Αναμασώντας τα του Παρόντος

 

Με αφετηρία μια Δήλωση του Μιχάλη Τιγκιρίδη

♦ Συνήθως αποφεύγω το παιγνίδι του "Συμφωνώ-Διαφωνώ" με το Α ή Β, αλλά δεδομένου ότι το κείμενο της πιο κάτω Δήλωσης είναι ως επί το πλείστον μεγάλης αξίας, θα ήθελα να την προωθήσω προσθέτοντας και μια - όσο πιο γίνεται - περιληπτική κριτική.

♦ Συμφωνώ απόλυτα με το ΠΝΕΥΜΑ της Δήλωσης. Επίσης συμφωνώ και με την πλειονότητα των τοποθετήσεων, ΙΔΙΩΣ σε ό,τι αφορά τα Εθνικά θέματα.

♦ Στα θέματα σεξουαλικότητας βρίσκω την δήλωση πολύ πιο γόνιμη και προοδευτική από εκείνες του 90% των "εθνικοφρόνων" (λαμπρόν να τους κάψει) που έχουν ριζώσει σε μια απαιχθέστατη και γελοία ομοφοβία και μίσος. Το ομοφυλόφιλα άτομα που καταπιέζουν και μισούν είναι Έλληνες. Οι οποίοι  αποτελούν μια από τις πιο καταπιεσμένες κοινότητες του ελληνισμού (ακόμα πιο καταπιεσμένη δε, και κυνηγημένη, είναι η κοινότητα Ασθενών και Φίλων της Κάνναβης).

♦ Αλλά στο θέμα τεκνοθεσίας και δημιουργίας οικογένειας από ομοφυλόφιλα άτομα, η τοποθέτηση στη Δήλωση είναι λειψή: το δικαίωμα να δημιουργήσουμε οικογένεια ανήκει σε όλα τα άτομα, και είναι αναφαίρετο. Στις ανησυχίες πως τάχα "οι ομοφυλόφιλοι είναι ακατάλληλοι ή και βλαβεροί στον ρόλο γονέων", απαντώ πως ήδη έχουμε δει την προκοπή και το χαΐρι των κατά συρροήν γενεών  ΕΤΕΡΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ γονέων: οι θρυμματισμένες οικογένειες, οικογενειακή βία, η ανατροφή παιδιών χωρίς αγάπη και χωρίς αρχές ή αξίες, οι οικογένειες που παράγουν εγκληματίες, ρατσιστές, βιαστές, κομματικούς και άλλα αποβράσματα ΔΕΝ είναι προϊόν ομοφυλόφιλων γονέων! - αλλά ανθρώπων που ζουν ασυνείδητα, ασχέτως της σεξουαλικότητας των. Το μόνο κριτήριο και η μόνη παράμετρος που καθορίζει και σχηματίζει μια οικογένεια είναι η ΑΓΑΠΗ, ο Θείος Έρως, και όχι το προς τα που ελκύεται το πέος ή το αιδίο.

♦ Δεν συμφωνώ με την καταδίκη του Φειδία, ούτε και των ψηφοφόρων του. Αφ' ενός, είδαμε ήδη "τα χαΐρκα" των έμπειρων και κομματικών ΕυρωΒουλευτών: τι έχουν να υπερηφανευτούν; Τι από τις εργασίες τους εδώ και 20 χρόνια στο ΕυρωΚοινοβούλιο αξίζει χειροκρότημα; Τουλάχιστον με την εκλογή Φειδία προκύπτει η ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ότι από το βήμα που κατέχει αυτός θα προσφέρει κάτι πιο σημαντικό στην κοινωνία (ήδη πολλοί πιστεύουν ότι έχει προσφέρει), αλλά και πραγματώνεται και η διάσωση των ψηφοφόρων από την αδράνεια και αποχή. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει καλύτερα τα πράγματα; Θα μπορούσε να είχε γίνει η προεκλογική του πάνω σε πιο γερές αρχές και αξίες; Ναι σίγουρα. Τουλάχιστον όμως τον βλέπουμε να συνεχίζει να προσπαθεί και να κινείται με θάρρος υπερβαίνοντας τα εσκαμμένα, και ανοίγοντας νέους ορίζοντες και προοπτικές του τι έστιν πολιτική στην ΣΥΓΧΡΟΝΗ εποχή. Η κριτική εις βάρος του θα πρέπει να γίνεται βάσει αρχών και τοποθετήσεων. Όχι ανάλογα με το τι είδους βίντεο βλέπουν οι ψηφοφόροι του.

♦ Για το θέμα της Κλιματικής Αλλαγής πιστεύω πως ο συγγραφέας της Δήλωσης θα μπορούσε να μελετήσει λίγο πιο πολύ τις απόψεις και επιστημονικά συγγράματα των επιστημόνων που φιμώνονται και έχουν καταστεί αντιφρονούντες στο επικρατούν δόγμα. Τα πολύπλοκα αυτά θέματα ΔΕΝ μπορούν να συνοψιστούν σε συνθήματα.

♦ Η σύγχιση του λαού μας για την εκλογή του Προέδρου Τραμπάκουλα είναι κατανοητή. Δυστυχώς οι πολιτικές ανάγκες και μεθόδοι που αρμόζουν στις χώρες του Ιμπεριαλισμού είναι συνήθως ακριβώς αντίθετες από αυτές που αρμόζουν σε μικρές και εξαρτημένες χώρες, αποικίες, και προτεκτοράτα όπως το δικό μας. Για παράδειγμα, στο θέμα της Μετανάστευσης, η δική μας χώρα κυριολεκτικά πνίγεται από ένα κύμα μεταναστών και προσφύγων που δεν μπορεί να στηρίξει ούτε οικονομικά, ούτε δημογραφικά. Χρειαζόμαστε να τεθούν αυστηρά όρια. Άλλά οι μεγάλες χώρες της Δύσης, εκείνες που ΘΕΛΟΥΜΕ να καταρρεύσουν γιατί με την Ιμπεριαλιστική τους πολιτική καταστρέφουν και εμάς και όλους, θα καταρρεύσουν πιο εύκολα και πιο ανθρώπινα αν επικρατήσουν οι ροές μεταναστών προς το μέρος τους. Αυτό είναι προς όφελος όχι μόνο των μεταναστών και των ιθαγενών, αλλά και ολοκλήρου του κόσμου. Μαζί τους θέλουμε να καταρρεύσει ο μιλιταρισμός τους, ο εθνικισμός τους, η Οικονομία τους, και όλος ο μηχανισμός θανάτου που συντηρούν.

Αλλά ο σταλινισμός, ο ψευδο-αναρχισμός και ο Τραμπακουλισμός έχουν αντιστρέψει και ισοπεδώσει τα πράγματα: αυτά που ισχύουν στις αποικίες συνήθως είναι αντίθετα από αυτά στις "μητροπόλεις" του Δυτικού Ιμπεριαλισμού. Εμείς ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ δυνατή Άμυνα, όρια στη Μετανάστευση, υγιή εθνικισμό και εθνικό φρόνημα, δυνατή Οικονομία ΚΑΙ την καταπολέμηση του ρατσισμού, εθνικού σωβινισμού, της φαλλοκρατίας και ανδρικού σωβινισμού, και της ομοφοβίας.

♦ Και πως αλλάζουν όλα αυτά; Απαιτούνται ενότητα, συλλογικοί Κινηματικοί αγώνες, κοινωνική αυτο-οργάνωση στη βάση κοινών στόχων, αρχών, αξιών, μεθόδων, συμπεριφορών. Και... αυτά δεν αρκούν.

