Χίλια ΝΑΙ στη Φορολόγηση του Πλούτου

Και όχι μόνον!
ΝΑΙ σε απεργίες και παντός είδους κινητοποιήσεις ενάντια στο Κεφάλαιο για προστασία των εργαζομένων - αλλά με πρόγραμμα και στόχους

Η φύση της Κρίσης
Λύσεις: Προσωρινές και Μόνιμες
Λύσεις ακόμα και χωρίς Επανάσταση
Λύσεις Ενδιάμεσες
Οι Απεργίες


Όσα νούμερα και αν ρίξουν οι ιθύνοντες μες το στρόβιλο του δημόσιου διάλογου - προσπαθώντας να συγχύσουν τον κόσμο για το "πως θα λυθεί η οικονομική κρίση" - η λαϊκή αίσθηση περί δικαίου παραμένει αγνή και δεν αποπροσανατολίζεται. Όλος ο κόσμος γνωρίζει ενστικτωδώς πως οι προτάσεις και οι νομοθεσίες που επιστρατεύονται από τους κρατούντες "για τη λύση της οικονομικής κρίσης" είναι κατά βάσην άδικες και λανθασμένες.

Η τρομολαγνεία των δεν έχει όρια. Κάθε μέρα ακούμε από επίσημες πηγές πως αν δεν δεκτούμε να ξεζουμιστεί ο λαός θα επέλθει κοινωνική καταστροφή. Και παρελαύνουν άπειροι συνδυασμοί αριθμών, συνθημάτων και ισχυρισμών για να μας πείσουν.

Αλλά η ενστικτώδης γνώση του λαού που απαιτεί το ορθό και το δίκαιο με απλές φράσεις όπως το Να Φορολογηθεί ο Πλούτος συμβαδίζουν και με αυτά που λέει η επιστήμη. Εμείς αγκαλιάζουμε χωρίς ενδοιασμό και τα δύο: και την λαϊκή σοφία σε ό,τι αφορά την σημερινή κρίση, και τα όσα μας λέει η επιστήμη. Πιο κάτω αναλύουμε μερικές από τις απόψεις της επιστήμης για το θέμα, αλλά πρώτα ας τοποθετηθούμε πιο ξεκάθαρα:

ο- Λέμε Ναι, Να Φορολογηθεί ο Πλούτος. Και όχι μόνο με τη στενή έννοια του πλούτου. Το να φορολογηθούν πιο αυστηρά μόνο τα άτομα που κατέχουν πολλά λεφτά και περιουσία είναι μεν δίκαιο και αναγκαίο, αλλά δεν είναι αρκετό.

Όλος ο πλούτος είναι προϊόν της συλλογικής εργασίας των ανθρώπων και άρα ανήκει σε όλους μας συλλογικά. Στο πολιτικό-οικονομικό μας σύστημα όμως, στον καπιταλισμό, ο κύκλος της παραγωγής εμπορευμάτων και πραγμάτωσης του κέρδους μέσω της αγοράς αποφράσσεται: το κέρδος δεν συμπληρώνει τον κύκλο για να επιστρέψει ξανά στους εργαζόμενους αλλά παραμένει στα χέρια των κρατούντων ως "ιδιωτική περιουσία", ως Κεφάλαιο. Γι' αυτό και το σύστημα ονομάζεται Κεφαλαιοκρατία. Οι μεγάλες εταιρείες στον τόπο μας, και κυρίως οι τράπεζες, κατέχουν τεράστια ποσά Κεφαλαίου (συμπυκνωμένα κέρδη, συσσωρευμένη υπεραξία που δημιουργήθηκε από την συλλογική εργασία του λαού), που υπερέχουν όλων των άλλων μορφών πλούτου. Οι περιουσίες των πιο πλουσίων ατόμων ωχριούν μπροστά στις περιουσίες που κατέχουν οι μεγάλες εταιρείες. Εκεί, στο Εταιρειακό Κεφάλαιο βρίσκονται οι κοινωνικοί πόροι που πρέπει να φορολογηθούν αυστηρότατα για να γλυτώσει τώρα η κοινωνία μας.

ο- Οι οικονομικές κρίσεις θα υπάρχουν για όσο θα υπάρχει η Κεφαλαιοκρατία και το σύστημα κέρδους. Όλες οι "λύσεις" που δίνονται τώρα είναι προσωρινές γιατί το σύστημα θα γεννήσει νέες κρίσεις ξανά, και πάντα πιο ισχυρές από την προηγούμενη. Η μόνη ουσιαστική λύση είναι η υπέρβαση του συστήματος, η ανατροπή και αντικατάσταση του με τον Σοσιαλισμό.

Επειδή τη σήμερον ημέρα οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους διευκρινίζουμε πως για μας τούτο σημαίνει: αντικατάσταση του υπάρχοντος συστήματος με στοιχεία κοινωνικής οργάνωσης στην παραγωγή και στη διοίκηση που υπερβαίνουν τις μορφές Κεφαλαίου και Κράτους όπως τα γνωρίζουμε σήμερα. Σημαίνει συλλογική κοινοκτημοσύνη των παραγωγικών μέσων και φυσικών πόρων, άμεση δημοκρατία στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές και δήμους, στα σχολεία και τις υπηρεσίες, και συγκρότηση θεσμών λαϊκής εξουσίας (αυτο-οργανωμένος ένοπλος λαός, άμεση ανακλητότητα εκλελεγμένων αντιπροσώπων, κατάργηση όλων των προνομίων για τους αντιπρόσωπους)... όλα τούτα είναι βασικότατες προϋποθέσεις για μια κοινωνική και πολιτική αναβάπτιση διά της οποίας θεμελιούται η δυνατότητα συμμετοχής του λαού σε όλα τα επίπεδα αποφάσεων, τόσο για την παραγωγή όσον και για την πολιτική μας ζωή. Είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την δημοκρατική θεσμοθέτηση μιας αληθινής εγκαθίδρυσης του κυρίαρχου λαού στην εξουσία.

