Συνεχίζεται και κλιμακώνεται η απαγόρευση της Ελληνικής θρησκείας στην Κύπρο

Συνεχίζεται και κλιμακώνεται η απαγόρευση της Ελληνικής θρησκείας στην Κύπρο
 http://cyprus.indymedia.org/node/5068

Ο Πόλεμος ως η Κυρίαρχη Ιμπεριαλιστική Πραγματικότητα

«Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς, καὶ τοὺς μὲν θεοὺς ἔδειξε τοὺς δὲ ἀνθρώπους, τοὺς μὲν δούλους ἐποίησε τοὺς δὲ ἐλευθέρους.»

Ηράκλειτος, Περί Φύσεως: 53

Εισαγωγή

Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Η παγκόσμια πραγματικότητα και η γεωπολιτική ανωμαλία που βιώνουμε στην ευρύτερη περιοχή μας γεμίζει με απορίες και απόγνωση. Η ανάλυση του «τι πραγματικά συμβαίνει» από γεωπολιτικούς και στρατηγικούς  αναλυτές, πολιτικούς επιστήμονες, πολιτικούς και δημοσιογράφους  δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις. Οι περισσότερες των αναλύσεων φτάνουν μέχρι το επίπεδο των «στρατηγικών συμμαχίων», της «γεωπολιτικής» και της απόκτησης των «πλουτοπαραγωγικών πόρων».  Κάπου στο υπερπέραν ο Κάρολος Μαρξ γελά και κλαίει ταυτόχρονα με την αδυναμία της ανθρωπότητας και όλων των «συγχρονων» οικονομικοπολιτικών αναλυτών οι οποίοι αρνούνται μέχρι σήμερα την επιστήμη που ο ίδιος θεμελίωσε: Την επιστήμη της Πολιτικής Οικονομίας.

Κάθε προσπάθεια ανάλυσης της πραγματικότητας η οποία αρνείται τις θεμελιώδεις αρχές του μαρξισμού για τη δράση του Κεφαλαίου, κάθε προσπάθεια που κλείνει τα μάτια στις μεθόδους και τη διαχρονική εξέλιξη του Καπιταλισμού και τις εντοιχισμένες κρίσεις στην πορεία του είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Είναι γι αυτό το λόγο που οι πλείστες αναλύσεις για το τι πραγματικά συμβαίνει μας παίρνει σε ένα ξύλινο σκεπτικό που κυριαρχούσε π.Μ (προ Μαρξ) και που αποδίδει τα πάντα σε ένα πόλεμο ισχύος μεταξύ κρατών ή σε μία διαμάχη «για τα πετρέλαια», «για τους αγωγούς», «για ζωτικό έδαφος».

Η πραγματικότητα είναι αδύνατο να κατανοηθεί αν δεν αντιληφθούμε τον τρόπο με τον οποίο το Κεφάλαιο κινείται εδώ και μερικές δεκαετίες και αν κλείσουμε τα μάτια στην ανάλυση του Λένιν ότι «Ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού». (1) Επιπρόσθετα και για την πλήρη κατανόηση της κυρίαρχης ιμπεριαλιστικής πραγματικότητας χρειάζεται να λάβουμε υπόψη τη νέα αυτή φάση του Καπιταλισμού-Ιμπεριαλισμού στην οποία η καταστροφική δράση του Κεφαλαίου και ο Πόλεμος (ολοκληρωτικός, θανατηφόρος, διαρκής και αδυσώπητος) είναι η κύρια πηγή κέρδους. Η ανάλυση του Έρνεστ Μαντέλ για αυτή τη νεοκαπιταλιστική φάση είναι ένα υπερπολύτιμο εργαλείο κατανόησης της πραγματικότητας. (2)

Η άρνηση της μαρξιστικής ανάλυσης και η συνειδητή αυτοτύφλωση εκ μέρους των διαφόρων «αναλυτών» καταδικάζει την προσπάθεια κατανόησης της πραγματικότητας σε ένα βρεφονηπιακό παλιμπαιδισμό. Στην πραγματικότητα ό μαρξισμός έχει εξηγήσει τα πάντα που συμβαίνουν στον πλανήτη και γύρω μας εδώ και δεκαετίες. Οι δυτικοθρεμμένοι όμως οικονομολόγοι και πολιτικοί διανοητές επιλέγουν να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους σαν να μην υπάρχει. Μέσα από τον προσωπικό τους σκοταδισμό και ιδεοληψία προσπαθούν να «φωτίσουν» την πραγματικότητα. Η προσπάθεια τους είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία.

Πίσω από όλα κρύβεται ο Ίωνας φιλόσοφος με την κατανόηση του χιλιάδες χρόνια πριν να είναι πιο επίκαιρη από ποτέ:

«Ο Πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων, ο Πόλεμος των πάντων βασιλιάς!»

Η πτώση της αξίας του Κεφαλαίου και του Κέρδους  ως προθάλαμος του τρελοκομείου

Ζούμε στην εποχή μίας διαρκώς εξελισσόμενης τεχνολογικής επανάστασης. Η νέα αυτή εποχή η οποία ξεκίνησε πριν τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο περιλαμβάνει μία διαρκή, ραγδαία και με γεωμετρική πρόοδο αύξηση της δυνατότητας παραγωγής. Τα νέα μέσα που διαθέτει η τεχνολογία και τα οποία διατίθενται στη διάθεση του Κεφαλαίου αυξάνουν τη δυνατότητα παραγωγής. Ταυτόχρονα μέσω αυτής της διαδικασίας υπερπαραγωγής η θεμελιώδης αντίφαση η οποία είναι εντοιχισμένη μέσα στον Καπιταλισμό μείώνει την αξία του Κεφαλαίου και του Κέρδους.

