Που είναι ο Σοσιαλισμός; Που είναι η Δημοκρατία;

του Πανίκκου Νεοκλέους, neopana@cytanet.com.cy

Ο Αριστερός πατριώτης και διεθνιστής συγγραφέας Πανίκος Νεοκλέους, πρώην ΑΚΕΛικός κατακεραυνώνει τον Πρόεδρο

ΠΟΛΥ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ

του Πανίκκου Νεοκλέους, neopana@cytanet.com.cy

Δεν άντεξε ο Πρόεδρος Χριστόφιας και ανήμερα των Χριστουγέννων, αντί ευχών, μας ανήγγειλε ότι είναι πολύ ικανοποιημένος από τη διακυβέρνηση του των τελευταίων τεσσάρων χρόνων. Αφού ούτε τα ΕΔΟΝόπουλα δεν τόλμησαν να πουν κάτι τέτοιο, το είπε τελικά μόνος του.

Που ζείτε κύριε Χριστόφια; Κατεβήκατε μια μέρα κάτω στον κόσμο να δείτε πως ζουν οι απλοί πολίτες της χώρας που κυβερνάτε; Φαίνεται ότι επισκέπτεστε μόνο τους νεόπλουτους, πολυεκατομμυριούχους φίλους σας.

Διάβασα πρόσφατα ότι οι δαπάνες μόνο για το προεδρικό σας αεροπλάνο ξεπερνούν τις €700000 το χρόνο. Πόσα στοιχίζουν οι δεκάδες θωρακισμένες λιμουζίνες σας; Πόσα στοιχίζουν τα λουκούλια γεύματα που συχνά οργανώνετε;

Δεν θα αναφερθώ στο περιβόητο ΟΧΙ σας, για να τσιμεντώσετε το ΝΑΙ. Μια επίσκεψη σας με ανοικτά τα μάτια στα κατεχόμενα, ΙΣΩΣ σας πείσει για το τι έχετε κάνει στο εθνικό θέμα στα τέσσερα χρόνια της διακυβέρνησης σας. Κάτι ανάλογο θα διαπιστώσετε κάνοντας μια επίσκεψη με ανοιχτά τα μάτια στις πόλεις. Σε κάθε δρόμο θα δείτε πολλές ταμπέλες ‘’ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ’’. Αυτή είναι μόνο η αρχή της τραγωδίας της τετραετούς διακυβέρνησης σας.

Την ίδια άποψη με εσάς είχε κάποτε και ο ‘’μεγάλος’’ δάσκαλος σας, ηγέτης της άλλοτε κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης, Λεονίντ Μπρέζνιεφ. Τότε που και εσείς φοιτούσατε εκεί, ο Μπρέζνιεφ, κλεισμένος στο Κρεμλίνο, όπως και εσείς τώρα κλεισμένος στο Προεδρικό, δε ήξερε ότι ο λαός λιμοκτονούσε και στέναζε κάτω από τη φασιστική διακυβέρνηση του.

Τότε, εγώ έλεγα ότι όχι μόνο κομμουνισμός δεν υπήρχε στην Σοβιετική Ένωση, αλλά ούτε καν Σοσιαλισμός δεν υπήρχε και προειδοποιούσα ότι, αν δεν αλλάξουν ριζικά κάποια πράγματα, το σύστημα θα κατέρρεε (αδιανόητο να λες τότε κάτι τέτοιο). Τότε, εσείς και κάποιοι άλλοι της παρέας σας, με κατηγορούσατε για αντιδραστικό. Τότε, εσείς και η παρέα σας δεν μπορούσατε να δείτε την πραγματικότητα ή δεν θέλατε να την παραδεχτείτε και υμνούσατε ένα Σταλινικό – Φασιστικό καθεστώς.

Τότε, ο Μπρέζνιεφ περιστοιχισμένος από κόλακες (τους σημερινούς πολυεκατομμυριούχους απογόνους των τότε κομμουνιστών), δεν μπορούσε να δει την πραγματικότητα.

Τώρα εσείς βλέπετε μια άριστη δική σας διακυβέρνηση. Νομίζω ότι θα ήταν σοφότερο να αφήσετε τους άλλους να κρίνουν τα έργα σας.

Πανίκκος Νεοκλέους

* * *

Περισσότερα για τον συγγραφέα:
Ο Πανίκκος Νεοκλέους συμμετείχε μαζί μας στις λαϊκές κινητοποιήσεις των Αγανακτισμένων στις εκδηλώσεις των 100 ημερών του φετεινού καμπροστά από το Προεδρικό. Έχει γράψει το "ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974" και "ΜΝΗΜΕΣ". Υποστηρίζει, όπως και εμείς, την ορθή συμφιλίωση και επανένωση με τους ΤουρκοΚύπριους σε κλίμα δικαιοσύνης και ειρήνης.

Ομιλία του Πανίκκου Νεοκλέους στη μεγαλειώδη διαδήλωση της 12ης Σεπτεμβρίου στο Προεδρικό:
http://vimeo.com/29179569

Κόλακες και Βρυκόλακες
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/07/blog-post_28.html

Πανίκος Νεοκλέους
http://agnoithentes1974.blogspot.com/

Του Λάζαρου Α. Μαύρου
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ
http://anaxfiles.blogspot.com/2009/07/1-9-7-4.html

~~~~~~~~~~~~

Ένα Λάθος Κόμμα...

- το Νυστέρι, Περίοδος Γ', Αρ. 26, 2011.

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του έντυπου "Νυστέρι", που αυτοπροσδιορίζεται ως Συλλεκτικό Έντυπο Ριζοσπαστικής Έκφρασης.

Το απόφθευγμα πιο πάνω είναι από το άρθρο με τίτλο "Οι Αριθμοί σας δεν Χωρούν τις Ζωές μας".

Το Νυστέρι έχει έδρα το Αργοστόλι της Κεφαλονιάς. Υπέύθυνος Σύνταξης είναι ο Γιάννης Κρούσος, άνθρωπος με δημιουργική και αφοσιωμένη παρουσία στον ανατρεπτικό χώρο.

Το Νυστέρι εκδίδεται δωρεάν, και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ - αν σας αρέσει, παρακαλούμε προωθήστε το, ή και τυπώστε το για ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση στο Δίκτυο:
http://cyprusindymedia.org/Nysteri-fyllo47low.pdf
Είναι γεμάτο μαργαριτάρια πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής σοφίας, και απλώνεται σε όλο το φάσμα μεταξύ πρακτικής και θεωρίας στον επαναστατικό χώρο, με πολύ ενδιαφέρουσες ιδιαιτερότητες.

Πάρτε για παράδειγμα τού'ν το κομμάτι από το κείμενο με τίτλο "Πλίνθοι και Κέραμοι ατάκτως ερριμένα, σε ρούγες, σοκάκια και καντούνια":


Το Νυστέρι:
http://cyprusindymedia.org/Nysteri-fyllo47low.pdf

~~~~~~~~~~~~~~

Death and Incontestable Reality

It matters not if we criticize North Korea's regime as stalinist, which it is, nor as a "deformed workers' state" or "state capitalist", which it might be. The incontrovertible reality though, is that the death of Kim Jong-Il who ruled from 1994 until a few days ago has triggered some of the most incredible revelations of the deep emotional bonds he had forged with the people of North Korea. The photos and videos below reveal a depth of human emotion that shocks those of us in the West who have been brought up with continuous lies about North Korea for three generations now.

Of course we would like to see the social and political process in North Korea to continue to advance toward more genuine and democratic forms of Socialism. And we feel that the depth of emotion that the Korean people are capable of is a definite guarantee that such a progress can continue. Emotional reality in most countries of the West is the total opposite of North Korea. Emotional capacity is deadened, especially when it involves social and political events. We live under a social pathology that is almost completely dominant everywhere, and which is directly related to the fact that people in the West "don't care" about politics. And even among those who care, most are incapable of emotional bonding with others into movements and political organizations that involve a sense of comradeship and true depth of shared feelings - which is what makes people comrades.

Who can imagine ANY of the "glorious leaders" of the Western world passing away and triggering a sorrow such as we see below?


The videos are heart breaking. We have three videos of 2, 3 and 4 minutes each that are astounding.

{click} http://www.youtube.com/watch?v=8A3VLcdFnys {click} http://www.youtube.com/watch?v=fmIzQs_pQYc {click} http://www.youtube.com/watch?v=mkVlzdfZiAA

Frozen Hearts can not Attain Freedom

It's true that to this day we do not have a science or an understanding of human culture keen and discerning enough to fathom the depths or the heights of the human psyche.

But we do know one thing. That people who are collectively incapable of emotion, who do not care when their country is under the boot of a dictatorship or a foreign invader, or when their neighbors are being brutalized, who do not care when their economy is being destroyed or when their language, ethnic and cultural identity is being uprooted are both incapable - and undeserving - of freedom.

Petros Evdokas, petros@cyprus-org.net

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Χίλια ΝΑΙ στη Φορολόγηση του Πλούτου

Και όχι μόνον!
ΝΑΙ σε απεργίες και παντός είδους κινητοποιήσεις ενάντια στο Κεφάλαιο για προστασία των εργαζομένων - αλλά με πρόγραμμα και στόχους

Η φύση της Κρίσης
Λύσεις: Προσωρινές και Μόνιμες
Λύσεις ακόμα και χωρίς Επανάσταση
Λύσεις Ενδιάμεσες
Οι Απεργίες


Όσα νούμερα και αν ρίξουν οι ιθύνοντες μες το στρόβιλο του δημόσιου διάλογου - προσπαθώντας να συγχύσουν τον κόσμο για το "πως θα λυθεί η οικονομική κρίση" - η λαϊκή αίσθηση περί δικαίου παραμένει αγνή και δεν αποπροσανατολίζεται. Όλος ο κόσμος γνωρίζει ενστικτωδώς πως οι προτάσεις και οι νομοθεσίες που επιστρατεύονται από τους κρατούντες "για τη λύση της οικονομικής κρίσης" είναι κατά βάσην άδικες και λανθασμένες.

Η τρομολαγνεία των δεν έχει όρια. Κάθε μέρα ακούμε από επίσημες πηγές πως αν δεν δεκτούμε να ξεζουμιστεί ο λαός θα επέλθει κοινωνική καταστροφή. Και παρελαύνουν άπειροι συνδυασμοί αριθμών, συνθημάτων και ισχυρισμών για να μας πείσουν.

Αλλά η ενστικτώδης γνώση του λαού που απαιτεί το ορθό και το δίκαιο με απλές φράσεις όπως το Να Φορολογηθεί ο Πλούτος συμβαδίζουν και με αυτά που λέει η επιστήμη. Εμείς αγκαλιάζουμε χωρίς ενδοιασμό και τα δύο: και την λαϊκή σοφία σε ό,τι αφορά την σημερινή κρίση, και τα όσα μας λέει η επιστήμη. Πιο κάτω αναλύουμε μερικές από τις απόψεις της επιστήμης για το θέμα, αλλά πρώτα ας τοποθετηθούμε πιο ξεκάθαρα:

ο- Λέμε Ναι, Να Φορολογηθεί ο Πλούτος. Και όχι μόνο με τη στενή έννοια του πλούτου. Το να φορολογηθούν πιο αυστηρά μόνο τα άτομα που κατέχουν πολλά λεφτά και περιουσία είναι μεν δίκαιο και αναγκαίο, αλλά δεν είναι αρκετό.

Όλος ο πλούτος είναι προϊόν της συλλογικής εργασίας των ανθρώπων και άρα ανήκει σε όλους μας συλλογικά. Στο πολιτικό-οικονομικό μας σύστημα όμως, στον καπιταλισμό, ο κύκλος της παραγωγής εμπορευμάτων και πραγμάτωσης του κέρδους μέσω της αγοράς αποφράσσεται: το κέρδος δεν συμπληρώνει τον κύκλο για να επιστρέψει ξανά στους εργαζόμενους αλλά παραμένει στα χέρια των κρατούντων ως "ιδιωτική περιουσία", ως Κεφάλαιο. Γι' αυτό και το σύστημα ονομάζεται Κεφαλαιοκρατία. Οι μεγάλες εταιρείες στον τόπο μας, και κυρίως οι τράπεζες, κατέχουν τεράστια ποσά Κεφαλαίου (συμπυκνωμένα κέρδη, συσσωρευμένη υπεραξία που δημιουργήθηκε από την συλλογική εργασία του λαού), που υπερέχουν όλων των άλλων μορφών πλούτου. Οι περιουσίες των πιο πλουσίων ατόμων ωχριούν μπροστά στις περιουσίες που κατέχουν οι μεγάλες εταιρείες. Εκεί, στο Εταιρειακό Κεφάλαιο βρίσκονται οι κοινωνικοί πόροι που πρέπει να φορολογηθούν αυστηρότατα για να γλυτώσει τώρα η κοινωνία μας.

