Δεν υπάρχει κατοχή

■ Ξαφνικά δονείται ολόκληρος ο δρόμος με μια κραυγή:
"Νόμος Απαράβατος ~ Λευτεριά η Θάνατος".

Τρέχω στο παράθυρο και βλέπω μια μεγάλη συγκέντρωση αυτόνομων εφήβων με σημαίες και λάβαρα να κατηφορίζουν το δρόμο με ταχύτητα. Αναγκαστικά, θέλει-δεν-θέλει το μάτι κάμνει μια άμεση αξιολόγηση αριθμών, ποιοτήτων και καταστάσεων, και ο νους ακολουθεί με μια ανάλυση που τα θέτει στο ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο: αποτελούν ασύντακτο πλήθος - μπουλούκι, θα έλεγαν κάποιοι - με τεράστια πλειοψηφία από κορίτσια. Μερικές από τις κοπέλες περπατούν, τρέχουν και κραυγάζουν το σύνθημα αγκαλιασμένες. Τα αγόρια κάπως πιο σοβαρά, ίσως και συνοφρυωμένα.

Κάτι άλλαξε πάλι στον κύριο ρούν της νεολαία μας. Αυτή η ομάδα εφήβων που περνά μόλις τώρα είναι εντελώς άσχετη με την νεοφασιστική διαδήλωση που πέρασε πιο πριν με ζυγισμένα-στοιχισμένα άτομα που ήταν ταυτόχρονα φοβισμένα και βλοσυρά, με ξεχωριστά τμήματα για αγόρια και κορίτσια, και με μυώδεις μαντράχαλους εκτός γραμμής από όπου έδιναν το πρόσταγμα για στρατιωτικό βηματισμό. Οι μισοί από τους μαντράχαλους μιλούσαν στο τηλέφωνο ποζάροντας ως "παράγοντες".

Σε αντίθεση, οι αυτόνομοι έφηβοι που περνούν τώρα ενσαρκώνουν εκείνο το περίεργο μείγμα ερωτισμού και εθνικοφροσύνης που όλοι οι εθνικιστές ηγέτες, παπάδες, καθηγητές και κομματικοί προσπαθούν να καταστείλουν και να απαγορεύσουν όσο πιο νωρίς γίνεται. Ενσαρκώνουν το μείγμα αναρχο-αυτόνομης λαϊκής βούλησης για την απελευθέρωση της πατρίδας και της αυτοπειθαρχίας που απαιτείται για τους αγώνες. Το μείγμα πρωτόγονου φεμινισμού, νεανικής αγέλης, πολιτικού αυθορμητισμού, αγνότητας.

Κινούνται προς τη γραμμή αντιπαράταξης. Δεν ξέρω αν εκεί θα φαν ξύλο από τους νεοφασίστες, ή από την "δική μας" Αστυνομία, ή από τους Τούρκους έποικους που μαζεύονται πάνω στο μεσαιωνικό τείχος για να ρίξουν πέτρες. Βλέπω τους νέους να κατευθύνονται προς εκεί όμορφοι, γελαστοί, αθώοι.

Η ανατριχίλα μου αρχίζει να υποχωρεί. Θυμούμαι το γιατί διαδηλώνουν σήμερα. Γνωρίζω πως αν στο μέλλον προκύψουν μάχες στη γραμμή αντιπαράταξης αυτά τα παιδιά θα σκοτωθούν από τους πρώτους, προσπαθώντας να καθυστερήσουν ή και να σταματήσουν την προέλαση του Τουρκικού στρατού. Μπορεί και να τρέξουν προς τη μάχη γελώντας, όπως χαμογελούν τώρα κάποια από τα πρόσωπα τους στη διαδήλωση που ήδη φεύγει προς το μέτωπο.

Στο δρόμο κάποιοι από τους περαστικούς πεζούς ή αυτοκινητιστές χαιρετούν τα παιδιά. Αλλά η πλειονότητα τους αγνοεί. Ανάμεσα τους κάποιοι εμφανίζονται ενοχλημένοι:  ανυπομονούν να περάσει η διαδήλωση για να συνεχίσουν την "ομαλότητα" της ημέρας τους. Δεν υπάρχει κατοχή. Οι νέοι μας είναι απλώς μεθυσμένοι με μια σειρά παραισθήσεων για την Ελευθερία που αναφύονται έτσι στα τυχαία κάθε τόσο σαν αναθυμιάσεις από τα χώματα και βγαίνουν στα κλαδιά των δένδρων και από εκεί πετιούνται στον άνεμο, τον οποίο αναπνέουν τα παιδιά και χάνουν τον νού τους.

■ Τα πολεμικά αεροσκάφη του κατοχικού στρατού πέρασαν πριν λίγο πάνω από τα κεφάλια μας προκαλώντας ωστικά κύματα που ακόμα δονούν τα κτίρια και προκαλούν τριγμούς στα παράθυρα. Οι πεζοί στο δρόμο σκύβουν απότομα και ενστικτωδώς τα κεφάλια με εκείνη την αυτόματη κίνηση αυτοπροστασίας, το ανακλαστικό που αποτελεί υλοποίηση του "Ώπ, δεν ξέρω από που θα μου έρθει στο κεφάλι τώρα". Μόλις αλλάζουν κατεύθυνση τα αεροπλάνα και ο ήχος χάνεται, ολόκληρη η Λευκωσία αναστενάζει. Πολλά πρόσωπα κοιτάζουν ανήσυχα από τα παράθυρα των ψηλών κτιρίων. Ερευνούν τον ουρανό, τον δρόμο, ψηλαφούν να δουν τι γίνεται.

Δεν υπάρχει κατοχή. Είναι μια παραίσθηση. Τα αεροπλάνα βρίσκονται εδώ γιατί υπάρχουν "ψυχολογικές διαφορές" ανάμεσα στις κοινότητες. Πετούν από πάνω μας ξεσχίζοντας βίαια τους αιθέρες για να μας βοηθήσουν να βιώσουμε καλύτερα ένα κλίμα πρόθεσης για ειρηνική συμβίωση.

Μάλλον θα έφυγαν τώρα. Μπορεί και να μην έγινε καν το περιστατικό. Δεν υπάρχει κατοχή. Ήταν όλα παραίσθηση.

Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net

* * *