Εμείς οι «Βολεμένοι που δεν Θέλουμε Λύση»

Η διζωνική νομενκλατούρα παραπαίει. Τα γεγονότα στην Τουρκία, οι δηλώσεις των αξιωματούχων του ψευδοκράτους, οι απειλές του ισλαμοφασισμού εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας καθώς και η εξέγερση των νέων Τουρκοκύπριων ενάντια στην συνεχιζόμενη «ειρηνευτική επέμβαση» της Τουρκίας στα κατεχόμενα έχουν διαλύσει κάθε επιχείρημα της διζωνικής παράταξης. Αυτοί που μας καλούσαν να εμπιστευτούμε τον Ερντογάν, αυτοί που μιλούσαν τάχα για διασφάλιση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τη διζωνική έχουν κρυφτεί σήμερα σαν τρωκτικά στις τρύπες τους από τις οποίες ξερνούν μόνον χολή και όξος. Αυτά τους έχουν μείνει. Ελλείψη επιχειρημάτων δυναμώνουν τις άναρθρες ad hominem κραυγές τους προσπαθώντας να επιβάλουν τη διζωνική παράνοια τους μέσα από τις κατηγορίες για όλους εμάς που αντιστεκόμαστε στη σχιζοφρενική τους παράκρουση. Η θλιβερή αυτή συναπαρτζιά βολεμένων δημοσιογραφίσκων, ψευδοπροοδευτικών ακαδημαϊκών και υπαλλήλων ξένων συμφερόντων εξακοντίζουν καθημερινά τα βέλη τους κενά επιχειρημάτων αλλά πλήρη δηλητηρίου. Ακονίζουν με περισσή μαεστρία τα ιοβόλα πυρά τους εφευρίσκοντας καθημερινά και νέες κατηγορίες εις βάρος μας. Απο «φουστανελλάδες», «εθνικιστές», «απορριπτικοί» έχουμε πρόσφατα εξελιχθεί σε «οπαδούς της διχοτόμησης», και «βολεμένους που δεν θέλουν τη λύση». Η ευφυία της διζωνικής νομενκλατούρας εξαντλείται στις κατηγορίες και την γκαιμπελική λάσπη τώρα που ο αγαπημένους τους Ερντογάν διατάζει σφαγές και βιασμούς, τώρα που ο ψευδοπρωθυπουργός των κατεχομένων λέει «ξεχάστε τη Μόρφου» και τώρα που η Τουρκία που μας καλούσαν να εμπιστευτούμε μας απειλεί ξανα.

Από όλες τις κατηγορίες τους και όλη την πολιτική και ηθική τους αισχρότητα υπάρχει μία που με ταράζει προσωπικά σε βαθμό που θολώνει ολόκληρη η ύπαρξη μου από την οργή που μου προκαλεί. Είναι η κατηγορία ότι εμείς που δεν επιθυμούμε τον διζωνικό ρατσισμό στην πατρίδα μας είμαστε οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση». Το παρόν είναι και η απάντηση μου στους πράκτορες της κατοχής ανάμεσα μας και τους παρατρεχάμενους τους, αυτή τη θλιβερή πέμπτη φάλαγγα που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο...

***

Εμείς λοιπόν οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση» ονομαζόμαστε Σόλων, Άντρη, Παναγιώτης, Πέτρος, Χρήστος, Μάρω, Ανδρέας, Γιούλα, Στέλιος, Νικόλας, Έλενα, Ειρήνη... Χιλιάδες ψυχές. Έχουμε ονόματα, έχουμε παππούδες, γιαγιάδες, γονιούς, αδέλφια, συντρόφους, παιδιά, εγγόνια. Δεν είμαστε ανώνυμοι όπως μας παρουσιάζετε. Καταγόμαστε από την Πέτρα, από την Κερύνεια, από τον Ιερό Λάκκο, από τη Λύση, από τον Δαυλό, από τη Γιαλούσα από το Καπούτι. Τα χωριά μας έχουν ονόματα ελληνικά που η αισχρότητα των σφογγοκωλάριων σας δεν μπορεί να τα σβήσει. Ακούς Τάκη;

Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση» φύγαμε μια νύχτα ή μια μέρα από τους τόπους μας όπου ήμαστε άρχοντισσες, νοικοκύρηδες, αγρότες και αγρότισσες, ψαράδες, παπουτσήδες, δασκάλες, νέες και νέοι, παιδιά. Κουβαλούμε ακόμη μαζί μας το χώμα που προλάβαμε να αρπάξουμε, το κλωναράκι βασιλικού μαραμένο μέσα στο βιβλίο και τις ουλές από τις σφαίρες πάνω στα παιδικά μας κορμιά. Μίλα Ειρήνη... Και το κλειδί της εξώπορτας. Μίλα κύριε Γιάννη...

Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση» γίναμε πρόσφυγες στον ίδιο μας τον τόπο με ένα πάπλωμα μοναδική προίκα – μίλα μάνα μου – και μοναδικό φαΐ την ντομάτα που κρατούσε σφικτά η μητέρα μας σαν έτρεχε ανάμεσα στους βομβαρδισμούς κρατώντας μας από το χέρι. Μίλα Άντρη...

Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση» είδαμε τις μανάδες μας να πετρώνουν αργα και βασανιστικά στην προσμονή του πατέρα, τις γιαγάδες μας να φεύγουν πικραμένες και απαρηγόρητες όταν ο γιος τους δεν ήρθε ποτέ. Θάψαμε με πίκρα τα λίγα κοκκαλάκια που μας έδωσαν λέογοντας μας ότι αυτά ήταν ο αγαπημένος μας. Αρνηθήκαμε να κλείσουμε τα μάτια στην τρύπα που είχε το κρανίο καις τα σημάδια στα οστά των χεριών από τα σύρματα. Καταλαβαίνετε ότι τα οστά χαράκτηκαν από το πόσο σφικτά ήταν τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα; Μίλα φίλε μου που το όνομα σου είναι το μοναδικό που δε θα γράψω...

Χάσαμε τα πάντα! Την δουλειά και τον μόχθο μιας ζωής στην ξενιτιά για να αγοραστούν εκείνα τα υπέροχα περβόλια με τις λεμονιές και τα κίτρα κοντά στη θάλασσα. Μίλα Παναγιώτη...

Δεν φταίξαμε σε τίποτε. Δεν κάναμε κακό σε κανένα. Δεν πειράξαμε μουγιούδιν. Αντίθετως ακόμη και τον καιρό των συγκρούσεων στη δεκαετία του 60 πηγαίναμε στην Εληά για να εισπράξουμε τα χρωστούμενα για το ακόνισμα των υνιών. Μίλα παπά μου...

Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση» ζήσαμε σε παράγκες, σε αντίσκηνα, σε συνοικισμούς τρύπες και φτύσαμε αίμα για να αναστηθούμε χωρίς την παραμικρή βοήθεια από κανένα. Τα ψίχουλα που μας έσυρεν το κράτος-μπανανία, σας τα επιστρέφουμε με ευχαρίστηση και με τόκο όταν επιστρέψουμε άρχοντες και αφέντες στα χωράφια και τις βάρκες μας. Μίλα Αντώνη

Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση» ζήσαμε τον ρατσισμό σας προτού ανακαλύψετε τον όρο διζωνική για να μας κάνετε για δεύτερη φορά δεύτερης διαλογής πολίτες στον ίδιο μας τον τόπο. Είδαμε από μικροί τους κοστουμαρισμένους λιμοκοντόρους και ακούσαμε τους κενούς τους λόγους γεμάτους υποσχέσεις. Κάθε μία τους βούλιαξε στις λάντες των κακοφτιαγμένων τρώγλων στις οποίες μας ρίξατε, έλιωσε στο λιοπύρι των τενεκεδένιων αυτοσχέδιων μας παράγκων χωρίς νερό και χωρίς ρεύμα στις οποίες καταφύγαμε. Μίλα  Θεοδουλε...

Το κράτος-μπανανία και το οικονομικό «θαύμα» μετά την εισβολή το κτίσαμε εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση». Το κτίσαμε με ιδρώτα, δάκρυα και αίμα σέρνοντας τα πόδια μας στις ερήμους της Αραβίας, οργώνοντας τις θάλασσες σε μακρινά μέρη – μίλα θείε Μιχάλη – και δουλεύοντας στα σταφύλια, στα τυπογραφεία, στα εργοστάσια προτού ακόμη βγάλουμε μουστάκια, η μεγαλώσει το εφηβικό μας στήθος. Μιλάτε ξαδέλφια και καλαδελφές... Μίλα Κύπρο...

Οι γονιοί μας χρωστάνε ακόμη τα δάνεια που έκαναν τις τράπεζες να δρατζιάσουν και τους κλέφτες και λωποδύτες που τις διαφέντευαν να γίνουν ζάμπλουτοι. Κάποιοι κινδυνεύουν να  χάσουν σήμερα διότι οι αδηφάγοι καρχαρίες και οι πολιτικοί που τους προστάτευαν – ξέρετε αυτοί που θέλουν σήμερα να μας σώσουν με την «ανάπτυξη» τους και τα «μνημόνια λύσης» -εφάν τζιαι εσπάσαν τζιαι θέλουν τζι άλλα. Μίλα Κώστα...

Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση» αναγκαζόμαστε στα ήντα μας να ξενιτευτούμε για να βρούμε δουλειά. Μίλα Χρήστο... Βλέπουμε τα παιδιά μας να ξενιτεύονται διότι ο τόπος τους τα διώχνει και η καρδιά μας σπάζει. Τα δάκρυα μας στήλες άλατος στα μάγουλα μας και τα νύχια μας καρφιά στες παλάμες. Μίλα κυρία Χρυστάλλα... Αναγκαζόμαστε να σταματήσουμε τα παιδιά μας από τις σπουδές τους διότι τα χρήματα φτάνουν μόνον για να επιβιώσουμε. Καταλαβαίνετε άραγε τον πόνο μας; Μίλα κύριε Γιώργο...

Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση» θέλουμε όσο τίποτε άλλο να επιστρέψουμε στους τόπους μας, να οργώσουμε τα χωράφια μας, να ρίξουμε τα δίκτυα μας να καθαρίσουμε το παρεκκλήσι του χωρκού μας χωρίς την έννοια του στρατού κατοχής. Μίλα κύριε Παντελή...

Την ημέρα εκείνη αν ποτέ έρθει θέλουμε να περπατήσουμε πίσω. Τα αυτοκίνητα δεν κάμνουν για το δρόμο της επιστροφής. Θέλουμε να νιώσουμε κάθε βήμα, κάθε σταγόναν ιδρώτα κάθε αγκομαχητό στο ανήφορο των Πανάγρων. Θέλουμε να γονατίσουμε, να γελάσουμε, να κλάψουμε, να βουτήσουμε με τα ρούχα μέσα στη θάλασσα και να παουρίζουμεν σαν τους πελλούς από χαρά στο λιμάνι της Κερύνειας. Δεν είναι έτσι που θα κάμουμεν Πέτρο;

Θέλουμεν να δούμεν τα γκρίζα πλοία που τους έφεραν να τους παίρνουν πίσω και να παίρνουν και τα αναθθέματα μας μαζίν τους για το κακόν που εκάμαν. Θέλουμεν να ξεθάψουμεν τα κόκκαλα των παπούδων και των γιαγιάδων μας που το νεκροταφείον όπου επουλήσαν μας τον τάφον χρυσάφιν – ξέρετε αυτοί που κυρήσσουν την αγάπην – και να τα θάψουμε στα χωρκά μας.

Και να πιούμεν! Ακόμη και όσοι από εμάς δεν πίνουμεν. Να πιούμεν για όλες και όλους που δεν θα περπατούν ανάμεσα μας. Μπορεί και να μεθύσουμε. Δεν είναι έτσι Κώστα; Και να κάτσουμε στα τραπέζια μαζί με τον Σενέρ τον Ιμπραχήμ, τη Φαϊζέ, τη Τσινέλ, τον Κοραή, τον Χασάν, τον Χουσείν, την Σεμά και όλους τους άλλους φίλους μας που δεν ξέχασαν ποτέ ότι το Δίκαιο είναι δίκαιο μόνον όταν δικεδικείται και ασκείται για όλους και που αγωνίζονται καθημερινά ενάντια στην κατοχή. Και αν κάποιος τολμήσει να διανοηθεί να τους πειράξει θα σταθούμεν μπροστά τους. Δεν είναι έτσι που με έμαθες παππού;

Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση». Όταν μας πιάνετε στο στόμα σας να το πλυνίσκετε αθεόφοβοι. Εσείς οι βολεμένοι πράκτορες της κατοχής, με τις θεσούδες σας και τους παχουλούς μισθούς και τις επιχορηγήσεις των ΜΚΟ σας, με την θέσην στο κόμμαν, στην κυβέρνηση, στο διπλωματικό σώμα, στην ακαδημία, εσείς που το παίζετε κατατρεγμένοι και αδικημένοι από την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» όταν εσείς είστε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Ποθκιάντραποι έ ποθκιάντραποι!

Εμείς θέλουμεν να πάμεν πίσω στον τόπο μας χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό. Ούτε από εσάς, ούτε από Θεούς ούτε από Δαίμονες!

Υποσχόμαστε ότι τότε θα γράψουμεν τα ονόματα σας πάνω σε μαύρες πέτρες και θα τα σύρουμεν πίσω μας. Και ναι. Όλα τα ονόματα πιο πάνω ανήκουν σε αλήθινά πρόσωπα με σώματα, σάρκες και οστά, ψυχές με συνείδηση και μνήμη. Οι «δικοί μου» άνθρωποι. Γονιοί, θείες, θείοι, αδέλφια, ξαδέλφια, συμμαθητές, συνάδελφοι, γείτονες και γειτόνισσες, φίλες και φίλοι. Εμείς οι «βολεμένοι που δεν θέλουμε λύση»...

Η Λύση είναι μία και είναι κατεχόμενη! Και η Απελευθέρωση είναι η μόνη Λύση!

Εμείς οι "βολεμένοι" δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτε λιγότερο.

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com

~~~~~~~~~~~~