♦ Οι συμφωνίες-διαφωνίες δεν είναι μόνο για να διαχωρίζονται τοποθετήσεις. Πιο σημαντικά, μπορούν να ανοίξουν δρόμο προς την πολυπόθητη ΕΝΟΤΗΤΑ του λαού μας, ή τουλάχιστον προς την ενότητα των ατόμων και οργανώσεων που θέλουν και μπορούν να κινηθούν πολιτικά και ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΑ στη βάση των δηλώσεων που εμπεριέχει η πιό κάτω Δήλωση. Είναι εύκολο και έντιμο οι συνεργασίες και η ενότητα να κτίζονται στη βάση των κοινών αρχών, αξιών, στόχων, συμπεριφορών και μεθόδων. Και είναι πολύ εντάξει το να λέμε ότι "εφ' όσον μας ενώνουν τα τάδε, που είναι τα πιο σημαντικά, δεν χρειάζεται να τσακωνόμαστε για εκείνα στα οποία διαφωνούμε".

♦ Για να γίνει ουσιαστική αλλαγή χρειάζονται αλλαγές από ρίζας, ριζοσπαστικές. Και χρειάζεται ο λαός μας να μετατραπεί σε ΑΞΙΟ και ΙΚΑΝΟ για νέες μορφές Ελευθερίας.

♦ Ο λαός μας έχει τεράστια ανάγκη από ουσιαστική ΠΑΙΔΕΙΑ, καθώς και ανάγκη για ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ αναγέννηση και αναπροσανατολισμό, μακριά από την θρησκοληψία, την μισαλλοδοξία, και την οπισθοδρόμηση που επικρατούν σήμερα, που παράγουν ένα λαό μεθυσμένο με εμπορεύματα, όπου έκαστος ονειρεύεται πως είναι αγγλοαμερικάνος.

♦ Οι αλλαγές που ζητούμε δεν μπορούν να πραγματωθούν χωρίς ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Αλλά και ζούμε σε μια εποχή όπου οι πλείστοι δεν έχουν ιδέα το τι είναι αυτό!

♦ Το πιο δύσκολο πρόβλημα είναι το πως θα ανατραπεί και αντικατασταθεί το παρόν πολιτικο-οικονομικό σύστημα με δομές λαϊκής εξουσίας, αμεσοδημοκρατικές συλλογικές διαδικασίες, αλλαγές στο σχήμα ιδιοκτησίας και διοίκησης των μέσων παραγωγής και φυσικών πόρων, και μορφές αυτοδιοίκησης στις γειτονιές, συνοικίες, κοινότητες, και σε όλη την χώρα.

♦ Το αυτόνομο Λαϊκό Κίνημα βρίσκεται σε νηπιακή μορφή: ακόμη και όταν ξεσπά μαζικά, όπως με την Ειρηνική Εξέγερση των Αγανακτισμένων, ή με το Κίνημα διασφάλισης Ιατρικών και Συνταγματικών Δικαιωμάτων ενάντια στην κορωνοδικτατορία, ή έστω και στην "καθοδηγούμενη" μορφή που έλαβε κατά το Δημοψήφισμα του 2004, παρουσιάζει ΑΝΑΜΙΚΤΕΣ προοδευτικές και οπισθοδρομικές συμπεριφορές και ιδεολογίες, και δυστυχώς σε όποιους τομείς ή κλάδους δεν υπάρχουν ήδη εν δράσει ελευθεριακές δομές και δραστηριότητες, εμφανίζει τεράστιες δόσεις από ΑΥΤΑΡΧΙΚΕΣ συμπεριφορές και ιδεοληψίες.

♦ Παρ' όλα αυτά δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την ανατροπή και αντικατάσταση της εξουσίας του δικέφαλου τέρατος που ονομάζεται ΚεφαλαιοΚράτος με δομές που να είναι Σοσιαλιστικές, Κομμουνιστικές, Αναρχικές, Οικολογικές, Φεμινιστικές, Ελευθεριακές, Αυτονομιστικές, που έχουν Εθνική-πατριωτική ταυτότητα. Πρέπει να συνεχίσουμε να ψάχνουμε για την "μαγική φόρμουλα" που θα τα υλοποιήσει.

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της Δήλωσης του Μιχάλη Τιγκιρίδη.

 

ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΙΩΘΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΚΥΠΡΙΟΣ!  ΣΗΜΕΡΑ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ! 😢

ΟΧΙ!  Εγώ δεν πρόκειται να παινέψω ξανά το "ΣΠΙΤΙ" μου γιατί δεν του αξίζει.

Οι τελευταίες αναλαμπές του ΟΧΙ του 2004 έχουν προ πολλού σβήσει.

Οι Αγώνες και οι Θυσίες των Ηρώων, των Αγωνιστών και των απλών ανθρώπων των δεκαετιών του 50 και του 60 αντί να αποτελούν για μας πηγή έμπνευσης και αντίστασης, βλέπουμε σήμερα σαν ένα εφιαλτικό όνειρο, ενα λαό δειλό, παρηκμασμένο, εθελόδουλο, άβουλο, δουλοπρεπή και ηττοπαθή, χωρίς ιδανικά και αξίες που δεν θυμίζει σε τίποτε τον ηρωικό λαό που αγωνίστηκε το 1955-59, αλλά και αργότερα, υπέρ βωμών και εστιών. 

Παλαιότερα οι Κύπριοι, αν και φτωχοί οι περισσότεροι, είχαν ιδανικά, αρχές και αξίες. Σήμερα, τις ηθικές & πνευματικές αξίες και τη φιλοπατρία διαδέχθηκαν ο ευδαιμονισμός, ο υλισμός και η καταρρακωση των ηθικών & πνευματικών αξιών και της εθνικής αξιοπρέπειας. Ο φανατισμός, ο σωβινισμός και οι εθνικιστικές φραστικές εξάρσεις εκλαμβάνονται από πολλούς ως έκφραση πατριωτισμού. Παρακολουθούμε σήμερα ένα λαό παρασυρμένο στο κυνήγι του πλούτου και της καλοπέρασης.

Παρακολουθούμε σήμερα ένα λαό ο οποίος στην πλειοψηφία του δεν νοιάζεται για τον δυσπραγούντα και δεινοπαθούντα συνάνθρωπο του.

Παρακολουθούμε σήμερα ένα λαό ο οποίος βλέπει σαν απαθής θεατής όσα τεκταίνονται σε βάρος του τόπου του τόσο από τους βάρβαρους Τούρκους όσο και από το διεφθαρμένο πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο.

Για 50 χρόνια κατέχουν παράνομα τη μισή Κύπρο οι Τούρκοι και δεν τόλμησε ακόμα έστω και ένας ΕΛΛΗΝΑΣ Κύπριος που το λέει η ψυχή του να μπει στα κατεχόμενα νυχτιάτικα και να κάνει λίγο σαματά. Να αναταράξει λιγο τα λιμνάζοντα νερά. Έστω από παρορμητισμό.  Δεν αναφέρομαι σε αντάρτικο.  Απλά να δείξουμε, έστω και υποτυπωδώς, εντός και εκτός της Κύπρου ότι αντιστεκόμαστε και δεν πρόκειται ποτέ να συμβιβαστούμε με την κατοχή.

Έτσι θά'καναν άραγε οι βουνήσιοι Κρήτες αν η Κρήτη ήταν ημικατεχόμενη από τους Τούρκους;

Εγώ πιστευω ότι, έστω και αν ισχυροποιήσουμε την άμυνα μας, αν στο μελλον επελάσουν οι Τούρκοι προς τις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου και δεν επέμβουν άμεσα και δυναμικά άλλες χώρες για να τους απωθήσουν, οι Τουρκοι θα καταλάβουν την υπόλοιπη Κύπρο δια περιπάτου, γιατί τα παλληκάρια της φακής που κατοικούν σ' αυτό τον τόπο θα το βάλουν στα πόδια.  Αλλά έστω κι αν δεν μας επιτεθούν οι Τούρκοι, αυτό που αξίζει στον εθνικά και ηθικά ανυπόληπτο, ανάξιο, ηττοπαθη και αναξιοπρεπή αυτό λαό είναι να εισβάλουν στις ελεύθερες περιοχές κανίβαλοι απο την Αφρική και να μας φάνε ολους!