Μέσα από την πιο πάνω διαδικασία οι μηχανές και τα εργαλεία παραγωγής τα οποία αποτελούν και τη βάση της γραμμής παραγωγής του Κεφαλαίου και κατ’ επέκταση του κέρδους χάνουν την αξία τους με δυσανάλογους ρυθμούς με το κέρδος που επιθυμούν να παράξουν. Σε πολύ σύντομα διάστημα δε καθίστανται αναλώσιμα και ξεπερασμένα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα ίδια τα προϊόντα τα οποία χάνουν την αγοραστική τους αξία σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Αναπόφευκτα μόνον οι πολύ υψηλά αναπτυγμένες τεχνολογικά εταιρίες μπορούν να ακολουθήσουν τον φρενήρη ρυθμό παραγωγής. Ακόμη και εκείνες όμως είναι αναγκασμένες να υποστούν την αδυσώπητη οικονομική πραγματικότητα του πλανητικού μας χωριού η οποία αφορά την μείωση της αγοραστικής δυνατότητας των εργαζομένων που είναι ένα φυσικό αποτέλεσμα της  αύξησης της παραγωγής με τεχνολογικά μέσα. Μα απλά λόγια η δυνατότητα των εργαζομένων να αγοράσουν τα προϊόντα που παράγουν μειώνεται δραστικά.

Ο συνδυασμός όλων των πιο πάνω οδηγεί στη μείωση της αξίας τόσο του Κεφαλαίου όσο και του κέρδους. Όταν ο Έρνεστ Μαντέλ έγραφε την ανάλυση του το 1967 είχε ήδη παρατηρηθεί ότι το κέρδος του Κεφαλαίου στις αναπτυγμένες βιομηχανικές χώρες ήταν μικρότερο από ότι 50, 100 και 150 χρόνια πριν. (3) Στην προσπάθεια αύξησης του κέρδους οι επιχειρήσεις προσπαθούν να μειώσουν το κόστος παραγωγής μέσω μειώσεων των μισθών ή μεταφοράς των επιχειρήσεων σε νέα μέρη με μικρότερα κόστα κάτι το οποίο με τη σειρά του οδηγεί σε περαιτέρω μείωση του κέρδους λόγω της μείωσης της αγοραστικής δυνατότητας των εργαζομένων-καταναλωτών. Η δε παγκόσμια αγορά οδηγείται σε ουσιαστικό κορεσμό λόγω της αδυναμίας των εργαζομένων να αγοράσουν τα προϊόντα που παράγουν.

Η αντίφαση  του καπιταλισμού οδηγεί έτσι σε διαρκείς και επαναλαμβανόμενες κρίσεις-υφέσεις τις οποίες προέβλεψε ο Μαρξ δύο αιώνες πριν και οι οποίες εμφανίζονται με μαθηματική ακρίβεια σε τακτά χρονικά διαστήματα τα οποία πλέον συμπυκνώνονται και επιταχύνονται λόγω της τεράστιας δυνατότητας παραγωγής που παρέχει η τεχνολογία.

Ο καπιταλισμός μοιάζει με τον ουροβόρο όφι ο οποίος πεινασμένος δαγκώνει την ουρά του και αρχίζει να τρώει τον ίδιο του τον εαυτό.

Η διαρκής αναζήτηση του Κεφαλαίου για το κέρδος αλλά και η βαθιά κατανόηση της λειτουργίας του συστήματος και των εντοιχισμένων σε αυτό κρίσεων οδήγησε τον Καπιταλισμό σε νέες οδούς παραγωγής κέρδους. Ο Ιμπεριαλισμός ως το ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού κατανόησε πλήρως την Πολιτική Οικονομία κατά Μαρξ και την αντίφαση που αυτή περιγράφει και έτσι άνοιξε την πόρτα του τρελοκομείου μεταφέροντας το βάρος του Καπιταλισμού από τη δυνατότητα παραγωγής στην απεριόριστη δυνατότητα καταστροφής που παρέχει η διαρκής βιομηχανική επανάσταση.

Ο Πόλεμος ως Κερδοφόρα Καπιταλιστική Πράξις

Η βιομηχανία του Πολέμου διαφοροποιείται θεμελιωδώς από κάθε άλλη παραγωγική διαδικασία του Κεφαλαίου. Η θεμελιώδης διαφορά της είναι ότι τα παράγωγα της στοχεύουν στην καταστροφή. Ως τέτοια δεν ακολουθούν τους συνήθεις νόμους της αγοράς, ούτε και την αντίφαση η οποία είναι θεμελιωμένη στο καπιταλιστικό σύστημα. Τα προϊόντα της βιομηχανίας Πολέμου είναι άχρηστα σε ένα κόσμο ειρηνικό ο οποίος υποτίθεται πραγματώνει τις αξίες και τους στόχους ευδαιμονίας του καπιταλιστικού συστήματος. Η ύπαρξις τους κατ’ ακρίβειαν προυποθέτει ακριβώς το αντίθετο. Την ύπαρξη του Πολέμου και της δυνατότητας καταστροφής μέσω του κάθε παραγωγικής διαδικασίας.

Ως τέτοια η βιομηχανία Πολέμου είναι σήμερα η πλέον κερδοφόρα Καπιταλιστική Πράξις στον πλανήτη. Τα ποσά που διακινούνται στην βιομηχανία είναι τεράστια. Κάθε άλλη παραγωγική δραστηριότητα του Κεφαλαίου στον πλανήτη παράγει ψίχουλα κέρδους συγκρινόμενη με την πολεμική βιομηχανία.

Για να γίνει κατανοητό το πιο πάνω επιχείρημα αξίζει να το επισκεφτούμε μέσα από την στεγνή γλώσσα των μαθηματικών.

Στοην πιο κάτω γραφική παράσταση παρουσιάζεται ο προυπολογισμός για την άμυνα των ισχυρότερων κρατών για το 2014. Ο πίνακας παρουσιάζει τον προυπολογισμό μόνον για ένα έτος! (4)

Αξίζει να σημειωθεί η διαφορά της ηγέτιδας χώρας του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες στην παράσταση.(5)

Η γραφική παράσταση από μόνη της δεν λέει και πολλά για όσα έχουμε αναλύσει. Αν όμως σε αυτήν προσθέσουμε στοιχεία από τις παραδοσιακές δραστηριότητες του Κεφαλαίου η εικόνα ολοκληρώνεται.

Στον πιο κάτω πίνακα παρουσιάζεται η αξία των κορυφαίων δέκα εταιρικών κολοσσών του Κεφαλαίου στον κόσμο το 2015: (6)

Γίνεται εύκολα αντιληπτό στο κοινό μάτι ότι τα χρήματα που ξοδεύονται για τη βιομηχανία Πολέμου είναι υπερπολλαπλάσια των χρημάτων που επενδύονται στις παραδοσιακές εκφράσεις του. Συγκρίνοντας τα μεγέθη αντιλαμβανόμαστε ότι ολόκληρη η αξία μίας εταιρίας κολοσσού όπως η Apple με όλα τα εργοστάσια, το ανθρώπινο δυναμικό της, τις μετοχές της και τα προϊόντα της είναι κατά τι μεγαλύτερη από τα χρήματα που ξοδεύονται για ένα μόνον έτος στις ΗΠΑ για τη βιομηχανία Πολέμου!

