Monday 31 August 2009

Friday 28 August 2009

Κι ας με πουν ρατσίστρια


Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

Ας μην ξεχνάμε και τα δικά μας δικαιώματα

ΔΙΑΒΑΖΩ την ανακοίνωση της ΚΙΣΑ (Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό) και προσπαθώ να καταλάβω. Μια γυναίκα ήρθε πριν δέκα χρόνια στην Κύπρο ως εργαζόμενη για να φροντίζει ζευγάρι ηλικιωμένων που έμεναν σε προσφυγικό οικισμό. Το ζευγάρι πέθανε στην πάροδο των χρόνων και η γυναίκα συνέχισε να παραμένει στην Κύπρο, βρήκε δουλειά αλλού, συνέχισε όμως να διαμένει στο σπίτι.

Η οικογένεια τής ζήτησε πολλές φορές να εγκαταλείψει το σπίτι, όπως λέει η ίδια η ΚΙΣΑ σε ανακοίνωσή της «προσπάθησε να την εκδιώξει», αλλά η γυναίκα, μη έχοντας προφανώς πού αλλού να βρει δωρεάν διαμονή, συνέχισε να μένει στον εν λόγω χώρο. Μέχρι που μια μέρα βρήκε τα πράγματα της στο δρόμο και την κλειδαριά αλλαγμένη. Και η ΚΙΣΑ καταγγέλλει το γεγονός κι εμείς θα πρέπει να νιώσουμε πως η οικογένεια συμπεριφέρθηκε απάνθρωπα και ρατσιστικά.

Κάπου όμως τα πράγματα έχουν και όρια. Εκτός από τον παρορμητικό συναισθηματισμό υπάρχει κι η λογική. Οι αλλοδαποί έχουν δικαιώματα και δεν μπορούμε να τους εκμεταλλευόμαστε, αλλά έχουν κι οι ιθαγενείς δικαιώματα και δεν μπορούν να μετατραπούν σε θύματα για να μην τους πούνε ρατσιστές. Κι ο ένας πρέπει να σέβεται τα δικαιώματα του άλλου.

Μας διώξανε οι Τούρκοι από τα σπίτια μας, δεν αντιδράσαμε. Τώρα θα πρέπει να παραχωρήσουμε και τις προσφυγικές οικίες στους αλλοδαπούς; Σε ποια άλλη χώρα του κόσμου μπορεί να συμβεί αυτό και να θεωρηθεί λογικό; Μπορώ εγώ να πάω στην Αγγλία ως μπάτλερ του κόμη τάδε ή οικιακή βοηθός σε ένα χαμόσπιτο κι όταν πεθάνει ο κόμης ή ο φτωχός κύριος του χαμόσπιτου να διεκδικώ δικαίωμα παραμονής στον πύργο ή στο χαμόσπιτο; Κι αν αντιδρούν οι συγγενείς, μπορώ να διεκδικώ δικαίωμα στέγασης από την κυβέρνηση της χώρας;

Είναι υποχρεωμένη η κυβέρνηση να εξασφαλίσει στέγη στους αλλοδαπούς; Και γιατί να μην εξασφαλίσει και στους ημεδαπούς; Είπαμε να μην είμαστε ρατσιστές, είπαμε να είμαστε ανθρωπιστές, αλλά ας μην ξεχνάμε και τα δικαιώματα ενός εκάστου.


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28 AYΓΟΥΣΤΟΥ 2009,
Σελίς 2, Στήλη "Εφήμερα"
http://www.philenews.com/main/default.aspx
~~~~~~~~~~~~~

Σημείωση Σύνταξης:
Το άρθρο της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου αναφέρεται στην "είδηση" που δημοσιεύτηκε από την "Αλήθεια" και την "Χαραυγή", εδώ:
Ξεσπίτωσαν 63χρονη
http://alithia.com.cy/alithia_v2/front-end/main.php?action=nptext&page=&design=default&nptext_id=43643

και εδώ:
Στο δρόμο 63χρόνη αλλοδαπή
http://www.haravgi.com.cy/site-article-27276-gr.php

~~~~~~~~~

Thursday 27 August 2009

The Mystery Ferry ~ An Update

It was announced on the radio yesterday in Cyprus (Weds. Aug. 26) that the Government Spokesperson of the Republic has denied the reports about a Ferry service with Lebanon inaugurated by the occupation regime in the north as unsubstantiated rumours. (Please see our related article below, or here.)

And yet, the news item about the Ferry service is being reported locally, regionally and internationally as fact. What is the truth? Both the regimes in the north and south, and the political parties that control them, have been known to lie. Venomously.

If the news are true, they are an indication of a total foreign policy failure by the neo-colonial regime of the Republic, and of a failed cover up. Also, of international law violations by the occupation regime in the north, plus criminal complicity by authorities in Lebanon and Syria to an international crime of illegal occupation, ethnic cleansing and genocide.

If the news reports are false, they are an excellent indication of a tremendous propaganda blow, and a curious study in military psychological operations (Psy-Ops).

The news item is being reported as fact by the following news sources, including the well known Lebanon Star:

"The first touristic sea transportation service was launched today between Lebanon and Cyprus"
http://www.tayyar.org/Tayyar/News/PoliticalNews/en-US/128956757969857428.htm

"First Tourist Line between Tripoli and Cyprus Launched"
http://www.naharnet.com/domino/tn/NewsDesk.nsf/0/1FDADE5FED0F46C1C225761D00409D99?OpenDocument

"First Tripoli-Famagusta tourism sea route kicks off"
http://www.dailystar.com.lb/article.asp?edition_id=1&categ_id=1&article_id=105714#

Additionally, there is a slightly more informative article published in Turkey by Today's Zaman:
"Ferry link between Turkish Cyprus, Lebanon launched"
http://www.todayszaman.com/tz-web/news-185267-102-ferry-link-between-turkish-cyprus-lebanon-launched.html

And, to top it all, the news about the Ferry is being reported in the greek language newspaper Politis, known for its insidious pro-imperialist pro-capitalist pro-capitulation campaigns on the island. Their report is below.

Petros Evdokas, volunteer
Cyprus IndyMedia
~~~~~~~~~

Ψευδοκράτος
Πάνε και Λίβανο

Και λιμάνι του Λιβάνου ενέταξε, μόλις χθες, στα δρομολόγιά της η εταιρεία που πραγματοποιεί ακτοπλοϊκά δρομολόγια μεταξύ κατεχόμενης Αμμοχώστου - Λαττάκειας Συρίας. Χθες πραγματοποιήθηκε το πρώτο ταξίδι προς το Λίβανο (η φώτο από την κάθοδο των επιβατών) του πλοίου «Akgunler 1». Τους επιβάτες υποδέχθηκε ο πρέσβης της Τουρκίας στον Λίβανο, Σερντάρ Κιλίτς, κίνηση που υποδεικνύει το ρόλο που διαδραμάτισε η 'Αγκυρα για να πεισθεί ο Λίβανος να δώσει σχετική άδεια. Να θυμίσουμε ότι για τα δρομολόγια Αμμοχώστου - Λαττάκειας, οι παραστάσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας έπεσαν στο κενό.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ


Κωδικός άρθρου: 892359
ΠΟΛΙΤΗΣ - 26/08/2009, Σελίδα: 5
http://www.politis.com.cy/cgibin/hweb?-A=892359&-V=articles&-p
~~~~~~~~~~

Wednesday 26 August 2009

Ferry services between Ammochostos /Gazimagusa /Famagusta and Lebanese port city of Tripoli



News that are bound to create an immediate fury in Cyprus.

Ferry services between the occupied city of Ammochostos /Gazimagusa /Famagusta and the Lebanese port city of Tripoli have reportedly begun, in violation of international law and many regional treaties between neighbouring countries.

At this moment it is not clear if the news are of a real event or of an attempt by the occupation regime to gauge the reaction of the neo-colonial puppet regime that rules the Republic of Cyprus. We republish a news item from unverified sources, below, in the hope that things will become more clear very soon.

~~~~~~~~~~~

Ferry services have begun between Gazimagusa port of the Turkish Republic of Northern Cyprus (TRNC) and Lebanese port city of Tripoli.
First Turkish-flagged boat docks Lebanese port after 100 years
Wednesday, 26 August 2009 07:22


Ferry services have begun between Gazimagusa port of the Turkish Republic of Northern Cyprus (TRNC) and Lebanese port city of Tripoli.

A ceremony was held in Tripoli on Tuesday to mark the launch of ferry services.

A Turkish-flagged passenger boat has docked at the port of Tripoli for the first time after 100 years, Turkish Ambassador to Lebanon told the ceremony.

Lebanon has been the second country in East Mediterranean, after Syria, that launched ferry services with TRNC's Gazimagusa, Ambassador Serdar Kilic said.

The ferryboat departed from Gazimagusa and sailed to Syria's Latakia. The boat later proceeded to Lebanon's Tripoli.

TRNC and Syria launched ferry services between Gazimagusa and Latakia two years ago.

AA


From:
http://www.worldbulletin.net/news_detail.php?id=46394
and
http://www.aa.com.tr/en/ferry-services-begin-between-trnc-and-lebanon.html

Legal Issues; Copyleft / Copyright notice
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2008/08/legal-issues-copyleft-copyright-notice.html
~~~~~~~~~~~~

Sunday 23 August 2009

Cinema: "My Sister's Keeper"



Saw the movie yesterday. I'm still crying.

"My Sister's Keeper" triggered a state in me that's beautifully unbearable.

I keep being tossed into memories from my own past and that of other people; keep being tossed into bouts of ultra-perception of other peoples' emotional and metaphysical realities. And of my own.


Those eyes opened up a tunnel of love, light and awareness into which I kept getting drawn, wanting to follow the path they opened up and tumble, drift, soar-glide toward the penultimate source of four-dimensional Light.

But whose eyes where they? Where they her eyes? The girl's? The woman's? The eyes of the Goddess? They drew me right to the transition boundary between universal OverSoul and personal psyche - who'd want to leave that?"

You said all this and I understood it directly. But who are you - are you one of the viewers in the theater? Or was it me talking to myself? Or a voice embedded subliminally into the movie? Or did the movie open up a channel of consciousness into which the Voice of pure love can pour through and directly into our awareness?


So much more I want to say about it and what the movie induced in me. But I'm still where "My Sister's Keeper" left me: Speechless.

Petros Evdokas, petros@cyprus-org.net
http://petros-evdokas.cyprus-org.net/Another-sort-of-Introduction.html
~~~~~~~~~~~









More about "My Sister's Keeper"
http://www.imdb.com/title/tt1078588/

Copyleft / Copyright notice
http://cyprusindymedia.blogspot.com/2008/08/legal-issues-copyleft-copyright-notice.html

Friday 21 August 2009

Yaptırımların izleri TC protokollerinde var!





YKP, Kıbrıs’ın kuzeyindeki son durumu değerlendirdi
Yaptırımların izleri TC protokollerinde var!



YKP Yürütme Kurulu Sekreteri Murat Kanatlı, Kıbrıs’ın kuzeyindeki son gelişmeleri değerlendirdi. Konu ile ilgili açıklama şöyle:

Kıbrıs’ın kuzeyinde, 74 sonrası oluşturulan rejim, savaş ganimetlerinin tükenmesi ile krizlere girmeye başlamış, özellikle 80’lerin ortasından beri, daha fazla TC yardımına muhtaç hale getirilmiştir. Her gelen idare, yardımı kendi çıkarları doğrultusunda kullanmış, TC yönetimleri kendi uydusu hükümette kalsın diye önce buna ses çıkarmamış, paranın suyunu çekmesi sonrası da sanki haberi yokmuş gibi “daha fazla denetim” adı altında, kuzeydeki yapılar üzerinde daha da hakimiyet kurmuştur.

Son dönemde, adı yıkım paketine çıkan, ama altındaki imzacıları sürekli değişen bir sürü TC-KKTC protokolü imzalandı. En meşhurları UBP-TKP’ninkiler oldu, ama devamcıları da bu yapılanları aratmadı… Son 10 sene içinde ise bu protokol işleri, “otomatiğe” bağlandı.

Protokollerde ne yazılıyorsa, peyder pey uygulanmakta, hatta imzacı değişse bile yeni acenta seçimde ne söylerse söylesin, kucağında bulduğu protokolü uygulamakla yükümlü… Eskiden mukayese edermiş gibi yapılırdı, artık o da yapılmıyor…

CTP imzaladı şimdi UBP buna uygun pratik işleri yapıyor ama, sanki kimsenin haberi yoktu da şimdi haberleri olmuş gibi, herkes muhalefet havasında…

Yapılan işlerin neye göre yapıldığını ve bundan sonra ne olacağını görmek isteyenler, özellikle son dönemdeki CTP-DP ve CTP-ÖP hükümetlerinin imzaladığı protokollere baksınlar…

Bu protokollerde, yalnız ekonomik tedbirler yoktur, dini ve milli törenlerin yapılması için ayrılan paralar da yazılmıştır. Bu protokollerin eklerinde de bunların neler olduğu yazılmıştır. İmzaladıkları belgelerin hayata geçirilmesine sanki tepki duyuyormuş gibi yapanlar utanmalıdır…

Protokollerden haberi olmasına rağmen, yapamayacaklarını bilmelerine rağmen, seçimlerde vaatler veren UBP da, iki kere utanmalıdır, çünkü hem yalancıdır, hem de halkı kandırmıştırlar…

Tüm bunlarla beraber, bir acentadan daha fazlasını bekleyip, seçim sonuçlarından hala bir şeyler bekleyen Kıbrıslıların, geleceklerinin sandıkta değil, sokakta olduğunu, anlamasını ve buna uygun tavırlar sergilemesini, aksi halde “kendi düşenin ağlama hakkı”’nın olmayacağını hatırlatırız.

Askeri, nüfusu ve ekonomik araçları kullanarak, Kıbrıs’ın kuzeyini bir ili haline getiren TC’nin, burada hakimiyet kurmasını ve kendi dayatmasını da hala hayretle karşılayanlara, bir kez daha hatırlatırız ki, hükümetçilik oynayarak, seçim davulu çaldığında heyecanlanarak, yalnızca acentaya alternatif olunabilir ama rejim değişikliği sağlanamaz…

Bu koşullar altında YKP bir kez daha Kıbrıs’ın ve Kıbrıslıların birleşmesi için mücadele edenleri, acenta değil rejim değişikliği için mücadeleye çağırır…




YKP Basın Bürosu
20 Ağustos 2009
http://docs.google.com/View?id=dcx7fgtb_10fxbtp5f6

[machine-generated traslation to english]:
http://translate.google.com/translate?hl=en&sl=tr&tl=en&u=http%3A%2F%2Fdocs.google.com%2FView%3Fid%3Ddcx7fgtb_10fxbtp5f6


~~~~~~~~~

Wednesday 19 August 2009

Τελευταίον στην πατρίδα: .....Αποχαιρετιστόν

του Διάσπορου, Τρίτη, Αύγουστος 18



"Κρατώ μέσα μου στον κήπον του μυαλού...

