Ιστορίες Κανναβίωσης: Μνήμη Θανάτου

Για την Μάρω. Για την φορά που βρισκόμουν στον πάτο του ψυχοδηλωτικού πηγαδιού, μέσα σε μία σκοτεινή άβυσσο και για το άκουσμα της φωνής της που με εκτόξευσε στο Φως. Για τον τρόπο που Συν-Όδευσε τον πατέρα της στην Εξόδιο του Ακολουθία.

Όπως πολλές ιστορίες κανναβίωσης η ιστορία που ακολουθεί ξεκίνησε με μία, δύο, τρεις, τεράστιες εισπνοές υψηλής ποιότητας κάνναβης στην Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα της κάνναβης, την πόλη στις εκβολές του ποταμού Άμστελ, σε ένα πάρκο, μία χειμωνιάτικη μέρα.

Πολύ σύντομα ο χρόνος σταματά να ρέει γραμμικά και οι εισπνοές και οι εκπνοές μου μοιάζουν να κρατούν αιώνες. Εκεί στο τέλος της εκπνοής και πριν ακριβώς το διάφραγμα μου να αρχίσει την ζωογόνο κίνηση του προσέχω για πρώτη φορά συνειδητά τον χτύπο της καρδίας μου. Ο ήχος που καθημερινά μας συνοδεύει χωρίς να τον αισθανόμαστε και να τον ακούμε παίρνει εντός μου τεράστιες διαστάσεις. Ακούγεται με την ισχύ εκατοντάδων νταουλιών και αναταράζει κάθε κύτταρο της ύπαρξης μου. Αισθάνομαι την δόνηση να μεταδίδει κύματα παντού και σε κάθε κύτταρο του σώματος μου. Το σφυροκόπημα φτάνει μέχρι τα μάτια μου οδηγώντας με στην συνειδητοποίηση ότι ο παλμός φτάνει στον αμφιβληστροειδή μας κάνοντας μας να χάνουμε το φως μας για απειροελάχιστα εκατοστά του δευτερολέπτου, ενώ ο χιτώνας γίνεται η μεμβράνη ενός παλλόμενου τυμπάνου. Οι πέτρες μπροστά μου αρχίζουν να γίνονται ένας τρισδιάστατος πίνακας πάνω στον οποίο ανάγλυφα πρόσωπα που μοιάζουν με τα αγάλματα γοτθικών ναών εναλλάσσονται το ένα πίσω από το άλλο.

Εκεί, στο παγκάκι του πάρκου και στο ολοκληρωτικό βίωμα του χτύπου της καρδίας μου, παρεισφρέει ο φόβος του Θανάτου. Ξεκινά με την απλή σκέψη « Μα πώς χτυπά έτσι η καρδιά μου;» και καταλήγει στην βεβαιότητα της δήλωσης: «Θα πεθάνω!», συντρολίζοντας με στον μαίανδρο ενός αβάστακτου υπαρξιακού Τρόμου. Το βίωμα είναι ολοκληρωτικό και συν-Αρπάζει κάθε κύτταρο της ύπαρξης μου. Αδυνατώντας να ξεφύγω, όσες προσπάθειες άλλων σκέψεων και αν κάνω, όσες προσπάθειες λογικής αντιμετώπισης της κατάστασης Πανικού στην οποία βρίσκομαι, παρα-Δίδομαι, αποδεχόμενος την Μοίρα μου, όποια και αν είναι, και εμπιστευόμενος την Σοφία του ιερού Φυτού. «Αν εν μήλο εν ν’ ανθίσει» είναι η σκέψη της λαϊκής σοφίας του τόπου μου που με συντροφεύει.