Σε αντίθεση με την παγκόσμια κοινή γνώμη η οποία συμπαρίσταται ολόψυχα στους Παλαιστινίους και καυτηριάζει με δριμύτητα τη σφαγή των Παλαιστινίων της Γάζας από το σατανικό καθεστώς του Βενιαμίν Νετανιάχου, η μέχρι αναλγησίας έλλειψη ευαισθησίας και ενσυναίσθησης της πλειοψηφίας των Κυπρίων (μεταξύ των οποίων πολιτικοί, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, ΜΜΕ και άνθρωποι που θεωρούνται σοβαροί, μορφωμένοι και καλλιεργημένοι) απέναντι στο απερίγραπτο μαρτύριο που βιώνουν 2.5 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι στη Γάζα τους τελευταίους 16 μήνες, προκαλεί αλγεινή εντύπωση και οργή στους λίγους δημοκράτες, ανθρωπιστές και πατριώτες που απέμειναν σε αυτό τον τόπο.

Μια μεγάλη μερίδα κοκορόμυαλων Κυπρίων εκφράζει τον θαυμασμό της προς τον παρανοϊκό νεοεκλεγέντα Αμερικανό Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος θεωρεί την "κλιματική αλλαγή" και την "υπερθέρμανση του πλανήτη" (που απειλούν, αποδεδειγμένα, άμεσα την επιβίωση της ανθρωπότητας) σαν μια μεγάλη απάτη (hoax) και έχει προαναγγείλει νέες εξορύξεις πετρελαίου (fossil fuels) στις ΗΠΑ, κηρύττοντας πόλεμο κατά της "πράσινης ενέργειας".

Θαυμάζουν όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες τον Ντόλαντ Τραμπ ο οποίος μόλις ανέλαβε (για δεύτερη φορά) την εξουσία στις ΗΠΑ, άρχισε να απειλεί γειτονικές του χώρες με οικονομικό πόλεμο και στρατιωτική επέμβαση, χάριν της "οικονομικής ασφάλειας" της χώρας του. Ούτε ενοχλούνται όλοι αυτοί από τα εγκλήματα κοινού ποινικού δικαίου που διέπραξε ο Τραμπ (μεταξύ των οποίων και βιασμοί γυναικών) και για την άνευ όρων στήριξη του στο γενοκτονικό καθεστώς του Βενιαμίν Νετανιάχου.

Τα ρίχνουμε όλα στον Ιωαννίδη και τον Κίσσιγκερ για τα κακά που μας βρήκαν το 1974, αλλά ξεχνάμε ότι το ένα τρίτο των "Ελλήνων" της Κύπρου υποστήριξαν ένθερμα το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου που έφερε τους Τούρκους στην Κύπρο.

Έρμαιο του ευδαιμονισμού και του υλισμού κατάντησε προ πολλού αυτός ο λαός και όταν η μεγάλη οικονομική κρίση ξέσπασε με τα κουρέματα, τις εκποιήσεις & τα απανωτά κτυπήματα των τραπεζών, των κυβερνώντων και του οικονομικού κατεστημένου, αντί να ξεσηκωθεί και να ξεχυθεί μαζικά ο κόσμος της Κύπρου στους δρόμους και στις πλατείες και με σηκωμένη τη γροθιά να απαιτήσει το δίκιο του, έσκυψε με δουλοπρέπεια και δειλία το κεφάλι του και δέχτηκε με παθητικότητα τη μοίρα του.

Η διαφθορά και η διαπλοκή που εκπηγάζουν από το πολιτικο - οικονομικό κατεστημένο έχουν ξεπεράσει κάθε όριο και έχουν μολύνει τους περισσότερους θεσμούς αλλά και την κοινωνία των πολιτών δυστυχώς, η οποία παρακολουθεί με απάθεια το "Κυπριακό Καράβι" να βουλιάζει.

Ειναι όμως και ρατσιστές οι περισσότεροι Κύπριοι.

Αναφέρομαι γενικά στο φυλετικό, κοινωνικό, θρησκευτικό & εθνικό ρατσισμό, απότοκο προκαταλήψεων, φανατισμού, εθνικισμού, σωβινισμού, μισαλλοδοξίας και "συμπλέγματος ανωτερότητας" που διακατέχουν τους περισσότερους Κύπριους.

Πρόκειται για κλασσικά συμπτώματα της πολιτισμικής και ηθικής παρακμής που μαστίζουν την κυπριακή κοινωνία.

Είναι και ομοφοβικοί οι περισσότεροι Κύπριοι. Αντίθετος προς τον γάμο μεταξύ ομοφύλων (οταν δίνει σ' αυτούς το δικαίωμα τεκνοθεσίας) είμαι και εγώ. Όμως θεωρώ ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ατόμου να έχει το δικό του σεξουαλικό προσανατολισμό και να αποκαλύπτει ελεύθερα αλλά με σεβασμό προς το κοινωνικό σύνολο την οποιαδήποτε διαφορετικότητα του. Δυστυχώς ένα μεγάλο κομμάτι της Κυπριακής κοινωνίας εξακολουθεί να διακατέχεται από το ομοφοβικό σύνδρομο λόγω προκαταλήψεων, θρησκοληψίας και παρηκμασμένων και αναχρονιστικών αντιλήψεων.

Βοούν οι "Άθλοι" του πρώην ΠΤΔ και των Προϊσταμένων της Νομικής Υπηρεσίας.

Ο πρώτος μετέτρεψε την Κύπρο σε "Κράτος Διαφθοράς & Διαπλοκης" και οι δεύτεροι μετέτρεψαν την Κύπρο από "Κράτος Δικαίου" σε "Κράτος Ατιμωρησίας & Συγκάλυψης Ολισθημάτων Ημετέρων".  Η "Απονομή της Δικαιοσύνης" πλήττεται τα τελευταία χρόνια κατά κύριο λόγο από τη Νομική Υπηρεσία.

Όταν σε κάποιο στάδιο κάποιοι Λεμεσιανοί δημιούργησαν την ομάδα των "Κίτρινων Γιλέκων" αναθάρρησα και πίστεψα προς στιγμή πως θα ακολουθούσαμε κι εμείς το παράδειγμα του ξεσηκωμού των "Κίτρινων Γιλέκων" της Γαλλίας τα οποία μέσα σε λίγους μήνες πέτυχαν άθλους.

Φρούδες όμως αποδείχτηκαν οι ελπίδες μου. Τα δικά μας "Κίτρινα Γιλέκα" αποδείχτηκαν ένα κίνημα της πλάκας, ένα από τα πολλά "Groups" του FB όπου οι άβουλοι και δειλοί Κυπραίοι διαμαρτύρονται από τον καναπέ του σπιτιού τους για τα καταπατημένα δικαιώματα τους.

Ανήγαγαν σήμερα τον πατριωτισμό οι Ε/Κ "Ραγιάδες" στην αναφώνηση πατριωτικών συνθημάτων, σε ύμνους προς τους Ήρωες της ΕΟΚΑ, σε ανέμισμα Ελληνικών σημαιών και σε αναθεματισμούς προς τους Τούρκους και τη ΔΔΟ στα ΜΚΔ.

Για μισό σχεδόν αιώνα είναι παντελώς απούσες (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) οι μαζικές δυναμικές αντικατοχικές διαδηλώσεις και άλλες εκδηλώσεις που υποκρύβουν κάποιο κίνδυνο ή ρίσκο.

Ενεργούν πάντα εκ του ασφαλούς οι Ε/Κ "ραγιάδες".