... Εσάς, Φιλόσοφοι που εφάετε μαζίν μου τη σούβλαν του αφχανιστάν τζιαι εμοιραστήκετε τες ψυσιές σας τες όμορφες. Τζιαι που εβαφτίσετε το πάρκον με Αρχαίο πνεύμα αληθινά ελληνικόν -τζιήνον που έν κρίνει τζιαι μεινίσκει αννοιχτόν μπροστά που ούλλες τες απόψεις.

Εσέναν όταν έκατσες ψηλά πάς το τελευταίο σκαλί τζιαι ο ψυχισμός σου αγκάλιασεν το χώρον τζιαι τες πέτρες ούλλες τζιαι είπεν μου 'ΕΑγαπώ σε λεβέντη, Ζήσε.'

...Κρατώ τα γαουράγκαθθα τζιαι τους κόνιζους των χωραφκιών. Το ξερόχωμα, τες πάλες, τα κάτσαρα, τους κουρκουτάες...
Κρατώ το μπλέ της θάλασσας τζι ας με ζαλίζει το λίκνισμαν της."

Ξεσχίστηκα που τα κλάμματα διαβάζοντας τού'ν το κείμενο που ακολουθεί. Το Πνεύμα το Αληθινόν της πικρόγλυκης, ανυπόφορης, της απαραίτητης, γόνιμης, μισητής, λατρευτής και υπέροχης Διασποράς δέν 'νεν στα "έξω" του εξωτερικού - όπως που λέμεν "επή'εν έξω" - μα ζεί στα Εντός: έγκειται μες την εντελέχεια και πεμπτουσία της ψυχής του ξενιτεμένου.

Η Διασπορά είναι μιά από τις ελάχιστες πιθανές πορείες καθ' ην η ψυχή του ατόμου δύναται να σμίξει με την ψυχή του τόπου του. Φεύγοντας από τη χώρα, επιστρέφεις στην Εστία. Τηλε-εγγύτητα. Εφικτόν, βέβαια, μόνο αν η ψυχή το θέλει και επιζητεί την απαιτούμενη καλλιέργεια.

Τι ακριβώς είναι εκείνο που αφήνουμε πίσω φεύγοντας; Τι είναι εκείνο που μας συνοδεύει όπου κι αν μας πάρει ο δρόμος;

"It's not the leaving", τραγουδά η Νάνα Μούσκουρη, "that's grieving me,
But my own true love who's bound to stay behind".

"Τί είναι η πατρίδα μας;" ερωτά ο Ιωάννης Πολέμης. Και έγραψε πρίν περίπου εκατόν χρόνια:
"Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είν'...
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή...

Ολα πατρίδα μας! κι αυτά κι εκείνα,

και κάτι πού 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα."

Παρη'ορκά, λέω, διαβάζοντας τους στίχους, μήπως απλώς ζητώ παρη'ορκάν - φάρμακον νηπενθές; - γιά τα κλάματα πού 'συρα διαβάζοντας το κείμενο του Διάσπορου;

Κρίμα, τι κρίμα, που οι κομματάρχες, σκατάρχες και καιροσκόποι των εποχών μας ναρκοθέτησαν την κάθε ενασχόληση με το Πνεύμα και την Μητέρα Πατρίδα με τις τοξίνες του εθνικισμού, του μηδενισμού, με την αυθάδεια του "μεταμοντέρνου" εξυπνάκια που ξέρει μόνον είτε να απαρνείται είτε να εκμεταλλεύεται τα περί πατρίδος συναισθήματα.

Και δεν είναι κρίμα μόνο γιατί τούτο συντείνει στο να χαθεί και να αφανιστεί ο λαός μας (το οποίον στα σίγουρα επέρχεται, εκ Διζωνικής εκπορευόμενον). Το ακόμα πιό μεγάλο κρίμα είναι η απώλεια της δυνατότητας του Διεθνισμού - γιατί ο γνήσιος Διεθνισμός, η αγάπη γιά όλους τους λαούς και πατρίδες της Γής μόνο πάνω σ' ένα θεμέλιο δύναται να σταθεί: η αγάπη γιά τα Συμπαντικά ξεκινά από την αγάπη γιά τα ημέτερα ~ Διεθνισμός χωρίς αγαπητικό συσχετισμό με τις οντότητες έθνος και πατρίδα δεν υπάρχει. Πόσον δε μάλλον Σοσιαλισμός, Άμεση Δημοκρατία και Κοινοκτημοσύνη - πως θα διεκδικήσουμε τού'ν τες κοινωνικές παραμέτρους που είναι απαραίτητες γιά την ανέλιξη του πολιτισμού μας, χωρίς αγάπη γιά τον πολιτισμό και την πατρίδα μας;

Αλλά χωρίς εσωτερικό αγώνα τούτα δεν κερδίζονται εύκολα.

Τα όσα μισήσαμε γιά τον τόπο μας, τα όσα μας έδιωξαν και φύγαμε, τα όσα μας κρατούν μακρυά, τα όσα μας ωθούν να του εκτοξεύουμε κατάρες καθημερινές όταν βρεθώμαστε πίσω μες την απαίσια του αγκαλιά - όλα εκείνα, που δίκαια μας ανατριχιάζουν και λέμε "σαν την Κύπρον δέν έσιει" στάζοντες χολή 'που τα χείλη μας... όλα, όλα, δίκαια μας αγανακτούν! Είναι τα ξένα, τα επίπλαστα, τα επιτηδευμένα, τα εξωτερικά του προσωπείου μας, τα πολύ πιό ρηχά του αληθινού μας συλλογικού εαυτού. Είναι εκείνα που πρέπει να αποβληθούν γιά να βρει ο τόπος κι ο λαός μας τον εαυτό του. Και την ελευθερία του.

Μας βασανίζουν γιατί το αισθητήριο μας ορθώς προσλαμβάνει την αρρώστεια του τόπου, την κατοχή όχι μόνο επί της χώρας αλλά και επί του κάθε ατόμου, την αποικιοκρατία μες το πετσί μας, την δουλοπρέπεια, την μικροπρέπεια και αλάζονη μικροψυχία που έχει υπεισέλθει μες το αίμα μας, προσλαμβάνει την έκφυλη ανδροκρατεία, φαλλοκρατία, και πατριαρχία, τις μορφές αυταρχισμού που έχουν παραμορφώσει τις προσωπικές μας σχέσεις, τις οικογενειακές και ερωτικές μας σχέσεις, προσλαμβάνει την κεφαλαιοκρατία και τις αρρωστημένες της ιδεολογίες και συμφεροντολογικές συμπεριφορές, που και εκείνες βέβαια είναι κτισμένες πα'ς στην αντι-ερωτική θρησκοληψία της φεουδαρχικής ψυχικής μας ανωμαλίας που ακόμα δεν αποβάλαμε... Σωστά τα μισούμεν. Όλα. Και ορθώς υποφέρουμε αναγνωρίζοντας τα.

Και τα όσα αγαπήσαμε, τα υπέροχα και τα όμορφα είναι τόσον τρυφερά που δεν μπορούν καν να αρθρωθούν... χωρίς να μας πνίξει το παράπονο, τα κλάμματα. Ο πόθος γιά τη συνένωση μαζί τους, ο Νόστος, δεν είναι απλώς μια επιστροφή του σώματος πίσω στα ίδια (και τα γίδια): το νόστιμον ήμαρ ξημερώνει μόνο στην αλλαγμένη ψυχή. Εκείνη που επιστρέφει εναρμονιζόμενη με τις μεταφυσικές ποιότητες του τοπου, του λαού, της πατρίδος. Και της μητρίδος.

...ΑΥΤΑΡ ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΙΕΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ ΝΟΗΣΑΙ ΗΣ ΓΑΙΗΣ, ΘΑΝΕΙΝ ΙΜΕΙΡΕΤΑΙ...
(...αλλά ο Οδυσσέας ποθεί ακόμη και καπνό μονάχα της πατρίδας του
να δει να πετιέται προς τ' απάνω, κι ας πεθάνει... )
- Οδύσσεια, Ραψωδία Α, στίχος 57-59.


Όλα τα υπέροχα και τα τρυφερά που πολύ δύσκολα περιγράφονται - και που μας σφάζει να τ' ακούμε - τα ζωγραφίζει με απίστευτη ευαισθησία και ποίηση ο Διάσπορος στο "Αποχαιρετιστόν".

Επιπλέον, με τις εικόνες του ο Διάσπορος επιτυγχάνει το απροσδόκητο. Απαντά σε μερικά 'που τα πιό βασανιστικά υπαρξιακά ερωτήματα με την πιό απλή σοφία και χάρη. Με εκείνα που εξηγούν το γιατί θυσιάζουν οι ανθρώποι τις ζωές τους γιά την πατρίδα, το γιατί μπορούν να αντέξουν βασανιστήρια, φυλακές, στερήσεις, απώλειες, εξευτελισμούς και μαρτύρια ανείπωτα:
Τι ακριβώς είναι εκείνο που αφήνουμε πίσω φεύγοντας; Τι είναι εκείνο που μας συνοδεύει όπου κι αν μας πάρει ο δρόμος; Τί είναι η πατρίδα μας;

Λέει:
"...άμα ντζιήσεις της βασιλιτζιάς έστω τζιαι λλίον αφήννει το άρωμαν της να πλανηθεί στο σύμπαν τζιαι ακολουθά σε όπου πάεις για ώραν πολλήν."