Και προς τα που θα κινηθούν οι αποφάσεις του μελλοντικά κυρίαρχου λαού; Δεδομένου ότι είμαστε μια χώρα κατεχόμενη, τριτοκοσμική με προσποιήσεις ευρωπαϊκές, μεσαιωνική και υποτελής σε μια κομματική φεουδαρχία, με την οικονομία, την εθνική-πολιτιστική ταυτότητα, το περιβάλλον και το φυσικό της χαρακτήρα στα πρόθυρα ανεπανόρθωτης καταστροφής, δεν μπορεί παρά να κινηθεί προς ένα σχέδιο με βάση την εθνική επιβίωση και απελευθέρωση, την Οικολογία και τον Φεμινισμό. Αυτές οι κατευθύνσεις εμπεριέχουν τις αξίες και συμπεριφορές, τα οικονομικά και παραγωγικά σχήματα, τις στρατιωτικές και πολιτικές αντιλήψεις που καθιστούν εφικτό να κινηθεί ο λαός μας προς τις Πραγματικές του Ανάγκες.

Η συνθηματολογία, η υποκρισία και τα ψέμματα όμως στην πολιτική μας ζωή καταδυναστεύουν και παραπλανούν με αισχρότητα. Το έτος 2010 το κυβερνών κόμμα ΑΚΕΛ υπέβαλε την κοινωνική πρόταση για "φορολόγηση του πλούτου" και η πρόταση έφτασε μέχρι και τη Βουλή, όπου και ηττήθηκε. Αλλά έτσι ήταν πράγματι τα πράματα, όπως εφάνηκαν;

Η πρόταση της Κυβέρνησης ΑΚΕΛ αρχικά ήταν για να αυξηθεί κατά 1% (ένα μόνο τοις εκατόν!) ο φόρος στις εταιρείες. Και πως διαχειρίστηκε αυτή την πρόταση το ΑΚΕΛ; Κινητοποίησε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις σε διαδηλώσεις, στάσεις, απεργίες και καταλήψεις ώστε να πιεστεί το μεγάλο Κεφάλαιο να δεκτεί; Όχι. Χρησιμοποίησε τον κομματικό και κρατικό μηχανισμό που έχει στα χέρια του ώστε να κάμει ορθές και με νόημα εκστρατείες διαφώτισης στο λαό για να κερδίσει την υποστήριξη του για τού'ν το μικρό διάβημα; Όχι. Κινητοποίησε τις κλαδικές του οργανώσεις (φοιτητών, αγροτών, γυναικών, κλπ.) για να εμπλακούν σε κοινωνικό αγώνα για την επίτευξη του σκοπού; Όχι. Με άλλα λόγια, αγωνίστηκε ως σοσιαλιστική πολιτική οργάνωση του εργαζόμενου λαού; Ούτε κατά διάνοια. Ήταν όλα λόγια, για το θεαθήναι. Που απεδείχθει ακόμα πιό ξεκάθαρα όταν αυτή η πρόταση του ΑΚΕΛ μετεξελίχθηκε σε πρόταση για την φορολόγηση των ακινήτων, και αργότερα ως πρόταση ώστε όλες οι επιχειρήσεις - τράπεζες που έχουν ετήσια κέρδη εκατομμυρίων, και οι μπακάληδες που ψωμοζούν - να καταβάλουν όλες εξίσου ένα ποσό από 1000 Ευρώ "εισφορά".

Μπορείτε να δείτε τι ακριβώς λεγόταν στη Βουλή και στο δημόσιο διάλογο τότε για τα δύο θέματα, εδώ:
Δεν πέρασαν οι φόροι Κυβέρνηση και ΑΚΕΛ δέκτηκαν σφυροκόπημα από ΔΗΣΥ - ΔΗΚΟ
http://www.sigmalive.com/simerini/business/news/284736
και εδώ:
Σύρραξη για τα 1000 ευρώ και το μισθολόγιο
http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/395619

Ενώ το ΑΚΕΛ προσποιείτο πως τάχα προσπαθεί να γλυτώσει τη χώρα από την οικονομική κρίση με τέτοιες θεατρικές παραστάσεις, κατέθετε ετήσιους κρατικούς προϋπολογισμούς στη Βουλή τους οποίους ψήφισαν σε νόμους μαζί με τα άλλα κόμματα (όλοι συνένοχοι), που αύξησαν το δημόσιο χρέος σε πρωτάκουστα ύψη. Γιατί να καλούνται οι εργαζόμενοι σήμερα να στερηθούν τις απολαβές τους ώστε να διορθωθούν οι παραλήψεις και οι ψευτιές των κομμάτων;


Είτε με Ανατροπή είτε Όχι...

Είτε επιτευχθεί είτε όχι ανατροπή της Κεφαλαιοκρατίας στην Κύπρο, υπάρχουν μερικά πράματα που είναι απαραίτητο και εφικτό να γίνουν ώστε να κινηθεί η χώρα προς την οικονομική υγεία.

Μεταφέρουμε εδώ αυτούσιο το Οικονομικό σκέλος του πολιτικού προγράμματος της Φιλικής Εταιρείας ώστε να διαφανεί καλύτερα το βάθος και τις κατευθύνσεις στις οποίες θα έπρεπε να κινούντο μαζί το Κεφάλαιο και το Κράτος για δεκαετίες τώρα, προς εξυγίανση της οικονομίας.

Οικονομία

Στοχεύουμε στην Οικονομική Αυτάρκεια του τόπου, που είναι και η βάση γιά στρατιωτική, εμπορική και πολιτική απεξάρτηση της Κύπρου από ξένα Εταιρειακά και Κρατικά συμφέροντα. Κύριος τομέας εφαρμογών του κεφαλαίου είναι η Παραγωγή.

Εφαρμογές:
ο- Η Κύπρος κατέχει την τεχνική δυνατότητα και το παραγωγικό δυναμικό, τούς πόρους και τη γνώση γιά να παράγει τις δικές της Τροφές, Καύσιμα, Ρουχισμό, Οικοδομικά Υλικά, Πρώτες Ύλες γιά διάφορες μεσαίες και ελαφριές βιομηχανίες, Βοτανικά, Ομοιοπαθητικά και Χημικά Φάρμακα, κλπ.