ο- Οι οικονομικές κρίσεις θα υπάρχουν για όσο θα υπάρχει η Κεφαλαιοκρατία και το σύστημα κέρδους. Όλες οι "λύσεις" που δίνονται τώρα είναι προσωρινές γιατί το σύστημα θα γεννήσει νέες κρίσεις ξανά, και πάντα πιο ισχυρές από την προηγούμενη. Η μόνη ουσιαστική λύση είναι η υπέρβαση του συστήματος, η ανατροπή και αντικατάσταση του με τον Σοσιαλισμό.

Επειδή τη σήμερον ημέρα οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους διευκρινίζουμε πως για μας τούτο σημαίνει: αντικατάσταση του υπάρχοντος συστήματος με στοιχεία κοινωνικής οργάνωσης στην παραγωγή και στη διοίκηση που υπερβαίνουν τις μορφές Κεφαλαίου και Κράτους όπως τα γνωρίζουμε σήμερα. Σημαίνει συλλογική κοινοκτημοσύνη των παραγωγικών μέσων και φυσικών πόρων, άμεση δημοκρατία στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές και δήμους, στα σχολεία και τις υπηρεσίες, και συγκρότηση θεσμών λαϊκής εξουσίας (αυτο-οργανωμένος ένοπλος λαός, άμεση ανακλητότητα εκλελεγμένων αντιπροσώπων, κατάργηση όλων των προνομίων για τους αντιπρόσωπους)... όλα τούτα είναι βασικότατες προϋποθέσεις για μια κοινωνική και πολιτική αναβάπτιση διά της οποίας θεμελιούται η δυνατότητα συμμετοχής του λαού σε όλα τα επίπεδα αποφάσεων, τόσο για την παραγωγή όσον και για την πολιτική μας ζωή. Είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την δημοκρατική θεσμοθέτηση μιας αληθινής εγκαθίδρυσης του κυρίαρχου λαού στην εξουσία.

Και προς τα που θα κινηθούν οι αποφάσεις του μελλοντικά κυρίαρχου λαού; Δεδομένου ότι είμαστε μια χώρα κατεχόμενη, τριτοκοσμική με προσποιήσεις ευρωπαϊκές, μεσαιωνική και υποτελής σε μια κομματική φεουδαρχία, με την οικονομία, την εθνική-πολιτιστική ταυτότητα, το περιβάλλον και το φυσικό της χαρακτήρα στα πρόθυρα ανεπανόρθωτης καταστροφής, δεν μπορεί παρά να κινηθεί προς ένα σχέδιο με βάση την εθνική επιβίωση και απελευθέρωση, την Οικολογία και τον Φεμινισμό. Αυτές οι κατευθύνσεις εμπεριέχουν τις αξίες και συμπεριφορές, τα οικονομικά και παραγωγικά σχήματα, τις στρατιωτικές και πολιτικές αντιλήψεις που καθιστούν εφικτό να κινηθεί ο λαός μας προς τις Πραγματικές του Ανάγκες.

Η συνθηματολογία, η υποκρισία και τα ψέμματα όμως στην πολιτική μας ζωή καταδυναστεύουν και παραπλανούν με αισχρότητα. Το έτος 2010 το κυβερνών κόμμα ΑΚΕΛ υπέβαλε την κοινωνική πρόταση για "φορολόγηση του πλούτου" και η πρόταση έφτασε μέχρι και τη Βουλή, όπου και ηττήθηκε. Αλλά έτσι ήταν πράγματι τα πράματα, όπως εφάνηκαν;

Η πρόταση της Κυβέρνησης ΑΚΕΛ αρχικά ήταν για να αυξηθεί κατά 1% (ένα μόνο τοις εκατόν!) ο φόρος στις εταιρείες. Και πως διαχειρίστηκε αυτή την πρόταση το ΑΚΕΛ; Κινητοποίησε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις σε διαδηλώσεις, στάσεις, απεργίες και καταλήψεις ώστε να πιεστεί το μεγάλο Κεφάλαιο να δεκτεί; Όχι. Χρησιμοποίησε τον κομματικό και κρατικό μηχανισμό που έχει στα χέρια του ώστε να κάμει ορθές και με νόημα εκστρατείες διαφώτισης στο λαό για να κερδίσει την υποστήριξη του για τού'ν το μικρό διάβημα; Όχι. Κινητοποίησε τις κλαδικές του οργανώσεις (φοιτητών, αγροτών, γυναικών, κλπ.) για να εμπλακούν σε κοινωνικό αγώνα για την επίτευξη του σκοπού; Όχι. Με άλλα λόγια, αγωνίστηκε ως σοσιαλιστική πολιτική οργάνωση του εργαζόμενου λαού; Ούτε κατά διάνοια. Ήταν όλα λόγια, για το θεαθήναι. Που απεδείχθει ακόμα πιό ξεκάθαρα όταν αυτή η πρόταση του ΑΚΕΛ μετεξελίχθηκε σε πρόταση για την φορολόγηση των ακινήτων, και αργότερα ως πρόταση ώστε όλες οι επιχειρήσεις - τράπεζες που έχουν ετήσια κέρδη εκατομμυρίων, και οι μπακάληδες που ψωμοζούν - να καταβάλουν όλες εξίσου ένα ποσό από 1000 Ευρώ "εισφορά".

Μπορείτε να δείτε τι ακριβώς λεγόταν στη Βουλή και στο δημόσιο διάλογο τότε για τα δύο θέματα, εδώ:
Δεν πέρασαν οι φόροι Κυβέρνηση και ΑΚΕΛ δέκτηκαν σφυροκόπημα από ΔΗΣΥ - ΔΗΚΟ
http://www.sigmalive.com/simerini/business/news/284736
και εδώ:
Σύρραξη για τα 1000 ευρώ και το μισθολόγιο
http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/395619

Ενώ το ΑΚΕΛ προσποιείτο πως τάχα προσπαθεί να γλυτώσει τη χώρα από την οικονομική κρίση με τέτοιες θεατρικές παραστάσεις, κατέθετε ετήσιους κρατικούς προϋπολογισμούς στη Βουλή τους οποίους ψήφισαν σε νόμους μαζί με τα άλλα κόμματα (όλοι συνένοχοι), που αύξησαν το δημόσιο χρέος σε πρωτάκουστα ύψη. Γιατί να καλούνται οι εργαζόμενοι σήμερα να στερηθούν τις απολαβές τους ώστε να διορθωθούν οι παραλήψεις και οι ψευτιές των κομμάτων;


Είτε με Ανατροπή είτε Όχι...

Είτε επιτευχθεί είτε όχι ανατροπή της Κεφαλαιοκρατίας στην Κύπρο, υπάρχουν μερικά πράματα που είναι απαραίτητο και εφικτό να γίνουν ώστε να κινηθεί η χώρα προς την οικονομική υγεία.

Μεταφέρουμε εδώ αυτούσιο το Οικονομικό σκέλος του πολιτικού προγράμματος της Φιλικής Εταιρείας ώστε να διαφανεί καλύτερα το βάθος και τις κατευθύνσεις στις οποίες θα έπρεπε να κινούντο μαζί το Κεφάλαιο και το Κράτος για δεκαετίες τώρα, προς εξυγίανση της οικονομίας.

Οικονομία

Στοχεύουμε στην Οικονομική Αυτάρκεια του τόπου, που είναι και η βάση γιά στρατιωτική, εμπορική και πολιτική απεξάρτηση της Κύπρου από ξένα Εταιρειακά και Κρατικά συμφέροντα. Κύριος τομέας εφαρμογών του κεφαλαίου είναι η Παραγωγή.

Εφαρμογές:
ο- Η Κύπρος κατέχει την τεχνική δυνατότητα και το παραγωγικό δυναμικό, τούς πόρους και τη γνώση γιά να παράγει τις δικές της Τροφές, Καύσιμα, Ρουχισμό, Οικοδομικά Υλικά, Πρώτες Ύλες γιά διάφορες μεσαίες και ελαφριές βιομηχανίες, Βοτανικά, Ομοιοπαθητικά και Χημικά Φάρμακα, κλπ.

ο- Αναπροσανατολισμός στον Τομέα Ενέργειας.
Απεξάρτηση της Κύπρου από τις Εταιρείες πετρελαίων. Έμφαση στην τοπική παραγωγή Ενέργειας και Καυσίμων με βάση στους εξής άξονες:
ο- Εξοικονόμηση ενέργειας: ελάττωση και μηδενισμός σπατάλης.
ο- Πολλαπλασιασμός των μηχανών τύπου ντήζελ και τροφοδότηση τους με ανάλογα καύσιμα έλαια τοπικής παραγωγής όπως εκείνα από ανακυκλωμένα μαγειρικά και φυτικά έλαια.
ο- Ελάττωση των εισαγωγών βενζίνης.
Εμπλουτισμός της βενζίνης αρχικά με Μεθανόλη ντόπιας παραγωγής από
γεωργικά προϊόντα (το μείγμα ονομάζεται Βενζινόλη) μέχρι και 9%. Σε δεύτερο στάδιο προσαρμογή των μηχανών ώστε να αξιοποιούν Βενζινόλη του 15%.
ο- Ντόπια παραγωγή ηλεκτρισμού και λειτουργία μηχανών από Αιολικές, Ηλιακές και Ποσειδώνειες εφαρμογές (αξιοποίηση της ενέργειας από θαλάσσια κύματα).
ο- Αποκέντρωση της παραγωγής ενέργειας σε τοπικούς και περιφερειακούς σταθμούς ανάλογα με τις τοπικές δυνατότητες παραγωγής και τις ανάγκες χρήσης.
ο- Τοπικοί ηλεκτροπαραγωγικοί σταθμοί ανάλογα με τους φυσικούς και κοινωνικούς πόρους (Ηλιακή, Αιολική, Ποσειδώνια, ή από μηχανές ντήζελ με ντόπια καύσιμα, μικροί υδροηλεκτρικοί σταθμοί στα φράγματα και εποχιακοί στους χείμαρρους, κλπ.).

ο- Αναζωογόνηση του κινήματος Συνεργατισμού με υγιείς βάσεις θεμελιωμένες στην κοινοκτημοσύνη και την συνεργασία με στόχους όχι το κέρδος αλλά τις ανάγκες των ανθρώπων, την επιβίωση και προστασία του πληθυσμού, την καλή διαβίωση και την άνοδο του βιωτικού επιπέδου.

ο- Αναζωογόνηση του κινήματος γιά ίδρυση ξανά μικρών συλλογικών μονάδων παραγωγής και κοινοκτημοσύνης (κολλεκτίβες) στην ύπαιθρο, ιδίως σε παραμελημένες ορεινές περιοχές και σε παραμελημένους βιομηχανικούς τομείς, καθώς και στα παραμελημένα (παλαιά) κέντρα των πόλεων.

ο- Αναπροσανατολισμός της βιομηχανίας με έμφαση την Συντήρηση και Επιδιόρθωση αντί την αγορά νέων εργαλείων και εμπορευμάτων που έχουν αξία χρήσης (πχ. αυτοκίνητα).

ο- Εξοικονόμηση Πόρων
ο- Βιομηχανία Δόμησης / Οικοδομές
Αντικατάσταση των μεθόδων και υλικών ώστε να περιοριστεί η αλόγιστη και
αχρείαστη ποσότητα νερού που σπαταλιέται με την μέθοδο δόμησης από σκυρόδεμα (κουγκρί, μπετόν). Επαναφορά των φυσικών ντόπιων υλικών όπως η πέτρα, το πλιθάρι, οι φυτικές ίνες (το καννάβι), το πανί, το χώμα, εισαγωγή και ευρύτερη χρήση υλικών όπως το γυαλί και το ατσάλι, χρήση νέων υλικών όπως τα ανακυκλωμένα λάστιχα και ανεμοθώρακες από αυτοκίνητα, το τούβλο από ανακυκλωμένο χαρτί, κοκ. Ελαχιστοποίηση της αχρείαστης οικοδόμησης, αξιοποίηση των υπάρχοντων κτιρίων.

