Η Ατυχία της Επιτυχίας

Σχήμα, Χρώμα, Λάμψη και Μορφή:
Στόχοι, Μεθόδοι και Οργανωτικοί Σχηματισμοί
Μετά από την έκρηξη σε Ζύγι και Μαρί



Η τεράστια επιτυχία του συλλαλητηρίου 12ης Σεπτεμβρίου μές τα πλαίσια της λαϊκής κινητοποίησης που βαφτίστηκε κίνηση των Αγανακτισμένων / Αφυπνισμένων υπογραμμίζει, δυστυχώς ή ευτυχώς, τα δύο αφόρητα διλήμματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε τώρα. Είμαστε κίνημα; Αν ναι:

ο- Που πάμε;
ο- Πως πάμε προς τα εκεί;

Αν η 12η Σεπτεμβρίου ήταν μια συνήθης, με τα σημερινά δεδομένα, συγκέντρωση μιας ακόμα Μαύρης Δευτέρας, ή ακόμα και αν ήταν μια υποτονική "διαδήλωση ρουτίνας", θα μπορούσαμε να πούμε πιο εύκολα "εντάξει, δύο μήνες, διένυσε την φυσική του πορεία το φαινόμενο και εξέπνευσε". Αλλά δεν!

Η παρουσία πολλών χιλιάδων (υπολογίσαμε συνολικά περίπου 15 χιλιάδες σε όλη την έκταση και διάρκεια του συλλαλητηρίου), και ο ενθουσιώδης παλμός του κόσμου που χωρίς προτροπές διέκοπτε συνεχώς για να φωνάξει και να τραγουδήσει τα αισθήματα και τις απαιτήσεις του, μας θέτουν ενώπιον καυτών διλημμάτων και υπευθυνότητες που απαιτούν συλλογικές απαντήσεις με έμπρακτη υλοποίηση. Όσοι επωμιστήκαμε οργανωτικές ευθύνες και καθήκοντα τού'ν τους δύο μήνες κινητοποιήσεων έχουμε βαρύ, σχεδόν αβάστακτο φορτίο έργου προς διεκπεραίωση.

Έχουμε υποχρέωση να λογοδοτήσουμε προς όλο τον κόσμο και την ευρύτερη κοινωνία που υποστηρίζει τις κινητοποιήσεις, για το σχήμα του οργανωτικού οχήματος που κτίζουμε, και για την κατεύθυνση προς την οποία κινούμαστε.

Συνοψίζοντας τα ερωτήματα του "Που πάμε;" και "Πως πάμε προς τα εκεί;" πρέπει ταυτόχρονα να σφιχτούμε και να δεχτούμε τον πόνο που συνεπάγεται μια τέτοια επισκόπηση - τα ερωτήματα εμπεριέχουν οδυνηρές παραμέτρους.

ο- Που πάμε;

Οι δύο κατευθύνσεις που ξεπήδησαν αυθόρμητα και αβίαστα από τον λαό αφορούν:

α. Τις άμεσες επιπτώσεις από την έκρηξη στο Ζύγι / Μαρί, με την γενική απαίτηση για παραίτηση του Προέδρου Χριστόφια και τιμωρία των ενόχων για τους φόνους των δεκατριών.

β. Το εθνικό μας θέμα. Για πρώτη φορά σε δεκαετίες κυματίζει η γαλανόλευκος ξανά στο νησί αυθόρμητα, και ο λαός εκφράζει με κάθε τρόπο την ελληνικότητα του ανάτριχα στον ρατσιστικό ανθελληνισμό του διαχρονικού καθεστώτος που από τα μέσα της δεκαετίας του εξήντα απαγορεύει και ενοχοποιεί τον κόσμο για την πολιτιστική και εθνική του ταυτότητα. Αυτή η ροή ανανεωμένης έκφρασης της ελληνικότητας αναζητεί χεροπιαστούς τρόπους να κινηθούμε συλλογικά προς την Απελευθέρωση και οργανωμένα, ως κοινωνία, προς την αναστήλωση της δυνατότητας μας για αντίσταση και επιβίωση.

Ως κίνηση έχουμε δώσει έκφραση και στις δύο κατευθύνσεις. Αλλά μέχρι στιγμής αποτύχαμε οικτρά να κτίσουμε επιπρόσθετα οργανωτική και κινηματικά εργαλεία για υλοποίηση των, πέρα από τις διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες.

