Ο Έρωτας στην Σπηλιά με τους Σκελετούς... και μία Πρόταση

 

«Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη

υπάρχει μια έκσταση,

όλα σκληρά σαν τα κοχύλια

μπορείς να τα κρατήσεις στην παλάμη σου.

 

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια

και δε σε γνώριζα μήτε με γνώριζες.»

Γιώργου Σεφέρη, Σχέδια για ένα καλοκαίρι.

 

Πριν από δύο δεκαετίες περίπου ο φτερωτός Θεός με τόξευσε και εμένα με τα βέλη του. Ο Έρωτάς μου άπιαστος, καταδικασμένος από την αρχή στο πυρ το εξώτερον.

 

Η κοπέλλα, Τουρκάλλα, εγώ Έλληνας, σε ένα πέλαγος πολιτικά, κοινωνικά και προσωπικά φουρτουνιασμένο. Χωρίς κοινή γλώσσα, με τα ελάχιστα αγγλικά να αποτελούν το μέσο μίας πρωτόγονης επικοινωνίας, το μόνο που μας απέμενε ήταν τα μάτια. Μέσα από τα μάτια – πόσοι άραγε κοιτάζονται πλέον στα μάτια – επικοινωνούσαμε την καταδικασμένη έλξη μας ο ένας προς τον άλλο. Η Υλοποίηση της θα ένοιγε ένα βάραθρο μέσα από το οποίο ούτε εκείνη, ούτε εγώ θα μπορούσαμε ποτέ να εξέλθουμε. Και το γνωρίζαμε καλά και οι δύο. Έτσι όλη η τρυφερότητα του ενός προς τον άλλο έμεινε ανέκφραστη, ανολοκλήρωτη, πνιγμένη μέσα μου μέσα στις ασήκωτες τότε ενοχές που με είχαν φορτώσει από μητρός κοιλίας, «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»...

 

Εκτός από εκείνο το πρωινό του καλοκαιριού. Την παρέλαβα και σαν κλέφτες ταξιδέψαμε μακριά από τα ανθρώπινα αδηφάγα μάτια, κρυμμένοι στο αυτοκίνητο, καταλήγοντας στη παραλία του αγίου Γεώργιου του Αλαμάνου για αυτό που έμελλε να είναι οι ελάχιστες ώρες προσωπικού μας χρόνου μέσα στους Αιώνες.

 

«Στο περιγιάλι το κρυφό

κι άσπρο σαν περιστέρι

διψάσαμε το μεσημέρι

μα το νερό γλυφό.»

Γιώργου Σεφέρη, Άρνηση.

 

Εκεί μιλησαμε με τα μάτια, ατενίσαμε μαζί το γαλανό που απλωνόταν εμπρός μας, αρθρώσαμε πρωτόγονες σκέψεις σε μία ξένη και για τους δύο γλώσσα... και μπήκαμε στην σπηλιά.

 

Δεν γνώριζα τότε ότι η σπηλιά ήταν καταφύγιο για την φώκια με το τόσο ταιριαστό όνομα. Περπατήσαμε στην είσοδο μέσα από το νερό, και θαυμάσαμε την τεράστια συκιά που από το βάθος άπλωνε τα κλαδιά της προς το άνοιγμα στην κορυφή. Αλαφιασμένοι αρουραίοι έτρεξαν προς το φως. Η μυρωδιά των σαπισμένων σύκων στο πάτωμα, το λιγοστό φως που εισερχόταν από την κορυφή μέσα από τα κλαδιά συνέθεταν ένα περιβάλλον απόκοσμο, σχεδόν τρομακτικό. Βιώσαμε τον χώρο εχθρικό παρά το ότι στους βράχους γύρω μας ήταν χαραγμένες οι ομολογίες αγάπης και Έρωτα εκατοντάδων εραστών. Βγήκαμε και αποχαιρετιστήκαμε εντός και εκτός μας. Η σπηλιά ήταν το επιστέγασμα του προδιαγραμμένου τέλους. Το μοναδικό μας άγγιγμα ήταν το ανεπαίσθητο κράτημα των χεριών μέσα στο αυτοκίνητο στην επιστροφή στην κοινωνία και στην απόσταση. Η τρυφερότητα απέμεινε εντός μας όποτε τυγχαίνει – σπανιότατα μέσα στα χρόνια – να συναντηθούμε.

