Wednesday 23 February 2011

Libya! - Amid the Massacres and Machine-gun Fire: Questions and Answers

The Arab Revolution Spreads to Libya, Trigerring a Civil War and a Myriad Question Marks

How did the Gaddafi power structure, that used to be a long-standing progressive, anti-Imperialist and anti-colonialist political force with large significance for the Left regionally and globally, become an autocratic authoritarian regime and then ended up joining the "Western umbrella" in recent years transforming itself into an ally of Imperialism, oppressing the people with guns and tanks bought from the US and the UK, now bombing the cities in rebellion with aircraft supplied by the West?

And where is the revolution going? In some of the towns and cities being "liberated" by the armed insurgents, the new flag of the revolution is... the old flag of the pro-capitalist Monarchy, overthrown by Gaddafi long ago. Where is this conflict headed?

Please study this quarter of an hour video program with Professor Hamid Dabashi of Columbia University, exploring some of the history, the forces, and the questions involved in the Libyan uprising in dialogue with Paul Jay, of the Real News Network. The Real News Network is an independent news source that has evolved within the US Left (please use the link, or click on the picture):
http://www.youtube.com/watch?v=6AvfATCBmJg

Class Politics

...of course play a significant role in shaping current events in Libya, especially valuable when seen from the perspective of the old feudal class structures being replaced by pre-socialist formations in the transition from a pre-industrial to a modern industrial political economy.

Part of the reason why the uprising has quickly escalated to open armed insurrection and is now an open civil war is the nature of the administration that Gaddafi's revolution had created when remaking the country decades ago. With Gaddafi's help and under his initiative during his progressive and revolutionary phase, Libya made a transition from a highly centralized feudal-capitalist authoritarian Monarchy to a system of administration based on popular participation and local power with many Leftist values embedded in the structure, utilizating the petroleum industry to fund some of these social changes and to benefit the people. In Libya there is a system of decentralized direct democracy founded on peoples' power called the Jamahiriya, which does not rely on a web of central administration. Instead, power is vested in local and regional Committes that are the instruments of and the forums through which the population (at least in theory) exercices power.

Even after Gaddafi made peace with the Western Imperialist powers (in the middle of the last decade), the progressive system of local and regional social self-administration remained in place. It is this system that the population is now activating, arming itself and fighting against the oppressive regime.

The same thing had occured when the Soviet Union and its satellite countries underwent an uprising that did away with the Soviet system. Despite the Western media lies about the Soviet Union there was no "iron fist" to crush the opposition. The population utilized the local Committees and labour organizations to mobilize against the regime, and even though the Soviet Union had a much more centralized and hierarchical system of administration, the uprisings were mostly peaceful and very few people were killed in the process of the Soviet Union's dissolution. Unfortunately, instead of advancing forward to improve and deepen the socialist formations, they re-installed capitalism.

As the capitalist media apply themselves to try to explain what is going on in Libya, they try to fit the country's decentralized administration model into their "explanations" of events, but do not succeed in making much sense:
"The system of rule created by Khadafy — the "Jamahiriya," or "rule by masses" — is highly decentralized, run by "popular committees" in a complicated hierarchy that effectively means there is no real center of decisionmaking except Khadafy, his sons and their top aides."
http://www.denverpost.com/nationworld/ci_17448006

"The country is nominally run as the “state of the masses,” a socialist, decentralized system of Mr. Gadhafi's own devising known as a jamahiriya, where local committees have wide leeway."
http://www.theglobeandmail.com/news/opinions/editorials/the-people-are-powerful-in-the-face-of-gadhafis-terror/article1915042/

"CNN -- Libya's Moammar Gadhafi is clinging to power despite a wave of opposition due in part to a legacy of decentralized authority and divided tribal politics that has been reinforced during the embattled strongman's four-decade rule, analysts told CNN Tuesday."
http://edition.cnn.com/2011/WORLD/africa/02/22/libya.gadhafi.support/
There Is a Great Danger

...now that the revolution in Libya might open the doors to Western Imperialism in a more complete and influential way than before. If Gaddafi's alignment with the Western Capitalist powers in recent years was disastrous - and it was - enabling further incursions by the Empire into Libya to dominate and exploit its oil and population will be catastrophic.

So far there are no indications that the revolutionary forces have any undestanding of this, nor any political positions at all other than righteous and courageous opposition to the regime. We hope that this courage will be complemented with political knowledge and wisdom as to the dangers ahead and that the revolution will aim to preserve and deepen the gains of the Jamahiriya, rather than attempt to get rid of them.

All power to the people!
Cyprus IndyMedia Collective

http://Cyprus.IndyMedia.org
~~~~~~~~~~

More on the Arab Revolution
:

The Rising of Egypt's Working Class
The real “intelligence failure” of the ruling class
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/02/rising-of-egypts-working-class.html

Αλεξάνδρεια: Έκπτωτος ο Βασιλεύς Μουμπάρακ
Ο Λαός Πανηγυρίζει στους Δρόμους !
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/02/blog-post_12.html

Two Members of Cyprus IndyMedia Assaulted
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/02/two-members-of-cyprus-indymedia.html

Η Αιγυπτιακή Αντίσταση
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/02/blog-post_06.html

When the Moon Rises on The One You Love
The Arab Revolution
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/01/when-moon-rises-on-one-you-love.html


About the Photos:

The two photos above were published widely on the internet by the establishment press with the following text.

Residents stand on tank
Residents stand on a tank inside a security forces compound in Benghazi, Libya on Monday, Feb. 21, 2011. Libyan protesters celebrated in the streets of Benghazi on Monday, claiming control of the country's second largest city after bloody fighting, and anti-government unrest spread to the capital with clashes in Tripoli's main square for the first time. (AP Photo/Alaguri)

Residents stand
Residents stand on a tank holding a pre-Gadhafi era national flag inside a security forces compound in Benghazi, Libya on Monday, Feb. 21, 2011. Libyan protesters celebrated in the streets of Benghazi on Monday, claiming control of the country's second largest city after bloody fighting, and anti-government unrest spread to the capital with clashes in Tripoli's main square for the first time. (AP Photo/Alaguri)

Friday 18 February 2011

Καταδίκη της Βίας του Διζωνικού Παρακράτους

ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΡΑΜΠΟΥΚΩΝ


Το ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου καταδικάζει την θρασύδειλη και ύπουλη επίθεση κατά των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος Χριστόφια, Πέτρου Ευδόκα και Σόλωνα Αντάρτη. Για μια ακόμη φορά, άνθρωποι που δημοκρατικά διαφωνούν με την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, γίνονται θύματα οργανωμένων τραμπούκων που πρόσκειται ιδεολογικά στην κυβέρνηση. Τα μέλη του Κινήματός μας έχουν μείνει άναυδα με την απόλυτη σιωπή που επικρατεί στα ΜΜΕ και στην κοινή γνώμη, σχετικά με την βίαιη φασιστική επίθεση παρακρατικών κατά των δύο εκ των διαχειριστών του Κυπριακού Indymedia, του Πέτρου Ευδόκα και του Σόλωνα Αντάρτη. Συγκεκριμένα, τους δύο ακτιβιστές, αφού αποχώρησαν από διαδήλωση έξω από την Πρεσβεία της Αιγύπτου, τους ακολούθησε τριμελής ομάδα για μερικές εκατοντάδες μέτρα, και τελείως απρόκλητα και θρασύδειλα τους επιτέθηκαν πισώπλατα, κτυπώντας τους στα κεφάλια με δοχεία γιαουρτιού, με αποτέλεσμα τον μικρό τραυματισμό του ενός.

Το Κίνημά μας, με πολλές ανακοινώσεις του, αφίσες και παρεμβάσεις, έχει τονίσει πως επί διακυβέρνησης Χριστόφια έχει γίνει μια άνευ προηγουμένου διάβρωση των Σωμάτων Ασφαλείας, ενώ επιδεικνύεται ανοχή σε κάθε λογής ιδεολογικούς τραμπούκους, απλώς και μόνο διότι είναι οπαδοί της διζωνικής διχοτόμησης. Υπενθυμίζουμε πως η πνευματική τρομοκρατία είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της πέρσι, όταν στις 6:30 το πρωί της 6ης Μαΐου 2010, αστυνομικοί εισέβαλαν στο σπίτι του δικηγόρου και νεαρού πατέρα Ξενή Ξενοφώντος και κατέσχεσαν τους υπολογιστές αυτού και της συζύγου του, διότι τον θεώρησαν ως τον ένοχο διαχειριστή ιστολογίου. Εκτός αυτού, στην διάρκεια αυτής της κυβέρνησης είχαμε ξυλοφόρτωμα ανθρώπων υπό τα απαθή βλέμματα της αστυνομίας, πληροφορίες για επανασύσταση του τμήματος Δ' της ΚΥΠ και διάβρωση από την Επαγρύπνηση, συλλήψεις πολιτών που διένειμαν φυλλάδια, απαγορεύσεις κλπ.

Αν αληθεύουν οι πληροφορίες που επικαλείται το Κυπριακό Indymedia, τότε οι δράστες πιθανότατα να είναι συνδεδεμένοι με το διζωνικό παρακράτος που “ανέλαβε” να κάνει τις “βρωμοδουλειές” της κυβέρνησης. Φαίνεται πως "πνευματικός" μέντορας τέτοιων ομάδων είναι κάποιος Γρηγόρης Ιωάννου, ο οποίος στις 11 Δεκεμβρίου 2010, μιλώντας σε «Αντιφασιστική Ημερίδα», αποφάνθηκε πως «το κράτος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον φασισμό για πολλούς λόγους», και αφού το κράτος του Χριστόφια δεν τα καταφέρνει, κάλεσε στην δημιουργία παρακράτους για να το συνδράμει. Συμβούλευσε τους οπαδούς του πως «Χρειάζεται αντιφασιστικό κίνημα. Ένα κίνημα μαζικό, δυναμικό και διαθετημένο να ανακόψει την ανοδική πορεία του φασισμού και να αντιμετωπίσει τις φασιστικές δυνάμεις και μέσα στην πολιτεία, και μέσα στην κοινωνία, και στο δημόσιο λόγο και στον δρόμο». Ο Γρηγόρης Ιωάννου μίλησε ανοιχτά και ξεκάθαρα πως είναι ανάγκη να δημιουργηθεί ένα παρακρατικό κίνημα για να αντιμετωπίσει "την ακροδεξιά", και αυτό σε αυτό θα συμμετέχουν άτομα «από την φιλελεύθερη δεξιά μέχρι και τον ριζοσπαστικό και εναλλαχτικό χώρο» (αλήθεια, τι έχει να πει ο «φιλελεύθερος δεξιός» ΔΗΣΥ επ' αυτού;).

Στο πιο πάνω κάλεσμα του, ο Γρηγόρης Ιωάννου αναφέρθηκε σε πολλές δημοκρατικές συλλογικότητες τις οποίες εντελώς αυθαίρετα και αντιεπιστημονικά βάφτισε "ακροδεξιές", παρά τις μεταξύ τους τεράστιες ιδεολογικές διαφορές, με απώτερο σκοπό, προφανώς, να τις καταστήσει δικαιολογημένους στόχους του παρακρατικού «αντιφασιστικού» κινήματος που οραματίζεται. Σε εκείνη την ομιλία του, που ουσιαστικά αποτελεί μια πρώιμη μορφή λίστας προγραφών, αναφέρθηκε ονομαστικά και στο ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου, όπως και στο Κυπριακό Indymedia. Χωρίς να γνωρίζουμε αν ήταν οργανωμένο και σε πιο βαθμό, σίγουρα πρώτη πράξη αυτής της παρακρατικής ομάδας ήταν η βίαιη επίθεση κατά των Πέτρου Ευδόκα και Σόλωνα Αντάρτη.

Επισημαίνουμε τον κίνδυνο όσο ακόμα είναι νωρίς, και καλούμε την Αστυνομία και την Γενική Εισαγγελία να διερευνήσουν με πάσα σοβαρότητα το ζήτημα και να αντισταθούν σε τυχόν πολιτικές παρεμβάσεις για κουκούλωμα. Επίσης, απορούμε με την εκκωφαντική σιωπή ΜΜΕ, κομμάτων και οργανώσεων, και τα καλούμε, παρά τις διαφορετικές ιδεολογικές τους προσεγγίσεις, να καταδικάσουν και αυτά, χωρίς καθυστέρηση, την θρασύδειλη αυτή επίθεση των τραμπούκων. Η αλληλεγγύη είναι το μόνο μας όπλο. Διότι χτες ήταν ο Ξενής, σήμερα ο Πέτρος και ο Σόλωνας, αύριο για ποιον από μας κτυπά η καμπάνα;

Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
~~~~~~~~~~~~~~~~