Τίθεται έτσι αδυσώπητο το ερώτημα όπως ακριβώς το έθεσε η άγνωστη αγωνίστρια σε αντιπολεμική εκδήλωση:
«Αν ο Πόλεμος είναι βιομηχανία, πώς μπορεί να υπάρξει Ειρήνη σε ένα καπιταλιστικό κόσμο;»

Ο Πόλεμος και το τρελοκομείο είναι η κυρίαρχη  ιμπεριαλιστική επιλογή

Μέσα από το πρίσμα της παρούσας ανάλυσης είναι πλέον εύκολο να κατανοήσουμε τα κίνητρα πίσω από κάθε άλογη και παράλογη σύγκρουση στην περιοχή μας και στον πλανήτη γενικότερα. Κάθε «ειρηνευτική  επέμβαση», κάθε «εξαγωγή δημοκρατίας» από τον ιμπεριαλισμό πρέπει να ιδωθεί μέσα από το φακό της τροφοδότησης της βιομηχανίας Πολέμου με το απαραίτητο δικαιολογητικό για την ύπαρξη της.

Οι εισβολές στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, η διάλυση της Λιβύης, το πραξικόπημα των νεο-Ναζί στην Ουκρανία, ο εμφύλιος στη Συρία και η δημιουργία του ΙΣΙΣ, η επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη, η νέα πολεμική κατά της Ρωσίας, οι προκλήσεις εις βάρος της Κίνας και κάθε εκκολαπτόμενη περιφεριακή σύγκρουση αποκτούν νέο νόημα όταν ιδωθούν μέσα από το φακό του κέρδους του Καπιταλισμού.

Στην πραγματικότητα ο Πόλεμος και το τρελοκομείο είναι η μοναδική ιμπεριαλιστική επιλογή. Δεν υπάρχει καμία απολύτως λογική στις πιο πάνω συγκρούσεις, κανένας πλουτοπαραγωγικός πόρος, καμία γεωπολιτική ανάλυση που να εξηγεί το φρενοκομείο μέσα στο οποίο οδηγείται ο πλανήτης. Όλα γίνονται για το κέρδος που παράγει η βιομηχανία Πολέμου. Και για να μπορεί η βιομηχανία Πολέμου να παράγει κέρδος χρειάζεται να υπάρχει ο Πόλεμος ή η δυνατότητα του.

Μέσα στο φλεγόμενο τοπίο κάποιοι κάνουν χοντρές μπίζνες:
«Κατά 1% αυξήθηκαν οι παγκόσμιες εξοπλιστικές δαπάνες το 2015, φθάνοντας στο ιλιγγιώδες ποσό του 1,67 τρισ. δολαρίων, ήτοι 2,3% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Μόλις 10% των παγκόσμιων εξοπλιστικών δαπανών θα επαρκούσε για την καταπολέμηση της φτώχειας, σύμφωνα με τους στόχους του ΟΗΕ για το 2030». (7)

Σε τι κόσμο ζούμε όταν το κόστος ενός και μόνον οπλικού συστήματος (το αεροσκάφος F-35 των ΗΠΑ) θα κοστίσει πέραν του 1,5 τρισεκατομμυρίων δολλαρίων; (8)

Ζούμε σε ένα απέραντο φρενοκμείο στο οποίο μας καταδικάζει ο ιμπεριαλισμός.  Ένα φρενοκομείο στο οποίο το μοναδικό ζητούμενο από τη βιομηχανία κέρδους είναι ο Πόλεμος και το ανθρώπινο κρέας το οποίο θα αλέθεται στις μυλόπετρες του.

Την πραγματικότητα αυτή την έθεσε ωμά ο στρατηγός των πεζοναυτών των ΗΠΑ και παρασημοφορημένος δύο φορές με το μετάλλιο της τιμής Smedley D. Butler (9) στο εξαιρετικό του έργο «Ο Πόλεμος είναι μία μαφιόζικη οικονομική επιχείρηση εξαπάτησης» (10):

«Ο Πόλεμος είναι μία μαφιόζικη οικονομική επιχείρηση εξαπάτησης. Ανέκαθεν ήταν. Είναι πιθανώς η παλαιότερη, με διαφορά η πιο επικερδής και σίγουρα η πλέον μοχθηρή. Είναι η μοναδική τέτοια που έχει διεθνές πεδίο δράσης. Είναι η μοναδική στην οποία τα κέρδη υπολογίζονται σε δολλάρια και οι ζημιές σε ζωές. Μία μαφιόζικη οικονομική επιχείρηση εξαπάτησης περιγράφεται καλύτερα κατά την άποψη μου ως κάτι που δεν είναι αυτό που φαίνεται στην πλειονότητα των ανθρώπων. Μόνο μία μικρή ομάδα "εκ των έσω" γνωρίζει περί τίνος πρόκειται. Διεξάγεται προς όφελος των πολύ λίγων και εις βάρος των πολλών πολλών. Μέσω του πολέμου λίγοι άνθρωποι αποκτούν τεράστιες περιουσίες"

Ποιά η θέση μας στο τρελοκομείο;

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια είναι ορθό να αναρωτηθούμε πώς η πραγματικότητα όπως την ζωγραφίσαμε εμπλέκεται, επηρεάζει και καθορίζει τα «δικά μας». Τι ακριβώς διασφαλίζει η εμπλοκή του ιμπεριαλισμού στο τρίγωνο Ελλάδα-Κύπρος-Τουρκία;

