• Η οργάνωση 17 Νοέμβρη και "οι αόρατοι"
• Στις ραδιενεργές σήραγγες
Ρουφώντας και καταβροχθίζοντας το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα με τίτλο "Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη"
πατώ φρένο κάθε τόσο για να επεργαστώ τα δικά μου προσωπικά βιώματα και
αναμνήσεις που πυροδοτούνται από το καταπληκτικό του κείμενο.
Αναδύονται σε μια δίνη που περιστρέφεται γύρω από σταθερές αξίες. Εκεί
στο κέντρο οι εικόνες είναι καθαρές γιατί η υφή τους υπερβαίνει την
οπτική. Εκεί, η Θεά Μνημοσύνη τηρεί την συνοχή του Σύμπαντος με μια
αλληλουχία όχι μόνο εικόνων μα γνώσεων και επιγνώσεων, βιωμάτων ήθους
και αρχών.Ένα από θέματα στα οποία επιστρέφει κάθε τόσο ο συγγραφέας είναι η δεξιότητα του να είσαι αόρατος. Δεν αφορά την απόκρυψη, αλλά την εξαφάνιση ενόσω είσαι σε κοινή θέα. Αφορά την ανάγκη που έχουν τα άτομα που βρίσκονται στην παρανομία, αντάρτες, καταζητούμενοι ή και πολλοί άλλοι άνθρωποι που είναι κατατρεγμένοι ή καταπιεσμένοι, να "διακτινίζονται" και να χάνονται ενώ ακόμα βρίσκονται μες το οπτικό ή κοινωνικό πεδίο, να διαλανθάνουν της προσοχής από διώκτες ή και τυχαίους παρατηρητές.
Στη ζωή μου χρειάστηκε πολλές φορές να ανακαλύψω και να επιστρατεύσω κάποιες από αυτές τις δεξιότητες, και για μένα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο γιατί στις πλείστες κοινότητες όπου κατοίκησα ήμουν ή γνωστός, ή πολύ εύκολα αναγνωρίσιμος. Είχα όμως συχνά να επωμιστώ ευθύνες και καθήκοντα που απαιτούσαν το να περάσω απαρατήρητος, να γίνω προσωρινά αόρατος.
Κάποιες από αυτές τις δεξιότητες είναι επιφανειακά στοιχεία συμπεριφοράς, ντύσιμο, φέρσιμο, δραστηριότητα, κλπ. αλλά τα πλείστα δεν είναι μόνο μια εξωτερική αλλαγή• απαιτούν μια κάποια εσωτερική ψυχολογική ευλυγισία. Κατ' ουσίαν, είναι πολύ δύσκολο να επιτύχεις στο να είσαι οπτικά ή κοινωνικά ένας χαμαιλέων αν δεν είσαι πλήρως αφοσιωμένος σε ψυχολογική αυτογνωσία.
Αυτό απαιτεί ακριβώς το αντίθετο της ψεύτικης ή κίβδηλης περσόνας - δεν απαιτεί υποκρισία, μα ηθοποιία, με την κυριολεκτική έννοια του ποιείν ήθος. Απαιτεί ριζοσπαστική, σχεδόν ανυπόφορη ειλικρίνεια με τον εσωτερικό εαυτό, μια αποδοχή ακόμα και των πιο αποκρουστικών, προσβλητικών, απαίσιων, κτηνωδών ή απορριπτέων στοιχείων που μπορεί να βρίσκονται μέσα μας, μια ικανότητα (και προθυμία) κατανόησης και ανάπλασης των ώστε αυτά να υπηρετήσουν τον σκοπό της φαινομενικής μετάλλαξης. Το βλέμμα που σε παρατηρεί πρέπει να μην μπορεί να ανακαλύψει εκείνη την "προσωπική σπίθα" που σε χαρακτηρίζει ως άτομο, ή ως λειτουργό ταγμένο σε κάποιο σκοπό. Ακόμα καλύτερα, αν μπορείς να μεταδώσεις την οπτική και ψυχική εικόνα παντελούς απουσίας κάποιου συνειδητού όντος.
Μερικές φορές το δικό σου βλέμμα πρέπει να αφεθεί "αφηρημένο" - να μεταδίδει αποχαύνωση και έλλειψη συνείδησης. Μερικές φορές το πρόσωπο χρειάζεται να δείχνει παλαβό, χαζό, ανίκανο για σκέψη ή δράση. Πολλές φορές η κίνηση του σώματος και οι χειρονομίες, οι λέξεις, χρειάζεται να μεταδίδουν μια άλφα εικόνα και ταυτόχρονα να υποβάλλουν τον παρατηρητή σε μια μορφή υπνωτισμού όπου βιώνει "την πιο ανιαρή ταινία της ζωής του"• εικόνες και στιγμές που είναι αδύνατον να τις καταγράψει ή να τις ανακαλέσει. Η εικόνα που βλέπει ο παρατηρητής - το αντικείμενο του, εσύ - δεν πυροδοτεί ούτε ένα μόριο της δικής του αυτοαντίληψης: η παρατήρηση του καταλήγει στο "δεν είδα τίποτα".
* * *
Οι φήμες ήταν αρκετά έντονες, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί άτομο να τις επιβεβαιώσει ή να μας δώσει συγκεκριμένες πληροφορίες. Μιλούσαν για ένα σύμπλεγμα από σήραγγες που υποτίθεται βρισκόταν κάτω από το κέντρο της πανεπιστημιούπολης. Σε κάποια πτέρυγα αυτού του συμπλέγματος υποτίθεται οι αρχές φύλαγαν ένα άρμα μάχης που το είχαν "ταγμένο" ειδικά για μάς, για την επόμενη φορά που οι διαδηλώσεις και καταλήψεις θα λάμβαναν "ενδιαφέρουσες" διαστάσεις.