Τι να πεις για τις χιλιάδες των συμπατριωτών μας όλων των ιδεολογιών που τρέχουν περιχαρείς στα κατεχόμενα για να βάλουν φτηνή βενζίνη και να διασκεδάσουν στα τούρκικα κέντρα αναψυχής παρέα με αυτούς που σφετερίστηκαν τις περιουσίες τους;

Το τελευταίο δείγμα πνευματικής παρακμής, ανωριμότητας, ανευθυνότητας και επιπολαιότητας αυτού του λαού αποτελεί η εκλογή στην Ευρωβουλή ενός απαίδευτου, επιπόλαιου, μεγαλομανούς και τυχάρπαστου νεαρού "YouTuber" ο οποίος καυχιόταν ότι είναι ασπούδαστος, αμόρφωτος και δεν έχει ιδέα από πολιτική και δεν ξέρει τίποτε για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και για τα κύρια προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ΕΕ και η Κύπρος. Αντί να ψηφίσουν τα πιο άξια, μορφωμένα και ακέραια άτομα για να εκπροσωπήσουν επάξια την Πατρίδα τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (αδιαφορώντας σε ποιο κομματικό χώρο  αυτά ανήκουν), 71 χιλ. Κύπριοι ψήφισαν τον πιο άσχετο και ανίδεο υποψήφιο χωρίς να σκεφτούν το ρεζίλεμα και τον διασυρμό που θα προκαλέσει σε βάρος της πατρίδας τους η παρουσία αυτού του ατόμου στο Ευρωπαϊκο Κοινοβούλιο.  Τετοιες συμπεριφορές μπορούν κάλλιστα να χαρακτηριστούν "αντιπατριωτικές".

Ας μη κοροιδεύουμε λοιπόν τους εαυτούς μας οτι είμαστε από καλή πάστα καμωμένοι. Οι παλιές επαναστατικές γενιές του κόπου και του μόχθου ΝΑΙ αυτές ήσαν από καλή πάστα καμωμένες. Σίγουρα όμως όχι οι τωρινές.

Συγκρίνω τη σημερινή νεολαία μας με την περήφανη και γεμάτη από αρετές νεολαία του 50 και του 60 και θλίβομαι.  Η σχολικη παραβατικοτητα ακμαζει και τα σχολεια μας (με καποια δοση υπερβολης) καταντησαν εκκολαπτηρια χουλιγκανισμου.

Με μεγαλοστομίες και ευσεβείς πόθους δεν αλλοιώνεται η αλήθεια φίλοι μου. Και επειδή δυστυχώς ακόμη και οι λίγοι πραγματικοί Έλληνες που ζουν σ' αυτό τον τόπο εθελοτυφλούν, τους πληροφορώ με οδύνη ότι οι τελευταίες δημοσκοπήσεις που διεξήγαγαν το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, η εφημερίδα "Σημερινή" και το "ΡΙΚ", καταδεικνύουν ότι το ΝΑΙ θα επικρατούσε άνετα του ΟΧΙ σε ένα νέο δημοψήφισμα για τη ΔΔΟ. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το ευτελές ποσοστό (1.3%) που πήρε ο Γιώργος Κολοκασίδης στις Προεδρικές Εκλογές του Φεβράρη του 2023.

Ένας ξεπεσμός πρωτόγνωρος για τον άλλοτε περήφανο αυτό λαό ο οποίος ύψωσε το ανάστημα του και με στεντόρια φωνή είπε ΟΧΙ, τον Φεβράρη του 2004, στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στην προτεκτορατοποίηση της Κύπρου από τους Τούρκους.

Που φτάσαμε! Να θέλουμε ένα συνεταιρισμό με τα ανδρείκελα του Ερντογάν στην Κύπρο και να καταστήσουμε ολόκληρο το νησί μας προτεκτοράτο της φασιστικής Τουρκίας.

Με βάση όσα έχω προαναφέρει κατέληξα αβίαστα στο συμπέρασμα ότι αυτός ο λαός είναι απατρις & "απολίτιστος" και δεν έχει ευοίωνο μέλλον.

Ήταν αναπόφευκτο ότι ένας τέτοιος ανυπόληπτος λαός θα είχε και τις ηγεσίες που του αξίζουν. Ας μην παραπονιόμαστε λοιπόν γιατί για 15 συναπτα χρόνια (από το 2008 μέχρι το 2023) είχαμε δυο ανάξιους και ανυπόληπτους Προέδρους που διέσυραν την Κύπρο διεθνώς και άφησαν τις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου ανοχύρωτες στο έλεος των Τούρκων.

Η Κύπρος είναι η ιδιαίτερη μου πατρίδα και την αγαπώ, αλλά χωρίς καμιά αμφιταλάντευση δηλώνω ότι σήμερα δεν νιώθω περήφανος που είμαι Κύπριος (όπως ακριβώς δεν νιώθει ένας περηφάνεια για τον ανεπρόκοπο και μέθυσο πατέρα του αλλά τον αγαπά γιατί είναι πατέρας του).

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ σήμερα για την κατάντια μας!

Είμαι περήφανος που είμαι ΕΛΛΗΝ, όχι γιατί οι Ελλαδίτες είναι καλύτεροι από μας, αλλά γιατί οι ΕΛΛΗΝΕΣ και η ΕΛΛΑΔΑ είναι δυο έννοιες ιερές που δεν ταυτίζονται με την Ελλάδα και την Κύπρο του σήμερα.

Αυτός ο αξιοθρήνητος λαός θα ΑΝΑΓΕΝΝΗΘΕΙ μόνο όταν εμφανιστεί, εμπνεύσει και συνεγείρει τους Έλληνες της Κύπρου ένας Κύπριος Ιωάννης Καποδίστριας ή Ελευθέριος Βενιζέλος ! 

Αν παρουσιαστούν μελλοντικά στον τόπο μας τέτοιοι χαρισματικοί Ηγέτες και Πατριώτες που θα σηκώσουν ψηλά το λάβαρο της αναγέννησης και της κάθαρσης, τότε ΝΑΙ θα αναγεννηθεί και ο λαός μας!

Είναι γεγονός ότι τα διεφθαρμένα κόμματα και οι πολιτικοί που ασκούν την εξουσία έχουν διαχρονικά ασκήσει αρνητική επίδραση στις συμπεριφορές και στα ήθη της κοινωνίας μας.

Όμως, είναι η εύκολη δικαιολογία να επιρρίπτουμε όλα τα κακώς έχοντα της κοινωνίας μας στους πολιτικούς και στα κόμματα.

Οι ηθικές αρετές της ταπεινότητας, της μετριοφροσύνης, της ενσυναίσθησης, της αλληλεγγύης, της ευσυνειδησίας, του αλληλοσεβασμού, της μεγαλοψυχίας, της ολιγάρκειας και της αυτογνωσίας που κοσμούσαν κάποτε την Κυπριακή κοινωνία έχουν σχεδόν εκλείψει.

Παρακολουθούμε σήμερα ένα  λαό που έχει σαν κύρια χαρακτηριστικά του την υπεροψία, την αλαζονεία, την επιδειξιομανία, την μεγαλομανία, την εγωπαθεια, την υποκρισία, την ανειλικρίνεια, την αχαριστία, την απληστία, την πλεονεξία και την ζηλοφθονία.

Φταίνε οι πολιτικοί και τα κόμματα γι αυτή την κατάντια;  Ασφαλώς όχι!