ο- Πως πάμε προς τα εκεί;

Εδώ τα πράματα είναι ακόμα χειρότερα γιατί το οργανωτικό μας εργαλείο, η συλλογική δηλαδή οντότητα που αποτελείται από τους εθελοντές οι οποίοι τούτους δύο μήνες έχουμε επωμιστεί τόσες δουλειές και ευθύνες, ασθενεί.

Το όχημα πρέπει να ταιριάζει στη γεωγραφία του τόπου που θα διανύσει. Ερπύστριες για τις λάσπες και αμμόλοφους, συμπαγή λάστιχα αν θα πρέπει να κινηθεί γοργά πάνω από συρματόπλεγμα, δημοκρατικότητα αν στοχεύει να οδηγήσει στην ελευθερία, αυταρχισμό αν στοχεύει να οδηγήσει σε δικτατορία. Το δικό μας κινηματικό όχημα δυστυχώς δεν διαφέρει πολύ από την πολιτική γεωγραφία του καθεστώτος: παρουσιάζει φοβερά ελλείμματα δημοκρατικότητας. Αν στοχεύουμε να υπηρετήσουμε τον λαό για να κινηθεί προς μια κοινωνία ευρύτερης και βαθύτερης δημοκρατίας και λαοκρατίας θα πρέπει να θεραπεύσουμε ως κίνημα τα τρομερά μας ελλείμματα σε δημοκρατικότητα και να προσαρμοστούμε στην πολιτική πραγματικότητα. Αυτά που απαιτούμε από το καθεστώς πρέπει εμείς οι ίδιοι να μπορούμε (και να θέλουμε) να τα υλοποιήσουμε μέσα στις δικές μας κινηματικές διαδικασίες. Αλλιώς όλα χάνονται.

Η απάντηση στο "Πως πάμε προς τα εκεί;" αναπόφευκτα μας οδηγεί στην ανάγκη να αναγνωρίσουμε το τι ασθενεί ή υστερεί στις διαδικασίες μας ώστε να βελτιώσουμε και αναβαθμίσουμε την ποιότητα μας ως κίνημα. Οι υπέραρκετοι αριθμοί του κόσμου έδειξαν πως πάμε καλά. Αλλά εμείς οι ίδιοι οι οργανωτές υστερούμε σε ποιότητα. Πως θα ανταποκριθούμε στις ιστορικές ευθύνες που (λέμε ότι) θέλουμε να επωμιστούμε αν δεν δεσμευτούμε στο να βελτιώσουμε ποιοτικά το οργανωτικό μας όχημα;

Μια ΜΗ-δημοκρατική παράταξη μόνον σε ΜΗ-δημοκρατικό καθεστώς μπορεί να οδηγήσει.

Οι "Λεπτομέρειες"

ο- Που πάμε;

Α. Διακυβέρνηση και Δικαιοσύνη

Οι δύο κατευθύνσεις που έχουν αρθρωθεί σαφώς ως τώρα αφορούν τις άμεσες επιπτώσεις από την έκρηξη στο Ζύγι / Μαρί επί της διακυβέρνησης της χώρας και της απονομής δικαιοσύνης: ο λαός απαιτεί παραίτηση του Προέδρου Χριστόφια και τιμωρία των ενόχων για τους φόνους.

Αλλά πως θα υλοποιηθούν τούτα; Αν πράγματι θέλουμε να αναπτυχθούμε ως παλλαϊκό κίνημα πρέπει να δούμε κατάφατσα τις δυνάμεις που κατέχει ο λαός, και νά 'βρουμε τρόπους να συμπλεύσουμε με αυτές τις δυνάμεις. Αφ' ενός, και πολύ ορθά, ως κίνημα δηλώνουμε σαφέστατα πως ιστάμεθα τελείως έξω από όλα τα κόμματα, και ζωγραφίζουμε πεντακάθαρα την υπερκομματική, ΜΗ-κομματική μας υπόσταση. Αφ' εταίρου, χωρίς συνεργασία με άλλους οργανωμένους κοινωνικούς φορείς, συμπεριλαμβανομένων των κομμάτων, εργασιακών συνδικάτων και συντεχνιών, συνεργατικών οργανώσεων, επαγγελματικών συνδέσμων, συνδέσμων αγωνιστών, φοιτητικών ενώσεων, οργανώσεων όλων των ειδών (φεμινιστές, φυσιολάτρεις, ελληνολάτρεις), μπορούμε να προχωρήσουμε;

