των δυνάμεων απολάμβανε την ασφάλεια της Γαλάτας μετά το επικοινωνιακό σόου της κυβέρνησης.

Στους χώρους εργασίας των μέσα στο δημόσιο πολλοί εθελοντές υπόκειντο σε εξευτελιστικές διαδικασίες στην προσπάθεια τους να τρέξουν στο δάσος. Τους ζητείτο έγγραφη απόδειξη ότι ήταν στο βουνό. Τα εγκαύματα, τα γδαρσίματα, το μαύρισμα από τον ήλιο και τη φωτιά δεν ήταν αρκετά για τους ανώτερους τους.

Η αστυνομία ήταν απούσα. Προσωπικά δε συνάντησα ούτε ένα μέλος της αστυνομίας το οποίο να συντονίζει την είσοδο και την έξοδο στο χώρο της πυρκαγιάς πάνω από τα Σπήλια. Η απουσία της αστυνομίας ήταν εξόφθαλμη. Νταλίκα η οποία εμπόδιζε την πρόσβαση στο δάσος ήταν παρκαρισμένη για δύο μέρες δυσκολεύοντας την κίνηση των οχημάτων προς το δάσος. Ο μοναδικός αστυνομικός που συνάντησα σε όλη τη διάρκεια της μέρας ήταν ο τροχονόμος που βοηθούσε στο παρκάρισμα των εθελοντών στη Γαλάτα όταν αποχωρούσα το απόγευμα.

Τα πυροσβεστικά οχήματα των 8 τόνων ήταν δυσκίνητα στους μικρούς δασικούς δρόμους. Το φονικό ατύχημα που στοίχισε τη ζωή σε δύο συνανθρώπους μας θα είχε αποφευχθεί αν ο δρόμος ήταν συντηρημένος ή αν τα οχήματα που επιχειρούσαν ήταν μικρότερα. Τα διπλοκάμπινα των χωριατών με τα ντεπόζιτα του ενός τόνου και τα ποτιστικά όπως και τα παρόμοια οχήματα του τμήματος δασών και της πολιτικής άμυνας έκαναν κυριολεκτικά θαύματα. 



Τα πυροσβεστικά όχήματα επιχειρούσαν χωρίς υποστήριξη σε διάφορα μέρη του μετώπου με αποτέλεσμα όταν άδειαζαν να πρέπει να τυλίξουν τα λάστιχα και να φύγουν για ανεφοδιασμό! Τη λύση έδωσαν ατομικές πρωτοβουλίες χαμηλόβαθμων μελών της δύναμης τα οποία επέβαλαν την κίνηση των βυτιοφόρων ωστε τα πυροσβεστικά οχήματα να παραμένουν στο χώρο της πυρκαγιάς. Συχνά τα πυροσβεστικά οχήματα τροφοδοτούνταν από τις στρατιές των ευτελών διπλοκάμπινων των κατοίκων της περιοχής.




Το τμήμα υδάτων έκλεισε στις 11 το πρωί όλες τις διατρήσεις της περιοχής με αποτέλεσμα όλα τα οχήματα που επιχειρούσαν να μην μπορούν να εφοδιαστούν παρά μόνον από την κεντρική διάτρηση στα Σπήλια δημιουργώντας κομφούζιο και σύγχυση. Ουδείς αρμόδιος δεν σκέφτηκε να παρακαμφθεί το αυτόματο σύστημα διακοπής παροχής νερού.Τόσος ήταν ο συντονισμός τους!

Η τροφοδοσία των εκατοντάδων εθελοντών και μελών των δυνάμεων ασφαλείας με φαγητό και νερό έγινε από τις πρωτοβουλίες των κατοίκων της περιοχής και πολλών εθελοντών και όχι ως μέρος ενός οργανωμένου σχεδίου. Οι προμήθειες έφταναν με τα πόδια στο χώρο της πυρκαγιάς χάρη στην ακούραστη θέληση εθελοντών όπως ο παπά-Γιάννης.



Στο μέτωπο της πυρκαγιάς ήταν αδύνατη η επικοινωνία των ανωτέρων με τα μέλη που επιχειρούσαν όταν κατέφταναν τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα έτσι ώστε να απομακρυνθούν προσωρινά.