ο- Μεταφορικό ~ Κυκλοφοριακό:
Απεξάρτηση της κοινωνίας μας από τις εταιρείες πετρελαιοειδών και αυτοκινήτων.
Επαναπροσανατολισμός σε μέσα μαζικών μεταφορών και συγκοινωνίας όπως λεωφορεία, τραίνα, και μετρό. Βασικός σχεδιασμός των πόλεων και κοινοτήτων με κριτήριο την αποπύκνωση των αυτοκινήτων, έμφαση σε μελετημένη τοποθέτηση χώρων στάθμευσης σε κομβικά σημεία, περπάτημα και ποδήλατο, προσβάσεις και υπηρεσίες γιά ανάπηρους, ηλικιωμένους και παιδιά.

ο- Αναπροσανατολισμός της Παραγωγής σύμφωνα με τις Οικολογικές αρχές της Μείωσης, Επανάχρησης και Ανακύκλωσης. Τούτα βέβαια ισχύουν και γιά όλες τις φάσεις της διαχείρισης φυσικών πόρων, και των απόβλητων που παράγει η κοινωνία μας.

Από:
Οικονομία
http://filiki.etaireia.org/ergasies.html#oikonomia

Όλα τούτα είναι και απαραίτητα και εφικτά. Αν το Κράτος και το Κεφάλαιο δεν κινηθούν να τα υλοποιήσουν, τότε ο αυτο-οργανωμένος λαός θα πρέπει νά 'βρει τρόπους μέσα από τους δικούς του θεσμούς και οντότητες που ήδη υπάρχουν, όπως συνδικαλιστικές οργανώσεις, συνεργατικές εταιρείες, ομάδες εθελοντών, όπως και με θεσμούς και οντότητες που ακόμα δεν υπάρχουν, όπως ο λαϊκός στρατός, μονάδες παραγωγής που ανήκουν στους εργαζόμενους, κολλεκτίβες, κα.

Όλες οι ανωτέρω λύσεις είναι ενδιάμεσες και με την χρονική αλλά και με την πολιτική έννοια. Έχουν αξία και πριν και μετά από την επανάσταση. Πρέπει να υλοποιηθούν από τις παρούσες δομές του συστήματος, σήμερα, αλλά αν όχι, θα χρειαστεί θα υλοποιηθούν από μια μελλοντική κοινωνική δομή του αύριο.

Δηλαδή αν υπάρχει η πολιτική θέληση από την άρχουσα τάξη και τους πολιτικούς, ακόμα και χωρίς επανάσταση, όχι μόνον η παρούσα κρίση μπορεί να επιλυθεί με την αυστηρή φορολόγηση του εταιρειακού Κεφαλαίου και του ατομικού πλούτου, αλλά και οι επόμενες κρίσεις μπορούν να καταστούν ηπιότερες και ακίνδυνες με την υλοποίηση του πιο πάνω οικονομικού προγράμματος. Αλλά διαφαίνεται όλο και πιο καθαρά πως η κομματική φεουδαρχία και τα ψεύτικα ιδεολογήματα όλων των αποχρώσεων στον τόπο μας είναι αφοσιωμένα στην εξυπηρέτηση του Κεφαλαίου τόσον πιστά, που διακινδυνεύουν να καταστραφεί και ο ίδιος ο τόπος - μπορούμε να ελπίσουμε πως θα κάμουν αυτές οι δυνάμεις το σωστό;


Τι λέει η Επιστήμη

Η ενστικτώδης αντίληψη του λαού για Να Φορολογηθεί ο Πλούτος συμβαδίζει απόλυτα και με το τι λέει η επιστήμη για τις οικονομικές κρίσεις.

Ας αναφέρουμε πρώτα πως όσοι ασχολούνται με την πολιτική οικονομία γνωρίζουν πως γενικά στον κλάδο υπάρχουν δύο πόλοι σκέψης: εκείνος που υποστηρίζει την μεγιστοποίηση του κέρδους για το Κεφάλαιο και "τα πάντα για τον καπιταλισμό", και ο επαναστατικός-Μαρξιστικός πόλος, αφοσιωμένος στον Σοσιαλισμό. Όλες οι άλλες απόψεις είναι αποχρώσεις ή ενδιάμεσες των δύο. Το θέμα οικονομικών κρίσεων είναι ίσως το μόνο στο οποίο συμφωνούν αμφότεροι. Και οι Μαρξιστές οικονομολόγοι, και οι του Αστικού Κεφαλαιοκρατικού ιδεολογικού προσανατολισμού έχουν την ίδια άποψη, ίσως όχι τόσον καθαρά για το μηχανισμό που προκαλεί τις κρίσεις, όσον για τα βήματα προς επίλυσην. Εκεί υπάρχει καθαρά συμφωνία.

Αναγνωρίζουν πως υπάρχει εντοιχισμένο μες την δομή της Κεφαλαιοκρατίας (του καπιταλισμού) ένα πρόβλημα που παράγει διαρκώς κρίσεις. Είναι το ότι οι συλλογικές απολαβές των εργαζομένων ΔΕΝ ισούνται με το άθροισμα των τιμών όλων των προϊόντων που παράγουμε. Με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αγοραστούν τα εμπορεύματα, να μην υλοποιούνται κέρδη για το Κεφάλαιο, και οι προσπάθειες προσαρμογής προς τούτο το πρόβλημα που γίνονται εκ μέρους του Κράτους και του Κεφαλαίου (επέμβαση σε μισθούς, απολύσεις, επενδύσεις, προσαρμογές τιμών, κλπ.) υποβάλλουν την οικονομία σε μια διαρκή διακύμανση μεταξύ υπερπαραγωγής από τη μια, και υποκατανάλωσης από την άλλη. Όταν η μία ή η άλλη τάση λάβει μεγάλες διαστάσεις, τότε η κοινωνία μπαίνει σε μια "κλασσική οικονομική κρίση". Όσον πιο μεγάλες και αποδοτικές είναι οι παραγωγικές δυνάμεις, τόσον πιο συχνά και δυνατά εναλλάσσονται αυτοί οι κύκλοι κρίσεων.

Η λύση στις "κλασσικές οικονομικές κρίσεις" είναι η αύξηση των απολαβών για τους εργαζόμενους. Τούτο αμέσως δίνει ώθηση στις αγορές διότι μπορούν οι εργαζόμενοι να αγοράσουν, πραγματώνονται τα κέρδη του Κεφαλαίου, και αρχίζει νέος κύκλος επενδύσεων, παραγωγής, αγοράς, κέρδους, κοκ. Σημειώνουμε ξανά πως και οι δύο κλάδοι της πολιτικής οικονομίας, εκείνος που είναι αφοσιωμένος στην ανατροπή του συστήματος, και εκείνος που είναι αφοσιωμένος στην μεγιστοποίηση του κέρδους, συμφωνούν σε αυτή την ανάλυση και στο ότι η λύση στην θεσμική "κλασσική οικονομική κρίση" είναι πάντα η αύξηση των απολαβών των εργαζομένων. Είτε γίνουν αγώνες για την κατάκτηση αυτών των αυξήσεων (που τις έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι για να επιβιώσουν), είτε όχι, το ίδιο το σύστημα, δηλαδή τα συμφέροντα των Κεφαλαιοκρατών επιβάλλουν να δοθούν οι αυξήσεις για να επιβιώσει το σύστημα και να συνεχίσει η κερδοφορία για το Κεφάλαιο.

Η σημερινή κρίση όμως που μαστίζει την Ελλάδα και Κύπρο και άλλες χώρες ταυτόχρονα, ΔΕΝ είναι η "κλασσική οικονομική κρίση" όπως την ξέρουμε και την αναγνωρίζουμε από τα χαρακτηριστικά της λίμνασης πόρων και κοινωνικής παράλυσης. Είναι πιο απλά μια "κρίση" που παρήχθει όταν τα Κράτη μας δανείστηκαν από το Κεφάλαιο (από μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες) και από άλλα Κράτη πιο πολλά λεφτά απ' όσα μπορούν να πληρώσουν, δεσμεύοντας έτσι τους πληθυσμούς των σε χρέη που δεν μπορούν να ξεπληρώσουν εμπρόθεσμα, ούτε το αρχικό ποσό δανείου, ούτε και τους υπέρογκους τόκους. Αυτό το είδος τεχνητής "κρίσης", τα Κράτη προσπαθούν να την επιλύσουν ξεζουμίζοντας τον κόσμο με φορολογίες για να μαζέψουν λεφτά να τα δώσουν στο Κεφάλαιο. Με αυτό τον τρόπο στην Ελλάδα επήλθε δραματικά ραγδαία εξαθλίωση του πληθυσμού, και παρ' όλον που ευτυχώς στην Κύπρο διατηρείται ακόμα κάποιο βιοτικό επίπεδο, αυτό απειλείται άμεσα τώρα με κατάρρευση αν υιοθετηθούν στο νησί παρόμοιες όπως στην Ελλάδα πολιτικές και μέτρα λιτότητος.

Από έξω, η αρχική κίνηση που δημιουργεί την κρίση μοιάζει σαν να είναι μια "φιλεύσπλαχνη" μεταφορά πόρων από το Κεφάλαιο προς το Κράτος προς όφελος της κοινωνίας, ένα δάνειο που επωμίζεται το Κράτος εν ονόματι της κοινωνίας για τις ανάγκες της. Στην πραγματικότητα όμως εδώ το Κράτος λειτουργεί σαν ένας τεράστιος αποστακτήρας που μαγειρεύει τους δανεικούς πόρους από το Κεφάλαιο ώστε αφ' ενός να στήσει αγορές και επιχειρήσεις που είναι κερδοφόρες για το Κεφάλαιο, δεσμεύοντας την κοινωνία να εργαστεί μέσα σ' εκείνα τα πλαίσια. Και αφ' εταίρου, μαγειρεύει επιπρόσθετα κέρδη για το Κεφάλαιο - αμύθητα ποσά - όταν με την αποπληρωμή του χρέους προστίθενται και οι υπέρογκοι τόκοι, με αποτέλεσμα να ωφελείται το Κεφάλαιο διπλά και τρίδιπλα.

Μήπως ακούεται υπερβολικό το " διπλά και τρίδιπλα"; Ας θυμηθούμε πως όταν δανειστούμε ένα ποσό με ετήσιο επιτόκιο 7%, το ποσό που θα χρωστούμε σε δέκα χρόνια είναι το διπλάσιο. Αν το επιτόκιο είναι 10%, το συνολικό χρέος διπλασιάζεται σε μόνο επτά χρόνια! Μιλούμε για ένα τεράστιο έγκλημα εις βάρος της κοινωνίας όπου, ενώ στην πραγματικότητα το Κράτος λειτουργεί σαν ένα θεόρατο σιφώνιο που διοχετεύει κοινωνικούς πόρους προς το Κεφάλαιο, από έξω μοιάζει σαν πράξη "φροντίδας και μέριμνας" όπου το Κράτος παίρνει πόρους από το Κεφάλαιο τάχα για τις ανάγκες της κοινωνίας.

Επιπλέον, αυτού του είδους η πιστωτική κρίση χαρακτηρίζεται από το ότι τα λεφτά που δανείστηκαν τα Κράτη δεν επενδύθηκαν σε παραγωγικές διαδικασίες η σε ανάγκες του λαού. Αν είχαν επενδυθεί με τέτοιο τρόπο ο εργαζόμενος πληθυσμός θα μπορούσε να παράξει (να παραγάγει) αξία σε εμπορεύματα και υπηρεσίες που με τη σειρά τους θα αύξαιναν τα εισοδήματα όλων, άρα και το Κράτος θα μπορούσε να καρπωθεί φόρους ώστε να ξοφλήσει τα χρέη του. Αντίθετα, τα λεφτά επενδύθηκαν σε σπατάλες, και εξανεμίστηκε η δυνατότητα του λαού να βοηθήσει το Κράτος να πληρώσει τα χρέη. Ταυτόχρονα, δεδομένου ότι οι σπατάλες πάντα οφελούν το μεγάλο Κεφάλαιο και όχι το μικρό, τότε οι συγκριτικά μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις αρχίζουν να πλήγονται, να συμμαζεύονται, και να κατρακυλά η κοινωνία προς μια μορφή παράλυσης που εξωτερικά μοιάζει με την "κλασσική οικονομική κρίση" αλλά της οποίας η αιτία είναι η κατασπατάληση δημόσιων πόρων από ανεγκέφαλους ή και εγκληματίες πολιτικούς που δανείζονται υπέρογκα ποσά στο όνομα μας και τα οποία τώρα εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε με το υστέρημα μας.