Πέτρος Ευδόκας
~~~~~~~~~~


Τελευταίον στην πατρίδα: .....Αποχαιρετιστόν
του Διάσπορου, Τρίτη, Αύγουστος 18
http://diasporos.blogspot.com/2009/08/blog-post_18.html



...πάλε βάλλω τον κούρδο μου να παίξει το 'αλί, αλί τζιαι τρισαλί' του. Πάλε φεύκω. Φτάννω τζιαι φεύκω μαζί, μεγάλη η σύγχιση.
Τζιαι ο κούρδος μου μέσα μου, χωρίς πατρίδα γυρεύκει να να φκάλει που τα σωθικά του τούτον που του λείπει. Ακούτε τον ούλλον, σεβαστείτε με σε τούτην μου τη στιγμήν, ώ διαβάτες, σάν με δκιεβάζετε ακούτε τον κούρδον της ψυχής μου που πονεί με το γλυκόν πόνον που μόνον όσοι ξέρουν να νιώθουν ώς τζιαι το χαμόν σάν επιθυμιτό συναίσθημαν τζιαι δέν το φοούνται μπορούν να δακρύσουν με έτσι μουσική.


Φεύκω φεύκω.


Κρατώ μέσα μου στον κήπον του μυαλού...



Τα γιασεμιά.

Την αγκαλιάν της υγρασίας η ώρα δύο το πρωί στη βεράντα.

Το χρώμαν του καρπουζιού.

Τη γεύσην της τηγανιτής πατάτας.

Το χαμόγελον, ούλλον πίκραν τζιαι περηφάνειαν, του παπά μου την ώραν που μου έδειχνεν με το χέρι μές τον κάμπο πού ήταν ο λάκκος, το σπιτούδιν με τες έγιες, τη φοινιτζιάν του πάππου του, κοντά στην Παλλουρερή. Κοντά στο Δροσίστη. Κοντά στη δωξαμένη. Κοντά στο Σκολείο, μές τες ελιές, μές την πεδιάδαν με το ξεροπόταμο τζιαι τες αφκολλειές. Τζιαι το Χαρκόβουνον που τον έφκεννεν βουρητός. Το δρόμον του Παπάγιαννη, τη Φουντανάκκαν, τη βρύσην του Κάττου, τον παλιόν το μύλον του Παππού μου του άλλου, τα Σπίθκια, τα λιοντάρκα τα σκαλιστά πάς την καμάραν που εσκάλισεν ο πρόπαππος. Κρατώ τα. Κρατώ. Τη κατανόησην που είχαμεν μεταξύ μας ότι μοιράζεται μαζί μου Κληρονομιάν. Είπες μου το χωρίς λόγια.
ΞΕΡΩ ΠΑΤΕΡΑ, ΞΕΡΩ το χωρκόν τωρά παθκιάν παθκιάν. Τζιαι παίρνω το ΜΑΖΙ μου.
Εξανάχτισα το στον Κήπον του Μυαλού τζιαι ζεί αθάνατον. Περπατώ το μαζί σου, κανένας δέν μας το ξαναπορθεί! ΞΕΡΩ να πάω σπίτιν μου. ΞΕΡΩ πού εν το χωράφι, ναί ξέρω.



Κρατώ το Πάρκον που ευλόγησα με τη μουσική μου τζιαι εθώρουν σε μές τα μμάθκια τζι έκλαιες με ούλλους που σε αγαπούν δίπλα, την ώραν που επαίζαμεν απέναντι σου γιατί εκατάλαβες οτι σήμμερα ζείς (ώ τυχερέ μου αγαπημένε) μέραν που μόνον στην κηδείαν τους ζούν οι παραπάνω. Έξερες πως η μουσική μου εν εσέναν που επένθαν τζιαι έκλαιες. "Rex mortuus est, vivat rex." Τζιαι που έξερες οτι στο τέλος του κομμαθκιού ανάστησα σε, ερμαφρόδιτε μου.



Κρατώ τους φίλους.


Εσέναν που εκάτσαμεν κάτω που τη φοινιτζιάν με τ' άστρα να κρέμμουνται πουπάνω του Ταχτακαλά, κρατώ την ηρεμία σου τζιαι τη μουσική που ακούσαμε την αγγελική. Στο αρχοντικό μπαλκόνι ανάψαν τα κεριά, η μελωδία έππεσεν κυμματιστή που τες καμάρες τζιαι αγκάλιασεν μας.


Εσέναν (τρείς) που εγέλας τρανταχτά, ούλλο ζωή, ούλλον όρεξη, εμάσας τα ινδικά κοτόπουλλα τζιαι το χιούμορ σου εν όπως το εφαντάζουμουν. Τζιαι η σοφία σου. Τζιαι εσέναν οι πίνακες σου. Εσέναν η έντονη η σκέψη που θα εξελιχτεί σε φούρνον κάποτε. Κρατώ σε (σας) Τζι ας χάσω του κήπου το πάρτυ μεθαύριον.

Eσέναν που μου έγραψες λόγια αληθινά, χωρίς να διστάσεις.

Εσέναν τζι εσέναν τζι εσέναν, Εσέναν που μου έδωσες δώρον κομμάτιν του εαυτού σου, του ταλέντου σου, του σιερκού σου, του παππού σου, του αρφού σου, της σκέψης σου, του παπά σου, της πάλης σου, της διαφωνίας σου, της καθημερινότητας σου, των ονείρων σου, της ατέλειας σου, του πόνου σου, της επιθυμίας σου, της μικρότητας σου, του ΑνΟΙκει σου, του πόνου σου.

Εσέναν που με πήρες πάς τους βράχους τζι ετάϊσες με αρχιτεκτονικήν της παλιάς Λεμεσού τζιαι φαγιά λιβανέζικα τζι ακκορτεόν κάτω που μανταρινιές. Τζι εσέναν που ήρτες ήρεμα τζιαι είπες 'γειά σου' τζι αμέσως εταιρκάσαμεν.

Εσέναν που μου είπες "καλέ μου" τζιαι είδα το νόημαν της λέξης να πηγάζει που τη ψυχή.

Εσάς, Φιλόσοφοι που εφάετε μαζίν μου τη σούβλαν του αφχανιστάν τζιαι εμοιραστήκετε τες ψυσιές σας τες όμορφες. Τζιαι που εβαφτίσετε το πάρκον με Αρχαίο πνεύμα αληθινά ελληνικόν -τζιήνον που έν κρίνει τζιαι μεινίσκει αννοιχτόν μπροστά που ούλλες τες απόψεις.


Εσέναν που εμίλας με πάθος για τη μαγειρική τζιαι τες συνταγές που εννα κάμεις στο εστιατόριο σου τζιαι άκουσες με να σου περιγράφω πώς να κάμνεις 16ωρα spare ribs τζιαι έσφιξες μου το χέρι γιατί Είδες το πάθος μου.



Εσέναν που επέρασες δίπλα που τη βασιλιτζιάν σάν εκαθούμαστεν μές τον πύρουλλον ζαλισμένοι που τον καφέν το τσιγάρον τζιαι τα έντονα λόγια που ετυλίαμεν γυρόν μας, τζιαι έμαθες μου οτι άμα ντζιήσεις της βασιλιτζιάς έστω τζιαι λλίον αφήννει το άρωμαν της να πλανηθεί στο σύμπαν τζιαι ακολουθά σε όπου πάεις για ώραν πολλήν.

Που μου έμαθες οτι αν βάλεις στον καφέ σου τον κυπριακό λλίο γάλαν γίνεται πολλά ωραίος.



Εσέναν φίλε που με έπεισες να πάμεν στα σπά τζιαι εγέλουν εγκάρδια για δύο 24ωρα τζιαι ήμουν ο Εαυτός μου.


Εσέναν φίλε που μου είπες για το βιβλίον που εμετάφρασες τζιαι άφηκες με να Δώ λλίον μέσα σου. Εκατάλαβες οτι θα είμαι δίπλα σου. Ξέρεις το.


Εσέναν όταν έκατσες ψηλά πάς το τελευταίο σκαλί τζιαι ο ψυχισμός σου αγκάλιασεν το χώρον τζιαι τες πέτρες ούλλες τζιαι είπεν μου "ΕΑγαπώ σε λεβέντη, Ζήσε."


Κρατώ το μπλέ της θάλασσας τζι ας με ζαλίζει το λίκνισμαν της.



Κρατώ τα γαουράγκαθθα τζιαι τους κόνιζους των χωραφκιών. Το ξερόχωμα, τες πάλες, τα κάτσαρα, τους κουρκουτάες, τες κουφάες, τες ξεροτερατσιές, τες παλλούρες, τα αυλάτζια στην άκραν του δρόμου, τες ρότσες, τες πάμιες που φκάλλουν τζιτρινον άνθος όμορφον, τα μαύρα βαζάνια που χώννουνται ανάμεσα στες φυλλωσιές της μάνας τους, τα μοναχικά κυπαρίσσια που στέκουν σάν τα τζερκά τζιαι σάν τους καλόηρους μές τα κτήματα, τες σωλήνες που ποτίζει ο κόσμος, κρατώ σας, κρατώ σας.


Κρατώ εσέναν που έν εφοήθηκες την ώραν που είπα του δευτερολέπτου να σταματήσει τζιαι άκουσεν μου.


Εσέναν αδελφέ που εξεφύλλισες το Είναι τζιαι μου ανοίχτηκες με ρίσκον, τζι ας μέν μιλάς ποττέ σου σε κανένα.


Εσέναν γέρο ποιητή νικολέττη που μου άλλαξες τον κόσμο μου με δκυό σου λόγια πάνσοφα, απλά τζιαι που μου είπες το Όνομαν του κέντρου του εαυτού μου, σάν να τζι έξερες πως ήταν να έρτω να σε δώ τζιαι τί έμελλεν να μου πείς. Ναί γέρο ναί, θα πάρω το χωρκό μαζί μου, θέλω να ζήσω.


Κρατώ σε εσέναν αγάπη μου που ήβρες κάτι δαμέ που δέν το είχες ξαναέβρει.


Εσάς παλιοί μου φίλοι που αννοίξετε τες αγκάλες σας μετά που δεκαπέντε χρόνια τζιαι εβάλετε με μέσα.




Εγέμωσεν θησαυρούς έτσι η ψυχή μου, τζιαι πάλε Άννοιξα.




Αντίο μάνα. Είδα σε αληθινά ποιά είσαι. Εν εντάξει.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Σημειώσεις και Πηγές

Τελευταίον στην πατρίδα: .....Αποχαιρετιστόν
του Διάσπορου, Τρίτη, Αύγουστος 18
http://diasporos.blogspot.com/2009/08/blog-post_18.html

"It's not the leaving that's grieving me,
But my own true love who's bound to stay behind".
Νάνα Μούσκουρι
http://www.sing365.com/music/lyric.nsf/Fare-Thee-Well-My-Own-True-Love-lyrics-Nana-Mouskouri/D0A71DC737DA01D248256DCF0009639B

Ο νέος Εθνικός Ύμνος
"Η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά
Οδυσσέα γύρνα κοντά μου
που τ' άγια χώματα της
πόνος και χαρά"
http://www.youtube.com/watch?v=H1BWc074SwI
και
"Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
Ν' ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ
και να μη σε υποφέρω"
http://www.youtube.com/watch?v=JSIOj_0cPTk
και
http://www.youtube.com/watch?v=SUsci6DoRhk


"Ο νόστος και η ανταρσία | Ο "Κύκλωπας" του Ευριπίδη"
Από τον Ριζοσπάστη:
http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3733874&publDate=16/7/1998


Τί είναι η πατρίδα μας ;
Ο ποιητής Ιωάννης Πολέμης αναρωτιόταν κάποτε :

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει;
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Ολα πατρίδα μας! κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι πού 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
Ιωάννης Πολέμης (1862-1924)

Οσο αφελές κι αστείο κι αν ακούγεται το παραπάνω ποίημα ,δεν πάυει να περικλείει μια λαχτρα ,έναν πόθο να εκφραστεί η ομορφιά της χώρας μας και η υπερηφάνεια που κάποτε ενέπνεε. Γιατί μια παράφραση του ποιήματος σήμερα θα μπρούσε να είναι η εξής :

Τί είναι η πατρίδα μας ; Μην είν'οι ξερόκαμποι;
Μην είναι τα καμένα τα ψηλά βουνά ;
Μην είναι ο ήλιος της ,που τσουρουφλίζει ;
Μην είναι τ' άστρα της τα τηλεοπτικά ;
Μην είναι κάθε βρώμικο ακρογιάλι ;
και κάθε έρημο χωριό από παιδιά :
κάθε νησάκι της που αναστενάζει
από των τουριστών την κακογουστιά ;
Μην είναι τάχατε τα ερημωμένα
αρχαία μνημεία της μνήμη αχνή
που η εγκατάλειψη εφόρεσε και τώρα
μια χυδαιότητα την παρωδεί ;
Ολα πατρίδα μας ! κι αυτά κι εκείνα ,
και κάτι πού'χουμε μες την καρδιά
και μαραζώνει αδόκητα σαν όνειρο απατηλό
και κράζει μέσα μας : Ως πότε τέτοιος διασυρμός !

Από:
http://n2.nabble.com/%CE%9B%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B1-td3314050.html#a3314050


Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net
http://petros-evdokas.cyprus-org.net/Another-sort-of-Introduction.html
~~~~~~~~~~~

Tuesday 18 August 2009

Sevinç ~ Χαρά ~ Joy


Κρισνούγεννα!



Krishna Doğum Günü!



Krishna's Birthday!

* * *

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Κρισνούγεννα, λέει, Θεάνθρωπος επί Γής, κι η Φύσις ήβρεν την καλή και την γλυκειά της ώρα....









Celebrating Krishna : A girl wearing face paint smiles at the Bhaktivedanta Manor Krishna Temple, in Watford, north of London, as it holds an open day for pilgrims to celebrate 'Janmashtami' - the birth of Lord Krishna.
(AFP/Ben Stansall)

http://news.yahoo.com/nphotos/Most-Emailed-Photos/ss/1756/im:/090816/photos_us_rank_afp/c65a8f34a9dc5742e60ef4f7ebdaa993

~~~~~~~


Legal Issues; Copyleft / Copyright notice:

* We sometimes use copyrighted materials in the course of our discussions and exchanges. These materials are distributed in accordance with Title 17 U.S.C. Section 107 without profit, to those who have expressed a prior interest in receiving the included information for research, educational, and religious purposes.

* The copyrights of any materials produced and published here by members or visitors of Cyprus Indymedia, either individually or collectively, belong to the authors. Any profit- oriented use of those materials without the express permission of the author, is illegal. We encourage the free distribution of these materials, especially in the context of the activities and communications of the global liberation movement.

* Both of the above statements are covered and protected by the Constitution of the Republic of Cyprus; by International laws and treaties signed by the Republic; by current legislation governing copyrights; and by the legal precedents created by past Court decisions, including our own successful lawsuit in Court against an attempt to violate these rights by a large local corporation which owns and operates tv, magazine, and radio publishing enterprises.

~~~~~~~~~~

Monday 17 August 2009

Yorumlar? Σχόλια; Comments?













Yorumlar? Σχόλια; Comments?