Το κέντρο της πανεπιστημιούπολης έχει έκταση περίπου ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο και περίπου πενήντα πολυόροφα κτίρια. Που να ψάξουμε να βρούμε τις σήραγγες από μόνοι μας; Και πως; Έπρεπε νά'βρουμε κάποιον που ήξερε.
Έκαμα δύο χρόνια να 'βρω επιβεβαίωση για την ύπαρξη τους, και τελικά ηύρα μια από τις εισόδους στις σήραγγες. Ναι, ήταν πραγματικές! Κατάφερα να μπώ μια φορά μέσα ακολουθώντας τις οδηγίες που μας έδωσε μια σύντροφος πληροφοριοδότης. Και βρέθηκα εκεί μέσα ακόμα μια φορά εντελώς κατά λάθος! Είχα χαθεί μες το υπόγειο ενός εργαστηρίου χημείας και άνοιξα την πόρτα που νόμιζα οδηγούσε σε κάποιες παραμελημένες τουαλέτες, μα ανακάλυψα πως ήταν ακόμα μια είσοδος στις σήραγγες.
Η τρίτη φορά ήταν και η πιο ζουμερή. Είχα εργοδοτηθεί ως "έμπιστος χαμάλης" για να αδειάζω τα έγγραφα από το κτίριο της Διοίκησης και να τα παίρνω για ανακύκλωση. Ήταν σε τεράστιους κάλαθους με τροχούς, περίπου δύο κυβικά μέτρα ο καθένας, σαν μικρά βαγονάκια. Τρία-τέσσερα βαγόνια κάθε φορά, δύο φορές την εβδομάδα. Πάντα ανάμεσα τους ήταν και ένα βαγόνι γεμάτο με χαρτί σε λεπτές λωρίδες - ήταν τα έγγραφα που είχε μασήσει το μηχάνημα τεμαχιοποίησης (shredder) που ξέσχιζε όλα τα ευαίσθητα έγγραφα. Την πρώτη φορά που με πήρε ο επιστάτης να τα παραλάβουμε σχεδόν κατούρησα πάνω μου: πρώτα με υπενθύμισε την νομική μου δέσμευση για εχεμύθεια, και μετά μου έδειξε την είσοδο της σήραγγας κάτω από το κτίριο της Διοίκησης, ακριβώς δίπλα από το Αστυνομικό Τμήμα! Από εκεί θα παραλάμβανα τα βαγονάκια και θα τα έπαιρνα στο φορτηγό να τα πάρει για ανακύκλωση.
Εξερεύνησα μόνο μικρές αποστάσεις της σήραγγας σε κάθε μια από τις δύο άλλες εισόδους, αλλά για λόγους ασφάλειας έπρεπε να αποφύγω εκείνη στο κτίριο Διοίκησης σε ώρες μη-εργασίας. Ήταν αρκετά χρήσιμη εμπειρία: δημιουργήθηκε ένας νοητικός χάρτης μέσα μου και συγκρίνοντας τον με τον χάρτη επί (και όχι υπό) του εδάφους, μια μέρα κατάφερα να μπώ από ένα κτίριο και να βγώ από άλλο! Άρχισα να αισθάνομαι σαν την Αλίκη σε μια σκοτεινή εκδοχή της Χώρας των Θαυμάτων.
Και προς τί όλα αυτά;
Το κίνημα καταλήψεων σε πανεπιστήμια είχε αρχίσει να παίρνει φόρα πάλι. Τρεις από τις κύριες εστίες ανάφλεξης ήταν η οικονομική υποστήριξη των πανεπιστημίων προς τους θεσμούς της ρατσιστικής Ν. Αφρικής με το καθεστώς της Διζωνικής Απάρταϊντ, η συμμετοχή των πανεπιστημίων σε προγράμματα επιστημονικών ερευνών και τεχνικών κατασκευών όπλων για το Πεντάγωνο, και η απειλούμενη, τότε, στρατιωτική εισβολή των ΗΠΑ στην Κεντρική Αμερική. Ήταν τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Η πανεπιστημιούπολις μας ήταν μια από τις πιο πολιτικά δραστήριες από πλευράς μαζικού Κινήματος, και οι κινητοποιήσεις μας συχνά πυροδοτούσαν αναταραχή σε εκατοντάδες άλλες σχολές στην Ανατολική ακτή των ΗΠΑ. Με τις καταλήψεις διαμαρτυρίας την Άνοιξη είχαμε κλείσει 180 πανεπιστήμια και σχολές.
Λίγο πριν την πιο πρόσφατη κατάληψη του κτιρίου Διοίκησης, είχαμε δημοσιεύσει μυστικά έγγραφα που απεδείκνυαν ότι και το δικό μας πανεπιστήμιο συμμετείχε σε στρατιωτική συνεργασία με το Πεντάγωνο, την οποία συνεκάλυπταν ως "επιστημονική έρευνα". Είχαμε δημοσιεύσει τα ονόματα των αγαστών "επιστημόνων" που συμμετείχαν στη συνεργασία, μαζί με τα τεράστια ποσά δολλαρίων που εισέπρατταν και το περιεχόμενο της "αγνής επιστημονικής" τους εργασίας.
Σε μια επερχόμενη κατάληψη ή σύγκρουση στην πανεπιστημιούπολη, οι σήραγγες θα μπορούσαν να είναι σωτήριες ως καταφύγιο για τα πλήθη, αν υποστούμε σοβαρή και βίαιη επίθεση. Επίσης θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν σε κάποια από τα κρυφά εργαστήρια των οποίων την ύπαρξη γνωρίζαμε αλλά δεν τα βρίσκαμε.
