Οικονομία: υπεραφθονία σε ψέμματα η Κυβερνητική προπαγάνδα

Οικονομία: υπεραφθονία σε ψέμματα η Κυβερνητική προπαγάνδα
http://cyprus.indymedia.org/node/5075 

Υπάρχει Συμβιβασμός με την Βαρβαρότητα;

«Όταν συνηθίσεις το τέρας αρχίζεις να του μοιάζεις»

                                                   Μάνος Χατζιδάκις

Ποιός από εμάς θα έμενε ποτέ στο σπίτι κάποιου άλλου οικειοποιούμενος το; Ποίος από εμάς θα γνώριζε ότι στο σπίτι που μένει άλλοι άνθρωποι γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, ερωτεύτηκαν έκαναν παιδιά, εγγόνια και σφάλισαν τα μάτια τους σε αυτό και θα τολμούσε να το ονόμαζε δικο του; Ποιός από εμάς θα ήξερε ότι αυτό το σπίτι το έχτισε ο μόχθος, ο πόνος και ο ιδρώτας ανθρώπων άλλων και ανερυθρίστα θα φώναζε: «Δικό μου»;

Το κυπριακό πρόβλημα είναι πολύ απλό στην παρούσα του μορφή. Ο στρατός μίας πανίσχυρης χώρας εισέβαλε, έσφαξε, βίασε λεηλάτησε, προσφυγοποίησε εξανάγκασε 200.000 από εμάς να φύγουμε από τα σπίτια μας και στη θέση μας κουβάλησε ένα πληθυσμό ξένο προς τον τόπο και τα έθιμα του, παραβιάζοντας κάθε αίσθηση δικαίου.

Είναι η βαρβαρότητα όπως την αναγνώρισε και την έγραψε ο ποιητής:

«Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.» (1)

Το Δίκαιο παραμένει Δίκαιο μόνον όταν διεκδικείται. Όταν παύσει κάθε διεκδίκηση του, αντικαθίσταται από τον νόμο της ζούγκλας και τον νόμο των ορδών των Ούννων του Αττίλα.

Αυτή τη στιγμή στις συνομιλίες για το κυπριακό και στις στις δηλώσεις όλων των επιφανών διζωνιστών προάγεται η σκέψη ενός «έντιμου συμβιβασμού» ως το εχέγγυο για την ειρήνη. Είναι η σχιζοφρένεια της υποταγής και της υποδούλωσης που δεν αντέχει να δει την ψυχοπάθεια που την δέρνει και την βαφτίζει με εύσχημα λόγια κενά περιεχομένου.

Αυτοί που συνήθισαν το τέρας δεν έχουν απλώς αρχίσει να του μοιάζουν. Ταυτίζονται απόλυτα με αυτό. Έτσι εξηγείται η λύσσα με την οποία μας επιτίθενται επειδή διεκδικούμε το δίκαιο. Ακόμη και όταν το διεκδικούμε για όλους ανεξαιρέτως οι εραστές της τερατομορφίας δεν μπορούν να σιωπήσουν. Η λύσσα τους αυξάνεται διότι κάθε μας δήλωση, κάθε μας πράξη αντίστασης τους θυμίζει πόσο χαμηλά έχουν πέσει, πόσο έχουν ξεστρατίσει μακριά από κάθετι το ανθρώπινο. Αυτοί που αγκάλιασαν το τέρας και την αφήγηση του, αυτοι που δικαιολογούν τις πράξεις του δεν είναι καθόλου διαφορετικοί. Με λυπεί αφάνταστα η αναγνώριση αλλά προσωπικά δεν έχω τίποτε κοινό με τα τέρατα γύρω μας που ζητούν να υποταχτούμε σαν και κείνα, που διεκδικούν ένα κόσμο, μία νέα τάξη πραγμάτων στον οποίο η υποταγή και η υποδούλωση θα βαφτιστεί «πολιτικός ρεαλισμός» και «συμβιβασμός».