Παραδείγματα σπατάλης των δανείων:

ο- η δημιουργία μιας κάστας υπερακριβοπληρωμένων και αχρείαστων δημοσίων υπαλλήλων (ανθρώπους του φεουδαρχικού κομματικού καθεστώτος) που θα μπορούσαν να κάμνουν ακριβώς την ίδια δουλειά (όταν εργάζονται) με λιγότερα λεφτά. Η ύπαρξη και υπεραμοιβή των δημιουργεί ένα κλάδο της αγοράς για αυτούς που ασχολείται μόνο με πολυτέλειες. Τι θα τα κάμουν όλα τα λεφτά που παίρνουν τα "golden boys"; Θα αγοράσουν ακριβά αυτοκίνητα από το εξωτερικό (κέρδη στο μεγάλο τοπικό Κεφάλαιο), και άλλα παρόμοια εισαγόμενα είδη πολυτελείας (κέρδη στο μεγάλο τοπικό Κεφάλαιο), θα πάν ταξίδια στο εξωτερικό (κέρδη στο μεγάλο ξένο Κεφάλαιο), και θα κτίσουν (αισχρά και συνήθως κακόγουστα) ακριβά νέα σπίτια και εξοχικά σπίτια (κέρδη στο μεγάλο τοπικό Κεφάλαιο). Οι μισθοί των δεν θα διασκορπιστούν στην τοπική οικονομία μέσω των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στους εργαζόμενους.

ο- η ανάθεση αχρείαστων μεγάλων κρατικών αναπτυξιακών έργων σε "δικούς των" επιχειρηματίες (ανθρώπους του φεουδαρχικού κομματικού καθεστώτος) διοχετεύει κατευθείαν τα ποσά στη δημιουργία μιας κάστας υπερακριβοπληρωμένων επιχειρηματιών και ιδιωτικών υπαλλήλων που έχουν αντίκτυπο στην οικονομία όπως και οι δημόσιοι πιο πάνω. Δεν εργοδοτούνται απλοί και συνήθεις εργαζόμενοι σε τέτοια έργα: εμπλέκονται μόνο εξειδικευμένες μονάδες πολύ μικρών αριθμών υψηλά εξειδικευμένων εργαζομένων. Παράδειγμα η εξόρυξη και οικοδόμηση σήραγγας στον αυτοκινητόδρομο Λεμεσού-Πάφου και στην Κάτω Μονή Λευκωσίας, όταν η παρακαμπτήρια λύση ενός συμβατικού δρόμου "από γύρω" θα πρόσθετε μόνο τρία έως πέντε λεπτά δρόμο στη διαδρομή, που κόστισαν πολλά εκατομμύρια. Αυτά τα εκατομμύρια δεν διοχετεύτηκαν στην τοπική οικονομία.

ο- η αγορά αχρείαστων ή άχρηστων υλικών ή προμηθειών από "δικούς των" επιχειρηματίες (ανθρώπους του φεουδαρχικού κομματικού καθεστώτος) αποτελεί την πιο ξεκάθαρη μορφή κλοπής από το δημόσιο:
Το Κεφάλαιο "δανείζει" λεφτά στο Κράτος.
Το Κράτος τα χρησιμοποιεί για να αγοράσει πράματα από το Κεφάλαιο, επιφέροντας του κέρδη.
Και μετά πληρώνει πίσω και το δάνειο συν τόκους, επιφέροντας ακόμα πιο μεγάλα κέρδη στο Κεφάλαιο.
Μπορεί μια τέτοια κομπίνα να θεωρηθεί ως δάνειο;
Πρόσφατα παραδείγματα τέτοιας ανοησίας είναι η αγορά των εμβολίων για την λεγόμενη "πανδημία" της Νέας Γρίπης (Γρίπης των Χοίρων, H1N1) που κόστισε στο Κράτος εκατομμύρια σε ζημιές. Επίσης, η συνεχιζόμενη αγορά υπολογιστών και υπερμεγέθων ηλεκτρονικών εκτυπωτών για τα Δημοτικά σχολεία που δεν λειτουργούν, και που η σοφή μας Κυβέρνηση, αντί να τους επιδιορθώσει, αγοράζει κάθε χρόνο καινούριους. Και το κραυγαλέο περιστατικό όπου στα πλαίσια συγκεκριμένων συμβολαίων για τα "δάνεια", το Ελλαδικό Κράτος αγόρασε ελαττωματικά πολεμικά υποβρύχια από την Γερμανία που κόστισαν δισεκατομμύρια! (δείτε τις παραπομπές στο τέλος του άρθρου.)

Αντίθετα, η επένδυση των ποσών που δανείστηκε το Κράτος από το Κεφάλαιο θα μπορούσε να είχε επενδυθεί στις αληθινές ανάγκες των ανθρώπων, οι οποίες είναι για καθαρό νερό και τροφή, ρούχα, στέγη, υγεία, παιδεία, πολιτιστική καλλιέργεια. Πάντα, η παραγωγή που βασίζεται στις αληθινές ανάγκες των ανθρώπων (και όχι στην πολυτέλεια ή στα αχρείαστα, δηλαδή στην προσωρινή μεγιστοποίηση του κέρδους για το Κεφάλαιο), οδηγεί στη βελτίωση της οικονομίας: είτε διότι είναι πιο απαιτητική σε εργατικό δυναμικό (labour-intensive), πράμα που οδηγεί σε πιο πλατειά εργοδότηση, άρα και σε πιο ευρείς κύκλους παραγωγής-αγοράς-κέρδους-επένδυσης-παραγωγής, είτε διότι λόγω αυτοματοποίησης αποδεσμεύει τους εργαζόμενους από εργασίες που φθείρουν και εξαντλούν τον άνθρωπο, ανοίγοντας τους ορίζοντες σε εργασιακές δραστηριότητες που απευθύνονται στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής. Τώρα για παράδειγμα που δεν υπάρχει λόγος να σκάβουμε τους δρόμους με την αξίνα, διότι υπάρχει ο εκσκαφέας, πιο πολλοί εργαζόμενοι μπορούν να γίνουν δάσκαλοι ή νοσηλευτές. Τέτοιες επενδύσεις αναβαθμίζουν και το βιοτικό επίπεδο και την οικονομία.

Η λύση στην τεχνητή πιστωτική κρίση είναι τετραπλή - η μεγαλύτερη ανάγκη είναι να γίνει απόφραξη του σιφώνιου της κλοπής, εκείνου του μεγάλου απορροφητήρα που μεταφέρει κοινωνικούς πόρους προς το Κεφάλαιο με διάπραξη κλοπής μεταμφιεσμένη ως "δάνειο":

α) Άμεση παύση της μεταφοράς κοινωνικών και δημόσιων πόρων προς το Κεφάλαιο (προσωρινή ή μόνιμη παύση πληρωμών, επαναδιαπραγμάτευση δανείων, κλπ.)
β) Σκληρή και αυστηρή φορολόγηση του Κεφαλαίου για να αποπληρωθούν τα δάνεια, αν η κοινωνία επιθυμεί να τα πληρώσει. Το Κράτος διαθέτει και την δύναμη και το ηθικό αντίκρισμα για να επιβάλει τέτοια μέτρα πολύ εύκολα.
β) Επένδυση από το Κεφάλαιο και το Κράτος στις αληθινές ανάγκες των ανθρώπων.
γ) Αύξηση των απολαβών των εργαζόμενων, ώστε να ξαναξεκινήσει ο κύκλος παραγωγής-αγοράς-κέρδους-επένδυσης-παραγωγής.

Είτε πρόκειται για κρίσεις υπερπαραγωγής-υποκατανάλωσης (τη λεγόμενη κλασσική κρίση"), είτε για πιστωτικές κρίσεις, οι λύσεις των παραμένουν οι ίδιες ουσιαστικά διότι εξ' ορισμού στην Κεφαλαιοκρατία, οι μόνοι κρατούντες είναι οι Κεφαλαιοκράτες: η τάξη των εργαζομένων πολύ λίγα έχει να δώσει για να κλείσουν οι τρύπες του συστήματος. Μόνο οι Κεφαλαιοκράτες κρατούν να δώσουν.

Η ιστορία της σύγχρονης πολιτικής οικονομίας μας το επιβεβαιώνει επανειλημμένα: σε όποια χώρα και αν εφαρμόστηκαν μέτρα λιτότητος σε βάρος του πληθυσμού τελικά η κρίση δεν λύθηκε με τα λιγοστά που είχαν οι εργαζόμενοι και τα έδωσαν, αλλά με το που έδωσαν οι κρατούντες. Όταν στριμώχνεται και αφαιμάσσεται η τάξη των εργαζομένων η παραγωγή και η αγορά παραλύει, η κερδοφορία μειώνεται δραματικά, και η κοινωνία έρχεται σύντομα αντιμέτωπη με την πραγματικότητα: όταν δεν έχουν πλέον να δώσουν οι άνθρωποι, πως θα κινηθεί η αγορά, πως θα πραγματώσει κέρδη το Κεφάλαιο; Οι μόνες λύσεις που λειτούργησαν ήταν πάντα εκείνες που βασίζονται στο Να Δώσει το Κεφάλαιο: τα μέτρα που δίνουν τη λύση πάντα αυξάνουν τις απολαβές των εργαζομένων και ελαττώνουν τις κερδοσκοπικές απαιτήσεις του Κεφαλαίου. Έτσι αναζωογονείται το σύστημα γιατί ξαναρχίζει ο κύκλος παραγωγής-αγοράς-κέρδους-επένδυσης-παραγωγής.

Μα, δεν θα υποστούν ζημιά οι καημένοι οι δανειστές;

Το Κεφάλαιο, και ιδίως το χρηματοπιστωτικό και τραπεζικό Κεφάλαιο, αναγνωρίζει την αλήθεια όλων των πιο πάνω. Άλλωστε για αυτό το λόγο το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IMF) εισηγείται να φορολογούνται από το Κράτος οι δανειοδοτικοί οργανισμοί - ακριβώς για τους λόγους που αναφέρουμε πιο πάνω. Μια σύντομη αναφορά για την πρόταση, εδώ:

IMF proposals for new taxes on banks
http://news.bbc.co.uk/2/hi/business/8633455.stm

Το ίδιο σκεπτικόν υιοθέτησε και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρόσφατα όταν διέγραψε το μισό Κρατικό χρέος της Ελλάδας. Δεν έχασαν απολύτως τίποτα οι Καπιταλιστές (συνεχίστε να διαβάζετε πιο κάτω) - τουναντίον, κέρδισαν τη δυνατότητα να συνεχίσουν να εισπράττουν για πολλά ακόμα χρόνια... εις το διηνεκές.

Και από που νομίζετε παίρνει τα χρήματα το Κεφάλαιο για να τα δανείσει στο Κράτος; Από το υστέρημα του Κεφαλαιοκράτη; Χα! Τα ποσά που δανείζονται τα Κράτη πλέον, στη σύγχρονη εποχή, δεν είναι καν πραγματικά. Από τότε που οι χώρες με μεγάλες οικονομίες (πχ. ΗΠΑ) έφυγαν από τη θεμελίωση του χρήματος σε αληθινό αντίκρισμα ποσοτήτων χρυσού, τα ποσά που εκδίδονται ως συνάλλαγμα, καθώς και εκείνα που εκδίδονται ως δάνεια είναι εικονικά. Ναι, εικονικά! Εισέρχονται στη Ύπαρξη, "γεννιούνται" δηλαδή και μπαίνουν στην κυκλοφορία με διατάγματα, δια του Λόγου. Όχι μέσον κάποιας διαδικασίας που συσχετίζεται με αληθινούς πόρους ή αντικειμενικές οικονομικές αξίες. Τα δάνεια, καθώς και τα συναλλάγματα, δεν προέρχονται από κάποιο χρηματοκιβώτιο - όπως μαθαίναμε όλοι στα παιδικά μας χρόνια - ούτε και οι αριθμοί των αντικατοπτρίζουν κάποιο τέτοιο ποσό που είναι φυλαγμένο κάπου. Είναι όλα εικονικά.