Εκεί σε ένα παγκάκι μέσα στον Ολλανδικό χειμώνα, η Φωνή αρχίζει να μου μιλά και να με διδάσκει. Σαν μαθητής ακούω, βλέπω και Συν-Αισθάνομαι το μάθημα: «Βιολογία 101: Πως θα πεθάνεις, όταν έρθει η ώρα»

Η διάλεξη περιλαμβάνει εικόνες, τρισδιάστατες απεικονίσεις και την διδασκαλία μίας αλληλουχίας γεγονότων, του τερματισμού με την σειρά των βιολογικών λειτουργιών και συστημάτων εώς την τελευταία πράξη που με μία τελευταία και Τελική εκπνοή το Πνεύμα, η Ψυχή - όπως θέλετε πείτε το - εκλύεται από το σΩΜα στο συμΠΑΝ. Η Εξόδιος Ακολουθία.

Απέμεινα άναυδος να χάσκω με το τέλος της διδασκαλίας και αφέθηκα σε μια εμπειρία που κράτησε άλλες έξι ώρες με πολλά και διάφορα.

Ο απόηχος της εμπειρίας μου έδωσε μία απέραντη εσωτερική γαλήνη η οποία με συντροφεύει μέχρι σήμερα παρά το ότι δεν θυμούμαι απολύτως τίποτε από το μάθημα! Κουβαλώ όμως μέσα μου την βεβαιότητα ότι όταν έρθει η ώρα το σΩΜα γνωρίζει πώς να πεθάνει εάν και εφόσον παραδοθούμε συνειδητά στην εμπειρία της μετάβασης. Έχοντας την ευλογία και την κατάρα να έχω ζώα στην ζωή μου βίωσα πολλές φορές την ηρεμία με την οποία μεταβαίνουν από την ζωή στον θάνατο. Αφού σταματήσουν να τρέφονται επιλέγουν ένα μέρος και εκεί παραδίδονται στο βίωμα της ματάβασης, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά…

Όπως όλοι βέβαια οι ψυχοναύτες αμφισβητώ και εγώ συχνά τον εαυτό μου μέσα από τον καθημερινό βομβαρδισμό του συστήματος εξουσίας και της Δίωξης. Είμαστε καταδικασμένοι να βιώνουμε βουβά τις εμπειρίες μας. Αν είμαστε τυχεροί τις μοιραζόμαστε με συνοδοιπόρους στον κόσμο της ψυχοδήλωσης και τους δίνουμε την εγκυρότητα που τους αξίζει, μέσα από την επιβεβαίωση ότι και άλλοι πέρασαν από παρόμοιες ή/και ταυτόσημες Οδούς. Αν όχι η φωνή της αμφισβήτησης και η απειλή της τρέλας, της δίωξης, του εγκλεισμού δηλητηριάζει τις εμπειρίες ζωγραφίζοντας τις με τα μελανά χρώματα της «επιστήμης» ως τάχα «παράνοιες, παραισθήσεις και παραληρήματα ανθρώπων που χάνουν τον νου τους κάνοντας «ναρκωτικά» ».

Το βίωμα της αυτογνωσίας που προσφέρει η κάνναβη εξευτελίζεται από τους ψεύτες και απατεώνες που δεν έχουν ποτέ τους βιώσει την ευεργεσία της ψυχοδηλωτικής εμπειρίας. Είναι γι’ αυτό που τυφλοί οδηγοί τυφλών αποκλείουν το ουσιαστικότερο μέρος της εμπειρίας που είναι ακριβώς αυτή η ψυχοδηλωτική της διάσταση με τις προσωπικές, πνευματικές και υπερβατικές Αποκαλύψεις που προσφέρει.

Η «ψυχαγωγική» κάνναβη που δαιμονοποιούν είναι κυριολεκτικά:

Ψυχής Αγωγή...

Τα θυμήθηκα όλα αυτά συνοδεύοντας τον Γιάννη-Ζιαν, άλλως «Ζoς», άλλως «Κάριερε» στην πορεία του προς τον θάνατο.

Ο Γιάννης που γεννήθηκε πριν από 86 χρόνια στην ζούγκλα της Αφρικής πέθανε χθες στην ζούγκλα της Κύπρου.