Από τη Ομάδα Σύνταξης

Κατασυγκινηθήκαμε με την ανακοίνωση από το Γραφείο Τύπου του Μετώπου γιά την επίθεση των θρασύδειλων τραμπούκων εναντίον μας. Και ακόμα πιό πολύ, μας συγκίνησε το Μέτωπο με την ορθή του κατανόηση γιά το πολιτικό βάθος από το οποίον προέκυψε η επίθεση.

Τα πράματα είναι ακριβώς όπως τα λέν οι αυτόνομοι φοιτητές του Μετώπου: "Η αλληλεγγύη είναι το μόνο μας όπλο." Και αν χαθεί η αλληλεγγύη τι θα μας μείνει; Πως θα κτίσουμε ξανά την ενότητα του λαού μας γιά απελευθέρωση - εθνική, ταξική, κοινωνική, προσωπική και πνευματική απελευθέρωση σε όλα τα επίπεδα ύπαρξης μας, στο ερωτικό, στο πολιστικό, και στο ΚΑΘΕ επίπεδο όπου υπάρχουμε - αν δεν καλλιεργούμε την αλληλεγγύη και την αλληλοϋποστήριξη; Ορθά το λέει η ανακοίνωση, "...διότι χτες ήταν ο Ξενής, σήμερα ο Πέτρος και ο Σόλωνας, αύριο για ποιον από μας κτυπά η καμπάνα;"

Και, ναι, επίσης μας συγκινεί και μας εκφράζει η δημόσια έκκληση προς την Αστυνομία και την Γενική Εισαγγελία να διερευνήσουν με πάσα σοβαρότητα το ζήτημα και να αντισταθούν σε τυχόν πολιτικές παρεμβάσεις για κουκούλωμα.

Υπενθυμίζουμε πως σε προηγούμενο περιστατικό "υψηλού προφίλ" οπόταν κινήθηκε το παρακράτος εναντίον μας το 2004 μέσω άνομης "Αστυνομικής έρευνας" εναντίον μας που διετάχθη από την Πρεσβεία του Θανάτου (ΗΠΑ) λόγω της εναντίωσης μας στο Σχέδιο Αννάν και εκτελέστηκε παράνομα από κάποια μέλη της Αστυνομίας Κύπρου τρομοκρατώντας τις οικογένειες και φίλους μας, ο Αρχηγός Αστυνομίας όταν ερωτήθηκε από δημοσιογράφους γιά το θέμα η πρώτη του ενστικτώδης πράξη ήταν το κουκούλωμα: ΑΡΝΗΘΗΚΕ πως ήταν Αστυνομικοί που είχαν εμπλακεί! Που βέβαια πολύ σύντομα απεδείχθει ψέμμα, γιατί η λαϊκή υποστήριξη γιά μάς, η έντονη δυσφορία που εκφράστηκε από τα Μέσα και τα Κόμματα τότε (εκτός από τη ραδιοτηλεόραση και τις εφημερίδες, το θέμα έφτασε μέχρι και τη Βουλή σε επερωτήσεις Βουλευτών), και η ευρεία κοινωνική αντίδραση γιά την παρανομία της Αστυνομίας - γιά το ότι υπάκουσε σε εντολές μιάς ξένης δύναμης! - ήταν τόσο μεγάλη που μέχρι και ο Υπουργός Δικαιοσύνης αναγκάστηκε να διατάξει παύση της παρακρατικής "δίωξης" και με δήλωση του στα Μέσα να παραδεκτεί πως τελικά η υπόθεση ΔΕΝ ήταν καν Αστυνομική υπόθεση:
Δήλωση του Υπουργού Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως κ. Δώρου Θεοδώρου:
http://www.cyprus.gov.cy/moi/PIO/PIO.nsf/6645bc8e70e73e2cc2257076004d01c1/52e3a489d4dfc8bcc2256ede002cb765?OpenDocument&print
Είναι όπως τα λέει το Μέτωπο: το ρατσιστικό Διζωνικό παρακράτος σε συνάρτηση με τις ξένες δυνάμεις κινούν πολλά και πολύπλοκα νήματα γιά να πολωθεί ο κόσμος, να αυξηθεί η διχόνοια, να κατρακυλίσει η Κύπρος σε βίαιες συμπλοκές ξανά γιά να δημιουργηθούν συνθήκες γιά επεμβάσεις από ξένους στρατούς και δυνάμεις ώστε η ρατσιστική Διζωνική να μας επιβληθεί ως η μόνη "εφικτή" λύση. Χειραγωγούν και κατευθύνουν ακόμα και οργανώσεις που αυτοπεριγράφονται ως "αναρχικές" και "αντιρατσιστικές" και τις ρίχνουν στη φωτιά να εμπλακούν βιαίως... αντί να πράττει ανοικτά το Κυβερνών Κόμμα, πράττουν οι πολιτικοί του δορυφόροι και πιόνια. Που ξανακούστηκε "αναρχικοί" να συμμετέχουν σε εκστρατείες του Κράτους και του Κόμματος γιά ιδεολογικές και τραμπουκιστικές επιχειρήσεις με επιχορηγήσεις από τα Υπουργεία; Και όμως το βλέπουμε - ες Γην Εναλίαν Κύπρον... όπου οι εξουσιαστές ξέρουν να βαφτίζουν το άσπρο μαύρο, τον δικό τους ρατσισμό ως "αντιρατσισμό", όπου την συνεργασία τους με το Κεφάλαιο, το διεθνές παρακράτος και τον Ιμπεριαλισμό βαφτίζουν "σοσιαλισμό" και την ταύτιση τους με τις επιθυμίες των δυνάμεων Κατοχής βαφτίζουν "Διζωνική λύση". Ξέρουν αυτοί πως να κινούνται.

Αλλά ξέρουμε και εμείς.

Διακρίνουμε ξεκάθαρα πως οι επιθέσεις, μέσω έννομων, άνομων και παράνομων πτυχών του παρακράτους βαίνουν βάση σχεδίου, το οποίον και πραγματεύεται ο Σόλων Αντάρτης στο άρθρο του με τίτλο:
Το Σχέδιο Β' του Προέδρου Είναι ο Εμφύλιος
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/01/blog-post.html

Η γνώση βοηθά στην ορθή πορεία και τους ορθούς ελιγμούς. Η αυτόνομη και αυτο-οργανωμένη αντιπολίτευση - ιδίως εκείνη που αρθρώνει λόγο και πράξεις που υλοποιούν τις θέσεις και αρχές της ανεξάρτητης Αριστεράς, όπου ανήκουμε και εμείς - έχει πολλά δεινά και συμπληγάδες να διαβεί με τέτοιους επιτήδειους και μικροπρεπείς αντιπάλους. Η γνώση γιά το σχήμα των καταστάσεων και γιά την πολιτική γεωγραφία του τοπίου όπου τώρα σιγά σιγά συντάσσονται δυνάμεις γιά μεγαλύτερες συγκρούσεις, μας είναι απαραίτητο συμπλήρωμα στο θάρρος και την αφοσίωση γιά τον αγώνα.

Αισθανόμαστε να μας δένουν οι κοινές επιθέσεις εναντίον των διαφόρων αυτόνομων προμαχώνων της παράταξης του ΟΧΙ. Μέχρι πρίν λίγα χρόνια ούτε καν γνωριζόμασταν ανάμεσα μας · σήμερα, η Σοσιαλιστική ομάδα Εμπροσθοφύλακας, το αυτόνομο Φοιτητικό Μέτωπο, η Επιτροπή γιά την Αποκατάσταση Δημοκρατίας στην Κύπρο (που ως πρόσφατα εκφραζόταν μέσω της σελίδας Christofias Watch), και εμείς, κινούμαστε σε παράλληλες γραμμές και συμπτήσσουμε τον λόγο και τη φυσική μας παρουσία στην πολιτική ζωή του τόπου ενάντια στη ρατσιστική Διζωνική και γιά μιά πορεία απελευθέρωσης με όσον πιό ευρείς ορισμούς μπορούμε να της δώσουμε.

Σήμερα - πρό τινός άγνωστοι μεταξύ μας - ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλον ως συναγωνιστές, ως φίλοι και σύντροφοι στον πιό όμορφο αγώνα.