"The Marxist explanation of currency depreciation (inflation) is that it takes place, and causes a general rise of prices, if a paper currency replacing gold exceeds the amount of gold that would circulate if not so replaced..."
NOTES ON INFLATION AND THE CURRENCY
http://www.worldsocialism.org/spgb/education/study-guides/marxian-theory-inflation

"Britain, after WWI, was barely ruling the waves, hence decided to exit out of the gold standard in 1933. The new world power, the United States of America, kept the gold standard but exited out, forty years later in 1971. Today, there is no country in the world, which adheres to the gold standard. Dollar is used as reference currency. All trade and other monetary transactions are settled in Dollars."
http://www.southasiaanalysis.org/%5Cpapers16%5Cpaper1597.html

ΝΑΙ σε απεργίες λοιπόν....

...και σε παντός είδους κινητοποιήσεις ενάντια στο Κεφάλαιο για προστασία των εργαζομένων - αλλά με πρόγραμμα και στόχους. Ο Λένιν θεμελίωσε τον σύγχρονο αγώνα για τον Σοσιαλισμό στην αντίληψη ότι οι εργαζόμενοι παραπλανούνται όταν απεργούν μόνο για "οικονομίστικους" σκοπούς, δηλαδή μόνο για την αύξηση των απολαβών, ενώ το σύστημα επιβιώνει την κάθε αύξηση που προσφέρει, και συνεχίζει να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους ΚΑΙ να παράγει κρίσεις. Προέταξε την ιδέα ότι εκτός από οικονομικούς στόχους, οι αγώνες των εργαζομένων πρέπει να συμπεριλαμβάνουν και κοινωνικούς - πολιτικούς στόχους. Πράμα που το αγκαλιάζουμε ολόθερμα.

Ο Λένιν κατέθεσε αυτές τις σκέψεις σε πολλά του έργα. Πιο προσιτό, όμως, και ξεκάθαρο για τα οργανωτικά θέματα και με πολλαπλές εφαρμογές στις ανάγκες του αγώνα είναι το:
"Τι Δέον Γενέσθαι; / What is to Be Done?"
http://www.marxists.org/archive/lenin/works/1901/witbd/index.htm

Γράφει, μεταξύ άλλων ο Λένιν:
"Το Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό κίνημα καθοδηγεί τον αγώνα της τάξης των εργαζομένων, όχι μόνο για καλύτερους όρους στην πώληση της δυνατότητας για εργασία, αλλά για την κατάργηση του κοινωνικού συστήματος που εξαναγκάζει τους μη-έχοντες να πωλούν τους εαυτούς των στους πλουσίους. Αντιπροσωπεύει την τάξη εργαζομένων, όχι μόνο εν σχέση προς μια συγκεκριμένη ομάδα εργοδοτών, αλλά εν σχέση προς όλες τις τάξεις στη σύγχρονη κοινωνία και προς το Κράτος ως μια οργανωμένη πολιτική δύναμη. Από αυτό εξάγεται το ότι οι Σοσιαλιστές όχι μόνο δεν πρέπει να περιορίζονται αποκλειστικά στον οικονομικό αγώνα, αλλά και δεν πρέπει να επιτρέψουν την οργάνωση αποκαλύψεων οικονομικής αδικίας να καταστεί το κυρίαρχο μέρος των δραστηριοτήτων. Πρέπει να επωμιστούμε ενεργά την πολιτική εκπαίδευση της τάξης εργαζομένων και την ανάπτυξη της πολιτικής της συνείδησης."
http://www.marxists.org/archive/lenin/works/1901/witbd/iii.htm

Τι θα σήμαινε λοιπόν ότι εκτός από οικονομικούς στόχους, οι αγώνες των εργαζομένων πρέπει να συμπεριλαμβάνουν και κοινωνικούς - πολιτικούς στόχους;

Ας φανταστούμε να κατέρχονταν σε απεργίες και καταλήψεις οι ΠΕΟ, ΣΕΚ, ΠΑΣΥΔΥ και ΔΕΟΚ σε διαμαρτυρία για την φονική έκρηξη που προκάλεσε με την αλαζονεία και ανευθυνότητα του ο Πρόεδρος Χριστόφιας στο Ζύγι, σκοτώνοντας 13 ανθρώπους και καταστρέφοντας την οικονομία και ολόκληρο το λιγοστό μας ναυτικό, ιδίως όταν και όλα τα κόμματα στη Βουλή ψήφισαν να παραιτηθεί ο Πρόεδρος! Εκεί που είχαμε δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές έξω από το Προεδρικό, θα προστίθεντο σύσσωμες και οι πολλές δεκάδες χιλιάδες των συντεχνιακών και ανέντακτων εργαζομένων σε απεργίες και καταλήψεις... ποιά Κυβέρνηση θα μπορούσε να επιζήσει τέτοιας λαϊκής κινητοποίησης; Ή φανταστείτε να απεργούν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις απαιτώντας να ενδυναμωθεί η άμυνα και να ενταχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις στην εφεδρεία με λόχους και τάγματα εργαζομένων και ένταξη-εναρμόνιση των μονάδων παραγωγής (εργαλεία, μηχανές, οχήματα, χώρους εργασίας) στις ανάγκες της άμυνας. Το "φανταστείτε" δεν έχει τέλος. Μια αυτο-οργανωμένη, ενωμένη και συνειδητοποιημένη τάξη των εργαζομένων θα μπορούσε να απαιτήσει και να επιτύχει το κλείσιμο των ιμπεριαλιστικών Βρετανικών / ΝΑΤΟϊκών βάσεων χωρίς καν να πέσει σφαίρα. Θα μπορούσε να απαιτήσει και να πετύχει αλλαγή του Συντάγματος και των νόμων ώστε οι Βουλευτές και άλλοι εκλελεγμένοι αντιπρόσωποι να ανακαλούνται από τους ψηφοφόρους όποτε θέλει ο λαός. Ή να αφαιρεθούν όλες οι αναφορές που τώρα υπάρχουν στο Σύνταγμα που επιβάλλουν διαχωρισμό των πολιτών σε διαφορετικές κατηγορίες με βάση την γλώσσα, εθνική, πολιτιστική ή θρησκευτική ταυτότητα.

Αλλά έστω, ας δεκτούμε πως σήμερα, τώρα, δεν ανοίγονται προοπτικές για τέτοιους αγώνες. Ακόμα και απλοί "οικονομιστικοί" αγώνες των εργαζομένων για τερματισμό της συστηματικής κλοπής που συντελεί το Κράτος προς όφελος του Κεφαλαίου θα ήταν σωτήριοι για την κοινωνία μας σήμερα.

Ακόμα και αν οι μόνες απαιτήσεις που θα προβληθούν είναι το Να Φορολογηθεί ο Πλούτος, εμείς συμφωνούμε και επαυξάνουμε. Να φορολογηθεί το Κεφάλαιο, αυστηρά και σκληρά, για να επιβιώσει και η κοινωνία και η οικονομία. Δυστυχώς μαζί της θα επιβιώσει και το σύστημα κέρδους και η Κεφαλαιοκρατία, μα όπως λέμε και στον αγώνα για την θεραπευτική απεξάρτηση από τις καταχρήσεις ουσιών: "Ενα-ένα βήμα". Σήμερα τούτο μπορούμε, τούτο να κάμουμε.

Προέχει να επιβιώσει ο λαός με όσον το δυνατόν λιγότερες πληγές. Η επανασύνταξη για νέους αγώνες θα ακουλουθήσει πιο εύκολα.

Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net
μέλος της Ομάδας Σύνταξης
Ενδο~Μήδεια / Cyprus IndyMedia
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πηγές, Παραπομπές, Αναγνώσματα

Οι διάφορες παρατάξεις και σχηματισμοί Κεφαλαιοκρατών:
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/11/blog-post_12.html?showComment=1321193339912#c1653852123353508278
Greece Should Default
David Harvey: Greece should call Europe's bluff
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/07/greece-should-default.html

Εργασίες, Φιλική Εταιρεία
http://filiki.etaireia.org/ergasies.html

"Εσείς κ. γιατρέ, θα κάνετε το εμβόλιο;"
Η δήθεν πανδημία και τα εμβόλια
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2009/11/blog-post_25.html

Θερμό επεισόδιο Βενιζέλου – Μειμαράκη για το υποβρύχιο
http://www.antinews.gr/2010/03/18/37866/

Το σχεδιάγραμμα με τα επιτόκια και τα χρόνια είναι από τη σελίδα:
http://www.thetaoofmakingmoney.com/2007/03/26/300.html

Γλώσσεψα τη μπέρδα μου
Να "παράξει" ή να "παραγάγει";
http://www.sarantakos.com/language/paraksei.html

"Social-Democracy leads the struggle of the working class, not only for better terms for the sale of labour-power, but for the abolition of the social system that compels the propertyless to sell themselves to the rich. Social-Democracy represents the working class, not in its relation to a given group of employers alone, but in its relation to all classes of modern society and to the state as an organised political force. Hence, it follows that not only must Social-Democrats not confine themselves exclusively to the economic struggle, but that they must not allow the organisation of economic exposures to become the predominant part of their activities. We must take up actively the political education of the working class and the development of its political consciousness."
What is to Be Done? V.I. Lenin
http://www.marxists.org/archive/lenin/works/1901/witbd/iii.htm

Marx’s Theory of Money
Ernest Mandel
http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article286

"Νo amount of capitalists’ (essentially large combines’ and monopolies’) ‘self-regulation’, no amount of government intervention, has been able to suppress this cyclical movement of capitalist production. Nor can they succeed in achieving that result. This cyclical movement is inextricably linked to production for profit and private property (competition), which imply periodic over-shooting (too little or too much investment and output), precisely because each firm’s attempt at maximising profit unavoidably leads to a lower rate of profit for the system as a whole. It is likewise linked to the separation of value production and value realisation.
The only way to avoid crises of overproduction is to eliminate all basic sources of disequilibrium in the economy, including the disequilibrium between productive capacity and purchasing power of the ‘final consumers’. This calls for elimination of generalised commodity production, of private property and of class exploitation, i.e. for the elimination of capitalism."
The Laws of Motion of the Capitalist Mode of Production
Ernest Mandel
http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article288

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Οι Άνδρες της Χρονιάς

Όταν έλαβα το πιο πάνω μήνυμα πριν από λίγες μέρες με κατέβαλε το παράπονο:

Subject: Fw: Vote NO on Erdogan as Time magazine's Man of the Year

Ψηφίστε ΟΧΙ στην ανάδειξη του Ερντογάν ως "Προσώπου της Χρονιάς" από το περιοδικό TIME...

Μπορείτε να συμβάλετε στην εκστρατεία για αποτροπή της νέας προσπάθειας με τους ακόλουθους τρόπους:
1. Ψηφίστε ΟΧΙ στην ακόλουθη ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.time.com/time/specials/packages/article/0,28804,2098471_2098472_2098512,00.html
2. Προωθήστε αυτό το μήνυμα σε όσους μπορείτε και παροτρύνετέ τους να το προωθήσουν και αυτοί.
3. Διανείμετε αυτό το μήνυμα σε όσα κοινωνικά δίκτυα έχετε συμμετοχή

***

Παράπονο αρχέγονο, αρχετυπικό, ο πόνος του πρόσφυγα και του διωκόμενου πλημμύρισε την ύπαρξη μου. Ένα απέραντο συναίσθημα αδικίας, το συναίσθημα με το οποίο μεγάλωσα.

