Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα

της Ελένης Θεοχάρους

"Ναι, κύριε, στάθηκα έμπορος κακός… Δεν θέλησα ποτέ να είμαι πνευματικός άνθρωπος της ανώνυμης γραφίδας και της άκρατης θεωρητικολογίας. Να περπατήσω θέλησα στους δρόμους του κόσμου, κι ας λασπωθώ. Επέλεξα να αγωνίζομαι για τα ανθρώπινα δικαιώματα του κάθε πολίτη στα πέρατα της Γης και δεν χρειάζομαι την άδεια είτε τα εύσημα κανενός εξ αυτών που με χλευάζουν γι' αυτή μου την επιλογή. Έχω τη δικαίωση. Και θα ήμουν καταγέλαστη αν το έπραττα σε όλο τον κόσμο και όχι για το λαό μας, τους συμπατριώτες μας..."

****

Συντακτικό σημείωμα
---------------------------

Από την πρώτη στιγμή που διαφάνηκε ότι οι συνομιλίες ανάμεσα στον πρόεδρο της Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια και το ανδρείκελο των δυνάμεων κατοχής Μεχμέτ Αλί Ταλάτ θα επαναρχίσουν κινητοποιήθηκε ο μηχανισμος της περιρρέουσας ατμόσφαιρας.

Οι προωθητές της ρατσιστικής διζωνικής λύσεως απαρτχάιντ, ξένοι και ντόπιοι πράκτορες του Ιμπεριαλισμού και του ντόπιου και διεθνούς Κεφαλαίου, πολιτικοί, κομματόσκυλα, δημοσιογράφοι, περισπούδαστοι ακτιβιστές της αριστερής διανόησης και ακαδημαϊκοί, επώνυμοι και ανώνυμοι βάλθηκαν να δημιουργήσουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που θα προωθήσει τη "λύση".

Με την ανοχή και την ευλογία της μεγαλύτερης μερίδας της υποτιθέμενης ανεξάρτητης προοδευτικής αριστεράς όλοι ανεξαιρέτως οι Ελληνοκύπριοι πατριώτες στοχοθετούνται ως εθνικιστές και σοβινιστές, ως απορριπτικοί, ως δεξιοί και Εοκαβητατζήδες. Η ανεξάρτητη προοδευτική διανόηση με ελάχιστες εξαιρέσεις απουσιάζει εκκωφαντικά ή/και αναπαράγει τα ψέματα και τις αισχρότητες της κυπροεθνικιστικής μερίδας της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και των λοιπών "καλοθελητών" (ηγεσία του ΔΗΣΥ) της ρατσιστικής λύσεως που θα διαχωρίζει το λαό μας στη βάση της εθνικής και φυλετικής του ταυτότητας.

Οι επιθέσεις εναντίον ολων των πατριωτών που εναντιώνονται συχνά αποκτούν το χαρακτήρα προσωπικών επιθέσεων -ad hominem- και η αισχρότητα του δηλητηρίου και των αιχμών τους είναι δυσβάστακτη.

Η απάντηση της Ελληνοκύπριας Ευρωβουλευτού και διεθνίστριας Ελένης Θεοχάρους στην αισχρή και κατάπτυστη επίθεση εναντίον της που αναδημοσιεύουμε πιο κάτω είναι και η απάντηση όλων των Ελλήνων Κυπρίων πατριωτών που γνωρίζουν ότι η πάλη ενάντια στο Θηρίον της Αυτοκρατορίας και τον Ιμπεριαλισμό ξεκινά από την μάχη για την επιβίωση της πατρίδας και του λαού του καθενός και προεκτείνεται στα πέρατα της Οικουμένης.