Για να μην παρεξηγηθώ οτι είμαι άδικος και ισοπεδοτικός απέναντι στους Κύπριους συμπατριώτες μου, οφείλω να διασαφηνίσω ότι όσα έχω αναφέρει για την παρακμή της Κυπριακής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, ισχύουν για τη μεγαλύτερη μερίδα της κοινωνίας. Ενα ομως μικρό κομμάτι της Κυπριακής κοινωνίας εξακολουθεί να παραμένει προσηλωμένο στις ηθικές και πνευματικές αξίες και να διακατέχεται απο φιλοπατρία και κοινωνική ευαισθησία! Από αυτό το κομμάτι ευελπιστώ ότι θα ξεπηδήσει αργά η γρήγορα ο Κύπριος Ιωάννης Καποδίστριας ή ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Δημοσιεύτηκε εδώ:

Michael Tingirides, 24 Ιαν. 2024
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid0BBfxBKishH1VF83LGLpXzuRwcyDyywTvg7pYF2DzCeZWS6D
zmyHyF5VMd7CMy2J7l&id=100091703514048

Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net

Ο δημιουργός της εικόνας είναι ο Χρήστος Παπανίκος.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ~ Μπροστά στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο

 

του Γιώργου Κυριακού

Μπροστά στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ

“Πτώματα ακέφαλα χορεύανε τρελά και τρέχανε σα μεθυσμένα όταν βαρούσανε οι καμπάνες. Τότε, θυμάσαι, που μου λες: Ετέλειωσεν ο πόλεμος”!

Το 1995 συμμετείχα σε θερινές συναντήσεις σε κάποιον πανεπιστημιακό χώρο. Θα έλεγα πολλά υποσχόμενες. Ήταν το “Πεδεμόντιο” του εγχώριου κινήματος antifa που έθεσε και το ζήτημα της αυτομόρφωσης, το οποίο τιμά μέχρι σήμερα. Δεν ήταν στις προθέσεις των εμπνευστών του, αυτή ακριβώς η εξέλιξη αυτού του κινήματος. Όμως εκεί για πρώτη φορά άκουσα συνδαιτυμόνα να επιχαίρει τον προειδοποιητικό βομβαρδισμό στην πρώην Γιουγκοσλαβία από τον Κλίντον. Μέχρι τότε με τις μικρές μας θεωρητικές δυνάμεις -ως αναρχικοί- εναντιωνόμαστε στους πολέμους και στους επεμβαίνοντες κατακυρώνοντας τις αιτίες στο μισητό μας κράτος και κεφάλαιο. Όχι άδικα – όχι με αρκετά εφόδια. Τη δεύτερη φορά, που βρέθηκα απροετοίμαστος, ήταν το 1999 μετά την επέμβαση της Δύσης στην εναπομείνασα Γιουγκοσλαβία. Σε ένα σπίτι που μαζευόταν μια περιφερειακή συλλογικότητα και σ’ ένα άλλο που συζητιόταν η ύλη περιοδικού, οι αντιπολεμικές διαμαρτυρίες κρίθηκαν από πρόσωπα “βούρκος” και “βόθρος” επί λέξει. “Κρατούσαν ελληνικές σημαίες”, “ο αντιαμερικανισμός είναι πατριωτισμός” και “όταν κοιμάσαι πατριώτης ξυπνάς εθνικιστής”. Το 2000 σε εκδήλωση για τη διεθνή διαδήλωση της Πράγας, σε αμφιθέατρο εκπαιδευτικού ιδρύματος, η συζήτηση εξόκειλε πάλι στις διαδηλώσεις του 1999 και στις εκτοξευμένες μολότοφ στην Πρεσβεία του Θανάτου, που κάποιοι τις αποκάλεσαν “πατριωτικές μολότοφ”, δηλαδή κατακεραύνωναν αναρχικούς που διαδήλωναν στον ίδιο χώρο με “εθνικιστές”. Μέχρι τότε αυτά μού ήταν ακατανόητα κι έζησα μια “κανονικότητα” μέχρι το 2003 στις αντιπολεμικές πορείες ενάντια στην επέμβαση στο Ιράκ. Από τότε δεν εκδηλώθηκε -χωρίς όρους- συλλογικό, ενωτικό, ενάντιο, το αντιπολεμικό συναίσθημα, έστω και με αυτές τις παραφωνίες που ωστόσο βαθμιαία κυριαρχούσαν, όχι σαν ένα νέο αφήγημα που διεκδικεί το σύμπαν αλλά διυλισμένο σε μικρούς αυτόφωτους διάττοντες αστέρες.

●Σήμερα (σωστά) τα κινήματα ασχολούνται με την Παλαιστίνη. Η γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ είναι αποστομωτική. Τόσο όμως που να υπονοούν για την καταστροφή (αποκλειστικά) του κράτους του; Στο μεταξύ οι κατοχές της Κύπρου και της Αρμενίας είναι ανύπαρκτες. Όποιος τολμήσει να τις θίξει δημιουργεί αμηχανία στο κοινό για να μην αναφερθώ περισσότερο στα εξαρτημένα αντανακλαστικά της εξίσωσης [ενάντιος στη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία, δηλαδή ΟΧΙ στα τετελεσμένα της τουρκικής κατοχής = εθνικιστής]. Για άλλους υπάρχει και το Κουρδιστάν ή μόνο αυτό. Το φασιστικό κράτος της Τουρκίας αναφέρεται μόνο για την στρατιωτική κατοχή στο Άφριν ή για τις διώξεις των Κούρδων. Κι ας έχουν οι Κούρδοι, τον Έλληνα Κύπριο Θεόφιλο Γεωργιάδη, στο Πάνθεον των μαρτύρων τους. Για τη βόρεια Ήπειρο, ούτε λόγος για τα δικαιώματα του Ελληνισμού στην Αλβανία, που υποφέρει από τον ιδιότυπο δικτατορίσκο πρωθυπουργό και την κουστωδία των ολιγαρχών του και μετατρέπει το κράτος του σε μικρή Τουρκία των Βαλκανίων.

●Σήμερα μια εκκωφαντική σιωπή για τη διάλυση της Συρίας, προκαλεί ανατριχίλα. Ο ισλαμοφασισμός, σύμμαχος της Τουρκίας, η οποία στηρίζει εργαλειακά την Παλαιστίνη μαζί με τον νεοσιωνισμό υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ, που εργαλειακά στηρίζουν τους Κούρδους, δεν βρίσκει αντίπαλο. Κούρδοι, Παλαιστίνιοι συνωστίζονται ή συγκρούονται στα μυαλά και οι λαοί της Συρίας, ειδικά οι χριστιανικοί λαοί όπως οι Ρουμ Ορτοντόξ, (Ρωμιοί Ορθόδοξοι) βρίσκονται στις χειρότερες ώρες τους. Η συλλογική Δύση στηρίζει το ισλαμοφασιστικό καθεστώς, χαριεντίζεται με τις ονειρώξεις του για τουρκοϊσλαμικά τόξα και επιρροές και οι αντιπολεμικές φωνές εκλείπουν ακόμα και με τις όποιες τους φενάκες ή ιδεοληψίες. Απειλείται η Κύπρος, απειλείται το Αιγαίο και οι επιρροές της Τουρκίας δημιουργούν συμμάχους στα Βαλκάνια, που κοιτούν προς το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης. Οι ΗΠΑ και ο ευρωπαϊκός πυρήνας-ακόλουθος απλά μας βλέπουν σαν χώρο επέκτασης που λειτουργεί για τις ορέξεις τους στη σύγκρουση με τη Ρωσία. Ο χώρος διαλόγου ενός αντιπολεμικού κινήματος που θα δημιουργούσε αλληλοεπιδράσεις στα μέλη του είναι παρελθόν.