ο- Αναπροσανατολισμός στον Τομέα Ενέργειας.
Απεξάρτηση της Κύπρου από τις Εταιρείες πετρελαίων. Έμφαση στην τοπική παραγωγή Ενέργειας και Καυσίμων με βάση στους εξής άξονες:
ο- Εξοικονόμηση ενέργειας: ελάττωση και μηδενισμός σπατάλης.
ο- Πολλαπλασιασμός των μηχανών τύπου ντήζελ και τροφοδότηση τους με ανάλογα καύσιμα έλαια τοπικής παραγωγής όπως εκείνα από ανακυκλωμένα μαγειρικά και φυτικά έλαια.
ο- Ελάττωση των εισαγωγών βενζίνης.
Εμπλουτισμός της βενζίνης αρχικά με Μεθανόλη ντόπιας παραγωγής από
γεωργικά προϊόντα (το μείγμα ονομάζεται Βενζινόλη) μέχρι και 9%. Σε δεύτερο στάδιο προσαρμογή των μηχανών ώστε να αξιοποιούν Βενζινόλη του 15%.
ο- Ντόπια παραγωγή ηλεκτρισμού και λειτουργία μηχανών από Αιολικές, Ηλιακές και Ποσειδώνειες εφαρμογές (αξιοποίηση της ενέργειας από θαλάσσια κύματα).
ο- Αποκέντρωση της παραγωγής ενέργειας σε τοπικούς και περιφερειακούς σταθμούς ανάλογα με τις τοπικές δυνατότητες παραγωγής και τις ανάγκες χρήσης.
ο- Τοπικοί ηλεκτροπαραγωγικοί σταθμοί ανάλογα με τους φυσικούς και κοινωνικούς πόρους (Ηλιακή, Αιολική, Ποσειδώνια, ή από μηχανές ντήζελ με ντόπια καύσιμα, μικροί υδροηλεκτρικοί σταθμοί στα φράγματα και εποχιακοί στους χείμαρρους, κλπ.).

ο- Αναζωογόνηση του κινήματος Συνεργατισμού με υγιείς βάσεις θεμελιωμένες στην κοινοκτημοσύνη και την συνεργασία με στόχους όχι το κέρδος αλλά τις ανάγκες των ανθρώπων, την επιβίωση και προστασία του πληθυσμού, την καλή διαβίωση και την άνοδο του βιωτικού επιπέδου.

ο- Αναζωογόνηση του κινήματος γιά ίδρυση ξανά μικρών συλλογικών μονάδων παραγωγής και κοινοκτημοσύνης (κολλεκτίβες) στην ύπαιθρο, ιδίως σε παραμελημένες ορεινές περιοχές και σε παραμελημένους βιομηχανικούς τομείς, καθώς και στα παραμελημένα (παλαιά) κέντρα των πόλεων.

ο- Αναπροσανατολισμός της βιομηχανίας με έμφαση την Συντήρηση και Επιδιόρθωση αντί την αγορά νέων εργαλείων και εμπορευμάτων που έχουν αξία χρήσης (πχ. αυτοκίνητα).

ο- Εξοικονόμηση Πόρων
ο- Βιομηχανία Δόμησης / Οικοδομές
Αντικατάσταση των μεθόδων και υλικών ώστε να περιοριστεί η αλόγιστη και
αχρείαστη ποσότητα νερού που σπαταλιέται με την μέθοδο δόμησης από σκυρόδεμα (κουγκρί, μπετόν). Επαναφορά των φυσικών ντόπιων υλικών όπως η πέτρα, το πλιθάρι, οι φυτικές ίνες (το καννάβι), το πανί, το χώμα, εισαγωγή και ευρύτερη χρήση υλικών όπως το γυαλί και το ατσάλι, χρήση νέων υλικών όπως τα ανακυκλωμένα λάστιχα και ανεμοθώρακες από αυτοκίνητα, το τούβλο από ανακυκλωμένο χαρτί, κοκ. Ελαχιστοποίηση της αχρείαστης οικοδόμησης, αξιοποίηση των υπάρχοντων κτιρίων.

ο- Μεταφορικό ~ Κυκλοφοριακό:
Απεξάρτηση της κοινωνίας μας από τις εταιρείες πετρελαιοειδών και αυτοκινήτων.
Επαναπροσανατολισμός σε μέσα μαζικών μεταφορών και συγκοινωνίας όπως λεωφορεία, τραίνα, και μετρό. Βασικός σχεδιασμός των πόλεων και κοινοτήτων με κριτήριο την αποπύκνωση των αυτοκινήτων, έμφαση σε μελετημένη τοποθέτηση χώρων στάθμευσης σε κομβικά σημεία, περπάτημα και ποδήλατο, προσβάσεις και υπηρεσίες γιά ανάπηρους, ηλικιωμένους και παιδιά.

ο- Αναπροσανατολισμός της Παραγωγής σύμφωνα με τις Οικολογικές αρχές της Μείωσης, Επανάχρησης και Ανακύκλωσης. Τούτα βέβαια ισχύουν και γιά όλες τις φάσεις της διαχείρισης φυσικών πόρων, και των απόβλητων που παράγει η κοινωνία μας.

Από:
Οικονομία
http://filiki.etaireia.org/ergasies.html#oikonomia

Όλα τούτα είναι και απαραίτητα και εφικτά. Αν το Κράτος και το Κεφάλαιο δεν κινηθούν να τα υλοποιήσουν, τότε ο αυτο-οργανωμένος λαός θα πρέπει νά 'βρει τρόπους μέσα από τους δικούς του θεσμούς και οντότητες που ήδη υπάρχουν, όπως συνδικαλιστικές οργανώσεις, συνεργατικές εταιρείες, ομάδες εθελοντών, όπως και με θεσμούς και οντότητες που ακόμα δεν υπάρχουν, όπως ο λαϊκός στρατός, μονάδες παραγωγής που ανήκουν στους εργαζόμενους, κολλεκτίβες, κα.

Όλες οι ανωτέρω λύσεις είναι ενδιάμεσες και με την χρονική αλλά και με την πολιτική έννοια. Έχουν αξία και πριν και μετά από την επανάσταση. Πρέπει να υλοποιηθούν από τις παρούσες δομές του συστήματος, σήμερα, αλλά αν όχι, θα χρειαστεί θα υλοποιηθούν από μια μελλοντική κοινωνική δομή του αύριο.

Δηλαδή αν υπάρχει η πολιτική θέληση από την άρχουσα τάξη και τους πολιτικούς, ακόμα και χωρίς επανάσταση, όχι μόνον η παρούσα κρίση μπορεί να επιλυθεί με την αυστηρή φορολόγηση του εταιρειακού Κεφαλαίου και του ατομικού πλούτου, αλλά και οι επόμενες κρίσεις μπορούν να καταστούν ηπιότερες και ακίνδυνες με την υλοποίηση του πιο πάνω οικονομικού προγράμματος. Αλλά διαφαίνεται όλο και πιο καθαρά πως η κομματική φεουδαρχία και τα ψεύτικα ιδεολογήματα όλων των αποχρώσεων στον τόπο μας είναι αφοσιωμένα στην εξυπηρέτηση του Κεφαλαίου τόσον πιστά, που διακινδυνεύουν να καταστραφεί και ο ίδιος ο τόπος - μπορούμε να ελπίσουμε πως θα κάμουν αυτές οι δυνάμεις το σωστό;


Τι λέει η Επιστήμη

Η ενστικτώδης αντίληψη του λαού για Να Φορολογηθεί ο Πλούτος συμβαδίζει απόλυτα και με το τι λέει η επιστήμη για τις οικονομικές κρίσεις.