Η πορεία του προς το Τέλος ήταν γεμάτη Χάρη και Γαλήνη, παρά τις ταλαιπωρίες εντός του υποβαθμισμένου συστήματος υγείας του τόπου μας.

Αφού σταμάτησε να τρέφεται πριν από πέντε μέρες, μία αιμορραγία τον οδήγησε στο Γενικό Νοσκομείο Λευκωσίας. Εκεί σε ένα κρεβάτι στο δωμάτιο 333 στο Παθολογικό τμήμα Α’ ο Ζoς, επιβιώσας τριών προσφυγοποιήσεων, δεκάδων συγκρούσεων, ακόμη και πυροβολισμού εξ’ επαφής με Καλάσνικοβ που του άφησε ουλές στο σώμα και μερική αναπηρία στο αριστερό χέρι, άφησε την τελευταία του πνοή στα χέρια της κόρης του.

Ο Γιάννης που πιθανώς ποτέ στην ζωή του να μην είχε ασχοληθεί με την ψυχοδήλωση και την φιλοσοφική αναζήτηση του νοήματος της Ζωής ή του Θανάτου ήξερε πως να πεθάνει.

Μπαίνοντας σε μία κατάσταση στο μεταίχμιο της Ύπαρξης τον άκουγα να βογγά επανειλημμένα, όχι επειδή υπέφερε αλλά περισσότερο σαν σε κατάσταση διαλογισμού και ενός επαναλαμβανόμενου μάντρα στον ήχο της αιγυπτιακής αποτύπωσης του κλειδιού της Ζωής, που ανοίγει πόρτες ανάμεσα στον Ορατό και τον Αόρατο Κόσμο: «Ανκχ»

Η μόνη μας επικοινωνία ήταν το επανειλημμένο σφίξιμο του χεριού και τα βλέμματα. Στην απουσία του Λόγου, τα νοήματα φώτιζαν την Νόηση. Τραγουδήσαμε μαζί παραδοσιακά τραγούδια της Ηπείρου και Καζαντζίδη, "χορέψαμε" κρατώντας χέρια.

Χθες το πρωί έσβησε ως «στρουθίον μονάζων επί του δώματος», με την Φιλότητα να τον περιτριγυρίζει και τα φιλιά και τις αγκαλιές της κόρης του. Με μικρές επαναλαμβανόμενες εκπνοές, το κερί της παρούσας ύπαρξης του έσβησε συμπληρώνοντας και επιβεβαιώνοντας την Διδασκαλία του Φυτού.

Μνήμη Θανάτου. Το σΩΜα γνωρίζει…

Και στην Έξοδο του συνειδητοποίησα πόσον Τέλεια κύλησαν όλα. Όπως μου τα Δίδαξαν τρεις εισπνοές δεκαπέντε χρόνια πριν.

Ζω και ελπίζω να είμαι παρΩΝ την ημέρα που η Κάνναβις θα νομιμοποιηθεί στο νησί μας και που τα μαθήματα που μπορεί να προσφέρει να είναι προσβάσιμα σε όσους τα επιθυμούν, μέσα από ένα σύστημα Ψυχοδηλωτικής Παιδείας και μακριά από τον κανιβαλισμό των τελευταίων των μη ΥΚΑΝών.

Ο πόλεμος ενάντια στην κάνναβη είναι ο πόλεμος ενάντια στην Συνείδηση.

Merci Jean. A tout a l’ heure…

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com

~~~~~~~~~~~~

Σημείωση:

------------

ΥΚΑΝ είναι η "υπηρεσία καταπολέμησης ναρκωτικών" στην Κύπρο, η υπηρεσία που μαζί με την αρχή κατά των εξαρτήσεων (πρώην αντιναρκωτικό σουμβούλιο) και διάφορες άλλες σκοτεινές και καταχθόνιες δυνάμεις είναι συνυπεύθυνη για την άδικη δίωξη των Φίλων της Κάνναβης στην Κύπρο.