Η απουσία της Εθνικής Φρουράς έβγαζε μάτια. Στην μεγαλύτερη πυρκαγιά της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας η κυβέρνηση δεν κήυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Οι υπουργοί της όμως κάμνουν τους καουμπόυδες από κανάλι σε κανάλι. Λαμπρόν να τους κάψει!

***

Λαμπρόν να τους κάψει!

Η πυρκαγιά που έκαψε το δάσος θα είχε αποφευχθεί αν η κυβέρνηση των ψευτών και των λωποδυτών που μας κυβερνά είχε τον στοιχειώδη κοινό νου. Παρά τις προειδοποιήσεις των εμπλεκόμενων φορέων η κυβέρνηση κώφευσε. Σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου με τη στοιχειώδη ευθιξία η κυβέρνηση θα είχε παραιτηθεί. Εδώ κάνουν μαθήματα στους υπολοίπους. Λαμπρόν να τους κάψει!

Λαμπρόν να κάψει τον ψεύτη που μας κυβερνά, τον λωποδύτη των δεσμεύσεων και των κενών λόγων και νοημάτων. Είναι ολίγιστος και φέρει τεράστια προσωπική και πολιτική ευθύνη για το έγκλημα στο Τρόοδος. Είναι άκρως επικίνδυνος για τον τόπο.

Λαμπρόν να κάψει τους υπουργούς και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο που ψεύδονται ασύστολα και που καμώνονται ότι θα αναζητήσουν αίτια. Αρκεί να δουν τους εαυτούς τους στον καθρέφτη. Είναι ολίγιστοι και άκρως επικίνδυνοι για τον τόπο.

Λαμπρόν να κάψει τα κομματόσκυλα σε όλες τις θέσεις ευθύνης που με τη δράση τους δίνουν κάλυψη στα εγκλήματα της κυβέρνησης. Λαμπρόν να κάψει όλες και όλους που δρουν σαν τους μπάτσους του συστήματος καταγγέλοντας, μεταθέτοντας και τρομοκρατώντας κάθε έντιμο δημόσιο υπάλληλο που προειδοποιεί για τους κινδύνους της ολέθριας κυβερνητικής πολιτικής.

Λαμπρόν να κάψει τους κομματικούς συνδικαληστές οι οποίοι χρησιμοποιούν τις θέσεις τους για να αποτρέψουν τη λαϊκή κατακραυγή και την εξέγερση για όλα όσα επέφερε η κυβέρνηση της των ψευτών και των λωποδυτών στο λαό. Κάποτε θα λογοδοτήσουν για τις πράξεις και την απραξία τους.

Λαμπρόν να κάψει όλους τους ψεύτες δημοσιογράφους και καναλάρχες οι οποίοι φροντίζουν να αποτελούν το φύλλο συκής μίας αντιλαϊκής κυβέρνησης συγκαλύπτοντας, δικαιολογώντας και ηρωποιώντας την εγκληματική πολιτική της. Και χίλια μπράβο σε όλους εκείνους που αντιστέκονται μέσα στα ΜΜΕ!

Λαμπρόν να κάψει όλους τους πολιτικούς βρυκόλακες οι οποίοι προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το κάψιμο του τόπου για να προωθήσουν τις αισχρές πολιτικές τους ατζέντες:

Λαμπρόν να κάψει την κυβέρνηση που εκμεταλλεύτηκε την κηδεία ενός από τους αδικοχαμένους συμπολίτες μας για να ξεπλύνει το βρώμικο ρόλο της στο θάνατο του και την αβυσσαλέα ενοχή που την κατατρέχει.

Λαμπρόν να κάψει τη διζωνική νομενκλατούρα που την ώρα που χιλιάδες εθελοντές πάλευαν με τη φωτιά χρησιμοποιούσαν την πυρκαγιά για να προωθήσουν την διζωνική τους ατζέντα από τα καλά κλιματιζόμενα τους δωμάτια.