Ας αναφέρουμε πρώτα πως όσοι ασχολούνται με την πολιτική οικονομία γνωρίζουν πως γενικά στον κλάδο υπάρχουν δύο πόλοι σκέψης: εκείνος που υποστηρίζει την μεγιστοποίηση του κέρδους για το Κεφάλαιο και "τα πάντα για τον καπιταλισμό", και ο επαναστατικός-Μαρξιστικός πόλος, αφοσιωμένος στον Σοσιαλισμό. Όλες οι άλλες απόψεις είναι αποχρώσεις ή ενδιάμεσες των δύο. Το θέμα οικονομικών κρίσεων είναι ίσως το μόνο στο οποίο συμφωνούν αμφότεροι. Και οι Μαρξιστές οικονομολόγοι, και οι του Αστικού Κεφαλαιοκρατικού ιδεολογικού προσανατολισμού έχουν την ίδια άποψη, ίσως όχι τόσον καθαρά για το μηχανισμό που προκαλεί τις κρίσεις, όσον για τα βήματα προς επίλυσην. Εκεί υπάρχει καθαρά συμφωνία.

Αναγνωρίζουν πως υπάρχει εντοιχισμένο μες την δομή της Κεφαλαιοκρατίας (του καπιταλισμού) ένα πρόβλημα που παράγει διαρκώς κρίσεις. Είναι το ότι οι συλλογικές απολαβές των εργαζομένων ΔΕΝ ισούνται με το άθροισμα των τιμών όλων των προϊόντων που παράγουμε. Με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αγοραστούν τα εμπορεύματα, να μην υλοποιούνται κέρδη για το Κεφάλαιο, και οι προσπάθειες προσαρμογής προς τούτο το πρόβλημα που γίνονται εκ μέρους του Κράτους και του Κεφαλαίου (επέμβαση σε μισθούς, απολύσεις, επενδύσεις, προσαρμογές τιμών, κλπ.) υποβάλλουν την οικονομία σε μια διαρκή διακύμανση μεταξύ υπερπαραγωγής από τη μια, και υποκατανάλωσης από την άλλη. Όταν η μία ή η άλλη τάση λάβει μεγάλες διαστάσεις, τότε η κοινωνία μπαίνει σε μια "κλασσική οικονομική κρίση". Όσον πιο μεγάλες και αποδοτικές είναι οι παραγωγικές δυνάμεις, τόσον πιο συχνά και δυνατά εναλλάσσονται αυτοί οι κύκλοι κρίσεων.

Η λύση στις "κλασσικές οικονομικές κρίσεις" είναι η αύξηση των απολαβών για τους εργαζόμενους. Τούτο αμέσως δίνει ώθηση στις αγορές διότι μπορούν οι εργαζόμενοι να αγοράσουν, πραγματώνονται τα κέρδη του Κεφαλαίου, και αρχίζει νέος κύκλος επενδύσεων, παραγωγής, αγοράς, κέρδους, κοκ. Σημειώνουμε ξανά πως και οι δύο κλάδοι της πολιτικής οικονομίας, εκείνος που είναι αφοσιωμένος στην ανατροπή του συστήματος, και εκείνος που είναι αφοσιωμένος στην μεγιστοποίηση του κέρδους, συμφωνούν σε αυτή την ανάλυση και στο ότι η λύση στην θεσμική "κλασσική οικονομική κρίση" είναι πάντα η αύξηση των απολαβών των εργαζομένων. Είτε γίνουν αγώνες για την κατάκτηση αυτών των αυξήσεων (που τις έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι για να επιβιώσουν), είτε όχι, το ίδιο το σύστημα, δηλαδή τα συμφέροντα των Κεφαλαιοκρατών επιβάλλουν να δοθούν οι αυξήσεις για να επιβιώσει το σύστημα και να συνεχίσει η κερδοφορία για το Κεφάλαιο.

Η σημερινή κρίση όμως που μαστίζει την Ελλάδα και Κύπρο και άλλες χώρες ταυτόχρονα, ΔΕΝ είναι η "κλασσική οικονομική κρίση" όπως την ξέρουμε και την αναγνωρίζουμε από τα χαρακτηριστικά της λίμνασης πόρων και κοινωνικής παράλυσης. Είναι πιο απλά μια "κρίση" που παρήχθει όταν τα Κράτη μας δανείστηκαν από το Κεφάλαιο (από μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες) και από άλλα Κράτη πιο πολλά λεφτά απ' όσα μπορούν να πληρώσουν, δεσμεύοντας έτσι τους πληθυσμούς των σε χρέη που δεν μπορούν να ξεπληρώσουν εμπρόθεσμα, ούτε το αρχικό ποσό δανείου, ούτε και τους υπέρογκους τόκους. Αυτό το είδος τεχνητής "κρίσης", τα Κράτη προσπαθούν να την επιλύσουν ξεζουμίζοντας τον κόσμο με φορολογίες για να μαζέψουν λεφτά να τα δώσουν στο Κεφάλαιο. Με αυτό τον τρόπο στην Ελλάδα επήλθε δραματικά ραγδαία εξαθλίωση του πληθυσμού, και παρ' όλον που ευτυχώς στην Κύπρο διατηρείται ακόμα κάποιο βιοτικό επίπεδο, αυτό απειλείται άμεσα τώρα με κατάρρευση αν υιοθετηθούν στο νησί παρόμοιες όπως στην Ελλάδα πολιτικές και μέτρα λιτότητος.