Με την σύντροφο μου Sue ξεκινούμε ένα απόγευμα να εξερευνήσουμε μια νέα για μας, άγνωστη πτέρυγα των σηράγγων. Είχα στο μυαλό μου ένα "περίπου" για το πως και που να κινηθούμε, μα μόλις μπεις εκεί μέσα στα σκοτεινά και διανύσεις λίγη απόσταση, μετά από λίγες στροφές χάνεις εντελώς τον προσανατολισμό. Ιδίως αν η στροφή δεν είναι απόλυτη γωνία 90°, ή αν η σήραγγα ακολουθεί καμπύλη, ή αν συναντήσεις πολλές διασταυρώσεις σηραγγών... κάηκες.
Προχωρούμε με την Σου λουσμένοι θαυμασμό, φόβο, ενθουσιασμό, περιέργεια... όλα ανάμεικτα και διαρκώς εναλλασσόμενα.
Η σήραγγα απ' όπου ξεκινούμε είναι από την δεκαετία του πενήντα, με κομμάτια να πέφτουν από τους τοίχους, σωλήνες και σύρματα ξεκολλημένα από το ταβάνι, τα κτίρια ξεντερισμένα από τα κάτω. Σε αρκετά διαστήματα είναι κατασκότεινη, ενώ σε κάποια οι λυχνίες αναβοσβύνουν. Είναι αρκετά πλατιά. Χωρούν δύο και κάποτε τρία άτομα να περπατούν μαζί: κάθε πατηματιά ανασηκώνει σκόνη και μούχλα από ένα στρώμα που καλύπτει το πάτωμα σε πάχος ένα-δύο εκατοστά. Είναι σαφές ότι σπανίως μπαίνουν άνθρωποι εδώ μέσα. Σίγουρα κανείς μες τα τελευταία δύο-τρία χρόνια.
Η
Σου, πάντα πολύ πιο παρατηρητική από μένα, σημειώνει πως αν μετρήσουμε
όλα τα καλώδια και σωλήνες που διανύουν τη διαδρομή παράλληλα με τους
τοίχους και τα ταβάνια μες την σήραγγα, είναι πιο πολλά απ' ό,τι
μπορούμε να εξηγήσουμε. Καλώδια για ηλεκτρικό ρεύμα (σύνηθες, και
τριφασικό), καλώδια τηλεφώνων (συνηθισμένα, αλλά και εσωτερικής
τηλεφωνίας), σωλήνες για υγραέριο, νερό (κρύο, ζεστό και εξωτερική
παροχή), σωλήνες ατμού και λαδιού για θέρμανση, αγωγοί εξαερισμού,
σωλήνες πυρόσβεσης... τα μετρούμε και ξαναμετρούμε μα πάλιν περισσεύουν.
Κάθε τόσο προκύπτει ένας είδος σωλήνος που είναι τελείως άγνωστο σε
μας. Επεξεργαζόμαστε, ψηλαφούμε, εξετάζουμε, κουβεντιάζουμε... τελικά καταλήγουμε πως είναι το σύστημα εσωτερικής αλληλογραφίας που είχε ως επί το πλείστον καταργηθεί και τώρα πλέον λειτουργεί μόνο μέσα σε κάποια κτίρια της Διοίκησης. Αποτελείται από σωλήνες σταθερού διαμετρήματος που δεν περιέχουν γωνίες, μόνο καμπύλες. Μέσα στις σωλήνες ταξιδεύουν μικρά δοχεία σε σχήμα καψούλας που περιέχουν έγγραφα: το σύστημα τα στέλνει από κτίριο σε κτίριο με πεπιεσμένο αέρα.
Προχωρώντας, επιβεβαιώνουμε πως το σύμπλεγμα σηράγγων που είχα καταγράψει προηγουμένως είναι πολύ πιο εκτεταμένο, ένας αληθινός λαβύρινθος με πολλά σκέλη, διασταυρώσεις και εκτεταμένες πτέρυγες.
Προχωρούμε μες την σκοτεινιά, τη σκόνη, τη μούχλα.... και σιγά-σιγά
αλλάζουμε δεκαετία: ανακαλύπτουμε μια νέα πτέρυγα αποτελούμενη από
σήραγγες. Φαίνεται να είναι πιο νέες ακόμα και στην κατασκευή. Ενώ οι
προηγούμενες έχουν τα χάλια τους, η σήραγγα που διανύουμε τώρα είναι
σχετικά καινούργια, κτισμένη την δεκαετία του εξήντα: καθαρή, με
σταθερές λυχνίες, και πιο πλατιά. Προχωρούμε. Το αντάρτικο μες τα προηγούμενα χρόνια έχει εντατικοποιηθεί πάλι, και δεν ξέρουμε προς τα που θα πάει ο αγώνας. Το Ενωμένο Απελευθερωτικό Μέτωπο (United Freedom Front) ανέλαβε ευθύνη για τουλάχιστον είκοσι ανατινάξεις γραφείων μεγαλοκεφαλαιϊκών εταιρειών, δικαστηρίων και στρατιωτικών εγκαταστάσεων στην περιοχή μας και την ευρύτερη γεωγραφική περιοχή - πάντα με κάθε προφύλαξη ώστε να μην τραυματιστεί κανένας. Οι αντάρτες του ακολουθούν τον δρόμο "ειρηνικών βομβισμών" που διάνοιξε αρκετά χρόνια πιο νωρίς η οργάνωση ανταρτών Weather Underground. Οι εφημερίδες και τα ΜΜΕ αποσιωπούν τις προκηρύξεις του Μετώπου και έτσι τις δημοσιεύουμε εμείς.