Η μοναδική εξασφάλιση και ο μοναδικός στόχος του ιμπεριαλισμού είναι η διατήρηση της αστάθειας, της αντιπαλότητας και της δυνατότητας της πολεμικής σύγκρουσης. Η διατήρηση αυτών των παραγόντων εγγυώνται τη συνέχιση της ανάγκης για πολεμικούς εξοπλισμούς και μπίζνες για τη βιομηχανία Πολέμου. Όλα όσα συμβαίνουν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής καθορίζονται από αυτή την κυρίαρχη ιμπεριαλιστική πραγματικότητα. Ο πόλεμος δεν γίνεται για «έδαφος», «αγωγούς», «γεωπολιτική επιρροή». Ο πόλεμος διεξάγεται για χάριν του πολέμου και τον βιομηχανιών που αισχροκερδούν μέσω του. Είναι μία βιομηχανία βουτηγμένη κυριολεκτικά στο αίμα. Κάθε σύγκρουση γεννά νέα σύγκρουση και ο φάυλος αυτός κύκλος γεμίζει τα ταμεία των βιομηχανιών του πολέμου. Πίσω από κάθε πολιτική απόφαση του ιμπέριουμ η οποία οδηγεί σε νέα σύγκρουση στην περιοχή μας και τον πλανήτη κρύβονται τα αόρατα χέρια αυτής της πολεμικής βιομηχανίας. Η πολιτική εξουσία είναι στην κυριολεξία το νευρόσπαστο ανδρείκελο της άρχουσας τάξης που κινεί τις μυλόπετρες του πολέμου.

Με την πρόσφατη αναταραχή στην περιοχή μας οι κυβερνήσεις της Αιγύπτου, της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας, του Ιράκ, του Ιράν και όλων των εμιράτων έχουν επιδοθεί σε μία φρενήρη κούρσα εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Η Σαουδική Αραβία μάλιστα έχει ξεπεράσει ακόμη και την Ρωσία στον τομέα των στρατιωτικών δαπανών. (11)

Η κούρσα εξοπλισμών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία και το ανάλογο πινάκιο φακής εξοπλισμών του Κυπριακού κράτους είναι απλώς ένας μικρόκοσμος της παγκόσμιας διάστασης των επενδύσεων του ιμπεριαλισμού στην καταστροφή.

Θα ήταν πολύ εύκολο για την υπερδύναμη που ηγείται του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου να λύσει τις συγκρούσεις στην περιοχή μας ανάμεσα σε δύο χώρες υποτιθέμενους συμμάχους στο ΝΑΤΟ, θα ήταν απείρως πιο εύκολο να προάξει την Ειρήνη μέσα από μία δίκαιη λύση του Κυπριακού η οποία και θα διασφάλιζε την Ειρήνη και την καλή γειτονία στην περιοχή μας. Αυτό όμως θα ήταν επιζήμιο για τη βιομηχανία του Πολέμου. Η Ειρήνη δεν πληρώνει τόσο καλά όσο ο Πόλεμος. Και τα φύκια της υποτιθέμενης ανάπτυξης μετά τη «λύση» του κυπριακού δεν είναι μεταξωτές κορδέλες. Το όσο φυσικό αέριο υπάρχει στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου είναι ψίχουλα μπροστά στα υπερκέρδη της βιομηχανίας πολέμου.

Σε αυτό το φόντο του πίνακα εντάσσεται και η διζωνική «διάλυση» της Κυπριακής δημοκρατίας και η αντικατάσταση της με ένα ρατσιστικό έκτρωμα αμφίβολης διάρκειας. Στην πραγματικότητα η προώθηση της διζωνικής από το ιμπέριουμ αποτελεί τη διασφάλιση και τη διαιώνιση της αστάθειας στην περιοχή μέσω των συνεχών προστριβών και συγκρούσεων που θα δημιουργεί ένα κράτος απάρτχαϊντ ανάμεσα σε όλες τις δυνάμεις της περιοχής. Το διζωνικό έκτρωμα είναι η υποθήκη για τη δημιουργία των πιο πάνω συνθηκών και η εγγύηση των πολεμικών συγκρούσεων που θα ακολουθήσουν. Και του αναπόφευκτου κέρδους για τη βομηχανία του πολέμου μέσα από τις κούρσες εξοπλισμών που αυτή η αστάθεια θα διαωνίζει.

Η φωνή του κομμουνιστή ποιητή Κώστα Βάρναλη είναι το σάλπισμα κατανόησης αυτής της πραγματικότητας:

«Και ζευγάρι με το βόδι άλλο μπόι κι άλλο πόδι
όργωνα στα ρέματα τ αφεντός τα στρέμματα
Και στον πόλεμο όλα για όλα κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί για τ’ αφέντη το φαΐ
για τ’ αφέντη το φαί»

Και το κάλεσμα του η μόνη οδός αντίστασης:

«Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει
άλλος ήλιος έχει βγει σ’ άλλη θάλασσα άλλη γη

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς» (12)

  

Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com

~~~~~~~~~~~~

Πηγές-Σημειώσεις

----------------------

1. «Ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού», Β.Ι Λένιν

https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1916/imp-hsc/index.htm

2. Ernest Mandel An Introduction to Marxist Economic Theory III. Neo-capitalism. The Origins of Neo-capitalism

https://www.marxists.org/archive/mandel/1967/intromet/ch03.htm

3. «This means that in the long run the fall in the average rate of profit is inevitable, and I personally believe, contrary to the idea of quite a few Marxists, that this fall is also demonstrable in statistics, that is to say that the average rates of profit today in the big capitalist countries are much lower than they were 50, 100 or 150 years ago.»
https://www.marxists.org/archive/mandel/1967/intromet/ch02.htm#s7

4. These charts show the immensity of the US' defense budget

http://www.businessinsider.com/the-us-defense-budget-is-massive-2015-8

5. The US spends more on defense than the next seven countries combined

http://www.pgpf.org/chart-archive/0053_defense-comparison

6. Πηγή πίνακα:

http://www.statista.com/statistics/263264/top-companies-in-the-world-by-market-value/

7. Αυξήθηκαν οι δαπάνες για εξοπλισμούς το 2015

http://www.kathimerini.gr/855664/article/epikairothta/kosmos/ay3h8hkan-oi-dapanes-gia-e3oplismoys-to-2015

8. How DOD’s $1.5 Trillion F-35 Broke the Air Force

http://www.cnbc.com/2014/07/31/how-dods-15-trillion-f-35-broke-the-air-force.html

9. Η βιογραφία του Smedley Butler στην Wikipedia:
https://en.wikipedia.org/wiki/Smedley_Butler

10. Μεταφρασθέν από:

"War is a racket. It always has been. It is possibly the oldest, easily the most profitable, surely the most vicious. It is the only one international in scope. It is the only one in which the profits are reckoned in dollars and the losses in lives. A racket is best described, I believe, as something that is not what it seems to the majority of the people. Only a small 'inside' group knows what it is about. It is conducted for the benefit of the very few, at the expense of the very many. Out of war a few people make huge fortunes."

Ολόκληρο το έργο σε μορφή pdf στα αγγλικά εδώ:
https://www.ratical.org/ratville/CAH/warisaracket.pdf

11. Saudi Arabia passes Russia as world’s third biggest military spender

https://www.washingtonpost.com/news/worldviews/wp/2016/04/05/saudi-arabia-passes-russia-as-worlds-third-biggest-military-spender/

12. Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=4433

Αποκλειστικό: Αποκαλύπτουμε τον Μηχανισμό Επίλυσης Διαφορών στην FUCKK*

* Federal United Cyprus Κύπρος Kibris
Ευχαριστούμε τον Ελευθεροτέκτονα για την φωτογραφία!

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~~

Εμείς οι «Βολεμένοι που δεν Θέλουμε Λύση»

Η διζωνική νομενκλατούρα παραπαίει. Τα γεγονότα στην Τουρκία, οι δηλώσεις των αξιωματούχων του ψευδοκράτους, οι απειλές του ισλαμοφασισμού εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας καθώς και η εξέγερση των νέων Τουρκοκύπριων ενάντια στην συνεχιζόμενη «ειρηνευτική επέμβαση» της Τουρκίας στα κατεχόμενα έχουν διαλύσει κάθε επιχείρημα της διζωνικής παράταξης. Αυτοί που μας καλούσαν να εμπιστευτούμε τον Ερντογάν, αυτοί που μιλούσαν τάχα για διασφάλιση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τη διζωνική έχουν κρυφτεί σήμερα σαν τρωκτικά στις τρύπες τους από τις οποίες ξερνούν μόνον χολή και όξος. Αυτά τους έχουν μείνει. Ελλείψη επιχειρημάτων δυναμώνουν τις άναρθρες ad hominem κραυγές τους προσπαθώντας να επιβάλουν τη διζωνική παράνοια τους μέσα από τις κατηγορίες για όλους εμάς που αντιστεκόμαστε στη σχιζοφρενική τους παράκρουση. Η θλιβερή αυτή συναπαρτζιά βολεμένων δημοσιογραφίσκων, ψευδοπροοδευτικών ακαδημαϊκών και υπαλλήλων ξένων συμφερόντων εξακοντίζουν καθημερινά τα βέλη τους κενά επιχειρημάτων αλλά πλήρη δηλητηρίου. Ακονίζουν με περισσή μαεστρία τα ιοβόλα πυρά τους εφευρίσκοντας καθημερινά και νέες κατηγορίες εις βάρος μας. Απο «φουστανελλάδες», «εθνικιστές», «απορριπτικοί» έχουμε πρόσφατα εξελιχθεί σε «οπαδούς της διχοτόμησης», και «βολεμένους που δεν θέλουν τη λύση». Η ευφυία της διζωνικής νομενκλατούρας εξαντλείται στις κατηγορίες και την γκαιμπελική λάσπη τώρα που ο αγαπημένους τους Ερντογάν διατάζει σφαγές και βιασμούς, τώρα που ο ψευδοπρωθυπουργός των κατεχομένων λέει «ξεχάστε τη Μόρφου» και τώρα που η Τουρκία που μας καλούσαν να εμπιστευτούμε μας απειλεί ξανα.

Από όλες τις κατηγορίες τους και όλη την πολιτική και ηθική τους αισχρότητα υπάρχει μία που με ταράζει προσωπικά σε βαθμό που θολώνει ολόκληρη η ύπαρξη μου από την οργή που μου προκαλεί. Είναι η κατηγορία ότι εμείς που δεν επιθυμούμε τον διζωνικό ρατσισμό στην πατρίδα μας είμαστε οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση». Το παρόν είναι και η απάντηση μου στους πράκτορες της κατοχής ανάμεσα μας και τους παρατρεχάμενους τους, αυτή τη θλιβερή πέμπτη φάλαγγα που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο...

***

Εμείς λοιπόν οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση» ονομαζόμαστε Σόλων, Άντρη, Παναγιώτης, Πέτρος, Χρήστος, Μάρω, Ανδρέας, Γιούλα, Στέλιος, Νικόλας, Έλενα, Ειρήνη... Χιλιάδες ψυχές. Έχουμε ονόματα, έχουμε παππούδες, γιαγιάδες, γονιούς, αδέλφια, συντρόφους, παιδιά, εγγόνια. Δεν είμαστε ανώνυμοι όπως μας παρουσιάζετε. Καταγόμαστε από την Πέτρα, από την Κερύνεια, από τον Ιερό Λάκκο, από τη Λύση, από τον Δαυλό, από τη Γιαλούσα από το Καπούτι. Τα χωριά μας έχουν ονόματα ελληνικά που η αισχρότητα των σφογγοκωλάριων σας δεν μπορεί να τα σβήσει. Ακούς Τάκη;

Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση» φύγαμε μια νύχτα ή μια μέρα από τους τόπους μας όπου ήμαστε άρχοντισσες, νοικοκύρηδες, αγρότες και αγρότισσες, ψαράδες, παπουτσήδες, δασκάλες, νέες και νέοι, παιδιά. Κουβαλούμε ακόμη μαζί μας το χώμα που προλάβαμε να αρπάξουμε, το κλωναράκι βασιλικού μαραμένο μέσα στο βιβλίο και τις ουλές από τις σφαίρες πάνω στα παιδικά μας κορμιά. Μίλα Ειρήνη... Και το κλειδί της εξώπορτας. Μίλα κύριε Γιάννη...

Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση» γίναμε πρόσφυγες στον ίδιο μας τον τόπο με ένα πάπλωμα μοναδική προίκα – μίλα μάνα μου – και μοναδικό φαΐ την ντομάτα που κρατούσε σφικτά η μητέρα μας σαν έτρεχε ανάμεσα στους βομβαρδισμούς κρατώντας μας από το χέρι. Μίλα Άντρη...

Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση» είδαμε τις μανάδες μας να πετρώνουν αργα και βασανιστικά στην προσμονή του πατέρα, τις γιαγάδες μας να φεύγουν πικραμένες και απαρηγόρητες όταν ο γιος τους δεν ήρθε ποτέ. Θάψαμε με πίκρα τα λίγα κοκκαλάκια που μας έδωσαν λέογοντας μας ότι αυτά ήταν ο αγαπημένος μας. Αρνηθήκαμε να κλείσουμε τα μάτια στην τρύπα που είχε το κρανίο καις τα σημάδια στα οστά των χεριών από τα σύρματα. Καταλαβαίνετε ότι τα οστά χαράκτηκαν από το πόσο σφικτά ήταν τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα; Μίλα φίλε μου που το όνομα σου είναι το μοναδικό που δε θα γράψω...

Χάσαμε τα πάντα! Την δουλειά και τον μόχθο μιας ζωής στην ξενιτιά για να αγοραστούν εκείνα τα υπέροχα περβόλια με τις λεμονιές και τα κίτρα κοντά στη θάλασσα. Μίλα Παναγιώτη...

Δεν φταίξαμε σε τίποτε. Δεν κάναμε κακό σε κανένα. Δεν πειράξαμε μουγιούδιν. Αντίθετως ακόμη και τον καιρό των συγκρούσεων στη δεκαετία του 60 πηγαίναμε στην Εληά για να εισπράξουμε τα χρωστούμενα για το ακόνισμα των υνιών. Μίλα παπά μου...

Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση» ζήσαμε σε παράγκες, σε αντίσκηνα, σε συνοικισμούς τρύπες και φτύσαμε αίμα για να αναστηθούμε χωρίς την παραμικρή βοήθεια από κανένα. Τα ψίχουλα που μας έσυρεν το κράτος-μπανανία, σας τα επιστρέφουμε με ευχαρίστηση και με τόκο όταν επιστρέψουμε άρχοντες και αφέντες στα χωράφια και τις βάρκες μας. Μίλα Αντώνη

Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση» ζήσαμε τον ρατσισμό σας προτού ανακαλύψετε τον όρο διζωνική για να μας κάνετε για δεύτερη φορά δεύτερης διαλογής πολίτες στον ίδιο μας τον τόπο. Είδαμε από μικροί τους κοστουμαρισμένους λιμοκοντόρους και ακούσαμε τους κενούς τους λόγους γεμάτους υποσχέσεις. Κάθε μία τους βούλιαξε στις λάντες των κακοφτιαγμένων τρώγλων στις οποίες μας ρίξατε, έλιωσε στο λιοπύρι των τενεκεδένιων αυτοσχέδιων μας παράγκων χωρίς νερό και χωρίς ρεύμα στις οποίες καταφύγαμε. Μίλα  Θεοδουλε...

Το κράτος-μπανανία και το οικονομικό «θαύμα» μετά την εισβολή το κτίσαμε εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση». Το κτίσαμε με ιδρώτα, δάκρυα και αίμα σέρνοντας τα πόδια μας στις ερήμους της Αραβίας, οργώνοντας τις θάλασσες σε μακρινά μέρη – μίλα θείε Μιχάλη – και δουλεύοντας στα σταφύλια, στα τυπογραφεία, στα εργοστάσια προτού ακόμη βγάλουμε μουστάκια, η μεγαλώσει το εφηβικό μας στήθος. Μιλάτε ξαδέλφια και καλαδελφές... Μίλα Κύπρο...

Οι γονιοί μας χρωστάνε ακόμη τα δάνεια που έκαναν τις τράπεζες να δρατζιάσουν και τους κλέφτες και λωποδύτες που τις διαφέντευαν να γίνουν ζάμπλουτοι. Κάποιοι κινδυνεύουν να  χάσουν σήμερα διότι οι αδηφάγοι καρχαρίες και οι πολιτικοί που τους προστάτευαν – ξέρετε αυτοί που θέλουν σήμερα να μας σώσουν με την «ανάπτυξη» τους και τα «μνημόνια λύσης» -εφάν τζιαι εσπάσαν τζιαι θέλουν τζι άλλα. Μίλα Κώστα...

Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση» αναγκαζόμαστε στα ήντα μας να ξενιτευτούμε για να βρούμε δουλειά. Μίλα Χρήστο... Βλέπουμε τα παιδιά μας να ξενιτεύονται διότι ο τόπος τους τα διώχνει και η καρδιά μας σπάζει. Τα δάκρυα μας στήλες άλατος στα μάγουλα μας και τα νύχια μας καρφιά στες παλάμες. Μίλα κυρία Χρυστάλλα... Αναγκαζόμαστε να σταματήσουμε τα παιδιά μας από τις σπουδές τους διότι τα χρήματα φτάνουν μόνον για να επιβιώσουμε. Καταλαβαίνετε άραγε τον πόνο μας; Μίλα κύριε Γιώργο...

Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση» θέλουμε όσο τίποτε άλλο να επιστρέψουμε στους τόπους μας, να οργώσουμε τα χωράφια μας, να ρίξουμε τα δίκτυα μας να καθαρίσουμε το παρεκκλήσι του χωρκού μας χωρίς την έννοια του στρατού κατοχής. Μίλα κύριε Παντελή...

Την ημέρα εκείνη αν ποτέ έρθει θέλουμε να περπατήσουμε πίσω. Τα αυτοκίνητα δεν κάμνουν για το δρόμο της επιστροφής. Θέλουμε να νιώσουμε κάθε βήμα, κάθε σταγόναν ιδρώτα κάθε αγκομαχητό στο ανήφορο των Πανάγρων. Θέλουμε να γονατίσουμε, να γελάσουμε, να κλάψουμε, να βουτήσουμε με τα ρούχα μέσα στη θάλασσα και να παουρίζουμεν σαν τους πελλούς από χαρά στο λιμάνι της Κερύνειας. Δεν είναι έτσι που θα κάμουμεν Πέτρο;

Θέλουμεν να δούμεν τα γκρίζα πλοία που τους έφεραν να τους παίρνουν πίσω και να παίρνουν και τα αναθθέματα μας μαζίν τους για το κακόν που εκάμαν. Θέλουμεν να ξεθάψουμεν τα κόκκαλα των παπούδων και των γιαγιάδων μας που το νεκροταφείον όπου επουλήσαν μας τον τάφον χρυσάφιν – ξέρετε αυτοί που κυρήσσουν την αγάπην – και να τα θάψουμε στα χωρκά μας.

Και να πιούμεν! Ακόμη και όσοι από εμάς δεν πίνουμεν. Να πιούμεν για όλες και όλους που δεν θα περπατούν ανάμεσα μας. Μπορεί και να μεθύσουμε. Δεν είναι έτσι Κώστα; Και να κάτσουμε στα τραπέζια μαζί με τον Σενέρ τον Ιμπραχήμ, τη Φαϊζέ, τη Τσινέλ, τον Κοραή, τον Χασάν, τον Χουσείν, την Σεμά και όλους τους άλλους φίλους μας που δεν ξέχασαν ποτέ ότι το Δίκαιο είναι δίκαιο μόνον όταν δικεδικείται και ασκείται για όλους και που αγωνίζονται καθημερινά ενάντια στην κατοχή. Και αν κάποιος τολμήσει να διανοηθεί να τους πειράξει θα σταθούμεν μπροστά τους. Δεν είναι έτσι που με έμαθες παππού;

Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση». Όταν μας πιάνετε στο στόμα σας να το πλυνίσκετε αθεόφοβοι. Εσείς οι βολεμένοι πράκτορες της κατοχής, με τις θεσούδες σας και τους παχουλούς μισθούς και τις επιχορηγήσεις των ΜΚΟ σας, με την θέσην στο κόμμαν, στην κυβέρνηση, στο διπλωματικό σώμα, στην ακαδημία, εσείς που το παίζετε κατατρεγμένοι και αδικημένοι από την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» όταν εσείς είστε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Ποθκιάντραποι έ ποθκιάντραποι!

Εμείς θέλουμεν να πάμεν πίσω στον τόπο μας χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό. Ούτε από εσάς, ούτε από Θεούς ούτε από Δαίμονες!

Υποσχόμαστε ότι τότε θα γράψουμεν τα ονόματα σας πάνω σε μαύρες πέτρες και θα τα σύρουμεν πίσω μας. Και ναι. Όλα τα ονόματα πιο πάνω ανήκουν σε αλήθινά πρόσωπα με σώματα, σάρκες και οστά, ψυχές με συνείδηση και μνήμη. Οι «δικοί μου» άνθρωποι. Γονιοί, θείες, θείοι, αδέλφια, ξαδέλφια, συμμαθητές, συνάδελφοι, γείτονες και γειτόνισσες, φίλες και φίλοι. Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση»...

Η Λύση είναι μία και είναι κατεχόμενη! Και η Απελευθέρωση είναι η μόνη Λύση!

Εμείς οι "βολεμένοι" δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτε λιγότερο.

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com

