Η Κομματική Φεουδαρχία Καταστρέφει την Πατρίδα μας

Η έκρηξη στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στις 11 Ιουλίου του 2011 αποτέλεσε ένα ιστορικό ορόσημο στην ιστορία της πατρίδας μας.

Ο χαμός των άξιων συμπατριωτών μας και η έκρηξη της λαϊκής αγανάκτησης ανέδειξε την οδυνηρή πολιτική πραγματικότητα στο νησί μας. Πληγή πυοφόρος που αναδύει ακόμη δυσοσμία, το Μαρί ξέσκισε το πέπλα της συγκάλυψης που επεβλήθησαν στο λαό μας από τη δράκα των κομματικών φεουδαρχών και τους αποκάλυψε αποκρουστικά γυμνούς στα μάτια μας.

Η κυβέρνηση Δημήτρη Χριστόφια έχει ήδη καταχωρηθεί στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας ως η χειρότερη κυβέρνηση στην σύντομη ιστορία της δημοκρατίας. Δυστυχώς μπροστά στη δίκαια κατακραυγή ενάντια στον ανεπαρκέστατο πρόεδρο και τις σταλινικές μεθόδους του ιδίου και των παρατρεχάμενων του τείνουμε όλοι να αγνοούμε ξανά το σύστημα που τον ανέδειξε.

Η τυραννία του ανομιμοποίητου πλέον προέδρου είναι η φυσική κατάληξη του συστήματος κομματικής φεουδαρχίας το οποίο διοικεί την πατρίδα μας από την ανεξαρτησία μέχρι σήμερα.
Η σύγχρονη αυτή μορφή ολιγαρχίας μεταμφιεσμένη σε δημοκρατία ουδόλως ενδιαφέρεται για το καλό της πατρίδας και του λαού μας.

Η κομματική φεουδαρχία αργά και σταθερά οδηγεί την πατρίδα μας στον ευτελισμό, τον όλεθρο και την καταστροφή.

Το μόνο που ενδιαφέρει τους κομματικούς φεουδάρχες είναι το καλό του κόμματος. Όλα τα άλλα τα έχουν γραμμένα στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά οι κομματάρχες μας επιβεβαιώνουν καθημερινά το Θουκυδίδη:

«Οι αρχηγοί των κομμάτων, στις διάφορες πολιτείες, πρόβαλλαν ωραία συνθήματα. Ισότητα των πολιτών από την μια μεριά, σωφροσύνη της αριστοκρατικής διοίκησης από την άλλη. Προσποιούνταν έτσι ότι υπηρετούν την πολιτεία, ενώ πραγματικά ήθελαν να ικανοποιήσουν προσωπικά συμφέροντα και αγωνίζονταν με κάθε τρόπο να νικήσουν τους αντιπάλους τους.» [1]

Πιστεύει άραγε κανείς ότι οι ακόλουθοι δύο Ανανολάγνοι ενδιαφέρονται καθόλου για το μέλλον της πατρίδας μας;


Ή ότι ο καρεκλοκένταυρος Καρογιάν έχει οποιαδήποτε έννοια πέρα από την καρέκλα της εξουσίας; [2]

Το πόρισμα Πολυβίου κατέδειξε με σαφήνεια όλα τα σαθρά της πολιτειακής μας πραγματικότητας. Είναι γι αυτό που τα κόμματα κωλυσιέργησαν στη συζήτηση του και που με αυτό τον τρόπο πέτυχαν να κουκουλωθεί η δική τους ευθύνη για την έκρηξη στο Μαρί. Και έχει απόλυτο δίκαιο ο Νικόλας Ιωαννίδης στην ανάλυση του όταν αναγνωρίζει ότι είναι ο αγανακτισμένος αγωνιζόμενος λαός και η προσπάθεια του που εξανάγκασε τα κόμματα να τοποθετηθούν για την ευθύνη του προέδρου:

«Μνημείο της παλλαϊκής αυτής προσπάθειας είναι το προσφάτως (04/11/2011) εκδοθέν ψήφισμα της Βουλής, το οποίο αμφιβάλλω αν θα ψηφιζόταν, αν οι Έλληνες της Κύπρου δεν κατέβαιναν στους δρόμους, εκεί όπου πραγματικά γράφεται η Ιστορία.» [3]

Τα κόμματα τα ίδια απέφυγαν τεχνηέντως να τοποθετηθούν και να αναλάβουν ευθύνη για τη δική τους συμμετοχή στη νομή της εξουσίας και τα δεινά που επιφέρει η στάση των στην κοινωνία. Τα κόμματα έχουν την κύρια ευθύνη για την αποσάθρωση της πολιτικής ζωής και είναι οι ηθικοί αυτουργοί για το έγκλημα στο Μαρί.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας και η κυβέρνηση του έχουν ακέραια την ευθύνη της εκτέλεσης του εγκλήματος είναι όμως απότοκα ενός τρισάθλιου συστήματος που δρα σαν καρκίνωμα καταστρέφοντας την πατρίδα μας. Και το οποίο οδηγεί την πατρίδα μας στον όλεθρο. Ο Δημήτρης Χριστόφιας και η κυβέρνηση του είναι το επιστέγασμα της πορείας της κομματικής φεουδαρχίας ακριβώς όπως μας παρέδωσε ο Θουκυδίδης:

«Τις περισσότερες φορές επικρατούσαν οι διανοητικά κατώτεροι. Φοβόταν την δική τους ανεπάρκεια και την ικανότητα των αντιπάλων τους κ’ έτσι, για να μην νικηθούν στην συζήτηση και για μην πέσουν θύματα των όσων οι άλλοι θα επινοούσαν, δεν είχαν κανένα δισταγμό να προχωρήσουν σε βίαιες πράξεις.» [1]

Η προπαγάνδα των καθεστωτικών εφημερίδων, τα δακρυγόνα, τα τεθωρακισμένα της αστυνομίας, και τα κομματόσκυλα που επιστράτευσε η κυβέρνηση ενάντια στο κίνημα των αγανακτισμένων επιβεβαιώνουν τόσο τη διανοητική ανεπάρκεια του καθεστώτος όσο και την ευκολία με την οποία αυτό μπορεί να καταφύγει στη βία.

Είναι εύκολο μέσα σε αυτό το κλίμα να βλέπουμε ορθά την επικινδυνότητα του καθεστώτος και να καταδικάζουμε το σταλινισμό που το διακρίνει και να ξεχνούμε τις βάσεις πάνω στις οποίες στήθηκε. Και όμως το πόρισμα Πολυβίου φώτισε πεντακάθαρα όλες τις πτυχές ενός σαθρού συστήματος το οποίο κηδεμονεύει τη ζωή μας και ναρκοθετεί το μέλλον των νεότερων γενιών.

Ολόκληρο το πόρισμα Πολυβίου βρίσκεται στις πηγές στο τέλος του κειμένου. Το κεφάλαιο 11 στις σελίδες 589 μέχρι 596 του πορίσματος τιτλοφορείται «Κυπριακό Πολιτειακό Σύστημα» και ασχολείται εξολοκλήρου με την οδυνηρή πραγματικότητα της κομματικής φεουδαρχίας.

Παρουσιάζουμε πιο κάτω κάποιες πτυχές του συγκεκριμένου κεφαλαίου μαζί με σχόλια.

***

Ένας Υπέροχος Λαός…

«Η Κύπρος, ως Κράτος, έχει να επιδείξει μεγάλα επιτεύγματα. Αναφέρω ιδιαίτερα την καταπληκτική ανάκαμψη ανθρώπων, οικονομίας και κοινωνίας μετά το 1974 καθώς και την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρά τα πολιτικά της προβλήματα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Κύπριοι έχουν ψηλό μορφωτικό επίπεδο και χαρακτηρίζονται από εργατικότητα, φιλοτιμία και ευστροφία. Όταν αποφασίσουν να προσφέρουν στην πατρίδα και στο δημόσιο, συνήθως οι προσπάθειες τους αποδεικνύονται επιτυχείς.»