Από έξω, η αρχική κίνηση που δημιουργεί την κρίση μοιάζει σαν να είναι μια "φιλεύσπλαχνη" μεταφορά πόρων από το Κεφάλαιο προς το Κράτος προς όφελος της κοινωνίας, ένα δάνειο που επωμίζεται το Κράτος εν ονόματι της κοινωνίας για τις ανάγκες της. Στην πραγματικότητα όμως εδώ το Κράτος λειτουργεί σαν ένας τεράστιος αποστακτήρας που μαγειρεύει τους δανεικούς πόρους από το Κεφάλαιο ώστε αφ' ενός να στήσει αγορές και επιχειρήσεις που είναι κερδοφόρες για το Κεφάλαιο, δεσμεύοντας την κοινωνία να εργαστεί μέσα σ' εκείνα τα πλαίσια. Και αφ' εταίρου, μαγειρεύει επιπρόσθετα κέρδη για το Κεφάλαιο - αμύθητα ποσά - όταν με την αποπληρωμή του χρέους προστίθενται και οι υπέρογκοι τόκοι, με αποτέλεσμα να ωφελείται το Κεφάλαιο διπλά και τρίδιπλα.

Μήπως ακούεται υπερβολικό το " διπλά και τρίδιπλα"; Ας θυμηθούμε πως όταν δανειστούμε ένα ποσό με ετήσιο επιτόκιο 7%, το ποσό που θα χρωστούμε σε δέκα χρόνια είναι το διπλάσιο. Αν το επιτόκιο είναι 10%, το συνολικό χρέος διπλασιάζεται σε μόνο επτά χρόνια! Μιλούμε για ένα τεράστιο έγκλημα εις βάρος της κοινωνίας όπου, ενώ στην πραγματικότητα το Κράτος λειτουργεί σαν ένα θεόρατο σιφώνιο που διοχετεύει κοινωνικούς πόρους προς το Κεφάλαιο, από έξω μοιάζει σαν πράξη "φροντίδας και μέριμνας" όπου το Κράτος παίρνει πόρους από το Κεφάλαιο τάχα για τις ανάγκες της κοινωνίας.

Επιπλέον, αυτού του είδους η πιστωτική κρίση χαρακτηρίζεται από το ότι τα λεφτά που δανείστηκαν τα Κράτη δεν επενδύθηκαν σε παραγωγικές διαδικασίες η σε ανάγκες του λαού. Αν είχαν επενδυθεί με τέτοιο τρόπο ο εργαζόμενος πληθυσμός θα μπορούσε να παράξει (να παραγάγει) αξία σε εμπορεύματα και υπηρεσίες που με τη σειρά τους θα αύξαιναν τα εισοδήματα όλων, άρα και το Κράτος θα μπορούσε να καρπωθεί φόρους ώστε να ξοφλήσει τα χρέη του. Αντίθετα, τα λεφτά επενδύθηκαν σε σπατάλες, και εξανεμίστηκε η δυνατότητα του λαού να βοηθήσει το Κράτος να πληρώσει τα χρέη. Ταυτόχρονα, δεδομένου ότι οι σπατάλες πάντα οφελούν το μεγάλο Κεφάλαιο και όχι το μικρό, τότε οι συγκριτικά μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις αρχίζουν να πλήγονται, να συμμαζεύονται, και να κατρακυλά η κοινωνία προς μια μορφή παράλυσης που εξωτερικά μοιάζει με την "κλασσική οικονομική κρίση" αλλά της οποίας η αιτία είναι η κατασπατάληση δημόσιων πόρων από ανεγκέφαλους ή και εγκληματίες πολιτικούς που δανείζονται υπέρογκα ποσά στο όνομα μας και τα οποία τώρα εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε με το υστέρημα μας.

Παραδείγματα σπατάλης των δανείων:

ο- η δημιουργία μιας κάστας υπερακριβοπληρωμένων και αχρείαστων δημοσίων υπαλλήλων (ανθρώπους του φεουδαρχικού κομματικού καθεστώτος) που θα μπορούσαν να κάμνουν ακριβώς την ίδια δουλειά (όταν εργάζονται) με λιγότερα λεφτά. Η ύπαρξη και υπεραμοιβή των δημιουργεί ένα κλάδο της αγοράς για αυτούς που ασχολείται μόνο με πολυτέλειες. Τι θα τα κάμουν όλα τα λεφτά που παίρνουν τα "golden boys"; Θα αγοράσουν ακριβά αυτοκίνητα από το εξωτερικό (κέρδη στο μεγάλο τοπικό Κεφάλαιο), και άλλα παρόμοια εισαγόμενα είδη πολυτελείας (κέρδη στο μεγάλο τοπικό Κεφάλαιο), θα πάν ταξίδια στο εξωτερικό (κέρδη στο μεγάλο ξένο Κεφάλαιο), και θα κτίσουν (αισχρά και συνήθως κακόγουστα) ακριβά νέα σπίτια και εξοχικά σπίτια (κέρδη στο μεγάλο τοπικό Κεφάλαιο). Οι μισθοί των δεν θα διασκορπιστούν στην τοπική οικονομία μέσω των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στους εργαζόμενους.

ο- η ανάθεση αχρείαστων μεγάλων κρατικών αναπτυξιακών έργων σε "δικούς των" επιχειρηματίες (ανθρώπους του φεουδαρχικού κομματικού καθεστώτος) διοχετεύει κατευθείαν τα ποσά στη δημιουργία μιας κάστας υπερακριβοπληρωμένων επιχειρηματιών και ιδιωτικών υπαλλήλων που έχουν αντίκτυπο στην οικονομία όπως και οι δημόσιοι πιο πάνω. Δεν εργοδοτούνται απλοί και συνήθεις εργαζόμενοι σε τέτοια έργα: εμπλέκονται μόνο εξειδικευμένες μονάδες πολύ μικρών αριθμών υψηλά εξειδικευμένων εργαζομένων. Παράδειγμα η εξόρυξη και οικοδόμηση σήραγγας στον αυτοκινητόδρομο Λεμεσού-Πάφου και στην Κάτω Μονή Λευκωσίας, όταν η παρακαμπτήρια λύση ενός συμβατικού δρόμου "από γύρω" θα πρόσθετε μόνο τρία έως πέντε λεπτά δρόμο στη διαδρομή, που κόστισαν πολλά εκατομμύρια. Αυτά τα εκατομμύρια δεν διοχετεύτηκαν στην τοπική οικονομία.