Το ίδιο και με τις προκηρύξεις και ανακοινώσεις από άλλες αντάρτικες
ομάδες που κτυπούν τον Ιμπεριαλισμό παντού στη Δύση. Ανάμεσα τους, η
οργάνωση ανταρτών στον Καναδά με το όνομα Direct Action (Αδιαμεσολάβητη, Απευθείας Δράση)• η ομάδα Cellules Communistes Combattantes
(CCC/ Κομμουνιστικοί Πυρήνες Μάχης), στο Βέλγιο• και η γυναικεία
Φεμινιστική οργάνωση αναρχο-κομμουνιστών ανταρτισσών με το όνομα Rote Zora
(Ερυθρή Αυγή). Οι ομάδες κτυπούν με βομβισμούς και με άλλα μέσα
στρατιωτικές εγκαταστάσεις του ΝΑΤΟ και του Πενταγώνου, καθώς και
κομβικά σημεία, παραγωγικές εγκαταστάσεις, εργαστήρια και γραφεία του
μεγάλου Κεφαλαίου που είναι άμεσα συνδεδεμένα με τον Ιμπεριαλισμό, την
καταστολή ελευθεριών και προώθηση εργασιών που είναι ενάντιες στην
ανθρωπότητα. Τα ένοπλα κτυπήματα είναι αναίμακτα, μα ο Τύπος και τα ΜΜΕ
τηρούν σιωπή - δημοσιεύουμε εμείς τα ανακοινωθέντα των οργανώσεων.Η αποσιώπηση των ειδήσεων από μέρους των καθεστωτικών ΜΜΕ για τις ενέργειες των ανταρτών, καθώς και η πλήρης λογοκρισία των ανακοινωθέντων και προκηρύξεων είναι μια πανέξυπνη τακτική. Η άρχουσα τάξη και το κράτος είχαν εύρει το αδύνατο σημείο μέσω του οποίου μπορούσε να αποκοπεί η διασύνδεση των ανταρτών με τον λαό και το μαζικό Κίνημα. Για αυτό και η διανομή των προκηρήξεων και αναμετάδοση ειδήσεων από το αντάρτικο αναδεικνύεται σε απαραίτητη - και σωτήρια - πολιτική δραστηριότητα. Και επικίνδυνη.
Περπατούμε με την Σου και αναλογιζόμαστε τι θα γίνει αν συλληφθούμε εκεί μέσα. Δεν υπάρχει πουθενά προειδοποίηση που να λέει "Απαγορεύεται η είσοδος" μα ολόκληρο το λαβυρίνθινο σύμπλεγμα από σήραγγες υποτίθεται πως "δεν υπάρχει". Είναι μυστικό. Τι ακριβώς παραβιάζει η παρουσία μας εδώ; Άγνωστο. Και τι μπορεί να ανακαλύψουμε; Οι ανατινάξεις και άλλες μορφές σαμποτάζ πανεπιστημιακών εγκαστάσεων που συσχετίζονται με το Πεντάγωνο αραίωσαν πολύ πρόσφατα, μα δεν θα ήταν δύσκολο για τις αρχές να μας βαφτίσουν "ύποπτους για τρομοκρατία". Και μόνο το υλικό που δημοσιεύουμε κάθε τόσο είναι αρκετό για να μας φορτώσουν πολλά και διάφορα.
Προχωρούμε μες το μισοσκόταδο της σήραγγας. Τουλάχιστον αισθάνομαι κάπως ασφαλής γιατί μες την συγκεκριμένη περίοδο θα δυσκολευτεί πολύ ο Λοχαγός της αντικατασκοπείας να με εντοπίσει. Όντας άστεγος, κοιμούμαι σχεδόν κάθε νύκτα σε διαφορετικό τόπο φιλοξενούμενος από συντρόφους σε σπίτια του Κινήματος, συν σε δύο σημεία εντός του πανεπιστημίου που είναι τελείως μυστικά: το ένα είναι μια συστάδα δένδρων μες το δάσος που περιβάλλει τον χώρο, κοντά στον σταθμό του τραίνου, και το άλλο κάτω σε μια αποθήκη αρχείων στο κτίριο του τμήματος Ψυχολογίας όπου μας φιλοξενεί κρυφά ένας καθηγητής.