Όσοι από εμάς επιζήσαμε της γενοκτονίας της εισβολής του τουρκικού στρατού αναγνωρίζουμε στο πιο πάνω, τη δύσκολη πορεία του μεγαλώματος μας σε μια πατρίδα που τον Ιούλη του 74 απώλεσε τις κυριότερες πλουτοπαραγωγικές της δραστηριότητες. Ο λαός μας επιβίωσε διότι οι ρίζες του ήταν βαθιές.

Η κοινοτική αλληλεγγύη, η εργατικότητα και ο μόχθος των ανθρώπων του ανέστησαν ξανά τον τόπο μας. Χιλιάδες συμπατριώτες μας ξενιτεύτηκαν φέρνοντας μέσα από την εργασία τους πολύτιμο συνάλλαγμα στην οικονομία. Η αγάπη για τον τόπο και το συνάνθρωπο επέτρεψε στα χαρίσματα της φυλής μας να αναδειχθούν και να συντελέσουν στον κυπριακό οικονομικό θαύμα.

Είναι γνωστό βέβαια ότι και αλλότρια συμφέροντα επενδύθηκαν στο νησί μας και ότι το τοπικό και διεθνές Κεφάλαιο- με την αρωγή των κομματαρχών μας - φρόντισαν να εκμεταλλευτούν τον πόλεμο για να απολαύσουν μεγαλύτερα κέρδη αλλά τίποτε από αυτά δεν μπορεί να μειώσει τον αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου να ορθοποδήσουν.

…Τον Οποίο Κυβερνούν Ανάξιοι

«Παρά τη θεσμική αντοχή και επάρκεια του πολιτειακού συστήματος, σαν αποτέλεσμα του οποίου η Κυπριακή Δημοκρατία συνεχίζει να υφίσταται παρά τις ανωμαλίες του 1963 και τα γεγονότα του 1974 και μετά, έχουν παρατηρηθεί διαχρονικά, αλλά ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, σοβαρές λειτουργικές στρεβλώσεις, αγκυλώσεις, αδράνεια, ολιγωρία και αυξανόμενη απόσταση μεταξύ κυβέρνησης και δημόσιας εξουσίας, από τη μια, και κοινωνίας και πολιτών, από την άλλη.»

Σε αντίθεση με το μόχθο του λαού τα κόμματα και οι κομματάρχες τους ουδόλως μόχθησαν για το καλό του λαού και του τόπου. Βολεμένοι μέσα στο σάπιο σύστημα που διαφεντεύουν χρησιμοποίησαν τις ιστορικές συνθήκες για να εγκαθιδρυθούν στο πολιτικό σκηνικό απομυζώντας κυριολεκτικά τους κόπους του λαού.

Διαπλεκόμενα συμφέροντα, εναγκαλισμός με τον πλούτο και την εξουσία συνθέτουν το πολιτικό μας σκηνικό. Τα κόμματα χρησιμοποίησαν εύηχα συνθήματα για να χειραγωγήσουν το λαό μακριά από οποιοδήποτε αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία. Υπέσκαψαν συνειδητά κάθε αγωνιστική δραστηριότητα του λαού μας προωθώντας τη λήθη και τον υπέρμετρο καταναλωτισμό στην κοινωνία.

Θυμηθείτε όλες εκείνες τις υπέροχες εξάρσεις επαναστατικότητας του λαού μας. Μαθητές, φοιτητές, γυναίκες, μοτοσυκλετιστές που αγωνίζονταν ενάντια στην Κατοχή αλώθηκαν από τους κομματικούς σχεδιασμούς στο βωμό της εξουσίας.

Η άρχουσα τάξη στην Κύπρο ανέκαθεν συνεργαζόταν με τον εκάστοτε κατακτητή. Έτσι και οι σημερινοί απόγονοι της ονειρεύονται τα οφίκια του νεοσουλτάνου Ερντογάν και τη θέση τους στην Υψηλή Πύλη της νέο-Οθωμανικής Τουρκίας.

