Μαθητευόμενοι Μάγοι-Περιστερές στην Σκακιέρα με το Τουρκικό Κράτος

Ανάμεσα στις τάξεις του ΔΗΣΑΚΕΛισμού και των διαφόρων παραφυάδων και παρατρεχάμενων τους παρατηρείται μία λυσσαλέα προσπάθεια να προωθηθεί η ιδέα της τελικής λύσης του Κυπριακού. Όταν τα επιχειρήματα αυτής της θλιβερής συμμορίας καταρρεόυν μέσα από τους καθημερινούς πάτσους που δέχονται από την ‘Αγκυρα και τον Αττιλάρχη της η συμμορία καταφεύγει πάντοτε στο μοναδικό είδος  δημόσιου λόγου πο διαθέτει: Την επιθετικότητα προς όλους όσους αντιστέκονται στο ρατσιστικό έκτρωμα που προάγουν και την σοφιστεία κάθε είδους για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Ανάμεσα στις επικρατούσες σοφιστείες τις οποίες έχουν εφεύρει είναι και η σοφιστεία του «42 χρόνια είναι πολλά» έτσι ώστε να δικαιολογήσουν την άνευ όρων υποταγή τους και την πλήρη τάυτιση τους με τους σχεδιασμούς των διεθνών τους πατρόνων. Η μικρότητα των μαθητευόμενων μάγων ανασύρει ακόμη και τον Αριστοτέλη για να δικαιολογήσει την «κλήρωση» ως μέθοδο επίλυσης διαφορών στο νέο εκτρωματικό κράτος. Οι σοφιστείες δεν σταματούν. 

Μπροστά στην αδυναμία τους να αθρώσουν οποιονδήποτε λόγο ενάντια στον φασισμό της Άγκυρας ανακαλύπτουν «ειδικές ζώνες που θα ανήκουν στην κεντρική κυβέρνηση», «κριτήρια γλώσσας τα οποία θα ισχύουν στα δύο συνιστώντα στέιτς» και πολλά άλλα φαιδρά τα οποία βεβαίως βεβαίως δεν αρθρώνουν ποτέ επισήμως και γραπτώς αλλά διαρρέουν κατά το δοκούν στις εφημερίδες της αρεσκείας τους την ίδια ώρα που προωθούν την εικόνα του ψεύτη που μας κυβερνά ως του μέγιστου σκληρού διαπραγματευτή ο οποίος θα αναγκάσει την Τουρκία «να δείξει την αδιαλλαξία της». Αυτά ενώ τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη παραβιάζουν τον εναέριο χώρο της «εκλιπούσας» δημοκρατίας.

Στον πλανήτη υπάρχουν τέσσερις μόνο χώρες οι οποίες έχουν μάσα από την ιστορία κληρονομήσει το σκέπτεσθαι και τους μηχανισμούς αυτοκρατοριών. Πρόκειται για το Ηνωμένο Βασίλειο, την Κίνα, την Ρωσία και την Τουρκία. Οι τέσσερις αυτές χώρες αποτελούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη συνέχεια χιλιετών αυτοκρατοριών με τους θεσμούς τους και με τον μηχανισμό τους. Στον μηχανισμό αυτό κυρίαρχη θέση έχει το διπλωματικό σώμα αλλά και η ικανότητα χάραξης μακροχρόνιας πολιτικής. Ενα κλασικό παράδειγμα αυτής της πολιτικής το οποίο κατατρέχει ακόμη τους δόλιους καλόπιστους ιθαγενείς αυτού του τόπου είναι το περίφημο «Ουδέποτε»! του υπουργού αποικιών του στέμματος Henry Hopkinson το 1954. (1) Η αυτοκρατορική προσέγγιση επιτρέπει στα εκάστοτε εκτελεστικά όργανα να διαμορφώνουν την πολιτική του κράτους με τρόπο ώστε ο στόχος να υλοποιείται ακόμη και όταν μοιάζει αυτός να αλλάζει. Για την αυτοκρατορική σκέψη τα 42 χρόνια των μαθητευόμενων μάγων μας είναι μία σταγόνα στον ωκεανό διότι γνωρίζουν μέσα από την πρακτική αιώνων ότι ο μοναδικός σχεδιασμός που έχει σταθερό αποτέλεσμα είναι ο μακροχρόνιος. Όσον και αν οι αυτοκρατορίες και οι κληρονόμοι τους προσαρμόζουν τα σχέδια τους στο εδώ και τώρα δεν παύουν να κινούνται μέσα σε ένα πλαίσιο μακροκοσμικό σε αντίθεση με τους μιρόνοες που μας κυβερνούν οι οποίοι άγονται και φέρονται από την δική τους προσωπική αλαζονεία και μικρότητα.

Το Τουρκικό κράτος ως κληρονόμος τόσο της Βυζανιτνής αυτοκρατορίας και των θεσμών της – διατηρώντας ουσιαστικά ανέπαφο το διπλωματικό της σώμα ακόμη και μετά την κατάκτηση – όσο και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας είναι ένα κράτος με παράδοση τόσο στην διπλωματία όσο και στους ελιγμούς στην διεθνή σκακιέρα εκμεταλλευόμενο όλα όσα έχει να προσφέρει προς πάσα κατεύθυνση. Οι ρηχές αναλύσεις γεωστρατηγικών φωστήρων ανάμεσα μας οι οποίες παραγνωρίζουν αυτή την παράμετρο και υποβαθμίζουν την ανάλυση σε «γεωστρατηγικά συμφέροντα και εξυπηρετήσεις», διότι μόνον αυτόν τον τρόπο διπλωματίας γνωρίζουν, μας έχουν οδηγήσει δυστυχώς στο σήμερα.

