Ήταν Άνοιξη κι Ήμουν Παιδί όταν με Βίασαν

 

Έλαβα και δημοσιεύω αυτούσιο το κείμενο ενός Φίλου Καλού και Αγαπημένου και Αδελφού Ψυχοναύτη. Με παρακάλεσε να το δημοσιεύσω. Οι συντακτικές αλλαγές και η επεξεργασία του κειμένου δικές μου.

 

Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com

~~~~~~~~~~~~~

Ήταν Άνοιξη κι Ήμουν Παιδί όταν με Βίασαν

 

 

 

Για όλα τα θύματα Βιασμού που βιάζονται δύο φορές. Μία κατά την απεχθή πράξη και μία όταν τολμήσουν να ανοίξουν το στόμα τους.

 

Τα όσα θα γράψω πιο κάτω τα γνωρίζουν ελάχιστοι Αγαπημένοι/ες μου. Δεν τα έχω μοιραστεί ποτέ ούτε με τους γονείς μου, ούτε με τα αδέλφια μου, ούτε με τα παιδιά μου. Το κλίμα των ημέρων τα ξύπνησε ξανά με διάφορους τρόπους μέσα μου. Τα γράφω για να ξορκίσω το δημόσιο Χτικιό. Και τον καννιβαλισμό των θυμάτων. Είναι η προσωπική μου πορεία στην Κόλαση και το όποιο Καθαρτήριο.

 

A riveder le stelle

Για να Ξαναδούμε τα Αστέρια...

 

Ήμουν παιδί και ήταν άνοιξη όταν με βίασαν. Θυμούμαι τον χώρο, τον ουρανό και την μυρωδιά των λουλουδιών στην αυλή.

 

Οι δύο ενήλικες που με κρατούσαν από τα χέρια και ο τρίτος που μου έβαζε στον πισινό το πλαστικό αντικέιμενο ήταν αόρατοι. Ούτε και κατάλαβα πώς βρέθηκα στα σκαλιά του πίσω μέρους της αυλής τους. Ακόμη δεν θυμάμαι. Όπως και δεν θυμάμαι τι έκανα μετά. Όπως και για τριάντα χρόνια δεν είχα καμία απολύτως ανάμηση του γεγονότος. Ναι, το ψυχικό μούδιασμα, η αβάσταχτη ικανότητα της ψυχής μας να σβήνει τα οδυνηρά για να μας διαφυλάσσει κράτησε μέσα μου τρεις δεκαετίες. Στην πορεία μεγάλωσα και το Τραύμα, εναποτέθηκε μαζί με όλα τα άλλα τραύματα της ζωής μου στον Θώρακα που έκτιζα ανεπαίσθητα σαν πανοπλία για να με προστατέψει από τα φαντάσματα. Η έξις στην Γυμναστική και την ενδυνάμωση, ωσάν να μπορεί κάποιος να προστατευτεί μέσω της, η ενασχόληση με τις πολεμικές τέχνες, διότι ο Μπρους Λη έδερνε δεκάδες και η πανταχού παρούσα υφέρπουσα καχυποψία και έλλειψη εμπιστοσύνης. Η συνεχής μεταφορά σε άλλους των αισθημάτων απόρριψης και προδοσίας. Και η σταθερή μελαγχολία και το σκύψιμο της πλάτης. Το βάρος του κόσμου. Το βάρος μίας διαρκούς και διαχρονικής παραβίασης της Ύπαρξης σε έναν κόσμο για αγρίους του οποίου ο Βιασμός ήταν ένα από τα πολλά που υπέστηκε το μικρό παιδί που ήμουν κάποτε.

 

Ώσπου έσπασα...

 

Στην Τρίτη δεκαετία της ζωής μου και μετά από πολλές περιπλανήσεις πνευματικές, σωματικές και άλλες η Αγία Τριάς: Ψυχή, Πνεύμα, Σώμα μου πλάνταξε. Και με έσυρε στην Κόλαση...

 

Lasciate ogni speranza voi ch’intrate!

Αφήστε κάθ ελπίδα σεις που μέσα πάτε.