ΑΣ ΠΑΜΕ ΠΙΣΩ

Θα ξεκινήσω από το σήμερα προς το 2003, κι όχι από την Ελλάδα. Μιλάω ενίοτε με τον Αλβανό αγωνιστή και πρώην πολιτικό κρατούμενο στα καλύτερα 17 χρόνια της ζωής του, Φατός Λουμπόνια (ο μόνος ή από τους καταμετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού Αλβανούς διανοούμενους που μίλησαν ενάντια στην στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ – ευρωπαϊκού πυρήνα της ΕΕ στη Γιουγκοσλαβία το 1999). Του ζητάω εναγωνίως να μου υποδείξει άλλες ανεξάρτητες φωνές για να βρούμε εν τέλει μια άκρη σε αυτόν τον μικρό βαλκανικό πλανήτη που οι μασχάλες του είναι η μια στην Αδριατική και άλλη στη Μαύρη Θάλασσα. “Δεν υπάρχουν, το Ίδρυμα Σόρος τους έχει στρατολογήσει” μου λέει, “δεν υπάρχουν ανεξάρτητες φωνές, ίσως μόνο κάποιοι που όμως πάσχουν από YUGO-nostalgia”. Συνωμοσιολόγος κι αυτός παιδιά;

Οδεύοντας προς τα πίσω, προς τη σύγκρουση συλλογικής Δύσης - Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας, παρατηρεί κανείς πως το σύνθημα “ούτε ΝΑΤΟ ούτε ΝΑΤΟ” αφήνει ένα τεράστιο κενό για τους “αμυνόμενους” Ρώσους που απειλούν να εκτοξεύσουν τους πυρηνικούς πυραύλους τους σε όλο δυτικό ημισφαίριο. Από την άλλη, στον υποτιθέμενο διάλογο παρουσιάζονται οι Ουκρανοί αναρχικοί που αυτοργανωμένοι αμύνονται στην επίθεση των Ρώσων. “Ναι και με το ΝΑΤΟ” είχαν διατυπώσει σε κείμενά τους. Ο εργαλειακός αντιφασισμός είτε υπερασπίζοντας το Ντονμπάς είτε κατακραυγάζει τον Πούτλερ δεν συνέβαλε σε ένα αντιπολεμικό κίνημα.

Κι αυτή η (υπόκωφη ή άλλοτε ηχηρή) κοινωνική σύγκρουση ξεκίνησε όταν τελείωσε η περίοδος εγκλεισμών ή περιοριστικών μέτρων λόγω πανδημίας. Το παγκόσμιο πείραμα είχε διατελέσει πολλές από τις αποφάσεις της διεθνούς ελίτ και της εγχώριας φωτοτυπίας της. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του έχει πάρει από το 2020 τις θέσεις του στις επάλξεις. Κάθε αμφισβήτηση για τις αποφάσεις του, που βάδιζαν με κινέζικο βήμα προς τον ολοκληρωτισμό, εθεωρείτο “ψεκασμένη” και για το (μισό) κίνημα “φασιστική” - “Τραμπική”.

Ολοταχώς βαδίζοντας προς το 2015 και την έκρηξη του μεταναστευτικού, που αφέθηκε στις ΜΚΟ, (οι οποίες βρέθηκαν στο στόχαστρο μόνο για “ταξικά” ζητήματα, δηλαδή απλήρωτους εργαζόμενους, γεγονότα που γνωστοποιούνταν σε αφίσες στα Εξάρχεια και στα κινηματικά μέσα), διαφάνηκε η τομή. Εν τέλει ίσως υπήρξε επέμβαση στη Συρία κι αν δεν το υπενθύμιζαν κάποιοι Έλληνες αναρχικοί και κομμουνιστές μαχητές κατά του ISIS ίσως και να μην το γνωρίζαμε. Άλλωστε γιατί να είμαστε με τον “χασάπη” Χαφέζ Αλ Άσαντ λες και δεν θα διαδηλώναμε για την “Αλληλεγγύη – όπλο των λαών”. Ίδιες και τότε οι παραφωνίες για τον “χασάπη” Μιλόσεβιτς ή τον “χασάπη” Σαντάμ, αλλά σε άλλα μεγέθη, μεγέθη που ολοένα πολλαπλασιάζονταν και διαιρούνταν από τον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου και μετά. Στο εξής ο Οτζαλάν, τότε πολιτικοστρατιωτικός ηγέτης του ΡΚΚ που χαρακτηριζόταν εθνικιστής – σοβινιστής, θα μετατρεπόταν κάτι σαν οριεντάλ αναρχικός πατέρας. Όμως η περίπτωση των μαχητών κατά του ISIS θα ήταν και η μοναδική. Θα υπενθύμιζε -εμμέσως- ότι το μεταναστευτικό είναι αποτέλεσμα του πολέμου κι όχι ένα συνηθισμένο πεδίο αντιρατσισμού και αντιφασισμού σε πρωτόγνωρες συγκυρίες όπου το επίσημο δίκτυο [κράτος – κυβέρνηση - ΜΚΟ] χρησιμοποιούσε σχεδόν τα ίδια επιχειρήματα με τα “ανταγωνιστικά” του κινήματα.

Μέχρι και το 2003 δεν αναφάνηκαν αιτίες για την -χωρίς όρους- εκδήλωση του αντιπολεμικού αντανακλαστικού. Το μεταναστευτικό ήταν μια γοητευτική ευκαιρία αποδόμησης μιας ενιαίας αφήγησης, της εγρήγορσης για το νέο “υποκείμενο” που όμως γύρισε την πλάτη του στους υποστηρικτές του. Δεν ήρθαν οι μετανάστες στη χώρα για να κάνουν διεθνείς ταξικούς αγώνες. Ο πόλεμος ήταν όμως πάντα παρών. Εμείς απείχαμε από τον πόλεμο ενάντια σε αυτόν.


Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

“Είστε υπέρ ή κατά; Δε σας ζητούμε φυσικά να πάψετε τις ασχολίες σας, να διακόψτε τη ζωή σας, τις προσφιλείς εφημερίδες σας, τις συζητήσεις στο κουρείο, τις Κυριακές σας στα γήπεδα. Μια λέξη μόνο”.

Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος; Πώς ζούσαν 2.000.000 ψυχές σε μια περιοχή με έκταση σαν της Λευκάδας του Ιονίου, στη Γάζα; Πώς ζούνε τώρα εκτοπισμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, με σχεδόν 50.000 νεκρούς και δεκάδες χιλιάδες τραυματίες κι ανάπηρους συγγενείς, φίλους, γείτονες της προηγούμενης “κανονικότητας”, χωρίς νερό, χωρίς τροφή, χωρίς φάρμακα, χωρίς στέγη; Πώς ζουν τα εκατομμύρια προσφύγων Ουκρανών που εγκατέλειψαν τις εστίες τους για να γλιτώσουν τον πόλεμο και αρκετοί από αυτούς δεν ανταποκρίνονται στις νέες “σειρές” που προσκαλεί ο Βολοντμίρ Ζελένσκι για τον πόλεμο; Πώς ζουν όσοι δεν εγκατέλειψαν τις εστίες τους δίπλα στους Ρώσους φαντάρους και θα δουν (αμφότεροι) τα ραδίκια ανάποδα; Είναι αδύνατον να το γνωρίζουμε αλλά ίσως θα πρέπει να ρωτήσουμε έναν Έλληνα της Κύπρου από τους 200.000 πρόσφυγες που έχασαν τις εστίες τους το 1974.

Πώς ζούμε όμως εμείς τους πολέμους, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, με την έντονη ή καθυστερημένη μας καθημερινότητα, με τα κουνούπια που ενοχλούν, με τον καύσωνα, με το κυκλοφοριακό, με τα τρεξίματα σε γιατρούς, με το καζανάκι που χάλασε, με τη δουλειά που βαριόμαστε, με τη γυναίκα ή τον άντρα που χωρίσαμε, με τα ψώνια, με την ανάρτηση στα ΜΚΔ, με τα διαβάσματα για τη σχολή, με την ανεργία και τη μιζέρια στο σπίτι; Πώς ζει ο Κύπριος με 50.000 να τον σημαδεύουν ακατάπαυστα, δίπλα του στη γραμμή αντιπαράταξης;

Το πρώτο είναι τα οικονομικά που πάνε από το κακό στο χειρότερο. Η τρομοκρατία στα super market, στους διογκωμένους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσεις, στην τρομοκρατία της ΑΑΔΕ, στους γιατρούς και σε εξετάσεις, στα φροντιστήρια των παιδιών, σε κάθε σου βήμα, πρόσεχε μη χάσεις την κάρτα σου.

