Ο Μαθητής μου από το Κουρδιστάν

(10 χρόνια πριν, εντός των τειχών Λευκωσία)

Ο Μεχμέτ παίζει στη αυλή με το Γιώργο. Ο ήλιος λάμπει φθινοπωρινός πάνω από τις στέγες της πόλης εντός των τειχών. Ηλιάζομαι στο τειχούδιν του σχολείου και η εικόνα ξεπλένει τα μάτια μου. Ο Κούρδος και ο Πόντιος, αχώριστοι φίλοι κλωτσούν μια μπάλα. Αισθάνομαι τυχερός, αισθάνομαι ευλογημένος καθώς παρατηρώ τούτα τα παιδιά να παίζουν. Βρίζονται στα τούρκικα, μαλώνουν, μονιάζουν, πειράζονται, αγκαλιάζονται. Και ο δάσκαλος που τους βλέπει ευγνομωνεί το σύμπαν και το επάγγελμα που τον διάλεξε. Αισθάνεται τυχερός που η δουλειά του ξεπλένει κάθε διάκριση, που τα μάτια του λούζονται την ανθρωπιά που μοιράζονται δύο προσφυγόπουλα σαν και αυτόν.

(5 χρόνια πριν, έξω από τα τείχη)

Ένας άλλος Μεχμέτ με αγκαλιάζει. Σπαράζουμε μαζί, εκείνος, εγώ και ολόκληρη η τάξη. Ο μικρός Μεχμέτ από το Κουρδιστάν φεύγει σήμερα από το σχολείο και ο ανοιξιάτικος ουρανός δεν μας γαληνεύει. Η Λευκωσία στάθηκε αφιλόξενη στην οικογένεια του, ο πατέρας του δε βρίσκει δουλειά. «Βρέθηκε δουλειά κάπου στα βουνά» μου ψελλίζει. Ο πατέρας ξυλοκόπος. Κλαίμε μαζί, βουβά μένουν τα αναφιλητά του δασκάλου, το μικρό προσφυγόπουλο ζεί ακόμη ένα αποχωρισμό. Κι ο πρόσφυγας μέσα στο δάσκαλο κρύβεται στην τουαλέτα για να κλάψει, για να αφήσει τα συναισθήματα να τον κονιορτοποιήσουν και να αισθανθεί ξανά μικρός.

(Λίγους μήνες πριν, στο φατσοδευτέρι)

Ο Μεχμέτ με χαιρετά από την Τουρκία. Θέλει μία βεβαίωση από το γυμνάσιο και μου ζητά μία χάρη. Δεν ξέρει ότι εκείνος μου κάνει τη χάρη και το αναθεματισμένο το φατσοδεύτερο που διαλύει τις φυσικές αποστάσεις ανάμεσα μας. Τον ρωτώ αν είναι καλά, αν είναι ασφαλισμένος, αν η οικογένεια του είναι εντάξει μέσα στην τρέλα του ισλαμοφασισμού. Με καθησυχάζει, ευτυχώς είναι ασφαλής μακριά από το Κουρδιστάν. Ο δάσκαλος αναπνέει ανακουφισμένος, στέλλει φιλιά και χαιρετίσματα μέσα από το δίκτυο σε εκείνον και τις αδελφές του.

(Χθες, Σιλώπη Τουρκία)

Η εικόνα του Μεχμέτ με βρίσκει το μεσημέρι μετά το σχολείο. Η φωτογραφία τόσο οικεία, σαν όλες τις φωτογραφίες των παιδιών του δημοτικού, μέσα σε έναν κήπο – δεν ξέρω γιατί πάντα οι φωτογράφοι διαλέγουν κάτι που να παραπέμπει στη φύση. Θα μπορούσε να είναι μαθητής μου. Πνίγομαι, δεν μπορώ να αναπνεύσω. Δεν μπορώ να αισθανθώ. «Πληγώθηκε σοβαρά από βολές από άρμα μέσα στο σπίτι του.» Οι ειδήσεις που διαβάζω απλώς δεν καταχωρούνται. «Οι εκκλήσεις της οικογένειας και των γειτόνων για ασθενοφόρο δεν εισακούστηκαν». Διαβάζω και δεν διαβάζω. Ο Μεχμέτ πέθανε αβοήθητος και εγκαταλειμμένος. Ο δάσκαλος παύει να υπαρχει, αποστασιοποιείται από την αφόρητη πραγματικότητα. Τα πάντα κυλούν σε δύο διαστάσεις, μαυρόασπρα σαν σε κόμικ, όπως τότε όταν ήταν τεσσάρων και έβλεπε τις βυθίσεις των πολεμικών αεροσκαφών δεξιά από το δρόμο.

(Σήμερα, ελεύθερη Λευκωσία)

Προσπαθώ ακόμη να συνέλθω. Ύπνος εφιαλτικός με βασανιστικά όνειρα γεμάτα σφαγές και βασανιστήρια. Ο προαιώνιος φόβος της επιδρομής και της βαρβαρότητας ξύπνησε ξανά μέσα στον ύπνο μου.

Και ο δάσκαλος εξεγείρεται. Αβυσσαλέα οργή τον πλημμυρίζει. Είναι δυνατόν τόσα χρόνια μετά και αυτός ο στρατός να συνεχίζει με την ίδια βαρβαρότητα; Είναι δυνατόν ανθρώποι στο τόπο μας να συνεχίζουν να εκθειάζουν αυτό το φασιστικό κράτος και τις πράξεις του; Να ορέγονται τη συνεργασία με τους φονιάδες; Να επιτίθενται σε όλους από εμάς που αντιστέκονται στην Κατοχή και τη βαρβαρότητα του επιδρομέα; Να αποσιωπούν τα εγκλήματα που έγιναν και γίνονται από τις ίδιες κάννες των αμερικανικών όπλων αυτού του στρατού;

Το αίμα του αθώου τούτου πάνω στες κεφαλές των.

Μεχμέτ, δέν ξεχνώ, δέν συγχωρώ!

Στους αμετανόητους δεν αξίζει καμία συγχώρεση...

Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com

~~~~~~~~~~~~~

Σημείωση
~~~~~~~~

Στη φωτογραφία ο Mehmet Mete 11 ετών. Ο Μεχμέτ σκοτώθηκε στη Σιλώπη της Τουρκίας στις επιχειρήσεις του Τουρκικού στρατού ενάντια στον Κουρδικό λαό.