Ναι, πρέπει να αποφύγουμε την παγίδα της φεουδαρχικής κομματοκρατίας. Αλλά να αναγνωρίσουμε πως τα κόμματα κατέχουν μια άλφα δύναμη: αν τα κόμματα είχαν ειλικρίνεια και αν ήταν πράγματι αφοσιωμένα σε αυτά που λεν οι αρχηγοί των, κατέχουν ήδη τη δύναμη να υποχρεώσουν τον Πρόεδρο σε παραίτηση και θα το έπρατταν. Θα μπορούσαν να μποϋκοτάρουν το Εθνικό Συμβούλιο, λέγοντας "δεν αναγνωρίζουμε Πρόεδρο μειοψηφίας". Θα μπορούσαν να απέχουν από τη ψήφιση νόμων στη Βουλή (και ιδίως τα πρόσφατα "μέτρα" για την οικονομία). Θα μπορούσαν να περάσουν νόμο υπογραμμίζοντας το παράνομο της εισαγωγής ρεύματος από τον Αττίλα και να πιέσουν για προσαγωγή των ενόχων για αυτή την παράνομη δοσοληψία με τον εχθρό σε Δικαστήριο. Εμείς, μπορούμε να οικοδομήσουμε μια συνεργασία μαζί τους ώστε τέτοια μέτρα να συνδράμουν στο σκοπό μας, αλλά και ταυτόχρονα να μην απορροφηθούμε μες την κομματικοκρατία;

Οι οργανώσεις των εργαζομένων κατέχουν την πιο ισχυρή θέση στην κοινωνία μας. Η θέση των μες την παραγωγή έχει τη δύναμη να παράγει τον πλούτο των κρατούντων που "σπουρτά" και λίγο προς τα κάτω προς τον λαό. Αλλά έχουν και τη δύναμη να παραλύσουν εντελώς το σύστημα, και να καταστήσουν τους κρατούντες σε μη. Μια ομοβροντία πολιτικών απεργιών και καταλήψεων για μερικές εβδομάδες θα επέφερε την πιο ανώδυνη, ειρηνική και σβέλτα κοινωνική ανατροπή που είδε ποτέ ο τόπος. Οι εργαζόμενοι είναι κυρίως συνδεδεμένοι με την ΠΕΟ, την ΣΕΚ και την ΔΕΟΚ. Η πλειοψηφία των εργαζομένων της ΠΕΟ, υποταγμένοι για δεκαετίες στην σταλινική διάβρωση των συντεχνιών από το κυβερνών κόμμα, δεν έχουν πλέον αντίληψη του τι σημαίνει αυτόνομη κινητοποίηση ούτε για τα δικά τους δίκαια, ούτε και για την ευρύτερη κοινωνία. Οι εργαζόμενοι υπό την ΣΕΚ, συγχισμένοι από την αλλοπρόσαλλη πολιτική της ηγεσίας (υπέρ του καπιταλισμού; εναντίον του καπιταλισμού; ούτε οι ίδιοι ξέρουν πλέον), δεν τολμούν. Οι της ΔΕΟΚ, η οποία πρόσκειται στην ΕΔΕΚ, έχασαν τον χαρακτήρα της αγωνιστικής πατριωτικής Αριστεράς που μετέδιδαν την εποχή της Μεταπολίτευσης, και τώρα δεν μετέχουν σε σημαντικές κινητοποιήσεις. Αλλά μαζί, ή και ξεχωριστά, αυτές οι συντεχνίες εργαζομένων θα μπορούσαν να προσφέρουν πάρα πολλά. Αν οι εργαζόμενοι βρεθούν συλλογικά σε μια διαδικασία αφύπνισης και κάθαρσης των δικών των, πρώτα, οργανώσεων, εύκολα μπορούν να κινητοποιηθούν σε αλληλεγγύη με τον δικό μας αγώνα. Εμείς, μπορούμε να οικοδομήσουμε μια συνεργασία μαζί τους ώστε να επιδοθούν σε κινητοποιήσεις απεργιών και καταλήψεων που να συνδράμουν στο σκοπό μας;

Ποιοί από εμάς έχουν την υπομονή να εμπλακούν σε διαπραγματεύσεις και δραστηριότητες συνεργασίας με τούτους τους φορείς για να κτίσουμε τέτοιες συμμαχίες; Ποιοί κατέχουν την αξιοπιστία, ένθεν και ένθεν; Ποιοί κατέχουν τη δημοκρατικότητα, ώστε να καταστήσουν τον εαυτό τους όργανο της συλλογικότητας εθελοντών, και φορέα της συλλογικής βούλησης και συναίνεσης - αντί να κάμνουν "όπως τους δόξει", που είναι η επικρατούσα τώρα "πολιτική ομαλότητα" ανάμεσα μας;

Αν δεν εκλείψει ο αυταρχισμός, η ηγεμονία και ασυνεννοησία ανάμεσα μας, δεν θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε με άλλες κοινωνικές δυνάμεις, άρα και δεν πρόκειται να καταφέρουμε να υλοποιήσουμε κανένα από τους στόχους μας.