Ποιός δημοκρατικός άνθρωπος θα ζούσε ποτέ στον τόπο ενός άλλου γνωρίζοντας ότι αυτός ο άλλος έχει εκδιωχθεί με τη βία, ποιός θα έκτιζε πάνω στον αίμα και τον πόνο του άλλου ένα «κράτος» και θα διεκδικούσε «πολιτική ισότητα» με την απειλή των όπλων και την παρουσία του εκφοβιστή δίπλα του; Ουδείς!

Αυτό που μας κοιτάζει από τον βορρά του τόπου μας είναι η βαρβαρότητα στην αισχρότερη και απεχθέστερη της μορφή. Και όσοι από εμάς ζητούν τον συμβιβασμό με αυτή τη βαρβαρότητα είναι και αυτοί το ίδιο βάρβαροι. Όσα εύσχημα λόγια και αν χρησιμοποιήσουν, όσα επιχειρήματα για «αναπτύξεις» και «συμμαχίες μετά τη λύση».

Αυτό τελικά που μας κάνει Έλληνες της Κύπρου, τους τελευταίους ίσως Έλληνες της Κύπρου είναι ότι συνορεύουμε προς βορράν με το μίσος και δεν έχουμε άλλα σημεία στον ορίζοντα. (2)

Και όταν η απόγνωση μας κυριεύει, όταν το τέρας και οι οπαδοί του ανάμεσα μας μας στοχοποιούν με το απύθμενο θράσος και την επιθετικότητα τους καλό είναι να θυμόμαστε ότι ουδείς από τους ποιητές παγκόσμια δεν ύμνησε ποτέ τον πολιτικό ρεαλισμό και την υποταγή. Όσοι το έπραξαν έπαψαν να είναι ποιητές και χάθηκαν ανύμνητοι και ανώνυμοι στο πέρασμα της ιστορίας. Οι δικοί μας ποιητές μιλούσαν πάντα καθαρά:

«Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.

Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας.» (1)

Στώμεν καλώς! Στον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους...