Αλήθεια ποια σχέση έχουν με το λαό οι ζάμπλουτοι καρεκλοκένταυροι κομματάρχες με τους παχουλούς μισθούς και τα πολυτελή αυτοκίνητα. Πόσο κοντά στο λαό βρίσκεται ο καθένας τους μέσα στις επαύλεις και τα εξοχικά του και τις κουστωδίες των αστυνομικών να τους προστατεύουν, από ποιόν;

Το Κομματικό Καρκίνωμα της Αναξιοκρατίας

«Υπάρχει η αίσθηση μεταξύ μεγάλου μέρους των πολιτών ότι η επίσημη Πολιτεία δεν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό, ότι τα περισσότερα αξιώματα κατέχονται από άτομα όχι με βάση την αξία αλλά κομματικά κριτήρια…»

Εδώ θα διαφωνήσουμε με τον κύριο Πολυβίου. Ανάμεσα στο λαό δεν υπάρχει η αίσθηση για τα πιο πάνω αλλά η σαφής γνώση για όλα όσα αναφέρονται. Ο λαός και οι πολίτες γνωρίζουν ότι τα κόμματα έχουν αλώσει την Πολιτεία.

Η συντριπτική πλειοψηφία των κρατικών αξιωμάτων κατέχεται από τα κομματικά στελέχη διά της μεθόδου του μοιράσματος της πίττας. Τα κόμματα εκπροσωπούνται στις Επιτροπές Δημόσιας Υπηρεσίας και στους ημικρατικούς οργανισμούς. Μέσα από την παρουσία των δικών τους στα κέντρα λήψεως αποφάσεων όλοι βολεύουν τους δικούς τους. Σε διάφορες μάλιστα επιτροπές οι κομματικοί παράγοντες δεν έχουν καν γνώση του αντικειμένου. Έτσι το κράτος γίνεται σιγά σιγά μια προέκταση των κομμάτων τα οποία δημόσια κάνουν ότι διαφωνούν ενώ στην πραγματικότητα καθορίζουν πολύ καλά τα χωράφια επιρροής και εξουσίας των σε πλήρη και αγαστή συνεργασία το ένα με το άλλο.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια προωθούνται οι κομματικοί παραγοντίσκοι και οι γλείφτες της κομματικής φεουδαρχίας οι οποίοι μάλιστα ανελίσσονται με ταχύτητα στα υψηλά δώματα της εξουσίας ώστε να μπορούν να εξυπηρετούν καλύτερα τον κομματικό μηχανισμό που τους ανέδειξε.

Οι άξιοι και οι ικανοί μένουν στα χαμηλότερα τμήματα του κράτους ή αναζητούν την τύχη τους αλλού. Και όσοι ικανοί και με το σπαθί τους ανελίσσονται θυσιάζονται στο βωμό του καθήκοντος «φυλάγοντας Θερμοπύλες» προδομένοι από την αναλγησία του κράτους της αναξιοκρατίας, διαμελισμένοι, σύγχρονοι Ονήσιλοι που μας θυμίζουν το χρέος μας να αντισταθούμε.

Ατιμωρησία

«…και ότι συνήθως η ολιγωρία, η αμέλεια και η ανεπάρκεια δεν συνεπάγονται τη σωστή απόδοση ευθυνών ή οποιαδήποτε κύρωση. Αντί ευθύνης – τόσο με τη μορφή ανάληψής όσο και απόδοσής της – υπάρχει στα μάτια του μεγάλου μέρους των πολιτών συγκάλυψη και ατιμωρησία.»

Ουδείς τιμωρείται για τα παραπτώματα, τις ελλείψεις και την ανευθυνότητα του/της διότι έτσι θα άνοιγε ο ασκός του Αιόλου για όλους τους αναξιοκρατούντες που λυμαίνονται τα κυβερνητικά γραφεία.