Β. Το εθνικό

Το εθνικό θέμα, που τίθεται αφ' ενός ως ανάγκη κοινωνικής αναδιοργάνωσης (άμυνα, οικονομία, παιδεία, πολιτιστική εγρήγορση και αναγέννηση) ώστε να επιβιώσουμε ως λαός και να φέρουμε την Απελευθέρωση πίσω ξανά μες τα όρια του εφικτού, πως θα το προχωρήσουμε;

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η κίνηση Αγανακτισμένων / Αφυπνισμένων ζητά επανατοποθέτηση του Κυπριακού με βάση τον εθνικό προσανατολισμό: αντιτίθεται έντονα στον ρατσιστικό ανθελληνισμό και στο πολιτικό πρόγραμμα αφελληνισμού της Κύπρου, που είναι το δόγμα των κρατούντων, και επιζητεί κινητοποίηση που να στοχεύει στην Απελευθέρωση και την επιβίωση του λαού μας.

Αλλά πως; Είναι αυτονόητο - και έχει εκφραστεί με πολλούς τρόπους - ότι η κίνηση αντιτίθεται στη ρατσιστική Διζωνική, και στις όποιες άλλες μετεξελίξεις του σχεδίου Αννάν. Η Αντίθεση είναι καθαρή. Αλλά ποιά είναι η Θέση; Τι θα αντιπροτείνουμε ως κίνημα στα ανίερα σχέδια "νομιμοποίησης" της κατοχής και διχοτόμησης; Ποιό πολιτικό πρόγραμμα ή σχήμα λύσης είναι εφικτό ή επιθυμητό να επιδιώξουμε μαζί; Ή τουλάχιστον, ποιές αρχές πρέπει να διέπουν και να ενώνουν ένα τέτοιο κίνημα;

Προτάσεις υπάρχουν πολύ λίγες. Μία, που ακούεται κάπου-κάπου, είναι η αποδοχή της διχοτόμησης - πράμα απαράδεκτο και άτοπο. Άλλο να μας την επιβάλουν, άλλο να την επιλέξουμε!

Υπάρχει παντελής απουσία εύφορου πολιτικού διαλόγου ανάμεσα στους εθελοντές ή και τους διαδηλωτές για το πως θα κινηθούμε μπροστά σε σχέση με το εθνικό θέμα. Είναι σωστό να θέτουμε τα όρια μας - ορθώς η γραμμή Αννάν και η ρατσιστική Διζωνική απορρίπτονται - αλλά εκτός από εκείνα που απορρίπτουμε, τι υιοθετούμε και αγκαλιάζουμε; Οι πλείστοι ανάμεσα μας δε γνωρίζουμε.

Υπάρχει ανυπέρθετος ανάγκη για διάλογο και ψηλάφημα αυτών των ερωτημάτων ανάμεσα μας. Και ανάγκη για τοποθετήσεις. Ναι, λέγουμε ΟΧΙ στη ρατσιστική Διζωνική. Αλλά σε τι λέμε ΝΑΙ; Και τι μορφή πρέπει να πάρει ο αγώνας για να επιτευχθεί η Απελευθέρωση και επίλυση του Κυπριακού; Τι μορφές οργάνωσης απαιτείται να κτίσουμε ώστε να διεκδικήσουμε εκείνες τις μορφές αγώνος;

Ως μέλος της Φιλικής Εταιρείας θέλω και εγώ να προσθέσω τη δική μας συμβολή στον μελλοντικό εκείνο διάλογο. Για μας οι λύσεις, όποιο σχήμα και να έχουν, πρέπει να γεννηθούν μέσα από την αποκατάσταση της πολιτιστικής-εθνικής αυτογνωσίας του λαού μας και της υλικής (αντικειμενικής) δυνατότητας μας για επιβίωση και αγώνα. Γι αυτό και κινούμαστε μέσω της εξής δέσμης:
Εργασίες
http://filiki.etaireia.org/ergasies.html

Σίγουρα υπάρχουν και άλλες καλές προσπάθειες και ιδέες ανάμεσα στους εθελοντές και διαδηλωτές, αλλά και έξω στην ευρύτερη κοινωνία. Ας τις συνενώσουμε.