Με ευγνωμοσύνη,
Ομάδα Σύνταξης Ενδο~Μήδεια / Cyprus IndyMedia http://cyprus.indymedia.org

~~~~~~~~~~~~~~~~

Η δήλωση συμπαράστασης του Μετώπου δημοσιεύτηκε στο νέο τεύχος του έντυπου της οργάνωσης που ονομάζεται Προπύργιο. Το Προπύργιο περιέχει και άλλα άρθρα, με επίκεντρο θέμα τις επερχόμενες φοιτητικές εκλογές, γιά τις οποίες ευχόμαστε στους συναγωνιστές καλές επιτυχίες. Σημειώνουμε το άρθρο με τίτλο "Κύριε Κάρολε Μάρξ, μην τους παρεξηγείς":
http://www.metopo.org.uk/PROPYRGIO-2011002017-t08.pdf

* * *

Sunday 13 February 2011

The Rising of Egypt's Working Class

The real “intelligence failure” of the ruling class
"... revolutions are not just about changing institutions. Most profoundly, they are about the dramatic remaking of the downtrodden. Revolutions are schools of profound self-education. They destroy submission and resignation, and they release long-repressed creative energies – intelligence, solidarity, invention, self-activity. In so doing, they reweave the fabric of everyday life. The horizons of possibility expand. The unthinkable – that ordinary people might control their lives – becomes both thinkable and practical." - David McNally

The following article by David McNally documents the conscious rising of the working class in Egypt and how its participation in struggles in recent years provided a foundation for the political uprising that took place just now in the country. And it traces how the political uprising, in turn, gave rise to an even wider participation of working people in the political uprising, enriching it with labour strikes, occupations and self-organized revolutionary institutions including peoples' clinics, security forces, instruments of direct democracy, and the spreading of self-organization model throughout all levels of society, from the streets to the universities and the workplaces, from the the occupied factories to the front lines of street battles.

Liberation is an act of simultaneous conscious awakening and direct action, a concrete engagement with Reality guided by a freed Consciousness, a massive collective labour of love that conjoins praxis and theory; it's a spiral in which labour struggles and political struggles fuel and nourish each other to turn in a widening rising helix. As that helix turns, it brings in more people into its process, sculpting an expansion of the liberated community outwards and higher. David McNally's article paints a picture of how this took place in Egypt and anchors it to the work of other prominent revolutionary Rosa Luxemburg, who had a lot to say about the revolutionary moment, and its process.

Observing the events of Russian Revolution of 1905, she wrote that they unfolded contrary to the expectations of dogmatists and authoritarian committee-men: "Instead of the rigid and hollow scheme of an arid political action carried out by the decision of the highest committees and furnished with a plan and panorama, we see a bit of pulsating like of flesh and blood, which cannot be cut out of the large frame of the revolution but is connected with all parts of the revolution by a thousand veins."

A brilliant analyst and thoroughly committed revolutionary, Rosa Luxemburg saw the complexities of the revolutionary phenomenon and called it as it is, a pulsation of Life affirming itself:
"The mass strike, as the Russian Revolution shows it to us, is such a changeable phenomenon that it reflects all the phases of the political and economic struggle, all stages and factors of the revolution. Its adaptability, its efficiency, the factors of its origin are constantly changing. It suddenly opens new and wide perspectives of the revolution when it appears to have already arrived in a narrow pass and where it is impossible for anyone to reckon upon it with any degree of certainty. It flows now like a broad billow over the whole kingdom, and now divides into a gigantic network of narrow streams; now it bubbles forth from under the ground like a fresh spring and now is completely lost under the earth. Political and economic strikes, mass strikes and partial strikes, demonstrative strikes and fighting strikes, general strikes of individual branches of industry and general strikes in individual towns, peaceful wage struggles and street massacres, barricade fighting – all these run through one another, run side by side, cross one another, flow in and over one another – it is a ceaselessly moving, changing sea of phenomena. And the law of motion of these phenomena is clear: it does not lie in the mass strike itself nor in its technical details, but in the political and social proportions of the forces of the revolution."
http://www.marxists.org/archive/luxemburg/1906/mass-strike/ch04.htm
Petros Evdokas, petros@cyprus-org.net
~~~~~~~~~~

Mubarak's Folly:
The Rising of Egypt's Workers
by David McNally

Rarely do our rulers look more absurd than when faced with a popular upheaval. As fear and apathy are broken, ordinary people – housewives, students, sanitation workers, the unemployed – remake themselves. Having been objects of history, they become its agents. Marching in their millions, reclaiming public space, attending meetings and debating their society's future, they discover in themselves capacities for organization and action they had never imagined. They arrest secret police, defend their communities and their rallies, organize the distribution of food, water and medical supplies. Exhilarated by new solidarities and empowered by the understanding that they are making history, they shed old habits of deference and passivity.

It is this – the self-transformation of oppressed people – that elites can never grasp. That is what explains the truly delusional character of Egyptian President Hosni Mubarak's speech on Thursday, February 10, where he prattled on in surreal disconnection from events. But while the aging dictator may be uniquely out of touch, he merely reflects the biases of his class. For it is a general characteristic of our rulers that they imagine those below them to be inherently stupid and deferential. They treat the downtrodden as labouring drones and cannon fodder for military adventures. They feed them lies and empty promises and send in the riot police when the subjugated get unruly. And most of the time they get away with it.

That is why popular revolutions are inexplicable to them. As ordinary people cast off resignation and obedience, as they take control of their communities and reclaim the streets, they become unrecognizable to their rulers. This is the real “intelligence failure” of the ruling class. Contrary to the terms of debate in security circles, it is not that they missed some indicators of institutional change; it is rather that all their models are based on the presumption of popular passivity. “Ordinary Egyptians have a reputation as fatalists,” pronounced a former Canadian diplomat to Egypt in the early days of the revolution, explaining that Egypt would not go the way of Tunisia, where dictator Ben Ali was toppled only weeks earlier.[1] In so doing, the diplomat revealed not only his own foolishness, but also the tone deaf incapacity of elites to comprehend people's power.

People's Creative Energies

After all, revolutions are not just about changing institutions. Most profoundly, they are about the dramatic remaking of the downtrodden. Revolutions are schools of profound self-education. They destroy submission and resignation, and they release long-repressed creative energies – intelligence, solidarity, invention, self-activity. In so doing, they reweave the fabric of everyday life. The horizons of possibility expand. The unthinkable – that ordinary people might control their lives – becomes both thinkable and practical.

All of this eludes bosses, bureaucrats, generals, politicians, and the vast majority of journalists because they do not understand the inner heart of a genuinely revolutionary process – that having taken to the stage of history, oppressed people are never again the same.

It is this error that explains the frantic tacking and turning of rulers confronted with mass insurgency. One moment they make concessions, the next moment they send in the goons – all in the belief that ordinary people can be beaten back into submission, or bribed with crumbs from the tables of the rich. But the longer they do this, the more they force the mass movement to broaden its base and deepen its struggles. President Ben Ali made this mistake in Tunisia; Mubarak keeps making it in Egypt. And by clinging to power in the face of mass opposition, they give the lowest layers of society the time and space to enter the political sphere. The result is that popular revolutions open the doors to great upsurges of working class struggle.

That has been Mubarak's greatest folly. It is why Egyptian capitalists, parts of the Egyptian regime and the U.S. state have concluded that he has to go. But the genie of the Egyptian workers having now been awakened, it will be very hard to put it back in the bottle.

The Birth of Popular Power

Philosopher Peter Hallward is among those few commentators who have grasped the inner workings of the Egyptian Revolution. Writing in the Guardian of London, he observes:
“Every step of the way, the basic fact of the uprising has become more obvious and more explicit: with each new confrontation, the protestors have realised, and demonstrated, that they are more powerful than their oppressors. When they are prepared to act in sufficient numbers with sufficient determination, the people have proved that there’s no stopping them. Again and again, elated protestors have marvelled at the sudden discovery of their own power.”[2]
Participants repeatedly describe how their fear has lifted. “When we stopped being afraid we knew we would win,” Ahmad Mahmoud told a reporter. “What we have achieved,” proclaimed another, “is the revolution in our minds.” The significance of such a revolution in attitudes is inestimable. But such shifts do not happen at the level of consciousness alone; they are inextricably connected to a revolution in the relations of everyday life – by way of the birth of popular power. And these new forms of people's power and radical democracy from below have emerged as steps necessary to preserve the Revolution and keep it moving it forward.

So, when violently attacked, as they were on February 2, 2011, by undercover police and goons of the ruling party wielding guns, knives, Molotov cocktails and more, the insurgents held their ground and fought back, holding Tahrir Square in downtown Cairo. In the process, they extended their grassroots self-organization. As reporters for the Washington Post noted, the rebels of Tahrir Square created popular prisons to hold undercover security forces, and people's clinics to care for the wounded:
“Refusing to end their 10-day old demonstration, protesters set up makeshift hospitals in alleyways off the square to treat their wounded, and fashioned a holding cell in a nearby travel office to detain those they suspected of inciting the violence. Organizers said they had captured more than 350 ‘thugs of the government’ among the pro-government demonstrators, some carrying police identification cards, and turned them over to the Egyptian army.”[3]
In the same spirit, the movement has formed People's Protection forces, staffed by both women and men, to provide safety and security in neighbourhoods and in the mass marches and assemblies. In some towns, like El Arish, the biggest city in the northern Sinai, official police and security forces have melted away only to be replaced by armed Popular Committees, which have maintained the peace.[4]

Developing alongside these forms of popular self-organization are new practices of radical democracy. In Tahrir Square, the nerve center of the Revolution, the crowd engages in direct decision-making, sometimes in its hundreds of thousands. Organized into smaller groups, people discuss and debate, and then send elected delegates to consultations about the movement's demands. As one journalist explains, “delegates from these mini-gatherings then come together to discuss the prevailing mood, before potential demands are read out over the square's makeshift speaker system. The adoption of each proposal is based on the proportion of boos or cheers it receives from the crowd at large.”[5]

Tahrir Square and public spaces in Alexandria, Suez and dozens of smaller cities, are now sites of ongoing festivals of the oppressed. Describing the popular security services and people's “food supply chains,” demonstrator Karim Medhat Ennarah proclaims, “We have already created a liberated republic within the heart of Egypt.”[6]

Enter the Workers

Years of courageous struggle by Egypt's workers were decisive in creating the conditions for the popular uprising. And now, mere weeks into the upsurge, tens of thousands of workers are mobilizing, raising both economic and political demands as part of a rising wave of strikes. The consequences could be momentous.

Social movements generally have been on the move recently in Egypt. The years 2002-03 saw important stirrings of political protest in solidarity with the Palestinian Intifada and in opposition to the U.S. invasion of Iraq. Shortly after this, the Kefaya (Enough) movement organized for democratic reform and the feminist group, We Are Watching You (Shayfenkom) came out in defence of women's rights.

