Ήταν Μια Λέξη Μοναχά…

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά.
Ήταν μια λέξη μοναχά Ελευθερία
Κι έπειτα είπαν πως την έγραψαν παιδιά. (1)

Ολόκληρη η σύγχρονη ιστορία μας, ολόκληρη η πολιτική σχιζοφρένεια που μαστίζει το νησί μας έχει τις ρίζες της σε εκείνον τον Αγώνα και στον τρόπο που το κράτος-μπανανία που δημιουργήθηκε και οι πολιτικοί λιμοκοντόροι προσπάθησαν και προσπαθούν να αμαυρίσουν εκείνον τον Αγώνα.

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας - όχι όλοι, υπήρξαν και αυτοί που προτίμησαν τη βεβαιότητα των κομματικών τους τοποθετήσεων και ιδεοληψιών, υπήρξαν και αυτοί που λάτρεψαν την αποικία μέσα τους – έλαβαν μέρος στον αγώνα με πυξίδα την ομοούσια και αδιαίρετη τριάδα Ελευθερία, Ελλάδα, Έρως η οποία ενσαρκωνόταν στην μία λέξη μοναχά: Ένωσις!

Η σχέση των γιαγιάδων και των παππούδων μας με την Ελλάδα και την Ελευθερία ήταν σχέση Ερωτική. Αρκεί ένα απλό περιδιάβασμα στους στίχους των ποιητάρηδων μας για να βιώσει όποιος έχει ανοικτή την καρδιά στην Παλλάδα να σείει συνθέμελα τον τόπο μας.

Όσες ΜΚΟ, όσοι χρηματοδοτούμενοι ιστορικοί και αν επιστρατευτούν, όσοι δημοσιογραφίσκοι και όσοι λιμοκοντόροι πολιτικάντηδες και αν επιχειρήσουν να διαστρεβλώσουν αυτή την πραγματικότητα, δεν μπορούν να την παραγράψουν. Η ζωντανή μνήμη αυτής της αλήθειας ζει μέσα στις καρδιές ενός μεγάλου μέρους του λαού που οι παππούδες και οι γιαγιάδες του ήταν εκείνα τα παιδιά που έγραφαν τη λέξη στους τοίχους.

Στο σχίσμα ανάμεσα στον Αγώνα εκείνο και το κράτος-εχθρό που δημιουργήθηκε βρίσκονται οι ρίζες όλων των δεινών μας. Το κράτος που δημιουργήθηκε μετά τον αγώνα πάνω στα απαγχονισμένα ζινίσια * των παππούδων μας ως κράτος φέουδο αυτών που πάτησαν τους όρκους τους και αυτών που - όχι μόνον δεν έλαβαν μέρος στον αγώνα αλλά - τον καταδίκασαν ως αγώνα «τραμπούκων» και «ψευτοδιγενήδων» εκλαμβάνεται μέχρι σήμερα ως ιστορική παραμόρφωση από μεγάλο μέρος του λαού. Είναι αυτός ο λόγος που καμιά «εθνική Κύπρου» δεν προσελκύει θεατές όσο καλή και αν είναι. Η άβυσσος ανάμεσα στην αγία κυπριακή Τριάδα και το βρετανικοθωμανικό βιλαέτι που μας παραδόθηκε έχει εσωτερικοποιηθεί μέσα στον καθένα από εμάς. Και αυτή η προσωπική σχιζοφρένεια ανάμεσα στο αίτημα των παππούδων και των γιαγιάδων μας «Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες» και την «Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» των διεφθαρμένων πολιτικάντηδων οδηγεί, υποσυνείδητα και ασυνείδητα σε όλα τα δεινά μας.

Ύστερα κύλησε ο καιρός κι η ιστορία
πέρασε εύκολα απ’ τη μνήμη στην καρδιά
Ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία
εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά

Ο Αγώνας άγγιξε τις καρδιές όχι μόνον των Ελλήνων της Κύπρου – εκτός από εκείνους που προτίμησαν και προτιμούν να ταυτίζονται με την ιμπεριαλιστική αφήγηση της ιστορίας – αλλά και τις καρδιές όλων των προοδευτικών ανθρώπων του πλανήτη. Η καρδιά και ο πόθος των γιαγιάδων και των παππούδων μας την αγία Τριάδα και την Ενωτική της ενσάρκωση ζητούσε.