Οι αθεόφοβοι ποινικοποίησαν το ρουσφέτι για να μας προστατέψουν από την αναξιοκρατία. Γνωρίζετε εσείς μία υπόθεση που να έχει πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης;

Ποια έρευνα διεξήχθη για τη γραμματέα του κ. Άντρου Κυπριανού, τα δόντια του κ. Παπασάββα ή για την εξόφθαλμη παραβίαση του νόμου από τον κ. Μολέσκη; Ποιος τιμωρήθηκε; Ουδείς!

Ο λόγος είναι η αλληλεγγύη μεταξύ κατεργαραίων. Γνωρίζουν οι κομματικοί μηχανισμοί ότι αν διαβούν την πόρτα της τιμωρίας των ενόχων θα αποκαλυφθούν και τα δικά τους στραβοπατήματα.

Γι αυτό και η σπουδή συγκάλυψης του εγκλήματος στο Μαρί από την κυβέρνηση και τη Γενική Εισαγγελία. Αν το χέρι της Δικαιοσύνης άγγιζε τον πρόεδρο όλο το οικοδόμημα θα κατέρρεε.

Η συγκάλυψη της προεδρικής ευθύνης για την έκρηξη στο Μαρί είναι το επιστέγασμα της πολιτικής ατιμωρησίας για όλα τα σκάνδαλα που έχουν κατά καιρούς δει το φως της δημοσιότητας. Και έγινε με την ευλογία των υπολοίπων κομμάτων τα οποία περιορίστηκαν σε θεατρικές πράξεις χωρίς αντίκρισμα.

Η κατάσταση φθείρει συνεχώς τον κρατικό μηχανισμό και οι κρατικοί λειτουργοί που εργάζονται με ζήλο και αυταπάρνηση προς το δημόσιο συμφέρον στοχοθετούνται διότι η εργασία τους εκθέτει ανεπανόρθωτα τους υποτακτικούς των κομμάτων.

Αυτή η εικόνα αναξιοκρατίας και ατιμωρησίας θα μετατρέψει τον τόπο μας σε ένα κράτος μετρίων και σε κρανίου τόπο ηθικής ερημιάς. Οι άξιοι νέοι και νέες που βιώνουν την αναξιοκρατία της κομματικής φεουδαρχίας θα αναγκαστούν εκ των πραγμάτων να αναζητήσουν το μέλλον τους μακριά από τη γενέθλια γη αφήνοντας τους κομματάρχες και τους βολεμένους τους οπαδούς να κατατρώγουν ότι έμεινε από την αξιοπρέπεια του λαού μας.

Πολίτες - Πελάτες

«Ειδικά προβλήματα (που πάντα υπήρχαν αλλά τώρα είναι ιδιαίτερα εμφανή, ιδιαίτερα στα μάτια των πολιτών) είναι ο λαϊκισμός, το «πελατειακό σύστημα» με βάση το οποίο η σχέση των πολιτικών δεν είναι με ελεύθερους πολίτες αλλά με εκλιπαρούντες «πελάτες» με τους οποίους γίνονται αθέμιτες συναλλαγές και δεσμεύσεις, η ισοπέδωση και η αναξιοκρατία σε πολλούς τομείς της δημόσιας υπηρεσίας όπου επικρατούν μικροπολιτικά, ευνοιοκρατικά και προσωποπαγή κριτήρια, οι τεράστιες καθυστερήσεις, η αναβλητικότητα και η αναποτελεσματικότητα στη λήψη αποφάσεων που αφορούν τον πολίτη, καθώς και η έλλειψη διαφάνειας σε πολλά θέματα.»

Η κομματική φεουδαρχία έχει εμποτίσει το σύστημα προσλήψεων και προαγωγών με όλα εκείνα τα στοιχεία που την εξυπηρετεί. Η αδιαφάνεια είναι κεντρικό στοιχείο αυτού του οικοδομήματος.

Είναι γι’ αυτό που οι συναλλαγές γίνονται πάντοτε αδιαφανώς και με πειθήνιους πελάτες οι οποίοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να υποχρεώνονται στον κάθε κομματικό μηχανισμό και να τον ξεπληρώνουν με τη σειρά τους όταν πάρουν τη θέση εξουσίας.