Λαμπρόν να κάψει τους φασίστες ρατσιστές ανάμεσα μας που αρνούνται τη γνήσια συνδρομή των καλόκαρδων Τουρκοκύπριων συμπολιτών μας στον αγώνα για την κατάσβεση της φωτιάς προωθώντας τη μισαλλοδοξία και τους φόνους των μελλοντικών συγκρούσεων. Άλλον η ηγεσία και άλλον ο λαός. Πότε επιτέλους θα το καταλάβουν;

Στο ερώτημα του φίλου Πέτρου Ευδόκα όπως το έκφρασε στο άρθρο του πιο πάνω:

«Αν δεν ανατρέψουμε εμείς αυτούς τους αισχρούς και ασυνείδητους εγκληματίες, ποιός θα το κάμει; Έχουν ήδη φθείρει και διαβρώσει παντελώς την Άμυνα, την Οικονομία, την Παραγωγή, την πολιτιστική και πνευματική μας ζωή, κατέστρεψαν την προσωπική και οικογενειακή μας ζωή... υπάρχει περίπτωση να συνέλθουν από μόνοι τους και να αλλάξουν πορεία;»

υπάρχει μόνον μία απάντηση.

Δεν πρόκειται ποτέ να συνέλθουν από μόνοι τους. Η διαχείριση της πυρκαγιάς και η επικοινωνική πολιτική την οποία ασκεί η κυβέρνηση των ψευτών και των λωποδυτών που μας κυβερνά αποδεικνύει σε όλους ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η διατήρηση των αυταρχικών και φαλλοκρατικών τους προνομίων πατώντας κυριολεκτικά επί πτωμάτων.

Λαμπρόν να τους Κάψει!

