Η Γιαγιά πάνω στον Γάδαρον

  

 {Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι του Κώστα Μπαλάφα 1920-2011}

Για τα παιδιά μας που θα Υπηρετήσουν

Στην τρυφερή ηλικία των 18 χρόνων, ο νέος που ήμουν βρισκόταν τέτοια εποχή έξω από ένα πεδίο ρίψης χειροβομβίδων. Είχα προσφερθεί ως εθελοντής να είμαι ο σκοπός στο μικρό χωμάτινο μονοπάτι που οδηγούσε στο πεδίο βολής με οδηγίες να μην επιτρέψω σε κανέναν να προχωρήσει προς τα εκεί.

Η μεγάλη ομάδα των νεοσυλλέκτων είχε ξεκινήσει από το πρωί σε πορεία για να φτάσει στο πεδίο. Φτάσαμε αρκετά νωρίς το πρωί και η σκοπιά μου ξεκίνησε γύρω στις 9, μέσα στην μέση του πουθενά κάτω από τον ήλιο του Ιούλη. Πού να ήξερα ότι η διαδικασία θα κρατούσε πέραν των τεσσάρων ωρων...

Γύρω στο μεσημέρι είχα ήδη πιει σχεδόν όλο το νερό στο παγούρι μου, κρατώντας πια ελάχιστο το οποίο έπινα κυριολεκτικά σταγόνα σταγόνα, διαδικασία που με έμαθε να εκτιμήσω αφάνταστα την ύπαρξη του νερού. Διψασμένος, ηλιοκαμένος και πεινασμένος, προσπαθούσα να σκοτώσω την ώρα και την ζέστη με νοητικά τεχνάσματα. Αδύνατον.

Τότε σαν οπτασία, σαν σκηνοθετημένη σκηνή από ταινία εμφανίστηκε μέσα από την χέρσα γη μία μαντιλοφορεμένη γιαγιά πάνω σε ένα γαϊδούρι. Αλαφιασμένος μπήκα στο μέσο του μονοπατιού και της εξήγησα ότι δεν επιτρεπόταν να συνεχίσει.

«Ευχαριστώ γιε μου» ήταν τα λόγια της, με την προσφώνηση την τόσο οικεία, αλλά και τόσον συνυφασμένη με μία άλλη αντίληψη ύπαρξης όπου κάθε παιδί ανήκει στον αόρατο εκείνο Συν-Λόγο γιων και κόρων, τους οποίους και τις οποίες προσφωνούσαν πάντοτε έτσι οι γραίες του τόπου μας.

Η γιαγιά κατέβηκε από το γαϊδουράκι, πήρε μιαν μαντίλα, την άνοιξε και μου πρόσφερε μερικά σύκα.

‘Έλα γιε μου, να προσέχεις, να έσιες τες ευτζιές μου»...

Πήρα με ευγνωμοσύνη την ταπεινή της προσφορά, την ευχαρίστησα και αποχαιρετιστήκαμε. Λίγη ώρα μετά μετάνιωνα την κατανάλωση των σύκων με την φλούδα που αύξησαν την δίψα μου. Κράτησα μέσα μου όμως εσαεί την ανιδιοτελή προσφορά της άγνωστης γιαγιάς και την ευτζιή της.

Η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία

Μεγάλωσα σε έναν κόσμο που με ελάχιστες θλιβερές εξαιρέσεις αγκάλιαζε ανιδιοτελώς τα παιδια του. Όλα τα παιδιά του, γνωστά και άγνωστα. Τούτη η επίγνωση, διαμόρφωσε ανεξίτηλα την δική μου προσωπικότητα. Έζησα πολλές και ιδιαίτερες εμπειρίες ως παιδί, έφηβος και νέος, κάποιες τόσον τραγικές που μοιάζουν σαν ψέμα όταν τις ανασύρω.

Η γιαγιά πάνω στον γάδαρον είναι μία από τις αγαπημένες μου. Ανασύρεται κάθε φορά που βλέπω τα κοντοκουρεμένα ζέρο κεφάλια των αγοριών, παιδιά πλέον γνωστών και αγνώστων που ετοιμάζονται να Υπηρετήσουν.

Σε έναν κόσμο αδυσώπητης σκληρότητας, ιδιοτέλειας και διάχυσης μίσους από τις ιδεολογικές «φατρίες» που βασανίζουν τον τόπο μας, η γιαγιά πάνω στον γάδαρον και τα σύκα μέσα από το μαντίλι ήταν, είναι και θα είναι ο δικός μου φάρος. 

Λατρεύω άχρι θανάτου τους Ανθρώπους του Λαού μας, διότι ευλογήθηκα να εισπράξω μέσα από τις τάξεις του μικρές και μεγάλες πράξεις Τρυφερότητας που λειτουργούν σαν ασπίδα στο ολοένα και αυξανόμενο δηλητήριο.

Καλήν Θητεία Λεβέντες, Ασφαλισμένη, με Υγεία. Και καλοί Πολίτες. Και μακάρι στην θητεία σας να βρεθεί και εσάς μία γιαγιά πάνω στον γάδαρον.

Για αυτές Υπηρετούμεν.

Τες ευτζιές μου νάσιετε...

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~~