ο- Πως πάμε προς τα εκεί;

Αν η κίνηση Αγανακτισμένων / Αφυπνισμένων θα μετατραπεί σε κίνημα, και αν θα προσπαθήσει να υλοποιήσει τις δύο κατευθύνσεις που ζητά ο λαός (Διακυβέρνηση / Δικαιοσύνη, και το Εθνικό), τότε η ανεπίσημη μας ηγεσία έχει μπόλικη εσωτερική θεραπευτική κρίση να διανύσει μέχρι να γίνει άξια για τέτοιο έργο. Αυτή τη στιγμή ο λαός είναι πολύ πιο μπροστά από εμάς. Πρέπει να αλλάξουμε τους εαυτούς μας και τον τρόπο που ασκούμε την πολιτική για να σταθούμε αντάξιοι στο τι απαιτείται από εμάς.

Αν δεν εκλείψουν ο αυταρχισμός, η ηγεμονία και ασυνεννοησία ανάμεσα μας, δεν θα μπορέσουμε να υπηρετήσουμε το κίνημα σωστά και δημοκρατικά ώστε να υλοποιήσουμε τους στόχους μας. Και σύντομα ο λαός θα εγκαταλείψει την προσπάθεια αν η ανεπίσημη μας ηγεσία παραμείνει όπως είναι σήμερα.

Είδαμε πως ήδη από τον δεύτερο μήνα των διαδηλώσεων χάθηκαν τα πιο σημαντικά στοιχεία δημοκρατίας.

Το ανοικτό μικρόφωνο, που μετέτρεπε τις διαδηλώσεις σε σύγχρονη εκδοχή της αρχαίας Αγοράς, "ακυρώθηκε".

Η συλλογική διαδικασία λήψεως αποφάσεων που γινόταν σε μεγάλο και σε μικρό επίπεδο, τώρα εκλείπει.

Στο μεγάλο σχήμα, η συλλογική διαδικασία λήψεως αποφάσεων συντελείτο κάποιες φορές όταν γίνονταν αποφάσεις από όλους μαζί στις διαδηλώσεις στο Προεδρικό. Γίνονταν προτάσεις από το βήμα και υιοθετούντο από όλους - ένα γερό παράδειγμα απόφασης που συνεχίζει να ισχύει ως σήμερα είναι ο συμπεφωνημένος ΜΗ-κομματικός, υπερκομματικός χαρακτήρας της κίνησης. Οι προτάσεις από το βήμα και η ανταπόκριση του λαού που ακολουθούνται με πραγμάτωση των αποφάσεων είχε φέρει τις διαδηλώσεις μας στο Προεδρικό πιο κοντά στο να λειτουργούν ως Εκκλησία του Δήμου. Δεν κατάφερε όμως να εξελιχθεί σε τακτική ή έστω περιστασιακή Ανοικτή Γενική Συνέλευση η οποία να καταστεί το ανώτατο μας όργανο, και σιγά σιγά, τα στοιχεία Εκκλησία του Δήμου και Αγοράς "ξεπεράστηκαν".

Στο μικρότερο επίπεδο, εκείνο της εστιασμένης συνεργασίας ατόμων και ομάδων εθελοντών για τις συγκεκριμένες καθημερινές υποθέσεις και ανάγκες των κινητοποιήσεων, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη.

Ξεκινήσαμε με μια πρακτική Άμεση Δημοκρατίας, και καταλήξαμε σε μια ανεπίσημη μεν, αλλά απρόσβατη και ασύδοτη ηγεσία που δεν λογοδοτεί σε κανένα. Πράττει κατά το δοκούν "εκ μέρους όλων", και φροντίζει να συγκαλύπτεται ώστε να μην μπορούν να τις αποδοθούν ευθύνες.

Στις αρχές των κινητοποιήσεων στο Προεδρικό, όλες οι πράξεις που εγίνοντο στηρίζονταν σε αποφάσεις όσον πιο συλλογικές ήτο εφικτόν. Όλα, από το αν θα είχε καθιστική μορφή μια διαδήλωση ή το τι ακριβώς θα πούμε στις διαπραγματεύσεις με την Αστυνομία, ή τι θα πούμε και τι ΔΕΝ θα πούμε στον Τύπο και στα Μέσα, αποφασίζοντο συλλογικά με ανατροφοδότηση από όσο πιο πολλά άτομα είχαν εμπλοκή στις δραστηριότητες και που επωμίζοντο ευθύνες. Μερικές αποφάσεις ετίθεντο στην Αγορά για να πάρουμε λαϊκή έγκριση. Άλλες, γίνονταν σε οργανωτικές συναντήσεις εθελοντών από πρίν ή επί τόπου αυτοστιγμή, αλλά πάντα στηρίζονταν στη συναίνεση των ανθρώπων που συνέρρεαν και που εθελοντικά επωμίζοντο να χειριστούν δύσκολα πράματα εν μέσω σκληρών συνθηκών.