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com

~~~~~~~~~~~~

Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να απουσιάζει από το άρθρο η φωτογραφία του φωτογράφου. Ξέρω  ότι πιθανώς να ενοχληθεί με την αδιακρισία μου. Εύχομαι να με συγχωρέσει. Αλβίνο ξανά ευχαριστώ.











Φτύσε το χαμόγελο, σκατόφατσα



http://cyprus.indymedia.org/node/5058


 Φτύσε το χαμόγελο, σκατόφατσα
http://cyprus.indymedia.org/node/5058

Thursday 23 June 2016

Δια Πυρός




Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο είναι του φίλου και συναγωνιστή Αλβίνου Βασιλειάδη από την Κυπερούντα της Κύπρου.

Στ’ αδέλφια μου στην κάμινο του πυρός


«Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο
και αν τ’ άφηνες θ’ ανοίγαν μια ρωγμή
απ’ το μικρό κελί σου ως το άπειρο» (1)


Η φωτιά ξεγυμνώνει. Δεν μπορείς  να την ξεγελάσεις. Οι προθέσεις, οι πράξεις, τα λόγια ακόμη και η σιωπή είναι όλα γυμνά μπροστά στην αλήθεια της φλόγας που καίει τα πάντα, που κάμνει τα πάντα ποζάυλιν.

Τα αδέλφια μου στην κάμινο του πυρός. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Συναγμένοι στο βουνόν από έναν πανάρχαιον κάλεσμα. Η φωτιά που καίει. Η φωτιά που άνοιξε μία ρωγμή στο μικρό ή μεγάλο κελί του καθενός μας. Αυλός πυρός που μας ταξίδεψε στο άπειρο. Τα παιδιά του λαού.

Με τα διπλοκάμπινα τους και τις ποτιστικές μηχανές, τα μικρά ντεπόζιτα του ενός τόνου, τα φτυάρια και τις τσάπες ανεβαίνουν τους μικρούς χωματόδρομους στο βουνό πάνω από τα Σπήλια, στα «λημέρια του Διγενή». Εκεί αναζωπυρώθηκε χθες η πυρκαγιά. Και τα παιδιά του λαού με την παραλλαγή και τα άρβυλα – πώς στα ανάθεμα ντυθήκαμε όλοι τόσον ομοιόμορφα  - ανεβαίνουν το βουνόν σε παρέες. Ένας πυρρίχειος αλλιώτικος, μια σύναξις ιερή. Σιωπηλά. Η φωτιά που καίει το βουνόν κρούζει και τα εγώ μας. 




«Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή»


Βουβά κλαίμεν, δεν υπάρχει χώρος για λυγμούς μπροστά στη φωτιά, θα έρθουν αργότερα, στις 3:30 το πρωί όταν δεν θα μπορείς να κοιμηθείς διότι η συνείδηση σου θα σε ξαναπάρει στο βουνο μέσα στις στάχτες. Βουβά εργαζόμαστε, χωρίς αρχηγούς και ηγέτες, η φωτιά έχει προ πολλού κάψει τα εγώ. Οι συνεννοήσεις απλές λακωνικές αγαπησιάρικες, με τα μάτια τα νεύματα. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, μικρές παρέες άνω ελισσόμενες μέσα στις στάχτες. Άλλος ξετυλίγει το λάστιχο, άλλος τρέχει με το φτυάρι, άλλοι μαζί κρατώντας χέρια ορμούν προς την κόλαση του πυρός. Πού βρέθηκαν τα παιδιά με τα ράστα μέσα στην κόλαση; Λεμεσιανοί από την αγία Φύλα... Αυτοί που οι μικροαστοί θα τους βάφτιζαν αμέσως «χασικλήδες» τρέχουν προς τις φλόγες κρατώντας το λάστιχο. Φυλές αταίριαστες εφορμούμεν δίπλα από τους άντρες του τμήματος δασών, της πυροσβεστικής και της πολιτικής άμυνας. Πολλοί από αυτούς έχουν συμπληρώσει πάνω από 24 ώρες στο βουνό. Εκπλήσσομαι από τα αισθήματα αγάπης που με πλημμυρίζουν. Από τα δάκρυα που ανεβαίνουν στα μάτια κοιτάζοντας το κύμα αντρών που ανεβαίνει το βουνό προς τις καιόμενες βάτους και τα πεύκα. Είμαστε σαν τα δεντρά του βουνού που καίγεται. Καθένας τόσον ξεχωριστός και ιδιόρυθμος, όλοι μέρος ενός βουβού συνόλου. Και είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή. Μέσα στις φλόγες που αναβαπτίζουν είμαστε στο Εμείς.

Δεν ξέρω πραγματικά τι ανάθεμαν είναι αυτό το θαύμα που βιώνεται μπροστά σε κάθε καταστροφή που απειλεί την ύπαρξη μας. Δεν ξέρω τι είναι φυτεμένο μέσα στο πολιτιστικό μας DNA που υπνώττει στην καθημερινότητα μα που αναστήνεται μέσα στις φλόγες του κινδύνου.
Ό,τι κι αν είναι το βίωσα χθες μέσα στις στάχτες. Μία ιερή και ανεπανάληπτη αίσθηση του ανήκειν χωρίς φρουφρου και αρώματα. Η ίδια αίσθηση που έζησα το πρωινό της 11ης Ιουλίου του 11 όταν χιλιάδες βρεθήκαμε στα κέντρα αιμοδοσίας κλαίοντας βουβά για όσους χάθηκαν στο Μαρί. Το ίδιο κάλεσμα στο οποίο ανταποκρίθηκαν οι προδομένοι πατεράδες μας στις 20 του Ιούλη του 74.

Αγάπη, αδελφοσύνη, αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση όλα έμπρακτα βιωμένα ανάμεσα σε αγνώστους. Στην απουσία του κράτους που είναι ανίκανο να διαχειριστεί την καταστροφή και που εγκαταλείπει τα παιδιά του ασυντόνιστα μέσα στην κάμινο, στην απουσία των κοστουμαρισμένων ηγητόρων με τα κενά λόγια ο λαός ξέρει – πάντα ήξερε – να γεμίζει το κενό. Ο ένας δίπλα στον άλλο ανεβαίνουν το βουνό. Το μέτωπο προς τις φλόγες, οι φλόγες το μέτωπο.




«Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή
Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο
Και αν τ’ άφηνες θα καίγαν τη σιωπή
Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ’ τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ’ τη στάχτη»


Στην Κύπρο το θαύμα λειτουργεί ακόμη. Ακόμη κι όταν η φωνή του σαν τις μέλισσες του Ονήσιλου αδυνατεί να φτάσει στα παχυδερμικά ώτα της εξουσίας των κοστουμαρισμένων. Ζει στη Σολέα και την Πιτσιλιά ανάμεσα στις στάχτες του βουνού. Και οι σπίθες του είναι αφτούμενες όπως τις ρίζες των πεύκων που σβήναμε τρία μερόνυχτα. Θα έρθει η μέρα που οι σπίθες αυτές θα γίνουν μια φλόγα που θα καθαρίσει τον τόπο. Δεν ξέρω αν θα είμαι ζωντανός να το βιώσω αλλά είμαι σίγουρος ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η φωθκιά που έκαψε το βουνό έχει ανάψει μια άλλη που σιγοκαίει μέσα στο λαό μας.

Η μέρα μου τέλειωσε σε μια κορυφή του βουνού ανάμεσα στους άνδρες της Κυπερούντας που με αγκάλιασαν με την ανιδιοτελή τους συντροφικότητα. Πολλοί από αυτούς είναι ακόμη πάνω στο βουνό τώρα στις 4:30 τα χαράματα προσέχοντας το. Στο μικρό μας συναπάντημα αυτοί και όλοι οι άγνωστοι που αντάμωσα σήμερα ανανέωσαν μέσα μου μία αίσθηση ανεξάντλητης αισιοδοξίας για το μέλλον.

Εκεί σε μια κορυφή των βουνών του τόπου μας η μέρα τέλειωσε με στίχους προφήτες στη μορφή ενός τατουάζ στο χέρι ενός αδελφού της καμίνου.




«Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή...»


Η φωτιά που σβήσαμεν μακάρι να γίνει η φωτιά που θα μας καθαρίσει


«Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί»


Λαμπρόν θα τους κάψει. Θα έρθουν καλύτερες μέρες. Διά πυρός...

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com