Tuesday 11 August 2009

Περσείδες Δ ι ά τ τ o ν τ ε ς

Αντι Αισχύλου, Αίσχος


Τις νύκτες της Τρίτης και Τετάρτης, 11ης και 12ης Αυγούστου, προβλέπεται από την αστρονομία ότι θα εμφανιστούν μαζικά οι ετήσιοι διάττoντες αστέρες (μετεωρίτες ) που είναι γνωστοί με το όνομα Περσείδες. Φέρουν το όνομα λόγω της φαινομενικής προέλευσης τους από την περιοχή του ουρανού όπου είναι ο αστερισμός του Περσέα.

Από τον συσχετισμό των θέσεων και κινήσεων των διαφόρων ουρανίων σωμάτων και παρατηρητών, παράγεται η εντύπωση ότι οι διάττοντες «εκτοξεύονται» από την περιοχή του αστερισμού Περσέα πρός όλες τις άλλες περιοχές του ουρανού.

Η θέαση τους φέτος αναμένεται πως θα δυσκολευτή κάπως λόγω σεληνόφωτος, άνκαι υπάρχουν μερικές ώρες κάθε νύκτα χωρίς σεληνόφως οπότε αν προκύψουν μετεωρίτες θα είνα ορατοί. Πρόσφατα υπάρχη και περισσότερη υγρασία στην ατμόσφαιρα, το οποίον επίσης δυσκολεύει τα πράματα.

Αλλά το φαινόμενο Περσείδες πάντα κάτι προσφέρει - ακόμα και τα πιό δύσκολα χρόνια! Αξίζει τις λίγες ώρες "καθήκον" ξάπλα υπό τον έναστρο ουρανό.

Οι πιό καλές ώρες γιά θέαση είναι πριν ανατείλη η Σελήνη, ή όταν θα είναι χαμηλά στον ορίζοντα, δηλαδή μεταξύ 10μμ και μεσάνυκτα την νύκτα Τρίτης πρός Τετάρτη, και 10μμ ως 2πμ την νύκτα Τετάρτης πρός Πέμπτη.

Ο αστερισμός του Περσέα ανατέλλει γύρω στις 9μμ και 10μμ ώρα τοπική στο ΒορειοΑνατολικό τμήμα του ορίζοντα. Εκείνη την ώρα αναμένονται οι πρώτες βολίδες οι οποίες συνήθως εκτελούν μακρυνή τροχειά εφαπτόμενη του πλανήτη, οπότε και είναι οι πλέον θεαματικές.

Οι πρώτοι μετεωρίτες θα επέρχονται αραιά. Σιγά σιγά, ενώ ο αστερισμός του Περσέα ανέρχεται στον ουρανό οι διάττoντεςαστέρες θα πυκνώνουν χρονικά. Στο παρελθόν έχουν καταμετρηθεί από δύο ανά λεπτό μέχρι και περισσότεροι (σε εξαιρετικές περιπτώσεις μέχρι και δέκα ή και είκοσι ανά λεπτό).

Ενόσω ο αστερισμός του Περσέα συνεχίζει να ανεβαίνει πιό ψηλά στον ουρανό, οι τροχειές των μετεωριτών θα είναι πιό σύντομες (κατευθυνόμενες πρός τον πλανήτη μας αντί να σε τροχιές εφαπτόμενες).

Οι μετεωρίτες αποτελούνται από πολύ μικρά τεμάχια σκόνης ή θραύσματα λίθων (σαν κόκκοι άμμου) που αναφλέγονται και πυρπολούνται συγκρουόμενοι με την ατμόσφαιρα με ταχύτητες περίπου 60 χλμ το δευτερόλεπτο.

Με την αυγή θα αυξάνεται ο αριθμός των μετεωριτών αλλά η ορατότητα θα είναι σχεδόν μηδαμινή. Τυγχάνουν εξαιρέσεις, αλλά συνήθως με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου το φαινόμενο άνκαι συνεχίζει παύει να είναι ορατό.

Οι Περσείδες οφείλονται σε διαστημικό υλικό που βρίσκεται στην ουρά του κομήτη Swift-Tuttle, την οποία ο πλανήτης μας διασχίζει κάθε Αύγουστο. Είναι γνωστοί στην ανθρωπότητα από αρχαιότητος.

Μαζί τους Περσείδες ταξιδεύει προς την Κύπρο από την αρχαιότητα και επιπρόσθετο αστρικό υλικό με απόλυτα σύγχρονο συσχετισμό θέσεων και αντιθέσεων, κινήσεων και κινημάτων των επιγείων σωμάτων. Πέρσης μαντατοφόρος περιγράφει στη βασιλομάνα αυτά που είδε και έζησε:

"Αρχή στην πάσα συμφορά, δέσποινα, κάποια
θεϊκιά κατάρα ή πονηρόν έκαμε πνεύμα,
που φάνηκε απο που δεν ξέρω γιατί κάποιος
Έλληνας ήρθ' απο το στρατό των Αθηναίων

κι είπε στο γιό σου Ξέρξη αυτά: πως άμα πέσει
της μαύρης νύχτας το σκοτάδι, δεν θα εμέναν
οι Έλληνες άλλο, μα στων καραβιών θα ορμούσαν
στα σκαμνιά πάνω, για να σώσει όπου προφτάσει
καθένας με κρυφή φευγάλα τη ζωή του.

Και κείνος άμα τ' άκουσε, χωρίς να νιώσει
το δόλο του Έλληνα, ούτε των θεών το φθόνο,
σ' όλους τους ναύαρχούς του αυτή τη διάτα βγάζει:

Σαν παύσουν να φλογίζουνε του ήλιου οι αχτίνες
τη γη, κι απλώσει το σκοτάδι στον αιθέρα,
σε τρείς σειρές να τάξουν τα πολλά καράβια
για να φυλάξουν τα στενά και τα πολύβουα
περάσματα της θάλασσας, κι ολόγυρ' άλλα

το θείο του Αίαντα το νησί να περιζώσουν
γιατί αν γλιτώναν οι Έλληνες τον κακό χάρο,
βρίσκοντας με τα πλοία κρυφό φευγιό απο κάπου,
όλοι, να ξέρουν, θα'χαναν την κεφαλή τους.

Τέτοια με πάρα θαρρετή καρδιά προστάζει,
γιατί δεν ήξερε, οι θεοί το τί του γράφαν.

Κι αυτοί μ' όλη την τάξη και με υπάκουη γνώμη,
το δείπνο τους ετοίμασαν κι ο κάθε ναύτης
καλοβαλμένα στους σκαρμούς κουπιά επερνούσε.

Κι όταν του ήλιου εχώνεψε το φως κι η νύχτα
κατέβαινε, τη θέση τους πήραν καθένας
κι οι δουλευτάδες του κουπιού κι οι αρματομάχοι.

Κι η μιά την άλλη απ' τα μιακριά καράβια τάξη
παρακινώντας ξεκινούν μ' όποια καθένας
του είχε οριστεί σειρά, και στα πανιά οληνύχτα
κρατούσαν τα καράβια τους οι καπετάνιοι.

Μα η νύχτα προχωρεί, κι οι Έλληνες κρυφό δρόμο
ν' ανοίξουν απο πουθενά δε δοκιμάζουν
όταν όμως με τ' άσπρα τ' άτια της η μέρα
φωτοπλημμύριστη άπλωσε σ' όλο τον κόσμο,

μιά πρώτ' ακούστηκε απ' το μέρος των Ελλήνων
βουλή τραγουδιστά με ήχο φαιδρό να βγαίνει
και δυνατ' αντιβούιζαν μαζί κι οι βράχοι
του νησιού γύρω, ενώ τρομάρα τους βαρβάρους
έπιασεν όλους, που έβλεπαν πως γελαστήκαν.

Γιατί δεν ήταν για φευγιό που έψαλλαν τότε
σεμνόν παιάνα οι Έλληνες, μα σαν να ορμούσαν
μ' ολόψυχη καρδιά στη μάχη, ενώ όλη ως πέρα
τη γραμμή των της σάλπιγγας φλόγιζε ο ήχος

κι αμέσως τα πλαταγιστά με μιας κουπιά τους
χτυπούνε με το πρόσταγμα την βαθιάν άρμη
και δεν αργούνε να φανούν όλοι μπροστά μας.

Το δεξί πρώτο, σε γραμμή, κέρας ερχόνταν
μ' όλη την τάξη, κι έπειτα κι ο άλλος ο στόλος
απο πίσω ακλουθά, και τότε ήταν ν' ακούσεις
φωνή μεγάλη απο κοντά:

Ίτε ω παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε πατρίδα
τέκνα, γυναίκες και των πατρικών θεών σας

να ελευτερώστε τα ιερά και των προγόνων
τους τάφους, τώρα για όλα 'ναι που πολεμάτε.


Μα κι απο μας βουή στην περσική τη γλώσσα
τους αποκρίνονταν και πιά καιρός δεν ήταν
για χάσιμο, μα ευτύς το ένα στο άλλο επάνω
καράβι κρούει τη χάλκινην αρματωσιά του.

Το σύνθημα της εμβολής έδωσε πρώτα
ένα καράβι ελληνικό, που έσπασεν όλα
ενός φοινικικού κορώνες κι ακροστόλια,
κι έτσι όλοι στέφουν ο ένας καταπάνω τ' άλλου.

Λοιπόν, βαστούσε στην αρχή καλά το ρέμα
του στόλου των Περσών, μα όταν στο στενό μέσα
τόσο πλήθος στριμώχτηκαν και δεν μπορούσαν
καμιά βοήθεια ο ένας τ' αλλουνού να δίνουν

κι οι ίδιοι με τις χαλκόστομες συμμεταξύ τους
χτυπιώνταν πρώρες, σπάσανε των κουπιών όλες
μαζί οι φτερούγες και, νά, τότε των Ελλήνων
τα πλοία ένα γύρω με πολλή επιδεξιοσύνη

απο παντού χτυπούσανε, και τα σκαριά μας
αναποδογυρίζονταν και δεν μπορούσες
να βλέπεις πια τη θάλασσα που ήταν γιομάτη
απο ναυάγια καραβιών κι ανθρώπων φόνο,

και βρύαζαν οι γιαλοί νεκρούς κι οι ξέρες γύρου,
ενώ όσα μας εμένανε καράβια ακόμα
το'βαζαν στο κουτί φευγάλα δίχως τάξη.

Μα εκείνοι, σαν και να'τανε για θύννους ή άλλο
βόλασμα ψάρια, με κουπιά σπασμένα, ή μ' ό,τι
συντρίμμι απ' τα ναυάγια χτυπούν, σκοτώνουν
κι ένας βόγγος απλώνονταν μαζί και θρήνος,

ως τ' ανοιχτά της θάλασσας, όσο που η μαύρη
της νύχτας ήρθε σκοτεινιά κι έβαλε τέλος.

Μα όλο το πλήθος του χαμού, μηδέ κι αν μέρες
δέκα ιστορούσα στη σειρά, θε να'βρισκ' άκρη
γιατί, να ξέρεις, σε μια μέρα ως τώρα ακόμα
τόσο ποτέ δε χάθηκε ανθρώπων πλήθος."

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ
Αισχύλου Πέρσαι, 353-432
Μετασκευασμένο από την Μετάφραση του Ι. Ν. Γρυπάρη,
http://culture.ana.gr/view5.php?id=1526&pid=375

Πέτρος Ευδόκας

* * *


«Οι Περσείδες είναι ουσιαστικό αρσενικού γένους, όπως οι Ατρείδες, οι Λαβδακίδες, οι Ηρακλείδες, και όχι θηλυκού, όπως οι περσίδες, που μας προστατεύουν με τη γλυκιά και δροσερή σκιά τους από την κάψα του μεσημεριού. Κι αυτό διότι όταν λέμε Περσείδης και Περσείδες, εννοούμε "Περσείδης διάττων αστέρας" και "Περσείδες διάττοντες αστέρες".»
http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=3664

Περσείδες 2002
www.astrovox.gr/perseids2002.html

Περσείδες 2005
www.hellas-astro.gr/article.php?id=348&topic=meteors

EarthSky's meteor shower guide for 2009,
Perseids 2009
http://www.earthsky.org/article/earthskys-meteor-shower-guide


Comments

Περιπαίζοντας τους εθνικιστές.... / Re: Περσείδες Δ ι ά τ τ o ν τ ε ς
11 Αυγ. 2007
του dersu uzala


...και καλά τους εκάμναν.

Διαβάζοντας το κείμενο θυμήθηκα τη σάτυρα του λαού μας προς τους εθνικιστές, την χαριτωμένη απλότητα με την οποίαν ο κόσμος αφόπλιζε εκείνους που προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν την φιλοπατρία γιά δικούς τους σκοπούς.

Είναι μιά φράση 'που το κείμενο σας - 'που τον Αισχύλο δηλαδή, στην αρχαία ελληνική - που συχνά την τραβολογούν οι εθνικιστές, απαγγέλοντας την με στόμφο φορτίζουν τον κόσμο να ψηφίσει το κόμμα του κυρίου Άλφα, ή να στηρίξει τον άγιο Μητροπολίτη Βήτα:
"Ίτε παίδες Ελλήνων..."

Και ο αγροτικός λαός της υπαίθρου το είχε βάλει σε ρίμα και την απάγγελλε με ψεύτικο στόμφο χέζοντας τους εθνικιστές:
"Ίτε παίδες Ελλήνων
Καλαπόδας πο'ίνων".

Το αστείο βέβαια έχασε τη διαχρονικότητα του γιατί ουδείς σχεδόν πλέον φορεί "ποδίνες" - ούτε ακόμα και στις γεωρκικές εργασίες - το δε "καλαπόδι" είναι τώρα σχεδόν άγνωστο εργαλείο που κάποτε είχαν πολλοί προτεινοί στα σπίτια τους. Ήταν ουσιαστικά ένα κομμάτι ξύλο σε σχήμα ποδιού, το οποίο τοποθετούσαν μες την ποδίνα γιά να διατηρείται ο τόνος του υλικού και το ορθό σχήμα του υποδήματος.

Το καλαπόδι σήμερα επιβιώνει μόνο ως εξειδικευμένο εργαλείο στην υποδηματοποιεία. Η ύπαρξη του καλύπτει ένα καταπληκτικό φάσμα: από απλές χειροποίητες εκδοχές ομοιωμάτων του ποδιού που κατέχει ο σκαρπάρης /τσαγκάρης στις παληές μας γειτονιές, μέχρι και σε ψηφιακές μορφές με εξειδικευμένο λογισμικό που διαμορφώνει το καλαπόδι ανάλογα με τις ανάγκες της παραγωγής στο εργοστάσιο και σύμφωνα, βέβαια, με τις προσταγές της μόδας.

Κρίμα βέβαια που η συγκεκριμένη ρίμα "καλαπόδας πο'ίνων" έχασε το κεντρί της γιατί χρειάζεται πάντα οι εθνικιστές να ελέγχονται με καλοπροαίρετο χιούμορ και να εξουδετερώνονται με πολιτιστικά στοιχεία που είναι μες τα καθημερινά βιώματα του λαού μας.


Αλλά ας πούμε και την αλήθεια. Η συγκεκριμένη φράση του Αισχύλου εμπεριέχει στοιχεία ανεπανάληπτης ποίησης που πηγάζει από τον έρωτα του ατόμου με την κοινότητα, την αγάπη των ανθρώπων γιά την πατρίδα, κάτι που στην εποχή του μεταμοντέρνου Ιμπεριαλισμού και μες το κλίμα της διαρκούς μέθης του λαού με τα εμπορεύματα μπορεί να ακούεται γελοίο, παράξενο, γραφικό ή και άτοπο.

Γιά μας σήμερα που ζούμε καθημερινά την προδοσία της κάθε αίσθησης φιλοπατρίας, που ζούμε με την κατοχή και τη γενοκτονία κατάφατσα μας ("ννά ρε, ννά στα μούτρα σας, ρε" λέει ο Πενταδάκτυλος κάθε πρωί), για μας που βιώνουμε από κοντά την συνειδητή διάβρωση στην οποία υποβάλλουν οι τοπικοί μας Άρχοντες το κάθε τι ελληνικό, τα λόγια του ποιητή ακούονται σχεδόν εξωγήινα, σχεδόν άσχετα με μας - τι πα' να πεί "ελευθερώστε την πατρίδα";

Είναι μιά δόνηση από χιλιάδων χρόνων εμφυτευμένη μες τους ήχους και τα νοήματα των λέξεων:

«Ω παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ΄, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νυν υπέρ πάντων αγών».

~~~~~~~~~~~~


Το παρόν είναι ανασκευασμένο από άρθρο που είχε δημοσιευτεί στην Ενδο~Μήδεια / Cyprus IndyMedia τις 10 Αυγούστου 2007,
http://web.archive.org/web/20071119074132/http://ellinika-cyprus.indymedia.org/newswire/display/737/index.php
Το σχόλιο του dersu uzala με τίτλο "Περιπαίζοντας τους εθνικιστές...." δημοσιεύεται αυτούσιο χωρίς αλλαγές.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Robocops in Cyprus?

The Cyprus conflict begins to move along science fiction metaphors. But are they clever enough to conceal the realities of continued illegal settlement, genocide and ethnic cleansing that are being enacted Right Now in Cyprus by the occupation regime?

Here is the entire article originally published by Today's Zaman - what are your thoughts, feelings, comments?
Petros Evdokas
http://petros-evdokas.cyprus-org.net/Another-sort-of-Introduction.html
~~~~~~~~~~~~


Talat: Greek Cyprus sees KKTC citizens from Turkey as ‘robocops'
10 August 2009, Monday


The Greek Cypriot administration considers settlers from the Turkish mainland in northern Cyprus “robocops” who can create security problems, Turkish Cypriot President Mehmet Ali Talat has suggested.

In an interview with Turkey's state-run TRT television station over the weekend, Talat was asked why Greek Cypriots are afraid of citizens of the Turkish Republic of Northern Cyprus (KKTC) who originally came from Turkey, the Anatolia news agency reported.

“They are equal citizens. Why are they afraid? What they suggest is actually comic; they consider them [settlers from Turkey] ‘robocops' who are well trained by the Turkish military and who can create security problems; they consider them such creatures,” Talat was quoted as saying by Anatolia in response, underlining that the main reason behind this fear was xenophobia among Greek Cypriots that amounted to racism. He mentioned the killing of a US ambassador in the southern part of Cyprus in 1974 as an example of such feelings.

The fate of settlers from the Turkish mainland in northern Cyprus is one of the main disagreements stalling efforts to reach a solution on reunification of the ethnically divided island of Cyprus. Talat and his Greek Cypriot counterpart, Dimitris Christofias, have engaged in about 40 rounds of negotiation reunite the island since September last year. Talat and Christofias wrapped up the first phase of talks last week and will resume negotiations in September. Talat hopes the talks will produce a deal by the end of the year so that it will be put to referendum on both sides of the island by early 2010, before presidential elections in Turkish Cyprus.


TODAY'S ZAMAN WITH WIRES ANKARA
http://www.todayszaman.com/tz-web/news-183534-talat-greek-cyprus-sees-kktc-citizens-from-turkey-as-robocops.html
~~~~~~~~~~~~~

Sunday 9 August 2009

Sarkis Amcayı uğurladık

From:
Istanbul IndyMedia
http://istanbul.indymedia.org/news/2009/08/257191.php

Sarkis Amcayı uğurladık

gönderen: bbm Friday, Aug. 07, 2009

93 yaşında aramızdan ayrılan komünist yazar, şair, marangoz Sarkis Çerkezyan ailesi, dostları ve yoldaşlarının katıldığı bir törenle uğurlandı.


Sarkis Amcayı uğurladık

93 yaşında aramızdan ayrılan komünist yazar, şair, marangoz Sarkis Çerkezyan ailesi, dostları ve yoldaşlarının katıldığı bir törenle uğurlandı. Sarkis Amca için ilk tören Kumkapıdaki Meryem Ana Kilisesinde yapıldı. İkinci tören ise Balıklı Ermeni Mezarlığında gerçekleşti. Yazarı sevenlerinin çiçeklerle uğurlamasının ardından kısa bir konuşma yapan oğlu Gazaroz Çerkezyan törene kataılan herkese teşekkür ederek, "Babasının kendilerine insan sevgisini, halkların kardeşliğini öğrettiğini" söyledi. Gazaroz Çerkezyan, konuşmasını "bugün çok mutluyum, çünkü babamın yorgun kemikleri anamın kucağında, Hrant'ın yanındadır. Güle güle baba, iyi insan, dost, koca komünist" sözleriyle bitirdi. Yoldaşları onu son yolculuğuna TKP marşıyla uğurladı.

Sarkis Çerkezyan Kimdir?

Sarkis Varbed (Usta), marangoz Sarkis, Sarkis Çerkezoğlu ya da Çerkezyan... Ayaklı ansiklopedi, yaşayan tarih, koca çınar. 94 yaşında bir heybetli adam o... Doğru dürüst yaşamış bir bilge, sıkı bir komünist ve en "kötüsü" de pek bir Ermeni... Kimselerden duymadım ondan duyduğum Adana Ağıdı'nı ben... Hem de baştan sona eksiksiz... O kadar Ermeni yani!

"Dünya Hepimize Yeter" kitabında anlattı o koca çınar 90 yılını.

"91 yılda neler gördüm, neler...Her şey değişti ama iktidarlardaki İttihatçı kafa hiç değişmedi. Birinin bıraktığı yerden öbürü devam etti. 'Güzel günler göreceğiz çocuklar' demişti Nazım, ama o da o günleri göremeden gitti Moskova'da. Vaziyet böyle, ister ağla ister gül."

1916 Halep doğumlu Çerkezyan'ın ailesi 1915'te Tehcir Yasası'yla Suriye'ye "göçtürülmüş". 1918'de ise baba memleketine, Konya-Karaman'a "göçmüş". Koca bir dönemin, hatta bir tarihin yaşayan bir tanığı o. Cumhuriyet ilan edildi, Varlık Vergisi "kondu", 6-7 Eylül "oldu", Atatürk "öldü", (sanal-gerçek) darbeler oldu, Sarkis Amca vardı. En yakından gözlemledi olanları; içinden, en içinden hem de. Bizim tarih dersinde hatmettiğimiz 'inkılaplara' o, bizzat şahit oldu. 1965'te TİP'e girdi. Atılım Gazetesi'ni 4 yıl Gedikpaşa'daki marangozhanesinde gizli saklı çıkardı. İki oğlunu üniversitede okuttu. Her gün bir paket sigara içer. Eşi Ağavni Mayrig/Kuyrig (ki başlı başına ayrı bir yazı konusudur) 2000 yılında aramızdan ayrıldığından beri, Sarkis Amca Kumkapı'daki eski evinde tek başına yaşıyor.

Onun sözünün başladığı yer, bizim sözümüzün bittiği yer oluyor adeta.

"Uzun bir hayat, 91 yaşındayım. Birçok insanın anlatılanlardan öğrendiklerini ben yaşayarak gördüm. Kimseden, kulaktan dolma bir şey yok. Babamlar Tehcir'de Suriye'ye gitmiş. Ben orada doğmuşum. 1918'de yeniden Karaman'a geldiğimizde, koskoca bir banker olan babamın iki paket tütün alacak parası kalmamış. Annem bizi okutmak için İstanbul'a geldi babamı bırakıp. Temizliğe gitti, basamak sildi, ama olmadı. 7. sınıfta bıraktım okulu parasızlıktan. Sınıf birincisiydim... Konya Ereğli'ye geri döndük. Akrabamızın yanında marangozluğa başladım."

Hepimizin hayalleri vardır. Kimimizinki basit, kolay elde edilebilir ama üşengeçliğimizden ya da tembelliğimizden olsa gerek, ömür boyu hayal olarak kalıverir. Kimimizinki ise gerçekten hayal olmaya mahkumdur. Sarkis Amca'nın hayali ise...

"Havacılığa tutkundum. Hâlâ da bir uçak görsem kaybolana kadar seyrederim. Çok istememe rağmen almadılar beni İnönü Planör kampına. Belki de helikopteri ben icat edecektim kim bilir?"

II. Dünya Savaşı boyunca 48 ay askerlik yaptı Sarkis Amca. Döndüğünde babasız bir hayat bekliyordu onu. 1946'da İstanbul'a gelmiş annesi ve kızkardeşiyle... 1953'te ise hayatını Ağavni Mayrig'le birleştirmiş ölüm onları ayırana dek....

Ve söz yine Sarkis amcada:

"Varlık Vergisi, Aşkale Sürgünü, 6-7 Eylül... Ne pislikler gördük (...) 1955'te 'Ben Atatürk'ün çırağıyım' diyen Celal Bayar yaptı 6-7 Eylül'ü. 'Atatürk'ün Selanik'teki evi bombalandı' dendi. Her yer karıştı. O zaman Yedikule'ye yeni taşınmıştım, Ermeni olduğumu bilmiyorlardı. Eve gittim, bir Türk bayrağı astım. Anneme de Müslüman kadınlar gibi beyaz başörtüsü bağlattım. Kapının önüne oturdum anneme de bir kahve yaptırdım, içiyorum... Kıyamet kopuyor, evler yağmalanıyor. Herkes koltuğunun altında 'ganimetlerle' koşuşturuyor. Saat 1'e kadar devam etti böyle. Bu sırada yanıma gelen bir yüzbaşı, 'Delikanlı tebrik ederim. Kahvenin tadını çıkaracak günü ve saati iyi seçmişsin, her Türk sizin gibi olmalı' dedi. Onlar gittikten sonra girdim içeriye, ev başıma yıkılıyor sanki...

"İki halkın birbirlerine düşman olması baştakilerin marifeti. Komünist oldum, iki halkın yararına olduğunu düşündüğüm şeyleri yaptım. Halklarımızın benzer acılar yaşamaması için uğraştık. Emeklerin boşa gitmediğini düşünüyorum."

Bunca acıya şahit hayat hikayesi, biz "kanıbozuk" Ermeni'lerin, en çok da gurbette yaşayanlarımızın burnunun direğini sızlatan bir söylemle devam ediyor:

"Bu memlekette doğduk. Bu memleketin insanıyız. Ermenistan'a gittim, burası burnumda tüttü. Varlık Vergisi de aldılar, 6-7 Eylül olayları da oldu. Bu işleri yapan insanlar var Türkiye'de. Şimdi bile yaparlar fırsatını bulsalar. Zihniyet değişmedi ki... Hrant'ın öldürülmesi de ortada işte. Ne yaptı da bu adamı öldürdüler? (Duvardaki resmi gösteriyor) Bunlar Ermeni aydınları, 287 kişi, Türkiye'de öldürüldüler. Kuduz köpek toplar gibi topladılar, öldürdüler. 1915-16 olaylarını İttihatçılar yaptı."

Ve Hrant Dink... Agos'u ara sıra ziyaret ettiğini anlatarak devam ediyor Sarkis Amca:

"Hrant'ı orada görürdüm. Özgür düşünen bir insandı. Yazık oldu çocuğa. Memlekete zararlı bir adam değildi. 'Türklüğe hakaret etmiş'! Nereden çıkarıyorlar bunları? Biraz muhalefet yaparsan götürüyorlar seni işte. Bunu yapanlar kılıfını hazırlamıştır. Kafaya koymuşlar adamı ortadan kaldırmayı, kime anlatacaksın meramını? Yalnız Hrant değil ki! Kaç tane Türk gazeteci de öldürüldü. 91 yıldır hiçbir şey değişmedi. Görüyorsunuz iktidarlardaki zihniyet hep aynı. O eski İttihatçı kafa. Talat'ı, Enver'i Niyazi'si... İsmet İnönü ve Celal Bayar da İttihatçıydı. Birinin bıraktığı yerden öbürü başlıyor, mantık aynı. Fırsatı buldular mı yine aynı pislikleri yapıyorlar. 1900'lü yılların başında bu coğrafyada 166 Ermeni okulu varmış. Şimdi kaç tane kaldı? Bu kadar okulu olan bir halk şimdi nerede?"

Hrant Dink'in öldürülmesinin Ermenileri çok üzdüğünü anlatan Sarkis Amca, Ermenileri ne kadar iyi tanıdığını şu ilk cümlesinde gözümüze sokar:

"Üzülürler ama ayaklanacak değiller ya. 'Onlar öldürdü biz de seni öldürelim' diyecek halleri de yok. Ama bu Türkiye için iyi olmadı, AB işi bitti. Avrupa'nın kapısı kapanınca bizimkiler dönecek İslam Birliği'ne" diye tamamlıyor sözlerini, biraz düşünceli...

* * *

Şimdi de kendi ağzından ve kitabından uzun uzun okuyalım, dinleyelim Sarkis Amca'yı biraz...

Ailem 1900'ün başlarında Kayseri Talas'tan Karaman'a yerleşmiş ve yaşamaya başlamış. Karaman'da ticaret yapıyorlarmış. Bir gün Karaman'a bir adam gelmiş ve kiliseye herkesi toplamış. "Herkes malının, canının güvenliği için bazı tedbirler alsın. Ne yapabilirse onu yapsın," diye birtakım önerilerde bulunmuş. Amcam o zaman çok ağır bir adam. Gelip konuşma yapan adamı, "Bu namussuz memlekette fesat çıkarıyor," diye kovmuş. 1909'da amcam Adana'da öldürülmüş. Babam 1915'te sürgüne gönderilmiş. Arabistan'a...

Yani babam her şeyini kaybetmiş bir adamdı. Bir gün otururken bana dedi ki, "Biliyor musun Karaman'da kiliseye toplayarak bizi uyaran adam var ya, o akıllıymış, biz eşekmişiz."

"Neden baba?" dedim.

"Ben isteseydim Karaman'da 500 tane Ermeni gencinin altına 500 tane at verirdim. 500'üne de 500 tane silah verseydim. Keşke öyle yapsaydık. Böyle onursuz öleceğimize şerefimizle ölürdük..." Yani babamlar, sürgünü yaşayacaklarını düşünmemişler bile. Öldüğü günlerde iki paket köylü tütünü alacak parası yoktu. O ki bir zamanlar 57 bin sarı liranın sahibiydi. Bu bankerlik belgeleri halen elimde.

Ben okuyamadım. Tahsili yarıda bıraktım. İstanbul'a geldim, çalıştım, marangoz oldum. Ereğli'ye gittim. Biraz şiir yazdım, biraz resim yaptım. Ama bunlarla geçinilmiyordu. Babamın ise bir işi yoktu. Akrabaların yanına gidiyordum. Marangozluğu öğrendim. Öğrendim derken, işte akşam cebime iki paket tütün alıp eve giderdim. "Aferin oğlum. Benim de hiç tütünüm kalmamıştı" derdi. Halbuki alacak parası yoktu. Bunlar ailemizde hep yaşanmış şeyler. Ne yapmıştı bu adam? Suçu neydi? Kimse buna cevap veremez...

Ben bu nedenle hiçbir zaman Türk halkını suçlamıyorum. Yani genelleme yapamıyorum, ama iktidarlardan soracak çok şey var. O İttihatçılardan, o Sultan Hamit'ten... Onlar katliamların sorumlusu. Sultan Hamit yöresel katliamların mucidi. Ama İttihatçılar onun yarım bıraktığı işi tamamlamış. Üstelik de Ermeniler, Hareket Ordusu'nu coşkuyla karşılamıştı. Yeşilköy'e gidip de çiçeklerle karşılayan bir halktı. İşte Adana katliamı tam o günlere rastlar. Bu bir intikamdır. Gerici bir harekettir ve 27-28 bin kişi öldürülmüştür.

Annem Tokat'lıydı. 1910 veya 1911'de İstanbul'da Gedikpaşa Ermeni Okulu'nda öğretmenlik yapmış biriydi. Babalarını kaybedince üç kız, bir erkek kardeş geçim derdine düşmüştü. Annem Tokat Katliamı'nın şahidiydi. Tarih 1895 olsa gerek. O olayları bize şöyle anlatırdı:

"Tokat'taydık. Vur emri geldi. Babam ve amcam terziydi. Amcam sakattı ve dükkânına eşekle gidip gelirdi. Katliam başladığı zaman babam amcamı kaptı geldi, ama amcamı kapının eşiğinde kestiler... Biz kundaktaki kardeşim Aram'ı bahçe duvarlarına merdiven dayayarak kaçırdık. Kendi canımızı da böyle kurtardık. Üç kız kardeş, annem ve babamla Fransız okuluna sığınarak kurtulduk. Dört saat sürdü. Dur emri gelince padişahtan, biz okulun penceresinden beygir arabalarıyla parçalanmış insan cesetlerinin taşındığını gördük."

Burada annemin bahsettiği Aram dayım; Birinci Cihan Harbi'nde Cemal Paşa'nın yanındaymış, Yunanistan'da albay olarak öldü. Sonra İstanbul'a gelmişler. Karaman Ermeni Okulu'na öğretmen ihtiyacı olmuş. Anasını da yanına alarak Karaman'a gitmiş annem. Orada babamla tanışmış. Babamlar, oranın zengin ve iyi bir ailesi. Yaşça biraz farkları da vardı, evlenmişler. Annem, "Hiç değilse şu fakirlik bitsin dedim ve 1911'de 18 yaşında babanla evlendim," derdi. Ablam Arşaluys dünyaya gelmiş. İlk önce adını Münevver koymuşlar, buraya gelince adı Arşaluys yapmışlar. Aradan çok vakit geçmeden Arabistan'a sürgüne gitmişler. Annem, babamların bir ay sonra döneceklerine inandıkları için paralarını bankaya yatırdıklarını anlatırdı. Yukarıda o paranın belgeleri bulunuyor. Külek Boğazı'ndan geçmişler. Babaannem, sürgüne giderken Kilis'te ölmüş. Arabistan'a sürgüne gitmişler. Orada Meskene denilen yerde Aram Andonyan Efendi'yi tanıyorlar. Babam bu olayı şöyle anlatırdı:

"Çadırların arasında bir deli vardı. Kıçını ellerlerdi, deli gibi bağırırdı. O adamın kimliğini bilen yoktu. Bir gün Kayserili bir arkadaşla Fırat'ın kenarında böyle otururken baktık ki bu deli geliyor. Ben 'Deli geliyor,' dedim. Arkadaşım, 'Çerkezyan, o deli değil, bizim aydınlarımızdan Aram Andonyan Efendi' dedi. Geldi yanımıza, deli gibi davranıyor. Kayserili arkadaşı, 'Aram Efendi, böyle davranmana gerek yok. Bu arkadaş güvenilir bir arkadaştır. Sizin kim olduğunuzu söyledim,' demiş. Aram Andonyan, 'Söylemesen iyi olurdu,' diyerek oturdu. O günlerin kritiğini yaptı. Türklerin yenilgisinin kaçınılmaz olduğunu, savaşın ne kadar süreceğini anlattı. Kimliğinden kimseye bahsetmememiz gerektiğini söyledi ve yanımızdan uzaklaştı. 1918'de İngilizler Suriye'ye girdi. Mustafa Kemal Anadolu'ya kaçtı. Hatta o adam, 'Türkiye'nin kurtarıcısı bu adam olacak,' demişti. Ne ileri görüşlü adammış... Herkes Halep'e girip çıkamıyordu. Sadece askeriyenin erzağını taşıyan Ermeni arabacılar girip çıkıyordu. Aram Andonyan Efendi yanımıza geldi ve 'Söyleyin şu arabacılardan birine, beni Halep'e götürsün,' dedi. Birinin yanına verdik. Götürdü. Sorduklarında arabacı 'Halep'in yakınlarına kadar arabanın arkasında oturuyordu. Sonra baktık ki yok,' dedi."

Aradan zaman geçtikten sonra sürgün kararı kalkmış artık. Herkes gibi babam da yeniden memleketine, Karaman'a dönmek istiyormuş. O Kayseri'li arkadaşıyla karşılaşmış. Babam, Karaman'a dönmek istediğini, ancak yeni hükümetin kurulduğunu, kimden izin alacağını bilmediğini söylemiş. Kayseri'li arkadaşı, "Çerkezyan, hani seninle Meskene'de konuşurken yanımıza gelen bir deli vardı ya, şimdi senin bu işini o deli, yani<>

O günlerde hükümetin bir marifeti daha var. Sürgüne gidenleri içeri almadılar. Gelenleri bir ay içinde yeniden göndermeye çalıştılar ve "Bir ay içinde giden gider, gitmeyenin başına geleceklerden biz sorumlu değiliz," dediler. Amcamın ailesi geri döndü Suriye'ye. Ailem Karaman'a döndükten sonra, babamı Karaman'dan yine sürmüşler. Bu kez Ereğli'ye gitmiş. Orada Deli Mustafa adlı bir ağa babama sahip çıkmış. Babam da telgraf çekmiş anneme: "Ben Ereğli'deyim. Eşyalarınızı müftüye emanet edin ve buraya gelin." Babam halıya çok meraklıymış. Halıları, yatakları, bütün eşyaları müftüye emanet etmiş ve Ereğli'ye gelmişler. Gelmişler de onlar gelinceye kadar babamı Ereğli'den de sürmüşler. Ereğli'de Gökbudak ailesinin lideri Deli Mustafa ailemize sahip çıkmış. Ailesi bize kucak açmış. Babam, Ereğli'den de sürülünce kaçmış ve Toroslar'a gitmiş. Türk köylüleri babamı altı ay saklamış. Sonradan yanımıza geldi.

1932'de ablam evlenirken annemler gitmişler Karaman'a, müftüden "Kızımıza çeyiz yapacağız," diyerek eşyaları istemişler. Altlarına serdikleri yatak bizim, halılar bizim. Ama istediklerinde müftü, "Amcanızın bana borcu vardı. Ben o eşyaları ona saydım," diyerek hiçbir şey vermemiş. Müftü, amcamın İskenderun'a gittiğini ve orada kaldığını, gelemeyeceğini ve kendisini yalanlayamayacağını biliyordu. Amcam Hatay'ın ilhakında, 1939'da, Ereğli'ye geldi ve görüştük. Ben ülser nedeniyle hastanede yatıyordum. Babam amcama müftünün halı olayını anlattı. Amcam, "Ne borcu? Olsa olsa müftünün bize borcu vardır," dedi. Ardından da atla Karaman'a gitti. Bizim Karaman'da şadırvanlı bir hanımız vardı. Oraya gitmiş. Eskiler, bildikler gelip oturmuşlar etrafına. Amcam "Şu müftüye haber gönderin gelsin buraya," demiş. Amcamın Karaman'a geldiğini duyan müftü Karaman'ı terk etmiş. Amcam, Karaman'dan dönünceye kadar da gelmemiş.

Yıllar sonra Nişanca'da iki genç tavla oynuyordu. Biri bana "Bak bu senin hemşerin," dedi. Çocuk bana kimi tanıdığımı sordu. Aklıma bir tek Müftüzade Ahmet Efendi ismi geldi, onu söyledim. "Ha, halıcı mı?" dedi. Arkasından "O adam halıya öyle meraklı ki evinin içi tavan arasına kadar halı döşeli," dedi. "Döşer tabii" dedim, "o halıların sahibi, halıcılığının sermayesi biziz."

Ereğli'de artık bizim tahsil zamanımız geldi. Annem ne de olsa öğretmen geçmişi olan biri. Babamı sıkıştırıyor; bizi İstanbul'a götürsün de okutsun. Babam da biraz sert bir adamdı. Ben de biraz haşarıydım. Ara sıra döverdi beni. Gece yatarken bu tartışmalar oluyor, ben de "Şu İstanbul'a bir gitsem de şu dayaktan bir kurtulsam," diyorum. Neticede babamı ikna ettiler. O zavallı anacığım neler yapmadı? Pantolon dikti, basamak sildi, kapıcılık yaptı bizleri okutmak için. Ablam gelin gittikten sonra bizim okuma işi yarım kaldı. Ben Aram Pehlivanyan ve Ahmet Saydan'la yan yana oturmuşumdur Getronogan Lisesi'nde. Onlar devam ettiler, biz geri döndük Ereğli'ye. Çaremiz kalmamıştı. "Bir hayırsever bulalım da buna yardım etsin de okusun," dediler. Bahçekapı'da Arpacılar Camii var. Onun iki dükkân aşağısında kapının üstünde bir gözlükçü var. Bir kadın beni aldı o adama götürdü. O zaman bir lira veriyorsun bir hafta okulda yemek yiyorsun. O adam bana bir lira verdi aldık götürdük okula, bir hafta yemek yedim. Çok ağrıma gidiyordu. Dükkânın kapısının önünde geziyorum, adam görür de çağırır diye. Çağırmayınca ben giriyordum içeri. Bana neden geldiğimi soruyordu. Ben hatırlatıyordum gelme nedenimi. İsteksizce çekmeceyi açıp dilenciye verir gibi para veriyordu. Alıp okula veriyordum. O zaman hafta tatili cuma günüydü. Üçüncü hafta yine gittim adama, bana yine neden geldiğimi sordu. Parayı vermemek için "Amaan," dedi. Dükkân başıma yıkıldı sanki. Eve gittim. "Bu sene okul yok," dedim. Döndük Ereğli'ye. Okulların açılması zamanı gelince babam bizi İstanbul'a göndermeye çalıştı. Annem para olmayınca okumanın imkânsız olduğunu anlatınca babam düşündü düşündü, "Ben oğlumu okutacağım. Hem de Fransız okuluna göndereceğim," dedi. "Nasıl?" diye sordu annem. "Atımı satacağım," dedi. Annem, "Bu sene atını satacaksın, gelecek sene ne satacaksın Gazaros Efendi?" diyerek bu işin sonunun olmadığını söyledi. Babamın ağladığını hatırlarım. Kaldık ve marangoz olduk. Sonradan askere gittik. 1948'de İsmet Paşa bizi sürüm sürüm süründürdü. Askerden geldim, babam ölmüş. İstanbul'a taşındık. Arnavutköy'de ev tuttum. Bir kış boyunca eve dükkândan odun taşıdım. Dükkân Tavukpazarı'ndaydı. Tramvayla taşıdım her gün. Kız kardeşimi evlendirdik. Seneler geçti. Kumkapı'da dükkân açtım. Hayatım böyle, mücadeleyle geçti.

Ağavni

İstanbul'da yaşarken baktım ki yaşıtlarım, arkadaşlarım evlenmiş çocuklarını gezdiriyor. Bizim seneler geçmiş. Bir gariplik çöktü bana. Bir yılbaşı meyhanede içtim, kafayı buldum. Kumkapı'daki sokaklarda gezdim ve okula geldim. Duvarın üzerindeki demire başımı dayadım ve hıçkıra hıçkıra ağladım. Kimse de yok, rahatladım. Hiç unutmam. Samatya'da bir Yozgatlı'nın evine kapı takmaya gittim. Rahmetli eşim de o evde, küçük kardeşi kucağında. Birdenbire bir yakınlık duydum. Onlar da fakir bir aileydi. Oradan geçerken selamdı, bakmaydı derken nasipmiş 1952-53'te evlendik. Ben hayatta okuma yazma bilmeyen biriyle evlenebileceğimi düşünmezdim. Ama onun dışında öyle meziyetleri vardı ki o eksikliği bir şey değildi. İnsan iyisiydi. Adı Ağavni idi. 1969'da Güneydoğu'dan Ermeniler geldi. Sason civarından. Öyle bir yardım etti ki bizim hanım, hâlâ onlardan gelenler olur. Kumkapı'da oturuyordum. Evlendik. Kırk sekiz sene beraber kaldık. Sonradan ayrıldık birbirimizden. Kaybettim onu. Cenazesinde kimler yoktu ki patrik bile maiyetiyle birlikte indi ve konuşma yaptı. Patriğin sıradan bir cenazeye katılması görülmüş şey değil. Dedi ki: "Bu kadına Avrupa' dan Amerika'ya kadar herkesin borcu var." Aynen bu ifadeleri kullandı. O doğal bir komünistti. Kendinin komünist olduğunu bilmezdi ama yaşantısıyla, uygulamasıyla eşitliğe olan düşkünlüğüyle doğal bir komünistti o.

İki oğlum var, ikisi de üniversite tahsili yaptılar. Oğlumun birinden iki torunum var.

1941 Haziran ayının 10'unda askere aldılar. Ben 20 Kura Askerlik uygulamasına denk geldim. Yani, benim normal askerlik zamanımda bu uygulama da yapıldı ve 1312 (Miladi 1897) doğumlulardan 1332 (Miladi 1917) doğumlulara kadar 20 yıllık tertibi askere aldılar. Koca koca adamlar vardı asker olarak. Bunun altında İttihatçı gelenek vardır. Çünkü bizi, gayrimüslimleri potansiyel düşman olarak görürler ya, maazallah memleketi satarız! Kimler yoktu ki; mühendisi, kimyageri, doktoru... Hepsinin eline kazmayı, küreği verdiler. Kürtlere de "Siz muhafızsınız," diyerek ellerine sopayı verdiler, "Yürü lan," diyerek taş taşıttılar. Armenak Bezirciyan vardı. Ordu'lu, Robert Kolej mezunu. Bizden çok büyüktü ama bizlerle beraber geldi askere. Teyzemlere gelirdi, oradan tanırdım. O mühendis Armenak'ın sırtına sopayla vurduklarını iyi hatırlarım. "Yürü lan," diyerek el arabasıyla toprak taşıtıyorlardı.

Varlık Vergisi

Varlık Vergisi bizi etkilemedi. Neyimiz vardı ki? Babam ölmüştü, ben de Ankara'da demiryolunda askerdim o yıllarda. Aşkale'ye götürülenler trenlere doldurulmuş halde Ankara'dan geçerdi. Ankaralılar da toplanıp sirkte hayvan seyreder gibi Aşkale'ye götürülenleri seyrederdi. Hatta "Yeter artık yaşadığınız," diye laf atarlardı. Yaşlı yaşlı insanları götürüyorlardı.

Celal Bayar'ın yaptığı 6-7 Eylül. Tepeden iner gibi adını Demokrat Parti koydu ve partiyi kurdu. Halk demokrasinin ne olduğunu bilmiyor. "Batı'yı nasıl kazıklarız," hesabıyla demokrat oldular. Halk demokrat diyemiyordu ki, "Demir kırat," dedi, "Komatrik," dedi, bilmem ne dedi. Ondan sonra da Kore'ye asker gönderdi. 7-8 bin askerimiz Kore dağlarında mezarsız kaldı. Bunları üstüne basa basa yazmak lazım. Kapatıyorlar tarihi, çulla üzerini örtüyorlar. Çünkü kendileri, onların vârisleri.

Askerlik

Babamın ölüm günü ben askerdim. Güllübağ denilen tren yolunda bir yerde çadırda yatıyordum. Rüyamda babam geldi yanıma. Siyahlar giymiş. "Oo, baba gel şöyle otur," dedim. Babam bana cevap vermedi, hiç konuşmadı. Meğerse babam o gün ölmüş. Annemin mektubu kesildi. Halbuki dağın başına gitsem bile mektubu gelirdi. Bana mektup yazabilmek için bu eski yazıyı öğrendi annem. Eski yazıyla gönderdiği bazı mektupları hâlâ duruyor. İçime de doğuyordu. Mektupta soruyordum "Babam nerede?" diye. Annem cevabında "Köyden hasta geldi. Baban onunla oturuyor. Mektup yazamıyor ama imzasını atıyor," diye yazmış. Annem babamın imzasını bir taklit etmiş, aynısı. Ben buna da inanmadım. Zaten birliğe de babamın ölüm haberi gelmiş ama arkadaşlar bana söylemiyorlar. Ben "Kaçacağım, eve gideceğim. Babamı merak ediyorum," diye söyleniyorum. Bir gün Fırat Nehri'nin kenarındayız. Bölük komutanı çalıların içinden çıktı. Selamlaştık. Beni çağırdı yanına ve konuşmaya başladı: "Hayatta acılı günler de var, tatlı günler de..." Böyle daha önce hiç söylemediği laflar ediyor. "Kaçacağım, demişsin. Seni severim ama görevimi de severim. Kaçarsan seni mahkemeye veririm, askerliğin yanar," dedi. Sonra da kaçmamam için "Bizim bölük Balıkesir'e gidecek. Seni giderken Kayseri'de bırakırım. Bir hafta kalırsın. Sonra da bize yetişirsin," çözümünü önerdi. Bir süre sonra bölüğümüz yola çıktı ve Kayseri'de mola verdi. Ben komutanın yanına çıktım ve verdiği sözü hatırlattım. İzni koparttım. Sabahleyin Ulukışla'dan Ereğli'ye gittim. Bir kalaycı Kirkor vardı. Karşılaştık. O istasyona gidiyor ben şehre... Ama babamın durumunu soramadım. "Eğer babam öldüyse bu adam dönüp bana hüzünlü hüzünlü bakar," dedim. Yürürken geri döndüm, Kirkor dönüp bana baktı. Anladım. Eve girdim, babamın bir arkadaşı tenekeci Artin, bir danayı ağaca bağlamaya çalışıyor. Anam siyahlar giyinmiş. Koşup geldi. Sarıldık. İçeri girerken kapının önünde babamın ayakkabılarını gördüm. Babamı sordum, akrabalardan birinin hasta olduğunu ve babamın onu İstanbul'a götürdüğünü söyledi. Şaşırdı ne diyeceğini, yalan söylemeye çalıştı. Ben de "Yalınayak mı gönderdiniz? Babamın ayakkabıları burada," deyince annemin gözyaşları boşandı.