~~~~~~~~~~~~

Μάνα μου Ελλάς

Δεν έχω σπίτι πίσω για να `ρθώ
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ
δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά. (1)

Μπροστά στη φωτογραφία του Μιχάλη Μπάκα από τη Λέσβο ήταν πολύ δύσκολο να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Ο πονοκέφαλος από την προσπάθεια να μην λυθώ σε λυγμούς κράτησε την μισή μέρα. Δεν χωρούσαν τα δάκρυα μου ανάμεσα στους δεκάδες τουρίστες που παρακολουθούσαν την έκθεση φωτογραφίας στο μουσείο Μπενάκη.

Η φωτογραφία συνάρπασε το μάτι μου προτού καλά καλά καταλάβω τι έβλεπα. Ίσως ήταν η εικόνα της ελληνικής σημαίας πάνω στον ιστό, δυσανάλογα μικρή σε σχέση με την εικόνα της μάνας που κρατούσε τα τρία παιδιά της. Μου πήρε λίγη ώρα εστιάζοντας για να αντιληφθώ ότι ήταν άγαλμα. Στα δικά μου μάτια το άγαλμα – δεν ξέρω αν αυτή είναι η πραγματικότητα – παρουσιάζε μία μικρασιάτισσα μάνα με τα τρία προσφυγόπουλα της να ατενίζουν ίσως τη γενέθλια γη πέρα από τη θάλασσα. Ο πρόσφυγας μέσα μου που ζει το ίδιο δράμα καθημερινά γνωρίζοντας ότι το σπίτι του είναι 300 μέτρα μακριά από τη γραμμή αντιπαράταξης αλλά δεν μπορεί να το φτάσει ήθελε να γονατίσει μέσα στο μουσείο και να κλαίει γοερά με λυγμούς.

Με θολωμένα τα μάτια και το σφίξιμο ανάμεσα στα φρύδια συνέχισα να βλέπω. Μόνον τότε αντιλήφθηκα ότι πάνω στο άγαλμα και γύρω από αυτό έβλεπα νέους πρόσφυγες να καταλήγουν στο ασφαλές καταφύγιο ενός ελληνικού νησιού και να απλώνουν τα ρούχα τους για να στεγνώσουν από την αρμύρα. Κάποιοι κάθονται ημίγυμνοι στη βάση του αγάλαματος.

Οι στίχοι ανάβλυσαν από τα βάθη της ύπαρξης μου αβίαστα. Μάνα μου Ελλάς... Όχι ο χώρος, όχι η χώρα, όχι το κράτος αλλά το σύνολο του αξιακού οικοδομήματος με το οποίο πορεύομαι στη ζωή αενάως στροβιλιζόμενος στους μαιάνδρους των αρχών με τους οποίους με ανέστησε.

Φιλοξενία! Από τις ανοικτές πόρτες των παιδικών μου χρόνων και την συμπεριφορά ανθρώπων που δεν ήταν σπουδασμένοι την έμαθα. Από τις γιαγάδες και τους παπούδες μου και τις γιαγιάδες και τους παππούδες των φίλων μου με τα ελληνικά ονόματα την βίωσα ώσπου έγινε ένα βίωμα τόσο δυνατό και τόσο βαθιά ριζωμένο που έγινε συνυφασμένο με τη φύση μου.

Έτσι η άλλη φωτογραφία με τις γιαγιάδες που πλημμύρισε το δίκτυο δεν μου προξένησε καμία έκπληξη. Απλά μου θύμισε τις δικές μου. Η πράξη που τόσο συγκίνησε ολόκληρη την ανθρωπότητα ήταν τόσο φυσική και αυτοφυής για μένα. Σύμφυτη με τον πολιτισμό και την ύπαρξη μου. Μάνα μου Ελλάς. Ενίοτε δε και γιαγιά... Η ικανότητα μας να συγκινούμαστε με το αυτοφυές μας κάνει ανθρώπους.