Οι μεταπράτες που κληρονόμησαν το κράτος προσπάθησαν και προσπαθούν μέσα στην μικρότητα τους να μειώσουν τον Αγώνα ώστε να δικαιολογήσουν την προσωπική και πολιτική τους υποταγή στην αποικιοκρατία και την κατάκτηση. Ταυτόχρονα υπάρχουν ανάμεσα τους και αυτοί οι αχρείοι που κυριολεκτικά πάτησαν πάνω στα πτώματα των ηρώων του Αγώνα για να ανελιχθούν έρποντας και γλείφοντας επικαλούμενοι τα ονόματα και τις αξίες των νεκρών. Αχρειότεροι όλων εκείνοι που συναγελάζονται με νεοφασίστες νεο-ναζί και οι οποίοι μολύνουν τον Αγώνα εκείνων που όσο και αν ψάξετε δεν θα βρείτε έναν ρατσιστικό λόγο να βγαίνει από το στόμα τους.

Καταλήξαμε έτσι από την αγία και ομοούσιον Τριάδα των παππούδων μας στο μεταπρατικό κράτος-μπανανία το οποίο μοιάζει καμωμένο μόνον για να βολεύει τους άχρηστους των αχρήστων κάθε κομματικού σχηματισμού. Αυτή η πραγματικότητα είναι και η βαθιά αιτία του εμφυλίου που μας κατατρέχει σαν άδικη κατάρα.

Ουδείς αγώνας είναι αλάνθαστος. Ο Αγώνας των γιαγιάδων και των παππούδων μας είναι φυσικό να υπόκειται κριτική. Αυτό όμως που εκτοξεύεται ενάντια στον Αγώνα δεν είναι κριτική. Είναι μία συντονισμένη αναθωρητική προσπάθεια πλήρους αποδόμησης και εξαφάνισης κάθε αναφοράς σε αυτόν. Και επειδή οι κονδυλοφόροι τραμπούκοι και κομματικοί παρατρεχάμενοι δεν μπορούν να το πράξουν ανοικτά φροντίζουν να το πράττουν με τοξική χολή και όξος μέσα από υπονοούμενα και μέσα από την ασυλία που τους έδωσε το κράτος που έστησαν οι αποικιοκράτες.

Σε αυτή την επίθεση λύσσας, με την ανοχή του μεταπρατικού κράτους-φέουδου των ιδίων, των παιδιών και των εγγονιών τους κρύβεται και η συλλογική μας αποτυχία και η ανικανότητα μας να προχωρήσουμε μπροστά. Το δικό μας Κυπριακό τραύμα είναι η βίαιη αποκοπή μας από τους πόθους και τις επιθυμίες μας. Είναι η υποταγή του Έρωτα μας στις δεσμεύσεις και τα πρέπει μίας κρεββατοκάμαρας ξένης και εχθρικής. Είναι ο παρά φύσιν γάμος και συνουσία με την «σιγουριά, την βεβαιότητα, την ασφάλεια, την οικονομική επιφάνεια, το BMW, το Mercedes, το σπίτι-μαυσωλείο και το εξοχικό στον Πρωταρά» την ίδια στιγμή που η ψυχή και το σώμα πάλλονται για άλλα.

Τις Κυριακές απ’ το πρωί στα καφενεία
έπειτα γήπεδο, στοιχήματα, καυγά
Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά

Κι έτσι καταλήξαμε να ευτελιζόμαστε σε στείρες και ψεύτικες αντιπαραθέσεις φορώντας μπλε και κόκκινα βρακιά, ανεμίζοντας οπαδίστικες σημαίες και εκστομίζοντας αισχρά φαλλοκρατικά συνθήματα. Ο Έρωτας που θάψαμε συλλογικά μας κατατρέχει. Ο Θείος Πόθος του μετατρέπεται σε σαδομαζοχιστικές πράξεις εντός και εκτός μας σπουρτώντας σαν ιστορική φάρσα. Η κομματική μας πραγματικότητα είναι η πολιτική έκφραση του σαδομαζοχισμού που μπαίνει και στις σχέσεις και τις κρεββατοκάμαρες μας.
Και δεν ησυχάζουμε…