Το δεύτερο είναι η αισθητική του πολέμου που έχει διεισδύσει μέσα μας - “στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως” έλεγαν στίχοι των Magic De Spell. Η προσαρμοσμένη κατάθλιψη πως τα πράγματα χειροτερεύουν αλλά συνεχίζουμε να δουλεύουμε ή όχι, να κάνουμε διακοπές ή όχι, να χρωστάμε ή όχι, να βγαίνουμε σε μαγαζί ή όχι, τέλος πάντων να συνεχίζουμε σε ένα καθοδικό σπιράλ.

Το τρίτο είναι η θανατηφόρα σιωπή, το πεδίο για κάθε “παρέκκλιση” του κράτους: όπλα για την Ουκρανία, στήριξη του Νετανιάχου, χαρούλες για τη διάλυση της Συρίας και τη φυγή του δικτάτορα, νέοι ενεργειακοί διάδρομοι και κατάληψη των ΒΑΠΕ σε βουνά, πεδιάδες και θάλασσα, δικαστήρια που ευνοούν τους ευνοημένους, πολύνεκρες φυσικές καταστροφές και “ατυχήματα” που δεν βρίσκουν την οδό τους στην τιμωρία των υπευθύνων, αυταρχισμός, φτώχεια, διάλυση της αντιπολίτευσης, προεδρολογία κλπ. Στη συνθήκη αυτή “ξέρεις” ότι ο “άλλος” δεν θα σε ακούσει. Κι ο άλλος “ξέρει” ότι “εσύ” δεν θα τον ακούσεις. “Τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ” λέει ένα σύνθημα. Έχει δίκιο, όμως για άλλους λόγους.


ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ ΓΕΝΝΕΣΘΑΙ;

“Εγώ, συλλογίζομαι το γέρο συμβολαιογράφο του τελευταίου πατώματος, με το σκοτωμένο γιο, που δεν τον είδα ούτε και σήμερα. Έχει μήνας να φανεί. Στο λιμάνι τα μπορντέλα παραγεμίσανε από το πλήρωμα των καινούριων αντιτορπιλικών κι οι μάρκες πέφτουνε γραμμή. Η θερμάστρα κουρασμένη τόσα χρόνια έμεινε πάλι φέτος σε μια τιμητική διαθεσιμότητα. «Το πολυαγαπημένο μας αγγελούδι (εδώ θα μπει το όνομα, που για τώρα δεν έχει σημασία), ετών 8 κτλ. κτλ.» Στην οδό Αιγύπτου (πρώτη πάροδος δεξιά) τα κορίτσια κοκαλιασμένα περιμένανε από ώρα τον Ισπανό με τα τσιγαρόχαρτα. Κι εγώ ο ίδιος δεν το πιστεύω αλλά προσπαθώ να σε πείσω οπωσδήποτε, πως αυτό το πράγμα στη γωνιά ήτανε κάποτε σαν κι εσένα”.

Ο Έλληνας φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης, στη μελέτη του «Η πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο», έγραφε σαφώς ότι «ως κατά βάση απρόβλεπτη πρέπει πάντως να θεωρείται η ιστορία μεμονωμένων ή αλυσιδωτών συμβάντων, κι αυτό για την πολιτική πράξη σημαίνει ότι δεν μπορούν να δοθούν λεπτομερείς οδηγίες σε σχέση με τη μελλοντική δραστηριότητα κι ότι επομένως τούτη εδώ επαφίεται αναγκαστικά στη “λεπτότητα της κρίσης”… Ωστόσο» σημείωνε, «δεν αποκλείεται μια λίγο-πολύ εμπεριστατωμένη σύλληψη του χαρακτήρα των κινητήριων δυνάμεων και των ιστορικά ενεργών υποκειμένων που με τις κινήσεις και τις διασταυρώσεις τους γεννούν την ποικιλομορφία των συμβάντων κι έτσι οριοθετούν το πεδίο της δυνατής πράξης. Η μελλοντική ιστορία μπορεί με άλλα λόγια να γνωσθεί μόνον ως μορφή και δυνατότητα, όχι ως περιεχόμενο και συμβάν». Τοιουτοτρόπως μια προσπάθεια καταγραφής και ιεράρχησης παραγόντων που δρουν σε βάθος χρόνου και γεωγραφικού χρόνου είναι απαραίτητη, ώστε να αντιληφθούμε και τα όρια της προβλεψιμότητας κατά τη διάρκεια του πολέμου στα εδάφη της Ουκρανίας, κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας που συντελείται στην Παλαιστίνη από το κράτος του Ισραήλ, κατά τη διάρκεια διαμελισμού του σώματος της Συρίας. Προφήτες δεν είμαστε, όπως γράφει στα “ακαταλαβίστικά” του ο θείος Παναγιώτης, αλλά μπορούμε να αφουγκραστούμε τα επόμενα βήματα, αυτών που πατάνε πάνω μας. Αυτοί προβλέπουν για μας. Εμείς τι κάνουμε εναντίον τους;

Θανατηφόρα τεχνολογία

Μέσα στις σπουδαίες μελέτες του ο αναρχικός Μ. Μπούκτσιν, εμπνευστής της Κοινωνικής Οικολογίας, μάς παρείχε τεκμηριωμένα την αντίληψη για τα όρια της τεχνολογίας. Ο ίδιος είχε έρθει σε σύγκρουση με εκπροσώπους της Βαθειάς Οικολογίας, οι οποίοι έφταναν σε ακρότητες όπως την “επιστροφή στην Πλειστόκαινο”. Σημείωνε όμως περίπου, ότι τα όρια στην τεχνολογία είναι αυτά που πρέπει να επιτρέπουν στις κοινότητες να παραμείνουν δραστήριες όσον αφορά στη χρήση τους διότι κάθε τεχνολογία, που ξεπερνάει τις κοινότητες, ελέγχεται από τους τεχνοκράτες, του πολιτικούς και τους επιχειρηματίες. Την περίοδο αυτή βιώνουμε το αδιανόητο μπροστά σε μια μάχη που διεκδικεί το αδύνατο. Οι τελευταίες εξελίξεις γύρω από το Λογισμικό Λογοκλοπής (όπως ο Ν. Τσόμσκι έχει κατονομάσει το επίτευγμα που αποκαλούν με περισσό θράσος Τεχνητή Νοημοσύνη), η 4η ή 5η επανάσταση όπως τις έχουν ονομάσει οι τεχνοκράτες που επενδύουν και στη δική τους ηγεμονία, έχουν δημιουργήσει μηχανές - τέρατα που σκοτώνουν με ευκολία χιλιάδες ανθρώπους, που βιάζουν τη φύση, που καταστρέφουν υποδομές. Έχουν δημιουργήσει τεράστια ενεργειακά τέρατα, βασισμένα στην αρχέτυπη τεχνολογία μέχρι και την εποχή της νεωτερικότητας, που υπήρξαν δυνατότητες μιας κοινοτικής διαχείρισης, με οικτρό μέλλον. Οι προδιαγραφές τους για την αποθήκευση ενέργειας προβλέπουν την εξόρυξη χαλκού και άλλων νέων “ευγενών” μετάλλων μεγαλύτερη από αυτήν που ξεκίνησε η εποχή του χαλκού μέχρι και σήμερα. “Δια την των χρημάτων κτήσιν πάντες οι πόλεμοι γίγνονται”, έλεγε ο αποδιοπομπαίος (από τους WOKE ακαδημαϊκούς) Πλάτων.