Ζούμε σε ένα φρενοκομείο. Μέσα στο φρενοκομείο του οποίου την πόρτα άνοιξε ο αδηφάγος ιμπεριαλισμός είναι απόλυτα φυσικό να ακούονται κάθε λογής φρενοκομειακά λόγια. Ο χειρισμός και ο δημόσιος διάλογος γύρω από την προσφυγιά με γεμίζει οδύνη. Οι κατηγορίες που εκτοξεύονται ενάντια στους πρόσφυγες από την λαίλαπα των πολέμων στη Μέση Ανατολή χτέρνουν μέσα μου πληγές πυοφόρες και αιμάσσουσες οι οποίες δεν πρόκειται να κλείσουν όσα χρόνια και αν περάσουν. Όσοι από μας ζήσαμε την προσφυγια μπορούμε να αναγνωρίσουμε στο άγαλμα, στα παιδιά του, στους ημίγυμνους άντρες στη βάση του, στα ρούχα που στεγνώνουν πάνω του τον εαυτό μας, τον πατέρα μας, τη μάνα μας, τα αδέλφια μας. Στις ύβρεις ότι «είναι μουσουλμάνοι», «είναι τζιχαντιστές», «είναι χαραμοφάηδες», στις υπόνοιες του «γιατί δεν έμειναν στον τόπο τους να πολεμήσουν» αναγνωρίζουμε το «Τουρκόσποροι» των μικρασιατών και το «φάε το φαΐν σου νε μεν το φαν οι πρόσφυγες» των παιδικών μας χρόνων στην Κύπρο.

Και στους στίχους:

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.

αναγνωρίζουμε τη μικρότητα του κράτους, της χώρας, των θεσμών της, των πολιτικών της, των ξεπουλημένων υποσχέσεων των κενών λόγων της ανθρώπινης ματαιοδοξίας που αντικαθιστά τη μάνα μας με το κακέτυπο της, στην απουσία των συναισθημάτων, στην απομάκρυνση από τις αρχές και τις αξίες που μας δίδαξε.

Δεν είμαστε όλοι πρόσφυγες! Τα μνημεία «προοδευτικής» υποκρισίας και κρατικής κομπορρημοσύνης με τα μεγάλα λόγια και την προσφορά με το αζημίωτο, που βολικά ξεχνούν ότι είμαστε και εμείς πρόσφυγες και όλοι εκείνοι που εκμεταλλεύονται με δόλο το δράμα των σύγχρονων ικέτιδων καθώς και οι φασίστες ανάμεσα μας που τους στοχοποιούν δεν μπορούν να κατανοήσουν ούτε το δράμα, ούτε την καθημερινότητα τους. Δεν γνωρίζουν και δεν μπορούν να γνωρίζουν τι σημαίνει να κοιμάσαι σε ένα στάβλο ανάμεσα στα ζώα διότι οι συμπολίτες σου δεν σου έδωσαν πρόσβαση στο σπίτι. Δεν γνωρίζουν διότι δεν το βίωσαν ποτέ να είσαι ξένος στον ίδιο σου τον τόπο. Δεν το χωρεί ο νους τους ότι κάποιοι νοικίαζαν κουτάλια και πηρούνια και πιάτα σε ανθρώπους σαν και μας. Και επειδή δεν το βίωσαν το παίζουν «προοδευτικοί» υπερασπιστές – με το αζημίωτο – ή γίνονται επιθετικοί φασίστες συνώνυμοι με την βαρβαρότητα.

Ύστερα έρχεται η άλλη φωτογραφία του Μιχάλη Μπάκα να με αποτελειώσει. Η αγάπη εν καιρώ πολέμου. Η ανάπαυση του συντρόφου. Ο θείος Έρως και η δυνατότητα επιτέλους να κοιμηθείς, να ξεκουραστείς, να πλαγιάσεις διότι το Τέρας είναι πίσω σου πέρα από τη θάλασσα, πέρα από το συρματόπλεγμα. 

Και ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι το φόβο του θα τον κουβαλείς πάντα για μια ζωή, θα σε χαράσσει, θα παραμονεύει πάντοτε μέσα στο σκοτάδι, θα κατοικεί πάντοτε στους ήχους που θυμίζουν το κροτάλισμα του πολυβόλου ή του κρότου που θυμίζει βόμβα. Θα σε επισκέπτεται ξανά όπου ταξιδεύεις όταν στον κάθε τέτοιο ήχο θα αλαφιάζεις και θα προσπαθείς να καλύψεις τους αγαπημένους σου με ανησυχία. Θα είναι μαζί σου σε κάθε αεροδρόμιο και σε κάθε ταξίδι όταν ενώ όλοι οι άλλοι θα περπατούν αμέριμνοι εσύ θα κοιτάζεις από που μπορεί να έρθει ο κίνδυνος και ποιές είναι οι έξοδοι διαφυγής.

Θα μάθεις όμως να ζεις μαζί του. Και θα μάθεις ξανά και ξανά και ξανά ότι το μέτρο όλων είναι ο Άνθρωπος. Και η μάνα σου θα σε αγκαλιάζει.

Λέγεται ότι μέσα στην κόλαση του Άουσβιτς τέσσερις ραββίνοι δίκασαν τον Θεό. Ήταν μία αληθινή δίκη με κατήγορους και υπεράσπιση. Όταν η δίκη τελείωσε τον βρήκαν ένοχο. «Και τώρα τι κάνουμε;» αναρωτήθηκαν. Ο γηραιός ανάμεσα τους απάντησε:
«Άς προσευχηθούμε»

Άκου λοιπόν την προσευχή ενός προσφυγόπουλου μάνα μου Ελλας.

Όχι η χώρα, το κράτος, οι θεσμοί και τα σύνορα της. Η άλλη η μάνα μου, εκείνη που με ανάστησε με τον αξιακό της κόσμο.

Την Κύπρο σου την όμορφη ποτέ μην την ξεχνάς... Ούτε και τους ικέτες που ξεβράζονται στις ακρογιαλιές σου. Η φιλοξενία είναι λέξη ελληνική.

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com

~~~~~~~~~~~~

Πηγές

--------

1. Μανα μου Ελλάς

http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=331

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

Δεν έχω σπίτι πίσω για να `ρθώ
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ
δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα
είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού
Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς.