Εισαγωγή: Στις 14 Οκτωβρίου έγινε στην Ρώμη η παρουσίαση του βιβλίου του Μίκη Πασιά:
«Α Παναγία μου! Madonna Mia! “Mi sembra un sogno” Cipro 1974 – Una Guerra Ignorata»
Η παρουσίαση έγινε στο Palazzo Valentini ,στην αίθουσα συνεδριάσεων της πρώην επαρχιακής διοίκησης της Ρώμης, στην παρουσία μελών του διπλωματικού σώματος Ιταλίας και Κύπρου, ιατρών, φίλων και συγγενών.
Η εκδήλωση έδωσε την ευκαιρία να αναδειχθεί η βαρβαρότητα της εισβολής, το δράμα του Κυπριακού λαού και των συγγενών των αγνοουμένων. Oι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να ακούσουν από πρώτο χέρι τον άνισο Αγώνα και τις περιπέτειες του Μίκη και των συμπολεμιστών του, κάποιοι δε που τον γνώριζαν, για πρώτη φορά. Η παρουσίαση προωθήσε την Διαφώτιση για το Κυπριακό σε επίπεδο Ανθρώπινης Επαφής συμπληρώνοντας ή/και αντικαθιστώντας την όποια κρατική διαφώτιση, εάν αυτή υπάρχει.
Στην εκδήλωση μίλησαν με την σειρά οι Ανδρέας Χριστοδουλου (για τον Πρέσβη της Κύπρου στην Ιταλία, κ. Γιώργο Χριστοφίδη), η Αλεξάνδρα Ζαμπά (Πρόεδρος Συνδέσμου Κυπρίων Ιταλίας) ΝΗΜΑ, ο γράφων, ο ψυχίατρος και συμφοιτητής του Μίκη στην Ιταλία Αργύρης Αργυρίου, ο συγγραφέας του βιβλίου Μίκης Πασιάς και η Μichela Maria Michael, μεταφράστρια, κόρη του συγγραφέα. Την εκδήλωση συντόνιζε ο Biagio Andrea Vacante, νοσοκόμος ο οποίος και φρόντισε τον συγγραφέα σε πρόσφατη σωτήρια χειρουργική του επέμβαση. Ακολουθεί η ομιλία μου στην παρουσίαση του βιβλίου. Ευχαριστώ θερμά την Κατερίνα Μιχαήλ, κόρη του συγγραφέα για την μετάφραση και παρουσίασή της στην Ιταλική γλώσσα. Στο τέλος της εκδήλωσης ο συγγραφέας απάντησε σε ερωτήσεις από το κοινό.
Παρά το ότι η ομιλία περιέχει προσωπικές αναφορές στην ζωή και την δράση του συγγραφέα - όπως είναι και το ορθό στην παρουσίαση του βιβλίου του - επιθυμώ μέσω της να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τους Αγνοημένους Πολεμιστές, του Αγνοούμενου Πολέμου του τόπου μας. Όλων των Μονάδων της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ που προδομένες υπεράσπισαν τις Κυπριακές Θερμοπύλες. Η Πολιτεία καταδίκασε τον Αγώνα τους στην Λήθη. Μόνον οι ίδιοι και οι αγαπημένοι τους γνωρίζουν τα πόσα έζησαν και τον Πόνο της Μνήμης που του συνοδεύει ακόμα. Χρωστούμε και στην γενιά τους και τον Ηρωισμό τους την όποια Ελευθερία μας.
***
Μνησιπήμων Πόνος: Η Μνήμη του Πόνου, ο Πόνος της Μνήμης
Δυόμισι χιλιετίες πριν ένας διάσημος Έλληνας άφηνε την τελευταία του πνοή στην φιλόξενη Γέλα της Σικελίας. Στην νέα του πατρίδα με τα χρυσά στάρια ο τραγικός ποιητής διάλεξε μόνον μία ιδιότητα να τον συντροφεύει. Ένας άνθρωπος που το όνομα του αντηχεί στους αιώνες διάλεξε στο μνήμα του να γράφει:
Αἰσχύλον Εὐφορίωνος Ἀθηναῖον τόδε κεῦθει
μνῆμα καταφθίμενον πυροφόροιο Γέλας·
ἀλκὴν δ' εὐδόκιμον Μαραθώνιον ἄλσος ἄν εἴποι
καὶ βαθυχαιτήεις Μῆδος ἐπιστάμενος.
