Συζητώντας στο διαδίκτυο για το πρόσφατο σκάνδαλο ανισότητας και διανομής προνομίων που προέκυψε με τους νεοσύλλεκτους στην ΕθνοΦρουρά, έγραψα ένα σύντομο σχόλιο καταδικάζοντας την ανισότητα. Πολλοί συμφώνησαν. Αλλά προέκυψε και μια κατηγορία εις βάρος μου όπου παρουσιάζεται ο ισχυρισμός ότι τάχα επωφελήθηκα και εγώ από παρόμοια προνομιακή μεταχείριση όταν ήμουν στρατιώτης.
Με ευκαιρία λοιπόν αυτή την παραπληροφόρηση, καταθέτω ένα μικρό μέρος της ιστορίας μου για όσους δεν την γνωρίζουν.
Αναφορικά με το πρόσφατο σκάνδαλο είχα γράψει:
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αίσχος από την καταπάτηση της ισότητας και την ΕΠΙΒΟΛΗ προνομίων για κάποιους, και διακόσμηση αυτής της αδικίας με ρητορική "περί ισότητας". ΙΔΙΩΣ όταν αυτές οι χειραγωγήσεις γίνονται:
■ Με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της Άμυνας,
■ Τη στιγμή που Κύπρος και Ελλάς βρίσκονται διαρκώς υπό καθεστώς θαλάσσιας εισβολής από Τουρκία, και όταν ο ελλαδικός στρατός σε νησιά και σύνορα βρίσκεται σε 24ωρη επιφυλακή.
"Η Επ. Διοικήσεως χαιρετίζει την προσωρινή απόλυση αριθμού στρατιωτών"
https://www.philenews.com/koinonia/eidiseis/article/1011489/i-ep-dioikiseos-chairetizei-tin-prosorini-apolysi-arithmoy-stratioton
Εις απάντησην, δημοσιεύτηκε το εξής σχόλιο:
Πολύ σωστά τα λέγει ο κ Ευδόκας αλλά για να μην ξεχνιόμαστε και αυτός σπούδασε και μετά ήλθε και έκανα το στρατιωτικό του στη 195 στο πυροβολικό και έκανε ότι ήθελε δεν λάμβανε κανένα υπόψη ούτε διοικητή ούτε κανένα τώρα να βγαίνει και να κρίνει ήταν καλύτερα να μην μιλά.
Π.Χ.
https://www.facebook.com/petros.evdokas/posts/10221624407092458?comment_id=10221625948891002
Προκύπτει λοιπόν η ανάγκη για:
■ Μια μικρή διόρθωση της μικρής μας ιστορίας
{για όλους τους φίλους και αναγνώστες που ενδιαφέρονται για την προσωπική μου υπόθεση, αλλά και ειδικά για τον κο Π.Χ}.
Έτυχε και γεννήθηκα (θα ήθελα να έλεγα "γεννήθηκα στο βλέφαρο του κεραυνού") στο βλέφαρο του εξωτερικού, στην καταραμένη πόλη της Νέας Υόρκης. Μεγάλωσα στην Κύπρο. Το καθεστώς που ήταν στην εξουσία στην Κύπρο τότε, θεωρούσε τη μητέρα μου, τον αδελφό μου, και εμένα ως "αλλοδαπούς" αν και είμασταν όλοι γέννημα ελλήνων κυπρίων - κυπρίων υπηκόων - και οι οικογένειες μας είχαν έντονη εμπλοκή στα κοινά, και στον αγώνα και στην εθνική μας υπόθεση. Κάμναμε κάθε τόσο αιτήσεις για πολιτογράφηση αλλά η απάντηση ήταν "δεν δικαιούστε να κάμετε αίτηση". Μας εξανάγκαζαν κάθε χρόνο να υποβάλλουμε αίτηση για "ανανέωση βίζας", μας απειλούσαν με απέλαση, και μας υπέβαλλαν σε υποτιμητικές και εξευτελιστικές διαδικασίες (όπως συνεχίζουν να κάμνουν ακόμα σήμερα για τους πλείστους αλλοδαπούς).
Ήμουν 16 χρονών όταν έγινε η εισβολή. Μόλις και που επιβίωσα. Ήμουν μικρόσωμος και η σωματική μου ανάπτυξη δεν ήταν σπουδαία. Προσπάθησα να πάω εθελοντής στο στρατό αλλά δεν με άφησαν λόγω του ότι έδειχνα μικρός (άλλοι συνομήλικοι μου κατάφεραν και πήγαν). Θα μπορούσα να είχα αξιοποιήσει ΠΑΡΑ πολλές ευκαιρίες που υπήρχαν διαθέσιμες ενώπιον μου καθημερινά λόγω της ανώμαλης τότε κατάστασης για να οπλιστώ έκνομα και να πάω από μόνος μου, μα η Κύπρος ήδη υπέφερε αρκετά από έκνομους οπλισμούς.