Οι πλείστες αναθέσεις θέσεων και προαγωγές περιλαμβάνουν τέτοια στοιχεία αξιολόγησης τα οποία είναι διάτρητα από τα αόρατα κομματικά χέρια ώστε να προάγονται οι εκάστοτε των ημέτεροι. Το περίφημο «ιντερβιου» αποτελεί και το δούρειο ίππο της κομματικής φεουδαρχίας μαζί με την αξιολόγηση που συνήθως ετοιμάζουν οι ανώτεροι οι οποίοι είναι δικτυωμένοι με κάποιο κόμμα. Έτσι η οποιαδήποτε προαγωγή η πρόσληψη δε δικαιολογείται με βάση αντικειμενικά κριτήρια αλλά στη βάση της απόδοσης στο «ίντερβιου» και της αξιολόγησης που έτυχες από τους κομματικούς παραγοντίσκους. Και βέβαια όλοι γνωρίζουμε το θαυμαστό ρόλο του τηλεφώνου στη διαδικασία…

Το κομματικό κατεστημένο έχει διαβρώσει όλες τις οδούς προς την κορυφή της ιεραρχίας του κράτους ώστε τις θέσεις κλειδιά να τις κατέχουν οι δικοί του. Και κανένα κόμμα δεν είναι αδικημένο στην αδιαφανή συνδιαλλαγή.

Η Αισχρότητα των Κομμάτων

«...στην Κύπρο, τα τελευταία χρόνια, έχει προκύψει ένας φαύλος κύκλος που δημιουργεί αισθήματα όχι μόνο δυσφορίας αλλά και αγωνίας και απελπισίας στους πολίτες. Ο φαύλος αυτός κύκλος συνίσταται, σε μεγάλο βαθμό, στην αδιαφορία των εκάστοτε κρατούντων και σε κακοδιοίκηση, σε πολιτική ανευθυνότητα, στο ακατάπαυστο και εκνευριστικό φαινόμενο των συνεχών δηλώσεων, μονόπλευρων αντιλήψεων και απλουστευμένων πολιτικών αντιμετωπίσεων και φωνασκιών κυρίως των πολιτικών και κομματικών παραγόντων επί κάθε θέματος, σε αυξανόμενη απόσταση μεταξύ λόγων και έργων, στη σχεδόν αγεφύρωτη πλέον απόσταση μεταξύ λόγων και δηλώσεων αφενός και της κοινής λογικής και πραγματικότητας αφετέρου, σε μειωμένη αντίληψη του καθήκοντος και επιλεκτική τήρηση της ηθικής και της νομιμότητας, σε συνεχή και ακατάπαυστη ενασχόληση των πλείστων παραγόντων του πολιτικού συστήματος με επικοινωνιακά τεχνάσματα, και στην επικέντρωση σχεδόν όλων όχι στην ουσία αλλά σε τακτικούς ελιγμούς που θα διατηρήσουν αλώβητα προνόμια και ωφελήματα…»

Οι πολιτικοί μας τα γνωρίζουν όλα και δεν έχουν καμία απολύτως ευθύνη. Αυτό είναι και το δίπτυχο της πολιτικής των πορείας. Οι αντιπαραθέσεις τους στάχτη στα μάτια του λαού. Λαϊκίζοντες θεατρίνοι οι οποίοι μέμφονται την ηθική των άλλων ενώ τη δική τους την κρύβουν.

«Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον»

Τα καμώματα τους τους καθιστούν γελειοδέστατους. Ποιος εξ' αυτών θυμάται σήμερα τη ληστεία του χρηματιστηρίου, τη πτώση της «Ήλιος», το σκάνδαλο του αδελφού Αναστασιάδη. Και επειδή ουδείς αναμάρτητος ουδείς τον λίθον βαλέτω. Δε ρίχνεις άλλωστε πέτρες σε γυάλινα σπίτια, ούτε μιλάς στο σπίτι του κρεμασμένου για σχοινί.

