Μακάρι να Γίνουμε Ξανά σαν τα Κυπριακά Γαϊδούρια

 

Στο κεντρικό Λονδίνο στην Δυτική πλευρά του Hyde Park υπάρχει ένα μνημείο αφιερωμένο στα ζώα και την προσφορά τους στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τιτλοφορείται: «Δεν είχαν επιλογή».

Μέσα από τα τρισδιάστατα μεταλλικά αγάλματα αποτυπώθηκε στο υποσυνείδητο μου όλο το «μεγαλείο» της αποικιοκρατίας. Τα ζώα της άρχουσας τάξης - άλογο και σκύλος – προπορεύονται, βρισκόμενα έξω από το μνημείο, σαν να είναι ελεύθερα να τρέξουν και τα ζώα του Λαού ακολουθούν ασθμαίνοντας και κουβαλώντας τα άχθη της πολεμικής προσπάθειας. Τελευταίο και σκυφτό το ταπεινό γαϊδούρι, το οποίο σκύβει κάτω από το βάρος των πυρομαχικών που μεταφέρει.

Με το που αντίκρυσα το μνημείο όλη μου η συνείδηση συνδέθηκε με το ταπεινό ζώο που συνόδευσε τους προγόνους μας σε όλη μας την ιστορία, αλλά και τους παππούδες μου σε μέτωπα του Μεγάλου πολέμου από την Μέση Ανατολή μέχρι και την Ευρώπη. Συνειδητοποίησα ότι όλα τα κακά που αποδίδει η διάλεκτός μας στον αρχετυπικό σύντροφο του Λαού μας μας ήρθαν κατά πάσα πιθανότητα από την αποικιοκρατική άρχουσα τάξη, η οποία έβλεπε και βλέπει τους ανθρώπους μας ως «Μη Έχοντες Επιλογή», παρά να υπηρετούν την αυτοκρατορία. Εκεινο το «Ουδέποτε» του Henry Hopkinson αντηχεί στην Ιστορία μέχρι τις μέρες μας. Και η αυτοκρατορία μας βλέπει σαν πειθήνια γαϊδούρια τα οποία και έχουν μοναδικό καθήκον να ακολουθούν τα κελεύσματα της, σκυφτά και χωρίς επιλογή. Τα αριστεροδέξια φερέφωνα της αυτοκρατορίας στο νησί μας και οι παρατρεχάμενοί/ες τους  συνεχίζουν μέχρι σήμερα να επιτίθενται καθημερινά στον Λαό μας με τον ίδιο απαξιωτικό τρόπο με τον οποίον αναφέρονται και στο συμπαθές τετράποδο του τόπου μας. Υπηρετούν ξένους αφέντες. Συνειδητά ή/και ασυνήδειτα.

Όσοι και όσες είχαμε την ευλογία να συναντηθούμε με γαϊδούρι του τόπου μας γνωρίζουμε από πρώτο χέρι την Καλοσύνη που αντιπροσωπεύει. Μέσα στα μάτια των γαϊδουριών συναντάς τόσην αθωότητα που είναι αβάστακτη. Είναι σαν να ταξιδεύεις μέσω τους μέσα την θωότητα της παιδικότητας. Όταν δε δοθεί η ευκαιρία στο ζώ-ον να ζήσει ελέυθερο στην Φύση, γίνεται αληθινή ενσάρκωση της χαράς. Αλιμονό όμως σε εκείνον που θα συμπεριφερθεί στο ταπεινό αυτό ζώο με σκληρότητα και απαξίωση. Ο γάδαρος είναι ικανός να μπαρρώσει -ακινητοποιηθεί – παρά τις φοβέρες και το ξύλο. Περιμένει δε υπομονετικά την κατάλληλη στιγμή για να ανατρέψει τον κακοποιό-εκφοβιστή του και κάποτε τον φιλοδωρεί και με πορτοκλωτσιά. Φοβερό το φαινόμενο της κλωτσιάς του γαϊδουριού που συνοδεύεται με τον ήχο των έπεων περδομένων!

Μπροστά στο μνημείο αισθάνθηκα ξανά την τόση οικειότητα με το γαϊδούρι των παιδικών μου χρόνων, αφημένο στο χωράφι δίπλα από το σπίτι που μας φιλοξενούσε στην προσφυγιά. Αισθάνθηκα ότι κανένα άλλο ζώο δεν εκπροσωπεί καλύτερα τους ανθρώπους του τόπου μου. Την καλοσύνη τους, την αθωότητά τους, την απίστευτη υπομονή που μοιάζει ανεξάντλητη. Και την ικανότητά τους όταν σπάσουν, όταν δεν αντέχουν πια, να μετατραπούν σε ανατροπείς της καθεστυκίας τάξης πραγμάτων «πορτοκλωτσώντας».

Ξέρω ότι η αθωότητα των ανθρώπων μας έχει φθαρεί μέσα στα χρόνια και τις κακουχίες που έφερε η εισβολή, η κατοχή και η διαφθορά των ημετέρων διαπλεκομένων υπηρετών της αυτοκρατορίας. Διδάσκοντας όμως τα παιδιά του εδώ και τριάντα χρόνια δεν παύω να αισθάνομαι Δέος μπροστά στις μικρές αόρατες πράξεις που καθημερινά κρατούν τον ιστό αυτής της κοινωνίας, παρά τις τρύπες του, που όλο και μεγαλώνουν. Είναι όλοι και όλες που συνάντησα και που σαν τα ταπεινά γαϊδουράκια του τόπου μας ακολουθούν υπομονετικά την Οδό, κουβαλώντας τα άχθη και άλλων κάνοντας το βάρος υποφερτό. Μικρές πράξεις καθημερινής ανθρωπιάς, μακριά από τα φώτα της αδηφάγας δημοσιότητας. Σταγόνες δροσιάς στον υπαρξιακό μας καύσωνα.

Μακάρι να γίνουμε ξανά Συνειδητά σαν τα γαϊδουράκια του τόπου μας. Να ανακαλύψουμε συλλογικά την χαμένη μας αθωότητα και καλοσύνη. Και μέσα από την απέραντη Ιώβια γαϊδουρινή μας υπομονή να προετοιμαζόμαστε Συνειδητά για την ώρα εκείνη που θα πορτοκλωτσήσουμε ξανά τους εκφοβιστές-κακοποιούς μας!

Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com

~~~~~~~~~~~~