Γνωρίσαμε την Ελένη Θεοχάρους όταν μέσα από τις κινητοποιήσεις και την απεργία πείνας των αιτητών πολιτικού ασύλου τον Μάιο του 2006 εθελοντές και φίλοι της Ενδο~Μήδεια / Cyprus Indymedia ζητήσαμε τη βοήθειά της για να εγχειριστεί το παιδί ενός εκ των Κουρδικής καταγωγής ακτιβιστών που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις και που χρειαζόταν άμεση χειρουργική φροντίδα.

Η Ελένη Θεοχάρους εγχείρισε άμεσα το παιδάκι -που σήμερα χαίρει άκρας υγείας- αφιλοκερδώς και σε ημέρα αργίας. Την ίδια εποχή κάποιοι από όσους σήμερα την βρίζουν μηχανορραφούσαν για το πως να φύγουν οι "ξιμαρισμένοι" μετανάστες από την Πλατεία πριν από τη συναυλία της ΕΔΟΝ και την ομιλία του Δημήτρη Χριστόφια.

Το παιδί στην φωτογραφία πιο πάνω δεν είναι το συγκεκριμένο της ιστορίας στην οποία εμπλακήκαμε αλλά ένα από τα τόσες χιλιάδες που δέχθηκαν τη φροντίδα της ιατρού που τιμά τον τόπο μας με τη διεθνιστική δράση της.

Σόλων Αντάρτης
---------------------

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα

της Ελένης Θεοχάρους

…«βάλτε την ουρά κατ’ απ’ τα σκέλια,- πιο καλά περνάνε οι χαζοί, η κατάστασις είναι για γέλια,- είναι και για κλάματα μαζί»…


Τις τελευταίες εβδομάδες δέχθηκα, μέσω εφημερίδων, πολλές προσωπικές επιθέσεις, επώνυμες και ψευδώνυμες. Χωρίς να θέλω να τις χαρακτηρίσω ως κόσμιες ή μη, θα δώσω μια συνοπτική απάντηση σε όλες.

Πιστεύω ακράδαντα πως ο πολιτικός, που δεν αντέχει την κριτική είναι σαν τον ναυτικό, που τον πιάνει η θάλασσα. Ωστόσο, θεωρώ πως αυτό που έγινε σε πολλές περιπτώσεις δεν ήταν κριτική πολιτικών θέσεων, αλλά μια σειρά από νόθες και ασύντακτες επιθέσεις, που ξεπέρασαν τα όρια της καλοπροαίρετης κριτικής. Στα πλαίσια αυτής της κριτικής παραποιήθηκαν και δαιμονοποιήθηκαν οι απόψεις μου και υπήρχαν περιπτώσεις που, δυστυχώς, καθυβρίστηκα υπερμέτρως. Σε πλείστες όσες περιπτώσεις οι θέσεις μου δεν αντικρούστηκαν με πολιτικά επιχειρήματα, αλλά με εμπαθείς αφορισμούς για να πληγεί η προσωπικότητά μου και η αξιοπιστία μου. Με αφορμή πάντοτε την έκφραση της διαφωνίας μου προς την πρόταση στελέχους του Δημοκρατικού Συναγερμού για συγκυβέρνηση με το ΑΚΕΛ, και την πρόσφατη συνέντευξή μου στο «Φιλελεύθερο».

Έχοντας υπόψη μου την τραγική έκπτωση του πολιτικού επιπέδου στην Αθήνα, όπου η Ντόρα Μπακογιάννη κατηγορήθηκε «ότι δεν κάνει για Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας γιατί φοράει μεγάλα παπούτσια, μιας και έχει μεγάλα πόδια», καταμετρούσα τις εναντίον μου επιθέσεις χαμογελώντας πικρά γιατί αφορούσαν τη φωνή μου, την εμφάνισή μου, τις συμμορίες που έχω συστήσει με άλλους για να καταστρέψουμε τις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού, τη συμμετοχή μου στο κόψιμο της βασιλόπιτας τηλεοπτικού σταθμού για να γλείψω, και άλλα χειρότερα. Χωρίς να ενοχληθεί κανένας από όσους κόπτονται συνεχώς για τον πολιτικό μας πολιτισμό. Παράλληλα, έγιναν προσπάθειες γελοιοποίησής μου μέσα από καρικατούρες και δημοσιεύματα, που με εμφάνιζαν με τα γιαταγάνια έτοιμη να σφάξω, να ρημάξω. Αυτά από μικρή ομάδα συμπατριωτών μας. Οι οποίοι, αν είχαν διαβάσει τη συνέντευξη, αν την είχαν διαβάσει προσεκτικά, θα σκέφτονταν πριν γράψουν όλα όσα αστήρικτα δημοσίευσαν εναντίον μου. Επιπλέον, διάβασα, αποσπάσματα δήθεν, της συνέντευξής μου, εντελώς παραποιημένα. Απλώς για να χωράνε τις κατηγορίες.