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και σήμερα το Τουρκικό κράτος ορμώμενο από την αυτοκρατορική ιστορία του κινείται προς την υλοποίηση των βλέψεων του σε Αιγαίο, Ιράκ, Συρία και Κύπρο. Η πολιτική αυτή είναι αναλοίωτη ουσιαστικά πριν από τις αρχές του 20^ου αιώνα. Οι σταθμοί και τα εμπόδια προς αυτή την κατεύθυνση δεν μετακίνησαν ούτε μέτρο τους στόχους. Αντιθέτως αναλύοντας την πολιτική του Τουρκικού κράτους τα τελευταία 100 χρόνια βλέπουμε τις ίδιες μεθόδους - ανεξαρτήτως ηγέτη - να εφαρμόζονται με μαθηματική ακρίβεια:
Αμφισβήτηση περιοχών, εκμετάλλευση της παρουσίας Τουρκογενών πληθυσμών, εφέυρεση τους ακόμη και όταν δεν υπάρχουν με όπλο την θρησκεία, χρήση δούρειων ίππων και στην τελική φάση στρατιωτική επέμβαση της οποίας προηγείται ή ακολουθεί δημογραφική αλλοίωση της περιοχής.

Την εισβολη στην Κύπρο ενέκριναν οι «καλοί Λαϊκοί Ρεπουπλικάνοι» του Μπουλέντ Ετζεβίτ.

Το modus vivendi του Τουρκικού κράτους είναι γνωστό, σαφές και αποτελεσματικό. Μπροστά σε αυτόν μόνον το Θουκυδιδειον «αντίπαλον δέος» έχει φανεί αποτελεσματικό μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Μόνον όταν το κόστος είναι μεγαλύτερο από το κέρδος νουθετείται ο Τουρκικός αυτοκρατορικός επεκτατισμός. Το τουρκικό κράτος δεν είναι πανίσχυρο όπως πολλοί θέλουν να το παρουσιάζουν αλλά έχει σχεδιασμό, μέθοδο και μέσα για την υλοποίηση των σκοπών του. Και στην πολιτική σκακιέρα είναι έτη φωτός μπροστά από τους πολιτικάντηδες λιμοκοντόρους που μας κυβερνούν και τους μαθητευόμενους τους μάγους μέσα στα κόμματα και το διπλωματικό σώμα. Συγκρίνετε απλώς τον Νταβούτογλου και την πολιτική του σκέψη – όσον και αν διαφωνούμε με αυτήν – με τον Γιαννάκη που ποτέ δεν έγινε Ιωάννης. Και τους δύο Γιαννάκηδες...

Η πολιτική των μαθητευόμενων μας μάγων από την εποχή του Μακάριου μέχρι σήμερ απαραμένει και αυτή αναλλοίωτη. Νομίζουν ότι θα εμπλέξουν τις Μεγάλεις Δυνάμεις προς όφελος των συμφερόντων μας – όπως βέβαια τα αντιλαμβάνοντια οι ίδιοι – και ότι θα παίξούν το παιχνίδι αυτό χωρίς κόστος διότι αληθινά πιστεύουν ότι μπορούν να πλοηγήσουν μέσα στην διεθνή πολιτική σκακιέρα με τον ίδιο τρόπο που πορεύονται στο εσωτερικό. Πιστεύουν αληθινά ότι μπορούν να το κάνουν. Πιστεύουν και αυτό είναι τραγικό ότι είναι τόσον έξυπνοι και ικανοί την στιγμή που δεν μπορούν να τιθασεύσουν την προσωπική τους έπαρση και αλαζονεία. Παρακολουθήστε όποιονδήποτε από τους μαθητευόμενους μας μάγους να μιλά δημόσια στο εσωτερικό. Πρόκειται για μία απίστευτη θεατρική παράσταση μεγαλομανίας η οποία ενίοτε οδηγεί και στα εξής:

 

https://www.youtube.com/watch?v=vQt-L5aGLLQ

Στην Ρωσία υπάρχει ένα ρητό που περιγράφει ακριβώς αυτή την νοοτροπία των μαθητευόμενων μάγων-τσαρλατάνων στο χώρο της πολιτικής και της διπλωματίας:

«Πάιζει σκάκι σαν το περιστέρι. Πετά από δω κι απ’ πάνω από την σκακιέρα, ρίχνει τα πιόνια και χέζει πάνω. Στο τέλος πανηγυρίζει ότι νίκησε...»

Αυτή είναι και η οδυνηρή πραγματικότητα των μαθητευόμενων μάγων που μας οδηγούν με ακρίβεια στην υλοποίηση των στόχων του Τουρκικού κράτους.

Παίζουν σκάκι σαν τα περιστέρια. Πετούν απ’ εδώ κι απ’ εκεί πάνω από την σκακιέρα, ρίχνουν τα πιόνια και χέζουν πάνω. Στο τέλος θα πανηγυρίζουν ως άλλοι Μακάριοι και θα μας λεν: «Νενικήκαμεν!»

Από τον Μακάριο στον Αναστασιάδη δεν έχουν μάθει απολύτως τίποτε...

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com

~~~~~~~~~~~~

Πηγές – Σημειώσεις

~~~~~~~~~~~~~~~

1. “It has always been understood and agreed that there are certain territories in the Commonwealth which, owing to their particular circumstances can never expect to be fully independent”

 Από:

Severed States: Dilemmas of Democracy in a Divided World

Robert K. Schaeffer, Rowman and Littlefield Publishers, 1999, p.183