Τον γιο του Ευφορίωνα τον Αθηναίο Αισχύλο
κρύβει νεκρόν το μνήμα αυτό της Γέλας με τα στάρια·
την άξια νιότη του θα ειπεί του Μαραθώνα το άλσος
κι ο Μήδος ο ακούρευτος οπού καλά την ξέρει.
Από μία ζωή γεμάτη δόξα και αναγνώριση ο Αισχύλος του Ευφωρίωνα διάλεξε μόνον να μνημονεύσει τον στρατιώτη που υπεράσπισε τον τόπο του απέναντι στην βαρβαρότητα.
Στον Αισχύλο χρωστούμε την έννοια του μνησιπήμωνος Πόνου, του Πόνου της Μνήμης, της Μνήμης του Πόνου. Είναι αυτός ο Πόνος που δυόμισι χιλιετίες μετά επισκέφτηκε έναν άλλο φιλοξενούμενο της Ιταλικής γης, τον Μίκη Πασιά από το Γέρι της Κύπρου.
Ο Μίκης, καταξιωμένος ιατρός, αγαπημένος σύζυγος και πατέρας, έκρυψε επιμελώς από τους αγαπημένους του και τον κόσμο το κομμάτι εκείνο που άφησε πίσω του το καλοκαίρι του 1974. Ρούφησε την ζωή της νέας του πατρίδας, ερωτεύτηκε, αγάπησε, καταξιώθηκε, περπατούσε ανάμεσά σας χωρίς κανένας – ούτε οι δικοί του – να γνωρίζει την Δαντική Κόλαση μέσα στην οποία βάδισε αυτός και οι Φίλοι και Συμπολεμιστές του.
Lasciate ogni speranza voi ch’intrate!
Αφήστε κάθ ελπίδα σεις που μέσα πάτε.
Ώσπου η Μνήμη του Πόνου, ο Πόνος της Μνήμης, ταξιδεύοντας χιλιάδες χρόνια από την πυριφόρα Γέλα τον συνάντησε στην Αιώνια Πόλη, ρίχνοντας τον ξανά στην Άβυσσο. Κάποιος άλλος θα μπορούσε να είχε τρελλαθεί από τον Πόνο. Ο Μίκης όχι. Είχε ήδη αρκετά εφόδια για να αντέξει. Μετέτρεψε την ζωή του σε έναν Αγώνα-Μνημόσυνο για τους χαμένους του Συμπολεμιστές, σε μία πορεία τραγική, χωρίς κάθαρση, ώστε να αναδειχθεί η ιστορία των νέων που το καλοκαίρι του 1974 στάθηκαν με λιανοντούφεκα απέναντι στον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ.
Ο Μίκης αφιέρωσε τον χρόνο του ανάμεσα σε Κύπρο και Ιταλία για να βρει, να μιλήσει, να καταγράψει τις αναμνήσεις των συμπολεμιστών του, να βοηθήσει στην ανεύρεση των αγνοούμενων του συντρόφων, να αναδείξει το θάρρος των νέων της Κύπρου, αλλά και ενός Ιταλού πολίτη ανάμεσά τους που δεν δίστασαν να υπερασπίσουν τον μικρό τους τόπο, παρά την προδοσία. Ως Αθηναίοι έφηβοι δεν ντρόπιασαν τα όπλα τους και δεν εγκατέλειψαν ο ένας τον άλλον. Πολλοί πλήρωσαν αυτή την Φιλία και την Αφοσίωση με την ζωή τους.
"Ένας Πόλεμος Αγνοούμενος" είναι ο τίτλος που πρόσθεσε στα Ιταλικά. Και είναι ένας τίτλος ταιριαστός. Όχι μόνον για τους πολλούς αγνοούμενους στρατιώτες και πολίτες, κάποιοι από τους οποίους ανακαλύπτονται μέχρι και σήμερα και που τα κόκκαλα τους μαρτυρούν τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστηκαν, αλλά και για την πλήρη σιωπή που κάλυψε αυτούς που επιβίωσαν. «Ένοχος που έμεινες ζωντανός» ήταν η ορθή διάγνωση της συζύγου του Μίκη, Nuccia.