But by 2004 it was strike action, sit-ins and demonstrations by workers that comprised the most determined and persistent oppositional activity – most of it illegal under the emergency edicts and laws that deny workers the right to form independent unions. Over the past six years or so, more than two million workers engaged in thousands of direct actions. Most importantly, they regularly won significant concessions on wages and working conditions. The result was a growing confidence among workers – so much so that genuinely independent unions began to emerge in a society where the official unions are effectively extensions of the state.

In 2006-07 mass working class protest erupted in the Nile Delta, spearheaded by the militant action of 50,000 workers in textiles and the cement and poultry industries. This was followed by strikes of train drivers, journalists, truckers, miners and engineers. Then 2007-08 saw another labour explosion, with riots at the state-owned weaving factory in Al-Mahla Al-Kobra. The youth-based April 6th Movement emerged at this point in support of workers’ strikes. Meanwhile, workers began to address the general interests of all working people, particularly the poorest, by pressing the demand for a substantial increase in the minimum wage.

Now, workers are again throwing their collective power onto the scales of the political struggle in Egypt. And Mubarak and his cronies will live to regret it.

In the course of a few days during the week of February 7, tens of thousands of them stormed into action. Thousands of railworkers took strike action, blockading railway lines in the process. Six thousand workers at the Suez Canal Authority walked off the job, staging sit-ins at Suez and two other cities. In Mahalla, 1,500 workers at Abul Sebae Textiles struck and blockaded the highway. At the Kafr al-Zayyat hospital hundreds of nurses staged a sit-in and were joined by hundreds of other hospital employees.

Across Egypt, thousands of others – bus workers in Cairo, employees at Telecom Egypt, journalists at a number of newspapers, workers at pharmaceutical plants and steel mills – joined the strike wave. They demanded improved wages, the firing of ruthless managers, back pay, better working conditions and independent unions. In many cases they also called for the resignation of President Mubarak. And in some cases, like that of the 2,000 workers at Helwan Silk Factory, they demanded the removal of their company's Board of Directors. Then there were the thousands of faculty members at Cairo University who joined the protests, confronted security forces, and prevented Prime Minister Ahmed Shariq from getting to his government office.[7]

What we are seeing, in other words, is the rising of the Egyptian working class. Having been at the heart of the popular upsurge in the streets, tens of thousands of workers are now taking the revolutionary struggle back to their workplaces, extending and deepening the movement in the process. In so doing, they are proving the continuing relevance of the analysis developed by the great Polish-German socialist, Rosa Luxemburg. In her book, The Mass Strike,
http://www.marxists.org/archive/luxemburg/1906/mass-strike/
based on the experience of mass strikes of 1905 against the Tsarist dictatorship in Russia, Luxemburg argued that truly revolutionary movements develop by way of interacting waves of political and economic struggle, each enriching the other. In a passage that could have been inspired by the upheaval in Egypt, she explains,
“Every new onset and every fresh victory of the political struggle is transformed into a powerful impetus for the economic struggle... After every foaming wave of political action a fructifying deposit remains behind from which a thousand stalks of economic struggle burst forth. And conversely. The workers condition of ceaseless economic struggle with the capitalists keeps their fighting spirit alive in every political interval ...”
http://www.marxists.org/archive/luxemburg/1906/mass-strike/ch04.htm
And so it is in the Egyptian Revolution. Tens of millions of workers – in transportation, healthcare, textiles, education, heavy industry, the service sector – are being awakened and mobilized. They are fusing demands for economic justice to those for democracy, and they are among the hundreds of thousands building popular power and self-organization. Moreover, should the rising of the workers move toward mass strikes that paralyze the economy, the Egyptian Revolution would move to a new and more powerful level.

What the coming weeks will bring is still uncertain. But Mubarak's folly has triggered an upsurge of workers’ struggle whose effects will endure. “The most precious, because lasting, thing in this ebb and flow of the [revolutionary] wave is . . . the intellectual, cultural growth of the working class,” wrote Rosa Luxemburg. ["Development of the Mass Strike Movement in Russia":
http://www.marxists.org/archive/luxemburg/1906/mass-strike/ch03.htm ]

In Tahrir Square and elsewhere thousands of signs depict Mubarak accompanied by the words “Game Over.” For the workers of Egypt it is now, “Game On.” •


David McNally teaches political science at York University, Toronto and is the author of the recently published, Global Slump: The Economics and Politics of Crisis and Resistance (PM Press)
http://www.pmpress.org/content/article.php?story=DavidMcNally#bookinfo
This article first appeared on his blog, http://davidmcnally.org

Endnotes:
1. Michael Bell, “Will Egypt go the way of Tunisia?” Globe and Mail, January 27, 2011:
http://www.theglobeandmail.com/news/opinions/opinion/article1884022.ece

2. Peter Hallward, “Egypt's popular revolution will change the world,” Guardian, February 9, 2011. Available at:
http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2011/feb/09/egypt-north-africa-revolution

3. Leila Fadel, Will Englund and Debbi Wilgoren, “5 shot in 2nd day of bloody clashes; amid outcry Egyptian PM apologizes,” Washington Post, February 3, 2011:
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2011/02/02/AR2011020202176.html

4. Tobias Buck, “Palestinians hope for change and resumption of border trade,” Financial Times, February 8, 2011.

5. Jack Shenker, “Cairo's biggest protest yet demands Mubarak's immediate departure,” Guardian, February 5, 2011:
http://www.guardian.co.uk/world/2011/feb/05/egypt-protest-demands-mubarak-departure

6. Quoted in Hallward.

7. My sources on workers’ protests include Aljazeera, Al-Masry Al-Youm, the Center for Trade Union and Workers Services, newsocialist.org, and socialistworker.org. Special thanks to Jack Hicks for documents and reports.

The article was published by "The Bullet", an organ of the Socialist Project from Canada:
http://www.socialistproject.ca/bullet/460.php

~~~~~~~~~

Αλεξάνδρεια: Έκπτωτος ο Βασιλεύς Μουμπάρακ
Ο Λαός Πανηγυρίζει στους Δρόμους !
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/02/blog-post_12.html

Η Αιγυπτιακή Αντίσταση
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/02/blog-post_06.html

~~~~~~~~~~~~~~

Saturday 12 February 2011

Αλεξάνδρεια: Έκπτωτος ο Βασιλεύς Μουμπάρακ

Ο Λαός Πανηγυρίζει στους Δρόμους ! - η Συλλογική Δύναμη της Μαζικής Κινητοποίησης Απέφερε τη Νίκη
"Της αμύνης τα παιδιά διώξανε το βασιλιά
και του δώσαν τα βρακιά του
για να πάει στη δουλειά του
τον περίδρομο να τρώει με το ξένο του το σόι..."







Αλεξανδρινοί βασιλείς

Μαζεύθηκαν οι Αλεξανδρινοί
να δουν της Κλεοπάτρας τα παιδιά,
τον Καισαρίωνα, και τα μικρά του αδέρφια,
Αλέξανδρο και Πτολεμαίο, που πρώτη
φορά τα βγάζαν έξω στο Γυμνάσιο,
εκεί να τα κηρύξουν βασιλείς,
μες στη λαμπρή παράταξη των στρατιωτών.

Ο Αλέξανδρος -- τον είπαν βασιλέα
της Αρμενίας, της Μηδίας, και των Πάρθων.
Ο Πτολεμαίος -- τον είπαν βασιλέα
της Κιλικίας, της Συρίας, και της Φοινίκης.
Ο Καισαρίων στέκονταν πιο εμπροστά,
ντυμένος σε μετάξι τριανταφυλλί,
στο στήθος του ανθοδέσμη από υακίνθους,
η ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων κι αμεθύστων,
δεμένα τα ποδήματά του μ' άσπρες
κορδέλλες κεντημένες με ροδόχροα μαργαριτάρια.
Αυτόν τον είπαν πιότερο από τους μικρούς,
αυτόν τον είπαν Βασιλέα των Βασιλέων.

Οι Αλεξανδρινοί έννοιωθαν βέβαια
που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.

Αλλά η μέρα ήταν ζεστή και ποιητική,
ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,
το Αλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα
θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,
των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,
ο Καισαρίων όλο χάρις κ' εμορφιά
(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)·
κ' οι Αλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή,
κ' ενθουσιάζονταν, κ' επευφημούσαν
ελληνικά, κ' αιγυπτιακά, και ποιοί εβραίικα,
γοητευμένοι με τ' ωραίο θέαμα --
μ' όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,
τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1912)

~~~~~~~~~~~~~~~~

Το ποίημα του Καβάφη "Αλεξανδρινοί βασιλείς" δημοσιεύτηκε εδώ, όπου υπάρχουν και σχετικές ιστορικές σημειώσεις:
http://users.hol.gr/~barbanis/cavafy/kings-gr.html

Οι φωτογραφίες από τους πανηγυρισμούς στην Αλεξάνδρεια είναι του Tarek Fawzy και δημοσιεύτηκαν από τα AP και REUTERS.

Οι στίχοι "Της αμύνης τα παιδιά διώξανε το βασιλιά..." είναι από δημοτικό τραγούδι γιά τα γεγονότα του 1912, που ξαναεπιστρέψαν στο συλλογικό συνειδητό με την ταινία "Ρεμπέτικο" με συμμετοχή του Ξαρχάκου και Γκάτσου:
http://www.rembetiko.gr/forums/archive/index.php/t-19075.html

Η Αιγυπτιακή Αντίσταση
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/02/blog-post_06.html

~~~~~~~~~~~~~~~~

Thursday 10 February 2011

Baraka: Münür Rahvancıoğlu Konuşuyor

Baraka: 'Ankara elini yakamızdan çek'
08 Şubat 2011
[for english language text, click here]

Baraka Kültür Merkezi, Kıbrıs’ın kuzeyinde, “halk olma hakkı ihlal edilmiş bir halkın hakları” için neoliberalizme karşı mücadele ediyor. Kıbrıs’taki son mitinge “Ankara elini yakamızdan çek!” pankartıyla katıldı ve mitingin mesajını özetleyen bu pankart faşist saldırı girişimlerinin ve Ankara’nın hışmının hedefine oturdu. Baraka’dan Münür Rahvancıoğlu ile son eylemlerin gerçek dinamiklerini, hedeflerini, öznelerini ve Tayyip Erdoğan’ın sert çıkışının Kıbrıs’taki karşılığını konuştuk

Sendika.Org: Kıbrıslıların derdi ne? Bu halk neden böylesi bir tepkiyle sokağa çıktı?