Όλοι πλέον γνωρίζουμε ότι τα εύσχημα τους συνθήματα είναι λόγια του αέρα. Τα κόμματα αντιμετωπίζουν το λαό με τον ίδιο τρόπο που χειρίστηκαν την τραγωδία στο Μαρί. Φωνάζοντας και μη πράττοντας.

Τα ακόλουθα λόγια από το πόρισμα μιλούν από μόνα τους:

«… Κέντρο αναφοράς του όλου πολιτειακού συστήματος δεν είναι πλέον ο ελεύθερος και ανεξάρτητα σκεπτόμενος πολίτης, αλλά τα πολιτικά κόμματα…
Συμπερασματικά, η κηδεμονία των πολιτικών κομμάτων φαίνεται να έχει οδηγήσει στην αποδυνάμωση της κοινωνίας των πολιτών και του ελεύθερου πολίτη…
… Η άποψη των πολιτών είναι ότι πολλές φορές το κράτος όχι μόνο δεν επιλύει προβλήματα, αλλά και τα δημιουργεί. Το κράτος φαίνεται να έχει αλωθεί από τα κόμματα και από άλλα οργανωμένα συμφέροντα, και να έχει μετατραπεί σε όμηρο των κομματικών και άλλων συμφερόντων…»

Κομματικοί αφέντες – πολίτες υπηρέτες

«…Μεταξύ πλείστων πολιτών, υπάρχει η άποψη ότι αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης δημοκρατίας και του κράτους δικαίου έχουν εκλείψει και ότι οι πολίτες από αφέντες έχουν μετατραπεί σε υπηρέτες.»

Μέσα στο σκηνικό φεουδαρχίας που έχουν οργανώσει τα κόμματα η ελεύθερη σκέψη απαγορεύεται. Τα κόμματα δεν επιθυμούν την κατάρρευση της παντοδυναμίας των. Όπως τους μεσαιωνικούς φεουδάρχες επιθυμούν να μη διαταραχθεί η τάξη πραγμάτων.

Το μόνο που επιθυμούν είναι τους πολίτες πελάτες και υπηρέτες ώστε να διατηρούν οι ίδιοι τα κεκτημένα.

Γι αυτό και συνασπίζονται όποτε φανεί ότι το status quo κινδυνεύει. Χριστόφιας και Ανανστασιάδης είναι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Συνεπικουρούμενοι και από τους πλείστους άλλους κομματάρχες βρίσκονται στην ίδια θέση εναντίον του λαού όποτε οι περιστάσεις απειλούν να ξεφύγουν και να απειλήσουν την κομματική φεουδαρχία.

Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που όταν το προεδρικό πλημμυριζόταν από δεκαπέντε χιλιάδες διαδηλωτές τα κόμματα δεν έπραξαν απολύτως τίποτε. Ούτε μία έκκληση στον κόσμο τους να συνδράμει στη πτώση της κυβέρνησης. Ούτε μία πράξη ουσιαστικής αλληλεγγύης στον αγανακτισμένο λαό. Έπεα πτερόεντα μόνον και εκκλήσεις για παραίτηση χωρίς αντίκρισμα.

Αυτός είναι και ο ουσιαστικός λόγος για την εμμονή των μεγαλυτέρων κομμάτων στη λύση του διζωνικού εκτρώματος. Η ηγεσία τους προτιμά να θυσιάσει την πατρίδα μας και το μέλλον των παιδιών μας και των επερχόμενων γενιών παρά να θυσιάσει την καρέκλα της εξουσίας και τα προνόμια των κομμάτων.

Επίλογος ή μια Άλλη Αρχή

Η κομματική φεουδαρχία έχει αλώσει το κράτος και τους θεσμούς. Μέσα από τη δράση της και τους σχεδιασμούς της, μέσα από το θανατηφόρο εναγκαλισμό της με την αρχομανία απειλείται η επιβίωση μας στην ίδια μας την πατρίδα και η ποιότητα ζωής των μελλοντικών γενιών.