ο- η αγορά αχρείαστων ή άχρηστων υλικών ή προμηθειών από "δικούς των" επιχειρηματίες (ανθρώπους του φεουδαρχικού κομματικού καθεστώτος) αποτελεί την πιο ξεκάθαρη μορφή κλοπής από το δημόσιο:
Το Κεφάλαιο "δανείζει" λεφτά στο Κράτος.
Το Κράτος τα χρησιμοποιεί για να αγοράσει πράματα από το Κεφάλαιο, επιφέροντας του κέρδη.
Και μετά πληρώνει πίσω και το δάνειο συν τόκους, επιφέροντας ακόμα πιο μεγάλα κέρδη στο Κεφάλαιο.
Μπορεί μια τέτοια κομπίνα να θεωρηθεί ως δάνειο;
Πρόσφατα παραδείγματα τέτοιας ανοησίας είναι η αγορά των εμβολίων για την λεγόμενη "πανδημία" της Νέας Γρίπης (Γρίπης των Χοίρων, H1N1) που κόστισε στο Κράτος εκατομμύρια σε ζημιές. Επίσης, η συνεχιζόμενη αγορά υπολογιστών και υπερμεγέθων ηλεκτρονικών εκτυπωτών για τα Δημοτικά σχολεία που δεν λειτουργούν, και που η σοφή μας Κυβέρνηση, αντί να τους επιδιορθώσει, αγοράζει κάθε χρόνο καινούριους. Και το κραυγαλέο περιστατικό όπου στα πλαίσια συγκεκριμένων συμβολαίων για τα "δάνεια", το Ελλαδικό Κράτος αγόρασε ελαττωματικά πολεμικά υποβρύχια από την Γερμανία που κόστισαν δισεκατομμύρια! (δείτε τις παραπομπές στο τέλος του άρθρου.)

Αντίθετα, η επένδυση των ποσών που δανείστηκε το Κράτος από το Κεφάλαιο θα μπορούσε να είχε επενδυθεί στις αληθινές ανάγκες των ανθρώπων, οι οποίες είναι για καθαρό νερό και τροφή, ρούχα, στέγη, υγεία, παιδεία, πολιτιστική καλλιέργεια. Πάντα, η παραγωγή που βασίζεται στις αληθινές ανάγκες των ανθρώπων (και όχι στην πολυτέλεια ή στα αχρείαστα, δηλαδή στην προσωρινή μεγιστοποίηση του κέρδους για το Κεφάλαιο), οδηγεί στη βελτίωση της οικονομίας: είτε διότι είναι πιο απαιτητική σε εργατικό δυναμικό (labour-intensive), πράμα που οδηγεί σε πιο πλατειά εργοδότηση, άρα και σε πιο ευρείς κύκλους παραγωγής-αγοράς-κέρδους-επένδυσης-παραγωγής, είτε διότι λόγω αυτοματοποίησης αποδεσμεύει τους εργαζόμενους από εργασίες που φθείρουν και εξαντλούν τον άνθρωπο, ανοίγοντας τους ορίζοντες σε εργασιακές δραστηριότητες που απευθύνονται στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής. Τώρα για παράδειγμα που δεν υπάρχει λόγος να σκάβουμε τους δρόμους με την αξίνα, διότι υπάρχει ο εκσκαφέας, πιο πολλοί εργαζόμενοι μπορούν να γίνουν δάσκαλοι ή νοσηλευτές. Τέτοιες επενδύσεις αναβαθμίζουν και το βιοτικό επίπεδο και την οικονομία.

Η λύση στην τεχνητή πιστωτική κρίση είναι τετραπλή - η μεγαλύτερη ανάγκη είναι να γίνει απόφραξη του σιφώνιου της κλοπής, εκείνου του μεγάλου απορροφητήρα που μεταφέρει κοινωνικούς πόρους προς το Κεφάλαιο με διάπραξη κλοπής μεταμφιεσμένη ως "δάνειο":

α) Άμεση παύση της μεταφοράς κοινωνικών και δημόσιων πόρων προς το Κεφάλαιο (προσωρινή ή μόνιμη παύση πληρωμών, επαναδιαπραγμάτευση δανείων, κλπ.)
β) Σκληρή και αυστηρή φορολόγηση του Κεφαλαίου για να αποπληρωθούν τα δάνεια, αν η κοινωνία επιθυμεί να τα πληρώσει. Το Κράτος διαθέτει και την δύναμη και το ηθικό αντίκρισμα για να επιβάλει τέτοια μέτρα πολύ εύκολα.
β) Επένδυση από το Κεφάλαιο και το Κράτος στις αληθινές ανάγκες των ανθρώπων.
γ) Αύξηση των απολαβών των εργαζόμενων, ώστε να ξαναξεκινήσει ο κύκλος παραγωγής-αγοράς-κέρδους-επένδυσης-παραγωγής.

Είτε πρόκειται για κρίσεις υπερπαραγωγής-υποκατανάλωσης (τη λεγόμενη κλασσική κρίση"), είτε για πιστωτικές κρίσεις, οι λύσεις των παραμένουν οι ίδιες ουσιαστικά διότι εξ' ορισμού στην Κεφαλαιοκρατία, οι μόνοι κρατούντες είναι οι Κεφαλαιοκράτες: η τάξη των εργαζομένων πολύ λίγα έχει να δώσει για να κλείσουν οι τρύπες του συστήματος. Μόνο οι Κεφαλαιοκράτες κρατούν να δώσουν.

Η ιστορία της σύγχρονης πολιτικής οικονομίας μας το επιβεβαιώνει επανειλημμένα: σε όποια χώρα και αν εφαρμόστηκαν μέτρα λιτότητος σε βάρος του πληθυσμού τελικά η κρίση δεν λύθηκε με τα λιγοστά που είχαν οι εργαζόμενοι και τα έδωσαν, αλλά με το που έδωσαν οι κρατούντες. Όταν στριμώχνεται και αφαιμάσσεται η τάξη των εργαζομένων η παραγωγή και η αγορά παραλύει, η κερδοφορία μειώνεται δραματικά, και η κοινωνία έρχεται σύντομα αντιμέτωπη με την πραγματικότητα: όταν δεν έχουν πλέον να δώσουν οι άνθρωποι, πως θα κινηθεί η αγορά, πως θα πραγματώσει κέρδη το Κεφάλαιο; Οι μόνες λύσεις που λειτούργησαν ήταν πάντα εκείνες που βασίζονται στο Να Δώσει το Κεφάλαιο: τα μέτρα που δίνουν τη λύση πάντα αυξάνουν τις απολαβές των εργαζομένων και ελαττώνουν τις κερδοσκοπικές απαιτήσεις του Κεφαλαίου. Έτσι αναζωογονείται το σύστημα γιατί ξαναρχίζει ο κύκλος παραγωγής-αγοράς-κέρδους-επένδυσης-παραγωγής.