{Ο Πενταδάκτυλος της Καλαβρίας}
Σαν σε ιστορία αρχαίας μυθολογίας που έπλασαν οι Μοίρες χορεύοντας Tarantella η Nuccia άπό το Oppido Mamertina ένωσε με την παρουσία της τον Πενταδάκτυλο και την Άσπρη Μούττη της Κύπρου με τον Pentadattilo και το Asrpomonte της Καλαβρίας.
Ένοχος που έμεινε ζωντανός ο Μίκης, ο ιατρός, ο άνθρωπος που σαν παιδί περηφανεύεται ότι έβοσκε πρόβατα, ο καλός ποιμένας, έκατσε να γράψει, την ιστορία του, την ιστορία των συμπολεμιστών του, την ιστορία των νέων που δεν έζησαν να μεγαλώσουν. Είναι η ιστορία στο βιβλίο που βρίσκεται μπροστά μας.
«Ένας πόλεμος χωρίς ήρωες», λέει στις κουβέντες μας. Έτσι τον καταδίκασαν για δεκαετίες, η σιωπή και το επίσημο αφήγημα. Ένας Πόλεμος Αγνοούμενος...
Ο Μίκης και άλλοι έχουν σπάσει το απόστημα με την κατάθεση των μαρτυριών τους. Φωτίζουν τον Πόνο με τις Μνήμες τους, προσφέροντας μία ανεκτίμητη υπηρεσία στον τόπο τους αλλά και στην Ανθρωπότητα.
Ποτέ τόσοι λίγοι, με τόσα λίγα μέσα δεν αντιστάθηκαν σε τόσους πολλούς. Και αν η Μνήμη Πονάει είναι επειδή ο Πόνος είναι αβάστακτος. Και μόνο όταν τον μοιράζεσαι μαλακώνει, όσο μπορεί να μαλακώσει ο Πόνος. Και μπροστά μας έχουμε το μοίρασμα του Πόνου.
Κι αν η ιστορία είναι μια ιστορία τραγική, δεν παύει να έχει όλα εκείνα που μας κάνουν Ανθρώπους. Την Αγάπη για τον Τόπο και τους Ανθρώπους του. Την άδολη Φιλία νέων παιδιών. Την Πίστη σε Δυνάμεις πέρα από τα Φυσικά. Την Ταπείνωση, την Υπομονή, την Ευγνωμοσύνη. Την Αγάπη. Την Υπέρβαση...
Όσοι γνωρίζουμε τον Μίκη γνωρίζουμε και ότι:
Το αντίδοτο για την Βαρβαρότητα δεν είναι το Μίσος, αλλά η Αγάπη για την Ζωή.
Και ο συγγγραφέας μας είναι η τρανή απόδειξη! Σε έναν κόσμο που κατρακυλά στο Χάος ανθρώποι σαν τον Μίκη Φωτίζουν έναν άλλο δρόμο.
Φίλε Μίκη, το Χρέος σου το έχεις κάμει. Με το παραπάνω. Απέναντι στις δύο πατρίδες σου, απέναντι στην ανθρωπότητα, απέναντι στους νεκρούς και ζωντανούς συμπολεμιστές σου. Απέναντι στους αγαπημένους σου. Είναι καιρός να πάψεις να αισθάνεσαι ένοχος. Έχεις κάμει το καλύτερο Μνημόσυνο για τους χαμένους σου φίλους. Είμαι σίγουρος ότι όταν ξαναβρεθείτε πέρα από το Ποτάμι, θα γελούν μαζί σου, θα γελάτε μαζί με έναν ποτήρι μπίρα στο χέρι.
A riveder le stelle
Για να Ξαναδούμε τα Αστέρια...
Μίκη η Κόρη σου έχει Δίκαιο. Η Ζωή συνεχίζεται. Ζήτω η Ζωή...
{Η Ζωή συνεχίζεται: Ο εγγονός του Μίκη, Leonardo με τον πατέρα του Dario Pietrobono}
Σόλων Αντάρτης (Δάσκαλος)
Posts
No comments:
Post a Comment