~~~~~~~~~~~~





Σημειώσεις

--------------

Οι στίχοι στο άρθρο είναι του Γιάννη Αγγέλακα σε μουσική του συγκροτήματος Τρύπες από το τραγούδι Γιορτή:
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=6631



Friday 17 June 2016

Στις Κεντρικές Φυλακές ο γεωργός για την Κλωστική Κάνναβη


Να το πως βρέθηκε ένας εντελώς ΑΘΩΟΣ άνθρωπος στις φυλακές. Δεν έβλαψε κανένα. Δεν παρέβηκε ούτε ένα νόμο.

Η πιο κάτω ανακοίνωση και ενημέρωση για την δίκη στάληκε σε όλες τις εφημερίδες και τα μέσα ενημέρωσης. Εκτός από δύο εφημερίδες όμως, Τύπος και ΜΜΕ αποσιώπησαν εντελώς τα συμβάντα. Ούτε καν ζήτησαν να ενημερωθούν.

Σωματείο Φίλοι της Κάνναβης



14 Ιουνίου, 2016

Στις Κεντρικές Φυλακές ο γεωργός για την Κλωστική Κάνναβη

Καταδικάστηκε σήμερα σε φυλάκιση ο Φώτης Ανδρέου, ο γεωργός που πριν μερικές μέρες άρχισε στο Αυγόρου της Αμμοχώστου την καλλιέργεια της πρώτης αδειοδοτημένης, εγγεγραμμένης και νόμιμης φυτείας Κλωστικής Κάνναβης. Καταδικάστηκε διότι είχε στην κατοχή του ποσότητα Κλωστικής Κάνναβης την οποία αγόρασε και εισήγαγε ΝΟΜΙΜΑ από το εξωτερικό - η Κλωστική Κάνναβις είναι μια αβλαβής φυσική ουσία που είναι νόμιμη σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, και νόμιμη στην Κύπρο από το 2004. Ο γεωργός δηλαδή είχε εισάγει και κατείχε ακριβώς το ίδιο είδος προϊόντος που τώρα παράγει η φυτεία του με άδεια από την Κυβέρνηση.