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com

~~~~~~~~~~~~~

Πηγές-Σημειώσεις

-----------------------

1. Από τη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1979, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία με αφορμή την αναγγελία για τη βράβευση του έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτημε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Μπορείτε να το βρείτε ως ηχητικό ντοκουμέντο και στο βιβλίο συν τοις άλλοις που περιέχει 37 συνεντεύξεις του Ελύτη (επιμέλεια: Ηλίας Καφάογλου, εκδ. Ύψιλον, 2011, 343 σελ.) 

Από:
http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG2597

2. Παραφράζοντας τον Λουίς Σεπουλβέδα από το κείμενο του «Αβεβαιότητος εγκώμιον» στο βιβλίο «Σημειώσεις εν καιρώ πολέμου», εκδόσεις opera, Αθήνα 2004, σελ.14. Το αρχικό κείμενο είναι ως εξής:
«Η Λατινική Αμερική συνορεύει προς βορράν με το μίσος και δεν έχει άλλα σημεία του ορίζοντα».

Fifteen years of September Elevens

Fifteen years of September Elevens
http://cyprus.indymedia.org/node/5073

Αποπληξία! Γιατί φιμώνουν τον Μάριο Δημητρίου;

 



Αποπληξία! Γιατί φιμώνουν τον Μάριο Δημητρίου;
 http://cyprus.indymedia.org/node/5071

Γράμμα στους Ελλαδίτες Ηθοποιούς της Παράστασης «Αντιγόνη» στην Σαλαμίνα της Κύπρος

Δεν ξέρω αληθινά πώς να σας προσφωνήσω. Θα ήθελα να σας προσφωνήσω με το αδελφές και αδέλφια των δελφών του κοινού μας πολιτισμού αλλά δεν ξέρω πια αν οι λέξεις εμπερικλείουν τη σημασία που θα ήθελα να τους δώσω. Η γλώσσα μας έχει γεμίσει ναρκοπέδια. Η πρόθεση του ενός στρεβλώνεται στα μάτια και τα αυτιά του άλλου. Αληθινά δεν ξέρω πώς να σας προσφωνήσω. Αυτό που με πονεί περισσότερο είναι ότι τελικά μπορεί οι λέξεις να μην μας αξίζουν.

Διάβασα στην εφημερίδα «Καθημερινή» (1) της 30ης Αυγούστου ότι κάποιοι από εσάς προβληματίζεστε για την παράσταση που θα ανεβάσετε στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας στις 28 Σεπτεμβρίου. Αυτό ήταν και το έναυσμα αυτού του γράμματος. Εύχομαι ότι το παρόν θα φτάσει κοντά σας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και ότι θα αφιερώσετε τα λίγα λεπτά που χρειάζονται για να το διαβάσετε.

Η στάση των Κυπρίων συναδέλφων σας πέρσι σε παράσταση στο ίδιο θέατρο δεν μου άφηνε περιθώρια οποιασδήποτε ελπίδας ότι μία τέτοια προσπάθεια επικοινωνίας θα είχε αξία. Ούτε το ότι οργανωτής πέρσι ήταν η οργάνωση που αποδέχεται την βίαιη αλλαγή των ονομάτων των χωριών και των πόλεων μας – από τις κατοχικές δυνάμεις -  σε έντυπα που εκδίδει και κυκλοφορεί. Κανένας προβληματισμός δε φαίνεται να τους απασχολεί οπότε το γράμμα αυτό απευθύνεται σε εσάς αδελφές και αδέλφια από την Ελλάδα με την ελπίδα η φωνή μου να φτάσει κοντά σας. Το είπα τελικά, δεν άντεξα να το κρατήσω. Ίσως λέω, ίσως οι λέξεις να μας αξίζουν.