Περπατούμε με την Σου και αναλογίζομαι όλα αυτά. Η σχέση μας είναι νέα ακόμα, φωτισμένη με αγάπη και σφυρηλατημένη μες το μαζικό ανατρεπτικό Κίνημα μεν, αλλά ακόμα δεν είχαν προκύψει ευκαιρίες να αξιολογήσουμε μαζί καλά και σε βάθος όλες αυτές τις καταστάσεις και το πως επηρεάζουν την σχέση μας, την ασφάλεια μας, το πιθανό μας μέλλον. Στρίβουμε μια γωνιά και ο λαβύρινθος πλαταίνει απότομα. Πιο πολύ φώς, οι τοίχοι φρεσκομπογιατισμένοι, το πάτωμα καθαρό, οι κτιριακές δομές πιο σύγχρονες. Εδώ που περπατούμε μες την σήραγγα μπορεί να χωρέσει ένα μικρό αυτοκινητάκι! Το ταβάνι πιο ψηλό, και... ξαφνικά στην επόμενη στροφή ο χώρος πλημμυρίζει έντονο φώς, ο χώρος πλαταίνει δραματικά και ενώπιον μας εμφανίζονται διπλές θύρες με παράξενο, πολύ παχύ γυαλί. Μια αυστηρή προειδοποίηση στολίζει τις θύρες:
"Δοσομετρητή"; "Τι;" Μένουμε άναυδοι. Χωρίς να το επιδιώξουμε βρήκαμε την "πίσω πόρτα" του ραδιενεργού γραμμικού επιταχυντήρα σωματιδίων (Van de Graaf linear particle accelerator), που όλοι γνωρίζαμε βρισκόταν "κάπου υπογείως", κοντά στο κτίριο του τμήματος Φυσικών Επιστημών. Ανταλλάζουμε στα γρήγορα κάποιες σκέψεις. Και πολλές ματιές με νόημα."Απαγορεύεται η είσοδος
πέραν αυτού του σημείου
χωρίς δοσομετρητή"
Η συνήθης είσοδος στις εγκαταστάσεις του επιταχυντήρα από το ισόγειο (η "μπροστινή είσοδος") φυλάσσεται από ένοπλους φρουρούς και μόνο με ειδική άδεια μπαίνουν εδώ οι ερευνητές. Εδώ - το γνωρίζαμε από τα έγγραφα που είχαμε αποκαλύψει και δημοσιεύσει - γίνονταν μετρήσεις και πειράματα για την τελειοποίηση της βόμβας νετρονίων, και για τον καθορισμό των παραμέτρων για την "ορθή και οφέλιμη" στρατιωτική εκμετάλλευση της βόμβας. Αυτή η μορφή πυρηνικής βόμβας είχε εφευρεθεί ειδικά προς τον σκοπό της εξολόθρευσης ανθρώπων χωρίς να καταστρέφονται τα κτίρια. Η έκρηξη της εξαπολύει περισσότερη ραδιενέργεια σε μορφή σωματιδίων παρά ακτίνων (πιο πολλά πρωτόνια, λιγότερη ραδιενέργεια τύπων άλφα, βήτα, γάμμα και ακτίνων Χ): έχει λιγότερη καταστροφική δύναμη σε ωστικό κύμα ή σε εμπρηστική θερμική ενέργεια από τις άλλες πυρηνικές βόμβες, αλλά τα αυξημένα πρωτόνια από την έκρηξη της κατέχουν την ιδιότητα να μετατρέπουν αδρανείς ουσίες όπως το νερό και το σκυρόδεμα (μπετόν, κουνγκρί) σε ραδιενεργές. Δηλαδή και μετά που θα έχει σβύσει η έκρηξη της, το νερό και το σκυρόδεμα θα συνεχίσουν να σκοτώνουν.
Μόνο δύο εγκαταστάσεις σε ολόκληρη την επικράτεια των ΗΠΑ κατείχαν τότε την τεχνική δυνατότητα για αυτές τις μετρήσεις και επεξεργασίες των ραδιενεργών σωματιδίων της βόμβας νετρονίων: το "δικό μας", ακριβώς ενώπιον μας πίσω από τις παράξενες διπλές θύρες, και ένα άλλο πανεπιστήμιο στη Δυτική ακτή της ηπείρου.
Την είχαν βαφτίσει ως "η ιδανική πυρηνική βόμβα για τον καπιταλιστή". Τι πιο ωραίο από το να εξολοθρεύεις τους ανθρώπους και να σου μένουν τα κτίρια! Εργοστάσια, πόλεις, λιμάνια, παντός είδους εγκαταστάσεις και τα μέσα παραγωγής τώρα λαμβάνουν νέο νόημα ως στρατιωτικοί στόχοι. Η βόμβα νετρονίου ξαφνικά άλλαξε το είδος του πυρηνικού πολέμου που γνωρίζαμε μέχρι τώρα: η τεραστίων διαστάσεων καταστροφή όλων των παραγωγικών εγκαταστάσεων που προκαλούσαν οι προηγούμενες πυρηνικές βόμβες τώρα καθίσταται αχρείαστη. Ο πόλεμος επιστρέφει πάλι στην εισβολή και κατάληψη των "εκκαθαρισμένων" εγκαταστάσεων.
Λέμε να φύγουμε από εκεί το γρηγορότερο, μα... κάποια πρόσωπα ξαφνικά προλαμβάνουν να μας δουν μέσα από το παχύ γιαλί. Αδύνατον να τρέξουμε να φύγουμε και να μην δοθεί αμέσως συναγερμός για "ύποπτους". Η μόνη διέξοδος είναι κατευθείαν μπροστά: να μπούμε και να προσποιηθούμε πως τάχα ανήκουμε εκεί. "Και τι θα κάμουμε χωρίς δοσομετρητές; Θα είναι φως φανάρι πως αφού δεν φορούμε δοσομετρητές, δεν μπήκαμε από την κύρια είσοδο". "Δεν υπάρχει άλλη λύση, αν τρέξουμε να φύγουμε τώρα θα γίνει πασιφανές το πως είμαστε εδώ παράνομα".
Σπρώχνουμε τις θύρες - παραδόξως ανοίγουν πανεύκολα - και μπαίνουμε με χαμόγελα. Χαιρετούμε τα πρώτα πρόσωπα που συναντούμε και συνεχίζουμε μεγαλοφώνως την συζήτηση μας: "...μα μόνο μία πίτσα παρήγγειλες; Δεν το καταλαβαίνω...", και απομακρυνόμαστε από αυτούς γοργά, χειρονομώντας, μισογελώντας... Διανύουμε τον πρώτο μακρύ διάδρομο.