Münür Rahvancıoğlu: Kıbrıslıların derdi ekonomik temelli. 1986’dan beri devam eden 15-20 yıllık bir sürecin sonucu. Özal’dan beri ülke ekonomisine Ankara yapımı neoliberal ekonomik paketler yön veriyor. Bugün bu politikalara karşı tepkiler artık siyasal bir söyleme dönüştü. Bu nedenle Ankara bu kadar öne çıktı. Çünkü, neoliberal politikaların kaynağında Türkiye hükümetleri var.

15-20 yıllık bir süreç ama tepki şimdi patlak verdi. Şu an gündemde neler var?

Son bir yılda olanları anlatayım. Kıbrıs THY özelleşti. Çalışanları sokakta kaldı. Sırada ADSL hizmetleri vs. Dâhili telefon özelleştirmesi var. Elektrik üretim, iletim, faturalandırmasıyla tamamen özelleştirilecek. Kooperatif özelleştirilecek. Kooperatif bankasıyla, tohumculuk, tahıl, süt, hellim işletmeleriyle Kıbrıslı Türklere ait ciddi bir değerdir. Kıbrıslı Türklerin üretimde tek şansıdır. Bu özelleştirmeler Kıbrıs’ın bitmesi anlamına gelir.

Çalışan haklarında da gerilemeler var. Ek ödemeler, desteklemeler kaldırıldığı gibi maaşlarda da kesintilere gidiliyor. Bu arada Tayyip Erdoğan 10 bin lira maaş aldığımızdan bahsediyor ama Kıbrıs’ta en yüksek maaş bile 10 bin lira değil. En yüksek maaş cumhurbaşkanınındır o da 8 bin lira alır. Asgari ücret ise bin 300 liradır ve şu anda yeni işe başlayanlar için maaşların artık asgari ücretten verilmesi planlanıyor.

Tamam, Erdoğan doğru söylememiş ama bu da yüksek bir maaş değil mi? Türkiye’ye kıyasla bin 300 lira asgari ücret iyi bir rakam.

Ama Kıbrıs ve Türkiye’de fiyatlar çok farklı. Benzin ve mazot dışında her şey Türkiye’dekinin birkaç katı fiyatınadır. Ortalama iki katı diyelim. Benzin ve mazotun ucuza olması da aslında Türkiye’deki gibi bir avantaj sunmuyor. Çünkü burada hiçbir toplu taşıma hizmeti yok. Taksi bile yok. Kıbrıs’ta bir yerden bir yere gitmek için özel arabanız olmalı.

Yani ne Erdoğan’ın dediği kadar yüksek bir maaş var ne de elimize geçen para Türkiye’deki kıymetinde. Şimdi hem ek ödemeler kaldırılıp hem de kesintilere gidilince mevcut durum daha da kötüleşiyor ve halk da buna karşı çıkıyor.

“Göç Yasası” diye bir yasa var. Buna karşı Kıbrıs tarihinde pek çok ilkin yaşandığı mücadeleler verildi. Polis ilk kez bu gösterilerde gaz bombası kullandı. Ne yapıyor bu yasa. Kamuya yeni girenlerin maaşı yarı yarıya düşürülüyor, asgari ücret seviyesine geliyor.

Sendikal haklarda da gerileme var. Toplu sözleşme hakkı “Göç Yasası” ile imkansız hale getiriliyor. Yasada çalışana çıplak ücret dışında bir şey verilmeyeceği yazılı. Toplu sözleşmede ek haklar, desteklemeler isteyemeyecekseniz ne yapacaksınız. Toplu sözleşme sadece kuru ücret pazarlığına indirgeniyor.

Peki, yasanın adı neden göç?

Sendikalar, bu yasanın uygulanması halinde Kıbrıslıların yaşamasının artık imkansız hale geleceğini, göç etmek zorunda kalacağını söylüyor. O nedenle resmi adı başka olsa da “Göç Yasası” diye anılıyor.

Bu düzenlemeler şimdiki Ulusal Birlik Partisi (UBP) hükümeti dönemine mi ait? Öncesi yok mu?

Cumhuriyetçi Türk Partisi (CTP) döneminde paket hazırlandı. Daha doğrusu AKP hazırladı ve CTP’ye verdi. CTP’liler diyor ki, “Biz bu yasayı geçirmek istemedik, o nedenle de erken seçime gittik.” Ama seçime giderken hiç böyle bir şeyden söz etmediler. “Ekonomik kriz var, önemli tedbirler almamız gerekiyor,” dediler.

Bizce CTP erken seçime, bu yasaları geçirmeden önce onay almak için gitti. Seçilemeyince de söylem değiştirdi.

Paketler o kadar yeni değil ama değil mi? 15-20 yıllık bir süreçten söz ediyorsunuz?

1986’dan beri bu paketler var. O zaman bir sanayi vardı, alüminyum işletmeleri, plastik boru fabrikaları, iğne fabrikaları. Turgut Özal geldiğinde Kıbrıslılar “Biz üretmek istiyoruz” dediler. Özal da dedi ki, “Siz üretmeyin. Zaten İstanbul’un bir mahallesi kadarsınız. Biz sizin paranızı göndeririz.” O zamandan bu zamana uzanan bir süreç.

Ankara bu sorunun kaynağı… Ankara’yı hedef alan sloganların nedeni de bu.

Bu sloganlarla bir miting örgütlendi ve tartışmalar da buradan çıktı. Kim örgütledi bu mitingi, gerçekte söylenen neydi?

Mitingi Sendikal Platform örgütledi. Kıbrıslılar bu mitingde asıl olarak “Kendimizi kendi irademizle yönetmek istiyoruz” dedi. Eylemde en kalabalık grubu oluşturan Kıbrıs Türk Öğretmenler Sendikası (KTÖS) bir pankart açtı: “Ankara, ne paranı, ne memurunu, ne paketlerini istemiyoruz!”

KTÖS, Kıbrıs’taki öğretmenlerin yüzde 99’unun örgütlendiği bağımsız bir sendika. Sendikal Platform’daki diğer sendikalar arasında CTP ile ilişki içinde olanlar var. Burada KTÖS ve CTP arasında bir fark var. KTÖS her zaman bu pankartta ifade ettiklerini savundu ve bu anlamda bir tutarlılık, sözüne güvenilirlik var. CTP ise muhalefete düştüğü için iktidara karşı burada. Ancak gelenlerin önemli bir bölümü KTÖS’e güvendiği için geldi.

Katılanların bir kısmı esas olarak UBP hükümetine karşı, bir kısmı sadece ekonomik taleplerle, eylemlerde ağırlık sahibi olan KTÖS’ün de dahil olduğu kesimse sorunun yapısal olduğuna işaret eden siyasal taleplerle oradaydı.

Tayyip Erdoğan’ın çıkışı hakkında ne düşünüyorsunuz?

Erdoğan, Kıbrıs’a değil kendi iç kamuoyuna oynuyor. Bu çıkışları Kıbrıslı Türklerle Türkiye’nin arasını bozar. Ankara ile Kıbrıs arasında bir uzaklaşma bizim açımızdan sorun değil. Ancak bu sözleriyle, Türkiye ve Kıbrıs halklarının arasını bozmak istiyor ki biz buna karşıyız.

Kıbrıs’ta Türkiye’den göç etmiş Kıbrıslıların çoğunluğu da şu anda bizim tarafımızda.

Mitingdeki sloganlar Ankara’ya hitap ediyordu. Egemenler “Has.tir” yazılı pankartı mitingin zayıf karnı olarak gördüler. Bu pankart üzerinden bir tepki örgütlemeye çalıştılar. Kıbrıs’ta da birçok kişi bu pankarta içeriğinden dolayı değil ama üslubundan dolayı sempati ile bakmıyordu. Erdoğan’ın açıklamalarından sonraysa durum değişti. Ciddi bir kitle “o pankart az bile” demeye başladı. Erdoğan deseydi ki, “Tamam anlıyorum bir tepkiniz var ama o pankarttaki üslup yakışıksız oldu”, o zaman durum farklı olurdu. Ama o doğrudan Ankara adına Kıbrıslıları hedef alınca eylemin mesajının da daha iyi anlaşılmasını sağladı.

Erdoğan’ın dile getirdiği iddialar var. Güney yönetimiyle işbirliği içinde olduğunuz vs. gibi…

Eylemlerin güneyle hiçbir ilgisi yok. Maddi destek, talimat vs. gibi hiçbir şey yok. Biz güneydeki yoldaşlarımıza dedik ki, “Siz de Avrupa Birliği’nin (AB) neoliberal politikalarına muhalefet edin, Türkiye’ye değil. Bizi böyle desteklemiş olursunuz.”

Erdoğan şimdi UBP’den şikâyet ediyor, pankartları engellemedi diye. Ama biz Türkiye’den farklıyız. Gösteri ve ifade özgürlüğüne ilişkin haklar çok geniş. Yasal mevzuat farklı. Bir eylem yaparsanız, polisin işi o eylem için yolu açmaktır. Pankartta ne yazdığına da karışamaz.

Erdoğan’ın üslubu bizi çok rahatsız ediyor. Kıbrıs halkının Ankara’ya karşı tepkisini besliyor. Ama şu bilinsin. Bizim derdimiz Türkiye halklarıyla değil. Dünyanın bütün halklarının başımızın üstünde yeri var. Bizim derdimiz kendi halkını da ezen hükümetlerle.

Erdoğan aynı zamanda bir itirafta da bulundu. “Yunanistan Kıbrıs’ta ne için varsa biz de onun için oradayız” dedi. Yunanistan Kıbrıs’ta ABD için, NATO için üsler kurulsun, Ortadoğu’da emperyalizmin denetim olanakları artsın diye var. Tabii ki bal tutan parmağını yalıyor ve Türkiye ile Yunanistan’ın Kıbrıs’ta kendi çıkarları da var ama asıl olarak emperyalizme hizmet için buradalar. Erdoğan bunu itiraf etmiş oldu.

Bir de size (Baraka Kültür Merkezi) dönük faşist, provokatif bir eylem gerçekleşti. Kontrgerilla boş durmuyor herhalde. Neler yaşandı?

Bize dönük saldırı mitingden 3 gün sonra gerçekleşti. Faşistler “Ankara elini yakamızdan çek!” pankartını bahane ederek küfürlü bir eylem yaptılar. (Genç Mücahitler Derneği isminde bir derneğin birkaç üyesi Baraka'yı protesto etmek amacıyla 31 Ocak 2011 tarihinde bir "ziyaret" düzenledi. "Or.... Çocukları" gibi "yaratıcı" bir pankart açan bu şahıslar, basın açıklaması yaptı. "Kıbrıs Türktür Türk kalacak!" diye slogan attıktan sonra, tekbir getirerek Baraka'dan ayrıldılar.) Bizim tepki göstermemizi sağlamak ve tepkimizle birlikte gerginlik yaratıp eylemleri gölgelemek istediler. Ama istedikleri gibi olmadı. O konu kapandı. Esas sorun ortada artık.