Δεν γνωρίζω πόσοι από εσάς έχετε ποτέ επισκεφθεί τη Σαλαμίνα. Είναι ένα μέρος μαγικό. Ειδικά τα βράδια όπως το βράδυ που θα στήσετε τον περιοδεύοντα σας θίασο, της μίας και μόνης παράστασης κάτω από την μπότα της κατοχής.

Οι πέτρες θα αναδύουν τη ζέστη που απορρόφησαν την ημέρα και το αεράκι που έρχεται από τη θάλασσα δίπλα θα γεμίζει το κοίλον του θεάτρου με μία δροσιά σπάνια που θα μυρίζει αρμύρα και Ελλάδα. Όπως και ο λόγος που θα αρθρώνετε. Μπορεί μέσα από τα ερωτικά αγγίγματα του ανέμου να αφουγκραστείτε και τα λόγια του ποιητή που τόσο αγάπησε το μέρος:

«Τα νέα κορμιά περάσαν απ’ εδώ, τα ερωτεμένα· παλμοί στους κόλπους,
ρόδινα κοχύλια και τα σφυρά
τρέχοντας άφοβα πάνω στο νερό
κι αγκάλες ανοιχτές για το ζευγάρωμα του πόθου.» (2)

Μεγαλώνοντας στο νησί αισθανόμουν πάντοτε ότι οι τραγωδίες της αρχαιότητας γράφτηκαν για μας. Μέσα από τις λέξεις της γλώσσας μας οι ήχοι έφταναν στα αυτιά μου ως παιδιού, ως έφηβου, ως νέου και τώρα ως μεσήλικα σαν σφυριά που χτυπούν στο αμόνι του σιδηρουργού.

Για μας έγραψε ο Σοφοκλής, για μας ο Ευρυπίδης. Οι μανάδες μας με τα μαύρα στις ακτές της Τροίας και ο μικρός Αστυάνακτας να γκρεμίζεται από τα τείχη, η κόρη που σφάζεται για να κινήσει ο κύρης της στην αιματηρή του εκστρατεία για εμάς μιλούσαν.

Η «μεταπολίτευση» κολυμπούσε στο αίμα της σφαγμένης Κύπριδος Ιφιγένειας και οι μανάδες μας μας θύμιζαν καθημερινά μεγαλώνοντας την μοίρα των βιασμένων Τρωάδων εκείνων. Τα συνθλιμμένα κόκκαλα του Αστυάνακτα τα μαζεύουμε μέχρι σήμερα. Κάποιοι από εμάς θάβουν μικρά θραύσματα αυτού που κάποτε ήταν ο πατέρας, ο γιός, ο εγγονός. Ένα μικρό κοκκαλάκι από την φάλαγγα των δακτύλων, μία γνάθος ένα μηριαίο οστό. Κάποιοι ακόμη περιμένουν. Τα νέα κορμιά δεν ζουν πια στην Σαλαμίνα. Γεράσαμε, ασπρίσαν τα μαλλιά μας, τα δόντια μας έπεσαν, πεθαίνουμε ένας ένας. Περνούμε το Ποτάμι με την πίκρα και τον νόστο της επιστροφής. Κανένας από μηχανής Θεός δεν μας ευλόγησε με την παρουσία του. Κάθαρσις καμία…

Βουβά κλαίμε κάθε φορά που πατούμε στα θέατρα, οι λυγμοί ουδέποτε αναβλύζουν, ο ρόγχος στον λάρυγγα μας πνίγει σε κάθε μας επίσκεψη στις πέτρινες κερκίδες. Γίναμε εμείς πέτρες για να αντέξουμε. Και κάποτε μέσα στις ρωγμές του χρόνου έρχονται ηθοποιοί και παραστάσεις να λιώσουν την σιδηρόφρακτη πανοπλία μας και να μας οδηγήσουν στην οδύνη, τον πόνο και την κάθαρση του ολοφύρματος μέσα σε δωμάτια ξένα, σκοτεινά, εδώ στην προσφυγιά. Συγκρατούμε τους λυγμούς μας στα λόγια της Εκάβης, σφικτά σφαλίζουμε τα μάτια στις ιαχές της Κασσάνδρας. Ξεσπούμε αργότερα, πολλή ώρα μετά που ο θίασος έχει βγει για το τελευταίο χειροκρότημα. Πάντα μόνοι και κρυφά. Μετά ξαναγινόμαστε πέτρες. Για να αντέξουμε.