Ένα χρόνο αργότερα, το 1975, τελείωσα το γυμνάσιο (τότε σπανίως αναφερόμασταν σε "λύκειο", μα οι σημερινοί αν δεν πεις "λύκειο" δεν καταλαβαίνουν)... και ήμουν 17 χρονών. Δεν δικαιούμουν να πάω στο στρατό, όντας ανεπιθύμητος ως "αλλοδαπός" ΚΑΙ ούτε καν σε στρατεύσιμη ηλικία. Υπέστηκα ΕΝΤΟΝΕΣ πιέσεις από συγγενείς και φίλους να φύγω ("να πάεις να κάμεις τις σπουδές σου", "να γλυτώσεις, είμαστε ακόμα σε εμπόλεμη κατάσταση", "σκέψου το μέλλον σου...", "τι γυρεύεις να χαραμίσεις τη ζωή σου στο χακί;" "Και γιατί πολεμούμε, προς τι πλέον;"... και πολλά τέτοια.) Η πίεση ήταν ανυπόφορη. Ήμουν εξοστρακισμένος από το στράτευμα, μεγάλο μέρος της οικογένειας με πίεζε να φύγω στο εξωτερικό... ενώ εγώ αισθανόμουν ότι αν και ΕΙΡΗΝΙΣΤΗΣ, έπρεπε να θυσιάσω τα αγνά μου αισθήματα και τις επιθυμίες για παγκόσμια Ειρήνη και για "ηθική καθαρότητα" και να μπώ μες τα σκατά του βόθρου που υπήρχε ενώπιον μου: η χώρα μου υπέστει εισβολή, σφαγές, και εθνοκάθαρση• δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ περίπτωση να με εξαναγκάσουν να φύγω. Υπάρχει αυτό που ονομάζεται ευθύνη προς το έθνος και την κοινότητα• υπάρχει αυτό που ονομάζεται Χρέος (πως με κατάστρεψες, Διονύσιε Σολωμέ...): Υπάρχουν αξίες και αρχές που δεν είναι διαπραγματεύσιμες.
Η οικογενειακή μας ζωή καταστράφηκε για σειρά εβδομάδων λόγω αυτής της μεγάλης αναταραχής. Δεν μιλούσαμε, υπήρχαν μόνο φωνές. Μερικές μέρες πριν αρχίσει η στράτευση των κληρωτών πήγα στο γραφείο Στρατολογίας για να ερωτήσω πως θα μπορούσα να εγγραφώ στην ΕθνοΦρουρά και με έδιωξαν (το γραφείο τότε ήταν στο κτίριο που ήταν γνωστό ως "τρελάδικο", δίπλα από τις στρατιωτικές φυλακές απέναντι από το Χίλτον Λευκωσίας).
Αναγκαστικά, με την επιστροφή μου στο σπίτι ενεπλάκηκα σε ομηρικούς καυγάδες με τους γονείς μου, με αποτέλεσμα να συμφωνήσουν να με βοηθήσουν. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου που δέκτηκα να αξιοποιηθεί για μένα αυτό που ονομάζεται "μέσον". Ζητήσαμε παρέμβαση του Υπουργού Εσωτερικών, ο οποίος διέταξε το γραφείο Στρατολογίας να δεκτεί το πιστοποιητικό γέννησης μου από τις ΗΠΑ (το χαρτί ήταν σε δακτυλογραφημένη μετάφραση στα ελληνικά, και πιστοποιημένο ως "επακριβές" από τον Υπουργό). Και να με δεκτούν να εγγραφώ ως εθελοντής.
Δεν είχα καμία νομική υποχρέωση να υπηρετήσω. Οι δε κρατικές υπηρεσίες δεν με άφηναν καν να κάμω αίτηση για εγγραφή στο στρατό. Υπέβαλα όμως τον εαυτό μου εθελούσια στην στρατιωτική πειθαρχία, τους στρατιωτικούς νόμους και την ιεραρχία διότι υπάρχουν νόμοι πολύ ανώτεροι των κρατικών νόμων.