Οι χημικές αναλύσεις από το Γενικό Χημείο του Κράτους απέδειξαν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι πρόκειται περί Κλωστικής Κάνναβης, αλλά το τριμελές δικαστήριο στο Κακουργιοδικείο Λάρνακος απέρριψε εντελώς κάθε άποψη και τεκμήριο ή μαρτυρία ότι πρόκειται περί Κλωστικής Κάνναβης. Οι τρείς δικαστές είναι: κα Στάλω Χατζηγιάννη, Πρόεδρος, κος Μιχάλης Αμπίζας και κα Αλεξάνδρα Λυκούργου, Ανώτεροι Επαρχιακοί Δικαστές.

Οι τρείς δικαστές απέρριψαν και επιπρόσθετα επιστημονικά τεκμήρια και μαρτυρίες που κατέθεσε η Υπεράσπιση που καταδεικνύουν ότι η συγκεκριμένη παρτίδα Κάνναβης για την οποία δικάστηκε ο Φώτης Ανδρέου:
α. είναι αδύνατον να χρησιμοποιηθεί για ψυχαγωγία ή για το λαθρεμπόριο λόγω της χημικής της σύστασης και ιδίως λόγω της πολύ χαμηλής περιεκτικότητας σε Τετραϋδροκανναβινόλη (γνωστή και ως THC - αυτή είναι το φυσικό συστατικό του φυτού για το οποίο διώκεται η Κάνναβις),
β. περιέχει άλλες ουσίες (πχ. Κανναβιδιόλη) που με την φαρμακολογική τους δράση την καθιστούν αδρανή• δηλαδή ακόμα και αν καπνίσει ή φάει κάποιος ένα ολόκληρο φορτηγό αυτής της Κάνναβης, δεν θα βιώσει καμία ευφορία ή άλλη παρόμοια ψυχαγωγική επίδραση,
και,
γ. είναι ανέφικτο να υποστεί κάποια χημική ή άλλη επεξεργασία ώστε να χρησιμοποιηθεί για ψυχαγωγία ή για λαθρεμπόριο.

Προσυπογράφοντας την γραπτή Απόφαση του δικαστηρίου η κα Χατζηγιάννη απεφάνθη ότι όλα τα πιο πάνω αποτελούν μαρτυρία "μετέωρη και χωρίς καμία αξία".

Το πιο σημαντικό νομικό επιχείρημα που κατέθεσε η Υπεράσπιση μέσω του δικηγόρου κου Βασίλη Κωνσταντίνου, είναι ότι ο νόμος με βάση τον οποίο κατηγορήθηκε ο Φώτης Ανδρέου ήταν άκυρος κατά την ουσιώδη χρονική περίοδο, διότι ο ίδιος ο νόμος βρισκόταν σε παράβαση των νόμων της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αφορούν την Κλωστική Κάνναβη. Μάλιστα δε μεσούσης της δίκης η Κυπριακή Βουλή άλλαξε την νομοθεσία ώστε να εναρμονιστεί η Κυπριακή νομοθεσία με την Ευρωπαϊκή, καθιστώντας την Κλωστική Κάνναβη νόμιμη από τις 25 Απριλίου 2016. Αυτή η νομοθετική πράξη αποτελεί την πιο χειροπιαστή απόδειξη ότι ο ίδιος ο νόμος ήταν προηγουμένως έκνομος, και ότι με βάση το Σύνταγμα μας δεν θα έπρεπε καν να είχε κατηγορηθεί ο γεωργός. Αλλά οι τρεις δικαστές έκριναν ότι αυτό είναι άσχετο με το θέμα, και απέρριψαν κάθε συζήτηση για αυτό.

Ο Φώτης δικάστηκε για 66 γραμμάρια Κλωστικής Κάνναβης. Ένα μέρος της παρτίδας (28 γραμμάρια) είναι οριακά πιο ψηλό σε περιεκτικότητα Τετραϋδροκανναβινόλης από το όριο του νομικού ορισμού της Κλωστικής (αντί 0,30% ήταν 0,37%), αλλά και για αυτό ισχύουν όλα όσα ισχύουν για την υπόλοιπη Κλωστική: είναι Κάνναβις αδρανής και άχρηστη για ψυχαγωγία ή για το λαθρεμπόριο. Ο νόμος που ισχύει σε ολόκληρη την Ευρώπη (και στην Κύπρο) λέει ότι για τέτοιες παρτίδες η Αρμόδια Αρχή, δηλ. το Υπουργείο Γεωργίας, απλώς διατάζει την καταστροφή της.

