Wednesday, 21 December 2011

Death and Incontestable Reality

It matters not if we criticize North Korea's regime as stalinist, which it is, nor as a "deformed workers' state" or "state capitalist", which it might be. The incontrovertible reality though, is that the death of Kim Jong-Il who ruled from 1994 until a few days ago has triggered some of the most incredible revelations of the deep emotional bonds he had forged with the people of North Korea. The photos and videos below reveal a depth of human emotion that shocks those of us in the West who have been brought up with continuous lies about North Korea for three generations now.

Of course we would like to see the social and political process in North Korea to continue to advance toward more genuine and democratic forms of Socialism. And we feel that the depth of emotion that the Korean people are capable of is a definite guarantee that such a progress can continue. Emotional reality in most countries of the West is the total opposite of North Korea. Emotional capacity is deadened, especially when it involves social and political events. We live under a social pathology that is almost completely dominant everywhere, and which is directly related to the fact that people in the West "don't care" about politics. And even among those who care, most are incapable of emotional bonding with others into movements and political organizations that involve a sense of comradeship and true depth of shared feelings - which is what makes people comrades.

Who can imagine ANY of the "glorious leaders" of the Western world passing away and triggering a sorrow such as we see below?


The videos are heart breaking. We have three videos of 2, 3 and 4 minutes each that are astounding.

Frozen Hearts can not Attain Freedom


It's true that to this day we do not have a science or an understanding of human culture keen and discerning enough to fathom the depths or the heights of the human psyche.

But we do know one thing. That people who are collectively incapable of emotion, who do not care when their country is under the boot of a dictatorship or a foreign invader, or when their neighbors are being brutalized, who do not care when their economy is being destroyed or when their language, ethnic and cultural identity is being uprooted are both incapable - and undeserving - of freedom.

Petros Evdokas
, petros@cyprus-org.net

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

5 comments:

  1. In contrast, see what the racist and imperialist media are saying about the events:

    << "The whole system has been organized around the Kim cult - mass worship of the leader, propaganda telling the population that everything in life comes from the benevolence of the leader," he says. "So it is not surprising that his death is a profound and unsettling shock to most North Koreans."

    Nor is it a surprise that the grieving seems to be a group activity, given the way society's relationship with the state is organized through mass rallies, sports events and dances. Add to the mix that Koreans are on the whole deeply emotional, with a strong custom of "public lamentation" at family funerals.

    Yet North Koreans have little choice but to join in the highly-choreographed propaganda.

    "The North Koreans know that it is in their own interest to be perceived as being emotionally distraught about the death of Kim Jong Il, and so they do what is expected of them," says Donald Gregg , a former U.S. Ambassador to South Korea. "Their own, natural emotionalism makes it easier for them to perform." >>

    http://news.yahoo.com/north-korean-mourning-may-real-matter-survival-too-224509678.html

    ReplyDelete
  2. The assassinations of John Kennedy, Malcolm X, Martin Luther King Jr., Robert Kennedy, John Lennon, and -- surprisingly to me -- the death this year of Steve Jobs (clearly he does not belong in that category, but ... ) all tore open deep wounds in the American psyche, just as did 9/11. Cynicism -- of which we are all-too-familiar -- blocks those feelings, puts distance between the observer and the observed.

    The closest I can think of in U.S. culture to collective experience of emotions on a mass scale is around football games -- petty nationalism that are allowed and fomented by the State.

    How much of the North Korean emotional outpouring had to do with open expression of mass anxieties, as in "What's going to happen to us now?" and with "I've lost my father, woe is me!" Russians cried, too, for the Czar when he was toppled, and for Brezhnev when he died.

    Petros, you eloquently point to the display of grief in North Korea, and just the fact that so many people are experiencing it is perhaps different than in the U.S. where our emotions are mediated so much more than there, through a multitude of layers of Spectacle, but what does that grief itself actually signify apart from living much less mediated (and raw) lives?

    I would love to see interviews done with people in North Korea. I've already spoken with many people from Japan who are living in or visiting the U.S., and the grief they feel over Fukushima is so very vivid, intense ... and productive (hopefully).

    Turning (e)motion into movement? What form will it take.

    Mitchel Cohen
    Brooklyn Greens/Green Party

    ReplyDelete
  3. Προφανώς δεν είδατε τί συνέβαινε στην Αμέρικα τις μέρες που πέθανε ο Στηβ Τζοπς. Εκεί να δείτε κάλτ.

    Και καλά, βρε τσακάλια, όταν πέθανε ο Μακάριος τί συνέβηκε στην Κύπρο; Οι γριές έβαζαν τον σταυρό τους και φιλούσαν (δες: προσκυνούσαν) την φωτογραφία (δες: εικόνα) του. Ή δεν θυμάστε;

    Είναι επίσης ενδιαφέρον να δούμε -- τηρουμένων των αναλογιών βέβαια -- πόσα αγάλματα Μακαρίου και πόσα αγάλματα Κιμ Γιούνγκ υπάρχουν.