Πήγα λοιπόν εθελοντής στην ΕθνοΦρουρά - και το κατάφερα με μεγάλες δυσκολίες - την ίδια περίοδο που ΠΟΛΛΟΙ επώνυμοι συνομήλικοι μου έκαμναν το παν βάζοντας "μέσον" προς την αντίθετη κατεύθυνση: για να επιτύχουν την φυγοστρατία. Και γνωρίζω αρκετούς που τα κατάφεραν. Εφευρέθηκαν "ιατρικές παθήσεις", "ειδικές σπουδές", "ευάλωτα δάκτυλα που αν δεν συνεχίσουν να εξασκούνται στο μουσικό όργανο θα ατροφήσουν", κοκ., που πασάλειψαν αρκετές περιπτώσεις φυγοστρατίας με νομιμοφάνεια: ο κυπραίος και η αιώνια του επιδίωξη για προνόμια και ειδικά οφέλη είναι σχεδόν ο ορισμός της σκατόρατσας μας.
Υπηρέτησα με χίλια βάσανα που συμπεριλαμβάνουν σοβαρά βασανιστήρια, απόπειρες φόνου, απόπειρες για πρόκληση ένοπλων εμφύλιων συγκρούσεων, αντιπαράθεση με τα χουντικά κατάλοιπα μες το στράτευμα, τρεις φορές διαδικασίες για στρατοδικείο (που ευτυχώς κατέρρευσαν), και διαρκή στόχευση από το καθεστώς "Μεταπολίτευσης" (που ήταν το ίδιο φαγητό που είχαμε από το 1964 ως το 1974, ξαναβρασμένο). Επιβίωσα έτσι μέχρι το καλοκαίρι του 77.
Πολλές από τις συγκρούσεις εντός του στρατεύματος τότε ήταν γύρω από τον διαχωριστικό άξονα «"επαγγελματίες στρατιωτικοί /"μόνιμοι"» ενάντια σε «"έφεδρους /κληρωτούς». Ήταν ένας ανοικτός πόλεμος στον οποίο μόνο πυροβολισμούς δεν ρίχναμε (αν και φτάσαμε πολύ κοντά, πολλές φορές). Οι δύο αυτές παρατάξεις συγκρούονταν διαρκώς, και όπου υπηρετούσα ήμουν διαρκώς μες το επίκεντρο των συγκρούσεων. Οι συγκρούσεις ήταν εφ' όλης της ύλης: για το πως θα διεξαχθεί ορθά η Άμυνα• πως διεξάγεται η Διοίκηση• πως να πραγματωθεί η τάδε και τάδε εργασία με ορθό τρόπο• πως να προετοιμαστεί ορθά η τάδε και τάδε επιχείρηση, κοκ. Το πιο "φωνακτό" μέρος της σύγκρουσης ήταν ο άκρατος, σχεδόν χυδαίος αυταρχισμός και μιλιταρισμός που είχαν στην συμπεριφορά και νοοτροπία τους πολλοί από τους αξιωματικούς μας (ακόμα και μερικοί από τους συνάδελφους μου). Αυτός ο αυταρχισμός κατέστρεφε το ηθικό του στρατού μας, πεισμάτωνε τους στρατιώτες σε μια απροθυμία για υπηρεσία ή έργασία, και τους παρείχε έντονη πρόθεση φυγής σε περίπτωση μαχών. Σε μια μονάδα που υπηρετούσα, την 182 Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού, χρειάστηκε να υποσχεθώ στους στρατιώτες ότι σε περίπτωση πολέμου θα εκτελούσαμε τον χουντικό διοικητή μας - μόνο έτσι επρόκειτο να δεχτούν οι στρατιώτες να συνεργαστούν και να πειθαρχήσουν στα σχέδια άμυνας και κινητοποίησης αν ερχόταν η ανάγκη να μπούμε σε επιχειρήσεις. Σε άλλη μονάδα όπου (νόμιζα πως υπήρχε) πιο πολλή ασφάλεια και περιθώριο κίνησης προσπάθησα με άλλους να εφαρμόσουμε ένα σύστημα που να παρακάμπτει την ιεραρχία ανάμεσα μας, και να λειτουργούμε με βάση την εθελοντική δραστηριότητα. Για παράδειγμα αντί να διατάξω "εσύ, εσύ, και εσύ πιάστε φτυάρια και σκάψετε εδώ", έπιανα εγώ το φτυάρι και άρχιζα να σκάβω, ζητώντας να με βοηθήσουν όσοι μπορούσαν. Στο νού μας (αν όχι στην πραγματικότητα) όσοι συμμετείχαμε σε αυτές τις εμπειρίες με την καρδιά μας αλλά και ορθολογιστικά, μπορέσαμε να βιώσουμε μια μορφή πρωτόγονου Σοσιαλισμού και κάποια ψήγματα ενός Λαϊκού Στρατού, και την τεράστια διαφορά του από αυτόν που είχαμε - που δεν ήταν δικός μας στρατός αλλά ήταν ένα πανάθλιο έκτρωμα ασυδοσίας και αυταρχισμού χωρίς δικαιοσύνη δομημένο σε ψυχαναγκασμούς και υπέρβαση εξουσίας, που όσο και αν προσπαθούσαμε δεν διορθωνόταν. Αλλά αυτό είχαμε, και με αυτό έπρεπε να κάμουμε ό,τι μπορούσαμε: γιατί ο εχθρός ήταν απέναντι μας πάνοπλος. Και ακόμα είναι.
