Δεν Ξεχνώ: Σε Αναζήτηση της Χαμένης Τρυφερότητας

  

Μία τοποθέτηση για όλα 

Μία από τις πρώτες μου αναμνήσεις βιώθηκε στην ακτή της εισβολής.

Ανάμεσα στην δική μου αγέλη ενηλίκων – τον παπά μου, την μάμμα μου, τον τατά (νονό) μου Θάσο και τον θείο Σάββα - καθόμουν κάτω από μία ομπρέλα. Αισθανόμουν ασφάλεια, διότι αυτή η αγέλη ενηλίκων με αγαπούσε Αγαπιόμουν ως μια νέα ύπαρξη – το μέλλον – και ως το πρώτο παιδί τούτης της υπέροχης συναπαρτζιάς (παρέας) φίλων που πήγαινε για μπάνιο στην Κερύνεια. Και το ένιωθα σαν μία εσωτερική ζέστη παρόμοια με την ζεστασιά του μεσογειακού μας ουρανού, σε εκείνη την ακτή που θα έφερνε τον Θάνατο.

Κάτω από την ομπρέλα, ατένιζα το πέλαγος και η ματιά μου καρφώθηκε στο σμίξιμο του ουρανού και της θάλασσας, μακριά στον ορίζοντα. Η μικρή μου ύπαρξη σιγά σιγά χάθηκε μέσα σε ένα απόκοσμο Φως μέσα στο οποίο απλά Δεν Υπήρχα. Εκεί μέσα στην Αιώνια Στιγμή, σε έναν κόσμο αποδοχής και τρυφερότητας, καθορίστηκε η Ύπαρξή μου μέσα στις τρεις διαστάσεις, στον Χρόνο και στο Πεδίο Βαρύτητας.

Η Εισβολή και η Κατοχή υπήρξε για μένα και πολλά παιδιά σαν εμένα, το Βίαιο, Φονικό τεμάχισμα της Ύπαρξής μας στο Πριν και στο Μετά. Και μας εμπότισε με το δηλητήριο της Υπαρξιακής Αδικίας για τον Κόσμο που χάσαμε. Είναι αυτή η Υπαρξιακή Αδικία, το Τέρας με το οποίο μάχομαι εδώ και μισό αιώνα. Και είναι ένα Τέρας ανίκητο διότι τροφοδοτείται συνεχώς από εντεταλμένους Διαβόλους, οι οποίοι και έκτισαν καριέρες και αποκόμισαν κέρδος από την εκμετάλλευση ή/και το συνεχές και αδιάλειπτο ξύσιμο των πληγών μας, με κάποιους/ες από αυτούς/ες να μας κατηγορούν ότι φταίμε!

Ουδείς γνωρίζει τα βιώματα των άλλων. Είναι το μοίρασμα που προσφέρει ένα βλέμμα στην Ψυχή στον Πόνο και στην Υπεροχότητά τους, εφόσον και εάν μας το επιτρέψουν. Μόνον έτσι μπορεί να κτιστεί η Ενσυναίσθηση. Σμίγοντας τις Ψυχές μας όπως σμίγει η Θάλασσα και ο Ουρανός. 

 

Ζούμε όμως σε ένα νησί στο οποίο η Τρυφερότητα απαγορεύεται. Οτιδήποτε το Όμορφο και το Ωραίο πρέπει να ξιμαριστεί ( λερωθεί) από τους άρχοντες και τους κολαούζους τους. Βλέπετε η Ομορφιά και η Τρυφερότητα είναι εμπειρίες Ύπαρξης Αβάστακτες, γιατί μέσω τους το Εγώ, αλλά και κάθε τι Έξω από την Ουσία καταργούνται. Δεν Υπάρχεις δικέ/η μου. Εμπειρία Τρομακτική.

Ευλογήθηκα να ζήσω την αποκόλληση από το Εγώ και τη διάλυση του μέσα στο απόκοσμο εκείνο Φως ξανά, μέσα από διαφορετικές εμπειρίες και μέσα από μία αδυσώπητη πορεία Αυτογνωσίας, η οποία και ξέσκισε το Είναι μου σε άπειρες μικρές πολύχρωμες ψηφίδες προτού «χαθώ». H εμπειρία είναι πάντοτε η ίδια. Και πριν από την Πτήση, κουβαλά πάντα τον Υπαρξιακό Τρόμο της απώλειας της συνείδησης, της απώλειας του Εγώ και όλα όσα νομίζουμε ότι αυτό συνθέτει και όλα εκείνα στα οποία αγκιστρώνεται.

Αναγνωρίζω λοιπόν πενήντα χρόνια μετά, ότι όλη μας η Ζωή καθορίζεται από την ακόρεστη δίψα για Επιστροφή στην Πατρίδα της Παιδικής μας Ηλικίας. Τότε που ο Χρόνος και το Εγώ δεν μας καθόριζαν, αλλά ούτε και μας παγίδευαν. Τότε που Πολιτικοί, Ιεράρχες, Ψυχολόγοι, Δάσκαλοι, Καθηγητές, Ακαδημαϊκοί, Αναλυτές και κάθε λογής «σοφοί» δεν μπορούσαν να μας διδάξουν απολύτως Τίποτε, διότι Ζούσαμε. Πριν παγιωθεί, το Εγώ μας ως προσωπική υπόσταση, ήταν το όχημα με το οποίο απολαμβάναμε τον Κόσμο.

Όλα τα δεινά εντός εκτός και επί τα αυτά μας, όλα τα δεινά της Ανθρωπότητας προέρχονται από το ότι Ξεχάσαμε και ότι κάποιοι/ες χειραγωγούν την γνήσια και άδολή μας επιθυμία για Επιστροφή ή/και την λοιδορούν. Το Δεν Ξεχνώ είναι Υπαρξιακή στάση Επιστροφής, στο Όντος Ων, που έλεγε και ο Δάσκαλος μου Νίκος Ορφανίδης στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Και στον τόπο μας. 

Θρηνώ την χαμένη μας Τρυφερότητα. Και δηλώνω σε αδιέξοδο για την πορεία επιστροφής σε αυτή, μέσα σε έναν κόσμο που έχει ομαλοποιήσει θεσμικά τον κανιβαλισμό, το Μίσος, τις δολοφονίες χαρακτήρων, τους βιασμούς, τις σφαγές παιδιών και την λογοκρισία, μέσα από τα πληκτρολόγια όσων έχουν οριστικά αποκοπεί από την Τρυφερότητα.

Ξέρω όμως ότι το πού θα βάλεις εκείνο το σημείο στίξης έχει τεράστια σημασία:

«Εγώ ειμί! Η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή»

Αγαπηθείτε. Χανόμαστε.

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~