 

Η μέρα, το φως, το γαλάζιο και η σπηλιά έχουν όμως χαρακτεί ανεξίτηλα εντός μου.

 

Είναι γι αυτό που η είδηση με συντάραξε:

 

«Για τη θαλασσινή σπηλιά στην περιοχή Αγίου Γεωργίου Αλαμάνου δόθηκε πληροφορία ότι σκότωσαν και τοποθέτησαν στη σπηλιά τα πτώματα Τ/κ μετά την τουρκική εισβολή του 1974. Κατά τις εκταφές εντοπίστηκαν οστά τριών Τ/κ τα οποία αφού ταυτοποιήθηκαν επιστράφηκαν στις οικογένειές τους. Πρόσθεσε ότι πρόκειται για τη σπηλιά η οποία αποκαταστάθηκε πρόσφατα. Σύμφωνα με τον κ. Φωτίου οι ανασκαφές άρχισαν τον Ιούλιου του 2006 και ολοκληρώθηκαν τον Αύγουστο του ίδιου έτους.»

Από:
Τουρκοκύπριο Αγνοούμενοι στην Σπηλιά της Φώκιας
https://www.philenews.com/koinonia/eidiseis/article/1026135/toyrkokyprioi-agooymenoi-sti-spilia-tis-fokias

 

Οι εικόνες τραγωδίας έπαιξαν σαν κινηματογραφική ταινία – μαυρόασπρη για να αντέχεται – μέσα στο μυαλό μου. Εκεί που εκατοντάδες μας αναζητήσαμε τον χώρο και την ιερότητα για να γιορτάσουμε τον Έρωτα, εκεί καποιοι έθαψαν τα θύματά τους. Μόνον όσοι γνωρίζουν τον χώρο, μόνον όσοι περπάτησαν στην μοναδική είσοδο μπορούν να αντιληφθούν τον τρόπο με τον οποίο έγινε η πράξη. Και να φρίξουν. Η γνώση ότι ο Έρωτας βιώθηκε για κάποιες και κάποιος δίπλα από τους σκελετούς είναι ολόκληρη η ιστορία του νησιού μας. Και οι φονιάδες παρόμοιων φόνων κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι, πολλοί δε εκ των οποίων αμετανόητοι, πολλοί χωρίς καν να ομολογήσουν τις πράξεις τους και να δώσουν έτσι ένα τέλος στην αγωνία των αγαπημένων των θυμάτων...

 

Είναι καιρός ως κοινωνία να δώσουμε ένα τέλος στο Μαρτύριο. Εάν ως κοινότητα δικαίως διεκδικούμε την επιστροφή των νεκρών αγνοουμένων μας και την δίκαιη τιμωρία των ενόχων, θα πρέπει και εμείς να κάνουμε τα πάντα ώστε να καταστούμε ηθικά ανώτεροι της βαρβαρότητας που μας έχει επιβληθεί. Μόνον έτσι θα πάψουν οι επιτήδειοι ανάμεσά μας να χρησιμοποιούν ως συλλογικό πταίσμα τα εγκλήματα των «δικών» μας φονιάδων. Αυτό μας φέρνει ενώπιον της Οδού προς την Εξιλέωση και του ξεπλύμματος του μιάσματος που χρησιμοποιούν επιτήδειοι εις βάρος μας, ακόμη και όσων εξ ημών ήμαστε αγέννητοι, ή βρέφη και παιδιά όταν έγιναν οι φόνοι. Ανάμεσα στο συλλογικό πταίσμα και το επιχείρημα της βαρβαρότητας της εισβολής για να δικαιολογηθούν από κάποιους τα εγκλήματα των «δικών μας», υπάρχει και η Άλλη Οδός.