    Και αν δεν γινόταν πραξικόπημα, νομίζατε ότι δεν θα τον είχαμε ως σήμερα να κυβερνά; Θα είχαμε σκηνές πιο κίτς από αυτές τις Βορείου Κορέας.

    Το ίδιο συνέβηκε και με τον Χομεΐνι, και με πολλούς-πολλούς άλλους.

    Και με τον Στάλιν με τον οποίο τάχα διαφοροποιείστε.

    Μα και στην δύση, μπορεί ο καθολοκισμός και ο προτεσταντισμός να μαθαίνουν στον κόσμο να παραμένει ανέκφραστος σαν άγαλμα, αλλά με τον Κένεντυ και τον Μαρτίνο Λούθηρο είχαμε κάποιες σκηνές συγκρίσιμες με τις πιο πάνω όπως λέει και ο πιο πάνω σχολιογράφος.

    Περιμένετε επίσης λίγο και όταν πεθάνει ο Τσάβες και ο Κάστρο, τα ίδια θα δείτε.

    Η μαζική παράνοια είναι η μεγαλύτερη επιτυχία των αυταρχικών και των ολοκληρωτικών καθεστώτων.

    Παρεπιπτόντως, σταματήστε να απολογίστε για τον κομμουνισμό και να του βάζετε ζάχαρη και γλασέ σαν νάναι κρίστμας κέικ. Δοκιμάστηκε και απέτυχε. Με πολύ αίμα και ακόμα περισσότερη εξαθλίωση. Πάμε παρακάτω. Ξεκολλάτε.


    Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς

    ReplyDelete
  4. Αδιαμφισβήτητα...

    ...τα φαινόμενα στην Κορέα είναι όπως και στην εποχή του Μακαρίου στην Κύπρο. Στη μονάδα μου ένας στρατιώτης, μόλις πληροφορήθηκε πως πέθανε ο Μακάριος, άρχισε να κτυπά την κεφαλή του σ' ένα τοίχο μέχρι που αναγκαστήκαμε να τον πάρουμε δια της βίας στο νοσοκομείο.

    Οι παραλληλισμοί μεταξύ της προσωπολατρικής εκκλησιαστικής δικτατορίας του Μακαρίου και της προσωπολατρικής σταλινικής δικτατορίας στην Κορέα είναι και αληθινοί, είναι όμως και παραπλανητικοί.

    Ενώ στη Κορέα υπάρχει άφθονο, πηγιαίο και γνήσιο αίσθημα, στην Κύπρο τα φαινόμενα ήταν ακριβώς το αντίθετο: ήταν πράξεις ΑΠΟΦΥΓΗΣ των αληθινών συναισθημάτων. Ας μην ξεχνούμε πως προέκυψαν σε μια περίοδο όπου ΟΥΔΕΠΟΤΕ επεδόθει η κοινωνία μας σε μαζικό θρήνο ή καν σε συναισθηματική αναγνώριση και ανασκόπηση των γεγονότων του προ '74 εμφυλίου, του πραξικοπήματος και πόλεμου, των μαζικών σφαγών, θανάτων, προσφυγοποίησης και απώλειας της μισής μας χώρας. Η κοινωνία μας απλώς "εσφίκτηκε" να μην νιώθει, και συνέχισε τις τελετουργικές της παραστάσεις με συνθήματα και πόζες.

    Στην Κορέα υπήρξε ΑΛΗΘΙΝΗ λαϊκή επανάσταση (όχι πόζες και συνθήματα), και μια συνέχεια της μέχρι σήμερα, την οποίαν μεν ο σταλινισμός διέβαλε και διέστρεψε, αλλά ο λαός συμμετείχε και συμμετέχει στα τεκταινόμενα, και με το συναίσθημα του, και με τις πράξεις. Το ότι η Κορέα σήμερα έχει 99% αλβαβητισμό δεν είναι τυχαίο φαινόμενο. Ούτε το ότι είναι η 2η χώρα στον κόσμο σε νοσοκομειακές κλίνες ανά κεφαλή πληθυσμού. Αυτά είναι επιτεύγματα του λαού με σκληρές θυσίες και με εργασία, όχι συνθήματα και πόζες όπως εκείνες από τις οποίες αποτελείτο το καθεστώς που έστησε η συμμαχία σταλινισμού και Μακαρίου στην Κύπρο.

    Εκείνο το καθεστώς συνεχίζει σε νέες "αριστερόζ" μορφές σήμερα, οδηγώντας στην Κύπρο στην άκρη του γκρεμμού.

    Πέτρος

    ReplyDelete
  5. Όσο για τον αντι-κομμουνισμό, Μιχαήλ, παρακαλώ ξανασκέψου.

    Είναι κομμουνιστής ο Χριστόφιας; Ο Στάλιν; Ο Κρούτσωφ; Ο - Θεά φυλάξοι - Άντρος Κυπριανού;

    Τόσο επιφανειακά κρίνεις τα πράματα;

    ReplyDelete