Αν αναλογιστούμε πως λειτουργούσε μια ατελής μεν, αλλά ειλικρινής και προσβάσιμη σε όλους τους εθελοντές μορφή Άμεσης Δημοκρατίας από ανθρώπους που πολύ λίγο γνωρίζονταν, και που χειρίζονταν με αυτό τον τρόπο την πλοήγηση μιας κινητοποίησης δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων εν μέσω βομβαρδισμών με δακρυγόνα, ξυλοφορτώματος και συλλήψεων, αντιδιαδηλώσεων από το καθεστώς και υπό την απειλή να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος, με μηδενικούς πόρους και με ταυτόχρονες χίλιες άλλες προσωπικές ή επαγγελματικές υποχρεώσεις... καλά τα πήγαμε τις πρώτες εβδομάδες. Η άμεση δημοκρατία ήταν κάτι ζωντανό που το βιώσαμε και το καλλιεργήσαμε όσο πιο πολύ μπορούσαμε τις πρώτες εβδομάδες.

Πως φτάσαμε όμως σήμερα που ΔΕΝ υπάρχει βίαιη καταστολή της κίνησης πολιτών, που υπάρχει καλή πρόσβαση στα Μέσα και τον Τύπο, και που έχει παρέλθει κάπως ο κίνδυνος να ξεσπάσει εμφύλιος, πως λοιπόν με όλες αυτές τις ευνοϊκές για την κίνηση συνθήκες έχουμε ΠΛΗΡΗ απουσία δημοκρατικών θεσμών ανάμεσα μας; Σε ποιόν λογοδοτούν τα έξι άτομα που σήμερα έχουν το προβάδισμα δημοσίως ως ανεπίσημοι ηγέτες της κίνησης; Κατέχω την απάντηση για τούτο, διότι μετά από πολλές προσπάθειες πάνω από τεσσάρων εβδομάδων να καλλιεργηθεί συνεργασία μαζί τους και να διευρυνθεί η δημοκρατικότητα και συλλογικότητα της διαδικασίας λήψεων αποφάσεων των εθελοντών, γνωρίζω πεντακάθαρα πως ούτε επιθυμούν, ούτε και είναι ικανά αυτά τα άτομα για δημοκρατική συνεργασία. Δεν θέλουν να λογοδοτούν σε κανένα.

Οι δημοκρατικές διαδικασίες και συνεργασία απαιτούν κάποια στοιχεία όπως διαφάνεια, ενημέρωση, διάλογο, συλλογικότητα στις αποφάσεις. Όλα αυτά έχουν τορπιλιστεί και δεν λειτουργούν πλέον αφ' ότου η συγκεκριμένη πτέρυγα των έξι προσωπικοτήτων ανέλαβε τα ηνία.[1]

Η πορεία του πως φτάσαμε εδώ, μέσα από την γένεση, σύγκρουση και εναλλαγή που είχαν τρεις διαφορετικές πτέρυγες εθελοντών μες τού'ν τους μήνες αναλύεται καλύτερα και εις βάθος σε άρθρο που δημοσιεύεται εντός των ημερών στο νέο τεύχος του περιοδικού Άρδην, που κυκλοφορεί στα περίπτερα σύντομα. Παρακαλώ ψάξτε το.

Το πιο ενδιαφέρον σήμερα δεν είναι το πως ακριβώς έφτασε η πτέρυγα των έξι προσωπικοτήτων να έχει την ηγεμονία της κίνησης, αλλά το πως αυτή θα χειριστεί τις κραυγαλέες ανάγκες της κίνησης για δημοκρατικότητα, για πιό χεροπιαστό και ουσιαστικό πολιτικό αντίκρυσμα και περιεχόμενο, και το πως θα ανταποκριθεί στην απαίτηση του κόσμου για διεύρυνση των δημοκρατικών θεσμών όχι μόνο στην Πολιτεία, αλλά και μες το ίδιο μας το κίνημα.