Πώς είναι δυνατόν; Πώς είναι δυνατόν ο ισλαμοφασίστας ηγέτης του κράτους που κατέχει την πατρίδα μου να επιβραβεύεται με αυτό τον τρόπο;

Πώς είναι δυνατό ο ηγέτης του κράτους που καταπιέζει όλες τις εθνικές μειονότητες της Τουρκίας να κερδίζει αυτή την περίοπτη θέση;

Ο Ερντογάν είναι ο ηγέτης ενός κράτους με γεμάτα τα κελιά αντιφρονούντες, ακτιβιστές και διανοούμενους, ο ηγέτης ενός κράτους το οποίο σφάζει καθημερινά Κούρδους αγωνιστές, ο εκπρόσωπος ενός συστήματος που θάβει γυναίκες ζωντανές και εξολοθρεύει κάθε τι το διαφορετικό. Είναι ποτέ δυνατόν να προωθείται με αυτό τον τρόπο ο αλαζόνας ο οποίος απειλεί ευθέως την πατρίδα μας και το λαό μας και όλους τους γειτονικούς λαούς;

Το συναίσθημα της αδικίας διαδέχτηκε στη συνέχεια η οργή. Οργή για τους δικούς μας ραγιάδες που ονειρεύονται τα λίγα κοκαλάκια εξουσίας που υπόσχεται η εθελούσια υποταγή τους στο άρμα του νέο-Οθωμανισμού.

Οργή για τον κατάπτυστο μας σταλινίσκο που δήλωνε στην Τουρκική εφημερίδα Milliyet για την οποία άνοιξαν οι πύλες του προεδρικού τον περασμένο Ιανουάριο:

«Ας συναντηθούμε στον Βόσπορο στην Κωνσταντινούπολη, να φάμε ψάρι. Θέλω να του εξηγήσω το όραμα μου για λύση. Όταν το λέω αυτό, δεν θέτω οποιονδήποτε όρο όπως για παράδειγμα η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ούτε και σημαίνει ότι παραβλέπω τους Τ/κους. Η Τουρκία πρέπει να είναι γενναιόδωρη και δεν πρέπει να συμπεριφερθεί με τσιγκουνιά σε αυτό το θέμα. Το Κυπριακό μπορούμε να το επιλύσουμε με τον Ερντογάν.» [1]

Οργή για τις «προσωπικότητες» που χαριεντίζονταν ποζάροντας αυτάρεσκα στην αυλή του σύγχρονου Αρταξέρξη.


Οργή για την κατάντια των πολιτικών μας που προτιμούν την πρωκτολειχία του νεοσουλτάνου από τον αγώνα για Δικαιοσύνη και Ελευθερία...

Ύστερα για ακόμα μια φορά ο Αισχύλειος πόνος της μνήμης με συνέφερε. Αντιλήφθηκα ότι στην πραγματικότητα η τοποθέτηση του Ερντογάν στο εξώφυλλο του περιοδικού TIME είναι στην πραγματικότητα κάτι που θέτει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.

Πραγματικά αξίζει στον Ερντογάν η θέση αυτή. Εκεί ανήκει ο ηγέτης που θεωρεί τους πολίτες του κράτους του μια ανώτερη φυλή και όλους τους υπόλοιπους κατώτερους. Εκεί ανήκει ο ηγέτης του κράτους που αναζητεί ζωτικό χώρο έξω από τα σύνορα της πατρίδας του και εποικίζει τις γειτονικές χώρες χρησιμοποιώντας τον εποικισμό ως πρόσχημα για επέκταση.

Ο Ερντογάν ανήκει στο εξώφυλλο του TIME. Μαζί με τον άνδρα της χρονιάς του 1938.

«Ομοίος ομοίω αεί πελάζει…»

Πληροφορίες που έφτασαν κοντά μας και οι οποίες μας είπαν ότι οι εκδότες του περιοδικού υποσχέθηκαν στον έκπτωτο σταλινοειδές που μας κυβερνά μια θέση στο εξώφυλλο αν καταφέρει να «λύσει» το Κυπριακό με την επιβολή στο λαό μας του εκτρώματος της διζωνικής δεν ήταν δυνατό να διασταυρωθούν. Πάντως οι φίλοι των Εκδόσεων από το Υπόγειο έχουν ήδη ετοιμάσει το μοναδικό εξώφυλλο που αρμόζει στον Δημήτρη Χριστόφια.


Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~


Πηγές
-------

1. Χριστόφιας: Πρόσκληση για ψάρι στον Ερντογάν με επιδόρπιο… κυπριακό
http://www.sigmalive.com/news/politics/342933

Η Κομματική Φεουδαρχία Καταστρέφει την Πατρίδα μας

Η έκρηξη στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στις 11 Ιουλίου του 2011 αποτέλεσε ένα ιστορικό ορόσημο στην ιστορία της πατρίδας μας.

Ο χαμός των άξιων συμπατριωτών μας και η έκρηξη της λαϊκής αγανάκτησης ανέδειξε την οδυνηρή πολιτική πραγματικότητα στο νησί μας. Πληγή πυοφόρος που αναδύει ακόμη δυσοσμία, το Μαρί ξέσκισε το πέπλα της συγκάλυψης που επεβλήθησαν στο λαό μας από τη δράκα των κομματικών φεουδαρχών και τους αποκάλυψε αποκρουστικά γυμνούς στα μάτια μας.

Η κυβέρνηση Δημήτρη Χριστόφια έχει ήδη καταχωρηθεί στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας ως η χειρότερη κυβέρνηση στην σύντομη ιστορία της δημοκρατίας. Δυστυχώς μπροστά στη δίκαια κατακραυγή ενάντια στον ανεπαρκέστατο πρόεδρο και τις σταλινικές μεθόδους του ιδίου και των παρατρεχάμενων του τείνουμε όλοι να αγνοούμε ξανά το σύστημα που τον ανέδειξε.

Η τυραννία του ανομιμοποίητου πλέον προέδρου είναι η φυσική κατάληξη του συστήματος κομματικής φεουδαρχίας το οποίο διοικεί την πατρίδα μας από την ανεξαρτησία μέχρι σήμερα.
Η σύγχρονη αυτή μορφή ολιγαρχίας μεταμφιεσμένη σε δημοκρατία ουδόλως ενδιαφέρεται για το καλό της πατρίδας και του λαού μας.

Η κομματική φεουδαρχία αργά και σταθερά οδηγεί την πατρίδα μας στον ευτελισμό, τον όλεθρο και την καταστροφή.

Το μόνο που ενδιαφέρει τους κομματικούς φεουδάρχες είναι το καλό του κόμματος. Όλα τα άλλα τα έχουν γραμμένα στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά οι κομματάρχες μας επιβεβαιώνουν καθημερινά το Θουκυδίδη:

«Οι αρχηγοί των κομμάτων, στις διάφορες πολιτείες, πρόβαλλαν ωραία συνθήματα. Ισότητα των πολιτών από την μια μεριά, σωφροσύνη της αριστοκρατικής διοίκησης από την άλλη. Προσποιούνταν έτσι ότι υπηρετούν την πολιτεία, ενώ πραγματικά ήθελαν να ικανοποιήσουν προσωπικά συμφέροντα και αγωνίζονταν με κάθε τρόπο να νικήσουν τους αντιπάλους τους.» [1]

Πιστεύει άραγε κανείς ότι οι ακόλουθοι δύο Ανανολάγνοι ενδιαφέρονται καθόλου για το μέλλον της πατρίδας μας;


Ή ότι ο καρεκλοκένταυρος Καρογιάν έχει οποιαδήποτε έννοια πέρα από την καρέκλα της εξουσίας; [2]

Το πόρισμα Πολυβίου κατέδειξε με σαφήνεια όλα τα σαθρά της πολιτειακής μας πραγματικότητας. Είναι γι αυτό που τα κόμματα κωλυσιέργησαν στη συζήτηση του και που με αυτό τον τρόπο πέτυχαν να κουκουλωθεί η δική τους ευθύνη για την έκρηξη στο Μαρί. Και έχει απόλυτο δίκαιο ο Νικόλας Ιωαννίδης στην ανάλυση του όταν αναγνωρίζει ότι είναι ο αγανακτισμένος αγωνιζόμενος λαός και η προσπάθεια του που εξανάγκασε τα κόμματα να τοποθετηθούν για την ευθύνη του προέδρου:

«Μνημείο της παλλαϊκής αυτής προσπάθειας είναι το προσφάτως (04/11/2011) εκδοθέν ψήφισμα της Βουλής, το οποίο αμφιβάλλω αν θα ψηφιζόταν, αν οι Έλληνες της Κύπρου δεν κατέβαιναν στους δρόμους, εκεί όπου πραγματικά γράφεται η Ιστορία.» [3]

Τα κόμματα τα ίδια απέφυγαν τεχνηέντως να τοποθετηθούν και να αναλάβουν ευθύνη για τη δική τους συμμετοχή στη νομή της εξουσίας και τα δεινά που επιφέρει η στάση των στην κοινωνία. Τα κόμματα έχουν την κύρια ευθύνη για την αποσάθρωση της πολιτικής ζωής και είναι οι ηθικοί αυτουργοί για το έγκλημα στο Μαρί.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας και η κυβέρνηση του έχουν ακέραια την ευθύνη της εκτέλεσης του εγκλήματος είναι όμως απότοκα ενός τρισάθλιου συστήματος που δρα σαν καρκίνωμα καταστρέφοντας την πατρίδα μας. Και το οποίο οδηγεί την πατρίδα μας στον όλεθρο. Ο Δημήτρης Χριστόφιας και η κυβέρνηση του είναι το επιστέγασμα της πορείας της κομματικής φεουδαρχίας ακριβώς όπως μας παρέδωσε ο Θουκυδίδης:

«Τις περισσότερες φορές επικρατούσαν οι διανοητικά κατώτεροι. Φοβόταν την δική τους ανεπάρκεια και την ικανότητα των αντιπάλων τους κ’ έτσι, για να μην νικηθούν στην συζήτηση και για μην πέσουν θύματα των όσων οι άλλοι θα επινοούσαν, δεν είχαν κανένα δισταγμό να προχωρήσουν σε βίαιες πράξεις.» [1]

Η προπαγάνδα των καθεστωτικών εφημερίδων, τα δακρυγόνα, τα τεθωρακισμένα της αστυνομίας, και τα κομματόσκυλα που επιστράτευσε η κυβέρνηση ενάντια στο κίνημα των αγανακτισμένων επιβεβαιώνουν τόσο τη διανοητική ανεπάρκεια του καθεστώτος όσο και την ευκολία με την οποία αυτό μπορεί να καταφύγει στη βία.

Είναι εύκολο μέσα σε αυτό το κλίμα να βλέπουμε ορθά την επικινδυνότητα του καθεστώτος και να καταδικάζουμε το σταλινισμό που το διακρίνει και να ξεχνούμε τις βάσεις πάνω στις οποίες στήθηκε. Και όμως το πόρισμα Πολυβίου φώτισε πεντακάθαρα όλες τις πτυχές ενός σαθρού συστήματος το οποίο κηδεμονεύει τη ζωή μας και ναρκοθετεί το μέλλον των νεότερων γενιών.

Ολόκληρο το πόρισμα Πολυβίου βρίσκεται στις πηγές στο τέλος του κειμένου. Το κεφάλαιο 11 στις σελίδες 589 μέχρι 596 του πορίσματος τιτλοφορείται «Κυπριακό Πολιτειακό Σύστημα» και ασχολείται εξολοκλήρου με την οδυνηρή πραγματικότητα της κομματικής φεουδαρχίας.

Παρουσιάζουμε πιο κάτω κάποιες πτυχές του συγκεκριμένου κεφαλαίου μαζί με σχόλια.

***

Ένας Υπέροχος Λαός…

«Η Κύπρος, ως Κράτος, έχει να επιδείξει μεγάλα επιτεύγματα. Αναφέρω ιδιαίτερα την καταπληκτική ανάκαμψη ανθρώπων, οικονομίας και κοινωνίας μετά το 1974 καθώς και την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρά τα πολιτικά της προβλήματα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Κύπριοι έχουν ψηλό μορφωτικό επίπεδο και χαρακτηρίζονται από εργατικότητα, φιλοτιμία και ευστροφία. Όταν αποφασίσουν να προσφέρουν στην πατρίδα και στο δημόσιο, συνήθως οι προσπάθειες τους αποδεικνύονται επιτυχείς.»

Όσοι από εμάς επιζήσαμε της γενοκτονίας της εισβολής του τουρκικού στρατού αναγνωρίζουμε στο πιο πάνω, τη δύσκολη πορεία του μεγαλώματος μας σε μια πατρίδα που τον Ιούλη του 74 απώλεσε τις κυριότερες πλουτοπαραγωγικές της δραστηριότητες. Ο λαός μας επιβίωσε διότι οι ρίζες του ήταν βαθιές.