Έφθασαν στο σημείο να χλευάσουν και τη συμμετοχή μου πέρυσι στην αποστολή με το πλοιάριο DIGNITY προς την εμπόλεμη Γάζα. Για την εν λόγω αποστολή ο Πρόεδρος Σαρκοζί με τίμησε στις 4/12/2009 με το Πανευρωπαϊκό Βραβείο Εθελοντισμού με την Αργυρά Διάκριση της δεύτερης θέσης. Πέραν τούτου, έχω κερδίσει την αγάπη του παλαιστινιακού λαού, που μου δίνει τη δύναμη να αγνοώ τις μικρότητες των δικών μου ανθρώπων.

Θα σταθώ σε δύο σημεία. Το πρώτο αφορά το απόσπασμα της συνέντευξης όπου λέγω πως στον τόπο μας πλήθυναν οι Φοίνικες, οι Συβαρίτες, οι κιοτήδες, οι μαυραγορίτες, οι Φιλιππουπολίτες κτλ. Αυτήν τη διαπίστωση μπορεί να την κάνει ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, διαβάζοντας απλώς τις καθημερινές εφημερίδες. Καταμετρώντας τα σημεία και τέρατα της καθημερινής μας ζωής. Είναι η αναφορά που «προκάλεσε» περισσότερο. Γιατί;Γιατί κάποιοι ένιωσαν να θίγονται; Επειδή είπα ότι όλοι αυτοί οι πελάτες των καζίνων και των κέντρων διασκέδασης των κατεχομένων, που καταβαραθρώνουν την ηθική υπόσταση και το σθένος του λαού, ανήκουν σε όλη την κομματική, κοινωνική και ιδεολογική διαστρωμάτωση; Μα αυτό το λένε πολλοί και συχνά, στη Βουλή, σε δημόσιες δηλώσεις, στις αναλύσεις των σκανδάλων κάθε μορφής που δημοσιοποιούνται καθημερινά. Κάνω λάθος; Είναι ψέμα;