Σε εκείνο το κλίμα, το ΕΛΑΧΙΣΤΟ κόστος για μένα ήταν οι τιμωρίες που επισυσσωρεύτηκαν πάνω μου υπό την μορφή "φυλακής" (δηλαδή γραπτής εντολής να υπηρετήσω περισσότερο καιρό στο στρατό). Το επιπρόσθετο χρονικό διάστημα υπηρεσίας που είχε συσσωρευτεί ήταν τόσο πολύ που οι διοικητές μου κρατούσαν δύο δεφτέρια - ένα για να το δείχνουν αν ετύγχανε κάποια επιθεώρηση από ανώτερα κλιμάκια - και άλλο με τις πραγματικές ποινές, τις οποίες μου φόρτωναν σιγά-σιγά στο φάκελο μου για να μην φαίνεται εύκολα ο παραλογισμός τους. Ήταν τόσο πολύ το διάστημα τιμωρίας που με την θητεία 26 μηνών συν τις ποινές θα απολυόμουν μέσα Φθινοπώρου - δεν υπήρχε περίπτωση να απολυθώ έγκαιρα για τις σπουδές μου.
Και ξαφνικά, πεθαίνει ο Μακάριος. Για να τιμηθεί ο αποθανών, χαρίζεται μια αμνηστεία και διαγράφονται όλες οι ποινές. Γίνεται φανερό πως θα προλάβω τις σπουδές. Μες τις επόμενες εβδομάδες όμως συσσωρεύονται και πάλιν ποινές πάνω μου, που δεν προλαβαίνω να τις υπηρετήσω και να προλάβω την έναρξη μαθημάτων. Οπότε, έκαμα αίτηση να συμπεριληφθώ στην ομάδα στρατιωτών που είχε ανακοινωθεί πως θα λάμβαναν προσωρινό απολυτήριο για να προλάβουν τις σπουδές τους, και στο παρά πέντε (τέλος Αυγούστου 1977, δύο μέρες πριν να χάσω όλη τη φοιτητική χρονιά) πήρα το χαρτί. Είχα ΗΔΗ υπηρετήσει σχεδόν 26 μήνες, υπολείποντο μόνο μερικές μέρες για να συμπληρωθεί η θητεία συν οι ποινές.
Από όλους εκείνους που έλαβαν εκείνο το χαρτί ήμουν ανάμεσα στο λιγότερο από 5% που εννέα μήνες αργότερα πήγαν πίσω στο στρατό και συμπλήρωσαν την θητεία τους. Οι υπόλοιποι είτε έλαβαν άδειες μέχρι απόλυσης, είτε δεν πάτησαν πόδι στο στρατό σε καμιά από τις διακοπές τους στην Κύπρο (ούτε και ποτέ ξανά). Γνωρίζω και περιπτώσεις που έλαβαν χαρτί πως τάχα "υπηρέτησαν το υπόλοιπο θητείας", δηλαδή εικονικά - διότι η θητεία "υπηρετήθηκε" ενώ αυτοί βρίσκονταν σε Αγγλίες και Αμερικές ή και σε τουριστικές διακοπές σε άλλες χώρες.
Και πάλιν λοιπόν, ενώ δεν είχα καμία απολύτως νομική υποχρέωση να υπηρετήσω, ήλθα πίσω στην Κύπρο και εντάχθηκα ξανά στο στράτευμα - στην 195 Μοίρα ΑντιΑεροπορικού Πυροβολικού (όπου και ανέλαβα και επιπρόσθετα εθελοντικά καθήκοντα δίπλα, βοηθώντας στην ιατρική φροντίδα των νεοσύλλεκτων στο Ειδικό Κέντρο Εκπαίδευσης Πυροβολικού). Από την πρώτη μέρα άρχισε ξανά η στόχευση μου και συσσώρευση τιμωρίας πάνω μου. Μαζί με αυτά, και η διαπόμπευση μου με εξευτελιστικές συμπεριφορές ενώπιον άλλων συναδέλφων αλλά και ανοικτά, ενώπιον ολόκληρης της μονάδας και των νεοσύλλεκτων, συνολικά περίπου 500 στρατιώτες και αξιωματικούς. Σε αυτό το κλίμα ήταν εύκολο για κάποιον που δεν γνώριζε το παρασκήνιο να νομίσει πως ο Πέτρος Ευδόκας "έκανε ότι ήθελε δεν λάμβανε κανένα υπόψη ούτε διοικητή ούτε κανένα".