*Bu söyleşi, 8 Şubat günü telefon yoluyla gerçekleştirilmiştir.


Yayınlandı:
http://www.sendika.org/yazi.php?yazi_no=35440

Sendika.Org Hakkında:
http://www.sendika.org/yazi.php?tur=makale&yazi_no=3203

http://www.baraka.cc

Münür Rahvancıoğlu ve Baraka:
http://www.kibrispostasi.com/index.php/cat/35/news/35479/PageName/KIBRIS_HABERLERI

* * *

English language

A workable machine translation of Munur's interview is here:
http://translate.google.com/translate?u=http%3A%2F%2Fwww.sendika.org%2Fyazi.php%3Fyazi_no%3D35440&sl=tr&tl=en&hl=&ie=UTF-8


About Sendika.org:
http://www.sendika.org/english/yazi.php?yazi_no=4578

More about Münür Rahvancıoğlu and Baraka:
http://translate.google.com/translate?hl=en&sl=tr&tl=en&u=http%3A%2F%2Fwww.kibrispostasi.com%2Findex.php%2Fcat%2F35%2Fnews%2F35479%2FPageName%2FKIBRIS_HABERLERI


http://www.baraka.cc
~~~~~~~~~~~~~~~

Wednesday 9 February 2011

Το Αυτόνομο και Επαναστατικό Πνεύμα του Σήμερα

του Κωνσταντίνου Παρέλλη,
Αντιπρόσωπου Salford c.parellis@metopo.org.uk

Με το που μπαίνει κάθε νέος, στην περίοδο της εφηβείας και μετέπειτα στη φοιτητική ζωή, ξυπνά μέσα του η ανάγκη για «επανάσταση», σε επίπεδο προσωπικό και συλλογικό.

Κάποτε «επανάσταση» υπήρξε το σκισμένο τζιν, το μακρύ μαλλί, η ροκ μουσική και το κίνημα των χίπη. Επανάσταση υπήρξε η απελευθέρωση των εθνών, η πτώση των δικτατοριών, τα αριστερά ιδεώδη, καθώς και η αναρχία. Κάποτε οι νέοι πλημμύριζαν τους δρόμους σαν μανιασμένοι χείμαρροι, πολεμώντας το κατεστημένο και γρονθοκοπώντας το καλοφτιαγμένο «σύστημα». Κάποτε οι νέοι άλλαζαν τον κόσμο. Κάποτε.

Φτάνοντας στο σήμερα, η υλιστική μανία της κοινωνίας αναπτύχθηκε εις το έπακρον, και οι νέοι με το «επαναστατικό πνεύμα» αφομοιώθηκαν και έγιναν επαναστάτες των καφέ και των club, ή επαναστάτες του καναπέ. Μόνη έγνοια τους να ντυθούν μοδάτα, να βάλουν τα ακριβά τους παπούτσια, ρούχα και αξεσουάρ και να εντυπωσιάσουν με το «στυλ» τους. Αυτό δεν είναι επανάσταση.

Ο νέος που διψούσε να είναι Αυτόνομος, να ξέρει τι γίνεται γύρω του και να έχει το μέλλον του και του κόσμου ολόκληρου στα χέρια του, κοντεύει να εξαλειφθεί.

Ο επαναστάτης νέος είναι ανυπότακτος, δεν δέχεται ό,τι του πουν. Ο Επαναστάτης νέος διεκδικεί το ακατόρθωτο. Ο Επαναστάτης νέος αλλάζει τα δεδομένα. Επανάσταση δεν είναι να φοράς μπλουζάκια με τον Τσε Γκεβάρα, αλλά να τον μιμείσαι.

Επανάσταση δεν είναι να ακούς μουσική ροκ, αλλά να την ζεις, αυτήν και το επαναστατικό της μήνυμα. Επανάσταση δεν είναι να δηλώνεις ιδεαλιστής, αλλά να ζεις κάθε σου ιδέα, να την προωθείς, και να αγωνίζεσαι γι’ αυτήν. Επανάσταση είναι να αντιστέκεσαι, να σπας το κατεστημένο και να διαλύεις κάθε ύπουλο, μαύρο σχέδιο των «μεγάλων». Και το σημαντικότερο, επανάσταση είναι να βλέπεις τα προβλήματα της κοινωνίας που ζεις, να τα πολεμάς και να τα λύνεις.

Στη Κύπρο, προβλήματα υπάρχουν πολλά, επαναστάτες λίγοι. Και το χειρότερο πρόβλημα είναι φυσικά αυτό της κατοχής, η στέρηση της ελευθερίας μας. Παρ’ όλ’ αυτά, το «σύστημα» απορρόφησε τους περισσότερους νέους. Τα κόμματα, κοινωνοί του ανούσιου «συστήματος» παραπλανούν, ξεπλένουν εγκεφάλους, διαστρεβλώνουν Ιδέες, και οι νέοι χάβουν τα πάντα. Έτσι, ο νέος αντί του επαναστάτη, κατάντησε συντηρητής του σημερινού πολιτικού κατεστημένου.

Έλληνες Κύπριοι νέοι, ο τόπος μας χρειάζεται το Επαναστατικό μας πνεύμα. Η επανάσταση φουντώνει μέσα στα αυτόνομα μαθητικά και φοιτητικά κινήματα και κάθε νέος οφείλει να στηρίξει τούτη την επανάσταση. Όλοι μαζί μπορούμε να ανατρέψουμε τα γεγονότα, να ξυπνήσουμε ξανά το ανίκητο θεριό της νεανικής επανάστασης και να κερδίσουμε την ελευθερία του πνεύματος, της κοινωνίας μας και του τόπου μας.

Δεν θα αφήσουμε να μας πάρουν την ψυχή, δεν θα αφήσουμε να σβήσουν με ψέματα, την δίψα μας για ελευθερία. Σήμερα χτίζουμε Επανάσταση.

Κωνσταντίνος Παρέλλης, c.parellis@metopo.org.uk

* * *

Δημοσιεύτηκε στο νέο τεύχος του "Προπύργιου" που είναι έντυπο της μη-κομματικής Αυτόνομης Φοιτητικής Παράταξης ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Η.Β.
http://metopo.org.uk/PROPYRGIO-2011002008-t07.pdf

"Ανοίγουμε τα χέρια και προς τα δεξιά και προς τα αριστερά και καλούμε τους συμφοιτητές μας να συμπορευτούν μαζί μας στην αναρρίχηση..."
http://metopo.org.uk/taftotita.html

~~~~~~~~~~~~~~~

Monday 7 February 2011

Two Members of Cyprus IndyMedia Assaulted

Two members of Cyprus IndyMedia’s editorial collective were physically attacked on the afternoon of Friday, Feb. 4th, after participating in the demonstration held in downtown Lefkosia / Nicosia in support of the popular uprising in Egypt. The attack took place on Metochiou street, as they were leaving from the Egyptian Embassy.

The names of our two members are Solon Antartis and Petros Evdokas, both well-known community activists who are also often seen as the "public face" of IndyMedia in Cyprus.

The three attackers, fascist thugs posing as anarchists, followed our two members for several hundred meters before closing in and assaulting our members from behind with containers of yoghurt. Solon was hit on the right ear, which affected his hearing until late in the night, while Petros was harmed less. Both were shocked with this preplanned and cowardly attack.

They had heard the footsteps behind them and turned just in time to see the culprits in the act. The perpetrators ran away immediately, and our members did not return the violence, nor give chase.

The main perpetrator is known commonly in the community as Marios “the Tall Guy” (Μάριος ο Ψηλός) pictured here in the photos. He is the one with the fashionable hat and red shirt above; the one with the cigarette in his mouth in the middle photo; and the pretty face in the photo below, taken from his facebook profile.

The other two attackers are not personally known to us. However they have been identified by our members and by witnesses as a man and a woman both dressed up as "fashionable" anarchists.

The attack follows a speech in November 2010, in which Gregory Ioannou (Γρηγόρης Ιωάννου), a known agent of the stalinist Governing Party (AKEL), during a public speech identified Cyprus IndyMedia as a member of the opposition and put out a call for the formation of an extra-judicial, para-state power to crush us. The call came in response to Cyprus IndyMedia's to publishing articles that exposing the role of the Governing Party and other agents of the establishment in manipulating the Left, as well as our continuing critique of the President of the Republic of Cyprus for his continued co-operation with global Imperialist powers and militarist regimes in our region aimed at setting up a racist Bizonal Apartheid State on the island.

The two other organizations targeted along with Cyprus IndyMedia are the Socialist opposition group Efylakas (Εμπροσθοφύλακας), and the editorial group that publishes an assemblage of political opposition news, satire and political analysis on a website named Christofias Watch. Christofias Watch, which like all three groups includes Socialists among its members and supporters, was already targeted by an illegal Police raid at dawn ordered by the regime - celebrated on the front page of the Governing Party's newspaper! - resulting in the harassment of a newborn baby and the mother, and the illegal detainment of lawyer Xenis Xenofontos (Ξενής Ξενοφώντος) along with illegal seizure of the couple's computers that were held by the illegitimate authorities for months. Due to tremendous public pressure from every walk of life, both within mainstream society and the alternative-radical community, the computers were returned, no charges filed, and the regime issued a mumbled indirect apology.

But the danger remains.
The speech in which Gregory Ioannou issued his fatwa against us on behalf of the Governing Party is published here:
http://nekatomata.blogspot.com/2010/12/2009-2010.html

The call to crush Cyprus IndyMedia, along with the other other organizations who were also identified as targets of the regime, attempted to present us as "ultra right wingers", "nationalists" and "fascists". Long term activists of the Left are familiar with this tactic used by stalinists and other authoritarian leftists: anyone they disagree with is labelled a "right-winger" in order to justify social ostracism and violence against them.

Following that speech, a rash of false and venomous accusations were launched against Cyprus IndyMedia by a number of groups and individuals who are connected politically and personally with the Governing Party's Bizonal Apartheid campaign - many of these false accusations were published on global and local forums and circulated among supporters of the regime, in an effort to create a climate in which it would appear that members of our groups are "fair targets".