Γύρω μας όλοι όσοι προσπερνούν φορούν δοσομετρητές. Έχουν την ψευδαίσθηση πως τους "προστατεύει" από τη ραδιενέργεια μες το κτίριο, ενώ στην πραγματικότητα απλώς μετρά την ακτινοβολία στην οποία υπόκεινται ανά ώρα έτσι ώστε αν στο μέλλον που θα προκύψουν ασθένειες και αγωγές στα δικαστήρια για αποζημιώσεις, να μην μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνο το πανεπιστήμιο ή το κράτος για τους καρκίνους και τις άλλες παθήσεις που θα εμφανίζουν οι ερευνητές σε βάθος χρόνου. Ρίχνουμε και κρατούμε τα σακάκια μας "ανέμελα" στον ώμο, σκεπάζοντας το μέρος του στήθους όπου θα ήταν οι δοσομετρητές αν τους φορούσαμε. Προχωρούμε.
Τα άτομα που προσπερνούμε είναι όλοι ερευνητές, καθηγητές, φοιτητές, κάποιοι διοικητικοί με τα κοστούμια, και οι πιό αληθινοί άνθρωποι, το προσωπικό καθαρισμού και συντήρησης κτιρίων (τα μόνα άτομα που κάμνουν αληθινή και σκληρή εργασία στο πανεπιστήμιο) - όλοι με δοσομετρητές. Προχωρούμε με ύφος απλό, σαν να πηγαίνουμε λίγο βιαστικοί στο μάθημα. Δεν μας κοιτάζει σχεδόν κανείς... κάπου-κάπου χαμογελούμε με ύφος κενό ή ανούσιο σε κάποιον και προχωρούμε γοργά... χωρίς σχεδόν να το πάρουμε είδηση βρίσκουμε την έξοδο και βγαίνουμε στον ήλιο και τον καθαρό αέρα, προχωρούμε, οι κινήσεις μας συνεχίζουν γοργά, μονορούφι, δεν κοιτάζουμε πίσω, δεν σταματούμε, συνεχίζουμε βαδίζοντας μέχρι και το επόμενο κτίριο, στρίβουμε τη γωνιά και σκάζουμε φωνακτά στα γέλια!
Με την κεκτημένη μας ταχύτητα και την μαζική ροή αδρεναλίνης ούτε καν θυμούμαι αν πήραμε τις σκάλες ή τον ανελκυστήρα για να ανεβούμε στο ισόγειο.
Αργότερα, όταν αργοσβήνει ο ενθουσιασμός της ανακάλυψης των σηραγγών, του εργαστηρίου, της μυστικής μας διείσδυσης, της αόρατης μας εμφάνισης και διαφυγής, τίθενται στο διάλογο μας και τα δύσκολα θέματα: Πόση ραδιενέργεια μπορεί να απορροφήσαμε; Εκτεθήκαμε σε αρκετή ώστε να ανησυχήσουμε για την υγεία μας; Αυξήθηκε το ρίσκο τερατογένεσης αν γεννήσουμε παιδιά, ή στο να εμφανίσουμε καρκίνο σε μερικές δεκαετίες;
Και τα πολύ πιο καυτά:
Αν δεν είμασταν υπεύθυνοι άνθρωποι, αν είμασταν "τρομοκράτες", θα ήταν το πιο εύκολο πράμα να ξαναπάμε την ίδια διαδρομή σε χρόνο ανύποπτο και να εφαρμόσουμε τις δημιουργικές και χαρωπές τέχνες του σαμποτάζ. Πως είναι δυνατό να ήταν τόσο ανεύθυνοι οι επικεφαλείς επί της ασφαλείας στον επιταχυντήρα; Ήταν απλό λάθος, απλή βλακεία το να αφήσουν την πίσω πόρτα αφύλακτη; Δεν χρειαζόταν καν να φέρουμε βόμβες μαζί μας, εκεί μες το εργαστήριο του επιταχυντήρα υπήρχαν όλα τα απαραίτητα. Μια απλή έκρηξη θα κατέστρεφε άμεσα την δυνατότητα μελλοντικής βελτίωσης της βόμβας νετρονίου• θα κατέστρεφε τα αρχεία των μετρήσεων και πειραμάτων που είχαν γίνει μέχρι τότε και θα αχρήστευε και την συσσωρευμένη εργασία του παρελθόντος• θα αποθάρρυνε το Πεντάγωνο από το να χρηματοδοτήσει ξανά αυτό το εργαστήριο για κατασκευές τερατωδών όπλων• θα αποθάρρυνε τους επιστήμονες και φοιτητές από το να επιδιώκουν καριέρες που επενδύουν στο θάνατο και την καταστροφή• και με το σκόρπισμα όλων των ραδιενεργών σωματιδίων του επιταχυντήρα ο χώρος θα μετατρεπόταν σε μια μικρή "βρώμικη βόμβα" διαρκείας (ή σε "βρώμικο κρατήρα" διαρκείας). Η ραδιενέργεια που θα εκλυόταν από μια τέτοια έκρηξη είναι αδύνατο να υπολογιστεί εκ των προτέρων. Κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν σε μικρές ποσότητες, αλλά σε αυτό θα έπαιζε ρόλο και το αν θα ήταν σε λειτουργία ο επιταχυντήρας την στιγμή της έκρηξης, και κατά πόσο είχαν αδειάσει πρόσφατα από το εργαστήριο όλα τα ραδιενεργά απόβλητα των πειραμάτων τους. Με άλλα λόγια μπορεί ο τοπικός πληθυσμός να εκτεθόταν σε μικρές ή μεσαίες δόσεις ραδιενέργειας, πράμα που μπορεί να αποβεί φονικό.