Το δεύτερο σημείο αφορά το «κατάντημά» μου ως πνευματικού ανθρώπου και το ρόλο του πνευματικού ανθρώπου στην εποχή μας. Θυμίζω ότι ζούμε σε μια κοινωνία πολιορκημένη, σε μια χώρα υπό κατοχή. Βεβαίως, τον τίτλο του πνευματικού ανθρώπου, δεν σου τον απονέμει ή σου τον αφαιρεί κανείς. Τον κερδίζεις με τα πνευματικά σου εφόδια και με τη διαχείρισή τους. Λοιπόν, στο δημοσίευμα, μου γίνεται «ακτίβ» για το ότι ο πνευματικός άνθρωπος έχει καθήκον την «αποφετιχοποίηση» των αξιών, των ηθικών κρίσεων και την αναγνώριση των κοινωνικών και οικονομικών αιτιών της εμφάνισής τους και την αποκάλυψη των ειδικών συμφερόντων που εξυπηρετούν ορισμένη εποχή. Αυτό είναι. Με κατατρύχουν τα φετίχ και δεν αναγνωρίζω «τα ειδικά συμφέροντα». Ναι, κύριε, στάθηκα έμπορος κακός… Δεν θέλησα ποτέ να είμαι πνευματικός άνθρωπος της ανώνυμης γραφίδας και της άκρατης θεωρητικολογίας. Να περπατήσω θέλησα στους δρόμους του κόσμου, κι ας λασπωθώ. Επέλεξα να αγωνίζομαι για τα ανθρώπινα δικαιώματα του κάθε πολίτη στα πέρατα της Γης και δεν χρειάζομαι την άδεια είτε τα εύσημα κανενός εξ αυτών που με χλευάζουν γι' αυτή μου την επιλογή. Έχω τη δικαίωση. Και θα ήμουν καταγέλαστη αν το έπραττα σε όλο τον κόσμο και όχι για το λαό μας, τους συμπατριώτες μας. Με τις όποιες μικρές μου δυνάμεις. Από την άλλη, κάποιοι, με ιδιαίτερη οξύτητα και με το φανατισμό των ζηλωτών ως κυρίαρχο στοιχείο συμπεριφοράς, προσπάθησαν να πείσουν τον κόσμο ότι είμαι εναντίον της λύσης.

Ει γαρ έγνως, ουκ αν κατέγνως…
ΜΕ «κάρφωσαν» ότι δήθεν υπονομεύω τη λύση. Φυσικά δεν αποδέχομαι a priori την όποια λύση, αλλά έχω δηλώσει πάρα πολλές φορές ότι στηρίζω την επίλυση του Κυπριακού μέσω των συνομιλιών και αγωνίζομαι σκληρά και με όλες μου τις δυνάμεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και αλλού, για να αναγκασθεί η Τουρκία να εφαρμόσει τις υποχρεώσεις της.Φαίνεται πως και αυτό ενοχλεί. Αλλά, αν η επιδίωξη είναι να μου κλείσουν το στόμα, για να μη λέω την άποψή μου, αυτό αποκλείεται. Διότι δεν αποδέχομαι πως, όποιος επισημαίνει τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες μας στις διαπραγματεύσεις, κατατρύχεται από ψευδο-πατριωτισμό, άρα πρέπει να συναριθμείται μετά των φασιστών, να ελεεινολογείται και να ταυτοποιείται ως μη θέλων λύση. Δεν αποδέχομαι πως, όποιος επισημαίνει ότι οι θέσεις της Τουρκίας είναι ρατσιστικές και επιβάλλουν καθεστώς απάρτχαϊτ, αντιστρατεύεται την ειρήνη και τη συνύπαρξη. Όποιος υποδεικνύει πως πρέπει να διεκδικούμε τα βασικά δημοκρατικά δικαιώματα και να μην περιμένουμε να μας δώσουν ελεημοσύνη, είναι πατριώτης της δεκάρας, μαξιμαλιστής και ακραίος. Όποιος επιμένει πως πρέπει να χρησιμοποιούμε τα πολιτικά μας όπλα έναντι της Τουρκίας, γιατί η χώρα αυτή κατέχει στρατιωτικά την Κύπρο, πρέπει να εισπράττει καταιγισμό «ύβρεων» ως εθνικιστής, απορριπτικός, φουστανελάς για να εξουδετερώνεται. Δεν αποδέχομαι πως, όποιος πολίτης δεν επιθυμεί να κατατάσσεται
αυθαίρετα «σ’ αυτούς που δεν θέλουν λύση», από τους εργολάβους της λύσης, πρέπει να συμβιβάζεται, να σιωπά, να μη σκέφτεται. Τελειώνω με ένα απόσπασμα από το ποίημα του Καβάφη «ΟΥΚ ΕΓΝΩΣ» «…ανέγνως, αλλ ουκ έγνως. Ει γαρ έγνως, ουκ αν κατέγνως…».

από τη Σημερινή:
http://www.sigmalive.com/simerini/politics/227013

*****