As a group, we collectively itemized and answered every single one of those false accusations, and have collected the documentation showing how these individuals and organizations receive funding from the US State Department and are connected to various other foreign powers. Here:
http://cyprus.indymedia.org
and:
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/01/cyprus-indymedia-collective-responds-to.html
and:
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/01/another-collective-response-by-cyprus.html

There was even a number of Statements of Support issued by allies, groups and individuals who know us for a long time, who were incensed by the wave of totally baseless accusations:
Statements of Support for Cyprus IndyMedia
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/01/statements-of-support-for-cyprus.html

But reason and factual reality are not enough to deter criminal intent, especially when it is infused with political dogma and authoritarian ideology and behaviour. The physical and moral perpetrators of these attacks apparently became more determined to silence us:
And now we witness an escalation from rhetoric and a campaign of lies to physical violence.

We are worried and concerned that if pre-meditated political violence is not curtailed now, in its early stages, our country will be slowly plunged into generalized strife and conflict, perhaps leading to a civil war again. Memories and intimate knowledge of the pain, sorrow and destruction from our previous civil war is still too fresh, still too easily triggered to come to the surface. We hope that this knowledge and memory will act as a deterrent to an escalation of political violence, instead of a trigger to unleash wanton brutality on our communities. Again.

Cyprus IndyMedia Collective
~~~~~~~~~~

A Curious Footnote

In a strange twist of historical fate and irony, the father of Petros Evdokas, one of our members who were assaulted on Friday, Takis Evdokas MD, was himself attacked by a horde of thugs armed with yoghurt in February 1968 while giving a political speech in the center of the city. He was the only person willing to participate in the elections to oppose the despotic regime of Archbishop Makarios, authoritarian head of State and head of the Church who ruled the country from 1960 to 1977. The speaker was assaulted in front of thousands of supporters by a group of thugs who were under the command of the Minister of Interior, Polykarpos Georkatzis. People today still speak of that event, as it was a turning point in the political awareness of our population.

It was in front of that Minister's house that the two Cyprus IndyMedia members were assaulted on Friday.

It’s unlikely that the thugs were thinking of this historical connection, as it is well-known that in their circles the study of history (or the study of anything) is targeted with scorn. But we do not discount the power of the Collective Subconscious. "Let's yoghut Evdokas" is still a slogan in the back of some people's minds.

Given that the main political party on whose power the Makarios regime was built on is AKEL, which is still at the pinnacle of the establishment's power today, is the actual agency from where the command was issued to suppress Cyprus IndyMedia and other voices of the opposition, and is still the motor behind the abuse of political power in our country, always maintaining a majority of seats in Parliament, tight control of the Labour Unions and a firm hand on the State, we might say that even after so many decades, after so many changes and after so much progress, some things still do not change.

There is no way that the symbolic coincidences of this assault were planned, but still, they are at least meaningful, if not downright astounding.

~~~~~~~~~~~

Sunday 6 February 2011

Θρασύδειλη Επίθεση Τραμπούκων

Την Παρασκευή, 4η Φεβρουαρίου, μέλη της Ομάδας Σύνταξης του εκφραστικού όργανου της οργάνωσης Ενδο~Μήδεια / Cyprus IndyMedia συμμετείχαν στην διαδήλωση συμπαράστασης προς τον λαό της Αιγύπτου που έγινε μπροστά από την Πρεσβεία εκείνης της χώρας.

Παρέστηκαν από την αρχή της πορείας στο τέμενος Ομεριέ και στην πορεία που οδήγησε στην Πρεσβεία μαζί με πολιτικούς πρόσφυγες από την Αίγυπτο και άλλους ανθρώπους από τον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής, και με αριθμό ντόπιων διαδηλωτών.

Ενώ αποχωρούσαν από την εκδήλωση δύο από τα μέλη της ομάδας μας, ο Σόλων Αντάρτης και ο Πέτρος Ευδόκας υπέστηκαν επίθεση από τρία άτομα.

Η επίθεση εναντίον των έγινε έξω από το σπίτι του πρώην Υπουργού Εσωτερικών Πολύκαρπου Γεωρκάτζη στην οδό Μετοχίου, γύρω στις 3:35μμ.

Οι δράστες ακολούθησαν τα μέλη μας από το χώρο της διαδήλωσης γιά μερικές εκατοντάδες μέτρα σε γοργό βήμα, και τελείως απρόκλητα, χωρίς λέξη, τους εκτύπησαν πισώπλατα στα κεφάλια με δοχεία γιαουρτιού. Ο Σόλων τραυματίστηκε ελαφριά στο δεξί αυτί, και η ακοή του μέχρι αργά το βράδυ δεν ήταν καλή. Ο Πέτρος υπέστηκε λιγότερο σωματικά. Αλλά και οι δύο δηλώνουν άναυδοι με το περιστατικό: αν το ψυχικό τραύμα προσχεδιασμένης πολιτικής βίας εναντίον των μελών μας στο φώς της ημέρας και ενώπιον άλλων ανθρώπων περαστικών μες το δρόμο μπορεί να θεωρηθεί "μικρό", τότε ήταν ήταν "μικρή" η ζημιά.

Γνωρίζουμε το άτομο που ηγήθηκε της επίθεσης. Τα άλλα δύο άτομα μας είναι άγνωστα αλλά εύκολα αναγνωρίσιμα.

Ηγέτης της επίθεσης είναι γνωστός τραμπούκος που έχει διεισδύσει στον εναλλακτικό ριζοσπαστικό χώρο. Προσποιείται τον "αναρχικό" και έχει συχνά εμπλοκή σε περιστατικά όπου άνθρωποι εξωθούνται σε άμυαλες πράξεις πολιτικής βίας, συγκρούσεις, βανδαλισμούς και άλλες καταστροφές.

Ονομάζεται Μάριος. Είναι γνωστός στην κοινότητα ως Μάριος "ο Ψηλός". Ο ίδιος έχει επιλέξει γιά τον εαυτό του το επίθετο Πανκούνιν (Punkunin), παρομοιάζοντας τον εαυτό του με το ιστορικό πρόσωπο του Μιχαήλ Μπακούνιν που είναι θεωρητικός θεμελιωτής του αναρχικού κινήματος. Παράλλαξε το όνομα με την πρόσθεση της λέξης "πανκ" (punk) που αναφέρεται στο πολιτιστικό ρεύμα πανκ (punk). Προσβολή, βέβαια, και στον Αναρχισμό και στο κίνημα πανκ το να επικαλείται ένας αλήτης τα ονόματα αυτά ως δικά του.

Γνωρίσαμε τον Μάριο τον Ψηλό πριν από πολλά χρόνια όταν τον φιλοξενήσαμε σε πολιτική συνάντηση στα γραφεία μας στην Εντός των Τειχών Λευκωσία. Η ομάδα μας συμμετείχε σε προσπάθειες να δημιουργηθεί ένα οργανωμένο δίκτυο αλληλοϋποστήριξης ενάντια στην Κρατική βία και καταστολή. Στη συνάντηση συμμετείχαν κάποια μέλη της ομάδας μας, μέλη του Αναρχικού Πυρήνα, και ανέντακτα άτομα από τον ευρύτερο αντι-εξουσιαστικό χώρο. Ήταν μιά πρώτη συνάντηση γιά την ψηλάφηση τρόπων να θεμελιωθεί εμπιστοσύνη γιά συνεργασία. Ο Πανκούνιν στα πρώτα πέντε λεπτά της συνάντησης σηκώθηκε και επί λέξει είπε:
"Εν μαλακίες τούτα τα πράματα, εγώ θέλω δράση", τορπιλλίζοντας αποτελεσματικά τη συνάντηση.

Ο Μάριος ο Ψηλός απεικονίζεται καθαρά στις τρείς φωτογραφίες εδώ. Η μία είναι από την διαδήλωση της Παρασκευής, ενώ η πορεία περνούσε μπροστά από την Πρεσβεία του Θανάτου (ΗΠΑ) - είναι το άτομο με το μοδάτο καπέλλο και το κόκκινο πουκάμισο.

Εμφανίζεται επίσης και σε δημοσίευση από το Πλανώδιο Στέκι του Δρόμου σε προφίλ με το τσιγάρο στο στόμα:
http://steki-dromou.blogspot.com/2011/02/blog-post_05.html

Η άλλη του φωτογραφία είναι δημοσιευμένη από τον ίδιο τον δράστη στην ιστοσελίδα του στον ιστοχώρο της εταιρείας Facebook.

Οι δύο άλλοι τραμπούκοι που επιτεθήκαν στα μέλη μας, μία γυναίκα και ένας άνδρας, είναι άγνωστοι.

Δεν είναι άγνωστα όμως τα κίνητρα και το πολιτικό πλαίσιο της επίθεσης.

Η επίθεση είναι η πρώτη πράξη βίας που σηματοδοτήθηκε από ομιλία ειδικού πολιτικού ακόλουθου του Κυβερνώντος Κόμματος (ΑΚΕΛ) ο οποίος σε δημόσια του παρουσίαση σε "Ημερίδα" τον Νοέμβριο 2010 αναγνώρισε ονομαστικά την ομάδα μας ως πολιτικό αντίπαλο του καθεστώτος και μας ταπέλλωσε με τις κατηγορίες της "ακροδεξιάς", του "εθνικισμού" και "φασισμού". Φυσικά σε μιά σχετικά προοδευτική κοινωνία όπως τη δική μας όπου οι προοδευτικές ιδέες και αξίες της Αριστεράς τυγχάνουν μεγάλου σεβασμού - όπως και τους αρμόζει - είναι εύκολο κάποιος που ταπελλώνεται από την εξουσία ως "ακροδεξιός" να στοχεύεται ως εχθρός του λαού.

Ο ομιλητής προέβει στις εξής δηλώσεις: είπε ότι η δύναμη του Κράτους δεν είναι αρκετή γιά να μας αντιμετωπίσει αποτελεσματικά, και κάλεσε γιά τη δημιουργία μιάς ευρείας παρακρατικής δύναμης γιά να μας εξοντώσει. Μαζί με εμάς, ο ομιλητής στόχευσε και την Σοσιαλιστική ομάδα που εκδίδει τον Εμπροσθοφύλακα, καθώς και την Επιτροπή γιά την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Κύπρο που εκφράζεται μέσω της ιστοσελίδας Christofias Watch.

Υπενθυμίζουμε ότι το καθεστώς ήδη κτύπησε παράνομα την αντιπολιτευόμενη ιστοσελίδα Christofias Watch διατάζοντας την Αστυνομία να προβεί σε αντισυνταγματική και παράνομη έρευνα και κατάσχεση υπολογιστών και ανάκριση εις βάρος του δικηγόρου Ξενή Ξενοφώντος στην προσπάθεια τους να ανακαλύψουν την ομάδα σύνταξης εκείνης της ιστοσελίδας - πράμα που τελικά δεν κατάφεραν.