Ενδεικτικό του κλίματος της δίκης είναι το περιστατικό που εξελίχθηκε κατά την διάρκεια της αγόρευσης του δικηγόρου της Υπεράσπισης κου Κωνσταντίνου για μετριασμό της ποινής. Όταν, ομιλώντας με κάθε ευγένεια ο συνήγορος αναφέρθηκε στην ποσότητα της Κλωστικής Κάνναβης ως τέτοια, η Πρόεδρος κα Στάλω Χατζηγιάννη διέκοψε και είπε ότι το δικαστήριο "απορρίπτει αυτούς τους ισχυρισμούς". Του είπε "να προσέχει", και πρόσθεσε επί λέξει την φράση "...για να μην πούμε πιο βαρετή κουβέντα". Μερικά λεπτά αργότερα, όταν ο δικηγόρος ανέφερε την λέξη "Κλωστική", η κα Χατζηγιάννη απείλησε τον δικηγόρο ότι "αγγίζει τα όρια της περιφρόνησης δικαστηρίου". Με άλλα λόγια κάθε αναφορά στο ότι η Κάνναβις είναι Κλωστική απαγορεύθηκε. Η κα Πρόεδρος έκαμε πολύ φανερό με πολλαπλούς  τρόπου ότι το μόνο που ήθελε ήταν το να δικάσει τον Φώτη ωσάν να είναι λαθρέμπορος ναρκωτικών.

Υπενθυμίζουμε ότι ο κατηγορούμενος δικάστηκε για μια αβλαβή ουσία που αγόρασε και εισήγαγε στην Κύπρο ΝΟΜΙΜΑ. Για αυτήν του επεβλήθηκαν οι εξής ποινές:
► Κατηγορία για εισαγωγή και κατοχή ελεγχόμενου φαρμάκου τάξεως Β:
5 μήνες φυλάκιση.
► Κατηγορία για κατοχή ελεγχόμενου φαρμάκου τάξεως Β με σκοπό την προμήθεια:
5 μήνες φυλάκιση.

Οι ποινές θα συντρέχουν (θα υπηρετηθούν ταυτόχρονα) αρχίζοντας από τις 6/6/2016.

Κατά την επιβολή ποινής η πρόεδρος του δικαστηρίου προέβη σε ηθοπλαστική διάλεξη. Απευθυνόμενη προς στο κοινό μας είπε ότι: "σε υποθέσεις ναρκωτικών πρέπει να επιβάλλονται αυστηρές και αποτρεπτικές ποινές επειδή τα ναρκωτικά αποτελούν μάστιγα που πλήττει την υλική και ηθική ευημερία του ανθρώπου και σε πολλές περιπτώσεις οδηγούν στην εξαθλίωση και στον θάνατο." Επανήλθε στο θέμα του θανάτου ξανά, λίγο αργότερα. Έκαμε συνολικά δύο αναφορές συσχετίζοντας τον θάνατο με την Κλωστική Κάνναβη, και με την τιμωρία του κατηγορούμενου.

Η δίκη διήρκεσε πολλούς μήνες και στη διάρκεια της προέκυψαν διάφορες νομικές καμπές κρίσιμες και καθοριστικές για ολόκληρη την κοινωνία. Υπάρχουν πολλές άλλες λεπτομέρειες καθώς και νομικό και κινηματικό παρασκήνιο τα οποία θα δημοσιεύσουμε το συντομότερο. Είμαστε στη διάθεση σας για οποιεσδήποτε πληροφορίες ή ερωτήσεις.

Σωματείο Φίλοι της Κάνναβης

Εκ μέρους του Σωματείoυ,
Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net

τηλ. 22 67 52 50
~~~~~~~~~~~~~~