Μα, δεν θα υποστούν ζημιά οι καημένοι οι δανειστές;

Το Κεφάλαιο, και ιδίως το χρηματοπιστωτικό και τραπεζικό Κεφάλαιο, αναγνωρίζει την αλήθεια όλων των πιο πάνω. Άλλωστε για αυτό το λόγο το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IMF) εισηγείται να φορολογούνται από το Κράτος οι δανειοδοτικοί οργανισμοί - ακριβώς για τους λόγους που αναφέρουμε πιο πάνω. Μια σύντομη αναφορά για την πρόταση, εδώ:

IMF proposals for new taxes on banks
http://news.bbc.co.uk/2/hi/business/8633455.stm

Το ίδιο σκεπτικόν υιοθέτησε και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρόσφατα όταν διέγραψε το μισό Κρατικό χρέος της Ελλάδας. Δεν έχασαν απολύτως τίποτα οι Καπιταλιστές (συνεχίστε να διαβάζετε πιο κάτω) - τουναντίον, κέρδισαν τη δυνατότητα να συνεχίσουν να εισπράττουν για πολλά ακόμα χρόνια... εις το διηνεκές.

Και από που νομίζετε παίρνει τα χρήματα το Κεφάλαιο για να τα δανείσει στο Κράτος; Από το υστέρημα του Κεφαλαιοκράτη; Χα! Τα ποσά που δανείζονται τα Κράτη πλέον, στη σύγχρονη εποχή, δεν είναι καν πραγματικά. Από τότε που οι χώρες με μεγάλες οικονομίες (πχ. ΗΠΑ) έφυγαν από τη θεμελίωση του χρήματος σε αληθινό αντίκρισμα ποσοτήτων χρυσού, τα ποσά που εκδίδονται ως συνάλλαγμα, καθώς και εκείνα που εκδίδονται ως δάνεια είναι εικονικά. Ναι, εικονικά! Εισέρχονται στη Ύπαρξη, "γεννιούνται" δηλαδή και μπαίνουν στην κυκλοφορία με διατάγματα, δια του Λόγου. Όχι μέσον κάποιας διαδικασίας που συσχετίζεται με αληθινούς πόρους ή αντικειμενικές οικονομικές αξίες. Τα δάνεια, καθώς και τα συναλλάγματα, δεν προέρχονται από κάποιο χρηματοκιβώτιο - όπως μαθαίναμε όλοι στα παιδικά μας χρόνια - ούτε και οι αριθμοί των αντικατοπτρίζουν κάποιο τέτοιο ποσό που είναι φυλαγμένο κάπου. Είναι όλα εικονικά.

"The Marxist explanation of currency depreciation (inflation) is that it takes place, and causes a general rise of prices, if a paper currency replacing gold exceeds the amount of gold that would circulate if not so replaced..."
NOTES ON INFLATION AND THE CURRENCY
http://www.worldsocialism.org/spgb/education/study-guides/marxian-theory-inflation

"Britain, after WWI, was barely ruling the waves, hence decided to exit out of the gold standard in 1933. The new world power, the United States of America, kept the gold standard but exited out, forty years later in 1971. Today, there is no country in the world, which adheres to the gold standard. Dollar is used as reference currency. All trade and other monetary transactions are settled in Dollars."
http://www.southasiaanalysis.org/%5Cpapers16%5Cpaper1597.html

ΝΑΙ σε απεργίες λοιπόν....

...και σε παντός είδους κινητοποιήσεις ενάντια στο Κεφάλαιο για προστασία των εργαζομένων - αλλά με πρόγραμμα και στόχους. Ο Λένιν θεμελίωσε τον σύγχρονο αγώνα για τον Σοσιαλισμό στην αντίληψη ότι οι εργαζόμενοι παραπλανούνται όταν απεργούν μόνο για "οικονομίστικους" σκοπούς, δηλαδή μόνο για την αύξηση των απολαβών, ενώ το σύστημα επιβιώνει την κάθε αύξηση που προσφέρει, και συνεχίζει να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους ΚΑΙ να παράγει κρίσεις. Προέταξε την ιδέα ότι εκτός από οικονομικούς στόχους, οι αγώνες των εργαζομένων πρέπει να συμπεριλαμβάνουν και κοινωνικούς - πολιτικούς στόχους. Πράμα που το αγκαλιάζουμε ολόθερμα.

Ο Λένιν κατέθεσε αυτές τις σκέψεις σε πολλά του έργα. Πιο προσιτό, όμως, και ξεκάθαρο για τα οργανωτικά θέματα και με πολλαπλές εφαρμογές στις ανάγκες του αγώνα είναι το:
"Τι Δέον Γενέσθαι; / What is to Be Done?"
http://www.marxists.org/archive/lenin/works/1901/witbd/index.htm

Γράφει, μεταξύ άλλων ο Λένιν:
"Το Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό κίνημα καθοδηγεί τον αγώνα της τάξης των εργαζομένων, όχι μόνο για καλύτερους όρους στην πώληση της δυνατότητας για εργασία, αλλά για την κατάργηση του κοινωνικού συστήματος που εξαναγκάζει τους μη-έχοντες να πωλούν τους εαυτούς των στους πλουσίους. Αντιπροσωπεύει την τάξη εργαζομένων, όχι μόνο εν σχέση προς μια συγκεκριμένη ομάδα εργοδοτών, αλλά εν σχέση προς όλες τις τάξεις στη σύγχρονη κοινωνία και προς το Κράτος ως μια οργανωμένη πολιτική δύναμη. Από αυτό εξάγεται το ότι οι Σοσιαλιστές όχι μόνο δεν πρέπει να περιορίζονται αποκλειστικά στον οικονομικό αγώνα, αλλά και δεν πρέπει να επιτρέψουν την οργάνωση αποκαλύψεων οικονομικής αδικίας να καταστεί το κυρίαρχο μέρος των δραστηριοτήτων. Πρέπει να επωμιστούμε ενεργά την πολιτική εκπαίδευση της τάξης εργαζομένων και την ανάπτυξη της πολιτικής της συνείδησης."
http://www.marxists.org/archive/lenin/works/1901/witbd/iii.htm

Τι θα σήμαινε λοιπόν ότι εκτός από οικονομικούς στόχους, οι αγώνες των εργαζομένων πρέπει να συμπεριλαμβάνουν και κοινωνικούς - πολιτικούς στόχους;