Ο ομιλητής που εξέγειρε το ακροατήριο σε μίσος στοχευμένο ενάντια μας και που κάλεσε να δημιουργηθεί μιά παρακρατική δύναμη γιά να μας πατάξει ονομάζεται Γρηγόρης Ιωάννου, της ομάδας Φάλιες. Η ομιλία του δημοσιεύτηκε από τον ίδιο εδώ:
http://nekatomata.blogspot.com/2010/12/2009-2010.html

Ο πολιτικός και ηθικός αυτουργός της επίθεσης εναντίον μας έχει παραδεκτεί δημοσίως ότι οι οργανώσεις με τις οποίες συνεργάζεται έχουν χρηματοδοτηθεί από την Κυβέρνηση των ΗΠΑ διά του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ και μέσω των Ηνωμένων Εθνών (UNOPS). Τα αναφέρει όλα εδώ:
http://nekatomata.blogspot.com/2007_11_01_archive.html

Μαζί με τον Γρηγόρη Ιωάννου, στην Ημερίδα όπου εκείνος κάλεσε γιά τη δημιουργία μιάς "αποτελεσματικής" δύναμης εναντίον μας, συμμετείχαν και άλλοι ομιλητές που έχουν δημοσίως παραδεκτεί τη χρηματοδότηση τους από ξένες δυνάμεις και άμεσες διασυνδέσεις με όργανα του ιμπεριαλισμού όπως το ίδρυμα PRIO, το Υπουργείο Αμύνης της Νορβηγίας και τη Διεθνή Τράπεζα: παράδειγμα ο ομιλητής Νίκος Τριμικλινιώτης, που είναι και εκείνος καθεστωτικός "παράγοντας" που διείσδυσε στην ανεξάρτητη Αριστερά προς όφελος του Κυβερνώντος Κόμματος:
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2010/10/prio.html

Ο Γρηγόρης Ιωάννου δεν αποκρύπτει τις προθέσεις του γιά χειραγώγηση οργανώσεων και ατόμων της ανεξάρτητης Αριστεράς ώστε να τεθούν υπό τον έλεγχο του Κυβερνώντος Κόμματος μέσα από "κινηματικές διαδικασίες" γιά να χειραγωγούνται οι διάφορες αναρχικές, τροτσκιστικές, συνδικαλιστικές και άλλες προοδευτικές οργανώσεις προς όφελος της όποιας εκστρατείας έχει κατά καιρούς ανάγκη το Κόμμα. Τα έχει γράψει εδώ:
http://sirmastocomputer.blogspot.com/2008/03/blog-post_23.html?showComment=1206367331117#c6688003695448736700


Θεωρούμε πως συνυπεύθυνοι ως ηθικοί~πολιτικοί αυτουργοί λόγω της πραγματικής τους εμπλοκής στη δημιουργία τέτοιου κλίματος ώστε η βία εναντίον των μελών μας να θεωρείται αποδεκτή είναι και δύο άλλα ιδρυτικά στελέχη της ομάδας Φάλιες. Είναι η Δέσπω Πασιά, η οποία και ήτο συνδιοργανωτής της Ημερίδας όπου εξεδώθει η στόχευση ενάντια στην ομάδα μας:
http://cyprus.indymedia.org/despo,gregoris,pseudoantifas.jpg

Και ο Μάριος Βιολάρης, ιδρυτικό στέλεχος της ομάδας Φάλιες και πρώην εργοδότης του Μάριου του Ψηλού, αρχηγού των δραστών στην επίθεση.

Οι τρείς της ομάδας Φάλιες έχουν αγκαλιάσει την εκστρατεία του Κυβερνώντος Κόμματος γιά την επιβολή ρατσιστικής Διζωνικής "λύσης" στην Κύπρο, και προσποιούμενοι τους αναρχικούς προσπαθούν να χειραγωγήσουν μέλη της αυτόνομης και αντι-εξουσιαστικής Αριστεράς μέσω ανθελληνισμού, αυταρχισμού, Κυπριο-εθνικισμού, ψεμμάτων και απροκάλυπτου μίσους, ώστε να παρασύρουν την κοινότητα να γίνει προέκταση της εκστρατείας του Κυβερνώντος Κόμματος.

Στην προκείμενη περίπτωση πολιτικής βίας εναντίον μας δεν έχει φανερή συμμετοχή το Κόμμα, αλλά οι "περιφερειακοί" του πολιτικοί δορυφόροι.


Αμέσως μετά από την έκδοση της πολιτικής "φάτουα" (πολιτικο-θρησκευτικό διάταγμα) που εξέδωσε ο Γρηγόρης Ιωάννου ενάντια στην οργάνωση μας, αυξηθήκαν κατακόρυφα τα περιστατικά απειλών και έχθρας εναντίον μας από υποστηρικτές και όργανα του καθεστώτος.

Παράδειγμα των απειλών εναντίον μας το πιο κάτω σχόλιο στις σελίδες μας:
"...εκτός των ξυλοκοπημάτων και των εκτελέσεων... επίσης θα σας γαμήσουμε τις γυναίκες (κέρατα), θα σας ρίξουμε να σας φανε τα όρνια (κοράκια) θα σας κράξουμε (κρα-κρα) και θα σας φιμώσουμε, επιδεικνύοντας τη δύναμή μας"
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/01/regarding-attack-against-cyprus.html?showComment=1295332561482#c6358646477296884273

Δεν επενέβη βέβαια η Αστυνομία ή η Εισαγγελία γιά να λάβουν με Δικαστικό Διάταγμα μέσω της Ίντερπολ τον αριθμό IP εκείνου που μας απείλησε γιά να φανεί ποιός είναι αυτός που απειλεί εμάς και τις οικογένειες μας και να του προσάψουν τις κατηγορίες που αρμόζουν. Διότι θα φανεί αμέσως η πολιτική διασύνδεση του δράστη με το καθεστώς.


Το άτομο που ηγήθηκε της επίθεσης εναντίον των μελών μας, ο Μάριος ο Ψηλός (άλλως Πανκούνιν), είχε δραστήριο ρόλο σε εκστρατεία αμαύρωσης του καλού μας ονόματος στην κοινότητα μέσω ψιθυρισμών, συκοφαντίας, και κινητοποίησης μίσους ενάντια σε μας. Πως αλλιώς θα μπορούσε να πείσει δύο τελείως άγνωστα άτομα να επιτεθούν στα μέλη μας μέρα μεσημέρι μες το δρόμο ενώπιον μαρτύρων;

Ο Μάριος ο Ψηλός συμμετείχε τις τελευταίες εβδομάδες μαζί με τον Γρηγόρη Ιωάννου σε μιά εκστρατεία χειραγώγησης διαφόρων ομάδων ώστε να τεθούν εναντίον μας μέσω δυσφήμησης, διαστρέβλωσης και εκτόξευσης πολιτικών κατηγοριών εναντίον μας σε διεθνείς και ντόπιους πολιτικούς φορείς. Τις αρχειοθετήσαμε και τις απαντήσαμε στην ιστοσελίδα μας http://cyprus.indymedia.org εδώ:
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/01/cyprus-indymedia-collective-responds-to.html
και εδώ:
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/01/another-collective-response-by-cyprus.html

Αναγνωρίζουμε ότι οι πολιτικοί μας αντίπαλοι και τα ανδρείκελα του καθεστώτος έχουν λυσσάξει από τις δημοσιεύσεις και την επιχειρηματολογία της ομάδας μας καθώς και με τις αποκαλύψεις μας για τις διαπλοκές και τις διασυνδέσεις των, τόσο με το διεθνή ιμπεριαλισμό μέσω των χρηματοδοτήσεων της USAID και άλλων ξένων δυνάμεων, όσο και των άμεσων σχέσεων τους με το Κυβερνών Κόμμα.

Εφόσον η εκστρατεία σπίλωσης εναντίον μας έχει αποτύχει, εφόσον οι συκοφαντίες των δεν έχουν καμία απήχηση στην τοπική και διεθνή κοινότητα καταφεύγουν πλέον στο μόνο μέσον που τους απέμεινε, στη ωμή φυσική βία εις βάρος των μελών μας.

Ο αλητήριος Μάριος Punkunin και τα τσιράκια του ακολούθησαν τα μέλη μας σαν κλέφτες μέσα στη νύχτα, κτύπησαν πισώπλατα, και αμέσως μετά την επαίσχυντη πράξη τους τράπηκαν σε φυγή. Η θρασυδειλία τους δεν έχει όρια. Οι φασίστες που προσποιούνται τους αναρχικούς δεν έριξαν τα γιαούρτια τους ενάντια στην Πρεσβεία των ΗΠΑ εκείνη τη μέρα στη διαδήλωση, δεν στόχευσαν τα σύμβολα του Ιμπεριαλισμού και του Κεφαλαίου, ούτε και αντιπαρατέθηκαν με την Αστυνομία. Μόνο τους δικούς μας κτύπησαν.

Επέλεξαν σαν κοινοί τραμπούκοι να επιτεθούν σε δύο μέλη της ομάδας μας χωρίς πρόκληση και χωρίς προειδοποίηση. Αυτό είναι το προσωπικό και πολιτικό τους ήθος. Δεν είχαν ούτε καν το θάρρος και την εντιμότητα να συναντήσουν τα μέλη μας πρόσωπο με πρόσωπο.

Οι πράξεις τους επιβεβαιώνουν όλα όσα δημοσιέυσαμε για το ηθικό ποιόν και τους στόχους των ατόμων που λυμαίνονται τον αναρχικό χώρο προωθώντας αναίτιες συγκρούσεις και αδικαιολόγητη βία:
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2009/12/blog-post_04.html

Χρειάζεται να γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να μας εκφοβίσουν ούτε να επηρεάσουν την εργασία μας. Ήδη έχουμε λάβει μέτρα γιά την ασφάλεια μας και γιά να τιμωρηθούν οι ένοχοι.

Αλλά μας ανησυχεί πολύ το που θα σταματήσει ο κύκλος σύγκρουσης τώρα που "αναβαθμίστηκε" από απλές διαφωνίες σε πολιτική βία. Δεν θα κατακερματίσει ανεπανόρθωτα την ήδη λιγοστή ενότητα στο χώρο της αυτόνομης Αριστεράς; Δεν θα βλάψει το λαό μας συμβάλλοντας στην ευρύτερη διχόνοια που κάποιοι επιτήδειοι έντεχνα προσπαθούν να διασπείρουν παντού ώστε να καταστραφεί παντελώς το εσωτερικό μέτωπο;

Ενδο~Μήδεια / Cyprus IndyMedia
Σάββατο, 5 Φεβρουαρίου, 2011

~~~~~~~~~~~~~~~