Όλη μου η Ζωή Είναι μια Αγωνιώδης Προσπάθεια Επιστροφής στην Τροία

Πρόλογος
Τις τελευταίες εβδομάδες και με αφορμή τις επίσημες τοποθετήσεις του υπουργού Εσωτερικών για το μεταναστευτικό έχει αρχίσει μία δημόσια αντιπαράθεση γύρω από το θέμα των προσφύγων που ζητούν καταφύγιο στον τόπο μας. Από την μια μισαλλόδοξοι ρατσιστές δεν θέλουν τους πρόσφυγες στην Κύπρο και από την άλλοι επαγγελματίες χρηματοδοτούμενοι ρατσιστές «αντιρατσιστές» κατηγορούν τον λαό για ρατσισμό όταν οι ίδιοι αρνούνται την δική μας προσφυγιά.

Ακολουθεί η προσωπική μου τοποθέτηση.

***

Όταν ο Δούρειος Ίππος άνοιξε και οι εισβολείς έμπαιναν στην πόλη ήμουν 4 χρονών. Ξυπνώντας άκουσα στο σπίτι μου τον Έκτορα να μιλά με την Ανδρομάχη. Πήγαινε λέει στον πόλεμο διότι πάνω από όλα ήταν η πατρίδα. Μάταια η μάνα μου προσπαθούσε να τον μεταπείσει.

Τον συνάντησα ξανά πριν από λίγα χρόνια. Ήταν πατέρας μιας μαθήτριας μου από την Συρία. Κουβαλούσε ακόμη τα θραύσματα από το βλήμα στον ώμο και τον αγκώνα του.

Στην εκεχειρία μεταξύ 23 Ιουλίου και 14 Αυγούστου γνωρίστηκα στο σπίτι μου με τον Αινεία. Μέσα στη νύχτα γλίστρησε ανάμεσα στο πεδίο της μάχης για να μπει για μια ακόμη φορά στο σπίτι μας. Το πρώτο πράγμα που διέσωσε ήταν τα οικογενειακά αλπούμ με τις φωτογραφίες της προσωπικής μας ιστορίας.

Τον ξαναβρήκα φέτος. Είχε πάνω στο θρυμματισμένο του κινητό τις φωτογραφίες από το βομβαρδισμένο του σπίτι στο Χαλέπι.

Σαν τους Τρώες τρέξαμε εκείνο το πρωί μια μάνα, η μάνα της μάνας και τα δύο αδέλφια να γλιτώσουμε. Τρέξαμε σαν δαίμονες στα βουνά ανάμεσα σε φλεγόμενους κάμπους και βόμβες που έπεφταν.

Μου τα ξαναθύμισε η μαθήτρια μου που μετά από ένα χρόνο καταφέραμε να μας μιλήσει για τις περιπέτειες της. Πώς έφυγαν από το σπίτι περπατητοί για τρεις μέρες από την Συρία στην Τουρκία. Κουράστηκε μας είπε…

Στην προσφυγιά λίγα ήταν ευχάριστα. Βιώναμε την φτώχεια καρτερικά περιμένοντας τις καλύτερες μέρες, ανάμεσα σε ανθρώπους που αισχροκερδούσαν εις βάρος μας νοικιάζοντας ακόμη και μαχαιροπίρουνα. Τοκογλύφοι που έγιναν πλούσιοι πάνω στις ράχες μας. Και με κόπο και μόχθο και απίστευτο πόνο ξαναχτίσαμε τις ζωές μας.

Όπως η ... που έφυγε από την Τουρκία πάνω σε μία βάρκα με άλλους 100. Που έκανε εμετό όποτε άνοιγε τα μάτια της και που όποτε μπούμε σε λεωφορείο ξανακάνει διότι της θυμίζει την θάλασσα. Και που μας χαμογελά και που μας λέει ότι η Κύπρος είναι ο τόπος της διότι είναι πιο όμορφη από την Συρία και από την Τουρκία όπου στο σχολείο έδερναν τον αδελφό της κάθε μέρα. Και που θέλει να ζήσει εδώ παρά το ότι οι γονείς της θέλουν να επιστρέψουν.

Όπως τον φίλο Κούρδο με το ελληνικό όνομα που κυνηγημένος έφτασε στα τείχη της παλαιάς πόλης πηδώντας κυριολεκτικά στην ασφάλεια εδώ στον τόπο μου.

Στον καθένα από αυτούς συναντώ τον Τρώα μέσα μου. Και την αγωνιώδη ακατάλυτη επιθυμία επιστροφής στην Τροία.

Μ εξοργίζουν το ίδιο μισαλλόδοξοι ρατσιστές που αρνούνται την ασφάλεια στους σύγχρονους Ικέτες και Ικέτιδες που προσφεύγουν στην ιερότητα της Φιλοξενίας και χρηματοδοτούμενοι ρατσιστές «αντιρατσιστές» που αρνούνται την δική μου προσφυγιά και το δικαίωμα στην επιστροφή στην Τροία.

Ο άθρωπος εν ο τόπος…

 Θέλω να επιστρέψουμε όλοι όσοι επιθυμούμεν στους τόπους μας!

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~

Τα έργα που κοσμούν το παρόν είναι το πρώτο σχέδιο που μου χάρισε μία προσφυγοπούλα μαθήτρια μου. Δεν ξέρω τι σημαίνει αλλά μου δίδει ελπίδα ότι τα πρόσωπα μέσα χαμογελούν όπως τον ήλιο. Το δεύτερο είναι το σχέδιο ενός προσφυγόπουλου από τον τόπο μου αμέσως μετά την εισβολή. Μου δίδει ελπίδα ότι τα παιδιά μέσα παίζουν.