Υπάρχει μια μεγάλη πτέρυγα πολιτικοποιημένων εθελοντών και διαδηλωτών που αποτελείται από άτομα που ανήκουν σε ΜΗ-κομματικές πολιτικές οργανώσεις ή συσπειρώσεις φοιτητών, νεολαίας και ανεξάρτητων αυτόνομων πολιτών πολλών αποχρώσεων (Δεξιάς και Αριστεράς) σύν κάποια ανεξάρτητα και εναλλακτικά Μέσα ενημέρωσης, που συνθέτουν ένα πολύπλευρο μωσαϊκό που ήταν ο αρχικός πυρήνας των κινητοποιήσεων στο Προεδρικό και που αποτελεί την οργανική γέφυρα μεταξύ του ανέντακτου λαού και της κίνησης. Η παρούσα ηγεσία όμως, η πτέρυγα προσωπικοτήτων, αποκόπηκε επίτηδες, συνειδητά και ηθελημένα από αυτή την πολιτικοποιημένη πτέρυγα. Η πτέρυγα προσωπικοτήτων στηρίζεται τώρα μόνο στα συμβατικά Μέσα και τον Τύπο για την επικοινωνία της με τον λαό (δηλαδή απέκοψε τις οργανικές διασυνδέσεις με λαϊκές οργανώσεις και συσπειρώσεις), και προσπαθεί να διατηρεί το ενδιαφέρον με επικοινωνιακά τεχνάσματα (μπαλόνια, πυρσούς, καραμούζες, κλπ) τα οποία αποφασίζει και ανακοινώνει χωρίς να λαμβάνει τη γνώμη ή την συναίνεση άλλων εθελοντών.

Αλλά όλοι γνωρίζουμε πως με τεχνητά μέσα τίποτε δεν διατηρείται ζωντανό στην πολιτική ζωή. Αν η πτέρυγα προσωπικοτήτων δεν παρουσιάσει σύντομα διεύρυνση και εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών μες την ίδια την κίνηση, ή ένα πολιτικό πρόγραμμα που να απευθύνεται στα ουσιαστικά και καυτά θέματα και τις ανάγκες του λαού μας, η κίνηση θα βιωθεί και αυτή σαν μια ακόμα περιστασιακή φούσκα που παρέρχεται πτερόεντη.

Υπάρχει απόλυτη ανάγκη να αγκαλιάσει τα ελάχιστα στοιχεία δημοκρατικής λειτουργίας όπως διαφάνεια, ενημέρωση, διάλογο, συλλογικότητα στις αποφάσεις. Η πτέρυγα προσωπικοτήτων που οδηγεί την κίνηση τώρα ως η ανεπίσημη ηγεσία, μας το έχει ξεκαθαρίσει πως δεν θέλει κανένα από αυτά τα στοιχεία. Επίσης, χρειάζεται να καλλιεργηθεί κλίμα δέσμευσης σε συμφωνίες και αποφάσεις - μέχρι τώρα όλες οι συμφωνίες με αυτά τα άτομα έχουν παραβιαστεί από τους ίδιους κατ' επανάληψην και συχνά με προσβλητικούς τρόπους. Αντί να κτίζουν την εμπιστοσύνη, μοιάζουν να επενδύουν συνειδητά στην υπόσκαψη της.

Πως θα κτίσουμε λοιπόν κίνημα που να φέρει δημοκρατία στον τόπο μας αν εμείς δεν μπορούμε να την υλοποιήσουμε ανάμεσα μας;

Αλαζονεία, και... σε ποιόν ανήκει το λαϊκό κίνημα;

Άθελα τους, έχουν γλιστρήσει τώρα και στον κατήφορο της αλαζονείας, ισχυριζόμενοι πως το Συλλαλητήριο είναι δικό τους επίτευγμα, εκείνων των έξι προσώπων:

"Σύμφωνα με τον Κώστα Τσαγγαρίδη, μέλος της ομάδας, 'η δράση των αγανακτισμένων είναι η μοναδική ανά το παγκόσμιο βελούδινη ειρηνική εξέγερση εναντίον των κρατούντων που διαρκεί 64 μέρες και δεν έχει σπάσει ούτε μύτη. Να ληφθεί υπόψη ότι έγινε περισσότερους από δύο μήνες μετά το έγκλημα στο Μαρί. Την αποτιμώ ως επιτυχία και με βάση το βαθμό δυσκολίας της οργάνωσής της, που έγινε ουσιαστικά από έξι μέλη της ομάδας εθελοντών και με τη βοήθεια μερικών άλλων εθελοντών... ' "
http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/418550

Υπογραμμίζω το "άθελα τους", διότι γνωρίζω πως τα άτομα αυτά έχουν καλές προθέσεις και δεν δρουν με μοχθηρία. Γνωρίζω δε τον Κώστα Τσαγγαρίδη από την εφηβεία, και εγγυούμαι τις καλές προθέσεις του. Αλλά και εκείνος και οι άλλοι πέντε της πτέρυγας των έχουν απορρίψει και αποδομήσει ό,τι πιο γνήσιο και ορθό που κτίσαμε, ως κίνηση, και έχουν υιοθετήσει τις πλέον αντιδημοκρατικές διαδικασίες στην πλοήγηση της. Και το αποτέλεσμα, εκτός από τη ζημιά που κάμνει στο κίνημα, είναι να φθείρονται και οι ίδιοι ηθικά: πως τολμούν να ισχυρίζονται πως η 12η Σεπτεμβρίου αντί επίτευγμα του λαού, είναι τάχα επίτευγμα δικό τους;