Από όλες τις τραγωδίες η Αντιγόνη του Σοφοκλή είναι ίσως εκείνη που αγγίζει περισσότερο την τραγική μας ύπαρξη. Ο Πολυνείκης είναι ακόμη άθαφτος έξω από τα τείχη της Θήβας μας. Το εμφύλιο μένος που βίωσε το νησί πριν από την τραγωδία είναι ακόμη ζωντανό. Και καμία Αντιγόνη δε βρέθηκε να θάψει τους δικούς μας πραξικοπηματίες. Καμία αδελφή δεν τόλμησε να κινηθεί στα πέρα από τα ανθρώπινα. Οι δικοί μας Κρέοντες φρόντισαν για αυτό με τα ίδια φιρμάνια, τις ίδιες απειλές, την ίδια συμπεριφορά. Σβήνοντας όλα όσα προηγήθηκαν γράφοντας ξανά την ιστορία όπως τους βόλευε άφησαν τους δικούς μας Πολυνείκες άθαφτους, βορά στα σκυλιά και στα όρνεα. Μέχρι σήμερα βυσσοδομούν επί πτωμάτων. Χωρίς συγχώρεση, χωρίς κάθαρση, χωρίς Αντιγόνη. Η τραγωδία που θα παρουσιάσετε θα αποκτούσε το πραγματικό της νόημα στο νησί αν ο Πολυνείκης φορούσε τα στρατιωτικά ρούχα των πραξικοπηματιών του Ιουλίου του 74.

Η Αντιγόνη που γεννήθηκε για να συμφιλεί και όχι για να εχθρεύεται δεν ζει στην Κύπρο.

Θα πατήσετε λοιπόν στις πέτρες. Οι κερκίδες θα είναι γεμάτες. Οι θιασώτες της «επανένωσης» θα γεμίσουν το αρχαίο θέατρο για να σας χειροκροτήσουν. Οι αστέρες της υποταγής, της υποδούλωσης, του εξευτελισμού κάθε τι του ανθρώπινου για το οποίο μιλά η Αντιγόνη θα βρίσκονται στις κερκίδες. Αυτοί που καθημερινά επιτίθενται σε όλους εμάς που ζητούμε Δικαιοσύνη και Ελευθερία για τον τόπο μας θα βρίσκονται απέναντι σας και θα σας χειροκροτούν. Αυτοί που κατηγορούν αγοράκια σαν εμένα  - τεσσάρων το 74 - ως φασίστες, λυσοφοβικούς και απορριπτικούς επειδή επιθυμούμε να επιστρέψουμε στα σπίτια μας χωρίς περιορισμούς. Θα σας χειροκροτούν και οι εκπρόσωποι του κατακτητή. Οι Αττιλάρχες, προβατόσχημοι λύκοι που 42 χρόνια μετά ζητούν το δικό τους κράτος πάνω στα ερείπια της κάποτε τόσο όμορφης μας Τροίας.

Το νόημα των όσων θα παρουσιάσετε το  φτύνουν μέσα από την καθημερινή τους πρακτική. Το απόλυτον της εξουσίας και το μίσος για κάθε τι που την απειλεί το πραγματώνουν καθημερινά μέσα από τα λόγια και τα έργα τους. Μην έχετε αυταπάτες. Η παρουσία σας στο θέατρο της Σαλαμίνας έχει ως μοναδικό πολιτικό στόχο την προώθηση του διζωνικού ρατσισμού στο νησί. Ένα θλιβερό καθεστώς απαρτχάιντ και διαχωρισμού σε Έλληνες και Τούρκους, σε χριστιανούς και μουσουλμάνους νομιμοποιώντας την βαρβαρότητα του εισβολέα και των εγκαθέτων του. Καμία «φιλία» δεν προάγεται από την πράξη σας. Μόνον η υποταγή στον κατακτητή που μας εμποδίζει για 42 χρόνια να επιστρέψουμε στον τόπο μας. Αυτήν θα υπηρετεί η παρουσία σας.

Αυτοί που θα έσφαζαν ξανά και ξανά και ξανά την Αντιγόνη θα βρίσκονται απέναντι σας. Εκεί λοιπόν σε ένα αρχαίο θέατρο κάτω από την μπότα της κατοχής οι πράξεις και τα λόγια σας ξεπερνούν κατά πολύ την απλή παρουσίαση της κορυφαίας ίσως αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Στον δικό μου αξιακό κόσμο είναι στην κορυφή, ισάξια με τις Τρωάδες. Η παρουσία σας στη Σαλαμίνα ξεπερνά λοιπόν κατά πολύ την αίσθηση μίας απλής παράστασης. Θελημένα ή άθελα σας γίνεστε ένα εργαλείο άσκησης της πολιτικής των Κρεόντων αυτού του κόσμου.