Στην κρίσιμη αυτή στιγμή της ιστορίας του Ελληνισμού της Κύπρου χρειάζεται όλοι μας να αντιληφθούμε την πραγματικότητα.

Χρειάζεται να ακούσουμε για ακόμη μια φορά τη φωνή του παππού Θουκυδίδη που βοά μέσα από τους αιώνες προειδοποιώντας:

«και τούτο επειδή τα κόμματα δεν σχηματίστηκαν για να επιδιώξουν κοινή ωφέλεια με νόμιμα μέσα, αλλά, αντίθετα, για να ικανοποιήσουν την πλεονεξία τους παρανομώντας. Και η μεταξύ τους αλληλεγγύη βασιζόταν περισσότερο στην συνενοχή τους παρά στους όρκους τους στους θεούς.» [1]

Πάνω απ’ όλα χρειάζεται κυρίως να κατανοήσουμε ότι εμείς είμαστε η μοναδική αντιπολίτευση στους απεχθείς σχεδιασμούς τους και την πολιτική ευτέλειας, υποταγής και εθελοδουλείας την οποία καλλιεργούν.

Εμείς είμαστε η μοναδική ελπίδα ανάσχεσης του κατήφορου στον οποίο οδηγούν τον τόπο. Εμείς που απέχουμε από το θέατρο δημοκρατίας που έχουν εγκαθιδρύσει. Εμείς που αγαπούμε την «ιερά και τρισάθλια μας πατρίδα» και είμαστε καθημερινά έτοιμοι να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της και στο κάλεσμα της ανθρωπιάς των συνανθρώπων μας είμαστε η τελευταία της ελπίδα. Εμείς που πλημμυρίσαμε τους δρόμους αγανακτισμένοι αδελφές και αδέλφια μιας άλλης μήτρας αρχετυπικής…

Κανένας μας δεν ξεχνά και τίποτε δεν ξεχνιέται…

«Είμαστε δυο είμαστε τρεις είμαστε χίλιοι δεκατρείς…»




Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~


Πηγές – Αναγνώσματα
----------------------------

1. Το σήμερα... με τα μάτια του Θουκυδίδη
Από:
http://tinyurl.com/episkopisi-parisis

2. Καρεκλοκένταυρος ο Κύπριος ~ Centauro de Sedia Cypriensis
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/06/centauro-de-sedia-cypriencis.html

3. Η πρωτοφανής απομόνωση ΑΚΕΛ-Χριστόφια και η «συνταγματική κρίση» του 1985
του Νικόλα Ιωαννίδη

«Οι πολίτες αυτού του τόπου πρέπει να είναι περήφανοι για όσα πέτυχαν με τις μαζικές τους συγκεντρώσεις και τις ογκώδεις διαδηλώσεις μετά την 11/07/2011. Μια άνευ προηγουμένου πίεση ασκήθηκε στους πολιτικούς ταγούς. Είναι από τις λίγες φορές που οι κομματικές ηγεσίες αφουγκράστηκαν τον παλμό του κυρίαρχου λαού, ο οποίος ταρακούνησε τους τελματωμένους μας θεσμούς. Έτσι, λοιπόν, προς πείσμα των αενάως μεμψιμοιρούντων και ηττοπαθών, οι πολίτες κατάφεραν να αφήσουν το στίγμα τους στην πολιτική Ιστορία της Κύπρου. Μνημείο της παλλαϊκής αυτής προσπάθειας είναι το προσφάτως (04/11/2011) εκδοθέν ψήφισμα της Βουλής, το οποίο αμφιβάλλω αν θα ψηφιζόταν, αν οι Έλληνες της Κύπρου δεν κατέβαιναν στους δρόμους, εκεί όπου πραγματικά γράφεται η Ιστορία.»
Από:
http://www.efylakas.com/archives/10603

4. Το Πόρισμα της Μονομελούς Επιτροπής Πόλυ Πολυβίου
http://media.cna.org.cy/pdf/PORISMA.pdf