Ας φανταστούμε να κατέρχονταν σε απεργίες και καταλήψεις οι ΠΕΟ, ΣΕΚ, ΠΑΣΥΔΥ και ΔΕΟΚ σε διαμαρτυρία για την φονική έκρηξη που προκάλεσε με την αλαζονεία και ανευθυνότητα του ο Πρόεδρος Χριστόφιας στο Ζύγι, σκοτώνοντας 13 ανθρώπους και καταστρέφοντας την οικονομία και ολόκληρο το λιγοστό μας ναυτικό, ιδίως όταν και όλα τα κόμματα στη Βουλή ψήφισαν να παραιτηθεί ο Πρόεδρος! Εκεί που είχαμε δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές έξω από το Προεδρικό, θα προστίθεντο σύσσωμες και οι πολλές δεκάδες χιλιάδες των συντεχνιακών και ανέντακτων εργαζομένων σε απεργίες και καταλήψεις... ποιά Κυβέρνηση θα μπορούσε να επιζήσει τέτοιας λαϊκής κινητοποίησης; Ή φανταστείτε να απεργούν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις απαιτώντας να ενδυναμωθεί η άμυνα και να ενταχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις στην εφεδρεία με λόχους και τάγματα εργαζομένων και ένταξη-εναρμόνιση των μονάδων παραγωγής (εργαλεία, μηχανές, οχήματα, χώρους εργασίας) στις ανάγκες της άμυνας. Το "φανταστείτε" δεν έχει τέλος. Μια αυτο-οργανωμένη, ενωμένη και συνειδητοποιημένη τάξη των εργαζομένων θα μπορούσε να απαιτήσει και να επιτύχει το κλείσιμο των ιμπεριαλιστικών Βρετανικών / ΝΑΤΟϊκών βάσεων χωρίς καν να πέσει σφαίρα. Θα μπορούσε να απαιτήσει και να πετύχει αλλαγή του Συντάγματος και των νόμων ώστε οι Βουλευτές και άλλοι εκλελεγμένοι αντιπρόσωποι να ανακαλούνται από τους ψηφοφόρους όποτε θέλει ο λαός. Ή να αφαιρεθούν όλες οι αναφορές που τώρα υπάρχουν στο Σύνταγμα που επιβάλλουν διαχωρισμό των πολιτών σε διαφορετικές κατηγορίες με βάση την γλώσσα, εθνική, πολιτιστική ή θρησκευτική ταυτότητα.

Αλλά έστω, ας δεκτούμε πως σήμερα, τώρα, δεν ανοίγονται προοπτικές για τέτοιους αγώνες. Ακόμα και απλοί "οικονομιστικοί" αγώνες των εργαζομένων για τερματισμό της συστηματικής κλοπής που συντελεί το Κράτος προς όφελος του Κεφαλαίου θα ήταν σωτήριοι για την κοινωνία μας σήμερα.

Ακόμα και αν οι μόνες απαιτήσεις που θα προβληθούν είναι το Να Φορολογηθεί ο Πλούτος, εμείς συμφωνούμε και επαυξάνουμε. Να φορολογηθεί το Κεφάλαιο, αυστηρά και σκληρά, για να επιβιώσει και η κοινωνία και η οικονομία. Δυστυχώς μαζί της θα επιβιώσει και το σύστημα κέρδους και η Κεφαλαιοκρατία, μα όπως λέμε και στον αγώνα για την θεραπευτική απεξάρτηση από τις καταχρήσεις ουσιών: "Ενα-ένα βήμα". Σήμερα τούτο μπορούμε, τούτο να κάμουμε.

Προέχει να επιβιώσει ο λαός με όσον το δυνατόν λιγότερες πληγές. Η επανασύνταξη για νέους αγώνες θα ακουλουθήσει πιο εύκολα.

Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net
μέλος της Ομάδας Σύνταξης
Ενδο~Μήδεια / Cyprus IndyMedia
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πηγές, Παραπομπές, Αναγνώσματα

Οι διάφορες παρατάξεις και σχηματισμοί Κεφαλαιοκρατών:
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/11/blog-post_12.html?showComment=1321193339912#c1653852123353508278
Greece Should Default
David Harvey: Greece should call Europe's bluff
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/07/greece-should-default.html

Εργασίες, Φιλική Εταιρεία
http://filiki.etaireia.org/ergasies.html

"Εσείς κ. γιατρέ, θα κάνετε το εμβόλιο;"
Η δήθεν πανδημία και τα εμβόλια
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2009/11/blog-post_25.html

Θερμό επεισόδιο Βενιζέλου – Μειμαράκη για το υποβρύχιο
http://www.antinews.gr/2010/03/18/37866/

Το σχεδιάγραμμα με τα επιτόκια και τα χρόνια είναι από τη σελίδα:
http://www.thetaoofmakingmoney.com/2007/03/26/300.html

Γλώσσεψα τη μπέρδα μου
Να "παράξει" ή να "παραγάγει";
http://www.sarantakos.com/language/paraksei.html

"Social-Democracy leads the struggle of the working class, not only for better terms for the sale of labour-power, but for the abolition of the social system that compels the propertyless to sell themselves to the rich. Social-Democracy represents the working class, not in its relation to a given group of employers alone, but in its relation to all classes of modern society and to the state as an organised political force. Hence, it follows that not only must Social-Democrats not confine themselves exclusively to the economic struggle, but that they must not allow the organisation of economic exposures to become the predominant part of their activities. We must take up actively the political education of the working class and the development of its political consciousness."
What is to Be Done? V.I. Lenin
http://www.marxists.org/archive/lenin/works/1901/witbd/iii.htm

Marx’s Theory of Money
Ernest Mandel
http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article286

"Νo amount of capitalists’ (essentially large combines’ and monopolies’) ‘self-regulation’, no amount of government intervention, has been able to suppress this cyclical movement of capitalist production. Nor can they succeed in achieving that result. This cyclical movement is inextricably linked to production for profit and private property (competition), which imply periodic over-shooting (too little or too much investment and output), precisely because each firm’s attempt at maximising profit unavoidably leads to a lower rate of profit for the system as a whole. It is likewise linked to the separation of value production and value realisation.
The only way to avoid crises of overproduction is to eliminate all basic sources of disequilibrium in the economy, including the disequilibrium between productive capacity and purchasing power of the ‘final consumers’. This calls for elimination of generalised commodity production, of private property and of class exploitation, i.e. for the elimination of capitalism."
The Laws of Motion of the Capitalist Mode of Production
Ernest Mandel
http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article288

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~