Διερωτούμαι αν το αεράκι του Σεπτέμβρη θα σφυρίζει στα αυτιά σας το ποίημα:

«Τώρα καλύτερα να λησμονήσουμε πάνω σε τούτα τα χαλίκια·
 δε φελά να μιλάμε·
 τη γνώμη των δυνατών ποιός θα μπορέσει να τη γυρίσει;
ποιός θα μπορέσει ν’ ακουστεί;
Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων.»

Διερωτούμαι αν ο βραχνάς μου θα σας φτάσει. Ή η φωνή του ποιητή:

«Η γης δεν έχει κρικέλια
για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν
μήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι
να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι.
Και τούτα τα κορμιά
 πλασμένα από ένα χώμα που δεν ξέρουν,
έχουν ψυχές.
Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν,
δε θα μπορέσουν· μόνο θα τις ξεκάμουν
αν ξεγίνουνται οι ψυχές.
Δεν αργεί να καρπίσει τ’ αστάχυ
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι,
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
το κακό για να σηκώσει το κεφάλι,
κι ο άρρωστος νους που αδειάζει
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
 για να γεμίσει με την τρέλα,
 νῆσός τις ἔστι …».

Διερωτώμαι αν εσείς οι το ήθος ποιούντες θα σκύψετε μπροστά στις σημαίες του κατακτητή. Διερωτώμαι αν θα τις αγνοήσετε και σαν καλοί υπάλληλοι θα παρουσιάσετε την παράσταση επιστρέφοντας μετά στην καθημερινότητα σας ωσάν το συρματόπλεγμα που γδέρνει το είναι μας να μην υπάρχει.
Αν θα γίνετε και εσείς σύνεργα και συνεργοί για να ξεκάμετε τις ψυχές μας. Αν ξεγίνονται οι ψυχές.
Διερωτώμαι αν στη θέση σας βρισκόταν η Τζένη Καρέζη τι θα έπραττε.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γνωρίζω ότι στις 28 του μηνός θα πάρω την απάντηση μου.

Αδέρφκια καλώς να μας έρτετε! (3)

Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~



Πηγές-Σημειώσεις
-----------------------

1. Προβληματίζει η «Αντιγόνη» στα κατεχόμενα
http://www.kathimerini.gr/872701/article/politismos/8eatro/provlhmatizei-h-antigonh-sta-katexomena

2. Η Σαλαμίνα της Κύπρος Γιώργου Σεφέρη
http://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=1&text_id=1674

3. Το καλωσόρισμα του Δημήτρη Λιπέρτη στους Ελλαδίτες αθλητές στους πανελλήνιους αγώνες στο στάδιο Λεμεσού το Μάη του 1929:

Καλώς τους, καλώς ήρτετε, ψυχή, καρτκιά δική μας, της Μάνας της αξήχαστης κ̌αι γέννημαν κ̌αι θρέμμαν. Τώρα που μας εμπλάσετε, σιούσιν οι καμοί μας, τωρά καταλαββαίννουμεν πως ζ’ιούμεν κ̌ι εν εν ψέμαν, χίλια κακά σκουλλίζουν μας κ̌αι βάσανα μας τρώσιν κ̌ι έχουμέν τα προχ̌χ̌έφαλον κ̌αι για κρεβατοστρώσιν.
Παιχνίδιν εγινήκαμεν της λύπης, συντροόλα. Ορτοποδούν ξένα παιδτκιά της μητριάς κοντά της; Μπορούν με διπλοπροσωπκιάν να ζ’ιούν, εν πράμαν κ̌ιόλα; Τα στήθη της εν μάρμαρον, βυζάκα τα βυζ’ιά της, κ̌ι αν έχουν γάλαν, πκοιος πελλός πά’ να τα πιππιλλίσει, πον ομπυασμένον κ̌ι, άμα φά’, ποττ’ εν κ̌ι εννά λαχτίσει!