Και σίγουρα δεν θα θέλαμε ποτέ να εκτεθούν αθώοι άνθρωποι σε στρατιωτικές ενέργειες που θα κοστίσουν ζωές και τραυματισμούς. Οι σκέψεις αιωρούνται ανυπόφορες, αναδύονται προς τον ουρανό, δεσμεύονται με ένα σύννεφο και μπαίνουν σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη. Δεν φθίνουν, δεν χάνονται, το νόημα τους παραμένει καυτό. Βροχές νοημάτων και χαλάζι εννοιών, χιονιές ιστορικής και πολιτικής ωρίμανσης τις επαναφέρουν πίσω στο έδαφος επανηλειμμένα και διαχρονικά, σε κάθε νέα εποχή εξελίξεων.
Τελικά... είναι τόσο απλά τα πράματα; Ήταν πράγματι υπεύθυνη και ανθρωπιστική η στάση μας στο να ΜΗΝ αξιοποιήσουμε την ανακάλυψη της ανασφάλιστης εισόδου του επιταχυντήρα μέσω της σήραγγας για μια ενέργεια σαμποτάζ; Ή μήπως υπεύθυνη και ανθρωπιστική στάση θα ήταν η καταστροφή αυτών των εγκαταστάσεων το συντομότερο; Μήπως θα μπορούσαμε να είχαμε βρει τρόπο να καταστρέψουμε τον επιταχυντήρα χωρίς να προκύψουν αθώα θύματα από την πιθανή έκλυση ραδιενέργειας;
Όπως τίθενται, αυτά αποτελούν μερικά από τα πιο δύσκολα και ανυπόφορα υπαρξιακά ερωτήματα του Κινήματος. Είναι σίγουρα αδύνατο να τα επωμιστούν μεμονωμένα άτομα, αλλά ακόμα και η συλλογική επεξεργασία των ερωτημάτων από ολόκληρες επαναστατικές οργανώσεις, ακόμα και από ολόκληρες ταξιαρχίες ανατρεπτικών διανοητών είναι πολύ δύσκολη. Τίθενται πολιτικά και ηθικά ζητήματα με τέτοιο τρόπο που ό,τι και να πράξεις, ή ό,τι αποφύγεις να πράξεις, θα σου μένουν πάντα αμφιβολίες και δισταγμοί.
Ένα πράγμα όμως κατέστη σίγουρο εκείνη την εποχή που ίσως φωτίσει κάποτε αυτά τα δύσκολα διλήμματα του παρελθόντος. Ας κληροδοτηθεί και ως καλή καθοδήγηση για εκείνα του μέλλοντος. Αρχίζοντας από τις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, ο κλάδος του αντάρτικου στη Δύση που σχεδόν σε όλες τις χώρες της Δύσης επωμίστηκε ένοπλα αλλά αναίμακτα κτυπήματα ενάντια στο σύστημα, προκαλώντας είτε αντικειμενικές ζημιές στον αντίπαλο, είτε καταφέροντας έξυπνα κτυπήματα ένοπλης προπαγάνδας, κέρδισε πολύ πιο μεγάλα ποσοστά συμπάθειας και υποστήριξης από τον πληθυσμό και το μαζικό Κίνημα σε σύγκριση με τα αντίστοιχα κτυπήματα από άλλες οργανώσεις της ίδιας εποχής που συμπεριλάμβαναν ηθελημένους σκοτωμούς στις ενέργειες τους.
Υπάρχουν βέβαια εξαιρέσεις σε όλα, όπως για παράδειγμα οι εκτελέσεις των χουντικών βασανιστών στην Ελλάδα από την οργάνωση Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας (ΕΛΑ) και την Οργάνωση 17Ν, που απένειμαν δικαιοσύνη με τρόπο που όλος ο λαός επικρότησε. Και μάλιστα τόσο θερμά, που ακόμα και αργότερα όταν οι οργανώσεις ανέλαβαν ένοπλες ενέργειες πιο αμφισβητήσιμες, ή όταν λόγω λάνθασμένης οργανωτικής ανάπτυξης αποκόπηκαν από το μαζικό Κίνημα, οι δημοσκοπήσεις συνεχώς έδειχναν πως 20% του λαού τις επικροτούσε και υποστήριζε.
Εκείνο όλο το συμβάν με την αόρατη μας παρείσφρηση στις ραδιενεργές σήραγγες και τον επιταχυντήρα όπου τελειοποιείτο τότε η βόμβα νετρονίου, καθώς και οι πολιτικοί και προσωπικοί μας διάλογοι για το θέμα εμφύτευσαν μέσα μου ανησυχίες και ερωτήματα που δεν θα λυθούν ποτέ. Θα πεθάνω και ακόμα δεν θα γνωρίζω με καμμιά βεβαιότητα αν "υπεύθυνη και ανθρωπιστική" ήταν η πράξη ή η απραξία, η ενεργός εμπλοκή σε καταστροφές, ή η συνειδητή επιλογή της αποχής από εκείνη την συγκεκριμένη δράση.
Κάποιες συνειδησιακές σήραγγες είναι τόσο δύσβατες, τόσο γεμάτες με βαρυφορτωμένα ηθικά και πολιτικά ναρκοπέδια που απομένω με την αίσθηση πως ίσως δεν είμαι άξιος να διαχειριστώ την διέλευση τους.
Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Πολύ ενδιαφέροντα αποσπάσματα από τα πρακτικά της Δίκης της 17Ν, όπου κατέθεσε ως μάρτυρας Υπεράσπισης ο Γιώργος Καραμπελιάς της Κίνησης ΑΡΔΗΝ. Η Ιωάννα Κούρτοβικ ήταν συνήγορος Υπεράσπισης:
"Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Εγώ διαχωρίζοντας τη λογική της επιλογής των μέσων και της δυνατότητας και της αποτελεσματικότητας και στεκόμενη στο πρώτο μέρος να σας ρωτήσω αυτή η κριτική που γινόταν μέσα από τις προκηρύξεις της Οργάνωσης, αφήνοντας κατά μέρος και το λεκτικό με το οποίο είναι προφανές ότι δεν μπορεί κανείς να το αποδέχεται ειδικά, παρά μόνο αν ανήκει στο συγκεκριμένο χώρο.
Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Βεβαίως η ΛΜΑΤ ήταν μεγάλη ανακάλυψη! Η Λούμπεν Μεγαλοαστική Τάξη που κυριαρχεί στην Ελλάδα. Αυτό είναι ένα δεδομένο.
Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Μια συμβολή στην πολιτική σκέψη και στην πολιτική ορολογία.
Εγώ ρωτώ το περιεχόμενο των προκηρύξεων, η κριτική που ασκούσαν στους θεσμούς και στις συγκεκριμένες πολιτικές εξελίξεις γιατί αφορούσαν συγκεκριμένες πολιτικές παρεμβάσεις, συγκεκριμένα ζητήματα που ήταν ζητήματα επικαιρότητας και ζητήματα αιχμής της επικαιρότητας, αυτό το περιεχόμενο της κριτικής ήταν κάτι που αφορούσε μόνο την ίδια την Οργάνωση, ή αφορούσε ένα μεγάλο μέρος;
Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Όλη μεγάλη συζήτηση που συχνά είχε γίνει για τις προκηρύξεις της 17Ν ήταν ότι πάρα πολλοί άνθρωποι έλεγαν συμφωνούμε με το περιεχόμενο, αλλά διαφωνούμε με τον τρόπο και πάρα πολλοί έλεγαν ότι αν δεν υπήρχε η ενέργεια, δεν θα δημοσιεύονταν οι προκηρύξεις. Θυμάστε όλη αυτή τη συζήτηση και πάρα πολλοί σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο συμφωνούσαν. Διότι πράγματι έθιγε ζητήματα τα οποία είναι τρέχοντα, υπαρκτά για την κοινωνία."
Απόσπασμα από:
http://www.naftemporiki.gr/story/60089/anepisima-praktika-dikis-17n-11062003-meros-59
"Δ.ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: ...Ήθελα να πω ένα ζήτημα, παρόλο που με τον κ. Καραμπελιά διαφωνούμε σε πολλά, αλλά δεν είναι ο χώρος εδώ πέρα και οι όροι για την συζήτηση, θα ήθελα να μας πείτε για κάποιο ζήτημα, με το οποίο έχετε ασχοληθεί πολύ με το εθνικό ζήτημα, μια που γίνεται μια προσπάθεια διαστρέβλωσης των θέσεων της Οργάνωσης και συκοφάντησης, μπερδεύοντας επίτηδες τον εθνισμό με τον εθνικισμό.
Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Το ίδιο συμβαίνει και με μένα δόξα τω Θεώ.
Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Και ο εθνισμός – αν δεν κάνω λάθος – είστε από τους πρώτους που το βάλατε στη συζήτηση μέσα στο κίνημα. Φθάνουν στο σημείο να κατηγορούν την οργάνωση για εθνικισμό, που δεν έχει καμία σχέση με μια επαναστατική οργάνωση. Να χαρακτηρίζουν την 17Ν εθνικιστική, ή την ιδεολογία της εθνικιστική.
Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Όχι, πάνω σ’ αυτό έχω να πω, ότι αυτή είναι μια παράμετρος που συχνά μου αναφερόταν εξάλλου στο παρελθόν ότι ήταν ένας από τους λόγους ότι μοιάζουμε, ότι μπορεί να είσαι και 17Ν, επειδή πάνω στα εθνικά ζητήματα και την ευαισθησία για τα εθνικά ζητήματα, είχα μια έντονη ευαισθησία γι’ αυτά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δηλαδή είναι άλλο εθνισμός και άλλο εθνικισμός;
Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ: Βεβαίως εθνικισμός είναι η προσπάθεια του επιθετικού μιας στάσης επιθετικής έναντι άλλων χωρών και λαών και έχει επιθετικά χαρακτηριστικά, ενώ εθνισμός ή πατριωτισμός, έχει την έννοια ότι βρίσκω την ταυτότητά μου, αναφέρομαι σ’ αυτήν και την υπερασπίζομαι."
Απόσπασμα από:
http://www.naftemporiki.gr/story/60089/anepisima-praktika-dikis-17n-11062003-meros-59
Προσωπικές και πολιτικές πορείες στον χώρο των βασανιστηρίων και της πολιτικής θεωρίας
Torture / More on the Fake Left
or,
"Left is Right and Right is Wrong
Better decide which side you're on" - Tom Robinson Band
http://petros-evdokas.cyprus-org.net/Torture-MoreOnTheFakeLeft-LeftIsRight.pdf
From the Weather Underground Organization: MARCH 6 1970-2010
http://cyprusindymedia.blogspot.com.cy/2010/03/from-weather-underground-organization.html
For a Hellenic Socialist Revival
http://cyprus.indymedia.org/node/5021
Resistance Builds to NATO's Threat of Permanent War and Nuclear Dominance
http://cyprus.indymedia.org/node/2009
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αναδημοσίευση από:
Αόρατοι μες τις ραδιενεργές σήραγγες και η Βόμβα Νετρονίων
http://cyprus.indymedia.org/node/5155
Posts
No comments:
Post a Comment