 

Επιτροπή Συμφιλίωσης και Αναγνώρισης των Εγκλημάτων

 

Η κατοχική δύναμη συμπεριφέρεται κτηνωδώς και απάνθρωπα στον τόπο μας, εμποδίζοντας και συγκαλύπτοντας τα εγκλήματα εις βάρος στρατιωτών και αμάχων τα οποία διεπράχθησαν το καλοκαίρι του 1974. Τεράστια ευθύνη για την πραγματικότητα έχουν και οι διάφορες κυβερνήσεις του τόπου μας οι οποίες απεδέχθησαν να δίδονται κοκκαλάκια στους συγγενείς των θυμάτων και να θεωρείται αυτό κάθαρση. Ή να αγνοείται εκείνη η οπή στο πίσω μέρος του κεφαλιού και τα τραύματα στα οστά από τα βασανιστήρια. Όλα στον βωμό μίας τάχα «ανθρωπιστικής» διάστασης που απλά καλύπτει την Υποκρισία.

 

Εάν θέλουμε η Κυπριακή Δημοκρατία να μπορεί να διεκδικεί το Δίκαιο θα πρέπει να το παρέχει πρώτη.

 

Πιστεύω ότι είναι εφικτή μία προσπάθεια, σήμερα και ενώ πολλοί από τους εμπλεκομένους είναι ακόμη ζωντανοί, να Ειρηνεύσουμε ανάμεσά μας μέσα από την αναγνώριση των εγκλημάτων από τους δράστες τους και μέσα από την δημόσια και ειλικρινή τους μετάνοια. Η διαδικασία για την Κάθαρση επιβάλλεται να γίνει έξω από τα γαυγίσματα πολιτικών καννιβάλων που χρησιμοποιούν τα εγκλήματα για να επισύρουν την συλλογική μας τιμωρία και οι οποίοι συχνά στοχοποιούν τον λαό μας χωρίς να παρουσιάσουν ούτε ένα τεκμήριο για τους ισχυρισμούς τους.

 

Το κράτος μπορεί να δημιουργήσει μία επιτροπή Συμφιλίωσης και Αναγνώρισης των Εγκλημάτων για όλα τα θύματα στο νησί μας και να ζητήσει την κατάθεση σε αυτή των φονικών πράξεων και της μεταμέλειας από τους πρωταγωνιστές, ανεξαρτήτως εθνικότητας και ιδιότητας κατά τον χρόνο διάπραξης των, για το σύνολο των εγκλημάτων που έγιναν στο νησί μας. Ακόμη και των εντεταλμένων Τούρκων στρατιωτών. Το κράτος μπορεί να παράσχει πλήρη Αμνηστεία σε όλους εκείνους που θα προσέλθουν οικειοθελώς στην Επιτροπή και να τους δώσει την ευκαιρία να ξεπλύνουν τον εαυτό τους από το αίμα με το οποίο έχουν βάψει τα χέρια τους και τον τόπο. Οι δε καταθέσεις τους μπορούν να γίνουν είτε ιδιωτικά, είτε και δημόσια ενώπιον των συγγενών των θυμάτων τους, ώστε η κάθαρση να είναι ολοκληρωτική. Για την δράση της Επιτροπής μπορεί να δοθεί ένα εύλογο χρονικό διάστημα το οποίο θα λαμβάνει υπόψη ότι πολλοί από τους εμπλεκομένους βρίσκονται προς το τέλος της ζωής των. Μία τετοια επιτροπή πρέπει να αποτελείται από συμπολίτες μας, από όλες τις κοινότητες τους νησιού, που έχουν αποδείξει την συνεχή επιθυμία τους για Ειρήνευση  και οι οποίοι δεν εμπλέκονται στον Διχασμό ανάμεσά μας και ανάμεσα στις δύο κοινότητες του νησιού μας. Οι πολιτικοί καννίβαλοι δεν έχουν καμία θέση σε μία τέτοια επιτροπή.

 

Με την παρέλευση του χρόνου που θα οριστεί και εφόσον παραμείνουν φόνοι ανεξιχνίαστοι και συγγενείς αγνοουμένων που δεν έχουν τα οστά των δικών τους για να τα αποχαιρετίσουν, το κράτος θα πρέπει να κινηθεί με όλη του την Ισχύ, Τοπική και Διεθνή ώστε να βρει, να δικάσει και να τιμωρήσει τους φονιάδες όπου και εάν βρίσκονται.

 

Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ. Ούτε και Έρωτας δίπλα από σκελετούς...

 

Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com

~~~~~~~~~~~~~