Τέθκοιαν ζωήν δκιαβαίννουμεν, που κόλαση λοάται, συμπαλισμένη λαμπρακ̌ιά τα μέσα μας δκιαζώννει. Ο καταρράχτης σιωπά, κοξ’ιάζει για κ̌οιμάται; Έτσι κ̌ι ο σκλάβος εν καμμά, μήτε ποττέ μερώννει, γείρνει κ̌αι πα’ στην Μάναν του μερόνυχτα ο νους του, ούλα τον ήλιον πον βκαίνεει έξω ‘ποὐ τους γυρούς του.
Η θάλασσ’ άλλαξεν ποττέ τον τόπον της, αλλάσσει; Χ̌ίλιοι ανέμοι κ̌ι αν φυσούν κ̌ι αν την ανακατώσουν, ‘πού κ̌εια χαμαί που ‘πλάστηκεν ποττέ της εν ταράσσει. Έτσι κ̌ι εμείς το ίδιον κ̌ι ακόμ’ αν μας σκοτώσουν. Το γαίμαν, ποννά χιονωστεί κ̌ι η γη να το ρουφήσει, εννά διψά την Μάναν του κ̌ι ακόμ’ αν ποστρανκ̌ίσει.
Είμαστιν κ̌είνοι που ‘μαστιν, κ̌ι εμείς κ̌αι τα παιδτκιά μας· ο σπόρος εν ο ίδιος, το ίδιον χωράφιν, όσον κ̌ι αν πολλυνίσκουσιν τες πλήξες, τα κακά μας, εν μας λυούν κ̌ι αν μάχουνται με βόλιν, με χρυσάφιν· αν άλλασσεν το φυσικόν εύκολα του πλασμάτου κ̌ι ο Πλάστης ενν’ αντρέπετουν για τουν τα έρκατά του.
Εν μας εφοηκ̌κ̌ιάσασιν οι μαύροι κ̌ειν οι χρόνοι, κάψιμον κ̌αι παλλούκωμαν, σφάξιμον κ̌αι κρεμμάλλα· το γαίμαν εποστόμωσεν πολλούς κ̌αι ποστομώννει κ̌ι αν πάθουμεν χ̌ειρόττερα κακά ‘πο τούτα κ̌ι άλλα, γλιτώννουμεν ‘που την σκλαβκιάν, στέκεται κ̌ι η τιμή μας, στιμιάζεται κ̌ι η Μάνα μας περίτου κ̌ι η φυλή μας.
Ας κάμουν μ’ ό,τι θέλουσιν κακόν αδερφοσύνην, την γην πηγήν ας κάμουσιν, τον κόσμον να χαλάσουν κ̌αι πολασέλα μέσα δα ας άψουσιν καμίνιν· άλλους να ψήσουν κ̌αι πολλούς να κατακομμαδκιάσουν κ̌ι ας φάσιν τα κριάτα μας ατοί κ̌αι χ̌χ̌υλλολόιν, με πρώτον, μήτε ύστερον εν το μαρτυρολόιν.
Τώρα, σγοιαν είστε μέσα δα, ο τόπος χαροπκοιέται· σγοιαν νεφικόν τα βάσανα φεύκουν ξηδκιαλυσμένα, καθένας μας, που σας θωρεί τωρά, ξαναγεννιέται. Γίνουνται τα πικρά γλυκ̌ιά, τα όξινα μελένα, μυρίζουν κ̌αι τα κόκκαλα τους λας πον πεθαμμένοι κ̌ι εν οι ψυχές μας ούλλες μια κ̌αι παρηορημένη.
Θαρκούμαστιν κ̌ι εν όρωμαν πως είστε ομπροστά μας· δκιαλοϊσμένοι χάχ̌χ̌ιουμεν, ψήχου κ̌ι εν πελλετούμεν, αλάφρωσεν, φτεροπετά η άχαρη καρτκιά μας, αλώπως εν κ̌αι ξέρουμεν μήτε ίντα λαλούμεν, πκιάννει μας το τρεμουχ̌ιαρκόν κ̌ι εν κι η φωνή πνιμένη, εν παραπάνω ‘πού χαρά τούτον ό,τιν κ̌ι αν ένι.
Μήαρε η παράδεισος εννά ‘χει τόσην χάρην κ̌αι κ̌είνοι πον κ̌ει μέσα κ̌ει χαίρουνται παραπάνω; Εννά ‘χουσιν, σγοιαν έχουμεν εμείς, τουν το καμάριν κ̌ι ας είμαστιν δα κάτω δα κ̌αι κ̌είνοι ψηλά πάνω; Παράδεισος για λλόου μας εν η γλυκ̌ιά θωρκά σας, να σας σφιχταγκαλιάζουμεν κ̌αι νά ‘μαστιν μιτά σας.
Με τες ευκ̌ες μας συντροφτκιάν αγκαρδτκιακά κ̌αι κνήχ̌ια, αδέρτκια μας, στην Μάναν μας κ̌ει κάτω τόμου πάτε, αρκήν ‘πού την κουρίδαν της ως στων ποδτκιών τα νύχ̌ια να κάμετε ‘πού τα φιλιά να μεν την παραιτάτε κ̌αι να της πείτε κλάμοντα ίντα κακά τραβούμεν, να ‘ρτει το γληορύττερον, να νεκραναστηθούμεν.

Ακόμα δύο νεκροί σε αναμονή για την Ιατρική Κάνναβη - Τι θα γίνει κε Υπουργέ;

Ακόμα δύο νεκροί σε αναμονή για την Ιατρική Κάνναβη - Τι θα γίνει κε Υπουργέ;
http://cyprus.indymedia.org/node/5069