Γνωρίζω άμεσα, από την καθημερινή μου εργασία στις κινητοποιήσεις πως περίπου εκατόν εθελοντές εργαστήκαμε με πολλή αφοσίωση για να υλοποιηθεί το Συλλαλητήριο. Περίπου πενήντα από αυτά τα άτομα εργαστήκαμε πολύ σκληρά για αρκετές εβδομάδες οργανώνοντας, συντονίζοντας, προωθώντας και προβάλλοντας την εκδήλωση σε όλη την Κύπρο. Όταν η ηγεσία - έστω και ανεπίσημη - προσβάλλει τόσο σκληρά και τους εθελοντές και τον λαό, πως θα πάει μπροστά ένα τέτοιο κίνημα;

Ο Σωκρατικός φιλόσοφος Λάο Τσε, που δίδαξε στην Κίνα περίπου την ίδια εποχή της Ελληνικής Κλασσικής αρχαιότητας, μας άφησε τού'ν την παρακαταθήκη για τον Ηγέτη:

Οι άριστοι ηγέτες είναι αθέατοι, και άγνωστοι στους ανθρώπους.
Ακολουθούν εκείνοι που αγαπιούνται και εκθειάζονται από τους ανθρώπους.
Μικρότεροι είναι οι ηγέτες τους οποίους ο λαός φοβάται.
Χείριστοι εκείνοι που ο λαός μισεί.

Αν δεν εμπιστευτείς τον λαό, καθίσταται ανέμπιστος.
Ο ηγέτης που δρα με βάση το Θείο και χωρίς περιττά λόγια,
Έχοντας επιτελέσει το έργο παραμένει στην αφάνεια
και ο λαός το βιώνει ως δικό του επίτευγμα.

- "Τάο τε Κινγκ / Δέος του Χ", Λάο Τσε. [2]

Το Λαϊκό Κίνημα

Είμαστε για πρώτη φορά στην ιστορία των τελευταίων ίσως σαράντα χρόνων στα πρόθυρα της ενσάρκωσης ενός νέου λαϊκού κινήματος παντελώς έξω από τον έλεγχο των κομμάτων, που ενώνει παλλαϊκά αριστερούς, δεξιούς και ανέντακτους, και που στοχεύει στην αλλαγή της Διακυβέρνησης, την απονομή Δικαιοσύνης, και την προστασία και Απελευθέρωση της Κύπρου.

Αν τα καταφέρουμε να μετατρέψουμε το οργανωτικό μας όχημα σε ένα που να είναι άξιο του λαού μας, που να υλοποιεί τις βασικές παραμέτρους της Άμεσης Δημοκρατίας και να τις διασπείρει παντού, θα πετύχουμε.

Αν αφήσουμε τα πράματα ανάμεσα μας ως έχουν, η φθορά της κινητοποίησης, η μετατροπή της στο ακριβώς αντίθετο, και η απογοήτευση του λαού είναι εγγυημένα.

Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net
~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Σημειώσεις, Πηγές

[1]. Η πτέρυγα των Έξι Προσωπικοτήτων (εξαπτέρυγα;)

Εδώ:

"...τα μέλη της «Ομάδας Εθελοντών Αγανακτισμένων - Αφυπνισμένων Πολιτών» Χάρης Στασής, Μαίρη Παραΐκα, Μακαρία Άντρη Στυλιανού, Κώστας Τσαγγαρίδης, Άγγελος Αγγελή και Άγης Παναρέτου. Σε συνέντευξη τύπου διαβεβαίωσαν..."
http://www.philenews.com/el-gr/Eidiseis-Kypros/22/77713

Και εδώ:

Δεν φιμωνόμαστε, δεν εκβιαζόμαστε
http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/412461

[2] Το απόσπασμα από το "Τάο τε Κινγκ / Δέος του Χ", του Λάο Τσε στα πλείστα κείμενα προσδιορίζεται ως η στροφή αρ. 17. Η μετάφραση-απόδοση από τα αγγλικά είναι δική μου, συνδυάζοντας πολλές μεταφράσεις από τα κινεζικά στα αγγλικά.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~