Ο αγώνας για την Ένωση είναι το σημείο μηδέν της δικής μας Χιροσίμα. Ο ανεκπλήρωτος Έρωτας ενός ολόκληρου λαού έχει μεταφερθεί στις προσωπικές ζωές όλων μας. Μέσα από την απαγόρευση του συλλογικού μας Έρωτα έχουν διαλάθει στη ζωή μας όλες οι προσωπικές και κοινωνικές απαγορεύσεις. Επισύρεται πάνω μας ο τρόμος της τιμωρίας μέσα από τον μηχανισμό καλλιέργειας συλλογικών ενοχών για την Ερωτικό μας Πόθο. Διότι ο Αγώνας ήταν και Ερωτικός! Η συλλογική μας αποτυχία, η αποτυχία στις προσωπικές μας σχέσεις και ζωές έχει τις ρίζες της στην σφαγή του Έρωτα και στην μετατροπή του σε εμπόριο.

Ο Αγώνας για την Ένωση ήταν και θα είναι πάντοτε επίκαιρος. Εκείνη η λέξη μοναχά εμπερικλείει την δυνατότητα μας για την πρόοδο και την καταξίωση τόσο συλλογικά όσο και προσωπικά. Και αν ο αγώνας εκείνος καταπροδόθηκε για να κερδίσουν οι μεταπράτες το δικό τους πελατειακό κράτος, ο αγώνας για την Ένωση  των πόθων, των προσδοκιών και της προσωπικής και συλλογικής ιστορίας εντός μας είναι αληθινά πεδίον δόξης λαμπρόν.

Η Αλήθεια θα μας ελευθερώσει. Προσωπικά, κοινωνικά, εθνικά. Όλη η Αλήθεια. Με τα υπέροχα μας και με τα σκατά μας. Η αναγνώριση όλων είναι η Ένωσις!

Είμαστε αθώοι! Τα συλλογικά πταίσματα που οι μεταπράτες που μας κυβερνούν θέλουν να μας φορτώσουν δεν πρέπει να μας αγγίζουν.

Είμαστε αθώοι! Ο τρόμος της καταστροφής με τον οποίον μας απειλούν δεν μας αφορά. Αφορά την μικρότητα και την ιδιοτέλεια τους και τον τρόμο της ανυπαρξίας του κράτους-πελάτη το οποίο έκτισαν.

Είμαστε αθώοι… Και χρειάζεται να βρούμε ξανά την αθωότητα και το πρωτόκτιστο μας κάλλος όπως εκείνον τον δεκαεννιάχρονο. Χρειάζεται να ακούσουμε ξανά εκείνον το δεκαεννιάχρονο:

Ρώτησε τα μάτια που δακρύζουν
κάποια αλήθεια να σου πουν
κλαίνε πικρά να σ' αντικρίσουν
γιατί μπορεί να σ' αγαπούν

Την Ελλάδα αγαπώ αλλά και 'σένα
μ' έναν έρωτα μεγάλο αληθινό
τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα
τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό

Ρώτησε χείλη φλογισμένα
όταν σε δουν γιατί σιωπούν
θα κινηθούν κι αυτά θλιμμένα
για να σου πουν πώς σ' αγαπούν

Την Ελλάδα αγαπώ αλλά και 'σένα
μ' έναν έρωτα μεγάλο αληθινό
τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα
τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό (2)

Ένωσις ή Θάνατος!

Το «ή» λανθασμένα καταχωρείται ως διαζευκτικό. Το ή είναι νομοτελειακό.
Η Οδός μακριά από την Ένωση του Αγώνα με την Ερωτικήν της Οδόν είναι ο συλλογικός και προσωπικός θάνατος της ψυσιής μας.

Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~


Σημειώσεις
--------------

Ζινίσιην: το σβέρκο

1. Ο δρόμος, Μάνου Λοΐζου, Μητροπούλου Κωστούλα
http://kithara.to/ss.php?id=MTEzNzE5OTI1

2. Την Ελλάδα Αγαπώ, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, Μάριου Τόκα
http://kithara.to/ss.php?id=MzQ0NTAxMzUw