Θάνατος της Γης

Η γη ολοένα εποικίζεται και το αστικό τοπίο τείνει να κυριαρχήσει στην ύπαιθρο. Η μητέρα γη επιβιώνει χάρη σε βασανιστικές προσπάθειες ανθρώπων σε όλον τον κόσμο που βρίσκονται αντιμέτωποι με τα μεγάλα πρότζεκτ αλλά και με έναν όλο και πιο αδιάφορο αστικοποιημένο πληθυσμό. Από την ΕΕ έχουν εγκριθεί ήδη τα σχέδια για την παραγωγή αλευριού από ακρίδες - γρύλλους και οι συνθετικές τροφές για πρωτεΐνες, άμυλα και άλλα στοιχεία, βρίσκονται πολύ κοντά μας. (Προσοχή: οι εγκέφαλοι της Σίλικον Βάλεϊ επενδύουν στη γη και στην υγιεινή διατροφή τους, απομακρύνουν τα παιδιά τους από τους υπολογιστές και τα πηγαίνουν σε σχολεία με κλασική παιδεία). Η εναπομείνασα γη μοιάζει περισσότερο με οικόπεδα για την πυρηνική ενέργεια η οποία αναβαπτίσθηκε ως “πράσινη” από τους πάλαι ποτέ ριζοσπάστες Πράσινους (ποιος θυμάται το σύνθημά τους ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!), προς χρήση των ΒΑΠΕ με τα τεράστια ηλιακά πάρκα, για μονάδες παραγωγής σε επιχειρηματικούς ομίλους για όσους έχουν να πληρώσουν για να καταναλώσουν πραγματικό κοτόπουλο ή ψωμί από αλεύρι σιταριού. Οι οροσειρές είναι ο κατάλληλος τόπος για τις τεράστιες ανεμογεννήτριες σύμφωνα με τα σχέδια Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας της ΕΕ. Ένας παγκόσμιος ή παγκοσμιοποιημένος πόλεμος θα ολοκληρώνει αυτήν την καταστροφή. Νέα σχέδια Μάρσαλ υπαγορευμένα από τα λόμπι της τεχνολογίας ενέργειας και διατροφής θα ξεπερνάνε και την επένδυση για τις κατασκευές στην ανοικοδόμηση από τους πολέμους.

Θάνατος της Κοινότητας

Δεν είμαστε ούτε θηρία, ούτε θεοί για να ζούμε μακριά από τις κοινότητές μας. Η ευκρινής διατύπωση του Αριστοτέλη, ο οποίος βάλλεται από τις πανεπιστημιακές νέες δοξασίες και τους ακαδημαϊκούς της ανακάλυψης των μέχρι στιγμής 122+ φύλων (ή έχω μείνει πίσω;), ακουμπά στο σύγχρονο πρόβλημα αλλαγής του ανθρωπολογικού μας τύπου. Δεν ήταν ποτέ οι κοινότητες κάτι σαν τον παράδεισο στη γη αλλά τροφοδοτούσαν τις δυνατότητες αλλαγής τους. Μέσα στους αιώνες (με μύριες αντιφάσεις) αντιστάθηκαν σε δεσποτικά, αυταρχικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα και συντήρησαν στοιχεία του συλλογικού πολιτισμού, τις κοινοτικές αξίες. Τροφοδότησαν τις κοινωνικές επαναστάσεις. Ακόμα κι όταν ξερίζωναν τους ανθρώπους από τις εστίες τους για την βιομηχανία, αυτοί έφτιαχναν νέες κοινότητες, χωριά μέσα στην πόλη, συνδικάτα, και συνέχιζαν τον συλλογικό άνθρωπο. Ο πόλεμος, η φτώχεια πολλαπλασιάζουν τα φαινόμενα ξεριζώματος, μετανάστευσης τα οποία ενισχύονται ιδεολογικά από τις “νέες ταυτότητες” που ολοένα πολλαπλασιάζονται και διαιρούνται. Ζούμε τον θάνατο της κοινότητας. “Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα” σημείωνε πριν από δεκαετίες ο Αντώνης Σαμαράκης, για άλλους λόγους ενδεχομένως, στο βιβλίο του με τίτλο “Ζητείται Ελπίς”. Σε βιβλίο, όχι σε ανάρτηση στα ΜΚΔ.


ΕΙΡΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Το μέλλον είναι άγραφο. Η Ελλάδα ήταν ο τόπος που ανακαλύφθηκε η Αμφικτιονία, η διαπραγμάτευση, η ειρήνευση. Μπροστά μας υπάρχει ακόμα η ανεξάντλητη δυνατότητα να σταματήσουμε τους πολέμους δημιουργώντας κοινότητες που θα διαδεχθούν τον αγώνα για ειρήνευση.
Κοινότητες που θα πείσουν ότι πλέον η πολιτική, η οικονομία και η καθημερινότητα είναι συνυφασμένα σε ένα σχέδιο εξόντωσης κι ο πόλεμος, οι νέες τεχνολογίες, οι δικαιωματιστικές ατζέντες θα τερματίζουν τη ζωή μας ακόμα και πριν από τον φυσικό θάνατο - “Πεθαίνουμε στα 17 και μας θάβουν στα 70” ομολογούσε ένα ακόμα γκράφιτι.

Οι ελίτ διψασμένες για χρήμα και εξουσία αφήνουν ένα τεράστιο κενό που συμπληρώνεται (εν μέσω αμηχανίας των λαϊκών στρωμάτων) από τις πολύπλευρες και πολυδιάστατες τομές για τη συντήρηση του “άρτος και θέαμα”. Το κοινωνικό περιβάλλον δίπλα μας είναι ευμετάβλητο. Η αμφισβήτηση του πολέμου, των νέων τεχνολογιών ή του βιολογικού ολοκληρωτισμού, έχει κατακυρωθεί στον “λαϊκισμό”, στην “άκρα δεξιά”, στους “ψέκες”, στον Τραμπ και στους τραμπιστές, σε ένα άμορφο γκρίζο τοπίο, θυμωμένο, ανερμάτιστο αλλά πάνω από όλα γεμάτο ένστικτα δικαίου.

Η πλέμπα, διαψευσμένη από τις ελίτ, βρίσκεται σε κατάσταση προσαρμογής και ακολουθίας μεγάλων και μικρών ηγετών που εξηγούν δίπλα στις καιροσκοπικές, αυταρχικές ή ακόμα και φασιστικές δοξασίες τους κάποια αυτονόητα: ολοένα φτωχαίνουμε, πεθαίνουμε χωρίς περίθαλψη, χωρίς σχολεία, χάνουμε τη γη, τις κοινότητές μας, μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μούτρα μας.

Απέναντί τους κι εναντίον τους, τα λαϊκά στρώματα, έχουν τις προοδευτικές ελίτ (ενίοτε και τα κινήματα) να τους κοροϊδεύουν και να τους κουνούν το δάχτυλο. Η κομμουνίστρια Γερμανίδα πολιτικός Σάρα Βάγκενκνεχτ είναι κατατοπιστική για ένα δείγμα αυτής της “προόδου”: “Οι Πράσινοι εκπέμπουν αλαζονεία απέναντι στους φτωχότερους ανθρώπους και ως εκ τούτου μισούνται από μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αυτό είναι κάτι που το AfD το παίζει, αυξάνεται επάνω στο μίσος για τους Πράσινους ή μάλλον για τις πολιτικές που ακολουθούν οι Πράσινοι. Στους ανθρώπους δεν αρέσει να τους λένε οι πολιτικοί τι να φάνε, πώς να μιλήσουν, πώς να σκεφτούν. Και οι Πράσινοι είναι μπροστάρηδες αυτής της ιεραποστολικής στάσης κατά την προώθηση της ψευδοπροοδευτικής ατζέντας τους”.

Όπου, όπως, όταν και όσο μπορούμε. Κοινότητες, παραγωγή, δημοκρατία, πολιτισμός.

με στίχους του Μανόλη Αναγνωστάκη
ΓΚ