 

Κάθε μέρα της ζωής μου ήταν ένα μαρτύριο. Ζούσα σε ένα εσωτερικό Πανικό, ο οποίος και έπνιγε κάθε δραστηριότητα της ζωής μου. Πέθανα με κάθε δυνατό τρόπο μέσα στο μυαλό μου. Οι γνωσεις Βιολογίας μου πολλές και οι θάνατοι το ίδιο. Ο Φόβος ότι θα πεθάνω διέλυσε κάθε δυνατότητα λογικής μέσα μου.

 

Απευθύνθηκα λοιπόν στην Επιστήμη, η οποία μέσω ενός ιατρού της μου συνέστησε ψυχοφάρμακα. Για καλή μου τύχη είχα ήδη διαβάσει αρκετά και είχα ως εθελοντής γνωρίσει πολλούς ασθενείς που τα λάμβαναν. Και έτσι πήρα τον δύσκολο δρόμο της Αυτογνωσίας μέσα από την στήριξη Φίλων και Αγαπημένων, μέσα από μία Φυσική Ολιστική Θεραπευτική σχέση που με οδήγησε στο μεταίχμιο.

 

Είναι εκείνη η μέρα σε ένα γραφείο που με ρώτησες την ερώτηση που ξεκλείδωσε τον Γόρδιο Δεσμό. Δεν ξέρω πώς σου ήρθε και την άρθρωσες αλλά η ερώτηση ξεκλείδωσε την Κόλαση.

 

Και η Κόλαση άρχισε σιγά σιγά να αναδύεται σε όλο της το μεγαλείο.

 

Αρχικά το σώμα – το σώμα θυμάται – έπρεπε να εγκαταλείψει πίσω του την προσπάθεια να γίνει άντρακλας. Παρά τις προσπάθειες δεν τα κατάφερα ποτέ. Και μετά το πνεύμα άρχισα να σπουρτά ακατανόητες εικόνες. Όνειρα που παρουσίαζαν ένα χαρακτηριστικό αντικείμενο. Πλαστικό. Ακατανόητο πού βρισκόταν και τι γύρευε.

 

Ήταν άνοιξη όταν θυμήθηκα. Είχα πάρει μία τεράστια δόση μίας ιθαγενούς ψυχοδηλωτικής ουσίας από μια μακρινή ήπειρο στο ίδιο γραφείο που με είχες ρωτήσει. Και πήρα και μουσική από την Κρήτη να ακούσω. Και η εμπειρία άρχισε και βρέθηκα να είμαι μέσα στον πίνακα του Ντάλι σταυρωμένος. Και χάθηκα στο Φως και στην Γαλήνη. Όταν επέστρεψα σηκώθηκα να φύγω και μου είπες:

 

Μείνε ακόμη λίγο...

 

Και έμεινα. Είχες αλλάξει; Είχα αλλάξει; την μουσική, δεν θυμάμαι. Και το αναθεματισμένο το didgeridoo με άρπαζε από τα πόδια και με συντρόλιζε στην Κόλαση, στον Παράδεισο και στους εμετούς. Μία θάλασσα εμετούς που δεν προλάβαινες να καθαρίσεις, να αλλάξεις τις κούππες. Θανάσης Βέγγος αρχετυπικός, τα γράφω και τα θυμάμαι.

 

Κι ύστερα ήρθαν τα μουστάκια. Μια θάλασσα μουστάκια, κιτρινισμένα από το τσιγάρο, ανδρικά, μια μυρωδια΄αντρίλλας, μια παρεξήγηση Ύπαρξης. Κι η Αηδία. Κι ο πόνος στους δύο μεγάλους μυες του στήθους. Ο πόνος που δεν σταματούσε. Και τα χέρια που ανοίγονταν να καρφωθούν στο σταυρό του Ντάλι. Και βρέθηκα ξανά σε μια αυλή, μύριζε λουλούδια και δυο ενήλικες με κρατούσαν από τα χέρια και ο τρίτος μου έμπηγε στον παιδικό πισινό ένα πλαστικό αντικείμενο. Και δεν μπορούσα καν να θυμώσω.