Η κοινοτική αλληλεγγύη, η εργατικότητα και ο μόχθος των ανθρώπων του ανέστησαν ξανά τον τόπο μας. Χιλιάδες συμπατριώτες μας ξενιτεύτηκαν φέρνοντας μέσα από την εργασία τους πολύτιμο συνάλλαγμα στην οικονομία. Η αγάπη για τον τόπο και το συνάνθρωπο επέτρεψε στα χαρίσματα της φυλής μας να αναδειχθούν και να συντελέσουν στον κυπριακό οικονομικό θαύμα.

Είναι γνωστό βέβαια ότι και αλλότρια συμφέροντα επενδύθηκαν στο νησί μας και ότι το τοπικό και διεθνές Κεφάλαιο- με την αρωγή των κομματαρχών μας - φρόντισαν να εκμεταλλευτούν τον πόλεμο για να απολαύσουν μεγαλύτερα κέρδη αλλά τίποτε από αυτά δεν μπορεί να μειώσει τον αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου να ορθοποδήσουν.

…Τον Οποίο Κυβερνούν Ανάξιοι

«Παρά τη θεσμική αντοχή και επάρκεια του πολιτειακού συστήματος, σαν αποτέλεσμα του οποίου η Κυπριακή Δημοκρατία συνεχίζει να υφίσταται παρά τις ανωμαλίες του 1963 και τα γεγονότα του 1974 και μετά, έχουν παρατηρηθεί διαχρονικά, αλλά ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, σοβαρές λειτουργικές στρεβλώσεις, αγκυλώσεις, αδράνεια, ολιγωρία και αυξανόμενη απόσταση μεταξύ κυβέρνησης και δημόσιας εξουσίας, από τη μια, και κοινωνίας και πολιτών, από την άλλη.»

Σε αντίθεση με το μόχθο του λαού τα κόμματα και οι κομματάρχες τους ουδόλως μόχθησαν για το καλό του λαού και του τόπου. Βολεμένοι μέσα στο σάπιο σύστημα που διαφεντεύουν χρησιμοποίησαν τις ιστορικές συνθήκες για να εγκαθιδρυθούν στο πολιτικό σκηνικό απομυζώντας κυριολεκτικά τους κόπους του λαού.

Διαπλεκόμενα συμφέροντα, εναγκαλισμός με τον πλούτο και την εξουσία συνθέτουν το πολιτικό μας σκηνικό. Τα κόμματα χρησιμοποίησαν εύηχα συνθήματα για να χειραγωγήσουν το λαό μακριά από οποιοδήποτε αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία. Υπέσκαψαν συνειδητά κάθε αγωνιστική δραστηριότητα του λαού μας προωθώντας τη λήθη και τον υπέρμετρο καταναλωτισμό στην κοινωνία.

Θυμηθείτε όλες εκείνες τις υπέροχες εξάρσεις επαναστατικότητας του λαού μας. Μαθητές, φοιτητές, γυναίκες, μοτοσυκλετιστές που αγωνίζονταν ενάντια στην Κατοχή αλώθηκαν από τους κομματικούς σχεδιασμούς στο βωμό της εξουσίας.

Η άρχουσα τάξη στην Κύπρο ανέκαθεν συνεργαζόταν με τον εκάστοτε κατακτητή. Έτσι και οι σημερινοί απόγονοι της ονειρεύονται τα οφίκια του νεοσουλτάνου Ερντογάν και τη θέση τους στην Υψηλή Πύλη της νέο-Οθωμανικής Τουρκίας.

Αλήθεια ποια σχέση έχουν με το λαό οι ζάμπλουτοι καρεκλοκένταυροι κομματάρχες με τους παχουλούς μισθούς και τα πολυτελή αυτοκίνητα. Πόσο κοντά στο λαό βρίσκεται ο καθένας τους μέσα στις επαύλεις και τα εξοχικά του και τις κουστωδίες των αστυνομικών να τους προστατεύουν, από ποιόν;

Το Κομματικό Καρκίνωμα της Αναξιοκρατίας

«Υπάρχει η αίσθηση μεταξύ μεγάλου μέρους των πολιτών ότι η επίσημη Πολιτεία δεν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό, ότι τα περισσότερα αξιώματα κατέχονται από άτομα όχι με βάση την αξία αλλά κομματικά κριτήρια…»

Εδώ θα διαφωνήσουμε με τον κύριο Πολυβίου. Ανάμεσα στο λαό δεν υπάρχει η αίσθηση για τα πιο πάνω αλλά η σαφής γνώση για όλα όσα αναφέρονται. Ο λαός και οι πολίτες γνωρίζουν ότι τα κόμματα έχουν αλώσει την Πολιτεία.

Η συντριπτική πλειοψηφία των κρατικών αξιωμάτων κατέχεται από τα κομματικά στελέχη διά της μεθόδου του μοιράσματος της πίττας. Τα κόμματα εκπροσωπούνται στις Επιτροπές Δημόσιας Υπηρεσίας και στους ημικρατικούς οργανισμούς. Μέσα από την παρουσία των δικών τους στα κέντρα λήψεως αποφάσεων όλοι βολεύουν τους δικούς τους. Σε διάφορες μάλιστα επιτροπές οι κομματικοί παράγοντες δεν έχουν καν γνώση του αντικειμένου. Έτσι το κράτος γίνεται σιγά σιγά μια προέκταση των κομμάτων τα οποία δημόσια κάνουν ότι διαφωνούν ενώ στην πραγματικότητα καθορίζουν πολύ καλά τα χωράφια επιρροής και εξουσίας των σε πλήρη και αγαστή συνεργασία το ένα με το άλλο.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια προωθούνται οι κομματικοί παραγοντίσκοι και οι γλείφτες της κομματικής φεουδαρχίας οι οποίοι μάλιστα ανελίσσονται με ταχύτητα στα υψηλά δώματα της εξουσίας ώστε να μπορούν να εξυπηρετούν καλύτερα τον κομματικό μηχανισμό που τους ανέδειξε.

Οι άξιοι και οι ικανοί μένουν στα χαμηλότερα τμήματα του κράτους ή αναζητούν την τύχη τους αλλού. Και όσοι ικανοί και με το σπαθί τους ανελίσσονται θυσιάζονται στο βωμό του καθήκοντος «φυλάγοντας Θερμοπύλες» προδομένοι από την αναλγησία του κράτους της αναξιοκρατίας, διαμελισμένοι, σύγχρονοι Ονήσιλοι που μας θυμίζουν το χρέος μας να αντισταθούμε.

Ατιμωρησία

«…και ότι συνήθως η ολιγωρία, η αμέλεια και η ανεπάρκεια δεν συνεπάγονται τη σωστή απόδοση ευθυνών ή οποιαδήποτε κύρωση. Αντί ευθύνης – τόσο με τη μορφή ανάληψής όσο και απόδοσής της – υπάρχει στα μάτια του μεγάλου μέρους των πολιτών συγκάλυψη και ατιμωρησία.»

Ουδείς τιμωρείται για τα παραπτώματα, τις ελλείψεις και την ανευθυνότητα του/της διότι έτσι θα άνοιγε ο ασκός του Αιόλου για όλους τους αναξιοκρατούντες που λυμαίνονται τα κυβερνητικά γραφεία.

Οι αθεόφοβοι ποινικοποίησαν το ρουσφέτι για να μας προστατέψουν από την αναξιοκρατία. Γνωρίζετε εσείς μία υπόθεση που να έχει πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης;

Ποια έρευνα διεξήχθη για τη γραμματέα του κ. Άντρου Κυπριανού, τα δόντια του κ. Παπασάββα ή για την εξόφθαλμη παραβίαση του νόμου από τον κ. Μολέσκη; Ποιος τιμωρήθηκε; Ουδείς!

Ο λόγος είναι η αλληλεγγύη μεταξύ κατεργαραίων. Γνωρίζουν οι κομματικοί μηχανισμοί ότι αν διαβούν την πόρτα της τιμωρίας των ενόχων θα αποκαλυφθούν και τα δικά τους στραβοπατήματα.

Γι αυτό και η σπουδή συγκάλυψης του εγκλήματος στο Μαρί από την κυβέρνηση και τη Γενική Εισαγγελία. Αν το χέρι της Δικαιοσύνης άγγιζε τον πρόεδρο όλο το οικοδόμημα θα κατέρρεε.

Η συγκάλυψη της προεδρικής ευθύνης για την έκρηξη στο Μαρί είναι το επιστέγασμα της πολιτικής ατιμωρησίας για όλα τα σκάνδαλα που έχουν κατά καιρούς δει το φως της δημοσιότητας. Και έγινε με την ευλογία των υπολοίπων κομμάτων τα οποία περιορίστηκαν σε θεατρικές πράξεις χωρίς αντίκρισμα.

Η κατάσταση φθείρει συνεχώς τον κρατικό μηχανισμό και οι κρατικοί λειτουργοί που εργάζονται με ζήλο και αυταπάρνηση προς το δημόσιο συμφέρον στοχοθετούνται διότι η εργασία τους εκθέτει ανεπανόρθωτα τους υποτακτικούς των κομμάτων.

Αυτή η εικόνα αναξιοκρατίας και ατιμωρησίας θα μετατρέψει τον τόπο μας σε ένα κράτος μετρίων και σε κρανίου τόπο ηθικής ερημιάς. Οι άξιοι νέοι και νέες που βιώνουν την αναξιοκρατία της κομματικής φεουδαρχίας θα αναγκαστούν εκ των πραγμάτων να αναζητήσουν το μέλλον τους μακριά από τη γενέθλια γη αφήνοντας τους κομματάρχες και τους βολεμένους τους οπαδούς να κατατρώγουν ότι έμεινε από την αξιοπρέπεια του λαού μας.

Πολίτες - Πελάτες

«Ειδικά προβλήματα (που πάντα υπήρχαν αλλά τώρα είναι ιδιαίτερα εμφανή, ιδιαίτερα στα μάτια των πολιτών) είναι ο λαϊκισμός, το «πελατειακό σύστημα» με βάση το οποίο η σχέση των πολιτικών δεν είναι με ελεύθερους πολίτες αλλά με εκλιπαρούντες «πελάτες» με τους οποίους γίνονται αθέμιτες συναλλαγές και δεσμεύσεις, η ισοπέδωση και η αναξιοκρατία σε πολλούς τομείς της δημόσιας υπηρεσίας όπου επικρατούν μικροπολιτικά, ευνοιοκρατικά και προσωποπαγή κριτήρια, οι τεράστιες καθυστερήσεις, η αναβλητικότητα και η αναποτελεσματικότητα στη λήψη αποφάσεων που αφορούν τον πολίτη, καθώς και η έλλειψη διαφάνειας σε πολλά θέματα.»

Η κομματική φεουδαρχία έχει εμποτίσει το σύστημα προσλήψεων και προαγωγών με όλα εκείνα τα στοιχεία που την εξυπηρετεί. Η αδιαφάνεια είναι κεντρικό στοιχείο αυτού του οικοδομήματος.

Είναι γι’ αυτό που οι συναλλαγές γίνονται πάντοτε αδιαφανώς και με πειθήνιους πελάτες οι οποίοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να υποχρεώνονται στον κάθε κομματικό μηχανισμό και να τον ξεπληρώνουν με τη σειρά τους όταν πάρουν τη θέση εξουσίας.

Οι πλείστες αναθέσεις θέσεων και προαγωγές περιλαμβάνουν τέτοια στοιχεία αξιολόγησης τα οποία είναι διάτρητα από τα αόρατα κομματικά χέρια ώστε να προάγονται οι εκάστοτε των ημέτεροι. Το περίφημο «ιντερβιου» αποτελεί και το δούρειο ίππο της κομματικής φεουδαρχίας μαζί με την αξιολόγηση που συνήθως ετοιμάζουν οι ανώτεροι οι οποίοι είναι δικτυωμένοι με κάποιο κόμμα. Έτσι η οποιαδήποτε προαγωγή η πρόσληψη δε δικαιολογείται με βάση αντικειμενικά κριτήρια αλλά στη βάση της απόδοσης στο «ίντερβιου» και της αξιολόγησης που έτυχες από τους κομματικούς παραγοντίσκους. Και βέβαια όλοι γνωρίζουμε το θαυμαστό ρόλο του τηλεφώνου στη διαδικασία…

Το κομματικό κατεστημένο έχει διαβρώσει όλες τις οδούς προς την κορυφή της ιεραρχίας του κράτους ώστε τις θέσεις κλειδιά να τις κατέχουν οι δικοί του. Και κανένα κόμμα δεν είναι αδικημένο στην αδιαφανή συνδιαλλαγή.

