Η Κηδεία της Μάνας του Αγνοημένου Παλικαριού

 

 

Λένε ότι κανένας Έφορος

και κανένας Γερουσιαστής της Σπάρτης

δεν παρέστη στην κηδεία της μάνας του βασιλιά Λεωνίδα.

Μπορεί να ήταν από ντροπή, μπορεί και από τον φόβο

της κρυφής οργής που σιγόβραζε στην πόλη.

Το σκήνωμα συνόδευσαν στην νεκρική πυρρά

κάτι παλαιοί πολεμιστές, ασπρομάλληδες και φαλακροί

που σε αντίθεση με τα Σπαρτιατικά τα έθιμα

άφηναν τα δάκρυά τους να κυλούν

στα χαραγμένα από τον χρόνον μάγουλα...

 

Ο Παναγιώτης Αδάμου από την Τύμπου, δεν έχει την τύχη του βασιλιά Λεωνίδα. Το όνομα του δεν αντηχεί στην Ιστορία. Άγνωστος και αγνοημένος έζησε την σύντομη του ζωή στον τόπο μας. Κανένα βιβλίο δεν αναφέρει την θυσία του, κανένας αρμόδιος δεν τον μνημονεύει ή/και τον θυμάται. Μία γραμμή η παρουσία του στις λίστες των αγνοούμενων στρατιωτών των προδομένων Κυπριακών Θερμοπυλών. Μία γραμμή και για τον φίλο και συμπολεμιστή του – επίσης αγνοούμενο - Χριστάκη Ιωάννου από την Παρεκκλησιά.

 

{ Ο Παναγιώτης Αδάμου όρθιος μαζί με τον Μίκη Πασιά}

Τον Ιούλιο του 1974 οι δύο νέοι επάνδρωσαν το πενηντάρι πολυβόλο της μονάδας τους του 361 Τάγματος Πεζικού, καλύπτοντας την υποχώρηση των υπολοίπων. Από το ύψωμα «Σημαία» στην Άσπρη Μούττη του Πενταδακτύλου αντιμετώπισαν μόνοι τις προελαύνουσες δυνάμεις των Τουρκικών ειδικών δυνάμεων, δίνοντας πολύτιμο χρόνο στους συμπολεμιστές τους να απεγκλωβιστούν. Έκτοτε η τύχη τους αγνοείται.

 

Δεκάδες παιδιά και εγγόνια χρωστούν σήμερα την ύπαρξή τους στην αυτοθυσία των δύο εικοσάχρονων τότε νέων. Καμία ταινία δεν γυρίστηκε για την δράση τους, κανένα μετάλλειο ανδρείας δεν αποδόθηκε μετά θάνατον. Σιωπηλά η πολιτεία τους άφησε να χαθούν στην λήθη της λησμονιάς που όλα τα σκεπάζει στην νήσο των αγ(ρ)ίων. Η ίδια ακριβώς πωλητική για την δράση όλων των μονάδων της προδομένης Εθνικής Φρουράς, που το καλοκαίρι του 74 αντιμετώπισε στα μαρμαρένια αλώνια τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ. Ένας πόλεμος αγοούμενος, ένας  πόλεμος χωρίς ήρωες...

 

Στις 2 Ιουνίου φέτος κηδεύτηκε με τον καημό του γιου της η μάνα του Παναγιώτη κυρία Γιαννούλα. Η μάνα που ρωτούσε τον συμπολεμιστή του γιού της Μίκη Πασιά από το Γέρι αν και τα μαλλιά του δικού της γιου είχαν άραγε ασπρίσει. Κανένας επίσημος, καμία παρουσία της πολιτείας στην κηδεία. Της πολιτείας που είναι απασχολημένη να διορίζει «επιτρόπους», αλλά που αποκρύπτει μέχρι σήμερα τα αίτια των θανάτων των προδομένων παλικαριών και που αποδίδει σε συγγενείς μία φάλαγγα δακτύλων των αγαπημένων τους, υποβαθμίζοντας τα φρικτά εγκλήματα πολέμου του στρατού εισβολής, τάχα για «ανθρωπιστικούς λόγους».

 

Την κυρία Γιαννούλα συνόδευσαν στο μνήμα της οι φίλοι του γιού της, ασπρομάλληδες, γενειοφόροι και φαλακροί, έτσι όπως αρμόζει να συνοδεύεται η μάνα ενός ήρωα. Χωρίς φανφάρες και ψεύτικα λόγια πωλητικών λιμοκοντόρων. Με μόνον κατευόδιο τα γνήσια δάκρυα εκείνων που σε πείσμα των καιρών και των κενών συνθημάτων Δεν Ξεχνούν.

Σε έναν κόσμο που έχει χάσει την πυξίδα του εδώ και καιρό ζουν ακόμη ανάμεσά μας εκείνοι που στην ζωή των υπεράσπισαν Θερμοπύλες, χάνοντας φίλους αγαπημένους και την αθωότητα της νιότης. Κανένας θεσμός δεν τους περίθαλψε ποτέ για την άβυσσο που αντίκρυσαν, κανένα επιτροπάτο δεν παρακολούθησε τις χαροκαμένες μανάδες των νεκρών τους συντρόφων.

Όσαν παρπατά έναν Ευχαριστώ, τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που αρνούνται να ξεχάσουν και που διδάσκουν σε όλους και όλες μας με ανοικτές καρδιές πως η Φιλιά και η Αγάπη τους ενός για τον Άλλο είναι Αξίες Ακατάλυτες.

 

Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com

~~~~~~~~~~~~~