Τότε παρουσιάστηκε Εκείνη, η Θεία που αγαπούσα και με αγαπούσε και ήταν ήδη νεκρή και μου είπε με την γλυκύτητα που την διέκρινε σε ολόκληρη της την Ζωή: «Είναι εντάξει να θυμώσεις».

 

Και θύμωσα, και ούρλιαζα, και στις φαντασιώσεις μου τους έσφαξα και τους τρεις με έναν μπαλτά, και έκλαψα και τους έκανα εμετό, ξανά και ξανά. Και θυμήθηκα τις εκφράσεις των προσώπων τους, τα λόγια που έλεγαν ο ένας στον άλλο, την απουσία Συνείδησης για τις πράξεις τους. Και τέλειωσα με μία κραυγή που νόμιζα ότι έσκισε το στήθος μου και βρέθηκα μπροστά στο ΩΝ για μία απειροελάχιστη στιγμή. Και επέστρεψα. Και με συνόδευε ένας Λύκος, ολόκληρη η ύπαρξη μου ένας Λύκος. Και Άλογα να τρέχουν Ελέυθερα σε πεδιάδες μιας άλλης ηπείρου. Και κοιμήθηκα για πρώτη φορά μετά από καιρό σαν εκείνο το παιδάκι το αθώο το άβγαλτο.

 

Μια κοινωνία Βιαστών θα Βιάζει. Νομοτελειακά. Και όσοι αναρωτιέστε γιατί τα θύματα του Βιασμού δεν το λένε «εγκαίρως» έχετε ίσως μία απειροελάχιστη ιδέα εάν έχετε φτάσει ως εδώ. Γι αυτό και τα θύματα των Βιασμών ελκύονται αόρατα και ανεξίτηλα μεταξύ των και στις τρυφερές ώρες του Έρωτα, μέσα από την Ηδονή και την κατάργηση του Θανάτου μοιράζονται κρυφά μέσα στα σκοτεινά τα Πάθη τους και ξέρουν ο ένας, η μια για τον άλλο σε όλους τους συνδυσμούς της συνεύρεσης ανάμεσα σε έκπτωτους αγγέλους ότι μόνον η Τρυφερότητα μπορεί να απαλύνει το Τραύμα. Ξέρουν επίσης ότι ανάπηροι ψυχικά θα πορευτούν κι ότι ανάπηροι έχουν απωλέσει το πρωτόκτιστο κάλλος και ότι σαν ζώα που γερνούν θα γλύφουν τις πληγές τους, με Αξιοπρέπεια,αν τα καταφέρουν. Κι ότι αυτή η Αξιοπρέπεια είναι η μεγαλύτερη Νίκη απέναντι στους παλαιούς και τους νέους επίδοξους Βιαστές της. Γι αυτό και είναι πρώτη:

 

ΧΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

 

ΤΙΤΛΟΣ 1

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

 

Αρθρο 1

 

Ανθρώπινη αξιοπρέπεια

 

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι απαραβίαστη. Πρέπει να είναι σεβαστή και να προστατεύεται.

 

Τα θύματα των Βιασμών δεν ζητούν την κατανόησή σας διότι δεν μπορείτε να τα κατανοήσετε. Ούτε και τον υποκριτικό σας οίκτο και το βλέμμα με το περιεχόμενο «μάνα μου ρε τι του συνέβηκε». Ζητούν να σταματήσετε να τα Βιάζετε!

 

Πώς τα θυμήθηκα όλα τούτα ξανά σαν έρχεται η Άνοιξη; Γιατί αναδύεται ο Καμπανέλης;

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου

με το καθημερνό της φόρεμα

κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.

Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

 

Κοπέλες του Άουσβιτς,

του Νταχάου κοπέλες,

μην είδατε την αγάπη μου;

 

Είναι που θέλετε να μου ξαναμπήξετε κάτι πλαστικό χωρίς να το έχω ζητήσει.

Είναι σχεδόν Άνοιξη, είμαι ενήλικας και δεν θα σας το επιτρέψω.