Κατά τη διάρκεια της θητείας μου υπηρέτησα σε πολλά και διάφορα καθήκοντα. Διετέλεσα Διοικητής Πυροβολαρχίας ΑντιΑεροπορικών (θέση που έπρεπε να πληροί αξιωματικός τρείς βαθμίδες πιο ψηλά από τον βαθμό μου)• Βοηθός Αξιωματικού Επιχειρήσεων (δύο φορές)• Διοικητής και Εκπαιδευτής στη Σχολή Τεχνικών Βοηθών Πυροβολικού• Αξιωματικός Τοπογράφος• Αξ/κός Παρατητητής• "Αξιωματικός σαντουιτζής" (μου είχε φορτωθεί η διαχείρηση της καντίνας (ΚΨΜ - Κέντρο Ψυχαγωγίας Μονάδος)• και επιπρόσθετα σε όλα αυτά συνεργαζόμουν εθελοντικά με τον γιατρό και τον νοσηλευτή της μονάδας για την φροντίδα των στρατιωτών. Επιπλέον, όταν γύρισα στην Κύπρο μετά από 16 χρόνια στο εξωτερικό, ανακάλυψα πως δεν με ήθελαν στην Εφεδρεία γιατί το όνομα μου ήταν στη "λίστα των ανεπιθύμητων". Αρκετά χρόνια αργότερα γύρισε ο τροχός και κλήθηκα ξανά να υπηρετήσω: πήγα για δύο εβδομάδες εκπαίδευση με μια ομάδα άλλους ασπρομάλληδες σαν και εμένα, και εντάχθηκα στην Εφεδρεία. Υπηρέτησα κανονικά. Σε κάποιο στάδιο απολύθηκα. Εντάχθηκα στην Πολιτική Άμυνα και υπηρέτησα και εκεί δύο χρόνια (από τις χιλιάδες της σειράς μου που κλήθηκαν εμφανίστηκαν μόνο περίπου 400• οι υπόλοιποι είτε "δεν υπάρχουν", είτε "νόμιμα" δεν υπηρετούν). Δεν ξέρω τι θα μας φέρει το μέλλον, αλλά ασχέτως του ότι ο νόμος δεν έχει πρόσβαση πάνω μου, θεωρώ τον εαυτό μου ακόμη έφεδρο. Αλλά κατά προτίμησην, στέλεχος του Λαϊκού Στρατού.
Εν καταλήξει θέλω να δηλώσω πως ουδέποτε στη ζωή μου επεζήτησα προνόμια - αν και ήταν πάντα διαθέσιμα - και πάντα προτίμησα τα "αντιπρονόμια". Πέρασα ολόκληρη την ενήλικη μου ζωή ως εθελοντής, με πρώτη "επίσημη" έναρξη αυτής της πορείας τα χρόνια μου στο στρατό.
Μερικές από τις εμπειρίες μου από τα χρόνια της θητείας μου τις περιγράφω στο κείμενο πιο κάτω με τίτλο "Το Περίστροφο". Υπάρχουν όμως πάρα πολλά που ακόμη δεν μπορώ να πω δημοσίως - κάποια μυστικά απαραιτήτως πρέπει να παν μαζί μου στον τάφο.
Το ΠερίστροφοΠέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net
https://web.archive.org/web/20150915001045/http://cyprus.indymedia.org/node/4976
Για όσους ενδιαφέρονται για κάποιες επιπρόσθετες λεπτομέρειες από τις κακουχίες που βίωσα, και ένα πολιτικό πλαίσιο που τους προσδίδει νόημα - μπορείτε να δείτε αυτό το κείμενο στα αγγλικά:
🟪 More on the Fake Left
or, "Left is Right and Right is Wrong
Better decide which side you're on" - Tom Robinson Band
http://petros-evdokas.cyprus-org.net/Torture-MoreOnTheFakeLeft-LeftIsRight.pdf
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Posts
No comments:
Post a Comment