Askerden dönüp geldim. Marangozluğa başladım. Bizim Ereğli'nin İvriz Köyü'nde köy enstitüsü açılmıştı. Ben de oraya masalar yaptım, dolayısıyla da enstitüye gidip gelirdim. O hareketi yerinde izledim. Genç köylü çocukları, saçları kısa kesilmiş köylü kızları, ayaklarında kalın postallar, erkek arkadaşlarıyla şehre yürüyerek gidip gelirlerdi. Binalarını kendileri yapıyorlardı. Mandolin çalıyorlardı. Köyle, halkla ilişki kurabiliyorlardı. Ama iktidarların bu hoşuna gitmedi. Önce bazı dedikodular çıkarıldı. Sonra da kapatıldı. Onları kapattılar ki imam hatipleri açsınlar. Bunu aydınlar da görmüyor. O güzelim hareketi boğdular. Yeniden bu yönde adım atılması lazım. "Türk çocuğu Müslüman olursa komünizme karşı olur," dediler. Şimdi de şeriatçılarla uğraşıyorlar. Türkeş, "Benim militanlarım güvenlik güçlerinin yardımcıları," diyordu. Şimdi hepsi çete oldular.

"Bu kadar büyük acıları çocuklarımız unutursa, bütün dünya bizi ayıplasın"

Avedis Aharonyan vardır. 1918 Ermenistan Cumhuriyeti kurulduğu zaman Dışişleri Bakanlığı yaptı. Hatta Türkiye'yle bazı anlaşmalar imzalamaya gelmiştir. Onun Türkçe'ye "Fedailer" adıyla çevrilen bir kitabı var. O kitapta bir Kör Âşık var. Her dizesinin arkasında "Bu kadar büyük acıları çocuklarımız unutursa bütün dünya bizi ayıplasın," diyor. Aslında Türk okuru Ermeni edebiyatına çok uzak kaldı. Bir gün Karagözyan Yetimhanesi'nin salonunda Hagop Mintzuri ile ilgili bir toplantı vardı, Aziz Nesin de gelmişti oraya. Dedi ki, "Bu Hagop Mintzuri'yi biz tanımıyoruz. Ama kabahat da bizim değil, sizindir. Siz tanıtmadınız bize..."

Ama düşünebiliyor musunuz, 287 tane aydınını kaybeden bir halk, o çekingenliğin, yılgınlığın içinde yaşadı. Yeni yeni bir çığır açıldı.

Ne düşünürüm biliyor musun? Anadolu insanıyız. Amerika'ya gittim 1987'de. Washington'a pikniğe gittik. Bir sürü insan toplandı geldi yanıma. Koklayacaklar neredeyse. Çünkü biz Türkiye'den gelmişiz. Kimisi Harputlu, kimisi bilmem nereli. Herkes kayıplarını arıyor. "Şöyle bir isim duydun mu?" diye soruyor. Bu çok acı bir duygu. Bir arkadaşım var, kendisi emekli bir albay. Onunla konuşurken bana asılan Levon Ekmekçiyan'ı sordu. Ben de "Bu adama hem acıyorum hem kızıyorum," dedim. Türkiye'ye gelip iki tane Türk öldürünce sanki Türkiye batacak. Zavallılığına acıyorum. Ama biliyor musun, bu adam Anadolu insanı. Muhacirlikten sonra bu adamları sokmadılar Türkiye'ye. İçeriye almadılar. Çünkü malları filan hep kapışılmış. Herkes sahiplenmiş malları. Gelince malını isteyecek, o yüzden gelemezsin dediler. Arabistan filan Ermeni kaynıyor. Gelenleri de geri gönderiyorlar, gitmeyenler de babam gibi oldu. "Nasıl düzelir bu iş?" diye sordu. "Çaresi var ama onu yapacak yapıda insan yok Türkiye'de. Herkesin aklı bir karış havada... Eğer birisi çıkıp da kanun çıkarsa, 'Şu tarihe kadar burada yaşayanların çocukları, torunları Türkiye vatandaşı olabilir,'diye, bakalım geliyorlar mı gelmiyorlar mı?" dedim. Emekli albay arkadaşım, "Gelirler mi Sarkis?" dedi. "Bir deneyin. Ben o hasreti gördüm" dedim. Bir tanesi geldi, Van'da otel açtı. Herifin başına gelmedik kalmadı.

Koca bir tarihin üzerine çul örtmek istiyorlar. Hitler Yahudilere bu işi yaparken "Türkler yaptı Ermenilere, kim hesap sordu?" deyince bizimkiler karşı çıkıyor "Hitler böyle bir şey söylemedi," diye. Ben hatırlıyorum dediğini.

6-7 Eylül

6-7 Eylül'de büyük oğlum kundaktaydı. Yedikule'de oturuyordum. Yeni taşınmıştım, bir Ermeni aileden yeri kiralamıştım. Gençağa Caddesi üzerinde otururduk biz. Kumkapı'da dükkânım vardı. Bütün vilayetlerde mitingler yapıldı. Nutuklar atıldı. Radyolar bangır bangır bağırdı. "Palikarya geliyoruz," filan diye bir kamuoyu oluştu. Karaköy'de Tünel'in karşı sırasında birbirine yakın iki dükkân yapıyordum. Akşam gazeteleri "Atatürk'ün evine bomba atıldı," diye yazdı. Zaten kamuoyu oluşmuştu. Ben Kumkapı'ya dükkânıma geldim. Köşede dükkânın üzerinde Demokrat Parti vardı. Tevfik Bey, meydanda halkı tahrik ediyordu. Hızla eve gittim. Köşe başında bir hareket de başlamıştı. Eve girdim. Annem "Ne o yahu, bunlar yine kudurdu," dedi. Ben "Aman sus," dedim. Hemen bir bayrak uydurduk astık. Anneme de "Sen de Müslüman karısı gibi örtün," dedim. Karıyı da "Sen çocuğu al, yukarı çık, gözükme," diyerek üst kata gönderdim.

Yeni taşınmış olduğum için mahalleli beni tanımıyor. Tek güvencem o. Bayrağı asınca çıkıp sokak kapısına oturdum. Yanıma da ufak bir kamam vardı onu aldım. Karıya kıza da saldırmaya başlamışlardı. Öyle bir şey olursa kapıyı kapatıp içeride işlerini bitireceğim, niyetim o. Kırıp dökmeye başladılar. Üç kişi benim evin önüne geldiler. Konuşurken sarkık bıyıklı biri bizim evi gösteriyor. Anladım, o semtin adamı. Hıristiyan evlerini gösteriyor. Hemen gittim, adamın omzuna elimi koydum. "Ne oluyor?" dedi. "Üçünüzün arasındaki konu, bu evdir. Bu evin sahibi Ermeni'dir. Şimdi yazlıktadır. Ama size hatırlatayım ki bu evde şimdi ben oturuyorum," dedim. Bana "Sen kimsin?" diye soramadılar. Gittiler.

Bir süre sonra bir genç geldi. Eve bakıyor filan. "Ne bakıyorsun?" diye sertçe çıkıştım. "Burası gâvur evi," dedi. Onu da "Hadi lan oradan, aşağıda ben oturuyorum," diye küfrederek kovaladım.

Kırdılar, döktüler. Karşı evden bazı Rum kadınlar sokağa kaçtılar. Başka evlere girdiler. Bir grup amele, kendi yaptıkları binayı söktü. Akşam oldu, gece oldu, saat 1'de Yedikule'ye giderken yol üzerindeki kiliseyi ateşe verdiler. Kıvılcımlar bizim eve geliyor. Sinirler gergin. Sakin olmak durumundasın. Bir de baktık ki askeriye köşe başından düdük sesleriyle müdahale etti. Yağmacıları başıma toplamıştım. Annem kahve pişirmişti. Kahve içiyorduk. Bizim ev iyice girilmez olmuştu. Yağmacıların kiminin koltuğunun altında makine kafası, kiminin halılar, kiminde de bilmem ne; düdüğü duyunca oraya buraya kaçışmaya başladılar. Biri de bizim eve girmeye kalktı. "Çık ulan!" diye attım bunu dışarı. O da şaşırdı. O ana kadar kahve yapmışım, su vermişim, şimdi evime sokmuyorum. Bir yüzbaşı geldi üç askerle. Elimde kahve fincanı vardı. "Delikanlı sizi tebrik ederim," dedi, "tam kahvenin tadını çıkaracak zamanı bulmuşsun. Her Türk sizin gibi olmalı... Ama artık askeriye müdahale etti, lütfen kahvenizi içeride için."

"Ben bu ülkede olmanın acısını çektim"

Ben eve girdim ama bütün bina başıma yıkılıyor. Hem öfkeliyim, hem üzüntülüyüm, hem de sakin olmak zorundayım. O gün şöyle düşündüm: "Dünyada başka yerler var ki oralarda çocuklar başlarını yastıklarına koymuşlar, hiçbir tehlike duygusuna kapılmadan huzur içinde uyuyorlar. Öyle bir ülkenin hasretini çekiyorum ben. Ben bu ülkede olmanın acısını çektim."

Yurtdışı

1973'te benim Sovyetler Birliği vatandaşlığı emrim geldi. Ama çevremdeki insanlar "Bizi, davayı yarım bırakıp gidiyorsun," diye çok söylendiler. Velhasıl olmadı. Ben burada mücadele sürerken Sovyetler Birliği'ne gitmeyi kaçma gibi, bir utanç gibi gördüm. Senelerce konsolosluğun önünden geçerken bir suçlu gibi geçtim. Müracaat etmiştim, onlar da kabul etmişti. Çocuklar ufaktı, orada okuyabilirlerdi. Gitsek olurdu. Ama biz de burada partiliydik. Çevrede tanınmıştık. Emeğim vardı. Helali hoş olsun, ne yapabildiysek... Yine de unutulmadık...

Yaşamım boyunca Türkçe bir ad kullanmadım, öyle bir şey olmadı hiç. Hep Sarkis oldum. Ama partide, illegalitede bir adım vardı.

"Her şeyi Türk yaptınız, solu bari 'Türk Solu' yapmayın!"

Türkiye'de iktidarlar açısından Ermenilik ayrı bir şeydir. Hâlâ öyle.

"Kanun nazarında bütün vatandaşlar eşittir," bunların hepsi palavra. Bir tane çöpçü yok, bir devlet dairesinde memur yok. Atatürk, sembolik olarak bir Rum, bir Yahudi, bir Ermeni'yi TBMM'ye sokardı. O da göstermelik bir şeydi. Şimdi o da yok. Solcularımız bile yaptı bu ayrımı. Mihri Belli, "Türk Solu" dergisine yazı yazmamı istedi benden. "Kırk yıllık İtalyan Pirelli'yi alıp Türk Pirelli yaptınız. Philips'i alıp Türk Philips yaptınız. Solu bari Türklüğe mahkûm etmeyin" dedim ve yazmadım. Ben bir zamanlar planör kursuna yazılmak istemiştim. Havacılığa çok meraklıydım. Beni Ermeni olduğum için almadılar. Düşün ki ben 1932'de helikopter tasarlamıştım. Ama ben meslek sahibiydim. Böyle herhangi bir başvuruda bulunmadım. Ama başvuruda bulunsaydım da olmazdı, çünkü örneği yok. Hâlâ yok. Ermeniler yeteneksiz adamlar mı yahu? Ama yok. Aram Andonyan'ın Balkan Harbi kitabında, o zamanki iktidarlar için diyor ki, "Kendilerine doğruyu ve güzeli anlatan çevre leri vardı. Ama onlar aklıselimi bir tarafa attılar ve ahmaklıklarında ısrar ettiler."

"Papazı dövdürmeyecektik"

Bu benim babamdan dinlediğim bir hikâyedir. Sanki bugünleri düşünerek anlatmış gibi. Üç arkadaş var. Bu üç arkadaş bir yaz günü yaya olarak yolculuk yapmak zorunda kalıyorlar. Biri Türk, biri Kürt, diğeri de Ermeni. Ama Ermeni olan aynı zamanda papaz. Sıcak, bir süre sonra yolda susuyorlar. Etrafta su yok. Bağların olgun zamanı. "İki salkım üzüm yiyelim de ağzımız ıslansın," diye bir bağa giriyorlar. Bağın sahibi bir Türk ama onu görememişler. "Kaç paraysa veririz," diyerek yemeye başlamışlar. Bu sırada bağın sahibi gelmiş. Bakmış üç kişi üzümünü yiyorlar. Fena bozulmuş ama üç kişiyle de başa çıkamayacağını düşünmüş. Birine bakmış, kıyafetinden Ermeni ve papaz olduğu belli. Diğerine bakmış, konuşmasından Kürt olduğunu anlamış. Üçüncüsü de Türk. Dönmüş Ermeni'ye, "Bak bu adam Türk, yesin malımı. Benim kanımdandır. Helali hoş olsun. Bu da Kürt'tür ama din kardeşimdir. Sen niye yiyorsun benim üzümümü?" demiş. Bu laf, üzerlerine sorumluluk yüklenmeyen Türk ve Kürt'ün hoşuna gitmiş. Adam, papazı bir güzel dövmüş. Kıpırdayacak hal bırakmamış, yere uzatmış. Bağ sahibi biraz sonra Kürt'e dönmüş. "Müslümansın da niye sahipsiz bağa giriyorsun. Bu adam benim kanımdan yediyse afiyet olsun, çünkü o Türk'ür. Kardeşimdir," diyerek bir güzel onu da dövmüş ve yere uzatmış. Bu durum Türk'ün hoşuna gitmiş. Biraz sonra Türk'e dönmüş ve "Tamam anladık Türksün, aynı kandanız, aynı dindeniz ama sahibi olmadan başkasının bağına girilir mi?" diyerek Türk'e de vurmaya başlamış. Türk yumrukla yere yuvarlanınca Kürt'e dönmüş ve "Biz," demiş "papazı dövdürmeyecektik."

Gâvursuz memleket mi olurmuş?

Ereğli'deki Deli Mustafa, tehcirde Ermenileri kurtaran kişidir. Gökbudak ailesinin lideriydi. İyi insanlar. Biz Ereğli'ye geldikten sonra onlarla aynı avluda beraber oturduk. Sürgüne gidileceği yıllarda Deli Mustafa Karaman'a gitmiş. Eşraf, ağayı misafir etmiş. Konuşurlarken eşraf, Deli Mustafa'ya "Biz Ermenileri çıkaracağız buradan. Siz ne yapacaksınız?" diye sormuş. Deli Mustafa, "Sizin asaletinize o yakışır. Biz çıkarmayacağız," demiş. Ereğli'ye gelince ailesi de Ermenilerin sürülmesi işini söylemiş. Deli Mustafa, "Biz öyle bir şey yapmayacağız," demiş. Deli Mustafa sonra şu benzetmeyi yaparak sormuş:

"Bir pilav pişirmek için su yerine tereyağı koysam ama tuz koymasam o pilav yenir mi?"

"Hayır, yenmez," diye cevap vermişler.

"Ulan Türk bulgur olsa, pilav pişirsek, tuz yerine Ermeni'yi koymazsak o pilav yenmez. Onlar bu memleketin hem tadı hem tuzu. Gâvursuz memleket mi olurmuş?"

Ereğli Ermeni'sinin büyük çoğunluğu muhacirliğe gitmemişti. Malları mülkleri kaybolmamıştı. Çoğu sattı, buraya geldiler. Bir ara İstanbul'da 150 hane Ereğli Ermeni'si vardı.

Ereğli'de Ermeni mezarlığı var, temizlemişler, etrafını çevirmişler, demir kapı takmışlar, bekçi koymuşlar. Gittim, genç bir oğlan geldi. "Gezmek ister misin?" dedi. Beni gezdirdi. Tanıdıklarımın olup olmadığını sordu. Deli Mustafa'yı sorunca bana torununun benzin istasyonunu gösterdi. Gittim, Deli Mustafa'nın torunu Mustafa'yı buldum. Genç Mustafa bana kim olduğumu sordu. "Babanın arkadaşıydım. Çerkezoğlu Gazaros'un oğlu Sarkis," dedim. Adamlar bir anda ayağa kalktılar, beni yere göğe sığdıramadılar.

* * *

Sarkis Varbed (Usta), marangoz Sarkis, Sarkis Çerkezoğlu ya da Çerkezyan... Ayaklı ansiklopedi, yaşayan tarih, koca çınar. 94 yaşında bir heybetli adam o... Doğru dürüst yaşamış bir bilge, sıkı bir komünist ve en "kötüsü" de pek bir Ermeni...

[Bu özeti Garine B. Seropyan Dünya Hepimize Yeter adlı kitabından http://www.kronikmuhalif.com için derlemiştir.]