Η Αισχρότητα των Κομμάτων

«...στην Κύπρο, τα τελευταία χρόνια, έχει προκύψει ένας φαύλος κύκλος που δημιουργεί αισθήματα όχι μόνο δυσφορίας αλλά και αγωνίας και απελπισίας στους πολίτες. Ο φαύλος αυτός κύκλος συνίσταται, σε μεγάλο βαθμό, στην αδιαφορία των εκάστοτε κρατούντων και σε κακοδιοίκηση, σε πολιτική ανευθυνότητα, στο ακατάπαυστο και εκνευριστικό φαινόμενο των συνεχών δηλώσεων, μονόπλευρων αντιλήψεων και απλουστευμένων πολιτικών αντιμετωπίσεων και φωνασκιών κυρίως των πολιτικών και κομματικών παραγόντων επί κάθε θέματος, σε αυξανόμενη απόσταση μεταξύ λόγων και έργων, στη σχεδόν αγεφύρωτη πλέον απόσταση μεταξύ λόγων και δηλώσεων αφενός και της κοινής λογικής και πραγματικότητας αφετέρου, σε μειωμένη αντίληψη του καθήκοντος και επιλεκτική τήρηση της ηθικής και της νομιμότητας, σε συνεχή και ακατάπαυστη ενασχόληση των πλείστων παραγόντων του πολιτικού συστήματος με επικοινωνιακά τεχνάσματα, και στην επικέντρωση σχεδόν όλων όχι στην ουσία αλλά σε τακτικούς ελιγμούς που θα διατηρήσουν αλώβητα προνόμια και ωφελήματα…»

Οι πολιτικοί μας τα γνωρίζουν όλα και δεν έχουν καμία απολύτως ευθύνη. Αυτό είναι και το δίπτυχο της πολιτικής των πορείας. Οι αντιπαραθέσεις τους στάχτη στα μάτια του λαού. Λαϊκίζοντες θεατρίνοι οι οποίοι μέμφονται την ηθική των άλλων ενώ τη δική τους την κρύβουν.

«Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον»

Τα καμώματα τους τους καθιστούν γελειοδέστατους. Ποιος εξ' αυτών θυμάται σήμερα τη ληστεία του χρηματιστηρίου, τη πτώση της «Ήλιος», το σκάνδαλο του αδελφού Αναστασιάδη. Και επειδή ουδείς αναμάρτητος ουδείς τον λίθον βαλέτω. Δε ρίχνεις άλλωστε πέτρες σε γυάλινα σπίτια, ούτε μιλάς στο σπίτι του κρεμασμένου για σχοινί.

Όλοι πλέον γνωρίζουμε ότι τα εύσχημα τους συνθήματα είναι λόγια του αέρα. Τα κόμματα αντιμετωπίζουν το λαό με τον ίδιο τρόπο που χειρίστηκαν την τραγωδία στο Μαρί. Φωνάζοντας και μη πράττοντας.

Τα ακόλουθα λόγια από το πόρισμα μιλούν από μόνα τους:

«… Κέντρο αναφοράς του όλου πολιτειακού συστήματος δεν είναι πλέον ο ελεύθερος και ανεξάρτητα σκεπτόμενος πολίτης, αλλά τα πολιτικά κόμματα…
Συμπερασματικά, η κηδεμονία των πολιτικών κομμάτων φαίνεται να έχει οδηγήσει στην αποδυνάμωση της κοινωνίας των πολιτών και του ελεύθερου πολίτη…
… Η άποψη των πολιτών είναι ότι πολλές φορές το κράτος όχι μόνο δεν επιλύει προβλήματα, αλλά και τα δημιουργεί. Το κράτος φαίνεται να έχει αλωθεί από τα κόμματα και από άλλα οργανωμένα συμφέροντα, και να έχει μετατραπεί σε όμηρο των κομματικών και άλλων συμφερόντων…»

Κομματικοί αφέντες – πολίτες υπηρέτες

«…Μεταξύ πλείστων πολιτών, υπάρχει η άποψη ότι αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης δημοκρατίας και του κράτους δικαίου έχουν εκλείψει και ότι οι πολίτες από αφέντες έχουν μετατραπεί σε υπηρέτες.»

Μέσα στο σκηνικό φεουδαρχίας που έχουν οργανώσει τα κόμματα η ελεύθερη σκέψη απαγορεύεται. Τα κόμματα δεν επιθυμούν την κατάρρευση της παντοδυναμίας των. Όπως τους μεσαιωνικούς φεουδάρχες επιθυμούν να μη διαταραχθεί η τάξη πραγμάτων.

Το μόνο που επιθυμούν είναι τους πολίτες πελάτες και υπηρέτες ώστε να διατηρούν οι ίδιοι τα κεκτημένα.

Γι αυτό και συνασπίζονται όποτε φανεί ότι το status quo κινδυνεύει. Χριστόφιας και Ανανστασιάδης είναι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Συνεπικουρούμενοι και από τους πλείστους άλλους κομματάρχες βρίσκονται στην ίδια θέση εναντίον του λαού όποτε οι περιστάσεις απειλούν να ξεφύγουν και να απειλήσουν την κομματική φεουδαρχία.

Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που όταν το προεδρικό πλημμυριζόταν από δεκαπέντε χιλιάδες διαδηλωτές τα κόμματα δεν έπραξαν απολύτως τίποτε. Ούτε μία έκκληση στον κόσμο τους να συνδράμει στη πτώση της κυβέρνησης. Ούτε μία πράξη ουσιαστικής αλληλεγγύης στον αγανακτισμένο λαό. Έπεα πτερόεντα μόνον και εκκλήσεις για παραίτηση χωρίς αντίκρισμα.

Αυτός είναι και ο ουσιαστικός λόγος για την εμμονή των μεγαλυτέρων κομμάτων στη λύση του διζωνικού εκτρώματος. Η ηγεσία τους προτιμά να θυσιάσει την πατρίδα μας και το μέλλον των παιδιών μας και των επερχόμενων γενιών παρά να θυσιάσει την καρέκλα της εξουσίας και τα προνόμια των κομμάτων.

Επίλογος ή μια Άλλη Αρχή

Η κομματική φεουδαρχία έχει αλώσει το κράτος και τους θεσμούς. Μέσα από τη δράση της και τους σχεδιασμούς της, μέσα από το θανατηφόρο εναγκαλισμό της με την αρχομανία απειλείται η επιβίωση μας στην ίδια μας την πατρίδα και η ποιότητα ζωής των μελλοντικών γενιών.

Στην κρίσιμη αυτή στιγμή της ιστορίας του Ελληνισμού της Κύπρου χρειάζεται όλοι μας να αντιληφθούμε την πραγματικότητα.

Χρειάζεται να ακούσουμε για ακόμη μια φορά τη φωνή του παππού Θουκυδίδη που βοά μέσα από τους αιώνες προειδοποιώντας:

«και τούτο επειδή τα κόμματα δεν σχηματίστηκαν για να επιδιώξουν κοινή ωφέλεια με νόμιμα μέσα, αλλά, αντίθετα, για να ικανοποιήσουν την πλεονεξία τους παρανομώντας. Και η μεταξύ τους αλληλεγγύη βασιζόταν περισσότερο στην συνενοχή τους παρά στους όρκους τους στους θεούς.» [1]

Πάνω απ’ όλα χρειάζεται κυρίως να κατανοήσουμε ότι εμείς είμαστε η μοναδική αντιπολίτευση στους απεχθείς σχεδιασμούς τους και την πολιτική ευτέλειας, υποταγής και εθελοδουλείας την οποία καλλιεργούν.

Εμείς είμαστε η μοναδική ελπίδα ανάσχεσης του κατήφορου στον οποίο οδηγούν τον τόπο. Εμείς που απέχουμε από το θέατρο δημοκρατίας που έχουν εγκαθιδρύσει. Εμείς που αγαπούμε την «ιερά και τρισάθλια μας πατρίδα» και είμαστε καθημερινά έτοιμοι να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της και στο κάλεσμα της ανθρωπιάς των συνανθρώπων μας είμαστε η τελευταία της ελπίδα. Εμείς που πλημμυρίσαμε τους δρόμους αγανακτισμένοι αδελφές και αδέλφια μιας άλλης μήτρας αρχετυπικής…

Κανένας μας δεν ξεχνά και τίποτε δεν ξεχνιέται…

«Είμαστε δυο είμαστε τρεις είμαστε χίλιοι δεκατρείς…»




Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~


Πηγές – Αναγνώσματα
----------------------------

1. Το σήμερα... με τα μάτια του Θουκυδίδη
Από:
http://tinyurl.com/episkopisi-parisis

2. Καρεκλοκένταυρος ο Κύπριος ~ Centauro de Sedia Cypriensis
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/06/centauro-de-sedia-cypriencis.html

3. Η πρωτοφανής απομόνωση ΑΚΕΛ-Χριστόφια και η «συνταγματική κρίση» του 1985
του Νικόλα Ιωαννίδη

«Οι πολίτες αυτού του τόπου πρέπει να είναι περήφανοι για όσα πέτυχαν με τις μαζικές τους συγκεντρώσεις και τις ογκώδεις διαδηλώσεις μετά την 11/07/2011. Μια άνευ προηγουμένου πίεση ασκήθηκε στους πολιτικούς ταγούς. Είναι από τις λίγες φορές που οι κομματικές ηγεσίες αφουγκράστηκαν τον παλμό του κυρίαρχου λαού, ο οποίος ταρακούνησε τους τελματωμένους μας θεσμούς. Έτσι, λοιπόν, προς πείσμα των αενάως μεμψιμοιρούντων και ηττοπαθών, οι πολίτες κατάφεραν να αφήσουν το στίγμα τους στην πολιτική Ιστορία της Κύπρου. Μνημείο της παλλαϊκής αυτής προσπάθειας είναι το προσφάτως (04/11/2011) εκδοθέν ψήφισμα της Βουλής, το οποίο αμφιβάλλω αν θα ψηφιζόταν, αν οι Έλληνες της Κύπρου δεν κατέβαιναν στους δρόμους, εκεί όπου πραγματικά γράφεται η Ιστορία.»
Από:
http://www.efylakas.com/archives/10603

4. Το Πόρισμα της Μονομελούς Επιτροπής Πόλυ Πολυβίου
http://media.cna.org.cy/pdf/PORISMA.pdf

Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...

Βλέποντας την πιο πάνω εικόνα του προέδρου μας αναγνώρισα ότι το θέμα, οι συμπεριφορές και το άππωμα είναι τόσο οικεία. Έσπασα το μυαλό μου να θυμηθώ, τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...

Και να ω μούσα πολύτροπος μέσα από την άβυσσο της μνήμης: Να τον πετιέται, να τον πετιέται...


Σύμπτωσις; Συμπαντική φάρσα; Το ακατάπαυστον χιούμορ της αένναης δημιουργίας της Θεάς;


Εσείς τι νομίζετε;


Δύο άντρες του πεπρωμένου. Γεννημένοι για να αφήνουν τον κόσμο άφωνο με το "μεγαλείο" τους. Με τις θανατηφόρες ατάκες τους και τα γλιστρήματα της γλώσσας τους. And the excellent use of the English. Or not...

Ο ένας δεν ήξερε τα ονόματα των πρωθυπουργών των ισχυροτέρων χωρών του πλανήτη, ο άλλος δεν ήξερε πού ήταν το Μαρί.

Η κοινή άγνοια τους ενώνει.

Γιώργος Θάμνος, Δημήτρης Χριστόφιας, δυο ηγέτες από άλλον πλανήτη. Μια νέα φιλοσοφική προσέγγιση στην άσκηση της πολιτικής.

Το ττοππουζείν εστίν φιλοσοφείν!

Ελπίζω μόνον ο δικός μας να μην κάνει κάτι τέτοιο... (video)


Αν και τον έχω απολύτως ικανό.

Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~